lilith doet even niks

shutterstock_287117135“Wat gaan we doen?”.
“Dat zullen we wel zien, jongen”.
“Maar ik wil het nu weten voor de hele dag”.

Bijna vijf is hij, en hij slaagt er als geen ander in om me een spiegel voor te houden. Alsof ik mezelf bezig hoor. Niet alleen als kind, maar ook als wie ik nog steeds ben. Iemand met een totaal gebrek aan talent voor niets doen, en nog minder voor niets plannen. Ook ik wil namelijk op elk moment weten hoe de planning eruit ziet, altijd en overal. En als er om een of andere onverklaarbare reden niks op die planning blijkt te staan, dan wil ik daar iets aan doen. Tot in den treure.

In bad lees ik een boek. Op de trein organiseer ik brainstorms met mezelf, over mijn werk, of mijn blog. Op het toilet blader ik door mijn Instagramfeed. Ga ik lopen, dan luister ik niet naar de stilte van de natuur, maar wil ik op de hoogte blijven van alle boeiende podcasts die ik volg. Ik kan zo jaloers zijn als ik zie dat anderen een uur door een treinraam kunnen staren. Want ik kan het niet.

Is het stil, dan wil ik praten. Een vreselijke default voor een journalist, want het is net in de stiltes dat het vaak gebeurt. Dat weet ik, maar het wil daarom niet zeggen dat zwijgen makkelijker geworden is. Ergens het belang van inzien betekent niet per se dat je er ook in slaagt om het tot een goed einde te brengen.

Zo zalig als mijn lief een dag niks doen vindt, zo compleet moorddadig word ik ervan. Vlieg me asjeblieft niet naar een zonnige plek waar ik verondersteld word om een week aan een zwembad te liggen, want hoe graag ik ook lees, na ongeveer drie kwartier moet er iets gebeuren. Wil ik iets zien. Iets eten dat ik nog nooit heb gegeten. Iets ontdekken.

Vermoeiend is het.
Uitputtend ook.

En confronterend om zien dat ik die onhebbelijke gewoonte nu al heb doorgegeven aan Dexter. Geen idee of dat via mijn genen was of via hoe ik overkom in de dagelijkse omgang, maar op dat vlak is hij mij, alleen ongeveer zestig centimeter korter.

Niks is verloren, we zijn aan het oefenen. Op zondagen zonder dingen op de planning. Om Dexter te leren dat ook die leuk kunnen zijn. En dus probeer ik te fluisteren als ik rond een uur of tien, ergens na het ontbijt, zo ongemakkelijk begin te worden dat ik niet anders kan dan het vragen aan mijn lief. “Ik weet dat we niks zouden doen, maar gaan we echt niks doen?”.

Waarop hij neen zegt en Dexter komt zeuren of we echt niks gaan doen. “Niks doen kan ook heel fijn zijn hoor, jongen”, hoor ik mezelf dan zeggen.

Een grote leugen, dat ouderschap, maar wel bijzonder goed bedoeld.

Deze column verscheen een tijdje geleden in Femma Magazine.
Ondertussen kan ik het zelfs nog een heel klein beetje beter, dat niks doen. 

Reacties

  1. Je leert het uiteindelijk wel ;-). Ik herken mezelf. Gelukkig heb ik een echtgenoot die er een kunst van maakt om af en toe gewoon niks te doen en gelukkig hebben onze dochters dat van hem geërfd. Hij maakt me rustig, hij heeft me geleerd dat je soms meer hebt aan een middagdutje dan aan die éne mand strijk die je met veel gezucht en gezever op die tijd hebt afgewerkt.
    Hier ook nog steeds work in progress, maar het lukt hoe langer hoe beter (na 20 jaar oefenen…)

  2. haha, dit lijkt alsof ik bezig ben? Multitasken is my cup of tea. Onze agenda staat vol tot september, vol leuke uitstapjes ik zou ze maar eens moeten vergeten :-)

  3. Heel herkenbaar, dat ‘het is niet omdat je het inziet, dat je het zomaar kan veranderen’.
    Als is dat bij mij eerder met andere dingen. Niks doen lukt me geregeld wel.

  4. Dit komt zo uit het hoofd van mij (en mijn oudste). Ik kan het ook niet en wordt knetter van een dag ‘niets’ doen. Benieuwd naar jouw leerproces.

  5. Katrien

    Ik snak vaak naar een dagje niets doen, want onze weekends zitten meestal stampvol met weliswaar leuke, maar ook vermoeiende activiteiten. En gebeurt het dan toch dat we eens een vrije dag hebben, dan weet ik na een uur geen blijf meer met mezelf. Jij weet tenminste van jezelf dat je graag plant, ik pretendeer nog dat ik snak naar een dag niets doen :-). En euhm, er zijn ergere eigenschappen om door te geven aan/over te dragen op je kinderen me dunkt.

  6. Oh zo herkenbaar! Toen de laatste zwemles van onze kleuter “vrij spelen” was, bleef ik verweesd achter. Hoedoededa, jong? Gelukkig kon de kleuter het wel. Hij vond het zelfs het hoogtepunt van zijn zwemcarrière. Ik keek ongemakkelijk toe, en besloot dat ik dat ook opnieuw moet kunnen, zomaar gezellig je tijd verkwanselen, omdat dat echt niet verkwanselen is.

    En nu, nu heb ik al schrik voor de laatste zwemles van dit semester.

  7. één van mijn favoriete schilderijen is Dolce far niente van Waterhouse. die staat op onze kalender die ik al 8 jaar elke 1e januari terugdraai. En november is dus mijn favoriete maand want dan is het Dolce far niente :) http://www.artnet.com/artists/john-william-waterhouse/dolce-far-niente-8lkgYwt6hvd_L0fKgF5hNA2

    En dat doe ik graag. lekker lui liggen kijken naar hoe de wolken voorbijschuiven (vooràl als er wolken voorbijschuiven – zalig). Ik doe dat wel veel te weinig , dat geef ik toe.

  8. Ik vond het al een heel herkenbaar stukje toen ik het in het Femma-magazine las. Nog steeds trouwens. Echt van het moment genieten, van slechts één ding en niets meer lijkt een grote uitdaging te zijn. Blijkbaar heb je zo’n rustmomenten (hoe kort ook) echt nodig om alle impulsen te kunnen verwerken. Ik blijf er dus aan werken.

  9. Ik herken het wel. Met dat verschil dat ik perfect 3u in de zetel kan kruipen met een boek of hemels geniet van een strandstoel aan een zwembad met een goed boek bij de hand. Dus echt niks doen is dat nu ook weer niet, meestal val ik dan in slaap als ik echt niks doe.

  10. 10a

    Ik ben ook een planner en weet ook graag waar ik aan toe ben en wat ik mag verwachten.
    Dus als we niets gaan doen wil ik het gewoon weten :)
    Ik vermoed dat “nietsdoen” voor iedereen een andere definitie heeft.
    Voor mij is een boek lezen aan het zwembad bv. niet “niets doen” maar is “een boek lezen aan het zwembad”
    “Niets doen” is voor mij slapen of misschien gewoon zitten en staren. Zo wat voor me uit staren is ook geen talent van mij of ik moet op vakantie zijn dan lukt het misschien wel eens 10 min. Ik heb al ondervonden ik een aantal dagen vakantie nodig heb om het “niets doen” onder de knie te krijgen. In het begin kan ik geen 5 min. blijven zitten, na een week ben ik dikwijls te lui om nog een boek vast te nemen. :)

  11. Ik heb er geen last mee en kan perfect uren luieren. Als dat redelijk beperkt blijft qua tijdsduur is er geen probleem. Maar als het te lang duurt, een heel weekend bijvoorbeeld waarin het stil is, dan voel ik me schuldig en zou ik de muren oplopen.

  12. Het is een moeilijke he, dat “niets doen”. Bij mij voelt het altijd een beetje tegenstrijdig. Ik weet dat ik het soms nodig heb om alleen te zijn en even niets te doen. Maar achteraf bedenk ik me wat ik met die tijd had kunnen doen, en dan komt het schuldgevoel. Heel dubbel.

  13. Ik ben een KRAK in niets doen, mijn vriend wat minder :D. Maar helaas de dochter trekt niet op de mama daarin :(.. Tenzij je met niets doen, uren voor de tv hangen bedoelt.

  14. Liesbet R

    Zo herkenbaar! Over het nature/nurture heb ik me ook al dezelfde vraag gesteld.

  15. Allee jom. Ik doe niet liever dan niks. Ik schaam me er zelfs een beetje voor, want luiheid is niet bepaald iets waar je veel sympathie mee oogst. Grappig wel, om ook eens iets te lezen bij jou waarin ik mezelf volledig niet herken :-)

  16. Bij mij is het dubbel, heb ik vanalles gepland dan wil ik meer rust en momenten van niks doen. Heb ik niks te doen dan, baal ik dat ik niks te doen heb. Het ideale bij mij is om 2 dagdelen per weekend iets te doen te hebben

  17. Ook herkenbaar hier! Zo vaak denk ik: ik ga eens niets doen. Maar dan zie ik vanalles dat nog moet gebeuren…

  18. Evi

    Zo herkenbaar! Ik zeg hier vaak en nu gaan we eens niets doen en dan duurt welgeteld een uur of twee en dan begint het te kriebelen en moet ik toch iets gaan doen …

  19. Mamavantwee

    Sinds ik fulltime werk kan ik heel hard genieten van de zondag thuis, wat rondhangen, luieren, een spelleke spelen met mijn bengels, alles op het gemak. Iedereen moet altijd maar ge-entertained worden. Daar wil ik niet meer aan meedoen. Het is leuk om uitstapjes te doen, maar het is even belangrijk dat we ons hier thuis voelen, in dat huis van ons, ons nest….

  20. “Niks moet en de rest is bonus” is onze leuze thuis tijdens de weekends. Ik schaam me er dan soms wel voor als mijn collega’s me op maandagochtend vragen wat ik in het weekend gedaan heb. Dan denk ik dat zij mijn leven saai vinden, maar ik benijd hun leven met hun drukke agenda’s helemaal niet. Naar de winkel gaan, beneden kuisen en bij vrienden gaan eten op één dag? Dat is voor mij al druk genoeg.

  21. Yesminus

    Herkenbaar. Rusteloos is my middle name. Het gaat ver. Ik kan zelfs niet in bed niets doen. Ik val al lezend of seriekijkend in slaap.
    ZO jaloers op die rustig nietsdoende zielen

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>