Even een kort overzicht van de statistieken van mijn lichaam, voor de mensen die hier nog geen tien jaar volgen. Ooit was ik morbide obees, met een BMI van 47 om dat te ondersteunen. Toen viel ik door middel van een gastric bypass-operatie 54 kilogram af. Dat was vorig jaar tien jaar geleden. Gemiddeld kom je na die operatie weer tien procent van je afgevallen gewicht bij in de eerste periode. Ik ging naar 75 als laagste gewicht, en strandde uiteindelijk rond de tachtig kilo. Ik heb dus alle regels gevolgd op dat vlak, en was zeer blij met het eindresultaat.
En toen werd ik zwanger. Bij Dexter kwam ik geloof ik 18 kilogram bij. Na zijn geboorte sloeg ik weer aan het sporten en gezonder eten, en ik was net weer wat op gang toen ik zwanger werd van Flo. Ik deed niet al te zot tijdens die zwangerschap (tijdens die van Dexter eigenlijk ook niet), maar ik was niet al mijn kilo’s kwijtgespeeld tegen dat ik weer zwanger was, waardoor het feit dat ik maar tien kilogram aankwam er deze keer voor zorgde dat ik op hetzelfde gewicht strandde op dag dat ik moest bevallen: 97 kilogram. Akelig dicht bij dat getal met drie cijfers dat ik liefst nooit meer wilde zien.
Ondertussen is Flo een jaar oud.
Ik, die in mijn leven alle diëten heb gevolgd die er bestaan (Montignac, dat vreselijke koolsoepdieet, Weight Watchers, nog eens Weight Watchers, weet ik veel wat nog ..) en al op mijn negende wekelijks bij de diëtiste zat, had er in het begin absoluut geen goed oog op. Youri zal bevestigen dat ik zo goed als een jaar aan een stuk heb geklaagd dat ik er maar niet in slaagde om gezonder te leven. Hij zal ook bevestigen dat hij toen systematisch heeft gezegd: doe gewoon verder. En ik zal bij deze bevestigen dat dat achteraf gezien de enige truc bleek.
Ik ben bijna zesendertig moeten worden om te beseffen dat de zin “Zie je wel, ik kan dat toch niet”, mij nog nooit in dit leven ergens heeft gebracht. En dat dat nochtans de zin is die ik het vaakst tegen mezelf heb uitgesproken. “Ik ga geen suiker meer eten!”. *eet suiker* “Zie je wel, ik kan dat toch niet.” *eet vijf dagen alleen nog maar suiker* “Ik ga nooit nog brood eten!”. *ziet brood en kan er niet afblijven* “Zie je wel, ik kan dat toch niet! Zeven koffiekoeken, bakker, en geef de rest ook iets!”. En ga zo maar door.
Op dit punt in mijn leven, met twee jonge kindjes, een meer dan fulltime job in de uren van een stuk minder dan een vier vijfden, en heel wat extracurriculaire bezigheden zou ik bijna zot moeten zijn om dat te doen op 1200 calorieën per dag. En toch heb ik het ernstig overgewogen. Ik heb het zelfs geprobeerd, en ik heb mezelf in mijn hoofd bijna afgemaakt, want zie je wel, zelfs dat kon ik ook weer niet. Net als stoppen met suiker. Net als stoppen met koolhydraten. Ik ben nochtans geen domme, en toch laat ik me meeslepen door de gedachte dat het alleen maar alles of niets kan zijn.
Maar het afgelopen jaar was er dus een verschil. Ik deed de dingen meestal redelijk doordacht, en vaak ook niet. Ik at op de meeste dagen redelijk gezond, op zeldzame dagen heel gezond, en op regelmatige dagen deed ik dingen die Pascale Naessens zeven bomen tegelijk in zouden jagen. So be it. Het verschil is dat ik geen “zie je wel, ik kan dat toch niet” als excuus mocht gebruiken van mezelf. Iets doen dat niet perfect was mocht niet meer zijn dan dat: iets doen dat niet perfect was. Daarna deed ik gewoon weer verder. Omdat het niks zei over mijn persoonlijkheid. Ik heb ook geweigerd om nog ooit over mezelf na te denken als een dikke koe, of een mislukkeling, of iets anders negatiefs. Waarom zou ik? Ik ben een toffe en ik doe mijn best.
Het resultaat? Ik ben twaalf kilo kwijt op net geen jaar. Sinds de dag van de bevalling zelfs zeventien.
Ik pas weer in de broek die ik tien jaar geleden kocht toen ik net bijna al mijn kilo’s kwijt was. Hij spant niet eens. Tachtig kilo, als het aan mij ligt duik ik daar tegen de zomer nog eens onder. Niet omdat ik denk dat ik dan leuker ben, of grappiger, of zelfs mooier. Ik ben een even toffe als ik meer dan honderd kilo weeg, dat heb ik ondertussen ook door. Maar als ik mezelf geen geweldige pijn moet doen om iets geruster te zijn over mijn gewicht en gezondheid, dan graag, eigenlijk. En dat dus enkel en alleen omdat ik eens wat minder hard en bitchy tegen mezelf ben geweest. Who knew?
Ik noem het het DUEND-dieet. Het Doet Uzelf Eens Niet Dood-dieet.
Echt, ge moet het eens proberen.
Het is eigenlijk niet eens een dieet.
En het grote voordeel is: als het niet direct lukt, is het ook geen ramp.
Maar de kans dat het dus lukt is niet onbestaande.
manneke. zo herkenbaar. (ik ben maandag weer goed begonnen, dinsdag ging het mis dus nu is heel de week foutu. u kent het). ik ga dat nieuw motto van u zo hard ook eens proberen :-) (te hard mogelijks :-) )
Goe bezig gij! (en zo’n schoon ogen dat jullie hebben!)
Schoon! En zo waar! Met een beetje zelfliefde komen we al een heel eind :)
Wat een keitoffe boodschap die zoveel breder toepasbaars is dan op (di)eten! Top!
“Ik ben een toffe en ik doe mijn best.” : geweldige quote. Zou verkrijgbaar moeten zijn in mooie lettertjes op een kaart ofzo, of nog beter, een raamsticker, voor op de spiegel :)
Hier ook 10 kg kwijt op 1 jaar.
Door me te proberen houden aan 1200 kcal per dag, maar er soms ook wel eens 3000 eten te eten zonder schuldgevoel.
Door die 1200 kcal niet altijd op te souperen aan gezonde dingen, maar soms de dag door te komen met 1 martino, maar wel een hele lekkere
Door te proberen sporten, maar als het niet lukt, de week erna zonder schuldgevoel weer die schoenen aan te trekken.
Een leven in balans maar met zeker soms veel te veel en soms te weinig lijkt mij ook de beste optie!
Ohhhh, dat is iets dat ik mezelf moet aanleren! Bij elke mislukte dieetpoging sla ik mezelf weer voor de kop met ‘Ik ga dat nooit kunnen, afvallen, ik kan dat gewoon niet’. Doe uzelf eens niet dood. Ik schrijf het op alle mogelijke oppervlakken in mijn huis!
Duizend hartjes! (en veel te herkenbaar)
Ik maakte pas vanmorgen nog het plan om vaker “Ik kan dit wel zelf” tegen mezelf te zeggen.
Ik heb een aantal jaren geleden een periode gehad waarin ik op mijn slankst was en toch deed ik op dat moment geen enkele poging om te diëten of meer te sporten. Ik had gewoon een goed evenwicht gevonden, was niet te streng voor mezelf en ik voelde me voor het eerst sinds lang goed in mijn vel. Maar nu ben ik het evenwicht toch weer zoek. Ik hoop dat ik het weer terugvind, net zoals jij gedaan hebt. Goed bezig!
Ja, het hangt vast samen. Ik zit in een periode dat ik me behoorlijk goed voel, dat komt er ook minder emo-eten en dergelijke aan te pas. succes!
ik denk dus eigenlijk dat dit precies de kern is van een heleboel. evenwicht vinden en een beetje lief zijn voor uzelf.
Wat een ongelofelijk heerlijke post om te lezen. Ik was x aantal kilo afgevallen en zat eindelijk goed in mijn vel (en in mijn kleren) door het eindelijk wat zijn beloop te laten en wel te zien (na menig weightgewatcher en mezelf ongelofelijk strenge regels opleggen en teleurgesteld raken waardoor ik weer in het kruidvat stond voor een zak spekken – een cyclus die menig mens niet vreemd is waarschijnlijk). Maar goed, ik zat dus op gewicht. En toen werd mijn moeder ziek en stierf ze drie maanden later en waren al de spekken in het kruidvat niet genoeg. Ik probeer me te herpakken, en niet terug in het valletje van de cyclus te vallen. Dus dikke merci voor deze post, die hier nog vaak gelezen zal worden!
Doe Uzelf Eens Niet Dood. Mooie uitspraak waar veel mensen iets aan zouden kunnen hebben.
iets wat ik altijd heb bijgehouden uit de krant
“In Cuba, bijvoorbeeld, is er een verbod op reclame, je vindt er geen enkele billboard of advertentie. Een van de resultaten hiervan is dat de inwoners een enorm positief lichaamsbeeld hebben. Dik, dun, klein , groot, maakt allemaal niet uit “
Dankjewel voor de blog en dankjewel voor mijn nieuwe lijfspreuken:
Doe Uzelf Eens Niet Dood.
Ik ben een toffe en ik doe mijn best.
Op dit moment niet over de kilo’s aan het lijf maar over mislukkingen in het relatie-departement. Gewoon copy-paste en gebruiken.
En die ogen van jullie die zouden ze aan de lopende meter moeten verkopen!
Voilà, ik heb gezegd.
Ik kan dat niet of ik ga dat niet kunnen of nog sterker, ik ga dat nooit kunnen. Jep, ik heb een abonnement op die uitspraken.. volgens mijn psychologe moet ik in de plaats leren denken “ik durf dat niet”, want dingen die je niet durft kan je leren durven. Met ik kan dat niet leg je jezelf lam. Maar theorie en praktijk, hmmm…
Gij zijt een toffe, ge doet uw best en ge ziet er goed uit!
Lol
Goed bezig! Ge ziet aan uw vel dat ge er u goed in voelt :)
Dat “wat minder bitchen op onszelf” kan je trouwens doortrekken naar véél verschillende onderwerpen in het leven.
Herkenbaar! Al een chance dat ik uw post leest op mijn 36. Dan weet ik tenminste al :-). Of het doordringt is nog iets anders…
De nagel op de kop! Hier wordt ook de eeuwige strijd tegen de kilo’s gevoerd… en ik de slogan ‘het is voor vandaag (of deze week) toch al om zeep, dus laten we ons nog wat meer gaan’ werd hier ook lang toegepast, met het frustrerende effect dat de kilo’s er alleen maar bleven bijkomen… Maar ondertussen heb ik ook door dat dat niet moet dat een uitschuivertje hier of daar het niet zal maken, zolang de algemene tenders maar gezond is. We komen er wel! Want ik ben ook wel een toffe en doe ook mijn best! ;-)
Waarom schrijft gij telkens iets wat mij juist op dat moment bezig houd? Wauw!
Ik volg vanaf nu uw dieet :-).
5 jaar geleden was ik 12 kg kwijt, voelde ik me goed en werd ik zwanger van mijn tweede. Gelukkig heb ik baby’s die mij opeten, want na de geboorte stond ik op -15 kg. Dus -3 kg tegenover voor de zwangerschap. (en tijdens die zwangerschap vond ik dat ik het recht had om alles te eten wat ik wou want “ik was zwanger en dan dieet je niet”)
Stom stom stom, maar na de bevalling kon ik de “klik” niet maken. Resultaat? Mijn dochter wordt 5 in juni en ik sta weer waar ik stond voordat ik die 12 kg kwijt was. Dwz 15 kg erbij op 5 jaar. ’t is om bij te huilen.
En. ik. vind. die. motivatie. maar. niet. :( wat zou ik graag terug gaan naar die -12 kg…
Ik moet DRINGEND ook gaan beseffen dat een uitschuiver geen ramp is en dat ik gewoon mijn best moet doen en gewoon moet voortdoen. Zelfdiscipline. ’t Zou makkelijk zijn mocht ik daarvoor een knopje hebben in mijn hoofd om dat aan te zetten!
DUEND?
En niet 5:2?
Soit, als je het maar werkt en vooral blijft werken voor jou.
Proficiat met het passen van je broek! Moet een heerlijk gevoel zijn!
Soms eens een paar vastendagen, dan weer weken niet. Ik ben niet consequent.
GOED zo! Ik vraag het me tegenwoordig ook af, kan ik het wel? En als het niet perfect gata dan stop ik en draaf ik helemaal door. Dank voor je logje, dit geeft moed.
Merci! Echt, dikke Merci x
Mooie blog en heel herkenbaar!
Hoe ouder ik word (bijna halve eeuw,grrrfpffm…) hoe moeilijker het is om die kilo’s eraf te krijgen. Altijd doe ik aan emo-eten. Bij blijdschap: eten. Bij verdriet: eten. Bij stress: eten. Bij ontspannen zijn: eten. Maar al bij al zijn er toch dagen dat ik tevreden ben over mezelf ook en dus blijven we doorgaan. Wie weet lukt het me, net als jij, ook! Ik ga alvast “doeuzelfnietdood-ten” vanaf nu. Is wel veel moeilijker uit te spreken dan “Sana”-ten” of “Pascalen” . Wanneer komt je eerste dieetboek uit? :-p
Mooi stukje…
Ikzelf had ook een GBP maar bijna weer net zo dik als ervoor. Ik had gewoon nooit gedacht weer op zo een belachelijk dieet te moeten, ik zag de operatie als mijn redding, maar datwerd het dus uiteindelijk niet…
wel dat vind ik nu eens een leuk dieet! al die mensen die over hun megastrenge regeltjes zitten te vertellen en met momenten naar de ongezonde ’te gezonde’ kant overhellen omdat ze niet willen toegeven dat zondigen mag, maken dat veel mensen zich schuldig voelen bij een dagje (of een paar) wat minder opletten, dus bij deze proficiat!
en zeker na twee zwangerschappen
Ik ben verdorie een hele toffe, en ik doe meer dan hard mijn best. Alleen moet mijn jongste daar nog van overtuigd worden na een ruzie vanmorgen :-(
Heerlijk dat je zo lief voor jezelf bent kunnen worden. Je straalt dat gewoon uit!
Leuk om te lezen! Tegenwoordig hou ik van «ik wil niet…» in plaats van «ik kan niet». Ik wil vandaag niet sporten, maar ik kan het wel. Morgen kan ik sporten en misschien wil ik dat wel. Ik zie wel en doe (een beetje) mijn best. Succes met je mildheid!
Super zeg! En inderdaad heel herkenbaar. Ik heb ooit 10 kg meer gewogen dan nu, en zeer veel periodes gekend waarin ik meer at dan goed voor me was, en periodes waarin ik VEEL minder at dan goed voor me was. In beide periodes dacht ik wel elke ochtend hetzelfde: vandaag ga ik op mijn eten letten. En in beide periodes trok mijn zelfbeeld nergens op. Ik weet eigenlijk niet meer precies hoe ik plots toch in balans ben geraakt. Wel dat ik ook een aantal diëten heb uitgeprobeerd waarin het rond weinig koolhydraten draaide, maar dat ik van daaruit precies toch geëvolueerd ben naar een systeem waarin ik van mezelf alles mag eten waar ik zin in heb, maar wél op voorwaarde dat het gros van mijn lunch en diner uit groenten bestaat. Werkt super voor mij! Ik eet nog altijd mijn dagelijks koekske (of twee), eet heel erg vaak (maar met mate) volkoren brood en patatten of pasta en van die dingen, en toch heb ik nu al een hele poos een gewicht waar ik op goede dagen meer dan tevreden mee ben. Behalve vlees en vis schrap ik denk ik dus nooit niets meer :-)
Chapeau! Je hebt het toch maar gedaan, je hoeft niet perfect te dieeten. Het belangrijkste is dat ge u der goed bijvoelt.
Zet de persen in gang voor het nieuwe DUEND-boek, ik reserveer alvast eentje!
Bij mij zijn de wijntjes, de cavaatjes, en de pintjes het probleem. Ik moet er nog maar naar kijken en ze hangen al aan mijn heupen…
Daarom dit kantvraagje (bestaat dat woord eigenlijk? ): ergens las ik dat je geen of weinig alcohol meer dronk? In hoeverre had dit invloed denk je?
Ja, absoluut. Ik heb geen idee hoeveel kilo ik te danken heb aan geen wijn meer, maar het zullen er zeker een paar zijn. :)
Wat een schitterende foto! Misschien moeten we dat maar eens meer beginnen zeggen, tegen de spiegel en tegen anderen: “Gij, gij zijt een toffe. Echt!”
“Iets doen dat niet perfect was mocht niet meer zijn dan dat: iets doen dat niet perfect was. Daarna deed ik gewoon weer verder. Omdat het niks zei over mijn persoonlijkheid.”
Wow. Zo is het echt. Eigenlijk nooit zo over nagedacht, maar dit klopt helemaal. Bedankt voor de inspirerende woorden!
“Ik ben een toffe en ik doe mijn best.” YES! Als iedereen dat zou beginnen denken, zou de hele wereld er een pak beter uitzien!
Zalig! Dat dingen op uw manier doen en uzelf niet afstraffen is ook iets waar ik momenteel erg met bezig ben. Ik ben sinds mijn op kot gaan een goede 20kg extra gaan meeslepen (ik heb lang op kot gezeten ;) ) en ik dacht altijd: dieëten dat werkt niet voor mij, ik heb dat doorzettingsvermogen niet. Ik wou dat per se via sport doen maar dat gaat ook niet, wegens gebrek aan voorgenoemd doorzettingsvermogen. En toen kwam 5:2 langs en ik ben sinds December 6kg kwijt. Misschien niet “wow zot veel”, maar ’t werkt wel voor mij en dat is het enige dat ik belangrijk vind. Ik kan 2 keer in de week op mijn voeding letten en de rest van de week foert zeggen. En omdat het niet 7/7 is, slaag ik er ook in om mijn “mislukkinen” meer te relativeren. Ik ga niet streng zijn op mijzelf omdat ik 100gr meer weeg dan de week ervoor, want dat werkt niet. Dus ja, hier ook een beetje een Doet Uzelf Eens Niet Dood-dieet, gewoon omdat die manier mij niet doodongelukkig maakt en mij geen misselukkeling doet voelen. En ziet, deze week deed ik nog eens van 30 Day Shred, dus wie weet gaat dat sporten ook nog lukken, maar dan op mijn manier. ^-^
Mijn lief zegt dat ook, als het 5:2 dieet mij ongelofelijk frustreert en ik ondanks 2 vastendagen NIKS ben afgevallen. “Doe gewoon voort.” En ondertussen staat de teller op -5 kg. Weliswaar op 5 maanden tijd en ik had gehoopt op meer en sneller, dat geef ik toe. De ene dag kan ik er positief over zijn en denken: yay, 5 kilo lichter! De andere dag is het een ziejewelikkandattochniet-dag. Maar ik doe dus voort. En op de 5 niet-vasten dagen, probeer ik het aantal ongezonde dingen tot een minimum te beperken. Wat zeker niet altijd lukt. Maar het geweldige aan 5:2 is dat ik dan niet meteen het idee heb dat het weer verloren is voor die week. Ik ben gewoon nog altijd goed bezig, zelfs al speel ik soms een friet met Bicky Burger naar binnen.
Ik volg dat dieet al jaren, en dat werkte voor mij de laatste 3 jaar ook best goed! Na mijn vorige zwangerschap (waarbij ik 20 kg bijkwam!!) vlogen die er warempel bijna vanzelf weer af. Ik deed niet mega ongezond, maar ook niet altijd mega gezond. Net toen ik weer bijna op mijn laagste gewicht kwam, werd ik terug zwanger. Ik hoop niet terug zo veel bij te komen, maar ik heb er ook goed oog in dat ik het terug kan verliezen nadien. Niet door mezelf te gaan straffen en pijnigen maar door gewoon te doen wat haalbaar is. Maatje 38 ga ik nooit meer halen, maar dat is ok. Ik denk dat ik toffer ben met een maatje 42 en eten in mijn buikje dan met maatje 38 en chagrijnig met een lege maag en geen energie 😉
Ge ziet er zo content uit op die laatste foto, met uw Flokie. Ik ken u niet eens, maar daar word ik gewoon blij van :)
Heem herkenbaar. Ik denk vooral:nu is het toch al om zeep… En dan eet ik van alles wat ik van plan was om niet te eten. Maar een gebrek aan slaap/energie door zieke kinderen die slecht slapen maakt dat ik precies vatbaar ben voor trosteten
Goh Kelly, wat een inspirerende post opnieuw. En zeggen dat ik mij deze week weer net een abonnementje Weight Watchers aangeschaft heb. Terwijl ik eigenlijk ook wel weet dat het niet veel uithaalt. En dat constante schuldgevoel: dat ben ik ook zó beu. Ik eet graag en goed, ik kook bijna altijd zelf, ik zorg voor variatie, ik eet veel groenten: waarom vind ik dat dan niet genoeg? Ik ga proberen me bij jouw dieet aan te sluiten…
Wat een mooi stukje! Enorm inspirerend!
Ik zit de voorbije dagen al de hele tijd met je “ik ben een toffe en ik doe mijn best” mantra in mijn hoofd. En het doet zoveel deugd!
amai wat een fantastisch inzicht ! Moet ik ook dringend eens gaan toepassen op mezelf :-)
En vooral die zin : “ik ben een toffe en ik doe m’n best” !
Ik ben letterkapper (kalligrafie in steen), zou je er bezwaar tegen hebben als ik dat ooit eens vereeuwig in een steen ?
Goed bezig!
ik geloof ik evenwicht zoeken, geen zwart-wit verhalen maar grijze verhalen en jezelf ook geen zotte druk opleggen maar lief zijn voor jezelf. Dat vind ik terug in je verhaal.
Oh wauw! Dat vind ik nu eens knap, dat “ik ben een toffe en ik doe mijn best”. Ik ga dat in het achterhoofd houden, zodat elke keer ik weer eens twijfel, ik dit kan bovenhalen. Ik vind het overigens ook een geweldige titel voor een boek! Serieus, ik zou het kopen!
Daarstraks heb ik nog genoten van je columns in het Femma-magazine en nu hier weer tijdens het lezen van je blogpost. Ik vind het echt super hoe je er in slaagt om om een mooie schrijfstijl en humor te combineren tot een herkenbare tekst die er steeds boenk boven op zit. Ik ben een troosteter en als chronische pijnpatiënt heb ik nogal vaak redenen om mezelf te troosten. Niet zo handig wanneer je liefst wat kilo’s wil kwijtspelen. Het lukt me niet altijd even goed maar eigenlijk probeer ik doorgaans mijn grootvaders instelling te volgen. Te is nooit goed behalve in tevreden. Dus niet alles verbannen uit de keuken maar alles met mate. Ok én af en toe een uitzondering want we willen natuurlijk ook tevreden blijven.
Ik heb ook zo’n broek. Feitelijk heb ik zelfs een hele doos met oude maar o zo leuke kleren van kilo’s geleden. En intussen gaat het cijfertje op de weegschaal enkel omhoog :-) Mezelf iets ontzeggen lukt voor een tijdje, om dan keihard in mijn gezicht terug te vliegen. Dus ja, misschien dat jouw ‘dieet’ dan toch meer kans zal hebben op succes :-)