Trunten (ww. trunte, getrunt)
De flauwerik uithangen.
Ge moet niet zo zitten trunten, het is maar een klein wondje.
Het is een constante in mijn blogbestaan. De posts waar ik over twijfel of ze een goed idee zijn, blijken vaak de posts waar mensen me voor bedanken. Wat me de laatste tijd dikwijls doet terugdenken aan dit citaat van Neil Gaiman dat ik uit Tools of Titans haalde:
“The moment that you feel, just possibly, you are walking down the street naked, exposing too much of your heart and your mind, and what exists on the inside, showing too much of yourself…
That is the moment, you might be starting to get it right.”
Op dat vlak is het ouderschap een gigantische eyeopener.
Want hoe kan ik mijn kinderen leren dat onzekerheid en verdriet en frustratie emoties zijn die er mogen zijn, die niet weggeduwd hoeven te worden, als ik ze zelf blijf wegduwen?
“Het is niet erg”.
“Trek het u niet aan.”
“Denk aan alle positieve dingen”.
“Niet trunten”.
“Lachen en doorgaan”.
Ik heb dat ook allemaal geprobeerd, eigenlijk al mijn hele leven, maar het resultaat is dat ik een ongelooflijke pleaser ben geworden die dag in dag uit worstelt met gevoelens waar niet eens mee zou geworsteld moeten worden, omdat ze ook gewoon zouden moeten kunnen bestaan. Ja, ik voel me soms gekwetst als ik heel erg mijn best doe en mensen tikken me op de vingers. Ja, ik weet dat 98 procent van de reacties superlief zijn en ja, toch raken die 2 procent me meer. Is dat kinderachtig? Misschien. Zou ik daar rationeler mee om kunnen? Vast en zeker wel. Ben ik de enige? Ik doechtet niet.
Dat inslikken, ik merk door kinderen te hebben hoe snel we dat al moeten leren.
Altijd maar weer.
Ik vind dat zeer confronterend om zien.
Misschien moeten mensen elkaar eens wat vaker durven zeggen dat ze iets echt niet fijn vinden.
Dat iemand hen een beetje zeer heeft gedaan.
Misschien moeten we iemand die verdriet heeft eens wat vaker durven laten wenen.
En misschien moeten we wat meer oprecht proberen te luisteren in plaats van “trek het u niet aan” te zeggen.
Wat ik niet bedoel als een verwijt naar de mensen die dat zeggen.
Ik ben even schuldig.
Ik zeg dat ook al heel mijn leven, dat mensen niet moeten wenen.
Dat het allemaal zo erg niet is.
Maar waarom eigenlijk?
Ge trekt het u duidelijk wel aan, en in plaats van dat te erkennen minimaliseer ik uw gevoel.
Lang verhaal kort. Als ik mijn eigen gevoelens die in onze maatschappij vaak als zwak worden aanzien blijf negeren, verzwijgen, wegduwen en wegwuiven, hoe kan ik dan aan mijn kinderen leren dat ze een plaats verdienen?
Het is een gigantisch leerproces, geloof me, om mijn zoon die ook vaak heftig op dingen reageert te laten huilen in plaats van te zeggen dat hij zich niet druk moet maken. Ik moet mezelf elke dag leren dat als hij verdriet heeft, dat dat verdriet voor hem het echtste is dat hij heeft. Dat het hem niet helpt als ik zeg dat het zijn verdriet niet waard is. Dat hij moet stoppen met triest zijn. Niet moet trunten. Ik moet mezelf er op dagelijkse basis aan herinneren dat ik hem een veel groter cadeau doe als hij weet dat hij bij mij zo lang mag komen huilen als hij wil. Altijd. Ook over iets dat andere mensen te stom vinden om verdriet over te hebben.
Voor elke stap die ik al in dat proces heb gezet heb ik er drie teruggezet. Een processie van Echternach met roepen en vloeken is het. Voor elke keer dat ik voel dat ik iets goed en kalm heb aangepakt heb ik mijn geduld een paar keer verloren en op een manier gereageerd die ik liever onder de zetel zou vegen. Vandaag nog. Meerdere keren. Ziek en moe en een gigantisch drukke week en dan dat er nog allemaal bij. Maar ik doe mijn best. Ik hoop dat hij dat ooit zal beseffen.
Bedankt voor jullie reacties op mijn vorige post.
Bedankt om mij geen trunte te vinden, of toch niet luidop.
Bedankt om het niet te minimaliseren.
Als je iets voelt dan voel je iets.
Wat dat is heeft vaak met opvoeding te maken, en met persoonlijkheid.
Niet iedereen is even zelfzeker.
Niet iedereen heeft eendenpluimen, waar alles gewoon pijnloos vanaf druipt.
Je weet nooit welke stemmen iemand gevormd hebben, vroeger of zelfs vorige week nog.
Daar hoef je je nooit voor te schamen.
Dat wil ik leren aan mijn kindjes.
En in het verlengde, met heel wat vertraging, ook aan mezelf.
❤
Prachtig ❤
Het is helemaal waar.
Schoon
Niet iedereen heeft eendenpluimen? Volgens mij heeft niemand die. Of het zou een eend zijn.
Schoon geschreven, alweer.
Eentje die ik ook vooral leer door zelf aan mijn zoon te verwoorden: je mag boos zijn, je mag verdriet hebben. (Al hoeft de manier om dat te tonen niet altijd trunten te zijn, meneertje showman hier in huis. Of wel? Ik oefen nog elke dag.)
Mooi idee en ook leuk je terug te lezen. En wat voor blogparels, schrijf je weer neer. Jouw authenticiteit en hoe je alles zo mooi en tof weet te verwoorden is fantastisch!
Je hebt gelijk, kwetsbaarheid is een kracht, geen zwakte
Dat is echt mooi!
Ik heb ook zo’n dochter die soms gewoon moet kunnen wenen om haar verdriet, klein of groot. En ik probeer haar zoveel mogelijk te laten doen. Dat lukt niet altijd. Het is ons ingepeperd: het is toch zo erg niet? Trek het u niet aan! Komaan, geen tranen he!
En waarom eigenlijk? Als ik echt verdriet heb, heb ik daar weinig aan, aan dat minimaliseren. Het helpt stukken beter wanneer dat verdriet gewoon erkend wordt en een plaats kan krijgen, voor even toch. Dan raakt het ook sneller verwerkt.
Echt, heel schoon!
Het is een mooi west-Vlaams woord. Ik koester het ook. ❤ voor jou tekst.
Ja, ik ben ook iemand die van het principe is dat je niet te veel moet trunten en vooral veel doorzettingsvermogen moet hebben. Ik denk nog altijd dat mensen die van nature weinig trunten en veel doorzettingsvermogen hebben (en zo ken ik er wel, niet zo ontzettend veel maar toch een paar) beter af zijn. Ze zijn stabieler. Dat is ook de reden waarom ik er zo hard naar streef. Ik doe daar mijn best voor, ik bijt op mijn tanden, ik zeg tegen mijn dochter ‘dat de pijn niet weggaat door harder te huilen’.
Meestal geloof ik dat zelfs allemaal.
Maar dan zijn er ook andere dagen, waarop ik opsta en na zeven tellen weet dat het me niet zal lukken. Te luid, te moe, te chaotisch, te ongenuanceerd, te lelijk, te slap, te geforceerd: ik vind op die dagen altijd wel iets om mijn hoofd over te breken of op te sakkeren. Op die dagen wil ik alleen maar huilen en zeggen dat ik weet dat het niet helpt, maar dat ik gewoon niet anders kan.
Die dagen zijn in de minderheid. Ik pep mezelf op door te herhalen dat het morgen beter zal zijn – dat is ook meestal zo. Toch vind ik het goed dat ze er zijn, omdat ze me milder maken tegenover mensen die het moeilijk hebben. Als ik niet begrijp waarom iemand het ergens moeilijk mee heeft, denk ik aan mijn eigen dagen waarop ik omver gewaaid wordt door dingen van niets. (Een verkeerd geïnterpreteerde blik, de bouillonblokjes die op zijn, mijn man die te luid niest.) O, denk ik dan, zo moet dat voelen. En zo weinig helpt het dan om te weten dat je gewoon flink moet zijn.
Soms, tijdens die pseudo-eerlijke gesprekken die je met iedereen een godganse dag voert, heb ik zin om te roepen: ‘Laten we er allemaal maar mee ophouden! Wie gelooft dit eigenlijk? Waarom doen we allemaal zo graag alsof we alles voor elkaar hebben? Ik heb vaak het gevoel dat ik niks méér voor elkaar heb gekregen dan toen ik 15 was en het nog best ok was om door het leven te zwalpen. Maar zie mij nu. In essentie nog altijd niet half zo zelfzeker als ik dacht te kunnen zijn. Tien minuten heb ik staan twijfelen over deze outfit. Alsof het wat uitmaakt. En vanochtend heb ik mijn geduld keihard verloren omdat mijn zoon zijn beker melk op de grond liet vallen. Zo, nu is het aan jullie.’
Waarom kan dat niet? Zit dat in onze genen, dat we altijd maar denken dat het voordeliger is om ons sterker voor te doen dan we zijn? ’t Moet haast zijn. Al blijf ik geloven dat het een goed plan is om nu en dan eens ferm tegen die genen in te gaan.
Boeiende bijdrage, Veerle. :) Denk je dat iemand die zijn gevoelens kan wegduwen en controleren echt stabieler is? Ik dacht dat ook lang, maar nu denk ik: zijn dat niet diegenen die een hele week onderdrukken en dan in het weekend in de drank moeten vliegen om te bekomen, of emo-eters zijn, of kampen met agressie? Ik denk soms dat het er toch gewoon uit moet, op een bepaald moment. En als we altijd leren dat je geen doorzetter kunt zijn als je je emoties toelaat, dan zitten we toch met een collectief probleem.
Het zal vast deels in onze genen zitten, maar het is volgens mij vooral wat we dag in dag uit horen en zelf zeggen.
En ik wil dat ook soms roepen, in die pseudo-eerlijke gesprekken. :D
dit is er zo boenk op. Wat een eye opener voor mezelf, Dank u daarvoor! alleen, hoe doe je dat, laten huilen? Het verschil zien tussen drama Queen, aanstellerij, en oprecht verdriet? je wil van je kinderen toch ook geen huilebalken maken? ik wil zorgen dat het doorzetters worden, ook als het moeilijk is.
Ik heb natuurlijk nog jonge kinderen, maar zelfs als het aanstellerij is of zou zijn merk ik dat het voor Dexter echt iets is. Soms omdat hij moe is, of overprikkeld, maar in elk geval omdat hij met zichzelf geen weg kan. Hij kan er dan zelf weinig aan doen, aan zijn aanstellerig gedrag, merk ik, en dat zegt hij vaak ook: ik wil wel blij zijn maar het lukt niet. Vroeger ging ik er dan over zagen, als in “stop eens met dat eeuwige gezaag over hoe je boterhammen gesneden moeten zijn!”. Nu probeer ik even aan te geven dat ik snap dat hij het liever anders had gezien, en dat hij daardoor vast wat verdrietig is. En dan eet hij ze toch op. Zot hoe even een beetje erkenning geven hier vaak de volledige sfeer kan doen omslaan. En als ik dat wat vaker doortrek (wat niet elke dag lukt), dan heb ik hier vaak een veel rustiger kind, en veel minder oorlogjes.
Ik denk niet dat ik er een huilebalk van maak.
Als hij dat zou zijn, dan is hij dat van nature al: een kind dat makkelijker geraakt wordt.
En dan kun je toch niet zeggen: “Weet je wat? Je bent goed zoals je bent, maar dat deel van jou dat ervoor zorgt dat je verdrietig wordt door dingen, dat wil ik liever niet meer zien. Slik het maar elke keer in en kom het me zeker nooit meer vertellen.”
Ik hoop dat mijn kinderen weten dat ze me altijd alles mogen komen vertellen, ook als het een stom verdrietje is. Het tegenovergestelde, waarbij ze zich sterker of stoerder of beter voordoen dan ze zich voelen, dat lijkt me veel minder oké. Voor hen, en voor mij ook.
Recht naar mijn (moeder)hart deze post van jou… ik weet niet of ik moet glimlachen bij de (h)erkenning van wat je schrijft, of stilletjes moet wenen omdat ik er zelf helaas veel te weinig in slaag om erkentelijk te zijn voor de gevoelens van mijn kinderen. Een echte eye opener, eentje om een serieus bij stil te staan… dank voor jouw wijze woorden!
Ik word er blij van … Dankje!
’t Is er weer recht op hé.
❤❤
Ah. Ja. Herkenbaar.
Hier ook een dochter die alles duizend keer harder lijkt te voelen dan comfortabel is in deze wereld. Na twee jaar lang gezucht te hebben dat ze niet zo flauw moet doen, pak ik het sinds enkele maanden anders aan. Nu ja, probeer ik dat te doen, want eigenlijk stoor ik me nog steeds vaak aan de ‘flauwheid’. Maar nu bijt ik op mijn tong als ik wil zeggen ‘het is toch allemaal niet zo erg’ en zeg ik in de plaats ‘je bent nu echt verdrietig he? Is er iets dat ik kan doen om te helpen?’. En meestal is de bui daarmee sneller over dan wanneer ik haar zeg dat ze flinker moet zijn.
Het sterkt mij in het idee dat dit een betere aanpak is voor haar. Maar jongens toch, ik ben zo bang dat ik haar net níet help. En dat ze nog een hele moeilijke tijd op school tegemoet gaat.
Ik trunt graag. Ik bleit veel. Ik word dagelijks gekwetst en soms doet een zin zoveel zeer dat het precies een boek was. Ik leef al altijd met elke, werkelijk elke vezel van mijn lijf, bloot. Het lijkt soms op een boot die altijd lekt, en ik ben constant gaten aan het stoppen. Op die boottocht kom ik natuurlijk de meest fanstastische helpers tegen, of anderen met boten die lekken, waardoor het nog overweldigender wordt. Ik.leef.elke.dag.zo.
Maar niemand zei mij ooit dat ik dapper moest zijn, als ik eerlijk ben, ze gaven er gewoon geen aandacht aan, peis ik. Soms ben ik nu boos omdat niemand het bemerkte, maar ik denk vaker dat een geschenk was, dat ik niet dapper moest zijn. Het is een eenzame strijd, werkelijk heel erg eenzaam, en ik ben 37 moeten worden om het door te hebben. Hoe ik in elkaar zit, hoe ik reageer, wie ik ben. ‘Be strong’ mailde mijn baas, en hoe warm zijn woorden ook zijn bedoeld, ik wil maar een ding, en dat is niet ‘strong’ zijn. Ik wil (zelf)destructief zijn, kwaad, opstandig, maar niet sterk. Ik krijg het weinig uitgelegd aan mensen, dat je eigenlijk geen boodschap hebt aan dapperheid, soms. Dat pijn hebben en bang zijn zoveel meer leven inhoudt dan flink zijn. Want flink zijn, dat wil meestal zeggen dat je moet veranderen hoe je voelt, en ik geloof daar niet in. Misschien omdat ik dat niet kan, maar ook omdat het altijd oneer aandoet aan je echte gevoelens. Je kunt dapper zijn, he, dat vind ik van mezelf, als ik na nachten slapeloosheid en immens verdriet toch ga werken. Niet omdat ik moet, maar omdat ik wil. Maar ik vind dansen in mijn bloten en bleiten en vloeken en heel erg onbeleefd zijn, veel meer echt leven. Niet minder lastig, maar leven. Het is verwarrend wat ik schrijf, want ik ben moe, maar ik steek mijn vuist in de lucht voor jou, lilith, voor trunten en voor kwetsbaarheid. Merci voor al je oprechtheid elke keer. You rock xxxx
Ik heb geleefd met een man die een ‘hard zijn, niet trunten-opvoeding’ kreeg (extreem). Door nooit te kunnen voldoen werd hij een vluchter. Op zijn 16° in de drugs, daarna in de drank, kreeg dwangneuroses en smetvrees en belandde uiteindelijk op zijn 44ste dronken tegen een boom.
Mijn al grote kinderen, komen soms midden in de nacht mijn kamer binnen om bij mij te slapen (na eerst liters tranen te hebben doen stromen om het leven dat zo moeilijk kan zijn). Ik laat ze en ween mee.
Verdorie zeg, als het leven zeer doet, doet het zeer PUNT. We zijn mensen, geen robots!
Dank voor deze post! (al zit ik nu te ’tjonken’ als een klein kind)
Ik ben juf en ik leer aan mijn kleuters dat ze mogen boos, droevig, blij, bang … zijn. Alles is bespreekbaar. En het hoort bij de standaard didactiek…
Ik ben op dat vlak vrij hard opgevoed, ik moest het mij allemaal niet aantrekken en vooral niet zo hysterisch doen. Eerlijk gezegd verwijt ik mijn ouders dat wel, want in mijn puberteit had ik issues die ik nog lang meegesleept heb en het verdringen hielp echt niet.
Wauw. Gewoon wauw.
Je blog onlangs ontdekt en nu kom ik steeds terug. Om herkenning te lezen. En dat dat oké is.
Jij inspiratiebron!! Fijn dat je terug bent!
Ik moest er even aan denken toen iemand op fb bekend maakte dat ze gaan scheiden. “Jij bent een sterke vrouw, je komt er wel” hmmm maar dat neemt niet weg dat het lastig en emotioneel is. En dat stoer en sterk zijn het minder erg maakt.
Doechtet ook niet.
Maar niet simpel hè.
Het lukt mij vooral als ik mezelf ook helemaal oké voel.
Anders kan ik het er niet altijd bij hebben en verval ik in ‘zijt eens flink’, ‘dat gaat niks veranderen door uw tranen’, …😏
Zolang we er bewust mee bezig zijn, vind ik toch al dat we goed bezig zijn.
En voor al de keren dat het me wel lukt, geef ik mezelf een speekmedaille. 🙂
Onze middelste is enorm perfectionistisch (ik wist niet dat kleuters dat konden hebben 😱), en huilt bij niet perfecte tekeningen enz… alles wat hij leuk vindt, is op den duur bron van tranen.
Dat vind ik heel erg om te zien. Komt dat door mij? Waarom is hij zo hard voor zichzelf? Waarom is hij zo verdrietig als hij geen perfect anatomisch correcte dino kan tekenen.
Hoe kan ik dat oplossen
voor hem? Moet dat? Of moet hij verdriet en teleurstelling aanvaarden?
Zelf heb ik als kind veel mogen trunten!Mijn ouders vonden dat normaal en dat was een deel van onze opvoeding. Toen leerde ik mijn man kennen en bij hen thuis was dat helemaal anders verlopen. Ik wist niet wat ik hoorde toen ik mijn schoonmoeder hoorde zeggen: niet klagen maar dragen en bidden om kracht!! En dat herhaalde ze later nog vaak tegenover de kleinkinderen… Mijn 2 zonen hebben veel getrunt toen ze klein waren.Ik vond dat niet erg. Nu zijn ze volwassen en stoere mannen die jawel nog soms eens komen trunten bij hun moeder als er iets niet goed gaat.
Iemand schreef hierboven dat ‘flink zijn’ meestal betekent dat je verandert wat je voelt. Liliteh zelf schreef in een reactie op wat ik hierboven tikte dat mensen die hun gevoelens wegduwen, ze er vaak op een minder goede manier moeten uitlaten.
Maar ik zie dat een beetje anders. Ik denk niet dat het erom gaat je gevoelens weg te duwen of te negeren. Gevoelens laten zich niet wegduwen of negeren. Dat kan alleen contraproductief werken. Voor mij gaat het er eerder om ze te herkennen en te plaatsen. Ze laten zijn wat ze zijn, maar ze hoger proberen te tillen door ze te confronteren met wat ik weet: ‘Iemand heeft iets gezegd wat me kwetst, maar dat was allicht zo niet bedoeld’, ‘De kinderen hebben een smosboel gemaakt van de keuken, maar ze zijn ook nog maar zeven en vijf’, ‘Ik voel me een schotelvod, maar dan had ik gisteren ook maar niet tot 1 uur op café moeten gaan.’
Dat confronteren helpt (soms) om de gevoelens wat minder scherp te maken. Ze verdwijnen niet, maar ze worden minder prominent. Ik probeer de rede te laten primeren op de gevoelens, maar dat is totaal wat anders dan de gevoelens te ontkennen. In tegendeel: echte redelijkheid houdt rekening met gevoelens, ook met die van een ander.
Sommige mensen hebben van nature een ‘dikke huid’, anderen niet. We kiezen niet hoe we geboren worden. Maar ik denk dat we het wel een beetje kunnen doen opschuiven. Ik denk ook dat dat helpt om gelukkiger / tevredener in het leven te staan. Maar aan de andere kant denk ik ook dat we gebaat zouden zijn bij eerlijkheid: doen alsof alles vanzelf gaat en we nooit gekwetst kunnen zijn, brengt weinig op. Niets op lange termijn, alleszins.
<3 Mooi verwoord! Ik heb ook vaak gehoord: moet je daar nu voor wenen…. De één weent nu eenmaal sneller dan de ander. Iedereen is anders en iedereen gaat anders om met emoties.
“Everyone you meet is fighting a battle you know nothing about. Be kind. Always” Dat hangt op mijn bureau, naast mijn computer om mij eraan te herinneren dat ik niet zo snel op iemand moet zuchten of een oordeel klaar hebben omdat iemand anders eens slecht gezind is of iets vergeten is of … En dat wil ik ook aan mijn kinderen meegeven. Wat mijn eigen battles betreft zie ik het (voorlopig?) anders. Alleen de mensen die heel dicht bij mij staan weten wat mij echt bezig houd, net omdat ik weet dat iedereen zijn issues heeft en ik het niet nodig vind om anderen met de mijne lastig te vallen. Waarmee ik dus zeker geen uitspraak wil doen over mensen die dat wel doen. Ik vind het een moeilijke in elk geval en ik wil je eigenlijk vooral bedanken om er mij verder over te doen nadenken.
Ik wou iets zeggen maar ik weet eigenlijk niet meer wat…laat staan hoe. Maar kijk, t’ is er weer boenk op he. Oogjes opener van jewelste. Zeker nu mijn gezondheid het ook wat laat afweten, besef ik meer en meer dat ik altijd maar dat lachende masker moet opzetten en altijd maar braafjes moet zeggen: I’m ok. Want oh behold als je de waarheid zou zeggen, als je zou zeggen: ik voel me elke dat alsof er een tientonner over me heen gereden is met banden gemaakt van spijkers. Alsof de chauffeur dan nog even uitstapte en met de hamer overal op begon te slaan. Alsof ik vast zit in een zwaar, stijf, pijnlijk harnas. Maar dat harnas is mijn eigen lijf en ik moet er mee leven en dat gaat niet altijd even goed, maar toch blijf ik dat masker op zetten en blijf ik mijn tranen verstoppen en blijf ik ‘I’m fine’ zeggen. De realiteit is dat ik niet ‘fine’ ben, verre van, maar mijn werkgever, mijn familie en mijn ziekenkas denken daar dan weer anders over. Zodoende blijf ik maar gemaskerd rondlopen. And it sucks. Big time! Gelukkig brengen echte verhalen van echte mensen zoals jij weer wat warmte in mijn hartje! Bedankt daarvoor x
Trunten… wat een leuk woord! Ik begreep het eerst niet!
Er zijn gewoon gevoelige en heel gevoelige kindjes, en heel-heel gevoelige kindjes. En ik vind het abouluut niet gemakkelijk om daarmee om te gaan, met die intense gevoelens van hen. Al die verdrietjes en driftbuien. Maar erkenning helpt, dat merk ik zelf ook. En mild zijn voor jezelf, als het vandaag niet gelukt is om geduldig te zijn is morgen weer een nieuwe dag. Mijn schuldgevoel, dat ik het allemaal beter zou moeten kunnen om hen daarin te begeleiden, dat vind ik pas een moeilijke
Misschien ook wel echt West Vlaams. Noeste werkers, doeners, geen trunten. “Als je niet stopt met wenen krijg je een klets dan weet je tenminste waarom dat je sjkreimt… ” voor mij was de eye opener “de taal van het huilen” van Aletha Solter. En ergens vind ik het makkelijker om het te leren aan mijn kinderen dan het voor mezelf toe te staan….
Dankjewel!
Heerlijk woord: trunten :-)
True. Maar er moeilijk uit te krijgen eh. Ik merk dat van hier ook. Als ik ff een dipje heb, krijg je ook meteen te horen ‘kom op, komt wel goed’. Terwijl ik dan gewoon ff in een hoekje wil kniezen. Daarna zal ik zelf wel m’n kop heffen en doorgaan. Maar gewoon ff dat momentje, gun me dat, laat me uithuilen en daarna weer verder gaan. Ik denk dat ik dat later aan m’n kinderen ook wel wil duidelijk maken.
Zo’n hele mooie post, ik word er stil van. Dankjewel daarvoor!
En zonder belerend of wat dan ook te willen zijn: misschien vind je hier steun in: http://kiind.nl/niet-huilen/
Wow, ik ben er even niet goed van, mijn hart stond hier precies letterlijk een seconde stil. Dit had ik, letterlijk, woord voor woord, ook kunnen schrijven (als ik al zo goed kon schrijven natuurlijk). Ik werd ongemakkelijk bijna toen ik dit las, het verhaal van je zoon is ook het verhaal van mijn dochter.
Ik heb vanmorgen gezegd dat ze even moest weggaan want dat ik anders lelijke dingen tegen haar ging zeggen… Op een moment dat zij het moeilijk had, zeg ik zulke dingen… Rationeel gezien had ze niks om verdrietig/boos om te zijn, maar toch voelde zij het op dat moment zo aan. En ik WEET wel alles wat jij hierboven schrijft, en best vaak lukt het ook om “gepast” (wat dat ook mag betekenen) te reageren. Maar deze ochtend(spits) niet… Dit is als ouder toch ook zó vermoeiend, het valt me soms zo zwaar om “de goede ouder” te zijn.
En dan loopt er daar nog een andere spruit rond die mee in de klappen van zus of ons deelt, dat vind ik ook altijd heel dubbel…
Ik heb niet geroepen denk ik dan maar om mezelf te troosten
Mooi geschreven en oh zo waar! Thuis durf ik al eens te trunten, als ik even alleen ben, maar op het werk draag ik een masker en toon ik me altijd sterk. Op een maandagochtend in de lift vroeg een collega “en alles ok? Leuk weekend gehad?”. Ik dacht bij mezelf wel ik ga nu eens eerlijk antwoorden “goh niet echt het was een rotweekend en ik voel mij vandaag ook niet zo goed”. Je had die collega zijn reactie moeten zien, hilarisch eigenlijk zo geschrokken was die man. Sindsdien antwoord ik steeds hetzelfde op dergelijke vragen: “ja hoor prima”…. Trunten staat niet in ons bedrijfswoordenboek helaas, vandaar de vele burn-outs, jammer dat we ons als mama’s altijd zo sterk moeten houden, want ook wij zitten er soms complet door…
Wauw, dat is raak. Ik schreef het je ook, nav je vorige blogpost, waarin je het jezelf duidelijk wel heel erg aantrok: trek het je niet aan. Dat was natuurlijk heel erg goedbedoeld en steunend bedoeld. Maar vooral ook een reflex. Omdat ik het constant zeg, ook tegen mezelf. Dank!
Mocht je het nog niet gelezen hebben, “How to talk to Kids…” van Eileen Faber sluit hier ongelofelijk hard aan bij aan. Goed bezig dus :-)
Kelly,
het gevoel jezelf te mogen zijn in onze huidige maatschappij is iets wat we kwijt zijn geraakt, als het er al ooit was. De ander de ander laten zijn is niet evident. Zonder oordeel of veroordeling. Ik hou regelmatig een reality-check bij mezelf. Probeer even op een bankje te gaan zitten en de mensen rond je te observeren. Zonder een beeld te vormen of te oordelen over die personen. Het is iets wat heel erg ingebakken zit. Zoals je zelf aangeeft van jongs af aan. Maar ik probeer dagelijks die knop uit te zetten. Wat niet evident is. Ik zondig me er veelvuldig aan, maar ik probeer er me van bewust te zijn.
Want als ik een ander een ander kan laten zijn, dan kan een ander mij mezelf laten zijn denk ik dan maar.
Wat zeer leuk zou zijn. Denk ik. Hoop ik.
Niet dat ik mezelf zo fantastisch vind, maar toch. Je weet wel wat ik bedoel.
Denk ik.
Hoop ik.
Oooh, weeral zo herkenbaar. Ik lees het met de krop in de keel. Rationeel weet ik dat ik mijn dochtertjes niet mag zeggen: stop met wenen, trek het je niet aan. Maar mijn jonste is zo gevoelig, en zo luid. En ik reageer niet altijd zoals ik zou willen want soms is het echt moeilijk om nog begrip op te brengen na een hele dag van zeuren en wenen. En dan voel ik me weer schuldig… Mijn oudste is dan weer meer de eend… :-D
Ik denk – nee, ik weet! – dat dit mijn favoriete Lilith post OOIT is! Zo zo zo herkenbaar. Ik heb nogal een gave voor trunten. Voor mij opjagen en kwaad en lastig en onhandelbaar worden. Als kind al en eigenlijk nu nog steeds. Die gevoelens wegduwen? Altijd zeer lastig geweest voor mij. Wel vaak geprobeerd, want als je dat dus niet doet, dan kan je omgeving daar zeer moeilijk mee om en krijg je bijna gegarandeerd een etiket opgeplakt. Zeurkous. Ambetante. Lastige. Flauwe.
Maar ik heb dat zeer hard nodig, dat – zeer luid – ventileren. Anders blokkeer ik helemaal. Maar wil dat zeggen dat ik ook effectief een flauwe, ambetante, lastige opgever ben? Ik doechtet niet. In bijvoorbeeld de reactie van Veerle hierboven lijkt het alsof ’trunten’ en ‘doorzettingsvermogen tonen’ niet samen kunnen bestaan. Maar laat dat net hetgene zijn waar ik de laatste tijd minder en minder van overtuigd ben. Weer dat etiket hé… mensen zien of horen je wat ambetant doen en trekken dadelijk hun conclusies: die flauwe zaag zal wel niks voor elkaar krijgen! Maar heeft het één eigenlijk wel iets met het ander te maken? Iemand die zich voordoet alsof alles onder controle is, leeft in net zoveel chaos. Althans, dat probeer ik elke dag tegen mezelf te zeggen. Niemand z’n leven is perfect. En doen alsof omdat dat gemakkelijker is voor je omgeving? Ik heb het daar een beetje mee gehad. Dus… ik trunt en doe ondertussen voort. Ook met een beweende smoel krijgt ge meer gedaan dan ge zelf soms denkt.
Haha, die laatste zin! Zo waar en zo herkenbaar. Ik ween regelmatig en moet soms eens een beetje flippen om van dingen te bekomen, maar ik pak wel veel aan, denk ik. :)
Ik ga die quote boven mijn bed hangen!
Ik word hier helemaal stilletjes van en eerlijk gezegd zelfs een beetje verdrietig. Je verwoordt heel mooi wat velen van ons voelen maar niet (durven) uitspreken. Ik hoop dat je woorden nog lang zullen nazinderen in mijn hoofd en dat ik mijn dochter haar verdriet met geduld en begrip zal kunnen respecteren in de toekomst.
Wij noemen ons meisje soms ’truntje’. Zonder negatieve bijklank voor ons!
Merci voor alweer een heel mooie blogpost <3
Je kwetsbaarheid tonen is een sterkte, schreef iemand. Ik vind dat ook. Maar ik heb er wel, zowel op professioneel als op familiaal vlak, slechte ervaringen mee. Een werkgever die zegt dat ik mijn eigen belang laat voorgaan op het bedrijfsbelang, dat ik het doe lijken alsof ik de enige met problemen ben. Terwijl ik vind dat ik net heel loyaal ben geweest, maar wel eerlijk en mijn grenzen stellend. Als je tegenover iemand zit die zijn kwetsbaarheid niet durft tonen, kan dat blijkbaar als heel bedreigend aanvoelen voor de tegenpartij. Ik heb echt het gevoel dat mijn kwetsbaarheid tegen mij gebruikt werd, en ik moet zeggen dat mij dat enorm gekwetst heeft.
Ik ben nochtans liever eerlijk en krijg ook liever eerlijkheid en echtheid terug. Daarom kom ik hier zo graag lezen.
wow, ‘k lees dit nu pas met veel vertraging. En nu zit ik me af te vragen hoe ik reageer op mijn kinderen.
damn zeg, nu ga ik daar hele weekend lopen over na te denken. ‘k vermoed dat ikg ewoon heel inconsistent ben naargelang ik zelf moe/geirriteerd of niet ben: dat ik soms heel troostend en empathisch kan zijn en op andere dagen gewoon wil dat hij zich niet aanstelt.