Vanmorgen had ik het vlaggen. Dat zat er al een paar dagen aan te komen. Heel veel verschillende dingen door elkaar op mijn to do lijst. Een deadline waarbij dingen niet gaan zoals gepland en ik op de tijd van een telefoongesprek van drie cases naar een terugval. De ontlading van de snelle verkoop van het huis, misschien. En dan vannacht: Dexter die nachtmerries combineerde met een plots opstekende nachtelijke jeukaanval en ik die klaarwakker lag vanaf één uur, piekerend over de stomste dingen eerst. (geloof me vrij)
Vanochtend stond ik op, en was de blauwe lucht in mijn hoofd loodgrijs.
Alsof de gevoelstemperatuur in de loop van de nacht met 20 graden zakte.
Moe.
Triest.
Wenen en alles.
The works.
Gelukkig had ik het zien komen.
Ik heb mezelf op dat vlak goed leren kennen, de laatste jaren.
Ik weet dat ik al te lang aan het doordoen ben zonder break.
En dat ik dringend een moet plannen, maar geen idee heb wanneer dat nog eens kan.
Ik weet dat de zelfzorg op dit moment op niks trekt.
Ik weet dat er dan een dag komt waarop er niet veel nodig is om het niet meer te zien zitten.
Vaak net in een periode dat alles behoorlijk vlot.
Ik weet ook dat dat geen reden tot paniek is. Niet wil zeggen dat ik het niet aankan. Dat het gewoon is wat soms gebeurt.
Ik weet dat het een combinatie is van veel dingen.
Kindjes die hun furten op hun al gestresseerde moeder uitwerken en de moeder die zich dat persoonlijk aantrekt omdat ze moe is.
Dingen die niet gingen zoals ik wilde.
Gesprekken die zijn blijven hangen.
Een ordinaire tegenslag die mijn gemoed omduwde als een dominosteen.
Gelukkig weet ik ondertussen dat er een paar dingen zijn die ik dan kan doen.
Los van me vol zelfmedelijden op een glas witte wijn storten, want daar ben ik gelukkig mee gestopt.
Shortcuts om van kaka naar tjakkaa te gaan, toch minstens een klein beetje.
- Naar buiten gaan. Is bijna altijd stap één, als het enigszins kan. Ik word 9 keer op 10 beter van een wandeling. Zelfs in de regen, zoals vanmorgen. Doe er een zee bij en het is vaak nog beter, maar daar geraak ik tegenwoordig minder dan ik zou willen.
- Goed janken. Mag om alle miserie zijn, maar ik vind het vaak nog leuker om bewust naar bleittelevisie te kijken. Bevallingsprogramma’s ofzo.
- Een plan maken. Vaak crash ik omdat ik stress heb vanwege geen overzicht. Dan helpen er twee dingen. Een lijst maken met to do’s tot ik er geen meer kan bedenken, en daar dan een concreet plan van maken. Of: alles opschrijven waar ik me zorgen over maak, en per puntje nadenken over een oplossing, zoals ik ooit in dit stuk las: 3 Morning Journaling Techniques I use to tackle Anxiety.
- Iets gezonds eten. Soep ofzo. Of een kom fruitsalade. Ik heb de neiging om bij trieste gevoelens naar iets vettigs te grijpen, maar dan voel ik me nog mislukter. Een berg groentjes snijden kalmeert mij, trouwens.
- Een bad nemen. Dat helpt bij mij zo goed als altijd. Nog beter: een boek lezen in mijn bad. Liefst een motiverend.
Na punt één (een wandeling in de regen met Flo, die thuis was van de crèche en hopelijk geen borstvalling zal overhouden aan het onbesuisde gedrag van haar depri moeder) was ik er al weer half door, en ik kan zeggen dat een goede kom soep en wat zelfcompassie veel hebben gedaan om de knop een duw te geven.
Morgen ga ik weer zwemmen.
Dat voelt achteraf toch ook altijd als een klein succesje op mijn mouw spelden.
Heb jij tips om van alles is kaka naar het gaat weer iets beter te gaan?
Deel ze gerust in de reacties.
Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 22/40. Ik heb 1/6 van mijn skipdagen gebruikt.
Bij mij helpt lopen, altijd. Had ik nooit durven denken, dat lopen mijn hoofd zou leegmaken, dat ik een ander mens zou zijn na zelfs maar een korte run van 5K. En toch helpt het mij enorm. Dat, en mezelf eens helemaal in gort trappen op mijn fiets. Hoogste versnelling, en dan zo hard trappen dat ik pijn krijg van de verzuring. En dat die tranen ook vanzelf komen. Overigens, tranen komen bij mij makkelijker op de fiets dan met het lopen. Maar helpen doet het allebei.
Wandelen is voor mij ook een goeie. En dat had ik beter gedaan deze morgen maar het kon niet, want het regende, en nu blogt gij dat dat natuurlijk wel kan, zelfs met een klein kind. Stommerik (nee we gaan ons eigen niet ambetanter maken dan nodig)
Dus beter: amai ik heb vandaag iets bijgeleerd van ons Kelli en morgen naar buiten, ook als het regent.
Andere tips;
Koffie met een koekske & chocolat en (W)5TV.
Afspreken met een vriendin die dan (W)5TV vervangt.
Een warme douche die precies alles in het putteke wegspoelt
Iets nieuws kopen (staat nergens in de boeken) maar sorry het helpt mij (moet trouwens niet veel kosten)
Blogs lezen van mensen die ook KAKdagen hebben en ervoor uit komen (thx!)
Naar mijn slapende kat kijken
Slapen
En natuurlijk bleiten (snot en slinger)
Muziek. Ik kan me vaak aan mijn eigen nekvel uit zo’n bui sleuren door muziek te luisteren. Dat hoeven niet de happy beats te zijn. Ook zachte pianomuziek doet dan zijn ronde door de luidsprekers, maar gewoon iets moois op de achtergrond.
Wandelen en kaffie en alleen zijn.
Vroeg in mijn bed kruipen. Demain est un autre jour. En ’s morgens ziet alles er anders uit & heb je weer verse energie om die to do’s af te werken!
Alleen zijn en het gevoel hebben dat ik eens wat tijd heb om mijn hoofd te ordenen. De chaos in een plan gieten, zoals je zegt. En idd: hartjes voor de zee.
(Ik ben op dit moment in hetzelfde bedje ziek: te lang te veel en dat maar al te goed beseffen. En nu thuis wegens ik kan niet meer. Vandaag wordt er geslapen en gepland!)
Wij gingen vroeger schreeuwen tegen de zee :-) Mijn jongste dochter was ook een huilbaby (tot ze naar de kleuterklas kon, dan was’t ineens gedaan) en ik ben met haar eens aan de branding gaan staan en dan eens goed staan schreeuwen over alles wat in ons hoofd omging. Mijn dochter riep dingen als “IK BEN NIET BANG!!!!” (zo wisten we meteen ook waarom ze zo huilerig was) en ik riep dingen als “IK DOE MIJN BEST EN DAT IS O.K. GENOEG!” We deden dat meestal bij slechter weer, als de zee wat ruiger was en meer lawaai maakte, zodat we niet opvielen en als zotten werden bestempeld :-p
Het lijkt allemaal stom maar het luchtte enorm op. Later ben ik te weten gekomen dat ik zelf erg veel woede meesleurde en door dat ‘af te reageren’ op de zee was dat uit mijn systeem.
Toen ik jonger was, schreef ik mijn negatieve gedachten (degenen die eigenlijk niet de moeite waren om zorgen over te maken want: niks aan te doen) op een blaadje op en verbrande ik dat. Het had iets om mijn zorgen symbolisch in rook te zien opgaan en het te laten meevoeren in de wind, ver weg van mij.
Wat helpt: knuffels, naar een Vijf-tvfilm kijken (of Vitaya), chocolade eten (zwarte valt nog mee), koffie drinken, slapen, een beetje winkelen en wandelen.
Alleen met de auto rijden of Emma. Die twee zaken maken alles altijd beter.
O, zo herkenbaar! Hier ook net in een dip beland. Te veel dingen tegelijk. De stemmen in het hoofd negeren en de signalen van het lichaam nog meer. Grenzen kennen en er toch over gaan. Balanceren en van de koord vallen. En maar goed ook. We zijn nog altijd geen supermensen.
Eens goed blèten – hart op tafel bij de dokter – en toegeven dat het al een tijdje eigenlijk niet gaat en dat de zelfzorg meer dan te wensen over laat lucht al geweldig op.
Dat opschrijven van to do’s en kleine en grote zorgen heeft ook een goed effect op mij. Het is dan uit mijn systeem. Ik voeg daar dan zelfs de me-time-dingen bij – wat vaak een opgave blijkt te zijn: computer uit! (op dit moment dus grandioos mislukt ;)), in de zetel liggen en naar een slechte of goeie serie/film kijken, 1 uur een boek lezen, een bad nemen, naar buiten voor een wandeling, een thee drinken mét een latje chocola erbij, de vaat laten staan, de was laten staan, de vaatwasmachine niet legen (die laatste zijn het moeilijkst van al), slaaaaaapen, vriendinnetjes zien om je grieven mee te delen, jezelf toestaan efkes de zieligaard te zijn om er daarna heerlijk mee te zitten lachen, weer wat hobby’s (wat zijn die nu ook alweer?) doen … En de boel in tijd afbakenen. Alles is bij mij ontzetten gefragmenteerd, mijn brein kan dat volgens mij niet aan. Voor mij is het een opgave om bv. 1 uur aan een stuk in de zetel te liggen met een boek. Of een taakje of gelijk waar ik mee bezig ben af te werken. Heb jij daar tips voor?
Want de associaties gaan ver. Daar zit ik dan in de zetel met mijn boek. Bedenk ik plots: ik heb zin in thee. Naar de keuken om water op te zetten. Oei, er staat hier nog afwas. Wacht, ik zet het rap efkes in de vaatwas. Ai, de vaatwas moet nog worden geleegd. Ping, water gekookt. Theetje nemen en in de tas doen, water erbij en laten trekken. Ondertussen nog efkes de vaatwas verder legen. Oei, die handdoek mag in de was, hop naar de wasmachine. Goh ja, waarom niet gauw een machinetje draaien? Nee, ik was een boek aan ’t lezen. Hop, terug in de zetel. Oei, mijn thee vergeten. Terug naar de keuken. Wacht, ik ga nog mijn kersenpitkussentje opwarmen. In tussentijd (toch wel 2 volle minuten) nog wat verderdoen met de vaat. Ping, kussen warm. Terug naar de zetel. Shit, alweer mijn thee vergeten. Enzovoort enzovoort. Zo on-ge-loof-lijk ver-moei-end! Gelukkig drink ik thee ook graag koud :)
Merci voor je post en de link naar Rosie Leisrowice.
Veel liefs voor jezelf.
Ik onderga het, met het rotsvaste vertrouwen dat het ooit goed komt. Met de situatie, met mij. Ik laat het gebeuren en ga slapen. En inderdaad, de dag erop kun je meer relativeren.
Buiten gaan en dan vooral een stevige boswandeling met onze uit de kluiten gevallen hond. Meestal ga ik van piekeren en mijn omgeving niet zien en sakkeren, na een dik half uur naar de bomen zien en de lucht op te snuiven en met iets meer blauwe lucht naar huis te komen. En als het soms niet lukt om mijn pieker knop af te zetten tijdens zo’n wandeling, proberen content te zijn dat ik toch iets van beweging heb gehad die dag 😊
muziek, muziek, muziek !!!
alleen zijn en zelf (in zekere mate:)) kunnen bepalen wat ik doe
schrijven !
en wat jij al noemde, buitenzijn, natuur, wandelen, fietsen …
I feel ya, Woman.
Hier iemand die dan altijd haar loopschoenen aantrekt en keihard aan het hardlopen gaat. Momenteel zit dat er niet in door een blessure, dus hang ik ook zo’n beetje jankend tussen nen berg groenten en plannen maken in.
En soms helpt het ook gewoon om het toe te laten. Want eens niet oké zijn is ook gewoon oké. Zolang je uiteindelijk terug overeind krabbelt ;)
Hoop dat je je snel weer beter voelt! :*
Niet voor de mensen die alchohol aan de kant hebben maar een goed glas werkt ook voor deze mama
‘Is dit het nu?’ Dacht ik een paar weken geleden toen ik door een virus verplicht werd om twee weken thuis te werken zodat ik mijn collega’s niet zou besmetten. Ik voelde me zo eenzaam door heel de dag alleen te zijn. Sindsdien leer ik mezelf opnieuw breien. De sjaal voor vriendlief is klaar tegen de lente :-) Ik deed als kind erg graag, maar ik was ermee gestopt omdat wol wel redelijk duur is. En ik geniet nu ook ten volle teugen van mijn toffe collega’s.
Het is ook het weer, he. Eerst was het zo koud, nu regent het de hele tijd, en wanneer wordt het nu lente? Yup, het is het weer. Definitely.
Herkenbaar. Ik word weer blij van muziek. Uit volle borst meezingen helpt om de frustraties los te laten. Wandelen en knuffelen met de kids ook 😊.
Heel herkenbaar en ook de tips die je geeft werken bij mij heel goed! Blij te lezen dat ik niet alleen zo plots kan instorten, bedankt om hier zo open over te zijn!
Zeer herkenbaar! Ik noem dit zelf mijn EHBO-kit (zie https://sprankelcoaching.wordpress.com/2017/05/03/ehbo-of-wat-je-kan-helpen-om-een-burn-out-te-voorkomen/) maar ‘Van kaka naar tsjaakaa’ klinkt ook wel goed ;-)
Maandag had ik zo’n dag. Ik heb al mijn kamerplanten buiten in de zon gezet, een mooi muziekje opgelegd, en ik ben beginnen verpotten en stekjes nemen. Hoe vuiler mijn nagels, hoe beter ik me voelde.
Buitenlucht helpt mij ook. En letterlijk in beweging komen. In die buitenlucht of al dansend. Lang leve mijn woonkamer zonder salontafel in het midden: 2,75 bij 3,5 meter vrij om te dansen.
Die verse groenten, ook die. En slapen.
Eerst panikeren en bleiten in een donkere kamer dan duizend to dos schrijven en dan zoooo ontzettend lang in een veel te warm bad gaan. Liefst met duyster-muziek of taylor swift en daar een cava en een geschiedenisoorlogsboek bij.
Doet het altijd.
Of een klein cadeautje krijgen van mijn lief (speciaal voor mijn dipkes) en een pestmopje erbij.
En oh ja, heel hard blijten ook. En uw blogs ‘zoals 7 dingen die ik leerde door in therapie te gaan’ herlezen!
Bij mij helpt eens bellen naar mijn moeder, mijn lief of mijn broers. Meestal kies ik voor moeke, omdat mijn lief en broers nogal rationeel zijn en als ik in de put zit, heb ik liever iemand die meeleeft en gewoon luistert. Voor de rest helpt een dutje ook vaak, want meestal ben ik zo emotioneel omdat ik doodmoe ben.
Maar Kelly toch… en zeggen dat ik vanmorgen nog aan jou moest denken, net omwille van wat je al eerder vertelde over je dipjes. Sinds drie weken zit ik namelijk zonder een greintje energie thuis, opgebrand door aanslepende problemen op Het Werk. De dingen die ik netjes had weggerationaliseerd, komen nu als een told you so boomerang terug in mijn gezicht. Ik weet nog niet wat werkt voor mij, maar lees hier graag alle tips. Wandelen probeer ik alvast te doen. Aerosollen met onze kleine meid is dan weer geen opsteker. Hoewel, misschien moet ik doen alsof dat machien walvisgeluiden produceert 😬. Veel courage nog, daar in de Westhoek!
Buiten gaan: check!
Of een beetje piano spelen: zalig!
Ik schreef vorige week mijn noodplan bij rotdagen op mijn blog. Het zijn do’s and don’ts en eigenlijk moet ik vooral zien dat ik niet verval in de don’ts. Echt een betere dag wordt het niet, maar ik voorkom wel dat het erger wordt. Dat is toch al iets.
Wandelen staat bij mij ook hoog aangeschreven !
Hier het noodplan, mocht je er iets aan hebben. Do’s and don’ts bij rotdagen
Alles wat jij schrijft, helpt bij mij ook enorm:
– wenen
– buiten gaan wandelen of (in mijn geval: fietsen) voor verse lucht
– iets van comfortfood (in de oven, met kaas) klaarmaken met een goed glas rode wijn erbij
– lijstjes maken
Eigenlijk heb ik er dus niets aan toe te voegen. :) goeie moed!
Bij mij werkt: gaan joggen, een bad nemen, eens flink schreeuwen tegen mijn lief, een lijstje en actieplan maken, op tijd naar bed en de nachtshift voor Tuur overlaten aan het lief
Niks zo ontladend als uw ogen uit uwe kop bleiten! :) En daarna schrijven, en 7 afleveringen van Pretty Little Liars. Sweet lord, ik krijg bijna zin in een baaldag als ik het zo bekijk :)
Moedige duivel-doet-al …
Moedige mama …
Dikke duim omhoog !
Herkenbaar! Weeral ;-) Vorige week totaal ontploft na een verkoudheid en dus moe, twee ruziënde kinderen, neten, … te veel kleine stressjes samen en te weinig ruimte voor recup. Dus het moet weer even trager. Een moeilijke want als ik moe ben, schiet ik (hoe tegenstrijdig) precies nog meer in de doe-modus. Controlefreak? Check! Gisteren door een te vol hoofd tot twee keer toe met iemand anders kar aan de haal in de Ikea. Dus idd : opschrijven = hoofd leegmaken. Enkel de essentie doen (moeilijk). Yoga, wandelen. Muziek. Vooral ook even alleen zijn en rusten. Da’s de moeilijkste oefening die om de zoveel tijd terugkomt he : merken dat je erover gegaan bent en het evenwicht herstellen terwijl alles doorgaat (school, werk, …). Dus euh, ik struggle even met je mee. PS we zijn aan het verbouwen. Chape is gegoten 14 feb. ;-) xx
Ik kruip vooral in mijn eigen cocon, het liefst met een boek. Even van de wereld zijn. Soms zet ik ook een muziekje op, dat helpt vaak ook, hoe fouter, hoe liever. Party in the USA uit de film Pitch Perfect bv. Maar wandelen helpt ook bij mij, hoe langer hoe liever. Rondkijken, de natuur opsnuiven, genieten.
Lezen, in een bos gaan wandelen en Tai Chi (soms toch).
Huilen heeft bij mij jammer genoeg een averechts gevoel dan voel ik me nadien nog slechter. Lieve berichtjes en attente mensen doen ook wonderen. Ik prijs me dan ook gelukkig dat ik een aantal fantastische vriendinnen hebben met een geweldige timing waardoor ik op de dag van een vervelend onderzoek soms thuis kom en een kaartje tussen de post zie liggen of een lief sms-je ontvang. Of die keer dat een van hen me een stuk chocolade toestuurde omdat de gezondheid het nogal uithing. Ok, die chocolade is een ramp voor de lijn maar door het gebaar op zich voelde ik me meteen wat beter.