Wij zijn net terug van een midweek Erperheide. Dat deden we al twee keer, een keer met een kindje van anderhalf en een keer met een kindje van twee jaar en half. Nu was het met twee kindjes, eentje van vier en half en eentje op een boogscheut van negen maanden.
Ik zou hier zoals vorige jaren een verslag kunnen maken aan de hand van de schoonste foto’s. Maar eerlijk: die vertellen het verhaal eigenlijk helemaal niet. Soms denk ik: wij vertellen ons verhaal eigenlijk helemaal niet. Omdat schone foto’s en enthousiasme gemakkelijker zijn. Maar dat is niet fair, want dan gaan jullie jullie dingen met die van mij vergelijken en denken dat het bij ons van een leien dakje loopt. Dat is niet waar. Bij momenten zelfs ferm hard niet waar.
Dus bij deze: een nieuwe rubriek.
Op de foto/niet op de foto.
Omdat we het waard zijn.
Op de foto: mijn zoon die op een klimzeil kruipt in de binnenspeeltuin.
Niet op de foto: hoe hij enkele seconden later op dat bovenste ding zat, er niet meer afdurfde, waarop zijn moeder aan de zijkant omhoog klom op van die klimuitsteeksels en Dexter zich met zijn volle gewicht op haar liet vallen. Hoe het been van de moeder tegen alle klimuitsteeksels knalde tot ze sterren zag. Hoe de moeder een kwartier lang zat te wenen en dacht dat haar vakantie amper twee uur na aankomst al voorbij was.
Op de foto: een keigezellig gezinsmoment in Evergreenz, alwaar wij op donderdagochtend gingen ontbijtbuffetten.
Niet op de foto: het feit dat Dexter bij aankomst besliste om ontbijtbuffetten maar compleet niks te vinden en nog liever doodviel dan net zoals de andere kindjes een leuk bordje van Orry de Centerparcsmascotte te nemen en een pannenkoek te gaan halen die je helemaal zelf mocht versieren. Neen, hij lustte plots niks meer behalve Honey Loops die hij thuis ook eet. En dus betaalden wij meer dan zes euro voor twee potjes Honey Loops. In de winkel krijg je daar bijna een kilo Honey Loops voor. Ook niet op de foto: Flo die zowat zevenhonderd keer een pakje vochtige doekjes op de grond liet vallen dat ik haar had gegeven om zich in stilte bezig te houden, behoorlijk ranzige koffie in glazen in plaats van tassen, en dat na een nacht waarvoor we van die koffie die uitgekakt wordt door aapjes hadden moeten krijgen. Uit gouden kopjes.
Op de foto: mijn zoon en ik in de autootjes van de Efteling.
Niet op de foto: de combinatie met twee kinderen van verschillende leeftijden naar een pretpark. Lees: een kind dat overal op wil en een kind dat heel de dag in de buggy moeten zitten terecht maar niks vindt. De papa en de mama die om beurten met het jongste kind op de arm door de Efteling tjolen en knikken naar de andere ouders die ook tjolen met het jongste kind terwijl de andere ouder op de attractie zit met het kind dat al iets aan de Efteling heeft.
Ook niet op de foto: de terugweg met een hysterisch jongste kind dat scheel van de honger is omdat de ouders de files niet goed hebben weten in te schatten.
Op de foto: man en kind bij de draak van Joris en de Draak.
Niet op de foto: de vrouw die niet op Joris en de Draak kon, noch op de meeste andere dingen waarop ze had gewild, omdat haar been echt monsterachtige kleuren begon uit te slaan en zo pijnlijk was dat ze gedurende de midweek Centerparcs zeker vierhonderd keer “pas op voor mijn beeeeen!” schreeuwde naar iedereen en niemand in het bijzonder.
Op de foto: mijn schattigste dochter ooit.
Niet op de foto: de fase waarin ze verkeert, die ervoor zorgt dat ze hier al meer dan een week elke vorm van vaste voeding in ons gezicht aan het uitspuwen was, en ’s nachts zo goed als niet sliep. De vele uren van nachtelijk geween in onze bungalow. De vrees van de ouders dat kind 1 ook hele nachten wakker zou zijn, wat eigenlijk gelukkig wel meeviel. De uitputting. Het oudste kind dat gedurende de hele week geen seconde zweeg en het parkrecord woedeaanvalletjes brak. Het besef dat wij eigenlijk veel meer aan een kinderloos weekje hadden gehad na de afgelopen maanden, en het besef dat dat zo zonder oma’s echt heel moeilijk is, op dit moment.
Maar het was dus tof.
En heel echt allemaal, ook.
Ik had het beloofd, een vervolg op de kinderboekenpost met een weggeefactie!
Of om te vragen aan de goedheilig man, dat kan ook nog allemaal. Al moet je in onze contreien snel zijn, want Sint-Maarten is al serieus onderweg om in de nacht van donderdag op vrijdag onze daken te bestormen.
