Dit schreef ik vanmorgen op Instagram, toen ik in alle vroegte besefte welke dag het was:
‘In mijn omgeving zijn spijtig genoeg teveel mensen die hun moeder niet meer hebben. Ik kan mij moeilijk voorstellen hoe zoiets moet zijn. Hoe overleef je als kersverse mama zonder eigen moeder? Hoe moet dat zijn om in het moederhuis of de rare periode die na die materniteit volgt geen moeder in de buurt te hebben? En later, met opgroeiende kinderen?’, schreef Lieselot gisteren op haar blog. Je doet het gewoon, en daarna doe je het nog eens, tot je bijna vergeten bent dat het niet de bedoeling was. Negen jaar moederloos vandaag. Twaalf jaar jonger nog maar dan zij was toen ze stierf. En het gaat goed met mij, beter dan ik negen jaar geleden op deze dag kon denken. Meer kon ik toen niet hopen, dus blijkbaar overleef je het zo. Een dag met een keer en dan nog een, tot je het kunt.
Ik heb ooit een boek gelezen over moeders zonder moeders, omdat ik plots tot het besef kwam dat ik er een was. En dat dat iets zei over mij, of over het soort moeder dat ik zou gaan worden. Ik had daar nooit echt bij stilgestaan, dat moeders zonder moeders een soort groepje vormden, zoals marathonlopers of mensen met maar één been. Moederloos moederen, het is me uiteindelijk tot nu toe allemaal best meegevallen, ik denk omdat ik het niet anders heb gekend. Mijn moeder was er niet toen ik net bevallen was van Dexter, mijn papa was de eerste die zijn hoofd van achter de deur van de materniteit stak, met zijn vriendin. Toen Flo geboren was was ze er ook al niet, mijn moeder, en dat was ik al gewend, maar toen kwam mijn schoonmoeder ook niet omdat zij er ook niet meer was en moest ik daar weer aan wennen. Maar het ging. En het gaat nog altijd.
Er zijn momenten die mijn ogen onverwacht uitsteken, soms ligt mijn hart in flarden op de vloer.
Grootouderdagen vallen me tegenwoordig veel zwaarder dan moederdagen. Daar heb ik me ondertussen bijna overheen gezet. Dat mijn kinderen geen grootmoeders hebben, daar kan ik nog onverwacht mee sukkelen. Moeders zien die winkelen met hun volwassen dochters, dat vind ik lastig. En het hele praktische aspect van opvang in de vakantie en babysitdiensten die zo goed en zo kwaad mogelijk worden opgevangen door hun achterblijvende mannen, die ik ook niet te zwaar wil belasten en die me tegelijk zo dankbaar maken omdat ze alles doen om ons te helpen als het nodig is. Het tussen de oma’s zitten op de bankjes in de gang na school. En proberen er niet al te hard bij stil te staan, dat ik er in haar plaats zit. En het ook wel oplos.
Ik vind dat ik dat best goed doe, moeder zijn zonder moeder.
Ik wou soms dat ik iemand had om naar te bellen als ik het allemaal niet meer weet, iemand die “Kelly geruststellen en bevestigen in haar pril moederschap” in haar natuurlijk takenpakket heeft zitten en in haar gat zou gebeten zijn als ik niet belde. Iemand die me zou sms’en om te vragen of Dexter nog altijd koorts heeft. Ook al doet mijn papa erg zijn best om die plaats in te nemen, het moet gezegd. Ik wou soms dat ik diegene die ik anders het eerste had gebeld als een van mijn kindjes ziek viel kon bellen, en “hij is ziek” kon zeggen, en zij dan “breng hem maar naar hier”, omdat dat in mijn hoofd bij vriendinnen zo gaat, wat natuurlijk ook niet waar is. Net alsof iedereen in mijn hoofd tijdens de afgelopen vakantie de luxe heeft gehad van grootouders die “breng ze maar een paar dagen naar hier”, hebben gezegd, zodat ze even zalig kinderloos konden zijn. En wij niet. Maar ook dat is niet waar, overal, en ik vind dat ik niet te klagen heb. Maar soms. Maar soms maar soms.
Negen jaar al zeg.
De iPhone moest nog uitkomen, en nu zitten we al aan nummer zeven.
En we doen er nog zeker negen jaar bij, zoals ze dat zo vrolijk zeggen over vrolijker dingen.
Dat is nog het gekste, vind ik na al die tijd.
Dat ze volgend jaar nog altijd niet terugkomt.
Krop in de keel x
Slik, zo herkenbaar en confronterend. En dan moet ik toch weer een traantje wegpinken bij het gemis. Xxx
Zo mooi geschreven Kelly, en je doet dat inderdaad supergoed ❤️
Ook hier een kropje in de keel…
Och. Zo droevig mooi ❤️
Heel herkenbaar… Hier na 8 jaar ook nog een pijnlijke wonde die regelmatig terug Open getrokken wordt… Mama was onthaalmoeder en vaak denk ik dan “had ik maar wat advies van haar. ..” Maar ondertussen is onze oudste 4,5 dus t lukt Me wel zonder mama…
Papa heeft wel een nieuwe vriendin, maar t is toch niet t zelfde he…
Kelly, je laatste blogposts raken me recht in het hart. Héél, héél troostende teksten op momenten dat alles wat chaotischer is. Echt, ik lees ze, en herlees ze. Dankjewel & take care! X
Zo lief Els, jij ook. :)
Tranen in mijn ogen bij je stukje. Mijn moeder was er wel nog, in het moederhuis, mijn steun en toeverlaat. Het is één van mijn mooiste herinneringen aan haar. Maar nu ben ik ook al een jaar een moeder zonder moeder. Ik ben er nog altijd niet aan gewend. Op 1 september dacht ik bijvoorbeeld: ‘straks even naar mama bellen om te vertellen hoe het geweest is’, om een seconde later te beseffen ‘ah juist’. Soms is ze nog zo dichtbij dat ik een seconde lang vergeet dat ze weg is. Soms voelt ze al hopeloos ver weg. Ik wou dat ik mijn keuzes over de kinderen kon aftoetsen bij haar. Nu voelt het vaak als ‘ik doe maar wat’, omdat ik niet meer kan terugvallen op haar ervaring. Maar zij heeft haar ervaring even goed moeten opbouwen zonder haar moeder aan haar zijde, en ze heeft het ook prima gedaan.
Pijnlijk herkenbaar… Ik moest twee seconden te lang nadenken, om te beseffen dat het eind november ook al negen jaar is voor mij. Soms voelt dat als een hele tijd, soms – inderdaad ook vaak als ik oudere dochters met hun moeder zie- sta ik daar weer naast haar die ene vreselijke ochtend. In mijn schoonfamilie is een viergeslacht van vrouwen, en ik besefte dat als ik zo een foto wilde, ik zelf de overgrootmoeder zou moeten zijn. Auwch. Ik denk dat we allemaal het ‘ik doe maar wat, al doe ik mijn best’-gevoel hebben, maar misschien hebben dames die moederen mét moeder dat ook?
Daar ben ik van overtuigd. Ik wil het ook allemaal niet te veel romantiseren, dat risico loop je dan natuurlijk. Dat je denkt dat alles perfect zou geweest zijn als ze er wel nog was. Dat geloof ik ook niet.
Wat mooi en pijnlijk tegelijk, van dat viergeslacht.
Zo pijnlijk herkenbaar, mooi geschreven! Ik denk net zoals jij dat ik dat goed doe zo als moeder zonder moeder. En denk soms ook, het had anders kunnen zijn… En ook mijn ukjes hebben maar 2 grootouders want mijn schoonvader is ook overleden, en ik vind dat zielig en triest voor hen… Sterkte voor die moeilijke momenten die soms onverwacht opduiken…
Ja… ik kan het me deels voorstellen en ook niet. Mijn man en ik hebben zijn beide ouders moeten afgeven. Dus hij heeft eigenlijk enkel zijn broer nog. Hij worstelt daar nog dagelijks mee volgens mij. ik zou het me niet willen en kunnen voorstellen… pfff… Sterkte !
Ik kan het me niet inbeelden wat het is om te moeten moederen zonder moeder. Mar jij doet dat zoooo goed! Wauw! Echt knap van je. En je stukje tekst is zo mooi geschreven! Maar ik ben dan ook niet anders gewend van jou. :)
Mijn mama had haar mama nog toen ik geboren werd. Toen mijn broer een kleine drie jaar na mij kwam, was haar mama er ook niet meer bij. En bij mijn zus nog eens twee jaar later ook niet. Soms vraag ik haar dat wel: mis je ze niet?
Ik vraag wel veel aan mijn mama. Vooral of ik wel een goeie mama ben. als zij zegt van wel, en mijn papa zegt dat ik de liefste mama ben, dan fleur ik helemaal op. Och ja.
Tranen wegpinken op het werk door dit te lezen, want zo voelt ook voor mij het moederen zonder moeder… Maar nog belangrijker dan die tranen geef je mij het gevoel dat ik als ‘clublid’ niet alleen ben met die gevoelens en dat ik het inderdaad gewoon doe… Merci!
Je stuk staat in zo’n schril contrast met het mijne. En ik weet dat het toevallig is dat de sterfdag van je moeder in dezelfde week valt als mijn moeders’ verjaardag maar toch hoop ik geen extra zout in de wonde gegooid te hebben bij het schrijven van mijn post. Want jouw wonde mag dan een beetje aan het genezen zijn, het litteken blijft. Dexter zal later vragen of het nog pijn doet en Flo zal er een zoen op komen geven en dat zal het allemaal een beetje beter maken maar weggaan doet zoiets niet, en ik weet dat je dat wel weet.
Helemaal niet.
Ik vind het net heel mooi dat je liet blijken dat je beseft dat je “chance” hebt. Ik heb het vaak moeilijker met mensen die me zonder nadenken aanraden om de kindjes wat vaker naar mijn moeder te doen als ik overwerkt ben. Dat is soms zout in mijn wonde, omdat het zo vanzelfsprekend lijkt dat ik er een beetje kwaad van word. Tegelijk kunnen die mensen daar natuurlijk ook niet veel aan doen. ;)
Mooi gezegd en heel herkenbaar. Heb je nog enig idee wat de titel was van dat boek?
Het was “Moeders zonder moeder” van Hope Edelman. Ik heb daar destijds best wel wat aan gehad, meen ik me te herinneren.
Zo herkenbaar. Ik ben zwanget en uitgerekend voor januari 2017. Mijn mama is overleden op 9 JANUARI 2013. Zucht……
Mooi als de herinneringen mooi zijn. Dat is niet bij iedereen zo.
Dat besef ik.
Wat niet wil zeggen dat je het gegeven van “een moeder” niet kunt missen, natuurlijk.
Zoals gezegd: het is verleidelijk om alles te romantiseren als iemand gestorven is, dat heb ik hier niet willen doen.
Het zijn de kleinste, stomste dingen en vooral de verhalen van anderen die maken dat je een moeder mist. Maar verdorie, je doet het toch maar. En goed. Cheers to you, moeder!
Hoi Kelly,
Bedankt voor de erkenning die je ons moeders zonder moeder geeft. Ik worstel er bij momenten ook nog erg mee. Mijn ouders waren een superoma en -opa voor de kinderen van mijn zus. Die van mij hebben ze helaas nooit gekend. Soms pijnig ik mezelf met te fantaseren hoe het had kunnen zijn, beetje dom… Momenteel stellen de kindjes er niet veel vragen bij, waarom ze opa en oma van op de foto nooit in het echt zien. Benieuwd hoe ik dat ooit ga uitleggen (mijn oudste is even oud als jouw Dexter, dus dat zit er wel aan te komen zeker? Voorlopig gelukkig nog kinderlijk naïef ;-)).
Dat boek ga ik zeker eens checken.
Vele groetjes
en dan is er de stilte….
Zo herkenbaar.
Mijn moeder stierf begin dit jaar. Plots. Zonder aanleiding. Zonder een laatste woord. Het hart. Gedaan. Geen mama meer. Geen telefoontjes. Alleen herinneringen.
En nu zijn er de gesprekken met mijn partner. Een kindje of niet.
Het idee dat mijn moeder er niet meer is, zij de baby nooit zal zien, ik nooit naar haar zal kunnen bellen met de vraag: Moeder, zou ik niet beter dit of dat medicijn geven,..
Voor mij genoeg redenen om er toch niet voor te gaan.
Om dan 5′ later te denken: ze zou toch zo trots zijn, misschien….
stilte
twijfel
Ik ben nu anderhalf mama zonder mama, en ik blijf het enorm moeilijk vinden. Ik mis haar op momenten dat ik fier ben op de kindjes. Zo van dat belachelijk fier, dat je doet zwellen van liefde, omdat ik dat niet meer met haar kan delen. Zij was de enige, nog meer dan de papa van de kindjes die helemaal snapte wat ik bedoelde en daarom mee even fier was.
Fijne en zeer (soms té) herkenbare blog. Mijn ouders zijn overleden toen ik 27 was en ik heb vooral mijn moeder enorm gemist toen mijn zoontje geboren werd. En het klopt ook helemaal dat je het gewoon wordt want bij mijn derde baby stond ik er veel minder bij stil. Op zaterdag werk ik vaak in mijn winkel in zwangerschapskleding en dan vind ik het prachtig om te zien hoe moeders en dochters samen zwangerschapskleding shoppen. Soms is het slikken omdat ik dit zelf ook heeeeeeeel graag gedaan had maar ik word er niet meer verdrietig van na 12 jaar. Jouw blog én alle mooie reacties hierop raakt me enorm en ik vind het fijn om te lezen dat anderen hetzelfde voelen.
Voor een stuk voor mij ook herkenbaar, met het verschil dat mijn moeder nog leeft, maar dat ik haar al bijna 20 jaar niet meer gezien heb. Mijn dochter is 15 en mijn zoon is 11. Beide hebben haar nog nooit gezien. En het toppunt van alles is, mijn vader leeft ook nog, maar daar hebben de kinderen (en ikzelf) ook niks aan. Geen leuke weekendjes of fijne bezoekjes…. Zoo jammer voor mijn kinderen. Maar ik ben opgegroeid zonder grootouders, dus mijn kinderen zullen dat ook wel kunnen. Hier ook telkens een steek in mijn hart als ik moeders met hun moeder zie, of een warme hechte familie… ja dat doet pijn. Bij mij is het gevoel eerder van : “Het zou kunnen, maar het is niet”. De wereld rond jou wordt al snel heel klein. Maar we sleuren ons erdoor en na 20 jaar kan ik zeggen, het doet nog amper pijn.
Kelle, veel moed! Ik ken je en ik weet dat je kinderen geen betere moeder kunnen hebben. You’re the best, I know it!!! Jou moeder was ook gouden moeder 😍!
“… Soms ligt mijn hart in flarden op de vloer.”
29 jaar later, 2 kinderen, alle herkenbare dingen hierboven,… En soms ligt het op de meest onverwachte momenten in flarden, dat arme hart.
Maar hela, ons moeders zouden nogal eens fier zijn als ze ons konden zien… Daar trek ik me dan maar aan op.
Mijn mama moest moederen zonder moederen. En ik zal hetzelfde moeten doen. Voor mij als kleinkind was dat normaal, dat mijn bomma er niet was. Het is pas nu ik vriendinnen hoor praten over hun nog levende grootouders dat het echt pikt dat ik niet alleen mijn grootouders al heel lang geleden heb moeten afgeven, maar dat ik ook mijn mama niet meer heb. En omdat mijn papa ook niet meer van de jongste is, vraag ik me wel eens af of ik ooit de enige generatie ga zijn (als mijn papa komt te sterven voor ik zelf kindjes heb). Maar ondertussen gaan we door, hoe triestig het soms kan zijn, want dat heb ik van mama geleerd.
Ik krijg de tranen in mijn ogen van je blogbericht. Ik moeder gelukkig nog met moeder, maar zonder mijn papa, die ook al jaren voor er hier kindjes op de wereld verschenen van die wereld verdween. Het pikt dat hij er niet is om ze te knuffelen, met ze te dollen en ze te verwennen. Hij had een topopa geweest. Ik grijp elke kans om mijn kleutermeid te vertellen dat ze eigenlijk nog een opa heeft en om z’n foto te tonen.
Dikke knuffel voor jou en bedankt om je verhaal te delen want ik dender altijd maar door in dat drukke leventje van ons en ookal word ik er verdrietig van, ik grijp graag elke kans om aan mijn papa te denken.
Toen ik in 2009 op drie maanden tijd zowel mijn moeder als mijn man moest begraven, werd alleen moederen wel heel letterlijk alleen moederen.
Het gemis overvalt mij ook met vlagen en inderdaad ook vaak bij dingen die de kinderen aangaan (communies, afstuderen,…)
Ontroerend mooi dit stukje!
Ik las je blog vrijdagmiddag en bijna twaalf uur later spoken de zinnen nog door mijn hoofd. Ik wou dat ik niet hoefde te zeggen dat het herkenbaar is, wat je schrijft.
Mijn mama overleed heel onverwachts in januari 2015 op haar 62e, ikzelf toen mama van een dochter van 4,5 en eentje van 6 maanden. Geen kans om afscheid te nemen. Ik denk dat ik toen geleerd hebt wat de uitdrukking “de grond slaat onder je voeten weg” wérkelijk betekent. Ik heb toen ook pas écht beseft heb hoe “onvoorwaardelijk” een mama eigenlijk is voor haar kinderen. Een mama “is”, gewoon, punt.
“Er zijn momenten die mijn ogen onverwacht uitsteken, soms ligt mijn hart in flarden op de vloer.” Dàt, eigenlijk.
Er zijn véél momenten dat goed gaat, oh ja, dat ik blij en gelukkig ben en met veel liefde en warmte aan mijn mama terugdenk en tegen haar babbel. En dan zijn er momenten zoals afgelopen week, alleen in de auto, zonnige voormiddag, lekker neuriën, op weg naar de winkel om een cadeautje te kopen, als uit het niets op de radio “Somewhere over the Rainbow” van Israel Kamakawiwo’ole speelt. Een van de liedjes die mijn broer en ik voor onze mama hadden gekozen. En hoewel ik het niet wil, is daar out of the blue een plotse, hevige, niet te onderdrukken jankbui omdat ik haar zo onnoemelijk hard mis.
En “Ik wou soms dat ik iemand had om naar te bellen als ik het allemaal niet meer weet, iemand die “geruststellen en bevestigen in haar pril moederschap” in haar natuurlijk takenpakket heeft zitten.” Mama, A. is op 1 september begonnen in het eerste leerjaar, vertel nog eens hoe dat ging bij mij? Stelde ik ook zoveel moeilijke en filosofische vragen als A.? Wat moet je daar altijd op antwoorden? Volgend voorjaar start J. op school, ik ben nu al zenuwachtig, mama.
Ik lees in de reacties van andere mensen op je blog ook veel herkenbare gevoelens. Het delen van momenten van trots over je eigen kinderen, omdat je als geen ander snapt dat vooral zíj dat als geen ander zal snappen. Denken, ik wil haar bellen om vanalles en nog wat te zeggen en te vragen, om dan “ow ja” te beseffen…
En vooràl dat he: “Dat is nog het gekste, vind ik na al die tijd. Dat ze volgend jaar nog altijd niet terugkomt.” Het is onnozel he, maar er zit ergens een petieterig koppig idee ergens in mijn systeem dat tegen beter weten in toch nog wil volhouden dat het wel nog kan, dat ze terugkomt, alsof ze alleen maar heel erg lang op reis geweest is.
Bedankt voor je woorden, blijven schrijven!
He Kelly, ik weet nog dat ik je een ietwat paniekerige mail heb gestuurd toen ik zwanger werd en niet goed wist hoe dat zonder moeder moest verlopen allemaal. Ik weet niet zeker wat ik zocht toen, waarschijnlijk datzelfde “het komt wel goed” als mijn mama uiteindelijk ook zou gezegd hebben. Frappant, maar dat is een beetje de essentie. Het komt wel goed. Het is niet zoals het moet of zou kunnen zijn, maar het gaat wel. We doen het gewoon. Het kan ook niet anders, maar toch hoeft het geen constante droefnis te zijn. Je recht je schouders, grijpt je kind onder je arm dat vermoedelijk wel nog een halve chocomond heeft, maar je stapt vooruit. Je richt je tot de mensen die er wel nog zijn en vooral tot je kind(eren). Want eigenlijk ben ik daar nog het bangst van geworden. Wat als ik zelf. Die angst is dieper. Ik besef nu welk verdriet mijn mama in stilte met zich meedroeg. Niet voor zichzelf, maar voor haar kind. Maar ik wil graag positief eindigen. Je mama zou zo trots op je zijn jong. For real. ‘T Zou voorzeker in haar facebookstatus of twitter gestaan hebben.
<3 <3 <3
Mijn emoties bij dit stukje gaan alle kanten op want ik heb mijn moeder nog…op fysiek vlak. Maar daarmee is alles dan ook gezegd. Zij belt naar ons (mijn zus en mij) om dingen te vragen, te regelen. Wij zitten in de fase (op 37-jarige en 33-jarige leeftijd) dat onze ouders ook een stukje onze kinderen zijn geworden. Ze zijn niet kinds, maar wel enorm zorgbehoevend. Vake probeert (en slaagt daar ook in) om een band te hebben met zijn kleinkind, moeke is heel vaak afwezig.
Ik ben heel blij met wat ik heb: een oma, een meter (mijn zus), een nonkel (mijn broer) en enkele tantes (die ouder zijn dan mijn moeder), maar soms denk ik:”Zo hoort het niet te zijn…”
Dat boek over moederen zonder moeder staat hier ook in de kast. En dat zien van volwassen vrouwen met hun moeders in de winkelstraat, I feel you. Ik moet me dan altijd inhouden om niet te zeggen “mensen, geniet want dit is niét vanzelfsprekend”. Hier 7 jaar intussen… (papa al 22 jaar). Yes we can. Of zoiets. Meestal. En soms eens even helemaal niet. X
Mijn moeder moest moederen zonder moeder en het is haar grootste angst dat ik hetzelfde zal moeten meemaken, want ook zij vond het bijzonder zwaar. Ze moest halverwege deze post even stoppen met lezen, omdat het zo pijnlijk herkenbaar was, ook al is haar jongste kind ondertussen al 21…
Wat heftig en triest. Je moeder niet meer in je leven blijft altijd als een gemis en een leegte aanvoelen. Alsof er een krater in je hart is geslagen. Ik heb er eigenlijk verder geen woorden voor Kelly……
Verdriet komt in golven. Soms dreig ik overspoeld te raken door zo’n golf. Ik heb geleerd om te voorkomen dat ik overspoeld geraak door het verdriet zelf op te zoeken… door foto’s, verhalen, herinneringen of stukjes zoals dit… Dan komt het verdriet en raakt het me maar zonder dat ik alle gevoel voor richting verlies… dankjewel!
Je beschrijft het krachtig en ontroerend, precies zoals het is. Gek, hoewel ik weet dat ik niet de enige ben, verrast het me toch altijd weer wanneer ik lees of hoor dat andere moeders met hetzelfde verdriet en gemis te ‘dealen’ hebben. Mijn moeder is nu 2,5 jaar geleden overleden, en gelukkig heeft ze onze dochter nog gekend (en andersom). Onze zoon helaas niet meer. Het verdriet is altijd onder de oppervlakte aanwezig, maar niet zo dat het het dagelijkse leven beperkt. Het beïnvloedt wel, en soms, onverwacht, door een liedje, of een gedachte, breekt het door de dunne oppervlakte laag. En dat is ook ok. Want onze moeders zullen er altijd zijn, en het verdriet is alleen een bewijs van de liefde. Maar wat zou ik haar inderdaad nog graag eens bellen om advies te vragen, of gewoon om te weten hoe ze die tomatensoep ook al weer maakte.
Ik schaar me achter de reactie van Lieve…
“Er zijn momenten die mijn ogen onverwacht uitsteken, soms ligt mijn hart in flarden op de vloer.” Ik rouw niet om een moeder, ik rouw om een beeld van een moeder dat ik zelf niet ken. Misschien lang geleden wel, maar hoe meer ik me herinner, hoe minder er van over blijft. Ik rouw om het beeld van grootouders die onze kinderen wel zo vaak zien rondom hen, maar zelf niet kennen. Omdat zelf afstand houden de minst pijnlijke weg lijkt te zijn.
Je verwoordt het zo mooi Kelly, dankjewel.
Vandaag 19 jaar moederloos, bijna 6 jaar moederen zonder moeder. Heb je blogje gedeeld omdat ik het gewoon niet beter schrijven kan.
Bedankt voor je mooie woorden!
Ik heb een moeder die leeft. Ze komt soms langs en dan vraagt ze aan mijn kinderen hoe het gaat op school. Ze belt als ik jarig ben. Ik koop een bos bloemen als zij jarig is. Dat zijn dingen die we doen omdat anderen ze doen, denk ik soms. En ik doe ze waarschijnlijk ook omdat ik weet dat ik er bepaalde reacties mee kan voorkomen.
Ik ben geen moeder zonder moeder en toch ook weer wel. Toen ik me geen raad meer wist met mijn eigen moederschap, was zij de laatste die ik gebeld zou hebben. Ik ben al lang niet meer kwaad op haar, ik heb al mijn wraakplannen al jaren opgeborgen, maar haar als een volbloed moeder beschouwen: neen. Het vreemde is dat ik het ook niet mis. Misschien net omdat ik me jarenlang heb proberen los scheuren van haar en nu besef dat dat in zekere zin gelukt is. Het voelt als een bevrijding.
Oh dat moet inderdaad heftig zijn en een groot gemis. Sterkte!
Knuf
Moeilijk, lijkt me, zeker als jullie band zo goed was. Maar ik lees dat je dat goed doen, moederen. Hier hetzelfde als hierboven ‘lekkende kraan’. Een moeder die niet de moeder is die ik zo graag had gewild. Manipulatief, emotioneel chanterend en allesbehalve betrouwbaar. Voorwaardelijke moederliefde, als… dan… Dus ook een gemis, en ook al begrijp ik je situatie niet, ik kan ergens wel voelen hoe het is. Knuffel!
De tranen staan in mijn ogen als ik dit lees. Ik heb zelf nog mijn moeder *kust beide pollekes* en zelf geen kinderen en toch toch voel ik keihard je verdriet. Sterkte hoor op dagen als deze van hierboven! <3