Hij komt nu wel erg dichtbij, die zomervakantie, dat besefte ik toen ik een mail kreeg van lezeres Emilie om te vragen of ik nog eens een blogpost over vakantieboeken kon doen. En oké, ik besefte het ook toen ik de negen weken in mijn agenda zag staan waar een oplossing voor gevonden moest worden. Maar goed, lezen dus, in de vakantie. Ik vind zelf niet dat een goed vakantieboek van de vederlichte Sophie Kinsella-achtige soort moet zijn. Niks tegen Sophie Kinsella, maar in de vakantie hou ik net als anders van boeken die me in hun greep weten te houden, en niet al te lichtvoetig zijn. U bent dus gewaarschuwd: de boeken in mijn lijstje zijn niet uitgekozen op basis van hun hap-slik-weggehalte. Maar ze zijn wel goed. Om niet te zeggen supergoed, maar dat is een persoonlijke mening waarvan ik besef dat die evenveel waard is als zowat elke persoonlijke mening: weinig.
- Het Smelt van Lize Spit: ik weet het, uw moeder heeft u gewaarschuwd: wees voorzichtig met hypes etc. Ik heb ook al gemerkt dat mensen die vanuit de hypegedachte aan dit boek beginnen het meestal ernstig vinden tegenvallen. Terwijl je er natuurlijk gewoon aan moet beginnen vanuit de gedachte dat dit het debuut is van een schrijfster die nog een stuk jonger is dan ikzelf (en ik ben nog zo jong!), en wat mij betreft zeer terecht wordt bejubeld. Lize Spit heeft een zeer goed boek geschreven. Ik las het op een weekend uit vlak voor Flo werd geboren, en ik vond het een cadeautje, maar dan zo eentje met een zwart lint rond. Het wringt, en het trekt en het nijpt, en is tegelijk zo herkenbaar. Het dorp waarin het verhaal zich afspeelt ligt in de Kempen, maar voelt bij momenten erg als het dorpje V., waarin ik opgroeide. Misschien omdat het hoofdpersonage Kwakies uit de Aldi eet, en er miniatuurfopspeentjes aan haar rugzak hangen. Misschien omdat er mannen aan de deur komen die haar luchtfoto’s van haar huis proberen aan te smeren. (“Uit de flard die ik opving bleek ons eigendom zelfs in vogelvlucht niet meer dan een verzameling halvelings uitgevoerde plannen”) Ik hield ervan.
- A Little Life van Hanya Yanagihara: ik kan er niet over zwijgen, het spijt me. Dit is geen boek waar je vrolijk van wordt, maar wat mij betreft is dat geen vereiste, zelfs niet op vakantie. Niet in je koffer stoppen als je alle miserie van de wereld wilt vergeten, wel meenemen als je geraakt wilt worden tot in het diepste van je zwembroek. Ik krijg regelmatig de vraag of je hem in het Engels moet lezen, en neen, natuurlijk niet, niks moet. Ik hoor dat de vertaling ook zeer oké is, dus lees hem gerust in de vorm van “Een klein leven“. En misschien net als Het Smelt best op je e-reader zetten, want meer dan zevenhonderd pagina’s.
- Us van David Nicholls. Geen nieuwke, maar ook dat is geen voorwaarde voor een goed vakantieboek, vind ik. Ik ben een geweldige fan van David Nicholls en zou geld geven om deze nog eens voor de eerste keer te kunnen lezen aan een zwembad met een palmboom boven mijn hoofd. Deze is dan ook de luchtigste van allemaal, en tegelijk is het verhaal ook weer helemaal niet zo luchtig. (wat raaskal je, vrouw) Maar wel zeer de moeite, zeker als je houdt van kijken naar mensen en dat soms zou willen kunnen tot in hun hersenkokers.
- Gloed van Sandor Maraj. De meest uitdagende van allemaal, maar ik hield ervan met heel mijn hart. Het is een verhaal uit 1942, dat werd vertaald uit het Hongaars, en gaat over twee vrienden die elkaar eenenveertig jaar lang niet hebben gezien en om een of andere reden hebben afgesproken in een afgelegen kasteel waarin een van de twee woont. Een boek over unfinished business. Dit is zeker geen walk in the park qua leeservaring, maar ik genoot van elke bladzijde en bleef verbijsterd achter.
- The World According to Garp van John Irving. Een herontdekking, maar wat voor een. Voor iedereen die deze nog niet heeft gelezen: doe uzelf een cadeau en neem het leven van T.S. Garp mee voor aan het zwembad. Ge zult het u niet beklagen, behalve op het moment dat ge afscheid moet nemen van de geweldige personages die het boek bevolken. Dat heb ik bij elk geweldig boek, dus daarvoor moet ge het ook niet laten.
Oh, en dan heb ik nog een kleine, maar niet onbelangrijke mededeling. Deze blog gaat even op zomerretraite. Even, het is te zeggen: een tijdje. Tot 1 september, meer bepaald. Zodat ik wat kan herbronnen, de tijd heb om mijn freelancersbestaan weer met manieren op de rails te krijgen, een paar weken vakantie kan nemen en eens op mijn gemak achterover kan leunen om na te denken over wat nieuwe rubrieken en thema’s.
Dit was dus de laatste post in een voor mijn doen behoorlijk lange tijd.
Ook voor mij is dat gek, maar ik voel dat het me deugd zal doen om even een stap terug te nemen.
So there: geniet van jullie vakantie, als die er is, bedankt voor alle fijne reacties en andere interacties, en heel graag tot in september.
Wie toch benieuwd is naar hoe het ons ondertussen vergaat: ik zit op Instagram en Facebook.
Ge moet er wel tegen kunnen dat ik geweldig veel foto’s van mijn loopschoenen post. Just sayin.
Tips voor andere fijne vakantieboeken zijn trouwens zoals steeds erg welkom in de reacties onder deze post. Lees ze!
Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!
Tien jaar geleden is het vandaag, de dag waarop ik het ziekenhuis binnen ging om te ondergaan wat op dat moment niet langer uit te stellen viel. Morgen is het dag op dag tien jaar geleden dat ik uit narcose kwam met een omgebouwd spijsverteringsstelsel. Het is onwerkelijk, en ook nog steeds gek om aan terug te denken. Aan hoe diep ongelukkig en verslagen ik was, in de maanden voor ik de beslissing nam die mijn leven zou veranderen. Aan hoe kalm en zen ik werd eens de beslissing was genomen, omdat er eindelijk, na een gevecht dat mijn volledige leven leek te beslaan, een oplossing in zicht leek. En er honderd kilo van mijn schouders viel. Pun intended. Ik zal niet al jullie vragen van onder de vorige post kunnen beantwoorden in deze post, al zal ik mijn best doen, maar ik beloof nog een afsluitende post binnenkort, waarin ik op de meeste zaken die jullie nog wilden weten zal ingaan. Niet allemaal, omdat sommige dingen te persoonlijk zijn, of in mijn ogen minder relevant voor het grote verhaal.
