De maagverkleining: hoe is het nu?

kellymaagverkleiningvoor4

Allemaal goed en wel, maar zijn er al resultaten bekend van mensen die tien jaar verder zijn? Hoe zal ze zich voelen over vijftien jaar? En nog later?“. Ook toen ik 130 kilo woog en mezelf alles behalve lovable vond zat Youri naast me, bij elke stap die gezet moest worden. Toen ik stilletjes overwoog om iemand van een obesitascentrum te gaan interviewen over maagverkleiningen, en stiekem hoopte dat ik die dag de moed zou hebben om aan het einde van het interview aan te geven dat ik misschien eventueel ook wel op intakegesprek wou komen. Toen ik voor de eerste keer bij de chirurg mocht komen die misschien de operatie zou uitvoeren was hij diegene die alle slimme vragen stelde, zoals die hierboven. Niet omdat hij niet wilde dat ik me liet opereren, en ook niet omdat hij dat wel wilde. Wel omdat hij me verzekerde dat hij me zou volgen in elk verhaal dat ik koos. Maar dan wilde hij wel zeker weten dat ik in goede handen was. Ik natuurlijk ook, maar wanhoop is een slechte raadgever, en dus was ik vreselijk dankbaar voor elke vraag die hij stelde.

langgeleden.jpg

In 2006 waren er wel wat resultaten bekend van mensen die jaren eerder een gastric bypass hadden laten uitvoeren, al was de operatie toen relatief nieuw in België en kwamen die resultaten dus meestal uit het buitenland. We kregen te horen dat in de toekomst kijken moeilijk was, maar dat de chirurg er met zijn expertise van uit ging dat mijn levenskwaliteit met gastric bypass tien jaar later drastisch beter zou zijn dan als ik alles op zijn beloop liet. De kans dat ik mijn overgewicht blijvend zelf naar beneden kreeg was miniem, en dus was dit mijn beste optie als ik niet ten prooi wilde vallen aan hoge bloeddruk, diabetes, problemen met mijn gewrichten en andere ziektes die mensen met morbide obesitas kunnen krijgen. Ik weet nog dat ik vroeg of ik ooit nog zwanger zou kunnen worden (“nog beter dan je kansen nu, overgewicht is vaak een drama voor de vruchtbaarheid”) en dat toen zag als iets voor de verre, verre toekomst. Ik moest toen immers nog vijfentwintig worden. We kregen alle mogelijke complicaties uitgelegd, en namen de beslissing om ervoor te gaan. Ook al wilden we toen niks liever dan tien jaar verder kunnen kijken, dat kon niet.

kellymaagverkleiningvoor3

Vandaag kan ik dat wel.
Tien jaar verder, en ik ben tevreden met wat ik zie.
Dat heeft deels te maken met de nuchterheid van mijn chirurg, en het feit dat hij me nooit gouden bergen heeft beloofd. “Als je weet af te vallen tot 90 kilo dan zal ik de operatie zien als geslaagd“, zei hij steeds. “Ik denk niet in termen als ‘maat 38’, dat is een esthetische norm die in mijn vakgebied niet belangrijk is. Ik wil jou richting een zo gezond mogelijk BMI krijgen, maar verwacht asjeblieft geen wonderen. Wil je graag minder dan 90 wegen, dan zul je daar zelf extra inspanningen voor moeten leveren, en zoals je weet is dat niet altijd makkelijk“. Daarna werd me ook uitgelegd dat patiënten doorgaans zakken tot een laagste gewicht en daarna tien procent van het afgevallen gewicht weer bijkomen.

Toen ik 130 kilo woog leek 90 kilo me een droom. Mijn gewicht zakte tot 90, en uiteindelijk zelfs tot 75 kilo. Plus die tien procent werd dat uiteindelijk tachtig kilo. Daar was ik zeer tevreden mee. Nog steeds een BMI van 29, en dus niet binnen de normale range, maar laat ons vooral niet vergeten dat ik van 47 en morbide obesitas kwam. Ik kan dat trouwens uitleggen. Al weet ik nog niet of ik dat hier ook zal doen. In elk geval: mijn chirurg was zeer tevreden over het resultaat, en ik ook.

gisteren.jpg

En ja, het was ingrijpend. Natuurlijk was het dat, maar dat wist ik op voorhand. Het woord “gemakkelijkheidsoplossing” behoort enkel tot het vocabulaire van mensen die in deze niet goed weten waarover ze het hebben, kan ik u verzekeren. Maar dat gegeven alleen is eigenlijk nog een aparte blogpost waard. In het begin kreeg ik geen half boterhammetje op. De eerste weken moest ik al mijn eten pureren, wat een behoorlijk degoutante culinaire ervaring was. Op restaurant gaan was heel lang niet simpel, omdat ik altijd borden terug moest sturen die bijna onaangeroerd leken. “Was het niet lekker?” is het zinnetje dat ik het vaakst heb gehoord. Maar ik weigerde om niet meer te gaan eten, dus het hoorde erbij. Net als het feit dat ik mijn neus ophaalde voor al wat zoet was. Van zoet en vet kreeg ik immers vreselijke dumpings, een reactie van mijn lichaam die ervoor zorgde dat ik groen en kotsmisselijk in de zetel lag. Als ik een dessert at, dan was het dus kaas. Maar meestal was er in mijn maag compleet geen plaats voor dessert, dus dat maakte de keuze nog makkelijker.

Ik ben er lang in geslaagd om mijn porties zo klein te houden. Omdat ik de verhalen kende van mensen die erin slaagden om hun maag systematisch op te rekken door altijd wat te veel te eten, met als gevolg dat een nieuwe operatie zich opdrong. Dat wilde ik koste wat het kost vermijden. Maar met het verstrijken der jaren merkte ik dat ik toch beetje per beetje meer kon eten. Soms zorgde dat voor pure paniek: het werkte niet meer, ik had het kapot gemaakt! En toen werd ik ook nog zwanger van Dexter, en kwamen er kilo’s bij en was er weer paniek. Ik wilde niet weer dik worden, en al werd me verzekerd dat ook mensen met een maagverkleining gewoon bijkwamen tijdens een zwangerschap, daar bleken toch nog enkele onverwerkte trauma’s te zitten. (ik ben trouwens gedurende heel mijn zwangerschap opgevolgd door een endocrinoloog om zeker te zijn dat ik en mijn kind voldoende voedingsstoffen binnen kregen)

voorna2013.jpg

De dag voor Dexter geboren werd woog ik 95 kilo, twintig kilo meer dan het laagste gewicht dat ik enkele jaren eerder had weten te bereiken. Ik ben toen gezakt tot 76 kilo in 2013, zie ik in mijn statistieken, dat was ik precies vergeten maar amai, dat vind ik wel indrukwekkend van mezelf. Volgens mij was ik toen volle bak aan het lopen. Maar toen kreeg ik last van blessures en metaalmoeheid, en langzaam maar zeker ging mijn gewicht weer omhoog tot 85 kilogram. Tot ik zwanger werd van Flo, en ik aan het einde van die zwangerschap afklokte op 97 kilogram. Gevaarlijk dicht bij de honderd, dus daar wilde ik zo snel mogelijk iets aan doen. Daar ben ik hard mee bezig, en ondertussen is er acht kilo af en staat er weer een acht vooraan. Iets waar serieuze inspanningen voor geleverd moeten worden, ik kan het u verzekeren, maar daarover later meer. En ja, ge kunt zeggen: amai, ge weegt nu vijftien kilo meer dan een paar jaar geleden. Maar ik denk dan: nog altijd veertig kilo minder dan in 2006, en ik ben niet van plan om weer die richting uit te gaan dus chill.

Zijn er complicaties geweest?

Ja, waaronder een behoorlijk grote, heb ik pas achteraf beseft. Enkele jaren geleden werd ik ’s nachts wakker met onbeschrijflijke pijn aan mijn buik. Ik dacht aan nierstenen, maar dat bleek het op spoedgevallen niet te zijn, want zelfs met superzware pijnstilling die bij een eerdere niercrisis hadden geholpen bleef ik tegen het plafond gaan van de pijn. Het bleek een darmobstructie, die werd veroorzaakt door te veel plaats in mijn buikholte waardoor de zaken op twee plaatsen waren beginnen in elkaar draaien. Achteraf hoorde ik dat ik geluk heb gehad, want dat zoiets soms dodelijke gevolgen heeft. Ik kwam er vanaf met een groot litteken en weer een stuk darm minder. En ik had al niet meer veel.

Om de twee maanden heb ik een inspuiting met vitamine B12 nodig, die ik laat zetten door een thuisverpleegster omdat er een stuk darm is weggenomen dat die B12 opneemt, en mijn lichaam het dus niet meer zelf kan. Ik zet die afspraak nog steeds trouw in mijn agenda, en dat is het. Ik wist dat trouwens op voorhand, dus geen klachten. Verder weinig of niks van miserie.

Dit was al een hele brok, besef ik.

Laat me weten in de comments of er nog vragen zijn, en dan verwerk ik de antwoorden in een volgende post.

Wil je graag meer lezen?

Lilith komt het dikke meisje tegen op maagverkleiningsdag (2011).
Hoe het voelt. (2007)
Fat chick goes zen. (de dag voor de operatie in 2006)

Reacties

  1. Davey

    De alinea onde de foto met je rood-witte truitje. Die is zo ontzettend confronterend.

  2. Wow, tonnen respect zeg. Ik wist niet dat het allemaal zo ingrijpend was. En toch ook bloemen voor Youri, want ik heb zo het vermoeden dat het een topkerel is! Wat ik me afvroeg: moet je dan ook soms nog op controle naar de chirurg? Zodat die nu tegen mensen kan zeggen “tien jaar later in Belgie…”

  3. WAt ik hier altijd uit haal is dat prachtige liefdesverhaal dat er achter zit. Joeri die van jou houdt of je nu op je slankste bent of morbide obesitas heBT. Ik heb ook zo een prachtexemplaar. Hij was bij me door mijn hele maagringavontuur dat misliep op alle mogelijke vlakken. En hij is er vandaag nog altijd met mijn morbide obesitas.
    Ik las je verhaal vol intresse want soms denk ik aan een gastric bypass. Maar na de vreselijke ervaringen die ik heb gehad kan ik er niet voor gaan. Dus hier wordt het terug weight watchers. Hopelijk om eindelijk die drie cijfers te zien verdwijnen.

  4. isabel

    Hallo,
    Respect voor je durf meid .Ik zelf woog in 2006 ook 128 en vandaag weeg ik 95 maar dit heb ik zonder operatie gedaan .gewoon omdat ik een schijtluis ben en bang ben van de negatieve gevolgen.
    Al jaren ben ik het perfecte voorbeeld van een jojo maar sedert vorig jaar eindelijk onder de 3 cijfers beland en ben echt niet meer van plan (lees NOOIT MEER) daarboven te gaan.
    Soms schommelen mijn cijfers wel nog eens hoor .in jan. woog ik nog 91 maar door niet meer te kunnen gaan sporten de laatste tijd en thuis te zitten door een operatie (hysterectomie ) kwamen de kilo’s er zo snel bij ( oke ik beken de koekjes vonden zijn weg heel goed de laatste tijd en dit samen met het niet kunnen sporten ….)
    Het is en het zal voor mij een levenslange weg zijn van gezond leven en leren leven met het feit dat ik elke dag opnieuw moet leren omgaan met het feit dat ik bijkom van water bij wijze van spreken .Maar ik ben ergens toch nog altijd blij dat ik het zonder operatie kon doen.Wat niet wil zeggen dat ik vind dat jij het veel gemakkelijker had hoor NO WAY .Wat ik me afvraag .Heb jij geen last van overtollig vet die blijft rond je lichaam zwieren ( of kijk ik teveel T.V.? )
    Hoe dan ook RESPECT Kelly echt wel

  5. Wauw … En nee, ik geloof niet dat het een gemakkelijkheidsoplossing was. Net zoals een keizersnede bijvoorbeeld geen gemakkelijke bevalling is!
    En respect … Want ik snap dat de angst er ook inzit om niet terug zwaarder te worden, dat dat nooit uit je hoofd gaat.
    Mijn gewicht is ook steeds een struggle en na elk dieet komen er weer kilo’s bij. Zodat ik nu bang ben om aan eentje te beginnen om die zwangerschapskilo’s er weer af te krijgen.

    En mijn vraag, die is eigenlijk al beantwoord, was je niet ongelooflijk bang? En begonnen mensen zich niet ‘anders’ tegen ke te gedragen als je slanker werd? En vond je net dat niet ‘raar’ want tenslotte ben je nog steeds dezelfde Kelly?
    Big hug … En hooray ook voor je ventje die je steunde, no matter what!

  6. Mieke

    Dat ik uitkijk naar die aparte blogpost over de opmerking “gemakkelijkheidsoplossing”…
    Zo vaak gehoord dat ik de gemakkelijke weg koos. Niemand die die opmerking maakte en er bij stil stond dat het wel degelijk ik was die op mijn kin moest kloppen -na 1001 mislukte dieetpogingen in mijn jojolandschap.
    Ik verkondig dan ook altijd dat ik zonder mijn GBP het niet gekund zou hebben -eerlijk is eerlijk- en het daarom zie als een HULPmiddel. En ja, ik ben daar na zes jaar nog steeds enorm dankbaar om. En nee, ik had het niet vroeger laten doen als ik het allemaal geweten had.
    Een heel jaar heb ik erover gedaan om tot die stap te komen en zo dankbaar ben ik mezelf dat ik die tijd genomen heb. Het mentale gedeelte is niet te onderschatten en is uiteindelijk het meest zware van de hele rit geweest. Nog steeds neem ik drie kledingmaten het pashokje in (en ga ik meestal met de kleinste maat naar huis), maar mijn hoofd heeft het daar nog steeds moeilijk mee.
    Toen ik vorige zomer door omstandigheden op (zeer) korte tijd een extra zeven kilo afviel, vond ik dat het allemaal nogal meeviel. Totdat je foto’s te zien krijgt die ánderen van je nemen. Om maar te zeggen dat hetgeen je zelf ziet in de spiegel niet altijd representatief is.
    Moraal van het verhaal: dolgelukkig met mijn -55 kg en nog elke dag dankbaar voor die kans.

  7. Tot tranen toe bewogen. Ik vind je manier van schrijven zo mooi, je openheid ontroerend. Geen taboes, dat is super en een eye-opener voor velen. Ik heb geen specifieke vragen, maar volg jou via Instagram. Is er een nieuwe blogpost, dan lees ik die gretig. Ik trek me ook op aan jouw doorzetting en wil om er voor te gaan. Ik ben zelf ook iemand met overgewicht. Ik ga nu al 3 maanden bij een diëtist, maar het gaat zo tergend langzaam. 3 kg afgevallen. Maar door jouw post kan ik het nu veel meer zien als: het is 3 kg minder dan enkele maanden geleden. Ik doe verder, vooral met gezonde voeding. Maar ik ben ook wel eens geïnteresseerd in jouw ervaringen met het vastendieet.
    Groetjes!

  8. Dank om je verhaal te delen, ik denk dat veel mensen er iets aan hebben. Verwijst die chirurg nog niet naar je blog bij intakegesprekken? ;-)

  9. Lien

    Ik Ben na een Lange tijd opnieuw op de weegschaal gaan staan en zag 120 staan. Zo voel ik me
    Meestal niet, maar nu zit ik terug in een gigantische dip. Ik denk erover ma. Maar wil eerst nog een derde kindje.
    Gewoon afvallen werkt hier niet, ik mag me uithongeren, 4 keer gaan sporten of braaf onder mijn punten blijven, mijn lichaam gaat een kleine maand afvallen en
    Dan elke hap angstvallig opslaan. Dus die hoop heb ik laten varen.

    10 Jaar geleden had ik een beeld van mezelf dat ik met 80 kilo moddervet was. Als ik nu foto’s zie en besef dat ik toen maatje 38 had… Vandaag voel ik mij meestal alsof ik mooi en aantrekkelijk ben, maar de terugslag op dieptepunten is extra zwaar voor mezelf en mijn man. Niets is goed, ik wil niet buitenkomen en het minste kan een mentale bom doen ontploffen… Dat ik nu terug zo’n dip heb, amper een maand voor onze trouw… Dat boezemt me angst in…

    Ik heb dus een heleboel vragen…
    Hoe verliepen de eerste weken?
    Wat met teveel huid?
    Kan je vandaag gezellig een dessertje mee-eten? En frietjes? Hoe lang heeft het geduurd eer je jezelf oo voelde?

  10. annelies539

    Heel knap van je! Blij om er zo een positief verhaal over te lezen.
    Bij mijn moeder is deze operatie echter niet goed verlopen, ze was er bijna niet meer geweest. Ze heeft bijna een jaar in het ziekenhuis moeten herstellen.
    (Ook 10 jaar geleden dit jaar.)
    Als ik u zo bezig zie, vind ik dat jij kei goed bezig bent! Ik ben mijn hele jeugd slank geweest zonder daar iets van inspanning voor te moeten doen. Nu, als dertiger en drie kinderen later besef ik pas wat een strijd gewicht kan zijn…

  11. Sabine Vanderspikken

    Same story here Kelly …

    Van 128 naar 82 op mijn laagste en dan weer bijgekomen tot 95. Nu zelfs weer iets meer omdat ik sinds een paar maanden een antidepressivum moet slikken en daar ben ik dus heel wat van bijgekomen. Maar dat ben ik nu aan het afbouwen en binnenkort zijn die rotdingen weer uit mijn systeem en kan mijn lichaam weer beginnen met afvallen.

    Ik doe mijn best, let op mijn eten, op mijn snoepen maar soms is het toch zo moeilijk. Vooral als je emotioneel bent en dan naar eten grijpt, zoals ik doe. En die hoeveelheden he … in het begin idd een halve pistolet, nu al 2 …

    Het zal altijd een strijd blijven, dat overgewicht. Zelfs met een zware operatie en alle onaangename gevolgen vandien. Ik dump ook op suiker en vet. Dat maakt een restaurantbezoek idd niet gemakkelijk. Dessertjes gaan aan mij voorbij, frieten en dergelijke laat ik ook staan. Dat zijn gevolgen voor je hele leven.

    Bedankt dat je je verhaal met ons wou delen, Kelly. Het doet goed om te zien dat we niet alleen staan.

  12. zo’n straf verhaal. en zo ontroerend om de herkenbaarheid in de reacties te lezen. het lijkt zo n intens eenzame strijd. ik vond het hartverscheurend maar heel telling wat je daar schreef over schaamte. ik wou vragen of je wat over die ervaring kon schrijven, wat het gewichtsverlies daarmee deed? over hoe hoe het is om dan weer in een bmi-fahige zone te zitten? ben je dan iemand anders? of net niet? wat het doet met het plaatje dat je van jezelf in je hoofd hebt, als je zoiets doormaakt? very personal, dus “flikker een eind op” is ook een valabel antwoord 😊 en ook: heb jij het gevoel dat er maatschappelijk iets verschoof in die tien jaar? en zoja in welke richting? liefs!

  13. Dit is waarom ik je blog zo graag lees: die eerlijkheid. Dat moet je kunnen. En jij kan dat.

    Wat ik me bedacht: zelfs áls dit een gemakkelijkheidsoplossing was geweest (wat het niet was, weet ik): wat dan nog? Mensen worden niet vanzelf morbide obees, neem ik aan. Zou het dan erg zijn dat ze voor de ‘gemakkelijke’ oplossing kiezen als die zou bestaan? Ik zou denken: vooral doen. Het gaat niet om dat maatje 38 bij morbide obesitas, maar om je gezondheid. Die is cruciaal. Ik zou iedereen wiens gezondheid in het gedrang komt, dus net aanraden om voor de gemakkelijkste oplossing te kiezen.

    Verder kan ik je enkel aanraden om de moed erin te houden; je ziet er heel goed uit, en of je nu een maatje 38 of 44 hebt, dat is van geen belang. Je gezicht straalt, je ziet eruit als iemand die van het leven kan genieten maar zichzelf ook voldoende kent. (Jaha! Wat ik allemaal van die foto’s aflees, hé! ;-) )

    Ik ben ook wel benieuwd naar volgende blogposts want ik ken daar eigenlijk helemaal niks van. Ik hoop dat deze blogposts ook heel wat mensen kunnen helpen.

  14. delphine

    Mijn man liet de operatie 4 jaar geleden uitvoeren en blijft rond de 90 hangen. Hij kan het meeste wel eten maar ik kleinere hoeveelheden en idd op restaurant is dat soms vervelend. Wij gaan daarom graag naar restaurants met buffet.
    Succes nog, je ziet er trouwens top uit daarvoor hoef je geen 38 te hebben

  15. Wat een mooi artikel Kelly! Ik heb zelf geen ervaring met overgewicht – dus ik kan mij niet inbeelden hoe dat moet zijn, maar je schrijft het zo mooi en echt neer. Ik heb die aflevering van topdokters ook gezien, en desondanks wat ik hierboven schrijf, kreeg ik ook een krop in mijn keel toen ik dat meisje zag. Ik had ook het idee dat ze er na de operatie zoveel gelukkiger uitzag dan dat moment dat ze bij de dokter binnenstapte. De blik op haar gezicht en haar houding vond ik al een wereld van verschil, ik kan alleen maar hopen dat dat nog beter wordt. Dat is wel iets wat ik me afvraag – hoewel het een heel persoonlijke vraag is – voel je je anders? Gedraag je je anders? Sta je anders in het leven. Correct me if I’m wrong, maar als ik de foto’s zie van vroeger en nu, dan lijk je zoveel meer opengebloeid. Dat is wel iets wat ik mij afvraag: zo’n grote verandering uiterlijk, brengt dat ook innerlijk vanalles met zich mee? Je moet er niet op antwoorden hoor :-), ik besef dat dat heel erg persoonlijk is. Ah ja, dat was ik bijna vergeten: een dikke chapeau voor die moedige beslissing die je al die jaren geleden hebt gemaakt! En wauw dat je nu alweer aan het dieten en sporten bent! Ik ben daar pas mee begonnen 9 maanden na mijn bevalling, you go!

  16. Bedankt om zo eerlijk te zijn, ook over de minder goede ervaringen die je had, zoals die complicaties. En Youri en jij, dat is pas echte liefde hé.

  17. Wow, dat is wel heftig om lezen allemaal. Ik kwal de afgelopen jaren wel enkele mensen tegen die ook een maagverkleining hadden gehad en merkte toen al op hoe lastig dat blijkbaar toch bleef, met hoeveel dingen ze tekening moesten houden. Maar dat contact was niet zo diepgaand dat ik echt hun belevingswereld kon kennen. Ik ben wel echt onder de indruk van hoe dit allemaal is. Mort zo zwaar zijn, en idd, weinig erkend, ik kan me voorstellen dat je veel vooroordelen te horen krijgt, of snelle en ondoordachte opmerkingen enz. Misschien is het beroepsmisvorming (ik ben psycholoog :-) ), maar ik vraag me telkens af hoe je dat alles beleeft, psychologisch. Wat dat allemaal met jou doet, hoe je je voelt, enz. Maar misschien is dat een beetje té intiem… Ik bewonder het alleszins dat je dit al allemaal hebt neergepend, en dat je dit gedaan hebt ook. Knap!

  18. Sofie

    Je bent een enorm inspirerende mooie madam, Kelly. Veel hartjes voor al die eerlijke persoonlijke verhalen die he met ons deelt.

  19. Ik vraag me nu een beetje af waarom je daar dan voor kiest? Of is dat nu een heel domme vraag? Of heb ik het niet goed gelezen? Nouja ik durfde het eerst niet te vragen maar doe het nu toch maar. Als het dan toch nog zo super lastig is en je nog veel moeite moet doen om op te letten en zo, waarom doe je dat dan en waarom ga je dan niet enkel op dieet ipv dit?
    Ik had dit nog nooit serieus overwogen, voornamelijk omdat ik ontzettend bang ben voor mocht het fout lopen … momenteel moet ik nog 25kg kwijt geraken om nipt binnen de bmi te vallen, zucht … en man man man ik mag er niet aan denken dat als ik er ooit ga geraken ik echt de rest van mijn leven op moet blijven letten, pfrt ik mag daar niet teveel bij na denken …. zucht :) (ja het gaat momenteel even niet goed met mijn strijd tegen de kilo’s …)

  20. Respect, echt waar… Mensen die dit een gemakkelijke oplossing noemen weten inderdaad niet waar het over gaat. Dit is een verandering voor je leven, die je moeilijk ongedaan kunt maken. Chapea!

  21. Fo

    Het was zo’n dappere beslissing die je 10 jaar geleden hebt genomen. Ik stuur mensen die zo’n operatie overwegen altijd door naar jouw blog. Respect!

  22. Gwendoline

    Het kon net mezelf zijn die dit geschreven had, weliswaar niet zo goed geschreven maar qua inhoud, behoorlijk confronteren en herkenbaar!!
    ook de dag van vandaag, 7 jaar na mijn GBP en ook 1 zwangerschap later, is het voor mij ook nog steeds niet makkelijk – struggle for life, maar dankbaar voor de kans die ik 7j geleden kreeg en er toen ook 40kg mee kwijt geraakte!
    tonnen respect voor jou ook by the way!

  23. Ik vind je stoer. Dat je het hebt gedaan, dat je het hier vertelt. Lijkt me echt wel een martelgang. Maar met resultaat.

  24. Ik vind het zo knap dat je je verhaal zo openhartig schrijft en het thema bespreekbaar maakt. Je helpt er zo-veel mensen mee …

    Je geeft zelf aan dat je nog niet weet of je er ooit over wil schrijven en dat begrijp ik 1000%, maar eigenlijk ging mijn vraag daarover. Hoe kom je terecht in de categorie van ‘morbide obesitas’? Zonder te willen porren naar jouw specifieke verhaal (heel veel respect als je daarover niets kwijt wil)– ik heb zelf in mijn omgeving mensen gekend met eetstoornissen en zie daar altijd een psychologische ondergrond. Zolang die niet weg is/onder controle is/ in behandeling is, blijven zij ook op één of andere manier in hun hoofd te dik/te ongezond/ te … => ideale voedingsbodem voor de stoornis om altijd opnieuw de kop te blijven opsteken, in welke vorm dan ook.

    Dus mijn vraag is … Ben je tegelijkertijd ook in therapie gegaan voor die oorspronkelijke reden of was er geen specifieke reden? of was het niet nodig of teveel op dat moment om ook daaraan te werken? Is het te vermijden dat mensen überhaupt in die categorie terecht komen? Of ga je niet akkoord dat er altijd een of andere psychologische reden / een trauma aan de obesitas ten grondslag ligt??
    => Je mag me natuurlijk gewoon negeren als ik veel te indiscreet ben en je vind dat ik me daarmee niet moet moeien… ik zal je toch blijven lezen :-)

  25. Anneliese De Vogel

    Super! Dit is pas een eerlijke post – geen merk/organisatie vermelding – gewoon “puur, het leven”!!

  26. Noémie

    Zelf 60 kilo teveel kan een mooi gezicht niet verstoppen, vind ik alvast in uw geval…
    Wat ik me afvroeg, omdat ik zelf niet weet hoe ik het zal/moet aanpakken.
    Heeft je relatie tot eten een invloed op de opvoeding van je kinderen? Ik bedoel, heb je soms de neiging om je angst om bij te komen te projecten op wat je kinderen in hun mond stoppen/zullen stoppen? Ik weet het, ze zijn nog klein natuurlijk.
    HIer ook een dochter van pas 11 maanden (dus nog niet veel verleidingen), maar toch denk ik, ‘och kind, hopelijk moet jij geen zo’n gevecht tegen de kilo’s leveren zoals je moeder…’ MAAR hoop daarbij om niet telkens ze later een snoep in haar mond stopt met mijn -Weight Watchers abonnement te staan zwaaien.
    Ik weet gewoon niet in hoeverre zo’n problemen ’tijdens de opvoeding’ kunnen ontstaan/tegen gehouden worden.
    Ze leren om gezonde keuzes te maken en deze aan te bieden zal wel het begin zijn, maar dat hebben mijn ouders ook gedaan en zie mij hier nu zitten met mijn Weight Watchers, diëtiste, Pronokal en ga-zo-maar-verder-abonnementen. :-)
    Dus, een tip hoe jij dit aanpakt/zal aanpakken?

  27. Wat ontzettend goed en dapper van je om deze moeilijke en vooral ook spannende stap te zetten! En wat zie je er gezond uit nu! Mijn overbuurvrouw heeft dankzij een gastric bypass haar kinderwens kunnen vervullen. Doordat zij door deze ingreep veel afviel, kwam zij eindelijk na járen in aanmerking voor IVF en kregen zij na ruim 10 jaar zwanger proberen te worden eindelijk een pracht van een baby.

  28. Marie

    Je verwoordt het exact zoals het is en gaat. Zo herkenbaar, die struggles op restaurant als ze je na al die tijd nog raar aankijken als je bord onaangeroerd daar staat, de paniek als je de cijfers op de weegschaal weer ziet stijgen. Het blijft een continue strijd, ook mét GBP. Bij mezelf zal het dit jaar 13 jaar geleden zijn dat ik de stap zette, en nog steeds geen spijt van de keuze. Al is en blijft het een hulpmiddel en geen oplossing. Je moet een gezonde levensstijl blijven hanteren en zonder beweging blijf je ook dat mooie getalletje niet behouden. Ik ben sinds de operatie niet meer into diëten, wel into gezond eten, veel groenten en fruit, en bewegen… tjah, met een zittend beroep en onmiddellijk blessures bij het lopen is dat niet altijd even simpel. Ik ben nu begonnen met baantjes trekken in het zwembad, al is het maar 1u’tje per week, het IS beweging. Leuk dat je je ervaringen zo deelt op je blog! Knap!

  29. Amai, chapeau voor jou! Ik kan me inbeelden dat dergelijke gewichtsproblemen waarschijnlijk een struggle for life zijn en ik vind het echt chic van jou dat je blijft gaan en dat je het met een positieve attitude aanpakt.
    En respect voor Youri! Het is ongetwijfeld geen simpel proces geweest en zo te horen was hij echt jouw rots. Je hebt er ne goeie vast ;)

  30. workingonthenewME

    hoihoi, op aanraden van een buurvrouwvriendin , die me de laatste 2 weken diep zag nadat ik op 14/9 ook een GBP onderging, effe komen piepen op jouw blog, Wat is dit fijn lezen! En op wat voor rollercoaster zit ik nu al, pfff :-( Deel 1 van de mallemolen is in gang, 1 jaar voor mn 40e verjaardag de knoop doorgehakt, precies 30 jaar na mn allereerste dieet op 9 jarige leeftijd bij diëtitste die bij mijn weten zo goed als ik me kan herinneren wat mn mama me indertijd vertelde toen ook verongelukte!
    Dus nadien volgden ook jaren van je slecht voelen en sukkelen met die kilo’s en je broer vervloeken om alle koekjes en snoep die hij WEL kon verorberen en ik niet onder het boos alziend oog van mama, want ik had die aanleg om zoals mémé te worden ( obees en diabeet) en hij, de sprietvinke niet! Nu, DE stap gezet om EINDELIJK eens voor mezelf te zorgen zodat ons 3 kadetjes een fittere mama krijgen die mee kan fietsen, spelen, rennen ( alhoewel dit nog even niet aan de orde is met de totale heupprothese die ik cadeau krijg binnenkort, jaja, cadeau, mooi cadeau dat volgt 15 jaar na verkeersongeval! ) Dus dat wordt dan deel 2 in mijn mallemolen!
    Met een iets zwaardere lichamelijke revalidatie dan welliswaar dan die GBP, eentje van 6 tot 8 weken, maar zeker en vast overtuigd dat de GBP mij nog heel vaak ups & downs gaat bezorgen, na 3 dagen was ik reeds 6 kg lichter, nu nog geen 4 w later zit ik aan -9!! Bij -10 ist feeeeeeestjeeeeeuh!!
    Maar dan is er nog een deel 3 in mijn mallemolen, al of niet fibromayalgie of Spasmofilie, hupla, het kan niet op!! WANT nog voor die nieuwe voordeur er is wil ik er gegarandeerd nieuw, beter,positiever en energievoller in het leven staan!!! Ik kijk alvast heel hard uit naar jouw eventuele tips en verdere ervaringen en ben mijn vriendinoverbuurvrouwtje erg dankbaar om me jou blog door te geven ;-)

  31. Moyaert Kurt

    Hoi, ik ben Kurt en heb sinds 1 juli een gastric bypass laten doen.
    Ik woog op 30 juni nog 140 kg. Nu op 16 december weeg ik er nog 87 en voel me kiplekker
    in mijn vel. Doe regelmatig aan fitness, ga veel wandelen en rijd met de fiets.
    Ik hou me aan de afspraken van bij de dokter en de dietiste. Ik eet heel gevarieerd en gezond en vermijdt sausen.

  32. Raedts

    Hoi ik ben Jean-Marie en heb mijn gastric bypass gehad in het jaar 2003 en woog toen 125 kg was op 6 maanden 75 kg vermagerd.Nu 14 jaar later geef ik nog zo goed als elke dag over ik kan zelfs geen eten niet meer zien op tv of ik word er kotsmisselijk van.Kan ook niet aanzien hoe anderen eten Etc Ik heb al sinds 2003 geen honger meer gehad en weet zelfs niet meer wat dat nog is.Als ik niet goed op let val ik nog eens binnen twee maanden nog eens 10 kg af. Die gastric bypass is mijn grootste fout van mijn leven geweest.Ik raad het dan ook ten strengste af aan iedereen die er ook nog maar aan denk.Dit is mijn verhaal moest het toch even kwijt.Grt

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>