Gisteren stond ik in een pashokje, verheugd omdat ik een jeansbroek en t-shirt had gevonden die de rondingen doen uitkomen die ik wil doen uitkomen en de andere zo goed als mogelijk van het oog onttrekken. Ik zit in de gevreesde nazwangerschapse fase waarin mijn zwangerschapsbroeken te groot zijn, en mijn kleren van voor de bevalling een kledingmaat te klein. Niet dat ik daarover te klagen heb, want ik hou al bij al maar zes kilo over en dat valt me geweldig mee. Niet dat deze post daarover gaat. FOCUS DAN TOCH VROUW.
Flo is ondertussen drie en een halve week oud, en ik stond dus in een pashokje. Dat deed ik terwijl de kraamhulp even op mijn dochter aan het passen was. Een combinatie van zaken die de eerste keer ondenkbaar waren, om niet te zeggen ondenkbaar ondenkbaar. “Je ziet er goed uit“, zegt mijn lief de laatste dagen al eens, en zo voel ik me ook. En dat heb ik dus onder meer te danken aan het feit dat ik al eens in een pashok ga staan, ook al is mijn baby nog geen maand oud. (Ik ga trouwens eens een stuk schrijven over de mindere kantjes van mijn lief, dat jullie niet denken dat ik met de ideale man ben getrouwd. Zo een die enkel wijze dingen zegt en met complimentjes en rozenblaadjes in mijn richting gooit. Laat ons bijvoorbeeld vooral niet vergeten dat hij niks lust, en geloof me, zo zijn er nog wel een paar hoeken af. nvdr.)
Flo is een makkelijkere baby dan Dexter, dat is ondertussen duidelijk, maar dat ik me nu veel beter voel dan de vorige keer ligt niet helemaal aan haar. Deze keer ligt mijn eigen focus ook honderd keer meer op zelfzorg. Toen Dexter geboren werd dacht ik maar aan één ding: voor mijn kind zorgen. Ik cijferde mezelf weg, at slecht, zat heel de dag ongewassen in pyjama, kwam amper buiten, deed niks meer. Ik maakte mezelf wijs dat dat nu eenmaal was hoe het ging: je krijgt een baby, je stelt alles in functie van die baby, de rest is niet belangrijk. Je wereld komt met piepende banden tot stilstand, je blijft binnen een eigen bubbel, afgesloten van de rest van de wereld. Lekker samen met je baby in een cocon, klinkt het lieflijk. Allemaal goed en wel, maar mijn cocon werkte alleen maar versmachtend, besefte ik achteraf, toen ik me samen met mijn psychologe afvroeg waar het zoal mis was gelopen. En dus stond ik erop om het deze keer anders aan te pakken.
Dit doe ik deze keer anders:
- ik roep hulp in:
In verschillende vormen. Natuurlijk zou ik Flo ’s morgens en in de namiddag in de autostoel kunnen proppen om haar broer naar school te brengen en op te halen, maar het is stress die ik niet nodig heb. En dus werden er afspraken gemaakt zodat ik me daar de eerste weken niks van aan moet trekken. Met dank aan Youri, de opa’s en de kraamhulp, waarover later meer. Ik schakelde naast kraamhulp ook een zelfstandige vroedvrouw in, zodat ik iemand heb die hier af en toe komt checken of ik vragen heb, of Flo goed groeit, en er altijd iemand beschikbaar is om naar te bellen als ik ergens over twijfel. Ik heb geen mama en geen schoonmama, ik moet dus voor mijn eigen gemoedsrust zorgen. En soms is dat door een professional in te schakelen. - ik denk bewust na over de functie van de hulp:
Vorige keer had ik ook kraamhulp, maar toen kwam die vooral neer op iemand die stond te strijken terwijl ik mijn baby suste. Deze keer wilde ik dat de hulp er vooral voor zou zorgen dat ik ademruimte kreeg. En dus ga ik Dexter van school halen terwijl de helpende handen even voor Flo zorgen, ga ik een uur winkelen, vraag ik of de kraamhulp een ovenschotel voor twee dagen kan maken zodat ik in die halve uren die plots beschikbaar worden een bad kan nemen en verder kan lezen in dat geweldige boek dat ik aan een razend tempo van acht pagina’s per dag aan het lezen ben. Acht pagina’s per dag lijkt weinig, maar ze doen me vreselijk veel deugd. Waarover meer in het volgende punt. - ik bouw momenten in voor mezelf:
Lezen, een bad nemen met duur maar heerlijk geurend badschuim, blogstukjes schrijven. “Dat jij daaraan toekomt”, schreef iemand die ook net een kersvers kindje heeft op Instagram, “ik raak mijn zetel met moeite uit”. Ik kom eraan toe omdat ik weet dat ik er zo’n deugd van heb. Net als van alleen naar de supermarkt gaan, wat bij momenten voelt als een vakantie van een half uurtje. Koken. Even over en weer naar een tweedehandsbeurs, terwijl mijn lief op de kindjes past. Vorige keer kwam ik na vier maanden tot het besef dat ik niks meer deed dat me blij maakte. Nu probeer ik elke dag iets te doen dat goed is voor mezelf. Vanuit de gedachte van eerst je eigen zuurstofmasker opzetten in het vliegtuig voor je iemand anders kan helpen. Dexter en Flo hebben niks aan een ongelukkige moeder, en deze keer besef ik dat beter dan ooit. Ik zorg dat mijn basisbehoeftes prioriteit krijgen. Dat ik aan slaap toekom, dankzij een shiftensysteem dat ervoor zorgt dat ik zeker een blok van vier uur ononderbroken slaap per nacht heb. (en Youri dus ook) Toen Dexter er was ben ik in de eerste weken eens een halve dag gaan winkelen, en verzoop ik in het schuldgevoel en de gedachte dat ik een slechte moeder was. Dat een moeder altijd bij haar kind moet zijn. Dat doe ik nu niet meer. Ik zie mijn kinderen doodgraag, maar dat moet ik niet bewijzen door mezelf te laten verwelken. - ik maak plannen:
Toen ik de vorige keer weer moest beginnen met werken leek ik van een andere planeet te komen. Alle fundamenten waren van onder mijn voeten geslagen, en het duurde maanden voor ik weer aan het soort stukken en reportages kon beginnen denken die ik voor het moederschap maakte. Nu voel ik dat de kloof tussen deze periode en weer gaan werken minder groot zal zijn. Omdat ik het al heb gedaan, werken in combinatie met moederen, en weet dat ik het kan. Omdat ik door kranten blader en denk “Damn, als ik weer aan het werk ben dan wil ik daar een stuk over maken. En daar, en daar”. Omdat de ideeën er zijn, en de goesting. Ook voor blogposts, bijvoorbeeld. En vakanties met het gezin, weer gaan sporten binnen een paar weken, en etentjes met mijn lief over de middag, omdat we dan geen babysit nodig hebben en we dat weer eens meer moeten doen.
Ik moet opletten dat dit soort blogstukjes vanuit mijn enthousiasme niet als een vingerwijzing overkomen, heb ik gemerkt. Dat is helemaal niet de bedoeling. All hail aan de mama’s die genieten van hun cocon en net energie halen uit de exclusieve zorg voor hun kind. Voor zij die de eerste maanden geen seconde willen en kunnen missen van de zorg voor hun dropje, en er niet aan mogen denken om hen een uur achter te laten om in een pashok te gaan staan. Ik weet dat zij er zijn, en ik snap hen. Maar ik voel dat ik een betere en blijere moeder ben als ik zelfs van in het begin af en toe durf loslaten.
Ik wil trouwens ook de indruk niet wekken dat alles hier gesmeerd loopt. Gisteren dacht ik bijvoorbeeld “moh, ze heeft melkkorstjes“, en toen bleken het kruimels te zijn van een inderhaast boven haar hoofd naar binnen geslokte wafel die als middagmaal had gefungeerd.
Hoe ging dat bij jou? Bleef jij voor jezelf zorgen in de periode met een pasgeboren kindje, of had je dat minder hard nodig? Leken je kraamperiodes op elkaar, of leerde je dingen na de eerste of tweede keer? Benieuwd naar jullie ervaringen, die zoals altijd welkom zijn in de reacties hieronder.
haha! ik was ook een gepatenteerde babysmosser. Soms moest ik er eentje omkleden omdat ik erop gesmost had, niet de baby zelf ;-)
Goed dat je tijd maakt voor zelfzorg. Ik heb dat de eerste maanden dat mijn dochtertje er was niet gedaan en dat is me na een tijd zuur opgebroken. Ik zat er helemaal door en heb toen pas beseft wat jij nu zegt: ze heeft ook niets aan een ongelukkige moeder. Vanaf dan ben ik wat vaker voor mezelf gaan zorgen en haar af en toe aan iemand anders overgelaten.
Het blijft wel een werkpunt want telkens ik eens voor mezelf kies, is er toch dat sluimerende schuldgevoel, maar ik weet wel dat het voor ons allemaal het beste is als ik ook eens voor mezelf zorg. Ik denk ook dat ik het bij een volgende kindje inderdaad wel anders zou aanpakken.
Geniet van je kleine momentjes me-time, en van je kindjes!
Oh lord. Ik denk dat ik hard op jou lijk op dat gebied. Alleen is mijn psycholoog iets minder van de goeie soort (of toch alvast niet voor mij) en laat die mij maar wat ratelen, maar concrete dingen zijn daar nog nooit besproken geraakt. Ik heb nog zeven weken om te zorgen dat ik na deze bevalling niet inderdaad weer maandenlang mijn kot nauwelijks uit kan komen en dat ik het gevoel heb dat ik alleen maar mijn kind heb vastgehouden en wanhopig gepoogd heb het stil te krijgen. Na het lezen van deze post ga ik daar dit weekend toch op zijn minst eens over nadenken, hoe ik dat gedaan kan krijgen. De angst voor de totale instorting is namelijk nog steeds heel groot en als ik niks doe, is de kans ook heel bestaande dat die er zal komen. Time for action dus. Merci voor deze eye-opener!
Toptips! Bedankt!
Ik heb 3 kraamperiodes achter de rug; waarvan 1 en 2 behoorlijk op elkaar leken (na baby 1 dacht ik dat een baby niet nóg meer kon huilen, en toen kwam baby 2… – mis gedacht dus :-/ ). 1+1 = 3. Na n°2 leerde ik hulp vragen (kraamzorg, buren inschakelen om de oudste mee te nemen naar school, iets vaker een babysit dureven vragen,…). Voor mezelf zorgen leerde ik pas écht bij baby 3: een blij, tevreden meisje – de andere 2 waren jongens – dat al bij al niet zó veel sliep, maar gewoon tevreden was. Ik herinner me heel levendig die eerste week na de bevalling thuis, tijdens een prachtige nazomer, toen ik alleen met de fiets over en weer naar de slager ging. Zon op mijn gezicht, dorpelingen die me totaal verbouwereerd – net niet geshockeerd – aanspraken met ‘zit jij nu al op de fiets?’ :-)
Voor mij: puur genieten!
Wat word ik blij van deze blogpost!
Hier is het eerder omgekeerd: bij mijn eerste liep ik om weg te zijn, echt. Dat lag niet aan het kind voor alle duidelijkheid, maar aan het feit dat ik zo overdonderd was en het leek alsof mijn oude leven voorgoed voorbij was. Dus elke kans die ik zag om eens alleen weg te zijn en een stukje van dat oude leven te herbeleven, greep ik met beide handen. Ik liet mijn baby dan ook gezwind achter bij ouders, schoonouders, kraamhulp.
Nu bij het tweede ben ik veel relaxer en weet ik wel dat het allemaal wel terug komt, en voelde ik veel minder die nood om er alleen van tussen te knijpen. Ik kom buiten en neem de baby mee zonder dat dit als een blok aan mijn been voelt (wat bij het eerste wel het geval was, om nog maar te zwijgen van de zweetaanvallen die buggy’s en maxi-cosi’s en toestanden allemaal met zich meebrachten).
Dit gezegd zijnde: ik geniet nog steeds enorm van uitstapjes en etentjes met man en vriendinnen en eens alleen op stap zijn met de oudste en terug aan het werk zijn. Het moest alleen niet zo snel en “geforceerd” , en kijk…alles valt weer in zijn plooi.
Mijn twee kraamperiodes waren heel anders! Daar waar ik bij de oudste nog geen studies volgde, had ik tijd met hopen om me met hem bezig te houden en ons huis in orde te krijgen. Geluk stond wel aan mijn kant: het kind sliep-at-kakte-en sliep terug.
De tweede baby was drukker, weende beduidend meer dan zijn broer (maar nog laaaaang geen huilbaby, hoor, weet ik wel), eiste naar mijn gevoel meer aandacht waardoor huishouden niet zo netjes was als ik wou en de studies… Daar kwam ik niet toe. Heb ik allemaal ingehaald na mijn kraamperiode.
Ik ben het wel VOLLEDIG met je eens dat een kind een gelukkige mama verdient. Dus ik heb me wel altijd proberen ‘verzorgen’ tijdens beide kraamperiodes. Ik liet al eens een baby wenen om te kunnen douchen. (Slechte moeder!) Maar ik werd er niet vrolijker van om stinkend naar oude-wijven-zweet in mijn pyjama te blijven rondlopen.
Nog één ding: YOU GO GIRL. :)
Zo blij voor je dat je een goed evenwicht vindt!
Ik vind dat dubbel. Ik vind de kraamtijd een beetje een verlengde van de zwangerschap, maar ik had ook makkelijke baby’s. Ik had geen hulp toen Felix net geboren was, Tom begon net aan een nieuwe job en zijn hoofd stond overal behalve bij ons en ik vond het moordend om de avond- en ochtendspits alleen te doen met een pasgeboren baby aan de borst. Ik ben daar lang boos om geweest, op hem, maar eigenlijk had ik op voorhand beter naar oplossingen gezocht. En ook niet, want als Felix niet bijna twee weken te laat was gekomen, dan was hij wel een maand bij ons geweest. Het is gewoon niet altijd te voorspellen. Een pasgeboren baby achterlaten was voor mij geen optie, dat kan en wil ik niet, hem overal meenemen geen probleem. Maar het huishouden en de kleuter erbij, dat was echt te veel. Jammer, maar het is gebeurd. Volgende keer beter ;)
Dat van die wafel- grinnik!!! (voor de rest weer een heel inspirerende post. Ook al zijn mijn boelekes al een hele tijd geen boelekes meer)
Ik snap je helemaal en ik heb maar één kind. Ik ben vanaf dag één in die cocon gekropen om er 2,5j later pas weer uit te komen, kompleet noordloos in de wereld. Geen hobby’s, sporten, vriendinnen, werk of sociaal leven meer. En ik heb genoten van véél baby tot peuter – tot kleuter- momenten, maar ik vraag me nu wel af of zoveel cocon wel gezond is geweest voor mij. Je weet wel; de vrouw die ik ben nààst moeder. Ik zou het een tweede keer (een beetje) anders doen, dat weet ik nu al wel en een deel daarvan weet ik omdat jij het zo mooi weet op te schrijven. Dankjewel daarvoor.
Bij mij een tussen-in-vorm bij de kleine broer (= de zenbaby). Ik deed wat dingen (niet gaan shoppen, wel de deur uit) met de baby op de buik. Ook naar de schoolpoort, of naar de winkel of whatever. Dat vond ik zo lief-intiem-fijn. Het ging toch wat tegen mijn instinct in om de baby zelfs maar bij de vader te laten. Ben jij al aan de draagdoek toe? :)
De draagdoek wordt hier bijna dagelijks gebruikt, maar enkel voor binnen, tot nu toe. Ik heb weinig miserie met mijn kind bij de papa laten, soms denk ik dat dat instinct er bij mij gewoon niet is. ;)
Zalig! Los van wat voor een moeilijke baby Dexter was, denk ik dat je automatisch kalmer in je hoofd bent bij nummer twee. Zo ervaar ik het nu toch met mijn vier weken oude baby in mijn armen. Ben wel jaloers op minstens vier uur ononderbroken slaap per nacht! Je bent goed bezig! !!
Ik heb bij de twee voorgaande geen kraamhulp genomen, wel al zelfstandig vroedvrouw bij nummertje 2. Bij nummertje drie staat Kraamhulp met stip op 1, gevolgd door Kraamkost :-) Blij te lezen dat het zo’n verademing is!!
De eerste keer was een geweldige roze bubbel: een doodbraaf, geweldig slapend kindje in het midden van de zomervakantie zodat de leraar-echtgenoot er nog een hele maand was. Het was even serieus wennen toen het schooljaar terug begon. Hoe verwend was ik toen! De tweede keer kwam als een verrassing. Een perfect normaal kindje in de winter, de echtgenoot na 4 dagen terug aan het werk. Ik was te verwend de eerste keer en besefte dat pas toen ik tegen mijn grenzen aanbotste de tweede keer. Gelukkig was er hulp van de echtgenoot, de oma’s, de nonkel. Goed dat je voor jezelf zorgt, want daar begint het inderdaad allemaal mee!
Maha, mijn baby (de derde dan wel) is 5 weken en ik ben hetzelfde geweldige boek aan het lezen, zo schoon!
Ook de rest verloopt hier gelijkaardig, denk dat we kei goed bezig zijn! 😂
ik meende eens met een halve hartaanval een bloedspoor op haar hoofd vast te stellen: KETCHUP.
ge doet dat zo goed joh, ne mens krijgt er moed van <3
ik durf dat bijna niet zeggen aan jonge moeders maar: geniet er van :-)
Baha, de ketchup. <3 :D
Ik vind het super dat je het zo beleeft en zo doet! Bij mij is dat allemaal later gekomen, de eerste weken waren écht niet fijn. Het waren weken waarin ik inderdaad in een cocon zat, maar hoewel ik me dat ook allemaal heel lieflijk en romantisch had voorgesteld, bleek dat in de praktijk toch niet zo te zijn. Ik heb ook letterlijk weken in joggingbroeken en topjes rondgelopen. Ik had geen moeilijke baby, hij weende wel wat en had veel last van krampjes, maar we hebben vooral heel erg afgezien met de borstvoeding en het drinken tout court, dat ging heel heel moeizaam. De eerste 7 weken heb ik bijna voltijds gekloft en dat was echt zoveel gedoe… Nadat ik dan besloten heb om over te schakelen op poedermelk was er eigenlijk opeens veel meer ruimte en tijd om te genieten – al was er uiteraard ook schuldgevoel. Voordien was dat ook echt niet evident, ik wist nooit wanneer hij honger ging hebben, ik moest om de 2-3 uur kolven, dus ik durfde de deur niet zo goed uit. Sowieso nu ik eraan denk, ik deed dat heel weinig. Zowel met hem, als zonder hem. Na een tijdje was dat beter en werd ik daar ook zelfzekerder in. Ik moet wel zeggen dat wij vanaf het begin wel veel beroep hebben gedaan op hulp en dat was nodig. Kraamhulp die mijn huishouden de eerste weken volledig heeft overgenomen, mijn ouders en schoonouders die hier constant met zelfgemaakt eten stonden (ik heb mij nu voorgenomen om standaard naar elke vriendin die ik bezoek met een baby eten mee te nemen), mijn mama die een dag per week naar hier kwam, wij die als Oskar 8 weken oud was samen iets gingen eten. Ik heb het ook wel relatief gemakkelijk om dat te doen, ik weet ook dat hij dan bij mensen is die goed voor hem zorgen, maar schuldig voel je je uiteraard wel altijd. Bij mij is het wel hetzelfde als wat jij zegt: ik ben echt een betere en gelukkigere mama als ik ook wat dingen voor mezelf doe. Er zijn momenten geweest waarop iedereen op terrasjes cocktails zat te drinken en wij hier thuis met een baby en dat ik dacht ‘is dit nu ons leven’?’. Een paar weken later ging dat al veel beter en na een tijdje vind je daar wel een goed ritme in. Ik ben er ook van overtuigd dat er veel mama’s zijn waarvoor dat niet geldt, en die juist heel veel halen uit altijd bij hun baby zijn en dat is ook goed vind ik, maar je moet voor jezelf uitmaken wat het beste werkt. Ik vind je tips wel super, en ik denk dat ik het de volgende keer nog anders ga aanpakken. Ik was vooral ook altijd heel zenuwachtig en helemaal niet relaxed, en ik hoop dat dat bij een tweede wel wat anders gaat zijn. Ik vind het alvast super om te lezen hoe goed het daar gaat, dat is voor mij een kraamperiode zoals ze ook echt zou moeten zijn!
Mijn kraamtijd is al even geleden, 16 jaar om precies te zijn,…..en ik had ook een huilbaby tot hij genoeg voeding kreeg :-), maar ik kreeg voldoende hulp en heb mezelf nooit weggecijferd, ik kon perfect Mateo naar mijn mama brengen en naar de kapper rijden,….en ik doe dat nog steeds, het wordt ook steeds makkelijker, hij vindt het enorm leuk alleen thuis te zijn. Zorg goed voor jezelf en laat je niks wijsmaken of opjagen, doe het op jouw manier!
vaneigens dadde! De eerste dag dat ik uit het moederhuis kwam ben ik alleen om mijn oudste zoon naar de schoolpoort geweest, baby was wel bij papa maar ik voelde weer adem na 4 dagen binnenzitten. Na enkele weken was ik voor het eerst op stap met vriendinnen naar Den Olifant, het is niet ver, maar het was wel leuk! Zalig toch, even niet moeten zorgen dat je een mini-hoofdje ergens tegen stoot of alles met één hand moeten doen. Ik ben -denk ik- één van de enige moeders in mijn buurt die dat zo goed kon loslaten. Soms dacht ik wel eens “ben ik niet tè egoïstisch?” maar ik weet wat goed is voor mij en een ander niet, dus neen, het was nodig. Bij deze: ook blij met die blogpost!
Leve Den Olifant! ;)
Jouw blogpost doet me zin krijgen in een tweede omdat ik weet dat ik het ook anders zal moeten doen en dus zie dat het anders kan! Ik nam geen tijd voor mezelf terwijl ik niet besefte dat ik daar zoveel nood aan heb. Er is helemaal niets mis met geen coconmama zijn, want ik zie mijn zoon oneindig graag, maar ik voel me heerlijk wanneer ik dingen doe die me volop energie geven. Er was slechts één vrijgezellen van een nicht nodig om me te doen beseffen dat ik meer voor mezelf moet durven kiezen (zonder schuldgevoel) en nu heb ik slechts jouw blog nodig als motivatie om het de volgende keer dus anders te doen! Merci!
Oh, wat fijn om te lezen, Lien!
Ha, ik ben net zo’n moeder als jij, blijkbaar! Ik zie mijn kinderen dooddooddoodgraag maar ik ben meer dan enkel moeder. Ook tijdens de kraamperiodes. Ik heb het nodig om af en toe ENKEL voor mezelf te zorgen, al is het maar een uurtje boodschapjes doen. Anders trek ik het niet. De eerste levensweken sprong de papa in, eens de 6 weken voorbij ook de grootouders. Ze doen het allemaal fantastisch goed en met veel plezier, dus waarom niet? Geen borstvoeding geven is op dat vlak wel handig natuurlijk, maar dan nog: wie wil, kan altijd kolven. Bij nummer 1 zat ik vaak met een schuldgevoel, maar dat had vooral te maken met het feit dat ze zoveel huilde en ik haar niet kon helpen, dus haar dan maar eventjes aan iemand anders overliet. Dat was van moeten. Bij nummer 2 was er geen schuldgevoel, die zat ook veel beter in haar vel. Maar ik had die “pauzes” even hard nodig als de eerste keer, omdat voor 2 kindjes zorgen gewoon ook zoveel zwaarder is. Ik heb die pauzes nog altijd nodig (nummer 1 is net 3, nummer 2 bijna 6 maanden) en dat zal niet snel veranderen.
En volledig akkoord: een blije mama resulteert in blije kindjes (omgekeerd geldt dat toch ook, dus lijkt mij logisch, het is een wisselwerking). Jezelf wegcijferen om er te zijn voor je kinderen maar daar ongelukkig van worden, lijkt mij dus een veel slechter idee dan je kindjes af en toe aan iemand anders toevertrouwen zodat je wél gelukkig blijft.
Moest ik naast je staan, ik gaf je een enthousiaste duw tegen je arm terwijl ik met veel te hoge stem “zo goe Kelly” zou roepen. :-)
Ik had als eerste ook een Dextertje en als tweede heb ik nu een Flo. Net als bij jou zorg ik nu meer voor mezelf. Niet omdat ik dat bewust kan doen, maar als je kindje een hele dag weent zorgt er volgens mij een soort oerinstinct voor dat je het allemaal niet kan loslaten. En nu dus wel want ik weet dat hij gelukkig is. Volgens mij is het dus niet echt een keuze. Ook al voelt dat wel zo. Als mijn tweede net zoals mijn eerste 24u per dag had vastgehouden moeten worden had ik ook nog elke dag ongewassen in mijn pyjama gezeten. Ik ben daarom ook blij dat je schrijft dat het geen vingerwijzing mag worden, want anders kan je als moeder je daar ook weer eens schuldig voor voelen, dat je niet genoeg voor jezelf zorgt enzo. Terwijl dat het geen keuze is.
Hey Eva, dat is inderdaad waar. Zelfs als ik het had gewild, dan was het bij Dexter allemaal honderd keer moeilijker geweest. Alles was bij hem veel moeilijker, dus dat is niet verbazingwekkend. Vandaar: zeker geen vingerwijzing. Iedereen doet wat hij kan, met de middelen die hij heeft, dat besef ik maar al te goed. :) Fijn dat jij ook een beetje een tweede kans kreeg.
Zo herkenbaar! Ik heb me net als jou voorgenomen om het een volgende keer anders aan te pakken omdat ik dat ook nodig heb. Bedankt voor je eerlijkheid.
Eind januari, een week voor mijn lieve dochter geboren is, had ik mijn laatste consult bij mijn psychologe. Na een nogal pijnlijke crash vorige lente heb ik bij haar hulp gezocht, en gevonden! Eén van de voornaamste dingen die ik leerde was inderdaad aandacht hebben voor zelfzorg. Nu had ik wel de luxe dat mijn lief 6 weken thuis gebleven is. Dus we hebben elkaar tijd kunnen geven om naast het zorgen voor ons lief meisje, ook te zorgen voor onszelf. Zoveel dat men verbaasd was dat ik na drie weken terug in de avondles kleren maken zat. Dat ik na twee weken eens alleen ging winkelen en dat als een verademing ervaarde. Onze 6 weken samen hebben we afgesloten met een etentje onder ons twee terwijl mijn moeder oppastte. Heerlijk! Verder wil ik je nog feliciteren met je geweldige blog! De cheesecake die ik dit weekend maakte was héérlijk! :-)
Wat een fijn artikel!
Ikzelf heb me in het begin te vaak voorbijgelopen, ook alles zelf willen doen, zelf de papa mocht soms niet helpen uit een soort van oerdrift van “dit is mijn kind”. Dan even keihard tegen de spreekwoordelijke muur gebost van helemaal op te zijn en dan ingezien dat ik inderdaad aan zelfzorg moest doen. Waar ik in begin nog kwaad was op mijn eigen moeder dat ze vond dat ik uit mijn pyama’s moest komen, toch beseft dat ze gelijk had. Het zorgde voor een beter gevoel om weer wat voor mijn eigen te zorgen en terwijl de kraamhulp op mijn dochter paste eens naar de kapper te gaan of boven te gaan slapen. Ik raad sowieso al mijn zwangere vriendinnen aan om zowel kraamhulp en vroedvrouwen te nemen: wat een verademing zeg om die in je “team” te hebben.
Ik denk trouwens dat ik net als Laura net bevallen vriendinnen zal aanbieden om voor hen te koken, dat is alweer een zorg die wegvalt.
Nu heb ik me voor de volgende ook al voorgenomen om sneller aan zelfzorg te doen!
Goed bezig, Kelly! En wat een mooie Flo!
Ja, wat een goede post, en wat is het nodig dat we daar over praten. Als dertigers het al zo moeilijk hebben die balans te vinden – ik bedoel: ik neem aan dat ik mezelf een stuk beter zal kennen tegen die tijd én hoogstwaarschijnlijk alles goed heb kunnen inplannen – wat moet het dan niet voor twintigers zijn :=)
Ik maakte er dus een complete chaos van. Ik liet mijn baby zowel gezwind achter (‘oud leven oppakken’, zoals iemand hier schreef) als dat ik me schuldig en compleet verward voelde. Ik nam hem mee, maar de dingen die twintigers doen lokken niet veel andere baby’s. We waren al-tijd de uitzondering. ’t Was allemaal niet zo ontspannend. Ik liet hem bij de babysit, maar die vond dat duidelijk ook maar raar: we scheelden slechts een paar jaar met elkaar en het was vast de eerste keer dat hij ergens kwam waar verschillende mensen samenwonen.
Het eindigde dus in een jaar van complete isolatie, waarbij ik mijn kind zo vaak als mogelijk in de crèche dropte, zelf afwisselend treurde en studeerde, heel, heel weinig mensen uitnodigde, en aan het eind van het liedje uitgeput naar Brussel verhuisde. Alwaar ik ontdekte dat, op zomerse dagen, elk terras minstens één buggy met slapend kind telt. En dat er geen tramrit voorbij gaat voor er eentje bijzit die eigenlijk allang zou moeten slapen.
Enfin, ideaal is het nog altijd niet, maar bekeken met van waar we komen, mogen we er eigenlijk best beginnen te staan.
Ik ben geen goede referentie als het gaat over hoe ik mijn kraamperiode heb beleefd (dat was vooral naar de neonatologie rijden, snachts niet slapen uit angst dat er iets met mijn prematuurtwins zou gebeuren en zo snel mogelijk de sporen van een zwangerschap/geboorte willen uitwissen) dus ga ik daar wijselijk over zwijgen (;-)) maar ik wil alleen maar zeggen … waauw gij ziet er goed uit!!
Eerst en vooral: ge ziet er goed uit, felle madam!
En dan: hier geen kinderen en toch zijn die tips nuttig! Blijkbaar kunnen een paper en kinderen gelijkaardige “vergeet voor uzelf te zorgen”-effecten hebben… :-) Merci dus!
Zo herkenbaar, bij dochter 1 sloot ik mezelf op, volgde ik alle boekjes en raad die er te rapen viel en liep mezelf zo voorbij zonder aan mezelf te denken. Na 7 maanden bevallingsrust stond ik wenend op mijn werk en ging nog harder wenend weer naar huis, helemaal niet klaar om de wereld aan te kunnen. Dochter 2 was een wolk van een baby. Toen ze zes dagen oud was, haalde ik ze van mijn borst, ging iets drinken op een verjaardagsfuif van een vriendin en voelde al die priemende ogen naar mij kijken (is die nu al bevallen of zit er nog een baby in de buik? neen, of jawel, anders stond die hier niet :.) En na drie maanden was ik blij weer een sociaal leven te kunnen uitbouwen.
Je bent goed bezig, geniet er vooral van, van die me-time. Een gelukkige mama zorgt voor nog gelukkigere kindertjes.
Ik vind je stukje heel fijn om lezen. Binnen 3 maand word ik voor het eerst zelf mama en ik denk dat ik ook zal moeten waakzaam blijven om mezelf niet 100% weg te cijferen (doe ik nu soms al en eigenlijk levert het niks op, behalve dat je je onzeker en ongelukkig voelt over jezelf op de langen duur en daar heeft je nabije omgeving natuurlijk ook bitter weinig aan). Merci voor de tips bijgevolg :-)! Ik ga je raad trachten te volgen. Liefs x
Ik ben zoals jij, denk ik. Zowel bij mijn dochter als mijn zoon was ik eigenlijk kei-blij dat ik weer mocht gaan werken, bijvoorbeeld. En ik durfde dat nauwelijks hardop te zeggen uit angst dat ze me een minderwaardige moeder zouden vinden.
Aan de andere kant was ik blij dat ik geen 100% hoefde te werken ook. Ik ben er graag voor mijn kinderen, ook nu nog (ik werk 70% nu en mijn man 80%) maar ik ben geen moeder die daarnaast niks doet. Ik geniet van de tijd voor mezelf en ik ben blij dat mijn kinderen me niet meer overal voor nodig hebben.
Ik ben blij dat deze periode er helemaal anders uitziet dan bij Dexter! Het zal wel deugd doen om zo meer vertrouwen te krijgen in jezelf, iets wat voor iedereen in het gezin leuk is.
Awel, je ziet er ook echt goed uit! Blij dat alles nu een pak vlotter verloopt voor jullie :-)
‘A little life’ is werkelijk het allerbeste boek ter wereld… en aan jouw tempo kan je er nog weken van genieten… Veel plezier, zowel in je me-time als in je kids-time!
Zo’n eerste keer moederen deed ik achteraf gezien ook wat krampachtig. Bang om iets fout te doen, aan alles twijfelen, all eyes on the baby, weinig aandacht voor mezelf. Bij ons tweede ukje loopt allemaal relaxter. Maar dan wel weer vermoeiend omdat er geen dutjestijd voor mij meer inzit, dankzij ons spring-in-het-veldje-wie-gaat-er-met-mij-spelen. Toen ik even terug merkte dat alles wat te veel kindgericht werd in mijn hoofd, schreef ik me in voor de Verbeelding-blogcursus van Kathleen. En werd ik verslaafd aan bloggen als me-time…
Ha, ik voel me een beetje aangesproken aangezien ik wel een dergelijke opmerking op je instagram naliet, niet in die exacte woorden.
Maar in feite denk ik dat we wel op dezelfde lijn zitten. We komen gewoon uit andere context. Maar we moeten als mama’s vooral leren genieten zonder schuldgevoel. Ik had de eerste keer geen huilbaby . Ik herken wat Lie schreef: ik wou zo hardnekkig tonen dat ik alles kon combineren met mijn oud leven terwijl ik in feite dood doodmoe was. Maar ik wou diret baby in wiegje wegleggen zodra het maar wat sliep zodat ik dan kon bloggen, huishouden doen, afspreken met vrienden, … in een soort vrees dat als me dat niet lukte het nooit meer zo zou zijn. (Ik had wel kraamzorg en gebruikte die wel om in mijn bed te kruipen en laaaaaaaaang onder de douche te staan en me in badkamer te pamperen).
De 2e keer nu weet ik hoe snel babietjes groot worden. Dat ik misschien nu wel paar maanden minder zal bloggen of hoogstens af en toe wat foto’s online dump om de grootmoeders content te stellen, maar dat ik uiteindelijk dat ritme wel zal terugvinden. Dat ik binnen een paar maanden wel zal weer werken en dat dat zal lukken. Maar dat ik nu eerst even gewoon van dat ienieminimensje wil genieten. Dat mijn enige taak is dit kindje te voeden (wegens borstvoeding kan ik hem wel niet zo gemakkelijk achterlaten bij iemand …’k heb ook nog geen goesting om te kolven) en zelf te rusten en als dat betekent dat ik halve dagen in pyjama met slapende baby op buik in zetel lig, dan is dat prima.
De rest komt later wel.
Dus ja, ik doe ook aan zelfzorg, door meer te genieten en minder te moeten. Dus ik snap je post volledig, al vul ik hem anders in wegens andere ervaringen bij de eerste bevalling.
Knuffel
Herkenbaar! Hoe ik me na mijn 1e bevalling gedroeg ( gespannen, focus on the baby en zeker niet een moment voor mezelf) en hoe relaxed in de 2e kraamperiode…nochtans 2 quasi dezelfde babies. Tof om te lezen wel…ik geef niet zo veel advies aan zwangeren of pas bevallen vriendinnen maar wel de tips van kraamhulp( ik had mijn laatste kraamhulp wel nog willen houden tot mijn dochters 18 waren- zalige optimistische madam) en vergeet-jezelf-niet! Ben echt blij voor je dat je nu ook geniet van je kersverse dochter en je gezin maar ook van jezelf!
Wat zie je er goed uit! Ik droeg de eerste tijd vooral jurkjes. Dat vond ik makkelijker dragen dan een broek, alleen met het geven van borstvoeding was het onhandig. Heb jij nog kraamhulp? In NL heb je maar een week. Bij mijn eerste kind had ik geen kraamzorg, want mijn dochter was te vroeg geboren en heeft nog een tijdje in het ziekenhuis gelegen. Bij mijn tweede kindje was het weer anders. Een stuk heftiger nog dan bij de eerste. Mijn zoontje was net niet te vroeg geboren en ik mocht dit keer thuis bevallen. Alleen is mijn zoontje bij de bevalling bijna overleden en mijn placenta bleef zitten en ik had veel bloedverlies (fluxus). Ik moest naar het ziekenhuis voor het verwijderen van mijn placenta en voor een bloedtransfusie. En ondertussen ook in shock van het bijna verliezen van mijn kind. Ik heb daarom extra dagen kraamzorg gekregen, in totaal 10.
You go girl!!! Helemaal eens!
Je ziet er supergoed uit! Het zal waarschijnlijk van moeder tot moeder verschillen, maar af en toe wat zuurstof doet zo’n deugd. Kind in de armen van de vader duwen en daarbij zeggen: “het is ook jouw kleine he” om dan te vertrekken op café. Of naar de colruyt en daar relax een koffie drinken als ware het een hippe barista. Om nadien natuurlijk vol vreugde terug thuis te mogen komen.
Open the gates!
Ik kreeg 5 kindjes op 5 jaar tijd. Nummer 3 en 4 zijn een tweeling. Ik geloof ook heel sterk in het feit dat de sleutel tot een fijne babytijd voor een heel groot stuk verscholen ligt in die kleine momentjes waarop je eens heel rustig diep kunt ademhalen. Een rustig kindje sleep je overal mee naartoe, gedijt je kind daar niet echt op, dan doe jij dat op den duur ook niet meer, maar de enige fout die je dan kan maken is: ‘Ik ga nergens meer heen’. Er zijn zoveel mensen die zonder oordelen heel even van jou willen overnemen terwijl jij vitamientjes voor het hart tankt.
Je lief heeft overgroot gelijk! Je ziet er goed uit!
Aan zelf ook genieten van kraamzorg deed ik te weinig.
Zo iemand zien staan strijken of koken of… zette me juist ook aan tot bezig zijn met het huishouden. Als er ooit een 2e komt zorg ik dat ik wat meer voor mezelf doe tijdens die momenten. Het blijft iets dat ik nog steeds, ook nu Juul al meer dan een jaar oud is, moet bewaken: zelfzorg (of hoe kletsmomenten met vriendinnen, elke vakantie eens een bezoekje aan de schoonheidsspecialiste of af en toe in een pashokje kruipen deugd kunnen doen!). Ik zeg het veel te vaak tegen anderen, maar pas het nog steeds zelf te weinig toe. Foei, Maja!
Wowww wat zie je er geweldig uit! Ik kan enkel maar beamen dat ik het bij een tweede baby ook meer zou doen zoals jij het nu aanpakt, enkel komt er hier geen tweede meer (heel soms baal ik daarvan, maar je hebt je bij keuzes neer te leggen in het leven)… helemaal goed dat je ook ME TIME inbouwt, er is meer dan de baby alleen, jij bent de draaiende motor die de nodige benzine nodig heeft om goed te kunnen functioneren. Heel goed dat je dat nu ook in de praktijk uitvoert!
“Vanuit de gedachte van eerst je eigen zuurstofmasker opzetten in het vliegtuig voor je iemand anders kan helpen. ” Wat een mooie beeldspraak :-)
Ik kom hier zo graag lezen he… Ik reageer heel weinig, maar dat wou ik nu toch effe zeggen. Mijn dochtertje is nu negen weken, dus ik was tegelijk met jou zwanger, en ik vind dit tegelijk een heel mooie maar ook heel zware periode (eerste kindje). Je helpt me om de dingen weer wat in perspectief te zien, en volgens mij heb je ook al véél anderen geholpen met je wijze woorden. Bedankt daarvoor!
Bedankt voor je wijze woorden. Mijn hormonen (“ik verlang naar een baby”) en mijn angst (“Help. Dat gaat me niet lukken!”) spelen pingpong, maar als ik jouw eerlijke blogpost lees voel ik rust :)
Ik ben de übercoconster denk ik 😊. Pas op 10maanden zoontje voor het eerst een paar uur achter gelaten bij familie. Voordien zelfs niet eventjes bij de papa. De eerste maanden ook wel een echte huilbaby,maar ook toen dat beterde waren we eigenlijk altijd samen. Ik heb ook maanden in de zetel gewoond. Eigenlijk mis ik die tijd nu soms wel (toch toen hij minder begon te wenen) en vind ik het erg dat ik mij toen opjoeg in het feit dat ik het gevoel had dat andere mensen van mij verwachtten dat ik meer deed /gedaan kreeg, dat ik hem alleen MOEST leren slapen, enz. Mocht ik ooit het grote geluk hebben om nog een tweede kraamtijd mee te maken, ga ik met volle overgave enige maanden in mijn zetel wonen ☺.
Ik ben schuldig. Ze is net 6 maanden had afgelopen zondag de eerste paar uur zonder haar. Ik heb in de zon een boek gelezen, een bad genomen en haar verschrikkelijk gemist. Soms wou ik dat ik het wat kon loslaten, maar ergens blijft het moeilijk. Ik ben een cocoon mama die vaak in de zetel zit. De wereld gaat aan ons voorbij, heel erg vind ik het niet. Ze blijft niet eeuwen klein
Ik ben op je blog via je boek beland. Geweldige posts! Ik ben geen moeder en toch vind ik de recentere posts leuk om te lezen. Je hebt echt een quirky, leuke schrijfstijl, nice and funny! Een inspiratie voor deze (her)beginnende blogster!
Ps. De quotes van Dexter zij killer! :-D
Ik vroeg geen hulp. Ik wist ook helemaal niet dat kraamhulp zo goed was. Ik zou me veel te schuldig voelen denk ik. Maar… als er een tweede komt ga ik het zeker overwegen nu ik jouw post lees.
Ik had twee keer kraamhulp en een vroedvrouw aan huis, dat zal zowat de enige gelijkenis geweest zijn. Hier helemaal geen familie die kan inspringen, dus dat vangnet moesten we zelf maken.
Bij een van de reacties hierboven stond dat je met een moeilijke start veel moeilijker voor jezelf kan zorgen en dat kan ik alleen maar beamen. Zoonlief was eerst een baby die niet kon drinken van borst of fles, dan een baby die kotste van poedermelk maar niet van afgekolfde melk en als je als mama 6 tot 12u per dag aan het kolven bent enkel en alleen om die melk te geven, sja, dan schiet er van zelfzorg niet veel meer over. Zeker niet toen hij zijn slecht drinken al gauw begon te combineren met overdadig veel ontroostbare huil/schreeuwuren. Onze kreten om hulp werden genegeerd tot vlakaf weggehoond door de mensen vlakbij, waardoor vrienden niet meer in ons opkwamen. Sommige hulpverleners begingen (achteraf gezien) serieuze fouten, met een sukkelstraatje als gevolg. Alles stond in het teken van ons kind, maar met de hulp die wij kregen (of eerder het gebrek daaraan) weet ik nog steeds niet of het beter kon.
Bij de dochter leek àlles beter. Ze dronk en was troostbaar. Ze sliep weinig in het begin, maar daarna sliep ze als een ideale baby zo goed als de hele nacht door (tot ik weer ging werken). Ik heb nooit melk in haar keel moeten spuiten om haar weer bij bewustzijn te krijgen, ze werd nooit hysterisch bij het zicht van een flesje, ze heeft mijn gehoor niet beschadigd… Zij had enkel babyproblemen uit de boekskes, ik enkel normale mamaproblemen, want een baby is nooit echt makkelijk. Mijn zelfzorg bij haar bestond vooral uit geen eisen meer stellen aan mezelf. Zat ze de hele dag tegen mij geplakt, geen probleem. Wou ik brainless entertainment in de vorm van schermtijd, dan kon dat ook met haar erbij. Wou ik douchen, dan kon ze ernaast zitten in een wipstoel. Ik was veel relaxter, maar dat lag nog meer aan haar dan aan mijzelf. Was zij “nog zo eentje” geweest, dan was dat alles niet mogelijk geweest.
Ik moest 4 weken rusten wegens teveel bloedverlies bij de keizersnede. Ik kon dus zelf niet veel doen. Wat betekende dat ik sowieso veel hulp kreeg van mijn (overbezorgde ;)) moeder en schoonmoeder. Ik had ook een zelfstandige vroedvrouw die geregeld kwam voor een check-up van mezelf en van Sep. Ik was dan ook zo blij als ik eindelijk eens buiten kon, alleen of met Sep. Gelukkig was (en is) hij zo een gemakkelijk kind, dat ik er echt geen probleem mee had om hem eventjes aan de goede zorgen van mijn moeder of mijn lief over te laten. Ik denk dat ik het met een huilbaby ook moeilijker zou gehad hebben. Ik hoop dat, als we aan een tweede kindje denken, ik even relaxed kan zijn als de vorige keer. Want ik ben er ook echt rotsvast van overtuigd dat een relaxte moeder (zelfs al van tijdens de zwangerschap) zorgt voor een gelukkig kind (eventuele medische problemen en onvoorziene omstandigheden niet meegerekend, uiteraard…).