“Mensen zouden veel vaker lang en op het gemak met elkaar moeten babbelen“, sprak mijn slim lief terwijl we deze uitzending aan het bekijken waren, gisterenavond. Ik had me heel de namiddag bewust wat weggehouden van extra journaals en updates na een ochtend waarin het vreselijke nieuws over de aanslagen in Brussel maar bleef binnenstromen via het internet en de radio. Omdat ik me bedacht dat ik niemand hielp met mezelf plat te laten bombarderen door wat vaak toch vooral neerkomt op informatie die vooral snel moet en daardoor niet per se correct. Of zoals ik het Faroek tegen Stef hoorde zeggen: “Maar we zijn hier natuurlijk zwaar aan het speculeren“. Ik vraag me soms af of dat allemaal helpt, uren journaals met eigenlijk niet echt veel extra info, waardoor we dus een paar uur extra moeten gaan speculeren over van alles en nog wat om zendtijd gevuld te krijgen. En dus ging ik een grote wandeling maken met mijn dochter, in de zon. Zonder constant mijn telefoon te checken op zoek naar meer nieuws. Omdat ik zuurstof nodig had, in plaats van een overdosis aan info die de zuurstof uit mijn longen sloeg.
Toen de aanslagen in Parijs gebeurden waren we net in Gran Canaria aangekomen. Het internet in het hotel lag die dag plat, dus ik had lang geen idee tot ik naar mijn vader belde om de palmbomen te bestoefen en toen de vraag kreeg of ik het al had gehoord. Ik had niks gehoord. Het was toen al tien uur ’s morgens, en ik had geen benul wat voor nacht het was geweest. En ik koos er toen, net zoals nu, voor om me in de mate van het mogelijke wat af te schermen tegen de overvloed aan informatie. Niet omdat ik een struisvogel ben, maar wel omdat ik er niet beter van word, van elke bloederige foto of video met eigen ogen te zien, en er niemand mee help. Ik blogde er toen ook niet over, omdat ik het een hele moeilijke oefening blijf vinden, en dit er eigenlijk ook de plaats niet voor vind. Tegelijk probeer ik in andere gevallen moeilijke zaken niet uit de weg te gaan, en is het misschien ook gek om hier te doen alsof er niks is gebeurd. Moeilijke oefening, dus, al jaren, omdat ik altijd denk: moet ik wel zeggen hoe hard dit me raakt? Zou het niet gek zijn als het niet zo was? En in hoeverre heeft dat iets mij raakt ook maar iets van meerwaarde in een vreselijk en gecompliceerd verhaal?
Maar ik ben er natuurlijk net zo goed mee bezig. En vind het bijvoorbeeld net zo boeiend als zorgwekkend, dat we zo begaan zijn met de vraag hoe we onze jonge kinderen kunnen afschermen en weghouden van alle vreselijke informatie, maar van onszelf niet echt lijken te vinden dat we een beetje beschermd moeten worden. We lijken collectief betikketakt om het allemaal zoveel mogelijk en in grote porties mee te krijgen via de kranten en allerhande supersnelle internetkanalen, vaak geweldig ongefilterd door die snelheid, en ik vraag me dan af wat dat met ons en onze hoofden doet. Op lange en op korte termijn.
Daarom vond ik dat mijn lief gelijk had, gisteren. Deze kalme, respectvolle gesprekken vanuit verschillende standpunten en belevingen waren van het beste dat ik gisteren hoorde en zag. Van het meest hoopvolle, ook. En ik vind echt dat we dat nu nodig hebben, oren om te luisteren naar mensen die weten waarover ze het hebben (zelfs al komen hun standpunten niet per se overeen met die van jou), die als een soort filter fungeren in de chaotische en constante stroom aan informatie, in plaats van monden die vooral om ter luidst roepen waardoor we niks meer horen. Laat staan leren. Ook al snap ik het natuurlijk, dat ze willen roepen, uit onmacht en kwaadheid en alle emoties die erbij komen. Maar stilte is soms nog beter, denk ik, net als echte gesprekken onder echte mensen zonder dat daar computerschermen tussen zitten. Of zonder dat er per se en snel een kamp moet gekozen worden. Zonder dat het helemaal zwart is, of helemaal wit. Dat, en ogen die het mooie willen blijven zien.
(Dit vond ik trouwens ook een mooi en oprecht stuk. Over niet bang willen zijn, en het toch zijn)
Ook mijn dochters van 12 en 14 zijn bang en hebben vragen. En dus geven we antwoorden of zeggen we dat we het ook niet weten. En hebben we hen voor het eerst ook afgeschermd van alle informatie. Maar hebben we hen ook voorgehouden dat we toch samen verder moeten, in alle respect voor elkaar. Zijn we dan naïef, vroeg de oudste, om daarna dan te zeggen, maar dan ben ik liever naïef…
Als volwassene word je verwacht om antwoorden te kunnen geven aan je kinderen (en gelukkig zijn ze te jong om vragen te stellen), maar hoe doe je dat als je zelf met duusd vragen zit, inderdaad.
Die vent van jou zegt verdomd verstandige dingen… jij ook, trouwens! Vreemd hoe ik al twee dagen stoïcijns kalm blijf bij berichtgeving over deze miserie maar wel volschiet bij alle hoopvolle mooie reacties die de aanslagen te weeg brengen…
Inderdaad, en je maakte de juiste keuze om een wandeling te gaan maken. Die beelden bleven maar inslaan op het netvlies.
Net als jij had ik gisteren heel erg de drang om me af te schermen van al dat leed. Op een bepaald moment heb ik ook gewoon de TV uitgezet, het was teveel en het kwam te hard binnen. Het artikel waar je naar linkt, slaat voor mij de nagel op de kop. Ik sta ook luid te roepen dat we geen schrik mogen hebben om buiten te komen en we onze manier van leven niet mogen veranderen. Maar als ik dan kijk naar de keuzes die ik maak, zie ik iets anders, zeker wat reizen en bestemmingen betreft.
Wat mooi geschreven, en boenk erop vind ik het.
Ik heb alle informatie gisteren op mij af laten komen, en dat was vreselijk. Nieuwssites die elke 5 minuten updaten met veronderstellingen – zelfs geen feiten, collega’s die me elke 15 minuten kwamen informeren. Tegen de avond was ik doodop en zat mijn hoofd vol. Die constante drang naar info maakt mij kapot, heb ik de indruk. Zoveel meningen op twitter, facebook, … overal waar je leest, word je overspoeld, en ik kan dat precies niet goed meer aan. Ik had gisteravond besloten om mijn facebook te desactiveren (had jij dat ook al ’s niet gedaan?), maar vandaag twijfel ik weer, want de FOMO , fear of missing out, blijft. Ik vind dat heel erg.
Knap hoe jij met zo’n dingen omgaat, zo heel bewust. Ik wou dat ik dat ook kon.
Betikketakt ♡
Ik kon het niet gisteren, de TV afzetten. Ik zat in de bib te werken toen ik even iets op de computer opzocht en het las, de rillingen over mijn lijf voelde lopen, omringd door Zwitsers die misschien wel gechoqueerd zijn, maar voor wie het tegelijk waarschijnlijk niet anders is dan de aanslag in Parijs, Londen of Madrid. Ik kon op een of andere manier niet anders dan naar huis gaan, mijn lief bellen, met mijn broer skypen. En kijken naar die beelden op TV, die een gevoel van “samenhorigheid” gaven door andere Belgen te horen, te zien, een gevoel van troost. Want ook al ben ik niet meer daar, ik ben nog altijd van daar.
Of het echt geholpen heeft, ik weet het niet. Ongetwijfeld had een goede wandeling evenveel, zo niet meer, deugd gedaan.
Mooi gezegd. Ik denk inderdaad dat we vaak als kip zonder kop rondlopen in plaats van even te pauzeren en te beseffen dat dat allemaal niets helpt.
Ik weet niet wat goed is, hoeveel info we moeten krijgen/zien, … Toen ik het hoorde had ik heel erg de neiging om alle informatie erover op te zoeken die ik maar kon vinden. Al voelde ik wel dat mijn hart al die input eigenlijk niet aankon. Ik doorbrak het door bloed te gaan geven. Vandaag stond ik op met een waas over mij. Uitgeput ook al sliep ik heel erg goed. Ik heb geluk want niemand die ik persoonlijk ken is een slachtoffer geworden, en toch, toch is die waas er… Ik weet niet of het angst is die ik voel. Sowieso wel veel verdriet. Verdriet om die verschrikkelijke daden. Vandaag blijven mijn tranen ook komen en ik weet echt niet hoe ze te stoppen. Ik schreef er gisteren op mijn eigen blog al over, omdat mij dat helpt. Maar zoals ik daar al schreef, mijn hart verdrinkt in al die gevoelens en ik weet echt niet hoe er mee om te gaan…
Ik vond Premier Michel trouwens ook rustig en kalm bij het toespreken van de bevolking.
Héél anders dan Hollande, die meteen oorlogswoorden in de mond nam….
Mooi stukje en euhm, verstandige vent!
Eerst en vooral: doodcontent dat wij geen tv hebben. Maar ik zat gisteren van 8 tot 9 in de wagen en nog eens van 13 tot 14u en luisterend naar radio 1 liepen de tranen over mijn wangen. Enkele uren geen media, werkten helend. Doet niets af aan het drama, maar gezien mijn ingebouwde filter voor alles wat binnenkomt kapot lijkt te zijn sinds de geboorte van Ellie, moet ik mezelf soms op andere manieren beschermen. Want de overload aan informatie is idd bijna ongezond. Gelukkig zijn mijn kinderen nog te jong om hier weet van te hebben, laat staan vragen te stellen. Ik zou geen antwoorden hebben voor hen, alleen maar heel veel warmte en liefde…
Ik heb lang naar Radio 1 geluisterd. Er werd steeds op een serene manier duiding gegeven en tussendoor was er ook muziek.
In de voormiddag stond Twitter op, na de middag heb ik die afgesloten. Het werd te veel. In de late namiddag heb ik me ook even afgesloten van alles. Mijn Spotify playlist terug opgezet. Ik had daar even nood aan. Soms is het net goed om je even af te schermen van dit alles.
Ik heb er wel nog even over geschreven gisterenavond want ik heb daar wel nood aan, vandaag blijft de radio echter uit.
Gisteren op weg naar mijn werk kwam ik net het treinstation Brussel-Noord uitgelopen toen ik verschillende berichten op mijn gsm had met de vraag of ik ok was. Ik wist toen nog niet wat er gebeurd was maar het feit dat er tientallen ambulances, politiewagens en legervoertuigen met loeiende sirenes tegen een waanzinnige snelheid voorbijzoefden deden al niet veel goeds vermoeden.
Op het werk sijpelde het nieuws dan binnen terwijl buiten Brussel een stad in oorlog leek. Niemand mocht het gebouw verlaten, de sirenes van de hulpdiensten bleven onophoudelijk loeien, constant kregen we richtlijnen om binnen te blijven, de deuren van ons gebouw gingen op slot en niemand mocht er nog in, telefooncommunicatie was niet meer mogelijk,…
Het was dus niet mogelijk voor de mensen in Brussel om de TV niet aan te doen, we zaten er ongewild in. Al waren wij natuurlijk bij de gelukkigen, wij zaten veilig op het werk, terwijl andere mensen vlakbij veel minder geluk hadden.
Vandaag overheerst een gevoel van ontzetting, ongeloof en verdriet, maar ook dankbaarheid. Wat als ze die dag het treinstation van Brussel-Noord hadden uitgekozen… Ik heb die avond mijn dochter nog eens extra hard geknuffeld.
Ik moest zelf naar Brussel vandaag en gisteren, maar door ziekte is dat gisteren dus niet gegaan. Twee van mijn dierbaarste vriendinnen waren in Brussel. Dus ik was inderdaad getikketakt om meer te weten. Gsm netwerk laag ook vaak plat, dus ik kon ze ook niet bereiken. Akelig.
Wat die urenlange live tv betreft, heb ik daarover ook hetzelfde gevoel. Wat brengt het op? En zoals je zegt, niets concreets en veel speculaties.
Alles snel, snel brengen, dat is het belangrijkste.
Een tip: laat alle nieuwssites en tv’s uit tot ’s avonds en kijk dan naar Karrewiet. Het belangrijkste wordt wel degelijk benoemd met aangepaste beelden en zonder eindeloze analyses. Ketnet = top. Ook voor volwassenen.
Ik zit met hetzelfde probleem: ik kan zulke beelden en informatie maar héél moeilijk van mij afzetten en tegelijkertijd wil ik toch van alles op de hoogte blijven. Ik wil weten wat er is gebeurd, maar ondertussen ween ik tranen met tuiten en heb ik de hele nacht nachtmerries gehad. Ik denk dat ik vanaf nu naar Karrewiet ga kijken. Even informatief, maar niet zo gruwelijk qua beeldmateriaal…
Daarnaast zat ik ook nog eens de hele tijd met schrik. Mijn moekes werk is letterlijk het gebouw naast het metrostation Maalbeek en ik kon haar niet meteen bereiken, waardoor ik enorm in paniek was. Bovendien moest mijn broer de hele dag de gebeurtenissen gaan filmen voor het VTM Nieuws. Ik heb ieder uur gevraagd of hij nog in het centrum was of hij al naar een veiligere plaats mocht vertrekken. Gelukkig zijn ze allebei ongedeerd thuis gekomen.
Ik denk dat iedereen anders omgaat met moeilijke situaties. De ene sluit zich af. De andere gaat op zoek naar alle mogelijke informatie. En het mag dat we daarin verschillen denk ik.
Over de media zou ik veel kunnen schrijven waaruit vooral boosheid vanuit een onmacht zou blijken. Ik denk dat er dringend nood is aan een ethisch debat over de media.
Jouw foto op facebook vanmorgen vat keihard de chaotische gedachtenstroom van de laatste dagen in mijn hoofd samen. Ik schreef er zelfs dit over (ook over een filter maar dan een ander soort): http://denbuiten.blogspot.be/2016/03/kapotte-filter.html
Dat stukje waar ik naar verwijs is echt het lezen waard, trouwens…
Oh wat ben ik blij jouw post te lezen. Ik scherm mezelf ook af van de beelden. Na Parijs voelde ‘k mezelf in shock gaan omdat ‘k alles wilde volgen en alles wilde weten. Nu wil ‘k liever geen beelden op mijn netvlies branden. Het enigste beeld dat ‘k nog maar gezien heb zijn de drie verdachten, en de vertrekhal.
En ook ik wil mezelf niet als een struisvogel zien, ik praat erover met vriendinnen en met manlief, maar ik wil niet dat angst meester van mij maakt en mijn doen en laten gaat beïnvloeden.
Mag ‘k je blogpost delen?
Heel herkenbaar! Ik kijk zelf al 15 jaar niet meer naar het journaal, sinds het 6e middelbaar waar we verplicht waren om dat wel elke dag te doen met het oog op de actualiteit. Daardoor kreeg ik m’n eerste angstaanval. Dus koos ik ervoor inhakkende beelden te mijden: we zijn er biologisch niet voor gemaakt om dat allemaal zomaar binnen te krijgen… Door de meest recente paniekaanval kom ik ook al meer dan een jaar niet meer op Facebook. Al die zaken helpen mij persoonlijk echt. Wat betreft de aanslagen koos ik er bewust voor om naar de website te surfen van een krant van mijn keuze op momenten dat ik informatie wou. En Stubru dezer dagen: hartverwarmend. Tot slot nog een oproep: als we nu allemaal in onze eigen kleine omgeving goed doen, worden doe vele kleine goedjes één groot.
Het enige nieuws dat ik zie komt van de websites van de standaard en de morgen, waar beelden gelukkig serieus gefilterd worden. Door je link naar de gesprekken zag ik meer beelden dan ervoor en hoorde dat schreeuwende kindje… Blij dat ik geen TV heb. Blij dat het in Ierland toch minder leeft, al maakte dat dinsdag extra moeilijk (de paasvakantie is al bezig, dus de kindjes waren bij mij en er was niemand in de buurt om die wervelstorm van gevoelens mee te delen). Blij dat het vingerwijzing, het wantrouwen, de achterdocht en de verwijten grotendeels aan ons voorbij gaan (jammer dat dat voor de solidariteit ook geldt). ’t klinkt misschien gek, maar sinds dinsdag voel ik me gewoon en volledig Belg, zonder meer. Ik ben alleen een beetje bang dat ons land erg veranderd zal zijn als we het weerzien…
Lilith, dank voor deze post. Ik had het nooit van mezelf verwacht, ik die nooit bang ben voor willekeur van aanslagen en beseft dat het nog altijd een kleine kans is zo om te komen. Pakweg verkeer is al veel reëler. Maar wat ik had onderschat, is dat zo’n hevige gevoelens in een land blijkbaar ook persoonlijke hevige gevoelens en ’trauma’s’ (vind geen neutraler woord) kunnen oproepen. Blijkt dat dat nog gebeurt. Ik dacht dat ik, die niemand ken die er echt iets mee te maken heeft, wel safe zat. Maar ook ik moest mezelf afschermen. Deze post heeft me echt geholpen daarbij.