(like omg, de dingen die je vindt als je op regels zoekt in de beelddatabanken. Could not not share, jullie begrijpen dat)
Ik heb dus mijn regels.
Sommige van die regels komen dicht in de buurt van gemeengoed, andere zijn ingegeven door de belangrijkste stemmen in mijn leven. Nog andere heb ik mezelf opgelegd.
“Om hulp vragen is zwak” is een van mijn regels.
Net als: “Iemand iets vragen staat gelijk aan iemand ambeteren“.
Zoals je ziet hoeven regels geen hout te snijden om bepalend te zijn.
Ook in mijn nieuwsbrief aan Flo had ik het over een van mijn regels. Dat ik niet altijd gelijk wil doen voor mijn kinderen. Dat stamt uit mijn eigen opvoeding: die regel werd niet echt gehanteerd, en ik vond dat ook niet erg. Ik snapte dat mijn ouders niet elk jaar een nieuwe boekentas voor mij en mijn broer konden kopen. Dat dat ook niet nodig was, als die van mij nog een jaar mee kon en die van hem helemaal niet meer. Dat daar geen compensatie tegenover hoefde te staan.
Pas toen ik zag hoe deze regel wel werd gehanteerd bij andere gezinnen, soms in mijn ogen tot in het absurde, begon ik erover na te denken.
Dorien Knockaert heeft het in haar overigens fantastische nieuwe boek Thuiskomen over de regel van het drievaksbord. Het bord met vlees, aardappelen en groenten, waaraan we volgens Dorien elke maaltijd toetsen. Het is een regel die heel wat potentiële vegetariërs parten speelt, want -zo drukt Dorien het uit-, “ze zitten met een leeg vak”.
Er zijn regels die voor structuur en harmonie zorgen, maar er zijn er ook die saboteren. Vaak deelt perfectionisme dan de lakens uit, zo merkte ik op de Boekenbeurs, waar ik gisteren en eergisteren mocht signeren. Ik kon bijna een pagina in mijn Bullet Journal vullen met de namen van alle lieve mensen die kwamen vertellen dat ze nog niet in hun bullet journal hadden durven beginnen, omdat ze zo verlamd werden door de gedachte iets fout te doen. Opnieuw te moeten beginnen. Soms hielp het om mijn verre van perfecte samengekrabbelde echtemensenbulletjournal te tonen, maar vaak ook niet. Terwijl zij er samen met mij van overtuigd waren dat hun journal een geweldige tool zou kunnen zijn, als ze die regel maar konden loslaten.
Sommige regels hangen als een zwaard boven je interacties met andere mensen.
Of boven de projecten die je start.
“Iedereen is altijd tegen mij” is zo’n regel.
Net als: “Als ik iets doe gaat het toch altijd fout“.
“Ik heb ook altijd pech.”
“Als iemand mij echt graag ziet dan moet ik hem geen dingen uitleggen.”
Sommige mensen hebben de regel dat je een boek waarin je begint te lezen ook afmaakt.
Of het slecht is of niet.
Ik zie het als een van de grootste geschenken die therapie mij heeft gegeven: dat ik mijn eigen regels en verhalen beter in vraag kan stellen. Waarom denk ik dat? Moet dat echt? Heb ik het echt zo druk? Waarom sla ik nu zo hard in paniek? Welk verhaal vertel ik mezelf, en klopt dat wel? Waar komt dit vandaan?
Hoe beter ik de verhalen die ik mezelf vertel begrijp, en hoe beter ik hun oorsprong ken, hoe minder ze doorwegen. Hoe sneller ik ze af kan schudden op de momenten dat ze me belemmeren, of erger nog: verlammen. En net daarom denk ik dat het goed is om onszelf en de massa regels waarmee we samen hangen op regelmatige basis eens serieus in vraag te stellen. Al dan niet met de hulp van iemand die er iets van kent. Of door veel boeken te lezen, dat helpt bij mij ook.
Heb jij al ooit nagedacht over de regels in je hoofd?
Heeft therapie je daarbij kunnen helpen? Of iets anders?
Deel zeker je ervaringen in de reacties.
In mijn hoofd (nog niet face to face :-) ) reageer ik regelmatig op de uitspraak “Omdat dat moet…” die door veel mensen wordt gedaan. “Moeten, moeten? Kmoen ier juuste nietn” . Het klinkt stoerder dan het is, maar als ik iets niet “moet” van mezelf, dan is het veelal iets waar ik op dat moment het nut niet van inzie. Verwachtingen die je aan jezelf of anderen stelt veranderen al gauw in verplichtingen waarvan je niet meer weet waarom ze in eerste instantie bestaan.
Ik hanteerde je uitspraak “als je mist in je BuJo begin je gewoon opnieuw op de volgende pagina of je plakt een sticker over die koffievlek” ook al toen ik een monthly opmaakte waarbij de weken maar 6 dagen hadden. ’t Was precies niet zo ideaal zo zonder zondag.
Ik heb niet veel principes meer. Ik heb veel leren loslaten sinds dat ik zelf kinderen heb. Standaardopvoedingsprincipes werkten niet voor mijn nietzostandaard zonen met adhd. Ik heb daar serieus mee geworsteld maar als ik nu rond mij kijk zie ik echt dat wij veel relaxer met opvoeden omgaan dan de meeste andere mensen. Nu ben ik zelfs zo ver gekomen dat ik mijn kinderen daar dankbaar voor ben.
Ik hing vroeger samen van de regels en de moetens. Door kinderen te hebben (en dan vooral in eerste instantie de juiste knop niet te vinden ik de omgang met mijn zoon) heb ik heeeeeel veeeeel geleerd, en vooral leren loslaten. Ik lees veel… En als het nodig is, schakel ik van tijd tot tijd professionele hulp in… Nu nog leren om me niet te ergeren aan mensen die niet willen leren/flexibel zijn/groeien…
We willen toch allemaal zo graag perfect zijn! Ook tijdens mijn werk als kleur- en stijlconsulente probeer ik mensen te laten inzien dat perfectie niet hoeft. Men komt zelfs authentieker over als alles niet echt perfect is.
Ohja, absoluut veel eigen regeltjes hier, maar er ook gelukkig ook enorm veel laten varen door het leven met kinderen, het lezen van boeken maar ook door therapie. ‘De lat die altijd hoog moet’ werd aangevuld door de therapeut met ‘dat is goed, dan kan je er makkelijk onder’ of ‘ik snap niet dat, ik zou dat nooit’… door ‘leef en laat leven’, ‘moeten’ door ‘er moet juist niets’, ‘ik doe mijn best voor iedereen’ door ‘ik kan toch niet voor iedereen goed doen’ en ga zo maar even door. Ik betrap me er soms nog wel eens op, maar ipv dan streng te zijn voor mezelf ben ik ondertussen eerder trots dat ik het zelf doorprikt heb. Ik geloof echt dat iedereen er wel eens baat bij heeft om zichzelf in vraag te stellen, je leert er zo ontzettend veel uit!
Ik heb pas beseft dat ik gekke regels voor mezelf heb toen ik voor de eerste keer met een HR-persoon op werk sprak. Een soort psycholoog dus eigenlijk. Ik zat er omdat ik een lastige situatie op werk had met een collega en zelf niet goed wist hoe ik het moest aanpakken. Wat ik eigenlijk wilde, besefte ik later, was dat zij mij een kant-en-klare oplossing zou geven. Wat ze echter deed was vragen stellen. Heel. Veel. Vragen. Waarom vind je dat? Hoe voel je je daardoor? Wie zegt dat dat niet kan? Waarom deed je dat wel of juist niet? Eerst vond ik het beyond annoying, maar na een tijdje écht nadenken over die vragen, besefte ik ineens wel dat er blijkbaar allerlei regeltjes in mijn hoofd waren. Waarvan ik zelf ook niet inzag dat de rest van de wereld die niét had en daar dus niét volgens handelde. Echt een eye-opener, en sindsdien stel ik mezelf ook veel vaker dat soort kritische vragen. Het helpt echt om situaties te relativeren! Meestal is het allemaal zo moeilijk niet, je maakt het zelf gewoon zo in je hoofd.
Ik heb ongetwijfeld mijn regels. Een boek helemaal uitlezen, ook al is het slecht, is er trouwens zo eentje. Maar ik sta er niet bij stil denk ik, of in elk geval veel te weinig. Misschien moet ik de denkoefening gewoon eens doen. Ik denk dat ik enorm verbaasd ga zijn van het resultaat.
Ik ben nog niet ver genoeg met therapie om erover te vertellen. En de shit is op bepaalde vlakken ook nog te vers en groot. Ik benoemde het in mijn hoofd niet als regels, maar misschien zijn ze dat wel. Sommige zijn heel gelijkend en komen hard binnen. Als we over deze berg van problemen en pijn zijn, dan komt dat aan bod. Merci alvast, ook voor het zetje naar therapie (samen met een paar anderen). Ondertussen probeer ik zo weinig mogelijk mijn regels te hebben. Of toch heel goeie absorberende materialen om het op te vangen. X
Dit stukje raakt zo veel snaren tegelijk hier. Hier heel veel regels die de boel saboteren of klem zetten. Therapie helpt om deze eruit te knikkeren en ze te vervangen door gezonde alternatieven.
Jou ‘ik ben een toffe en doe mijn best’ staat in mijn – alles behalve perfecte – bulletjournal en ‘i walk to the beat of my own drum’ herhaal ik regelmatig als mijn hoofd dreigt over te lopen.
Ja ik heb regeltjes in mijn hoofd en ja ik denk daarover na. En wat mij daar vooral bij helpt? Blogs lezen (en de comments)! Die geven mij het inzicht hoe anderen over zaken denken en dat helpt relativeren.
Weet je wat ook helpt tegen regels? Ouder worden! Ik heb gemerkt dat ik ondertussen al veel minder regels heb 😉
Prachtige boodschap 💝💪💝👍
Vaak maak ik vooral mezelf gek met mijn zelfopgelegde “moetjes” en mijn perfectionisme, mijn (onrealistische) planningen. Maar daar tegenover staan dan weer de vele weken van loslaten en leren relativeren. Een kunst die ik nog niet beheers, maar ik oefen – echt waar – elke dag opnieuw. Soms lukt het beter dan anders. En ja, ouder worden helpt, meestal, een beetje…
Ja ik heb ook mijn regels. En door er mee bezig te zijn heb ik er al een aantal kunnen loslaten, maar er zijn er nog meer dan genoeg over. Er boenk op dus wat je zegt!
Dit is dan weer iets waarin ik mezelf niet herken. Ik heb niet veel regels voor mezelf, ben integendeel zelfs vrij laks voor mezelf. Soms denk ik dat ik verder zou geraken in carrière/”het leven” als ik strenger was voor mezelf, maar dan denk ik, wil ik dat wel? Als iets niet af is en ik ben moe, sta ik morgen wel vroeger af om het af te werken. Als ik me ziek voel, blijf ik liever thuis dan toch te gaan werken omdat ik geen koorts heb (van veel mensen een regel, merkte ik al!). Blijft de afwas staan omdat er iets leuks te doen is of omdat ik gewoon even geen zin heb? Tant pis. Ik kan nochtans nogal een flipkonijn zijn op andere vlakken, maar teveel regels is dan weer niet iets waar ik dus last van heb :)
Als oudste kind (ja, ook bij ons thuis was het niet ‘iedereen gelijk’, en dat heeft wel degelijk een effect op de bagage die je meeneemt uit je opvoeding) ben ik lang geplaagd geweest door een overdreven plichtsgevoel, en daaraan vasthangend perfectionisme en faalangst. Pas recent – door een conflict met mijn vader – heb ik beseft dat het oké is om nee te zeggen. Zonder daar meteen een reden bij te geven. Het is oké om nee te zeggen gewoon omdat je niet wilt, omdat je geen zin hebt. Maar het kost me nog heel wat mentale energie om dat op die manier te verwoorden, om mezelf niet de hele tijd te excuseren en me in bochten te wringen om andere mensen maar niet tegen ’t hoofd te stoten. Terwijl mensen daar best respect voor hebben dat ik soms gewoon iets niet “wil”. Mind opener.
Hoe hou je therapie betaalbaar? Ik heb zelf ooit op het punt gestaan maar verder dan kennismaking en probleemomschrijving in 3 sessies zijn we niet gekomen omdat mijn psycholoog in bevallingsverlof ging. Ondertussen betaalde ik 150 euro, 50 euro per sessie. Moet je het zien als een investering in jezelf, ik weet het niet. Het kost wel wat…
Amai, ik hoor dat nog soms, dat dat zo duur is. Ik ben langsgegaan bij een CGG, een centrum voor geestelijke gezondheidszorg. Daar werken ze met teams en wijzen ze een therapeut aan die jou volgens hen het beste kan helpen. Ik was daar zeer tevreden over, en ik betaalde eerst negen euro per sessie, en dan is dat opgeslagen naar elf. Dus misschien is dat een optie?
Ik ben gelukkig met regels. Mijn voornaamste inzicht is geweest dat ik me daar niet voor hoef te schamen. Ik vind ook niet dat anderen evenveel regels moeten hebben als ik. Ik vind vooral dat iedereen moet doen wat hij wil zolang hij een ander niet schaadt.
Ik voel me geen slachtoffer van mijn regels. In tegendeel: ik bepaal ze, niet andersom. Ik bepaal ze, ik volg ze en ik vind rust. Dat klink misschien contradictorisch, maar voor mij werkt het prima.
Ik heb niet zo ontzettend veel regels voor mezelf. En sinds ik mama ben geworden, twee jaar geleden, heb ik er nog minder. In het begin zijn er duizend en op den duur ben je zotgedraaid en ongelukkig want er is geen mens die al die regels kan volgen. Voor mij werkt het om mij te bedenken of ik tevreden ben met wat ik gepresteerd heb op een dag. Is mijn kind vrolijk/gelukkig/gevoed/gekleed? Ben ik vrolijk/gelukkig/gevoed/gekleed? dan is het goed. En of er dan een vuile sok al drie dagen op de grond ligt in de slaapkamer doet er dan niet meer toe. Allez, soms niet :-)
Ik heb echt moeten leren om bepaalde dingen los te laten. Hoofdzaken en bijzaken, en choose your battles wisely? Dat zijn zo wat de regels waarnaar ik leef op het moment en dat werkt voor ons. Meestal :-)
Jarenlang therapie gehad. Heeft wel geholpen, moet ik zeggen.
Maar wat me het meest van al heeft geholpen zijn, hoe cliché en melig het ook mag klinken, de jaren, een gezin hebben, het leven van alledag…
Ik merk van mezelf dat ik veel meer relativeer in vergelijking met vroeger. En ja, ook tegenover mezelf. En dat ik veel beter dan vroeger dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik iets ‘moet’ of dat ik iets ‘niet goed genoeg doe’ kan onderdrukken.
Want op het einde van de rit ben ik nu 34, nog steeds in leven (hoezee!) en voed ik, samen met die vent van mij, toch nog vrij succesvol zou ik durven zeggen, drie geweldige kinderen op en doe de boel dag in dag uit draaien. Zo slecht doe ik het dan toch nog niet ;)
Ik doe mijn keiharde best, net zoals de rest, en dat is soms genoeg :)
Hier nog eentje met regels. Mijn ex zei dat eens: ‘gij met al uw regels’ en sindsdien sta ik er wel wat meer bij stil. Maar het is niet altijd even makkelijk om ze los te laten.
Ik blokeer mezelf ook wel eens met allerhande verzonnen regels. Goed dat je me er hier even op wijst, merci!
Ik heb heel weinig regels. Ik ben gewoon blij als de dag gepasseerd is zonder al te veel rampen, maar soms wou ik dat ik wat gestructureerder was, of wat meer zelfdiscipline had. Eén van mijn weinige regels (het zijn er dan nog van die onnozele): als ik de was ophang aan een wasrekje, moeten alle wasspelden op één draad dezelfde kleur hebben. En anders verhangen we alles even, desnoods schilder ik één wasspeld een andere kleur. Al een geluk dat ik niet teveel regels heb dus ;)
Interessante post. Inderdaad heeft zo iedereen zijn eigen regels, of noem het gewoontes of waarden en normen. Eén van mijn regels en die komt overduidelijk van mijn moeder is dat als de zon schijnt, ik naar buiten moet en leuke dingen moet doen. Deze regel zorgt vaak voor frustratie omdat mijn man die regel niet hanteert of omdat er geen tijd is. In de vakantie geldt die regel nog eens maal 10. Vorige week waren mijn zonen drie dagen ziek en moesten we binnen blijven. En echt waar, dat heeft hen en mij zo’n deugd gedaan. In dezelfde richting leg ik mijzelf ook regels op over aantal keren sporten per week. Regels die vaak onhaalbaar zijn en daardoor alweer voor frustratie zorgen. Langs de andere kant doet sporten mij echt goed… ingewikkeld…
Heb zitten denken over welke regels wij hier hanteren, maar verder dan “uw bord afruimen als ge klaar zijt met eten” kom ik niet.
Ik denk dat wij vooral met richtlijnen werken, ipv met regels.
Hey Kathleen, ik heb het eerder over interne regels, die in je hoofd zitten. :) Dingen die je gelooft.
Ik heb voor mezelf ook veel regels . En ik kan zo moe zijn of verdrietig als ik ze niet kan volhouden.
Wat een mooie kwetsbare post weer Lilith…
Toen op een dag ons gezin er opeens geen meer was ben ik diep gegaan… maar toch altijd blijven doordoen… wel maandenlang gaan “zagen” bij een therapeut… sindsdien heb ik vele regels noodgedwongen moeten laten vallen… Het is nu wat het is…(hoewel de regeltjes nog altijd in mijn hoofd spelen hoor: alleen werken en doordoen telt, het is nooit goed/proper genoeg, relaxen mag niet). Ik doe mijn best, al naargelang ik me voel, wat soms dus ook niets is… Dat beeld van dat zuurstofmasker is belangrijk voor me…
Moet een mens eerst heel veel s**t meemaken om dit te beseffen?
Hey Natalie, grappig, die laatste zin. Ik had het er gisteren over met een collega die ook een zware postnatale depressie heeft gehad, hoe het ons cliché als het is echt zoveel heeft geleerd. Dus misschien is het zo, dat het allemaal kak is, maar dat je er ook vaak zoveel meer ontwikkeld uitkomt. Dat gevoel heb ik in elk geval wel. Dat mijn crash een verdoken cadeau is gebleken, ook al leek dat ooit het laatste dat ik er ooit over zou zeggen.
Een heel mooie post en heel herkenbaar. Ik heb op het werk de gewoonte om te vragen waarom ze zoiets doen en niet tevreden zijn met “we doen dit altijd zo” en ik ontdekte dat ik dat ook beter aan mezelf moet vragen. Over grote dingen, al doe ik het daar misschien spontaan, maar vooral over kleine dingen, dingen die voor een wrevel zorgen, een kiezeltje in je schoen, te klein om de moeite te doen om te stoppen, te groot om gemakkelijk te kunnen stappen. En als het antwoord is: de anderen, dan volgt nu de vraag: waarom denk ik dat anderen daar op letten en vind ik het wel belangrijk wat anderen daarvan denken?
Jep, dacht ik bij het lezen van jouw eerste twee regels. En nog zoveel meer. Ik heb op dat vlak ook echt heel veel hulp aan therapie. Mijn therapeute vroeg me ook letterlijk: “en van wie moet dat?” Waarom moet dat? enzovoort. Ik heb wel nog wat werk met mijn diepst gewortelde regels, maar therapie helpt echt. Dat was trouwens mijn eerste regel die ik daar doorbrak: “naar de psycholoog gaan is enkel voor mensen met zware problemen zoals burn-outs of erger.”
Dankjewel voor alweer een mooie stukje.
Effe geleden knipte ik een mooi blaadje uit de Flow waarop staat ‘Van wie moet dat dan?’. Het hangt sindsdien aan mijn toiletmuur. Daar af en toe ‘ns je blik op laten rusten helpt (een klein beetje).
Hoi Lilith, hoewel ik na onze babbel op de boekenbeurs zonder boek vertrokken ben omdat ik dacht dat het toch niets voor mij was (perfectionisme enzo), ben ik er nu toch aan begonnen! Ik liep sinds zaterdag immers minstens een paar keer per dag te denken: da’s iets voor m’n bullet journal! En: hoe handig zou het zijn als ik dat nu eens in een lijstje goot dat ik over een maand gewoon terugvind. Of op de trein: verdorie, to do-lijstje vergeten :D Enfin, deze blogpost heb ik dus met een grote glimlach gelezen en dan meteen je boek gaan halen in de bib én op m’n kerstlijstje gezet. En dat ik niet de enige ben die zotte regeltjes heeft en pogingen doet om zich met veel oefening van een aantal daarvan te ontdoen, altijd fijn om te lezen! :) Merci voor de figuurlijke schop onder m’n kont in de vorm van deze blogpost en de gezellige babbel op de boekenbeurs!
Deze post zette me zo aan het denken dat ik er zelf een post over schreef als ‘antwoord’ op jouw schrijven. . Ze hebben me wat wijsgemaakt. Of deed ik dat zelf ?
Dat van die innerlijke regels. En wat je als kind ingelepeld krijgt.
Merci voor het doen nadenken, misschien wel de grootste verdienste van een blog !
Goh, ik weet niet of ik echt veel regeltjes in mijn hoofd heb. Al merk ik wel dat ik iets te vaak stil sta bij dingen én die daardoor waarschijnlijk net veel groter maak dan ze in werkelijkheid zijn. Zo voel ik me over vrijwel alles schuldig. Geen flauw idee trouwens waar dat vandaan komt. Of ja, misschien wel een beetje. Door mijn gezondheidsproblemen kan ik heel wat zaken niet. Iedereen reageert daar anders op. De ene wordt boos omdat hij/zij het onrechtvaardig vindt, een ander ontzettend triest. Dat laatste is bij mij ook wel aanwezig vermits het om dingen gaat die ik wel graag zou willen. Ik heb echter nog het meeste last van schuldgevoelens. Als ik dan eens een keertje iets leuk doe voel ik me schuldig. Want terwijl anderen aan het werken zijn ben ik dan bijvoorbeeld eens ergens naartoe met een vriendin. Dat komt deels voor uit het feit dat ik in het verleden heel veel commentaar heb gehad van mensen die vonden dat ik komedie speelde en deels tja uit een stukje van mezelf dat zichzelf niet goed genoeg vindt. Het gekke is dat ik het wel besef en weet dat het onzinnig is. Al helemaal vermits ik bij anderen niet diezelfde eisen stel. Het afleren daarentegen lijkt een eindeloos project.
Vorige week was ik in opleiding en die veroorzaakte veel zelfreflectieen pushte om onze “hidden truths” te vinden en challengen. Da’s heel confronterend maar wel heel boeiend. Het probleem is dat het zo moeilijk is om van je eigen evidenties bewust te zijn soms.
O jaaa, ‘moeten’. Ik moest te veel: van mijn omgeving, dacht ik, maar eigenlijk vooral van mijzelf. En zo sleurde ik mezelf regelrecht een burn-out in, afgelopen lente. Sindsdien ben ik met vallen en opstaan aan het leren dat NIKS MOET. En dat zou mijn enige regel mogen zijn. Mijn schone Leuchtturm volkrabbelen zonder op styling te letten? Het kan. Stoppen met een boek lezen omdat het mij echt niet aanstaat? JA. De fiets wat vaker laten staan omdat het zo hard waait, ook al ‘moest’ ik van mezelf x aantal fietskilometers halen dit jaar? Maar natuurlijk! En niemand die daarvan wakker ligt hé. Ongelooflijk vind ik dat.