Woesh gaat het hier. En plots zit Dexter al een maand in de tweede kleuterklas, zit het meisje al eens een minuut rechtop zonder omvallen want is ze bijna zeven maanden, en heb ik alleen maar het gevoel dat ik achter de feiten aanhol omdat het -daar kom ik weer in eeuwige herhaling- zo geweldig druk is en nog wel even blijft. Ironisch genoeg komt er van hollen voor de rest niet veel in huis: ik kreeg een injectie voor mijn slijmbeursontsteking die niks deed, en laat volgende week in het ziekenhuis een tweede poging uitvoeren om me zo snel als mogelijk weer aan het lopen te krijgen. In drukke tijden als deze waarin mijn hoofd weinig rust krijgt mis ik het des te harder.
Mijn grootvader is overleden, in de nacht van zondag op maandag. Het was niet helemaal onverwacht maar dat maakt het allemaal niet minder doodjammer voor mijn hart. Ik zeg het niet omdat het mijn grootvader was, maar het was zo’n fijne, fantastische mens. Zo’n verhalenverteller, ook. Ik ga even mijn broer quoten, ook al gaan de tranen weer in mijn ogen springen als ik lees hoe hij het op Facebook schreef: “Vaarwel, jij die met één arm dubbel zo handig was als de andere grote mensen. Vaarwel, oorlogskind van de zee en het strand en alles dat eronder kroop en erachter zwom. Vaarwel, warme bakker van een miljoen pistolets in de gouden jaren van de 20ste eeuw. Vaarwel, bevlogen verteller van het alsmaar kleiner wordende verleden. Vaarwel, eeuwig lachende witte snor.”
Dju toch. Snirf.
Ik zit wat gewrongen tussen zo vaak mogelijk buiten willen zijn als het weer het toelaat en me toch ook alweer wat beginnen instellen op huiselijkheid. Ik heb pompoensoep gemaakt al, en cake gebakken. Ik lees It van Stephen King onder een sarzeke met een kop thee. Het heeft allemaal ook zijn charmes he hasten. Het is alleen dat het zo ellendig lang duurt voor het weer warm wordt, als de nazomer echt gedaan is.
Het is razend druk wat werk betreft. Ik weet hoe het komt en wanneer het normaal weer wat kalmer zou moeten worden (pakt binnen een week of drie, met wat geluk), maar ik weet ook dat ik mezelf dan wel zal moeten toelaten om mijn agenda weer niet bomvol te duwen. Ik krijg zoveel leuke voorstellen, en ben gelukkig wel al veel beter geworden in neen zeggen, maar toch. Ik doe het gelukkig ook nog allemaal graag, dus het geeft niet zo erg, maar laat ons zeggen dat telefoontjes vanop school en de crèche waarin de woorden “koorts” en “ophalen” zitten mijn bloeddruk nog sneller omhoog jagen dan anders. “We lossen het wel weer op” is mijn mantra. Ook soms “MAAAAAAR HOE GAAN WIJ DAT NU WEER DOEN?!”, als ik eerlijk ben.
Maar kijk zeg, ik heb wel nog eens geblogd. Wat een gigantisch succes op zijn eigen!
Het was allemaal stomweg gekomen. Ik had Het Zesde Metaal nog eens gezien op een klein festivalletje in mijn stad aan het einde van de vakantie, en voor de zoveelste keer beseft dat ik een überfan ben van Wannes Cappelle en alles dat hij doet. Drie dagen later zag ik een poster in de bibliotheek, en omdat ik geen zin had om weer na te denken over babysits en met de jaren steeds meer kan genieten van dingen alleen doen checkte ik bij mijn lief of hij het zag zitten om de avondshift alleen te draaien. No biggie, aldus mijn lief.
En dus bleek ik gisteren zowaar op de eerste rij te zitten, met een vriendin naast mij wiens man ook een ticket voor haar alleen had geboekt en dat toevallig net naast de stoel van mij had gedaan. Wat zijn de kansen? Op schoot bij Wannes en de geweldige harmonie Ypriana had ik een van de beste avonden in lang.
Ik kan er niet over wat een talent die kerel heeft. Hoe hij snaren raakt zonder daar luid voor te moeten roepen. Hoe alles even hard aankomt met een klein gitaartje als onder begeleiding van een enorme harmonie. Al moet ik wel toegeven dat ook die harmonie zo indrukwekkend was, en de arrangementen alleen al voldoende waren om stil achter te blijven. En het hielp ook dat hij begon met het nummer dat al weken in mijn hoofd leeft, mijn persoonlijke anthem voor een mildere herfst.
‘ik e geleerd oe da j’ook kiest
daj soms wind mee et en soms verliest
’t is gin getie da ‘k nie kan keren
toont mie uw foutn en ‘k ga u leren
dat ’t gine mens is die nooit faalt
die zonder blinn’n de mete haalt
och, ge moet da toch nie verduken
aj een kop et kunjem stuken
Het is zo belangrijk in deze tijden, dat er mannen en vrouwen zijn die iets in woorden kunnen gieten op een manier waarop het ons bereikt. Iemand die iets uit kan leggen zodat het aankomt waar het moet aankomen. Echt, in ons erte, zoals Wannes zou zeggen. Niet een beetje, maar als een stomp. Of als een duwtje. Zonder dat alles hopeloos moet zijn, want dat vind ik misschien nog het machtigste, hoe wat hij doet nooit belerend is, en het altijd ook wel hoopvol en sympathiek blijft. Zelfs als hij een ietwat fout mopje maakt over de Eerste Wereldoorlog. Misschien net dan.
Soms heb ik het lastig, als ik post dat ik een artikel heb geschreven voor de krant die die dag in de winkel ligt en mensen bijna in dezelfde seconde vragen “Nergens gratis te lezen online?”. Dan denk ik: maar lieve vriendjes en vriendinnetjes, zo werkt het niet. Dit is mijn job, ik verdien mijn geld doordat jullie betalen om mijn teksten en die van anderen te lezen. Oké, hier gooi ik het er gratis op, en misschien heb ik het zo uitgelokt, maar als jullie niet meer willen betalen voor wat ik schrijf, dan houdt het allemaal zeer snel op.
En dus wilde ik gisteren zeven cd’s kopen van Wannes en Het Zesde Metaal, als het niet was dat ik zijn cd’s al had. Vond ik dat we hem al ons geld zouden moeten toegooien, omdat mannen die naar de stad komen om pleisters op onze harten te plakken in deze tijd veel te ondergewaardeerd zijn.
Hun nieuwe komt in november uit, en nadat ik gisteren de titelsong “Calais” hoorde en mijn keel dichtsnoerde omdat het zo aankwam kan ik eigenlijk niet wachten. Tot dan gaat al de rest van mijn collectie voor de honderdste keer op repeat.
Ik schrijf dit stuk om tien na zes. ’s Morgens. Erger nog, ik kom net uit de badkamer waar ik me heb opgefrist na een vroeg ochtendloopje. Dwars door het stadscentrum dat ik bij klaarlichte dag negeer omdat ik vrees oude bekenden te zullen moeten toeknikken met paars aangelopen loophoofd. Bij het ochtendgloren loopt het anders: enthousiast opstijgend zonnetje, verlaten straten, de geur van kraakvers brood, en enkel wat lossende vrachtwagenchauffeurs om naar te knikken. Zelfs dat hoeft niet. Een haast esoterische ervaring.
Dat is niet zo op elk van de andere dertig ochtenden waarop ik voor dit experiment om vijf uur uit bed probeer te komen. De verhevenheid is wel eens zoek. Gedurende een maand schommel ik tussen een haast hysterisch “Tjakkaaaaa!” omdat ik niet kan geloven hoeveel meer ik plots gedaan krijg, en een jammerend “Waarom ik, en niet een ander?” omdat ik niet kan geloven dat ik dit stuk überhaupt heb voorgesteld op de redactievergadering. De ene ochtend voel ik me de koningin van de wereld, de volgende een zielenpoot die doodop is en enkel in haar koffer wil blijven liggen. Maar daarover later meer.
Verander je leven voor het ontbijt
Wat die koningin van de wereld betreft. Het grapje dat Beyonce ook maar vierentwintig uur in haar dagen zitten heeft wordt zo vaak gedeeld op internet omdat het een snaar raakt. Hoe klaren sommige mensen het, om in hetzelfde aantal uren als de rest van ons schijnbaar veel meer gedaan te krijgen? Volgens Laura Vanderkam, de Amerikaanse schrijfster van het boek “What the most succesful people do before breakfast“, hebben sommige mensen echt meer uren in hun dag, omdat ze wat ze ter beschikking hebben minder vaak slapend doorbrengen. “Je ochtenden plukken is het equivalent van dat financiële advies dat zegt dat je jezelf een loon moet uitkeren voor je de rekeningen betaalt. Wacht je tot op het einde van de maand om te werken met wat nog overblijft, dan blijft er doorgaans niets meer over. Hetzelfde geldt voor het uitstellen van belangrijke maar minder urgente bezigheden: als je wacht met sporten, lezen, nadenken over je carrière of het uittekenen van je vakantie tot aan het einde van je dag, dan zal het er vaak gewoon niet meer van komen.” Of zoals een wijs man ooit zei: verlies een uur in de ochtend, en je zult er een hele dag op jagen. Mensen die houden van woorden als kickstart durven zelfs beweren dat je je leven het beste kunt veranderen voor je ontbijt. Tjakkaaa, ja.
Wat er ook van zij: nogal wat zogenaamd succesvolle mensen zijn op de been voor de eerste monniken het ochtendgebed inzetten. “De zon heeft me in geen vijftig jaar in bed kunnen betrappen”, pochte Thomas Jefferson al in zijn tijd, en hij wordt hierin bijgetreden door mensen als Tim Cook, de CEO van Apple die om kwart voor vier uit zijn pyjama schiet, zijn mails beantwoordt om half vijf om daarna aan zijn work-out in de fitness te beginnen. Op dat moment is er wel meer volk aan de slag. Vogue hoofdredactrice Anna Wintour tennist om kwart voor zes, als het licht om half vijf brandt in het Witte Huis dan is dat omdat Michele Obama aan cardio en gewichtstraining staat te doen, exact op hetzelfde tijdstip waarop Gwyneth Paltrow haar asana’s oefent. En het kan nog wilder: acteur Mark Wahlberg staat om twee uur dertig op om twee uur te sporten. Om zes uur werkt hij een ontbijtje weg, om daarna naar de set te vertrekken. Kleine kanttekening: Mark zit wel tegen acht uur in zijn bed, nadat hij eerst drie kwartier heeft gebokst.
Nachtuil versus vroege vogel
Mensen die vroeger opstaan zouden volgens onderzoek gelukkiger zijn dan mensen die zeventien keer na elkaar de snoozeknop van hun wekker indrukken. Dat is ook weer niet zo gek, ochtendmensen draaien nu eenmaal beter mee in een sociaal systeem dat gemaakt lijkt voor ochtendmensen. De tijdstabel van het bedrijfsleven, waarbij van je wordt verwacht dat je op een acceptabel uur op kantoor verschijnt, een aantal uur werkt om dan ’s avonds tijdig in bed te duiken zodat je de dag erna exact hetzelfde kunt doen, die blijft een dagelijkse helletocht voor hij die liever lang opblijft en een paar uur uitslaapt voor aan zijn dag te beginnen. Van je hele leven vechten tegen een systeem dat zich niet naar je voorkeuren wil buigen word je niet bepaald gelukkiger en productiever. Een mens zou voor minder nog een keer of acht op snooze drukken. “Niet doen!”, zegt Hal Elrod, schrijver van The Miracle Morning. Volgens hem verzet je je elke keer je op snooze drukt tegen je leven, en zeg je neen tegen je dag. Heb je er al eens bij stilgestaan hoeveel negatieve energie dat vergt? Hij dacht het niet.
Voor de nachtuilen hun wekkers naar het irritant wakkere hoofd van arme Hal beginnen kegelen moeten we ons misschien even afvragen of het wel voor iedereen is weggelegd, een productieve ochtend. Zijn er niet gewoon twee groepen mensen? De groep waarvoor half zeven in de ochtend prime time is, en de groep die vindt dat half zeven in de ochtend afgeschaft moet worden? De nachtuilen snappen de leeuweriken niet die de dag zonder morren plukken, en omgekeerd heb ik het als vroege vogel ook moeilijk met mensen die pas op kruissnelheid komen als ik zin krijg om mijn pyjama aan te doen.
Veel inspraak heb je er niet over: de groep waartoe je behoort wordt voor een groot deel genetisch bepaald. De meeste mensen zitten ergens tussen de extremen van de nachtuil en de leeuwerik in, waardoor wat schuiven met uren doorgaans geen gigantisch probleem is. Volgens slaapexperte en klinisch psychologe Jana Maes hangt de mate van succes bij dit soort strategieën van verschillende zaken af: “Iedereen heeft een bepaald aantal uren slaap per nacht nodig. Als je er elke dag twee uur vanaf knabbelt om meer gedaan te krijgen dan kun je roofbouw op je lichaam plegen. Verschuif je je slaappatroon door vroeger in bed te kruipen en die twee uur in de ochtend te winnen zodat je dag wat rustiger verloopt, dan kan het misschien wel werken. Alleen blijft je lichaam uiteindelijk wel de baas: niet iedereen slaagt er praktisch of biologisch in om vroeg te gaan slapen, en als je een nachtuil bent dan is de kans klein dat je erin slaagt om je fris te voelen om vijf uur ’s ochtends. Je kunt het proberen, maar het blijft kwestie van naar je lichaam luisteren.”
Tot het geen pijn meer doet
Maar goed, stel nu dat je zin hebt gekregen om wat vroeger op te staan. Dan zijn er volgens Laura Vanderkam een paar zaken waar je rekening mee kunt houden. Een geslaagde ochtend begint al de avond voordien, met een goede routine en vooral: een plan. Ik merk het ook bij mezelf. Als ik ’s avonds niet heb nagedacht over wat ik met mijn ochtenduren ga doen, dan is mijn enthousiasme om op te staan verwaarloosbaar. Heb ik netjes beslist dat ik aan een tekst ga werken of een paar kilometer ga lopen, dan weet ik waarvoor ik het doe. Nog zo’n tip van vroege vogels: neem geen beslissingen als je met een wazig hoofd de wekker hoort afgaan, maar neem ze al de avond voordien, als je nog helder kunt nadenken over je doelen. En schrijf het op, dat plan, zodat je er ook met wazig hoofd op kunt komen. Op een deftig uur je oor op je hoofdkussen leggen, je schermtijd beperken en niet te veel koffie of alcohol naar binnen gieten helpt ook wat betreft slaaphygiëne. Je wilt uiteindelijk uit bed komen zonder nadenken. Niet “ik wil niet opstaan”, maar ogen open, benen over de rand, en gaan. Elke dag opnieuw tot het geen pijn meer doet. Ook in het weekend, zodat je de routine niet onderbreekt.
Ik heb de routine al eens onderbroken, moet ik eerlijk toegeven. Omdat ik moe was, en vond dat ik dat had verdiend, op een zondagochtend na een week waarin ik een paar uur te lang alleen thuis was geweest met een baby en een weerbarstige kleuter van vier. Op zo’n ochtenden knapte mijn wilskracht wel eens, en was om vijf uur opstaan zowat het laatste waar ik de moed voor kon opbrengen. Op andere dagen ging het opstaan vanzelf en vroeg ik me af waarom niet iedereen zijn wekker vroeg zet. Mijn experiment had immers best wat voordelen. Tijdens de ongestoorde ochtenduren waarin er niet van me werd verwacht dat ik mijn mails beantwoordde had ik het gevoel veel meer gedaan te krijgen dan op een uur kort na de middag, bijvoorbeeld. Blijkt dat niet alle uren van een dag uit hetzelfde hout zijn gesneden. Het werkt ook aanstekelijk. Plots staat mijn lief ook om vijf uur naast me om te gaan lopen, tot mijn grote verbazing, en als hij terug is zegt hij toch zijn eigen verbazing dat hij er zo hard van heeft genoten dat hij het vaker wil doen.
Of ik plannen heb om om vijf uur op te blijven staan? Zeker niet elke dag, omdat ik voel dat het tijdens deze tropenjaren met twee jonge kinderen die zichzelf niet opvoeden misschien net iets te veel van het goede is. Maar een of twee keer per week zet ik mijn wekker nog steeds op een pijnlijk vroeg uur, en merk ik dat ik er steeds meer van begin te houden. Omdat het me een uur of twee lang het gevoel heeft controle over mijn dag en leven te hebben. Toch zeker tot mijn oudste om zeven uur uit bed komt en klokvast zijn kommetje melk over de ontbijttafel omkegelt. Op de dag dat we dat ritueel kunnen overslaan beschouw ik het pas echt een Miracle Morning.
DIT KUN JE DOEN MET JE GEWONNEN UREN:
– lichaamsbeweging:
Sommige fitnesscentra en zwembaden openen vroeg voor de moedigste aller sporters, maar ook als dat niet het geval is kun je ’s morgens je loopschoenen aanbinden of je yogamat uitrollen voor een frisse start. Op die manier heb je je marathontraining ook ineens achter de rug voor je goed en wel wakker bent en er te lang over kunt nadenken.
– inspiratie:
Sommige vroege opstaanders gebruiken hun extra tijd om de grote klassiekers te lezen, anderen volgen een (online) cursus of luisteren naar podcasts terwijl ze in bad liggen.
– administratie:
Het klinkt misschien wat slaapverwekkend, maar je mails bijwerken of eindelijk eens tijd maken om een financieel plan of budget opstellen kan ervoor zorgen dat je wat meer rust in je hoofd hebt op de andere uren van de dag.
Ik kreeg via mail zoveel leuke reacties op dit stuk dat eerder in De Standaard Magazine verscheen dat ik het hier graag ook nog eens deel. Staan jullie graag vroeg op? Of net niet? Share away in de reacties hieronder!
Dit schreef ik vanmorgen op Instagram, toen ik in alle vroegte besefte welke dag het was:
‘In mijn omgeving zijn spijtig genoeg teveel mensen die hun moeder niet meer hebben. Ik kan mij moeilijk voorstellen hoe zoiets moet zijn. Hoe overleef je als kersverse mama zonder eigen moeder? Hoe moet dat zijn om in het moederhuis of de rare periode die na die materniteit volgt geen moeder in de buurt te hebben? En later, met opgroeiende kinderen?’, schreef Lieselot gisteren op haar blog. Je doet het gewoon, en daarna doe je het nog eens, tot je bijna vergeten bent dat het niet de bedoeling was. Negen jaar moederloos vandaag. Twaalf jaar jonger nog maar dan zij was toen ze stierf. En het gaat goed met mij, beter dan ik negen jaar geleden op deze dag kon denken. Meer kon ik toen niet hopen, dus blijkbaar overleef je het zo. Een dag met een keer en dan nog een, tot je het kunt.
Ik heb ooit een boek gelezen over moeders zonder moeders, omdat ik plots tot het besef kwam dat ik er een was. En dat dat iets zei over mij, of over het soort moeder dat ik zou gaan worden. Ik had daar nooit echt bij stilgestaan, dat moeders zonder moeders een soort groepje vormden, zoals marathonlopers of mensen met maar één been. Moederloos moederen, het is me uiteindelijk tot nu toe allemaal best meegevallen, ik denk omdat ik het niet anders heb gekend. Mijn moeder was er niet toen ik net bevallen was van Dexter, mijn papa was de eerste die zijn hoofd van achter de deur van de materniteit stak, met zijn vriendin. Toen Flo geboren was was ze er ook al niet, mijn moeder, en dat was ik al gewend, maar toen kwam mijn schoonmoeder ook niet omdat zij er ook niet meer was en moest ik daar weer aan wennen. Maar het ging. En het gaat nog altijd.
Er zijn momenten die mijn ogen onverwacht uitsteken, soms ligt mijn hart in flarden op de vloer.
Grootouderdagen vallen me tegenwoordig veel zwaarder dan moederdagen. Daar heb ik me ondertussen bijna overheen gezet. Dat mijn kinderen geen grootmoeders hebben, daar kan ik nog onverwacht mee sukkelen. Moeders zien die winkelen met hun volwassen dochters, dat vind ik lastig. En het hele praktische aspect van opvang in de vakantie en babysitdiensten die zo goed en zo kwaad mogelijk worden opgevangen door hun achterblijvende mannen, die ik ook niet te zwaar wil belasten en die me tegelijk zo dankbaar maken omdat ze alles doen om ons te helpen als het nodig is. Het tussen de oma’s zitten op de bankjes in de gang na school. En proberen er niet al te hard bij stil te staan, dat ik er in haar plaats zit. En het ook wel oplos.
Ik vind dat ik dat best goed doe, moeder zijn zonder moeder.
Ik wou soms dat ik iemand had om naar te bellen als ik het allemaal niet meer weet, iemand die “Kelly geruststellen en bevestigen in haar pril moederschap” in haar natuurlijk takenpakket heeft zitten en in haar gat zou gebeten zijn als ik niet belde. Iemand die me zou sms’en om te vragen of Dexter nog altijd koorts heeft. Ook al doet mijn papa erg zijn best om die plaats in te nemen, het moet gezegd. Ik wou soms dat ik diegene die ik anders het eerste had gebeld als een van mijn kindjes ziek viel kon bellen, en “hij is ziek” kon zeggen, en zij dan “breng hem maar naar hier”, omdat dat in mijn hoofd bij vriendinnen zo gaat, wat natuurlijk ook niet waar is. Net alsof iedereen in mijn hoofd tijdens de afgelopen vakantie de luxe heeft gehad van grootouders die “breng ze maar een paar dagen naar hier”, hebben gezegd, zodat ze even zalig kinderloos konden zijn. En wij niet. Maar ook dat is niet waar, overal, en ik vind dat ik niet te klagen heb. Maar soms. Maar soms maar soms.
Negen jaar al zeg.
De iPhone moest nog uitkomen, en nu zitten we al aan nummer zeven.
En we doen er nog zeker negen jaar bij, zoals ze dat zo vrolijk zeggen over vrolijker dingen.
Dat is nog het gekste, vind ik na al die tijd.
Dat ze volgend jaar nog altijd niet terugkomt.
Dexter is ondertussen bijna vier jaar en drie maanden, en spreekt eigenlijk zoals u en ik, los van hier en daar een creatieve vervoeging. Tegelijk spreekt hij veel leuker dan u en ik, omdat hij druk bezig is om te proberen snappen hoe dingen werken en verbanden te leggen die ons nogal ontgaan. Ik lig soms meermaals op een dag dubbel om de kronkels in zijn hoofd, al probeer ik dat maar beter niet al te vaak te tonen omdat hij dan kwaad is. Ik mag hem niet uitlachen. En ik krijg het niet uitgelegd dat ik niet met hem lach, maar om hem.
In elk geval: deze zinnen vond ik terug in mijn notitieboekje slash Evernotebestand.
“Me neus werkt nie meer!!!!“. Drie uur ’s nachts, en Dexter roept omdat zijn neus verstopt zit.
“Zijn je ogen helemaal tot aan het einde van je hoofd?“.
“Kunnen toekannen nog hoger hun mond opendoen dan mensen?“.
“Het bakt!“. Dexter kijkt naar een pot kokend water.
“Mag ik dat santeetje uitknippen?“. Dexter ziet een flesje bier in een folder.
“Papa, ben jij twaalvendertien jaar?“. Youri: “Neen.” Dexter: “En als je rechtstaat?“.
“Mag ik Flo kuisen?“. Dexter is in een poetsbui.
“Is Flo nu zo groot als een lammetje?“.
“Dat duurt niet snel hoor.”
“Je moet je stift wel afleggen he mama.”
“Ooh, zo’n mooie bloemen! Ik ga wel eens kijken of het echte zijn of van plasticine, want soms zijn bloemen gemaakt van plasticine he mama?.” Of plastiek, dat kan ook.
“Is Australium het verste land? En zeggen ze dan in Australium dat Ieper het verste land is?“.
“De hulk besta in Amerika en Flash besta in Afrika.”
“Mama“. Ik vroeg of Dexter wist welk werk ik deed.
“Elk ons beurt“. Dexter speelt een spelletje met Youri.
“De brandweer maakt het vuur proper he papa?“.
“Wel stilletjes zijn he!“. Ik ga naar het toilet terwijl Flo nog ligt te slapen.
“Waar staat ‘straks’ op de klok?“.
“Van schoooooooolreis en kracht, Rox komt de wacht!“. Dexter zingt mee met het liedje van Rox. (Van schoonheid en kracht, Rox houdt de wacht)
“Frins en Frans zijn toch zotjes he?“. Frits en Frats dus.
“Xavier van Rox is een zotte mie.”
“Mama jij kan beter zoenen dan papa, maar papa kan beter knuffelen“. Ik stop Dexter in bed.
“Mama, heb jij in bad met mijn speelgoed gespeeld?“.
“Papa, als jij niet snel naar mij luistert ga ik weer stout worden.“
“Papa stop nu maar met praten, je stem gaat afgaan.”
“Jij hebt alles dik hé mama?”. Ik zei dat Flo zo’n mooie dikke billetjes heeft.
“Ik heb kaka gedaan dat lijkt op een patat“. :aah:
Het was allemaal stomweg gekomen. Ik had 
Ik schrijf dit stuk om tien na zes. ’s Morgens. Erger nog, ik kom net uit de badkamer waar ik me heb opgefrist na een vroeg ochtendloopje. Dwars door het stadscentrum dat ik bij klaarlichte dag negeer omdat ik vrees oude bekenden te zullen moeten toeknikken met paars aangelopen loophoofd. Bij het ochtendgloren loopt het anders: enthousiast opstijgend zonnetje, verlaten straten, de geur van kraakvers brood, en enkel wat lossende vrachtwagenchauffeurs om naar te knikken. Zelfs dat hoeft niet. Een haast esoterische ervaring.
Een jubileumeditie, hoera!