Monthly Archives: april 2018

lilith ziet plots overal doodgewone dingen

IMG_2181

Ik zei het al, ik klauter langzaam maar zeker uit mijn winterdip. Dat voel ik misschien nog het meeste aan hoe mijn ogen zich weer openen voor doodgewone dingen. Mijn lievelingsrubriek in De Standaard Magazine, misschien enigszins beïnvloed door het feit dat ik hem bedacht en elke week trouw vul.

Deze doodgewone dingen deden mijn hart recent zingen:

IMG_2734

Het haar van mijn dochter kammen. Het is de combinatie van het kunnen afvinken van haar in bad gedaan hebben, de geur van de Mustela wasgel, en het feit dat het doorkammen tegenwoordig vredig en zonder wenen gaat. Hoe dat komt? Met dank aan deze blogpost. Life altering.  Of toch minstens na het badje-altering.

IMG_2736

Kindjes in pyjama. Zeker als ze vers uit bad komen. En elkaar de haren even niet uit de hoofden snakken. In het verlengde daarvan: de kindjes die onverwacht lief doen tegen elkaar. Plots een hele dikke knuffel geven, zonder dat wij dat hebben voorgesteld. Dexter die komt vragen hoe hij “liefste Flo” moet schrijven op een tekening voor zijn zus. Flo die een dekentje op een zieke, slapende Dexter gaat leggen en even zachtjes met haar hand over zijn hoofdje wrijft. Exploderend moederhart alert.

IMG_2709

Avondwandelen. Ik deed dat al geweldig graag als kind. Toen was het met mijn neef G., die vorig jaar zelfmoord pleegde en ik heb daar toen niet over geschreven omdat ik niet goed wist hoe. Maar ik moet er vaak aan denken als ik na bedtijd van de kindjes naar buiten stap voor een grote toer, hoe wij dat vroeger ook altijd deden als we allebei bij mijn grootouders aan zee bleven slapen en hoe lang dat soms geleden lijkt. Ik zie zoveel moois, er is bijna geen mens op straat, ik word makkelijk geraakt door mooie dingen, ik luister naar podcasts of naar de stilte of geluiden van de omgeving, en ik kom altijd als nieuw terug.

IMG_2728

Een boek waarin ik op elke pagina zinnen wil onderlijnen. Ik ben bezig aan een boek waarin het nog veel erger is: meermaals per pagina. Soms heelder pagina’s. Weg van Liefde van Alain De Botton. Lees het.

Een inspiratie crush. Soms heb ik dat, meestal online. Tarzan Kay. Amy Porterfield. Mel Robbins. Pat Flynn. Cal Newport. Dat ik alle YouTube video’s wil zien waarin de mens opduikt, en elke podcast opzoek waarin ook maar iets door of over hen wordt gezegd. Ik vind dat de max. Ik wou dat ik meer tijd had voor inspiratie crushes en het me erop smijten.

IMG_2727

Erwtjes halen bij de bioboer op de markt van Ieper en die doppen met de kindjes. En daarna opeten, dat spreekt.

IMG_2721

Verse bloemen in huis. Er was een tijd dat ik dat zijn geld en moeite niet waard vond, maar tegenwoordig vul ik mijn huis elk weekend met bloemen en zie ik dat als een manier om mezelf en mijn huis graag te zien. Ik word er heel blij van. Zeker als ze in mijn fantastische nieuwe vazen van Foekje Fleur zitten.

IMG_2733

Een foto nemen waarmee ik een van mijn kindjes weet te typeren. Dat je al bij het afdrukken denkt: dat is haar zo hard. Zoals die hierboven, die ik nam nadat Flo in een chocolate cake high terechtgekomen was. Dat is haar zo hard.

Mijn vorige lijstje doodgewone dingen lees je trouwens hier.
Hier deelde ik mijn vijftien favoriete doodgewone dingen van anderen.

Zin om jullie doodgewone dingen te delen?
Post ze in de reacties hieronder, of deel gerust een link naar jouw lijstje, dan komen we lezen. 

hoe stoppen met cola light voor mij meer is dan geen cola light meer drinken

ben-kolde-365817-unsplashMensen kunnen zich vaak minder goed verplaatsen in de verslavingen van anderen.
Onder een post over stoppen met alcohol drinken lees je vaak: ik drink nooit alcohol, en snap niet goed wat daar zo lastig aan is. Mensen die niet of minder verslavingsgevoelig zijn hebben het vaak lastig om te begrijpen dat een verslaving iets anders is dan gewoon niet voldoende hard willen stoppen. Dat het meer is dan niet gemotiveerd genoeg zijn. Dat gewoon ergens mee stoppen bij een verslaving altijd meer is dan gewoon ergens mee stoppen.

Ik ben ervaringsdeskundige, want ik ben gestopt met roken. Ondertussen al meer dan dertien jaar.
Daarna ben ik ongeveer gestopt met veel te dik zijn. (met behulp van een maagverkleining, maar toch, ook daar kwam toch heel wat stoppen bij kijken)
Ik ben ook gestopt met alcohol drinken, en hoewel het stoppen zelf makkelijker was dan ik had gevreesd was het hele proces dat daartoe leidde absoluut niet makkelijk.

Er was eigenlijk nog maar één gewoonte waar ik jaren vanaf wilde.
Van alles waarmee ik ooit probeerde te stoppen, heb ik het vaakste gefaald bij cola light.
Zot, als je bedenkt dat mensen ervan uit gaan dat sigaretten en alcohol veel moeilijker zijn om vanaf te raken. Vergeet het. Ik besef dat enkel fellow cola light verslaafden kunnen snappen dat het iets anders is dan gewoon geen cola light meer drinken. En die zijn er, en het zijn er veel, las ik op internet. Mensen die tientallen pogingen moeten ondernemen voor ze van het bruine goedje afraken dat hen al heel hun leven troost biedt met die heerlijke pssssssht aan het begin.

Ik heb een keer geprobeerd om te stoppen met roken en heb al dertien jaar geen sigaret aangeraakt. Ik heb een keer geprobeerd om te stoppen met drinken en ben ondertussen al 597 dagen ver.
Bij cola light is dit volgens mij poging meer dan twintig. Geen zever. Ik heb vandaag exact 19 dagen geen cola light gedronken, en het is lastig om uit te leggen wat voor een overwinning dat is aan mensen die denken: wat is daar nu moeilijk aan?

Awel.
Ik drink al cola light sinds ik op mijn negende naar de diëtiste moest, en dat zowat het enige was dat nog leek te mogen. Geen snoep meer. Ook geen chips, en geen chocolade. Geen boter op mijn boterham, enkel mager beleg. Maar cola light mocht wel. A ja, geen calorieën! Vanaf dan was dat het enige dat ik nog dronk. Neem dat maar letterlijk.

Al jaren ben ik als de dood voor de gevolgen van dat gegeven.
Al jaren vraag ik me af wat dat zuur en die chemische brol doet met mijn lichaam.
En toch kon ik niet stoppen. Of toch nooit langer dan een paar uur.
Stopte ik langer dan een dag, dan begon de hoofdpijn.
En het zagen tegen mezelf. Dat als cola light mijn enige verslaving was, dat dat dan al bij al toch meeviel. Dat het nu vast ook weer allemaal zo erg niet was.

De waarheid is dat ik me er niet goed bij voelde.
Al heel lang niet.
Dat ik het ambetant vond, hoeveel blikjes ik erdoor draaide.

Maar altijd praatte ik het weer goed, omdat ik me verloren voelde zonder mijn meest vertrouwde vorm van troost. De vorm die er al was van toen ik als klein meisje bij de diëtiste zat en beloond werd met een poster over de voedingsdriehoek en een sticker over gezonde voeding. Aja, ik was van 52 naar 45 kilo gegaan, dat had ik wel verdiend. Al mijn punten. En een ijskoude cola light, want dat kon helemaal geen kwaad.

Negentien dagen ver.
Het gaat super.
Ik kan niet uitleggen wat voor een big deal het voor mij is.

Maken met de kidsters: wormen in aarde

IMG_2605Tijdens de tweede week van de paasvakantie stond ik nog eens in de vakantieopvang. Tijd om mijn Pinterestskills boven te halen. Ik herinnerde me dat ik ooit iets had opgeslagen dat verdacht veel op potjes aarde met wormen lijkt, alleen is de aarde geplette oreo-koek en zijn de wormen van snoep. Doe daar nog wat instant chocomousse van saroma bij, en het is met weinig moeite scoren bij onze toekomst. Zeker als je op het fenomenale idee komt om enkele jongens de opdracht te geven wat ziploc-zakjes met koeken te vermorzelen. Gelijk hoe.

IMG_2580 IMG_2584

De rest is poepsimpel. Maak saromapudding. Strooi er oreo-aarde over. Geniet van hoe geniaal de kinderen je voor de volle zes seconden vinden.

IMG_2606

Einde.

Is de perfecte moeder er altijd voor haar kinderen? (in episode 4 van Werk & Leven zoeken we het uit)

IMG_4044Schoon he, mijn crew? Ik vind het ook. Soms kan ik naar foto’s als die hierboven kijken en niet geloven dat dat allemaal bij mij hoort. Die man en die schone kindertjes.

Over of ik een perfecte moeder ben voor die schone kindertjes maak ik me weinig tot geen illusies. Ik geloof niet in perfecte moeders, en ben al blij als ik een moeder ben die aan het einde van de dag kan zeggen dat ze haar best heeft gedaan. Op de meeste dagen is dat zeker zo. Maar perfect is het allemaal niet. De eeuwige spreidstand tussen de moeder die ik ben en de moeder die ik zou willen zijn is op sommige dagen behoorlijk confronterend. De combinatie tussen werk en leven is ook bij mij een rommeltje. Ik heb vaker een ontploffend hoofd dan ik zou willen, waardoor een omgegooide drinkbeker of een kindje dat hysterisch wordt omdat ik het niet binnen de anderhalve seconde weet te voorzien van wat hij of zij op dat moment nodig heeft soms voor zenuwslopende momenten zorgen.

Werk&Leven_Kelly&Anouck-24_klein

Keeping it real, dat doen Anouck en ik graag in onze podcast Werk & Leven, en oh, dat doen we dus ook in de vierde episode waarin het dogma “De perfecte moeder is er altijd voor haar kinderen” luidt. Ik heb het over hoe ik dan wel zo vaak mogelijk aan de schoolpoort sta, maar hoe dat niet wil zeggen dat de uren die ik met mijn bloedjes spendeer ook uren zijn waarin ik alleen maar met hen bezig ben. En ja, dat zou ik graag wat beter regelen, alleen moet ik nog zien uit te vogelen hoe exact. Anouck heeft het dan weer over hoe zij zelden aan de schoolpoort staat, en de geweldige Anne van Mamavanvijf giet er een serieus sausje relativeringsvermogen overheen.

Kortom: een aflevering die je volgens ons niet mag missen. 
Heb je geluisterd? Laat het zeker weten in de reacties hieronder!

(onderste foto: Ellen van den Bouwhuysen)

[tftc bouwt] Van ruwbouw tot opbouw

IMG_2250Voor ik begon te bouwen dacht ik altijd dat ik nooit wilde bouwen omdat ik al de keuzes die erbij komen kijken niet zou aankunnen. Zeker niet als je dat als koppel doet. Toen Youri en ik destijds gingen samenwonen verschilden wij helemaal van mening over wat “een mooi huis” is.

Bouwen en daarbij zowel moeten beslissen welke klinken je wilt als welke vloer/brievenbus/gevelsteen/afdekplaatjes voor de schakelaars leek mij net iets te veel van het goede. Maar kijk: dat bleek allemaal nog het gemakkelijkste van heel onze bouw. Door de jaren heen zijn Youri en ik volledig naar elkaar toegegroeid qua wat wij een mooi huis vinden. En dus daarover: weinig tot geen discussie of miserie. Elke beslissing die ik wilde doorduwen bleek hij ook al te hebben gemaakt in zijn hoofd. Een mens zou gaan denken dat dat dan eigenlijk een makkie wordt, dat bouwen.

Vergeet het.

De stress kwam niet van kiezen, maar van alles dat op elkaar moet passen en aansluiten en dat in onze geval zeven kansen op tien niet deed. We hoopten dat het na de dikke vette miserie met de ruwbouw zou beteren, en de dag dat de ramen eindelijk konden geplaatst worden nadat de dorpels eerst verkeerd stonden, ja, dat was een euforische dag. Zoals zij die bouwen of gebouwd hebben misschien weten moet je die momenten van euforie keihard bij de ballen grijpen omdat ze zo snel weer kunnen keren. Echt, ik was zo content toen ze erin zaten, was ik niet gestopt met drinken, ik dronk vier flessen Chardonnay van een goed jaar om het te vieren en al de voorgaande miserie te vergeten.

IMG_1764

Het keerde, zoals het altijd deed. Een paar keer ernstig. Een paar keer viel het mee. Er was weer veel stress, die ik jullie zal besparen. Omdat er ook goede dagen waren.

IMG_3799

Dagen vol stof en hard werk en mooie valse plafonds aan het einde.
Dagen waarop de zonnepanelen werden geïnstalleerd en onze Sunny Boy van jolijt achteruit begon te draaien.

IMG_2251

Dagen waarop de plakkers een camping van onze werf maakten en heel mooi werk afleverden.

IMG_2292 IMG_2332

Dagen met houten latjes en ingewerkte voordeuren en zonnestralen.

IMG_1801

En zo gaat dat vooruit, een week met een keer.
De volgende fases zijn het aanbrengen van de buitenpleister (very much looking forward), het installeren van de trap (very, very much looking forward, want ik word dramatisch draaierig op een ladder), dan technieken fase twee, de plinten, de gietvloer (ooooh yes), de keuken, en nog een hoop andere zaken. En verhuizen, dat ook nog.

We zijn ondertussen dag 292. What a ride, eigenlijk.
Wil je de eerste fases lezen? Die vind je hier en hier.

5 beelden, 5 dingen

781100CD-B86D-4E25-A615-7A7CC8265A10 IMG_2386IMG_2404 IMG_2423 IMG_24691. OMG, we hebben een verhuisdatum. En hopen zo hard dat we die deadline halen. Er is een verhuisplan, met dank aan de geweldige Ilse van In Orde. Waarover later meer. Een verhuisdatum voelt als licht aan het einde van een tunnel, maar tegelijk weet ik ook dat het dan nog allemaal moet beginnen. Ik heb er zin in. Ik ben weer graag in dat huis, nadat de hemel recent nog eens op ons hoofd dreigde te vallen. Duimen, zo hard duimen, dat het zo blijft. We hebben ook een bad, ondertussen. Wat meer heeft een mens nodig?

2. Vorige week een fijne dag gepasseerd door eerst met een bende kindjes in de Palingbeek de 600000 beeldjes te gaan bekijken (indrukwekkend!), en daarna in een trek door Croq’odiel te gaan checken, het pas geopende restaurantje van Joke Michiel van Souvenir, dat ondertussen in Gent zit. Binnenkort een review, maar ik kan al zeggen dat het heel gezellig en lekker was. En dat er een Pinterestwaardige speelhoek is waardoor ouders eens even compleet op hun gemak zijn. Voor tien minuten. Zoveel extra punten.

3. Ik heb het gevoel dat ik aan het ontwaken ben uit mijn winterdip. Ik heb weer zin om ver te wandelen, mijn eetpatroon trekt na maanden van brol eindelijk weer op iets dat ik zou durven voorleggen aan mijn dokter, ik drink eindelijk eindelijk geen cola light meer en ik hoop zo hard dat ik het deze keer wel weet vol te houden, want het is de enige verslaving waar ik maar niet vanaf raak. Tot nu, lijkt het, want het lukt en ik geloof erin dat het gaat blijven lukken. Mijn tandarts zal content zijn, en mijn maag ook, want ik hoorde onlangs iemand op tv zeggen dat je net zo goed een blikje verf kunt drinken. Ouch.

4. Zo’n mooi boek gelezen, net. Een kinderboek, dan nog. Lampje van Annet Schaap deed me terugdenken aan de beste kinderboeken die ik las als kleine lilith, ja, zelfs aan Roald Dahl. Maar dan op een hele goede manier, niet op een die denkt ook dat ze Roald Dahl is zekers-manier. Supermooie taal, zot verhaal, alle reviews die het boek bejubelen zijn waar. Ik kan niet wachten tot Dexter oud genoeg is en voldoende geduld heeft voor dit soort verhalen die je helemaal in hun greep kunnen houden.

5. Ik ga Lieve en Aljosja zo missen. Hebben jullie dat ook? Net als mijn Topdokters. Ik kijk al bijna geen tv, en als de enige programma’s die ik dan wel bekijk wegvallen dan doet dat een beetje pijn. De Mol is te moeilijk en inspannend voor deze uitputtende levensfase, vrees ik. Waar moet ik heen?