Als ik uit de ijskoude auto stap waarin ik net “Zo ver weg” van Mama’s Jasje van a tot z mee heb gekweeld. Als ik de wandeling door Memory Lane thuis nog even verderzet op YouTube, en zo naadloos bij Passie van Clouseau uitkom. En voel hoe ik ergens in mijn lichaam een kraantje met warm water heb opengedraaid dat van mijn hart naar mijn tenen en terug stroomt. Doorklik naar Diane van Therapy?, en mezelf zie aanschuiven voor een zuipkaart op een chirofuif waar het naar legertent en Bols Blue Thrill ruikt. First yellow, then blue. Shake, and swallow the two!
Ergens diep in mij zit een behoorlijk vat melancholie.
Meestal blijft het verzegeld. Tot ik op café zit met een stempel of twee te veel op mijn zuipkaart. Dan draait het makkelijk open. Dan trapt de jongen van zestien die ooit hard op mijn hart trapte er weer op zonder dat hij het weet. Dan moet er iets uit These Days van Bon Jovi opgelegd worden. En daarna het beste uit Tien Om te Zien.
Dan denk ik dat vroeger echt alles beter was.
Dat is niet zo, ik weet dat wel.
Het is dat we er de beste stukken uithalen en de rest zo vaak hebben weggeslikt dat we er goed in zijn geworden. Het is dat we de weerhaken ondertussen weten zitten en snappen hoe we er het makkelijkst omheen kunnen fietsen.
Ik weet niet of het toeval is, maar ik schreef vorige week twee zinnen uit Rivieren over in mijn Bullet Journal.
“Weet u wat zo erg is aan oud worden?” vroeg Konrad. “Het is niet zozeer dat je niet meer kunt krijgen wat je vroeger had. Het is dat je inziet dat er dingen zijn die je nooit zult krijgen“.
Het is dat het makkelijker werken is met het kraantje weer dicht.
Anders liet ik het nog even stromen, op deze ijskoude winterdag.
Zo ongelofelijk herkenbaar. Door de aflevering van Het Huis van gisteren, loop ik al de hele dag ‘Zo ver weg’ te zingen. Ik kan behoorlijk nostalgisch worden, het is soms zelfs opletten geblazen om er niet in te blijven hangen. Maar zo nu tijdens de koude dagen kan een beetje nostalgie geen kwaad. En These Days van Bon Jovi ook niet :-).
Ja, dat vatje, lap, hoe krijg ik die kraan weer dicht …
Dat inzicht uit ‘Rivieren’, inderdaad. Damn, mag dat eigenlijk wel, dit soort dingen schrijven op een ordinaire woensdagochtend? Hoe moet ik nu mijn shit weer together krijgen?
‘Het is een vreemde pijn, te sterven van nostalgie naar iets wat je nooit zal beleven.’
Alessandro Baricco.
Oh jee, daar ga ik ook. Ook door Het Huis. Geen Blue Monday, maar Blue Wednesday. Moet kunnen.
Het citaat is prachtig. Merci daarvoor.
These Days! Yaaassss! Die cd heeft me door heel mijn jeugd gesleurd, ik kan elk nummer meezingen, tot de gitaarsolo’s toe. En CrazySexyCool van TLC verdient ook een eervolle vermelding.
maar Kelly, hoe slaag je er toch altijd in om zo’n rake posts te schrijven… mijn elfjarige zoon lachte zich een breuk met de naam “Mama’s jasje” en ik voelde me ineens écht 40 ipv net volwassen.
Wie heeft er nu geen last van nostalgie! Niks mis mee, zo af en toe.
Mooi en heel herkenbaar.
Bolls blue thrill! Was ik al vergeten. Was dezelfde periode als Two Dogs. Muziek die ik daarmee associeer: Channel Zero, Live, The Cranberries. Ik luister er eigenlijk nooit meer naar, tenzij ze het toevallig draaien op de radio. Dan komt het allemaal eensklaps terug.
Wat kunt gij toch fantastisch mooi schrijven. En ook: blue thrill! Waar is de tijd! *begint lichtjes te kwijlen*
#hartjes
Is het nostalgie waardoor ik eigenlijk heel graag naar TW Classic wil om Guns ’n Roses te zien en waarom ik absoluut tickets wou voor U2? Kraantje loopt telkens weer bij I still haven’t found what I’m looking for & November Rain…
Prachtig citaat! Boek dat op mijn TBR lijst komt. Dankjewel!
Onderweg van Abel… Lapt het mij elke keer. En dan de achterbank maar vragen: ‘Wat is hier zo droevig aan, mama?’
Ik laat mezelf toe om af en toe eens een ‘stroomdag’ te hebben. Jaren gevoelens opkroppen heeft me alleen maar ongelukkig gemaakt.
En wat is er nu leuker dan goeie herinneringen ophalen? Dat we daar dan eens emotioneel door worden, dat neem ik er graag bij.
oohh ik heb zo hard gezonden alle gebruld in de auto, wat een nostalgie om nog eens een goed, puur liedje van de tijd van toen te horen. Zalig
Ook hier zitten de tranen hoog, de melancholie diep… Zou er iets in de lucht hangen?
Ik ben net mijn eerst IPhone aan ’t bestuderen… wil een paar liedjes downloaden…en dan komt er bij de categorie ’trending’ : Mama’s jasje!
Zou dit door jouw blog komen? Wat een wondere wereld ;)
Die Rivieren doet wat met een mens… Ik schreef er vandaag dit over: http://thisishowweread.be/rivieren/
Nu heet het Bullet Journal, in de jaren 80 was dat Filofax. Nostalgie! :-)
Ik denk ook met ontzettend veel plezier terug aan mijn jaren in de kroeg. Niet dat het toen zoveel beter was, maar ik krijg er toch een speciaal gevoel bij. Misschien omdat toen de enige zorgen waren die ik had of dat mijn haar en make-up wel goed zaten en of een jongen mij ook wel leuk vond. Nu is dat allemaal nonsens. En Bon Jovi, geweldig! Als ik werk, zet ik soms heel hard Bon Jovi aan. Ik werk namelijk vanuit huis en ik heb het rijk dan helemaal voor mezelf. Heerlijk!
Tien om te Zien, waar is de tijd!
Dat is pas pure nostalgie. Ik herinner het me nog zo. Als we op vakantie waren aan de kust gingen wij daar hele namiddagen naartoe. Zalig!