Monthly Archives: november 2018

lilith is preus lik feertig op “Baas over eigen Tijd”

Geschreven op 21 november 2018 | werk

Vorig jaar deze periode. Na maanden van mezelf een oog uitstressen omwille van te veel werk en te weinig uren, was ik op het geniale idee gekomen om er nog iets bij te nemen. Een podcast, hoe cool zou het zijn? Lullen in een microfoon an sich bleek niet meteen het grote probleem, iemand vinden die dat even makkelijk deed als ik ook niet. Maar er viel wel geweldig veel te leren. Over materiaal, en wat daarvoor nodig is. We lazen microfoonreviews bij ons ontbijt. We kregen die microfoon in den beginne niet goed afgesteld, wat je maar al te duidelijk hoort in de eerste afleveringen van Werk & Leven. We wisten niet hoe je een aflevering gemonteerd kreeg. Laat staan hoe je ervoor zorgde dat iemand die aflevering ook daadwerkelijk kon beluisteren. Letterlijk alles was in die eerste weken zeven keer moeilijker dan we hadden gedacht.

Zowel Anouck als ik bevonden ons niet in de meest energieke fase van ons leven, want we waren al maanden achter al onze feiten aan aan het hollen. Die podcast erbij gooien leek bij momenten het slechtste idee ooit. We weenden soms een beetje in de auto omdat we ons weer hadden vastgereden door ergens ja op te zeggen in plaats van neen. Maar hoe langer we bezig waren met de podcast, hoe beter het leek te gaan.

In de dertiende aflevering van Werk & Leven hebben we het daarover. Over een jaar geleden. Ik weet nog exact hoe alles toen voelde. En wat een verschil er is met de laatste maanden, waarin de ademruimte plots weer terug is.

Sinds augustus zijn Anouck en ik in het geheim bezig aan een project waar we weer allebei geen tijd voor hadden, maar wel vreselijk veel goesting om het toch te doen. Een paar jaar geleden was goesting in mijn hoofd nooit voldoende geweest om ergens voor te gaan. Maar dat is ondertussen serieus veranderd. Dat is trouwens lang niet het enige.

De concrete aanleiding om samen nog iets te maken was een Werk & Leven- workshop van een voormiddag over focus en productiviteit, meerbepaald over themadagen en hoe wij onze agenda planden. Er was meer interesse dan we hadden durven hopen, en de vraag bleef maar komen om die workshops ook te gaan geven in Gent en Leuven en Antwerpen en zelfs het exotische Hasselt.

Even overwogen, maar dat bleek niet haalbaar. Alles dat we de laatste jaren gezamenlijk hebben geleerd en toegepast op vlak van productiviteit en meer gedaan krijgen in minder uren in een online cursus gieten die iedereen van overal kan volgen leek ons dan weer wel iets. En dus gingen we eind deze zomer aan de slag met een klein idee, dat uitgroeide tot iets dat zo goed is dat ik nog maar over weinig dingen die ik heb gemaakt zo trots ben geweest.

Het was nochtans weer veel moeilijker dan we hadden gedacht. Anouck en ik hadden allebei al een online cursus gemaakt, dat scheelt, maar dit is shizzle van een heel ander niveau. Dit is een cursus met meer dan twee en een half uur video, om maar iets op te noemen. Neen, niet enkel presentaties, maar ook head shots. Video’s met autocue. Video’s waarmee heel veel kan misgaan, maar die ook heel erg goed kunnen gaan, zo leerden we ondertussen met scha en schande.

De lijst met wat we voor het maken van deze cursus moesten leren was weer eindeloos. Ik heb zeker zes keer gedacht dat het het slechtste idee ooit was, maar nooit voor lang, want we voelden allebei al heel snel dat dit exact was wat wij moesten maken.

Een cursus over weer controle nemen over je tijd, en hoe wij dat doen, en wat we hebben geleerd van vele jaren trial and error and keihard op onze bek gaan. Sinds deze week is hij af, onze eerste liefdesbaby, en ik moet soms in mijn arm nijpen omdat ik niet geloven wat het geworden is. Iets heel heel cools en bruikbaars, volledig gebaseerd op alle verzuchtingen die honderden luisteraars van Werk & Leven hebben geuit in een time management survey die we een halfjaar geleden uitstuurden.

Met al onze ervaringen, heel veel voorbeelden, case study’s, staalnames en inspiratie om zelf eindelijk werk te maken van de dingen die voor jou belangrijk zijn. Zowel Anouck als ik hebben er ongelooflijk hard aan gewerkt (lees: niet normaal hard), en vooral: er geweldig veel van onszelf in gestoken. Exact de reden dat we allebei preus lik feertig zijn, en niet kunnen wachten om wat we hebben gemaakt eindelijk te presenteren aan de mensen voor wie we het hebben gemaakt.

Maandag 26 november is D-DAY, dan kun je je registreren voor de cursus. Maar voor we de poorten opengooien geven we nog een gratis voorsmaakje in de vorm van een webinar, met de ronkende titel: “In de shit met je time management? 5 misvattingen die alles in de soep doen draaien (en onze strategieën om opnieuw controle te krijgen over je tijd).”

Kun je op dat moment niet aanwezig zijn voor de gratis online workshop, dan mailen we je achteraf de opname door. Je kunt je ook gewoon vrijblijvend op de wachtlijst zetten, dat garandeert dat je later deze week alle nodige info krijgt. Wij kunnen niet wachten om te tonen wat we gemaakt hebben, in elk geval.

Het wordt keihard de moeite.
Zelden zo hard gepopeld om iets af te trappen, en ik weet nochtans iets af van popelen.

Flo spreekt #2

Geschreven op 15 november 2018 | flo | flospreekt

Ik heb zeer taalvaardige kinderen. Dat is geen pluim op eigen hoed, ik weet niet of we daar zelf veel aan hebben gedaan, wij praten, en zij nemen blijkbaar op als sponsjes. Mensen wijzen me er regelmatig op, en dat is grappig, want doordat Dexter nog een stuk taalvaardiger was op de leeftijd van 2 jaar en acht maanden dan Flo, zou ik bijna denken dat zij praat zoals de meeste kindjes van haar leeftijd. Tot ik dus een kindje van haar leeftijd hoor praten, en besef dat onze madam praat als een grote. Ik vind dat de max. Ook al denk ik ook regelmatig: wanneer gaan die twee hier eindelijk eens drie seconden ZWIJGEN?!

Deze zinnen kwamen de afgelopen weken in mijn bullet journal terecht:

“Mag ik morgende week naar school?“. Het verschil tussen morgen en volgende week is nog niet duidelijk, maar ik vind dat ze dat mooi oplost.
“Heb jij nieuwe ogen?“. Elke keer als ik iets van make-up draag. Ze vindt mijn nieuwe ogen meestal ook heel mooi. Kan ook: “Heb jij nu jouw ogen geschilderd?“.
“Ik ben een kleine mens.” Gewoon een random opmerking aan het ontbijt.
“Kijk! Pakinoki!“. Flo heeft Pinokkio weten te localiseren in haar zoekboek.
“Zeg maar sorry.” Ik bonkte Flo met haar hoofd tegen het dak van mijn auto, maar ze had al direct een oplossing.
“Ik ben de dokter. Moet ik een keer een spuitje laten komen?“. Laat maar komen, Flokie.
“Heb jij naar Brussel gezeten?”. Ik kom thuis van een redactievergadering in Groot-Bijgaarden.
“Ik ziet Bram leuk.“
“Sem is mijn liefste.” Ja, er is een patroon. Ze zijn allemaal minstens zes jaar en liefst ouder, haar maten. Als in de maten van haar broer.
“Wattenhell?“. Don’t ask. Maten van haar broer.
“Ik kan ook nie alles doen he.” Ik vroeg of ze de gordijnen wilde dichttrekken.
“Ik heb maar één handje he“. Ze kan haar toetentas niet dragen want ze heeft haar pop al vast. Aja.
“Ik heb een hik gelaten.”
“Hij heeft lief gewerkt met mij.” Ik vroeg hoe het was in de klas, en de hij in kwestie is een juf.
“Ik hou van jou, maar ik zie je niet.” Weetwel, van in dat liedje van zwarte piet, wiedewiedewiet.

Meer Flo spreekt? Hier vind je de eerste editie terug.

how lilith gets it done

Geschreven op 12 november 2018 | personal, werk

Ik heb in het verleden al gepolst naar wat jullie van mij willen weten. In het verlengde van mijn “et alors”-post kan ik stellen dat ik dat wél belangrijk vind. Ik vind het zeker lief, dat jullie vinden dat ik me niets moet aantrekken van wat jullie willen, maar dat zou ik maar gek vinden. Dit is geen relatie vanuit een ivoren toren, waarbij jullie maar te slikken hebben wat ik aan kruimels naar beneden strooi. Ik krijg veel van jullie, dan vind ik het fijn om af en toe iets terug te doen. Deze keer in de vorm van het beantwoorden van een vraag die ik regelmatig krijg: vertel nog eens iets over je werk en hoe jij dingen gedaan krijgt.

Ik ben soms wat weigerachtig om over mijn werk an sich te praten. Natuurlijk valt er van alles te vertellen over freelance journalist zijn anno 2018. In een wereld waarin haast niemand nog boekjes koopt, en de eerste vraag die valt als ik een link naar een krantenartikel van mijn hand post dat (terecht) achter een betaalmuur zit is: waar kan ik dat ergens gratis lezen? Maar ik praat daar liever over op café dan op een blog, omdat de nuance daar meer ruimte krijgt, en ik minder snel geneigd ben om nog hoger op mijn paard te kruipen dan ik al zit.

Wat niet wil zeggen dat ik niet geweldig veel te vertellen heb over de manier waarop ik als freelancer anno 2018 met twee kleine kindjes dingen gedaan krijg. Het is ronduit zot hoe hard die manier de laatste jaren is geëvolueerd, en hoe weinig ik daarover vertel op mijn blog.

In de podcast Werk & Leven die ik met Anouck maak komt het onderwerp vaker ter sprake. Er staat “Werk” in de titel, daar kan ik al eens lozer gaan, vind ik. Wie regelmatig luistert weet ondertussen wat onze stokpaardjes zijn. We gaven er al workshops over, en omdat de interesse zo groot was dat niet iedereen erbij kon zijn die dat wilde is er nu ook groot nieuws. Iets met een online cursus rond tijd die echt compleet geweldig wordt. Rep je naar deze blinkende nieuwe aflevering om er alles over te vernemen en je op de wachtlijst te zetten, zodat je alle informatie krijgt over hoe je je binnenkort kunt inschrijven.

Bij wijze van voorsmaakje, en om te weten wat mijn stokpaardjes zijn, doe ik graag nog eens de oefening die ik in 2014 al eens deed, maar dan minder gericht op technische snufjes (ik heb nog altijd exact dezelfde iPhone als in oktober 2014, zie ik, net als dezelfde Kindle, dus weinig nieuws van het cheap ass front) en meer op systemen. En losjes geïnspireerd op de zeer leuke rubriek “How I get it done” op The Cut, deze keer.

Een typische ochtend: Youri staat als eerste op, als hij Flo uit bed heeft gehaald is Dexter meestal ook wakker en beneden, en terwijl daar flesjes worden gemaakt en ontbijt wordt klaargezet luister ik in de badkamer naar podcasts. Op dit moment verslind ik elke episode van om het even welke podcast waarin Seth Godin iets vertelt over om het even wat, because Seth. Ik binge zelden series, wel vaak mensen. Een hobby zoals een ander, vind ik.

Daarna is het boekentassen klaarmaken als ik dat niet de avond ervoor al deed (ik probeer, maar het lukt niet altijd), fruitsla uit de koelkast pakken (die heb ik op zondag gemaakt voor de hele week) met yoghurt en granola erbij, en ontbijten met koffie. Dan kleed ik Flo aan, Youri doet Dexter, waarna hij vertrekt naar het werk en ik de kindjes naar school breng. Rond half negen ben ik weer thuis, drink ik nog een koffie, probeer ik te mediteren met head space, en dan ga ik aan de slag met de planning die ik al de avond ervoor in mijn bullet journal heb geschreven. Doordat ik meestal met themadagen werk, ligt er meestal een plan klaar, en dat is naast handig vooral geruststellend.

Over focussen: Ik heb minder uren beschikbaar om te werken dan ik zou willen, maar dat is tegelijk een bewuste keuze, omdat ik mijn kindjes niet te lange dagen van huis wil. Nog geen drie zijn en naar school gaan waar de middagdutjes wegvallen blijkt zeer vermoeiend, en ik snap dat. Dus ben ik mezelf al een aantal jaar aan het leren om zo gefocust en onafgeleid mogelijk te werken. Dat is niet simpel, maar alles dat ik daarin steek krijg ik wel in vijfvoud terug, vind ik. Er is een enorm verschil tussen lang werken en hard werken, zo blijkt. Themadagen zijn een gigantische hulp, ik plan twee schrijfdagen in per week, waarin ik alleen maar dat probeer te doen en vaak shitloads gedaan krijg. Andere dagen richten zich meer op research en cases zoeken, nog andere op administratie en andere shizzle. Een van mijn belangrijkste inzichten op dat vlak haalde ik een paar jaar geleden uit een van mijn persoonlijke bijbels, Deep Work van Cal Newport, en ik haal daar nog elke dag mijn voordeel uit.

Over dingen niet doen: ik raak er meer van overtuigd dat het in het leven belangrijker is wat je niet doet dan wat je wel doet. Ik probeer zo bewust mogelijk om te springen met de 168 uur die ik elke week heb. Dat betekent voor mij en ons gezin dat we ervoor kiezen om onze kinderen nog geen buitenschoolse activiteiten te laten doen. Ik heb gezien hoe de zwemlessen inhakten op de rust die wij behoorlijk essentieel vinden, en kies er op dit moment voor om daar geen gewoonte van te maken. De vraag komt nog niet vanuit Flo (en die haar zwemlessen beginnen nog even niet), en pas recent een heel klein beetje vanuit Dexter (die zijn zwemlessen dus al achter de rug heeft, en nu zin heeft in iets anders. Misschien). We gaan dat bekijken, maar wel zo bewust mogelijk. Omdat ik weet dat een ja tegen het ene een neen tegen iets anders betekent. Op dit moment hebben mijn kinderen naast school geen agenda, los van wat speeldates en verjaardagsfeestjes, en dat betekent dat wij op den bots kunnen beslissen om op een gemiddelde zaterdag samen te gaan ontbijten of op bezoek te gaan bij iemand die ons dierbaar is zonder dat we ons in zeven bochten moeten wringen. Dat we niet leven volgens een schema van lesmomenten en ritjes van en naar. Dat is een persoonlijke keuze, en impliceert geen mening over mensen die daar wel voor kiezen. We do us. Ik heb zelf één activiteit per week door de kooklessen die ik volg, en probeer er maximum nog één iets bij te nemen ’s avonds. Liefst niet. En ik experimenteer op dit moment met dingen als niet elke week naar de supermarkt gaan. Niks kopen in november. Mijn boeken alleen naar de bib halen. Ik hou wel van dingen proberen en me afvragen of ze wel echt nodig zijn, of het gevolg zijn van een verhaal dat we onszelf vertellen.

Over tools: “Maak het zo simpel als mogelijk, maar niet simpeler“, las ik onlangs ergens. Dat is exact wat ik met de weinige tools die ik gebruik probeer te doen. Ik hecht er steeds meer aandacht aan om de tools die ik inschakel goed te leren gebruiken. Het zijn er steeds minder, dus dat scheelt. Anouck en ik hebben onze vijf favoriete productiviteitstools van het moment in een lijstje gegoten voor Werk & Leven, als je wilt kun je ze hieronder downloaden.

Over avonden en weekends: er was een tijd dat ik vaker ’s avonds en in het weekend werkte, maar dat zijn uitzonderingen geworden. Ik lees wel boeken voor het werk, maar meer doe ik doorgaans niet. Bewust. De manier waarop ik tegenwoordig werk staat me dat ook toe. Ik knal zo vaak tijdens de dag, omdat ik heb geleerd om gefocust voort te doen, dat ik veel meer gedaan krijg dan enkele jaren geleden. Toen gebeurde alles dat ik deed veel minder gefocust, en veel meer reactief dan nu. Nu weet ik elke dag wat ik wil doen, en hoeveel tijd ik mezelf toesta. Waardoor ik meer gedaan krijg in opmerkelijk minder uren dan vroeger.

Mijn afsluitroutine: ik probeer mijn werkdagen af te sluiten met het plannen van de dag erna, en ik gooi mijn mailbox ook nog eens open. Die open ik maar twee keer per dag, ’s ochtends en ’s avonds, behalve als ik op iets dringend zit te wachten om voort te kunnen, maar dat gebeurt steeds minder. De dringende brandjes worden geblust, en dan steek ik mijn computer in de kast en zet ik alles klaar voor als de kindjes bij thuiskomst een boterhammetje willen eten.

Mijn avondroutine: Dexter en Flo zitten elke avond (ja, ook in de vakantie) om half acht in bed, en vanaf dan is het tijd om te lezen, of mindless naar de tv te staren. Ik volg niks echt, dus ik prefereer minstens nog een uur lezen (een gegeven dat ervoor zorgt dat ik ondertussen aan mijn 37ste boek van het jaar bezig ben volgens Goodreads), en ga meestal rond tien uur naar bed. Waar ik mezelf toelaat om nog een kwartier op Reddit rond te hangen, en dan gaat het licht onverbiddelijk uit. Ik heb veel slaap nodig, en ik heb niet veel karakter, maar hier sta ik wel op.

Wil je meer weten over hoe ik werk met meer focus? In episode 13 van Werk & Leven hebben Anouck en ik het over dit onderwerp. Via deze link vind je alvast onze tien favoriete apps en tools van het moment. Downloaden maar!

lilith deelt een allegaartje

Geschreven op 6 november 2018 | lijstjes

Dingen die op de planning staan

kerstkaartjes maken. Alleen is Apple gestopt met het aanbieden van de service, en moet ik nu op zoek naar een alternatief voor de kaartjes die je hierboven ziet en die ik al verstuur sinds de dieren nog spraken. Hetzelfde met mijn fantastische fotoboeken al zeg ik het zelf: ze maken ze ineens niet meer. Wat nu?
de Warmathon in Brugge, samen met zo goed als heel mijn familie. Zin in. Ik ga wel wandelen in plaats van lopen, anders zou de Warmathon al na vijf minuten eindigen in mineur en met een paars hoofd.
een blowerdoortest, morgen. Ik weet het zelf ook niet. Stel mij eens gerust.

Dingen die mijn hart deden stilstaan

het moment waarop Dexter een iets ouder vriendje die in het bezit is van een oudere broer te spelen had, en ik hem enthousiast iets tegen dat vriendje hoorde vertellen over de paashaas. Waarop het vriendje niet reageerde. En ik dacht: “HIJ WEET HET EN HIJ GAAT DAT NU VERTELLEN AAN DEXTER EN ALLES IS KAPOT VAARWEL MAGIE VAN DE SINT OMG NOOOO!”. Maar het vriendje bleef stil, het moment ging voorbij, en moeder vond uiteindelijk haar hartslag en haar adem terug.
Flo die elke nacht wel een paar keer keihard en overdreven dramatisch “MAAAAAAAAAAMAAAAAA! TUUUUUUUTJE!!!!” begint te roepen. Dat galmt hier nogal. Wij zijn normaal gezegend met kinders die ’s nachts slapen, ook al denken mensen vaak het tegenovergestelde omdat één van die kinders een gigantische huilbaby was, maar zelfs toen deed hij dat meestal niet ’s nachts. Hashtag toch ietwat blessed, besef ik als ik nu half misselijk van vermoeidheid uit mijn warme bed kom gestrompeld om een tutje te gaan zoeken bij nacht en ontij.
alle keren dat ik op kousen over onze gietvloer liep en bijna tegen de grond ging. Het is een kwestie van wanneer en niet van of, laat dat duidelijk zijn.

Dingen die ik leerde

dat sommige mensen “lange hamburger” zeggen tegen een frikandel en dat gewoon menen.
dat Hasselt en Genk maar vijf minuten van elkaar verwijderd zijn.
dat veranda’s tegenwoordig tuinkamers heten.

Dingen die ik voor het eerst deed

aqua zumba. Voor een artikel in het stadsmagazine. Het moment waarop ik een soort aquatische rondedans moest doen met mijn arm in die van een andere deelneemster gehaakt maakte diepe indruk.
Bokrijk bezoeken. Het was niet echt open, omdat het herfstvakantie was, maar er was wel Kattekwaad, en dat was fijn.
Zelf vanille-ijs draaien. Zelf garnaalkroketten maken. Zelf hoofdgerechten maken voor meer dan tien mensen. De cursus “klassieke keuken voor beginners” loopt ondertussen tegen zijn einde aan, maar ik vond het zo tof dat ik de week erna al doorstroom naar de cursus “accent op sausen en soepen”. Met mijn vader dan nog. Dat wordt lachen. Hoop ik.

Dingen die aangenaam en verrassend tegelijk waren

rondlopen op Interieur Kortrijk en worden aangesproken door een leuke Nederlandse deerne die mij en Youri had herkend van mijn blog. Later nog een mail van diezelfde deerne krijgen om te zeggen dat ze zoveel had aan het neen zeggen tegen alles script dat je kunt downloaden op Werk & Leven.
Youri die een dag nadat ik out of the blue moest denken aan Quality Street snoepen en dozen een doos meebrengt van de winkel. De nostalgie! #teamyouriforever
dat Dexter steeds meer begint te vertellen tegen mensen die hij niet goed kent. Op familiefeestjes bijvoorbeeld, of als er vrienden op bezoek komen. Deed hij vroeger in nul procent van de gevallen, maar hij lijkt zich steeds meer op zijn gemak te voelen op dat vlak. En ik ben blij voor hem. Ook: dat uit zijn eerste rapport blijkt dat hij zich goed in zijn vel voelt in het eerste leerjaar. Ik had al een vermoeden, en dat werd helemaal bevestigd.

Dingen die ik spannend vind

het feit dat ik binnenkort mag verklappen aan welk project ik al een tijdje in den duik slash het geniep bezig ben. Hou vooral onze podcast in de gaten, dan ben je ineens mee.
dat het bijna Sint-Maarten is bij ons. De anticipatie! Ik kijk daar sinds ik kindjes heb elk jaar geweldig naar uit, ja.
dat we een boomhutweekend wonnen via Cokido, en ik heel benieuwd ben wat dat gaat geven.

Dingen waar ik tijd voor zou willen hebben

een hele namiddag motivational video’s kijken op YouTube. Zoals deze van Denzel Washington. Ik zou high kunnen worden van motivational video’s, denk ik, maar dat komt waarschijnlijk doordat ik niet meer rook (5056 dagen), alcohol drink (794 dagen) of aan de cola light zit (216 dagen).
eindelijk de patches op de zwemzak strijken die ik in de grote vakantie voor Dexter kocht maar die dus nog steeds niet in gebruik is omdat ik er maar niet toe kom om de patches erop te strijken. Ik ben nogal strijkijzerly challenged, laat het ons daarbij houden. Het zijn nochtans geweldig coole patches, met dinosaurussen op enal. Het had zo mooi kunnen zijn.
zelf mijn huis kunnen onderhouden. We hebben geen poetsvrouw meer, en dat was bewust, maar nu moet ik het dus weer zelf doen, en blijkt dat dat toch steevast achter de feiten aanhollen blijft. Ik ben heel erg in dubio, want ik vind het wel fijn dat hier niemand meer komt poetsen, maar tegelijk vind ik het minder fijn dat het niet meer zo vaak is gepoetst als ik zou willen.

Dingen die ik niet had verwacht

dat ik naar Dancing With The Stars zou willen kijken, enkel en alleen om Fabrizio van Temptation Island in bewegend beeld te zien. Sorry Pommeline. Sorry street cred. Ik kijk gewoon heul graag naar Fabrizio, of zoals Dexter hem noemt: die met zijn spieren. Plus: ik zeg heel graag “Pommelizio”, for obvious reasons.
dat het idee om Dexter en Flo in hetzelfde hotelbed te laten slapen zo hard gedoemd was om te mislukken. Dat ik daardoor bij Flo in bed zou belanden, die ervoor zorgde dat ik geen oog dicht deed door om de twintig minuten een hand in mijn oogkas te mikken of met een voet in mijn nieren te porren tot ze paars aanvoelden.
dat ik er dit jaar maar tien seconden over zou doen om uit te vogelen hoe ik het klokje op mijn dashboard naar wintertijd moest omzetten. Er zijn jaren geweest dat ik daar weken over deed. Ik ben het trouwens elke keer weer compleet vergeten, en moet dan hopen dat ik me in een slimme periode bevind. Deze keer had ik dus chance.

Deze rubriek is geïnspireerd op de Allegaartjes van Zezunja, de meesteres van de Allegaartjes.
En jullie zijn geweldig lief, dat wilde ik nog eens zeggen. Merci.

lilith denkt te vaak et alors

Geschreven op 2 november 2018 | blogboek, personal

Een maand. Zo lang zit er voor ik het goed en wel besef tussen twee blogposts. Laat ons zeggen dat 2018 niet mijn beste blogjaar is geweest. Is dat erg? Het is zeker geen ramp. Vind ik dat jammer? Ergens wel, zoals je het jammer kunt vinden dat de vlam tussen jou en dat lief waar je ooit zo’n geweldig fijne tijd mee had op een laag pitje staat.

Het is niet dat ik dat fijn lief iets verwijt.
Het ligt aan mij, niet aan hem.
Ik denk er te veel over na.
Ik relativeer elk idee kapot.
Ik vind mijn strapatsen ineens het schrijven minder waard.
Dat heeft weinig te maken met de strapatsen an sich.
Ook niet met een bepaalde gemoedstoestand.
Er staat alleen al zo gigantisch veel op internet dat ik wil dat wat ik publiceer toch ietwat boeiend is.
Niet eens omdat ik zo’n geweldige perfectionist ben, want dat ben ik niet.
Maar omdat ik weet hoe weinig tijd ik zelf nog heb om blogs te lezen.

Als ik er over praat tegen mensen die mijn blog lezen, dan is het altijd het eerste dat ik hoor: dat dat niet nodig is. Boeiend blijkt overrated. Dan zeggen ze dingen als: ik kom alles van u lezen, ook als het niet boeiend is. Natuurlijk is dat lief. Ik heb de beste lezers ter wereld, daar moet niemand mij ooit nog van overtuigen. Jullie kunnen veel van mij hebben, ook maanden van bijna niks, ik weet dat.

Maar ik weet het ook niet.

Ik weet niet of ik jullie wil bezighouden met een post over hoe wij juist een paar dagen naar Limburg zijn geweest. Et alors, denk ik dan. Wie zit daarop te wachten? Wat maakt het uit?

Ik zou mijn tips voor trips kunnen geven, maar jullie hebben vast al wel gehoord dat er een geweldig leuke expo over Tim Burton loopt in C-Mine. Of dat Play in Kortrijk heel tof is. Dat is allemaal waar, maar ontdek dat vooral zelf, en vorm er uw mening over. Ik ben geen expert in Limburgtrips noch in Tim Burton noch in kunstenparcoursen (is dat een woord?), ik doe ook maar wat, en soms valt dat mee, en soms tegen, maar ik kan niet garanderen dat dat bij u hetzelfde is.

Soms ben ik heel enthousiast over een bepaald gegeven op mijn blog, en krijg ik een mail om te zeggen dat mensen het geprobeerd hebben en dat het keihard tegenviel. Dat kan. Ik ben geen redactie, ik zeg ook maar wat. Daar denk ik dan weer een tijd over na, en dan schrijf ik weer niets. Et alors, denk ik dan. Misschien te snel. Ik heb door de jaren heen zo vaak in interviews gezegd dat ik al zo lang blog dat ik me niet eens kan voorstellen dat ik ermee zou stoppen. En dan kan ik het me plots wel voorstellen. Al denk ik ook niet echt helemaal.

Mensen mailen mij om te vragen of ik eens een foto kan posten van Flo haar kamer, om inspiratie op te doen voor leuke meisjeskamers. Alleen heeft Flo geen leuke meisjeskamer, omdat ik er nog niet mee bezig ben geweest. En ben ik verre van de Ozanne en Guillemine van de Westhoek. Als iemand dat lijkt te denken voel ik me een beetje een bedrieger, want die kamer lijkt nergens naar, en toch denkt iemand dat ik een of andere expert ter zake ben. Ik ken niks van bouwen of inrichten. Youri heeft alles voor zich genomen van de bouw, omdat ik al last krijg van koud zweet als een aannemer drie zinnen tegen me uitspreekt. Ik spreek geen aannemers. At all. Ik ben onwaarschijnlijk dom als het over zo’n dingen gaat, ge wilt het niet weten. Gij zegt driepuntsfilter, ik hoor bladiebladiebla en wil een beetje wenen in een hopelijk correct uitgevoerde hoek van mijn nieuwe crib.

“Ik heb soms het gevoel dat ik nogal uitgepraat ben over mezelf”, zeg ik dan, tegen Youri.
Het is eerder een vaststelling dan een schreeuw om aandacht of bevestiging, maar ik kan natuurlijk zeggen wat ik wil.
“Ik zou nog altijd graag komen lezen”, zegt hij die me al jaren beu zou kunnen zijn dan, en ik weet dat hij het meent. Net als ik weet dat anderen dat ook menen.
Ik weet alleen niet of dat ervoor zorgt dat ik mezelf geen navelstaarder meer voel. Ik krijg mails met “dag micro-influencer”, en ik heb zelfs van ver geen idee wat dat betekent. Ik gooi ze bij de tientallen mails met de aanspreking “hey mamablogger” (brrrrr), waarin ik alweer word uitgenodigd voor een persvoorstelling van iets waarover ik nooit zou bloggen. Of vijf vouchers voor een gratis pizza krijg aangeboden om een volledige blogpost te wijden aan een pizzaketen.

Ik deel dit, omdat ik vind dat het eeuwige twijfelen over of iets eigenlijk überhaupt ertoe doet net zo veel bestaansrecht heeft als mijn enthousiaste, blije Blogboek. Dat ik ook uit de grond van mijn hart schreef. Net als deze post. Het ene sluit het andere niet uit, zoals bij zoveel dingen.

Dit bloggen, dit hele proces, het is wat.
Ik zou ook in mijn dagboek kunnen schrijven, denk ik dan, dan dient het alleen mezelf, en is de druk van de ketel. Maar tegelijk: hoe leuk is het dat jullie hier al die jaren met zoveel komen lezen en delen? En hoe gek is het dat ik soms het gevoel heb dat het nergens toe dient, terwijl ik ook wel weet dat dat niet zo is?

In elk geval: ik wil er geen project van maken, want dat is volgens mij het laatste waar ik nu nood aan heb, een voornemen dat eigenlijk alleen maar kan mislukken.

Maar ik wil wel graag wat meer publiceren zonder dingen kapot te denken.
Ik wil weer publiceren omdat alleen al op publiceren drukken leuk is.
En magisch.
Ook na al die tijd.
Ik wil dat niet vergeten.

DUS!
Ik ga nu op de “publiceren”-knop drukken he mannen.
Dan komen jullie weer gewoon lezen alsof er niks is gebeurd.
Ik beloof dat ik daar niet te hard over ga nadenken, en het dan de volgende keer gewoon opnieuw doe.

Misschien flakkert er wel weer iets op.
Er is nog een waakvlam, dat weet ik zeker.
Misschien kunnen we daarna nog eens afspreken.
Geen druk, gewoon, vrijblijvend.
Kijken waar het ons brengt, samen iets gaan drinken, en daarna misschien naar de cinema?

En dan eens blijven slapen, om te beginnen met onze kleren aan?

Tales from the Crib

Putting the sfeer in blogosfeer since 2004