Dat verhaal van onze bouw, dat is een ellendig lang verhaal.

Het begint ergens rond 2004, toen Youri en ik een jaar samen waren en al meer dan zes maanden op een appartement woonden. Dat wilden we niet heel ons leven doen, zeker niet omdat we tussen de compleet geschifte bejaarden zaten, en dus droomden we verder over waar we ons leven wilden spenderen.

Eén ding wist ik toen honderd procent zeker: ik zou veel doen in mijn leven, maar bouwen, dat nooit.

Ah ja, stel je voor. Dat je over alles moet beslissen. Zot zou ik daarvan worden. Youri gelukkig ook, dus gingen we op zoek naar een koopwoning in de binnenstad van Ieper. Die vonden we, en we gingen er wonen in juni van 2006, een week na mijn gastric bypass operatie. Grappig om lezen dat ik toen dacht dat het tegen 2018 zou afgewerkt zijn. Think again, lilith van 2006, think again!

Nog geen twee jaar later lazen wij voor het eerst over een nieuwe duurzame wijk die gepland werd op 2 kilometer van onze deur. De plannen waren ambitieus, bleek op de infoavonden waar wij naartoe gingen. We zouden zo’n huis in een duurzame wijk trouwens van zijn leven nooit kunnen betalen, en toch begonnen we te dromen. We wilden trouwens ook niet bouwen.

Maar soms beginnen mensen elkaar dan aan te steken met hun dromen.
Zien ze ineens voor zich hoe het zou kunnen zijn.
Dus sloegen we aan het twijfelen.
En hoe harder ons hart ging kloppen voor toch een nieuwbouw, helemaal naar onze eigen goesting, hoe harder dat project bleef steken.

Wij droomden, maar de grond, die kwam maar niet te koop.
Dat was zwaar frustrerend. Dat bleef maar duren.
Duizenden gemeenteraden lang, zo voelde het.

Youri belde wel honderdtachtig keer met hetzelfde madamke van de stadsdiensten.
Nog altijd niet te koop?
Nog altijd niet te koop.

Het duurde uiteindelijk tot Kelly een ongelooflijk boze vlammende mail naar de burgemeester van Ieper stuurde, over haar toekomst en hoe die niet van de grond kwam.
DOOR HEN.

Dat was in juni van 2016.

Tegen augustus hadden we eindelijk eindelijk eindelijk het stukje grond waar we ondertussen een jaar of acht van droomden. Een mens moet al eens rapper vlammend in de pen kruipen, leerde ik in die periode.

Bij dat stukje grond kwam ook dit uitzicht.

Exact in die maand vloog Liese met een luchtballon over ons perceel, en stuurde ze me deze luchtfoto om het te bewijzen. Om maar te zeggen: de werken in de wijk stonden toen nog in de beginfase.

Vanaf toen ging het dromen pas echt in overdrive.
Bij Youri in de vorm van dit soort schetsen, bij mij in de vorm van Pinterestborden.
Het voordeel van projecten die niet van de grond komen is dat je al wat kan beginnen sparen.
Ja, dat zijn de eerste tekenen van houten latjes.

In oktober van 2016 zaten we ineens met een grondplan.

Binnenkort: van eerste spadesteek tot ruwbouw!

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 4/40.