“Die dochter gaat wreed veel kunnen oprapen”, zegt de ene vrouw van middelbare leeftijd tegen de andere. Ze gaan zodanig op in hun gesprek over een gemeenschappelijke kennis die overleden is dat ze niet opmerken dat er op de achtergrond een schimmig figuur naar haar notitieboekje grijpt. Sommige mensen jagen op beren, anderen op solden, maar het schimmig figuur jaagt op zinnen. Het schimmig figuur, dat ben ik.
Veel kunnen oprapen, in de betekenis van erven, het is het soort zinnetje dat mijn dag goed kan maken. Ik noteer, traag en zo mooi als ik kan, tussen de andere pareltjes die onverwacht op mijn pad kwamen. Journalist van beroep, zinnenjager van hobby. Aangenaam.
Ik doe het al zo lang als ik me kan herinneren. Grappige zinnetjes uit de Uitlaat in Humo, ik schreef ze als dertienjarige over in een map. Geen idee waarom, of waar die map is. Omdat ik ze zo grappig vond dat ik ze niet gewoon tussen alle andere zinnen naar het oud papier kon verwijzen, denk ik. Terwijl het vast ook daar is dat de map uiteindelijk zijn einde vond: bij dat oud papier.
Nu ben ik wat spaarzamer geworden. Ik heb notitieboekjes voor on the road, en nog veel mooiere boekjes voor de zinnen die ik echt wil bewaren. Soms zijn het niet meer dan woorden. De man achter de kassa in de supermarkt die “verkocht” zegt als de bancontact piept voor betaald. Iemand die stortbad zegt tegen een douche.
Die woorden komen niet altijd uit monden van toevallige voorbijgangers. Ik jaag ook in boeken en tijdschriften. Soms lees ik vierhonderd pagina’s en schrijf ik met moeite een zin over. Soms kan mijn hand amper volgen omdat het aantal mooie woorden en zinnen per pagina gigantisch hoog ligt. Dan vind je me verrukt lezend en schrijvend in een gekke flow die ik niet uitgelegd krijg aan mensen die niks met taal hebben.
Het onverwachte grijpt me vaak. Je staat ergens aan te schuiven, en boem. Iemand doet zijn mond open en je voelt een warme gloed door je lichaam trekken.
Zoals onlangs in de wachtkamer van de dokter, waar ik een gesprek afluisterde van een vrouw van een jaar of zestig en haar vriendin, die elkaar toevallig op die plek tegenkwamen. “Hoe is het met de gezondheid?”, vroeg de ene aan de andere. “Dat gaat”, sprak de andere. “We groeien nog, maar wel met onze oren naar beneden”. Waarop ik op slag vergeten was dat ik me eigenlijk niet zo lekker voelde, en als op een wolkje naar huis zweefde.
Ik denk dat het een beetje hetzelfde voelt als bij een ornitholoog die een zeldzame bosklapper spot in het bos. Maar dan stiekemer. Nog zo’n mooi woord.
– Deze column verscheen een tijdje terug in Steps.
Ik moet dringend inspiratie opdoen om het anders te zeggen dan: terug prachtig geschreven. Ik heb het met bepaalde zinnen uit lyrics :D.
Oh ik ben ook zo eentje. Alleen ben ik nog niet gestructureerd genoeg om ze allemaal op te schrijven en bij te houden.
Meestal krabbel ik het ergens op en geraak ik het kwijt, maar soms niet dan valt het ineens in mijn handen en moet ik terug glimlachen.
Een foto nemen doe ik ook de laatste tijd als ik onderweg mooie woorden tegenkom.
Zalig!
Hier is de woordliefde ook groot. Ik heb het vooral met verouderde taal of beeldspraak. Net daarom is het heerlijk toeven bij oudere mensen en hun dialecten. Kinderen zijn nog zo’n inspiratiebom! Net omdat ze vaak een veel logischer woord bedenken voor zaken die wij uit gewoonte benoemen. Dat, naast de kleine woordgoochelaarijtjes omdat de betekenis of de volgorde van lettergrepen hen nog niet volledig duidelijk of eigen is gemaakt.
Heerlijk!
Oooh, zo herkenbaar :-)
Ik heb al zo lang ik me kan herinneren verschillende notitieboekjes. Eentje daarvan is voor mooie citaten uit boeken, films, … Vaak in het Engels. Al houd ik ook enorm van onze Nederlandse taal!
Mooi geschreven!
Ha, ik had het vanmorgen nog tijdens het radionieuws! Gebruikte iemand het woord ‘keuvelen’. Je hoort dat zo zelden nog, heerlijk!
Ik heb het momenteel nogal vaak met mijn nieuw lief. Hij is van jouw streek (Elverdinge) en hoewel ik Izegemse en dus rasechte West-Vlaamse ben, gebruiken we blijkbaar toch andere woorden. Vaak kijken we verbaasd bij of lachen we net heel hard met elkaars uitdrukkingen.
Ik geniet ook enorm van die momenten. Een stortbad is een bekend woord in mijn streek, mijn ouders hebben het ondertussen vervangen door douche, maar als kind kroop ik in het stortbad, grappig woord toch.
Zalig, die taalvirtuositeit (ooit werd ik zelf door een vriendin ’taalvirtuoos’ genoemd, een van de mooiste complimenten ooit)! Zinnenjager vind ik trouwens een prachtig woord.
Mijn favoriet komt van mijn grootmoeder zaliger: ‘Die is ook niet onder een dooi hin (dode kip) uitgebroed!’, wat betekent dat het om een slim, snugger iemand gaat. Mooi, toch?
‘Ik overweeg om mezelf toch stilaan te laten verouderen’ is ook iets wat ik opgeschreven heb om te onthouden :-)
Mooie bezigheid! Zou ik nog vaker moeten doen, al was het maar om mijn geschreven dialogen natuurlijker te laten klinken.
Grappig, ik heb hetzelfde met namen. Reinoud Ziekenoppasser, Dennis Delver, Karel Kop, Kiki Kluts, … Die bestaan echt! Zalig, toch?
Ik moet altijd lachen met de ‘sienappels’ die mijn lief eet. Ik dacht dat dat kindertaalgebruik was dat hij nooit had afgeleerd maar blijkt dat ze dat bij jullie gewoon allemaal zo zeggen.
Ik merk ook vaak pareltjes op die ik wil onthouden maar dan uiteraard prompt vergeet, wat dan weer frusterend is.
Jaag nog maar verder op je zinnen, je doet dat helemaal niet slecht :-)
Doe ik ook altijd, mentaal, omdat ik ze niet systematisch weet op te schrijven en bij te houden. En dan vergeet ik ze na een tijdje toch weer, natuurlijk. Maar laat ik nu net een handig boek over Bullet Journals hebben gekocht, tiens! Wellicht kan dat me er in de toekomst bij helpen ;)
Herkenbaar, ik hou ook van grappige en mooie uitspraken maar ik vergeet ze té vaak te noteren :'(
Een zinnenjager: wat mooi!
Het is dat soort zinnen die het ‘m doen. Heerlijk he. Volgens een toptip in een boek van een ervaren blogger 😉😉 graai ik tegenwoordig naar mijn mobiel en slinger de zin in een digitale notitie op Evernote… Scheelt een hoop gegrabbel in mn tas! Waarvoor nog veel dank 😊
Mijn dochter van bijna 6 zegt steevast ‘lieveling’ i.p.v. ‘living’. De jongere kinderen in ons gezin nemen dat gewoon over. En ik, ik verbeter lekker niet omdat ‘lieveling’ gewoon veel leuker is dan ‘living’.
Ik heb een zwak voor kinderpraat. De ene keer grappig, een ander keer net uiterst confronterend. Jammer genoeg vergeet ik de mooie zinnetjes die volwassenen wel eens de wereld insturen veel sneller.
Heerlijke column! Ja, ik had ook een schriftje om bijzondere zinnen in te verzamelen. :) “Doe je ogen dicht, dan ís het donker,” hoorde ik eens een boze moeder zeggen door een open raam op een zomeravond. :/ En met ouder worden hou ik ook steeds meer van typisch eigenaardigheden uit eigen streek (Limburg, in mijn geval), zoals drinken inschudden (ipv ingieten).
Of: ”t is ol gin patatten planten e’ als iets moeilijk gaat.
Ik werk in een woonzorgcentrum, ook een goeie bron voor mooie zinnetjes hoor.
Zoals die mevrouw die jarig was geweest, in gesprek met een oude kennis, ‘Ah proficiat en hoe oud ben je nu?’ ‘Zesentachtig, da begint al te tellen é, maar k heb nog biegetekend si, bajoak!’
Zalig, moet ik ook beginnen doen, ze opschrijven… Ik moet stiekem altijd glimlachen als de kindjes hun fles melk hebben omvergestoten in de zetel en dan met bange oogjes zeggen: ” ’t was een perongelukje”
Ik ben in De schaduw van de wind van Ruiz Zafón bezig, en ik vecht tegen de drang om de mooie zinnen over te schrijven. Ik zou het halve boek overschrijven, jongens, wat een parels van zinnen!
Als student werkte ik in een supermarkt, en toen een man die wou afrekenen zijn bankkaart liet vallen, zei hij plompverloren “Oei, het wil vallen”, alsof zijn kaart een eigen willetje had. Ik vond dat zo’n schitterende zin dat ik hem 20 jaar later nog gebruik als er iets valt :)
Zinnenjager, wat een mooi woord. Die komt in mijn lijstje ‘mooie woorden’.
Bedankt ook om me er onbewust aan te helpen herinneren dat ik zo’n lijstje had. :)