Er zijn mensen die dus die veertig dagen bloggen uitdoen. Echt waar een welgemeende proficiat aan elk van hen, want it takes doorzettingsvermogen, serieuze planning and cojones. Een van die doorzetters is Talitha, wiens blog ik intensiever ben beginnen volgen dankzij deze lijst van deelnemers (waar trouwens een boel toffe blogs op te vinden zijn, voor mensen die leesvoer zoeken).
Waarom ik bij Talitha bleef hangen? De redenen zijn veelvuldig: Talitha schrijft supertof. De naam van Talitha haar blog begint met dezelfde letters als mijn blog. Talitha is afkomstig uit hetzelfde boerendorp als ik, en ging zowel naar dezelfde lagere school als dezelfde middelbare school als ik. Ze heeft van schrijven haar job gemaakt, maar dan niet onder de kerktoren, maar in Amsterdam. Mijn haar was ooit een beetje zoals dat van Talitha. Eigenlijk doet Talitha mij nogal hard aan mezelf van tien jaar geleden denken: ambitieus, kinderloos, zot van taal, en ze eet even graag taart, maar heeft zo te zien in tegenstelling tot mezelf van twaalf jaar geleden geen maagverkleining in het verschiet. Bless her.
Dat is nog het meest onnozele: hoewel Talitha in dezelfde koffiehuizen wareert als ik en blogt hebben wij elkaar nog nooit ontmoet. We gaan daar eens verandering in brengen, ik voel het aan mij theewater.
Toen zij op het idee kwam om met gastbloggers te werken dacht ik: awel ja. Dus schreef ik deze post. En zij deze, speciaal voor jullie:
—————————————————-
“Je moet je passie vinden.”
“Je moet van je hobby je werk maken.”
“Je kan alles hebben wat je wil, als je er maar hard genoeg voor werkt.”
Uuuugggh. Millennials, amirite? Oké, ik geef toe: ik ben zelf ook zo’n grijp-het-leven-keihard-bij-de-ballen-exemplaar uit het gezegende jaar 1991. Ik ben ‘creative copywriter’ bij een ‘digitaal mediabedrijf en contentmarketingbureau’ enal. Ik typ op een MacBook Air en eet al eens een avocado en hou van ingewikkelde koffies van vijf euro. Toch zat ook ik met mijn ogen te rollen toen Kelly en Anouck in de derde aflevering van Werk & Leven deze welbekende inspirational millennial Pinterest-ellende opdreunden. (Voor alle dertigers onder jullie die nog steeds afgeleid zijn door mijn geboortejaar: ik weet dat het voor u lijkt alsof ik dus 12 ben, maar ik ben 26. Ik heb precies hetzelfde met wettelijk meerderjarigen uit 2000. Geloof me.)
Een heel interessante aflevering, vond ik, over passie in je werk en leven. Daarom duik ik ook graag even in het labo voor een staalafname: hoe gepassioneerd ben ik op dat vlak?
Wat wilde je vroeger worden?
Als kind wilde ik binnenhuisarchitect worden. Lekker specifiek. Omdat ik interieurboekjes leuk vond. En graag tekende. Vooral woonkamers. En oké, omdat er ooit een mevrouw over zo’n tekening had gezegd: “Wauw, zo gedetailleerd, zelfs met stopcontacten! Je zou binnenhuisarchitect moeten worden!” en ik als zevenjarige nu eenmaal bijzonder hard openstond voor carrièreadvies van een volslagen onbekende mevrouw. Op de middelbare school is die droom samen met mijn gebrekkig ruimtelijk inzicht en talent voor meetkunde in het water gevallen.
Hoe gelukkig ben je met je huidige job?
Laatst zei een bloglezer dat ze mij als een workaholic millennial zag. Iemand die lééft voor haar job. Dat beeld was gebaseerd op een momentopname in mijn leven: een periode met een gigantisch werkproject, waardoor ik dagenlang 11 uur op kantoor doorbracht en één snede brood met Nutella als lunch at. Terwijl ik ook privé nog grote projecten oppakte. Met als gevolg dat ik de meest hysterische en mentaal uitgeputte blogposts in de geschiedenis van #40dagenbloggen uit mijn toetsenbord ramde.
Maar dat was een periode. Doorgaans kader ik mijn werkdagen netjes af. Zodra ik thuis kom en – bh uit, chill pants aan – op de bank neerplof, glijden alle werkgerelateerde besoignes bijzonder makkelijk van me af. Ik ben ook faliekant tegen structureel overwerken: voor een belangrijk project wil ik gerust extra uren draaien als het dan af is, en ook goed is, en ik er trots op ben. Sure. Maar ik maak er geen gewoonte van. Daar vind ik mijn huis en mijn Lief en mijn kat en mijn vrije tijd veel te leuk voor, dank je feestelijk.
Wat is je passie?
Goh. Wat maakt iets een passie? Een onstuitbare drang bezitten om datgene te doen? Of dat het allerleukste ter wereld vinden? Of is het zo simpel als iets waar je talent voor hebt?
De rode draad doorheen mijn leven is taal. Ik studeerde literatuurwetenschap. Ik verslind boeken. Mijn werk is schrijven. En ik blog. Ik schrijf af en toe voor Bedrock.nl en Charlie Magazine. Ik heb als columnist gewerkt. Als freelance copywriter. Maar toch durf ik schrijven niet mijn passie te noemen. Ik voel die drang bijvoorbeeld niet. Ik heb niet gevoel dat ik moét schrijven om gelukkig te zijn. Ik leef er niet voor.
En ik vind het niet altijd leuk. Zeker als het een moetje is, kan het uren duren voor ik eraan begin, gewoon, omdat ik écht geen zin heb. Totdat ik ga zitten en m’n laptop openklap en eraan begin en na vijf zinnen al in de flow zit en ja, oké, het toch wel leuk vind. Maar ik begin meestal niet bijzonder enthousiast aan dat schrijven. (Ook niet voor dit stuk.)
Ik durf wel te stellen dat ik goed ben in schrijven. Maar ook niet zó goed dat het mijn ultieme roeping in het leven is.
Dus ja. Is schrijven mijn passie? Ik weet het niet. Maar het lijkt me ook niet zo belangrijk om dat te weten. Wat ik wel weet is dat dit de eerste job is waarbij ik zo hard het gevoel heb dat ik het kán. Een job die ik leuk vind. Eentje die ik niet snel zou verruilen voor iets zonder schrijven. Wat ik weet is dat het woord ‘passie’ heel gewichtig klinkt, maar eigenlijk vrij weinig betekent. Schrijven is niet alles, is niet mijn leven, is niet het enige wat ik kan of leuk vind.
Ik sluit me dan ook aan bij Anouck’s standpunt dat je prima meerdere passies kan hebben. Dat je alles wat je graag doet en goed kan en boeiend vindt kan combineren om iets te doen in je leven dat je écht blij maakt. En ja, misschien is dat dan lastig te definiëren als één duidelijke ‘passie’. Maar dat boeit toch geen ene pepernoot? You do you, girl. En laten we die hele term en alle druk die erbij komt kijken gewoon lekker verbannen naar tegeltjesteksten op de virtuele prikborden van deze wereld, where they belong.
Typte ze vol passie op haar MacBook Air.
(Maar wel een beetje tegen haar gedacht. Want bleh. Schrijven.)
Wil je meer lezen van Talitha? Allen hierheen!
Een tijd geleden overleed de meme van Liese.
Alleen duurde de vreugde niet bijzonder lang. Al ergens op dag vier werd er een muur verkeerd gemetst. Wij moesten dat vaststellen, want niemand die het had moeten zien zag dat. Het zou de story van onze bouw worden, die eerste maanden. Fouten, nog fouten, wij die met de meetlat overal op moesten zitten. Waanzin was het. En toen vertrok onze ruwbouwaannemer ook nog eens met de noorderzon. Net nadat onze dorpels verkeerd werden geplaatst, en de ramen daardoor niet konden opgemeten worden. Wat ons gigantisch veel vertraging opleverde.
Youri en ik hadden heel wat scenario’s in ons hoofd als 
Vanmorgen had ik het vlaggen. Dat zat er al een paar dagen aan te komen. Heel veel verschillende dingen door elkaar op mijn to do lijst. Een deadline waarbij dingen niet gaan zoals gepland en ik op de tijd van een telefoongesprek van drie cases naar een terugval. De ontlading van de snelle verkoop van het huis, misschien. En dan vannacht: Dexter die nachtmerries combineerde met een plots opstekende nachtelijke jeukaanval en ik die klaarwakker lag vanaf één uur, piekerend over de stomste dingen eerst. (geloof me vrij)
“We gaan jullie verhaal hier de volgende twintig jaar niet snel vergeten“, zei de notaris gisteren, toen we de compromis van ons huis gingen tekenen. Met moeite vijf dagen nadat de crib op immoweb stond. “Wij ook niet“, zeiden wij, nog bollewaarde van de vijf dagen die geweest waren. Maar boven al ook ongelooflijk blij. Ik was langer bezig met het regelen van een telefoonkaart om de verkoop van de crib in goede banen te leiden dan met de verkoop zelf.
Vanmorgen hadden 
