Een maand. Zo lang zit er voor ik het goed en wel besef tussen twee blogposts. Laat ons zeggen dat 2018 niet mijn beste blogjaar is geweest. Is dat erg? Het is zeker geen ramp. Vind ik dat jammer? Ergens wel, zoals je het jammer kunt vinden dat de vlam tussen jou en dat lief waar je ooit zo’n geweldig fijne tijd mee had op een laag pitje staat.
Het is niet dat ik dat fijn lief iets verwijt.
Het ligt aan mij, niet aan hem.
Ik denk er te veel over na.
Ik relativeer elk idee kapot.
Ik vind mijn strapatsen ineens het schrijven minder waard.
Dat heeft weinig te maken met de strapatsen an sich.
Ook niet met een bepaalde gemoedstoestand.
Er staat alleen al zo gigantisch veel op internet dat ik wil dat wat ik publiceer toch ietwat boeiend is.
Niet eens omdat ik zo’n geweldige perfectionist ben, want dat ben ik niet.
Maar omdat ik weet hoe weinig tijd ik zelf nog heb om blogs te lezen.
Als ik er over praat tegen mensen die mijn blog lezen, dan is het altijd het eerste dat ik hoor: dat dat niet nodig is. Boeiend blijkt overrated. Dan zeggen ze dingen als: ik kom alles van u lezen, ook als het niet boeiend is. Natuurlijk is dat lief. Ik heb de beste lezers ter wereld, daar moet niemand mij ooit nog van overtuigen. Jullie kunnen veel van mij hebben, ook maanden van bijna niks, ik weet dat.
Maar ik weet het ook niet.
Ik weet niet of ik jullie wil bezighouden met een post over hoe wij juist een paar dagen naar Limburg zijn geweest. Et alors, denk ik dan. Wie zit daarop te wachten? Wat maakt het uit?
Ik zou mijn tips voor trips kunnen geven, maar jullie hebben vast al wel gehoord dat er een geweldig leuke expo over Tim Burton loopt in C-Mine. Of dat Play in Kortrijk heel tof is. Dat is allemaal waar, maar ontdek dat vooral zelf, en vorm er uw mening over. Ik ben geen expert in Limburgtrips noch in Tim Burton noch in kunstenparcoursen (is dat een woord?), ik doe ook maar wat, en soms valt dat mee, en soms tegen, maar ik kan niet garanderen dat dat bij u hetzelfde is.
Soms ben ik heel enthousiast over een bepaald gegeven op mijn blog, en krijg ik een mail om te zeggen dat mensen het geprobeerd hebben en dat het keihard tegenviel. Dat kan. Ik ben geen redactie, ik zeg ook maar wat. Daar denk ik dan weer een tijd over na, en dan schrijf ik weer niets. Et alors, denk ik dan. Misschien te snel. Ik heb door de jaren heen zo vaak in interviews gezegd dat ik al zo lang blog dat ik me niet eens kan voorstellen dat ik ermee zou stoppen. En dan kan ik het me plots wel voorstellen. Al denk ik ook niet echt helemaal.
Mensen mailen mij om te vragen of ik eens een foto kan posten van Flo haar kamer, om inspiratie op te doen voor leuke meisjeskamers. Alleen heeft Flo geen leuke meisjeskamer, omdat ik er nog niet mee bezig ben geweest. En ben ik verre van de Ozanne en Guillemine van de Westhoek. Als iemand dat lijkt te denken voel ik me een beetje een bedrieger, want die kamer lijkt nergens naar, en toch denkt iemand dat ik een of andere expert ter zake ben. Ik ken niks van bouwen of inrichten. Youri heeft alles voor zich genomen van de bouw, omdat ik al last krijg van koud zweet als een aannemer drie zinnen tegen me uitspreekt. Ik spreek geen aannemers. At all. Ik ben onwaarschijnlijk dom als het over zo’n dingen gaat, ge wilt het niet weten. Gij zegt driepuntsfilter, ik hoor bladiebladiebla en wil een beetje wenen in een hopelijk correct uitgevoerde hoek van mijn nieuwe crib.
“Ik heb soms het gevoel dat ik nogal uitgepraat ben over mezelf”, zeg ik dan, tegen Youri.
Het is eerder een vaststelling dan een schreeuw om aandacht of bevestiging, maar ik kan natuurlijk zeggen wat ik wil.
“Ik zou nog altijd graag komen lezen”, zegt hij die me al jaren beu zou kunnen zijn dan, en ik weet dat hij het meent. Net als ik weet dat anderen dat ook menen.
Ik weet alleen niet of dat ervoor zorgt dat ik mezelf geen navelstaarder meer voel. Ik krijg mails met “dag micro-influencer”, en ik heb zelfs van ver geen idee wat dat betekent. Ik gooi ze bij de tientallen mails met de aanspreking “hey mamablogger” (brrrrr), waarin ik alweer word uitgenodigd voor een persvoorstelling van iets waarover ik nooit zou bloggen. Of vijf vouchers voor een gratis pizza krijg aangeboden om een volledige blogpost te wijden aan een pizzaketen.
Ik deel dit, omdat ik vind dat het eeuwige twijfelen over of iets eigenlijk überhaupt ertoe doet net zo veel bestaansrecht heeft als mijn enthousiaste, blije Blogboek. Dat ik ook uit de grond van mijn hart schreef. Net als deze post. Het ene sluit het andere niet uit, zoals bij zoveel dingen.
Dit bloggen, dit hele proces, het is wat.
Ik zou ook in mijn dagboek kunnen schrijven, denk ik dan, dan dient het alleen mezelf, en is de druk van de ketel. Maar tegelijk: hoe leuk is het dat jullie hier al die jaren met zoveel komen lezen en delen? En hoe gek is het dat ik soms het gevoel heb dat het nergens toe dient, terwijl ik ook wel weet dat dat niet zo is?
In elk geval: ik wil er geen project van maken, want dat is volgens mij het laatste waar ik nu nood aan heb, een voornemen dat eigenlijk alleen maar kan mislukken.
Maar ik wil wel graag wat meer publiceren zonder dingen kapot te denken.
Ik wil weer publiceren omdat alleen al op publiceren drukken leuk is.
En magisch.
Ook na al die tijd.
Ik wil dat niet vergeten.
DUS!
Ik ga nu op de “publiceren”-knop drukken he mannen.
Dan komen jullie weer gewoon lezen alsof er niks is gebeurd.
Ik beloof dat ik daar niet te hard over ga nadenken, en het dan de volgende keer gewoon opnieuw doe.
Misschien flakkert er wel weer iets op.
Er is nog een waakvlam, dat weet ik zeker.
Misschien kunnen we daarna nog eens afspreken.
Geen druk, gewoon, vrijblijvend.
Kijken waar het ons brengt, samen iets gaan drinken, en daarna misschien naar de cinema?
En dan eens blijven slapen, om te beginnen met onze kleren aan?
Ook deze post doet me glimlachen. Het zijn net de dagelijkse gedachten over alles en niets die leuk zijn om te lezen en te blijven lezen!
Hey Lilith,
Ik volg jou al lang en lees altijd graag mee, lurker als ik ben… Altijd nieuwsgierig ben ik: what has Lilith been up to? Als er niets nieuws is, struin ik in de archieven en herbeleef ik ook veel mooie posts. Het mooie is dat dit allemaal gewoon van jou is. En als er dan zo’n vragen, opmerkingen, e-mails… komen, lijkt het alsof er toch iets anders wordt verwacht. En ik vind het fijn dat je gewoon je ding doet, hier en daar nieuwe dingen. Lekker fijn!
Ik pak me een tas thee en zet kommil foo op… kom hier dat ik u draag.
Je hebt gewoon een leuke schrijfstijl ook al blog je gewoon over ons ghislain en den Michael 😉 de herkenbaarheid! Aangenaam tijdverdrijf voor ons, lezers. En soms sla je eens nagels met koppen zoals alleen jij dat kan. Maar dat hoeft niet, no pressure, gewoon lekker schrijven als e warme kop thee met e goeie klak honing erin 😉
Laag pitje hoog pitje
Ups and downs
We hebben ze allemaal
Wij zijn mensen jij bent een mens
( alleen kan je veel beter schrijven dan ik )
Dus lang , kort …
ik blijf je graag lezen , en dat menselijke dat is net wat vele hier denk ik super graag aan jou hebben
Ik schrijf vooral voor mezelf, hoe egoïstisch is dat niet. Mijn online dagboekje, al 12 jaar lang, de ene periode wat intenser dan de andere. En ik beschouw het bewust als mijn dagboek, omdat ik anders ook teveel ga kapotrelativeren en nadenken en “et alors” denken. (ja, ik denk dat soms ook wel bij iemand die schrijft over hun familieweekend in de Limburg en dan klik ik en ga ik iets anders lezen). Als mijn eigen dagboek werkt het nog het beste. En als database waar ik info kan gaan opzoeken over wat ik eerder maakte. En ook om weg te dromen bij de foto’s van staalblauwe hemels en knalgroen gras als alles hier wat te grijs is.
Juuuup, je denkt écht te vaak :)!
Ik lees net graag de dingen die er compleet niet toe doen (zoals ik ook sommige TV-programma’s zie omdat ze er net compleet niet toe doen).
Dát is net mijn ontspanning.
Ik ben zelf intelligent genoeg (zonder stoef eh :-D) om te weten dat een mening ook maar een mening is en dat wat iemand goed vindt, iemand anders net heel slecht kan vinden. Maar daarom lees ik niet minder graag over ervaringen. En wat ik er dan zelf van vindt, dat zal ik dan inderdaad zelf wel bepalen. Soms valt iets mee, soms valt iets tegen. Maar denk er vooral aan dat mensen soms ook dingen ontdekken die suuuuperhard meevallen, dankzij jou. En hecht vooral niet teveel waarde aan de rest.
We (of ik zal voor mezelf spreken :-D, ik … ben wel een beetje een voyeur. Ik kijk graag mee hoe mensen leven en wat mensen doe in het dagdagelijkse leven. Voor mij is dat niet saai, voor mij is dat vaak herkenbaar. En ik vind niks zo leuk als herkenbaarheid :)! Als het dan ook nog eens leuk geschreven is, dan lees ik écht met plezier! Al zo hard gelachen doorheen de jaren, met deze blog!
Pleaaaaaase, wakker die waakvlam wat aan ;)! (maar doe vooral waar je je goed bij voelt)!
En ik smijt er nog kei hard een dt-fout tegenaan:
‘ En wat ik er dan zelf van vinD, dat zal ik dan inderdaad zelf wel bepalen’ (net nada ge gezegd hebt da ge wel intelligent genoeg bent, eeejel goe bezig! #fail)
Ik lees om je schrijfstijl die ik zalig vind. Ik kom naar hier net omdat het niet schreeuwt ‘ ik word betaald voor 99 % van mij posts’. Ik lees je nieuwsbrief omdat wat jij goed vond ik meestal ook heel hard kan smaken ( Lampje kocht ik door jou, las ik zelf in een ruk en lees ik voor aan mijn zoon van 8, de Engelse boeken deel ik met mij papa). Zelfs als je kinderkamer niet speciaal is, zou ik ze willen zien, ik hou van binnenkijken en echtheid. Je Dexter/Flo spreekt zijn heerlijk herkenbaar. En aja ik wil jouw gele leeszetel in mijn nieuwe huis (mijn man: dat wordt rap vuil…please zeg dat dat meevalt). Ik zou zeggen: schrijf en publiceer voor jezelf en ons, de liefhebbers.
goeie tip, gewoon iedereen die je wel tof lijkt mailen met het verzoek om interieurtips. ga ik ook doen voortaan :)
Als ik zie hoeveel warmte mijn laatste posts hebben opgebracht, en hoe zalvend dat is.
En hoeveel mensen mailen met “ik ook, maar ik durf er niet over praten”. Dan blijf ik bloggen. Zowel over de grote dingen van het leven, als over een scheet in een fles. En jij hopelijk ook <3
Je stijl, daarom lees ik je graag. Het onderwerp is niet altijd doorslaggevend. Maar het siert je dat je kritisch blijft over die onderwerpen.
Een idee: herinneringen uit je jeugd? Verpakt als kleine verhaaltjes?
Ik heb het met plezier en veel herkenbaarheid gelezen. Ik denk ook teveel en vaak is dat een grote last, maar ik zou ook weer niet willen ruilen. Zelfs het vlammetje is op dit moment heel herkenbaar … ach uiteindelijk komt alles wel weer goed, met brokstukken of zonder. Niet perfect is ook goed he en een goede dosis zelfrelativering.
Hoe ben jij in mijn hoofd gekropen en heb je exact kunnen schrijven wat daar al een paar maanden aan het spoken was? :D
Het leukste aan mijn blog vind ik de ontmoetingen en babbels die ik eraan overhoud. Soms vraag ik me af of ik niet te veel deel met de wereld. Zeker in een situatie waar ik op mijn 33ste terug opnieuw moet beginnen en er nog artikels te vinden zijn over hoe graag ik mijn ex wel niet zag. En hoe smoor ik nog op hem was toen we trouwden. Elke potentiële nieuwe partner kan dat ook lezen. Soms wil ik die liefst zo snel mogelijk ‘unpublishen’, maar ik vraag me dan af of dat oprecht en eerlijk zou zijn? Want ze maken deel uit van mijn geschiedenis. In ieder geval ik denk dat we ons allemaal wel schuldig maken aan dingen delen waar niemand om schijnt te geven. Maar ik heb het ook voor je schrijfstijl en hoe je me kan doen lachen. Ik zou evenwel niet alles van je lezen. Dus ik snap wat je bedoelt :-). En die Tim Burton expo die was de max :-D!
Ik ben nochtans wel nieuwsgierig naar het Tim Burton logement! Wil er ook graag heen maar het zoeken naar logement was me precies al teveel. Handig toch als iemand al geweest is en die tip wil delen… dan hoef ik niet op zoek 😁
K.,
als ik u zo lees, dan denk ik soms: Ha, dat is er eentje zoals ik. Een maalstroomkoptje.
Ik overdenk ook alles (maar echt. ALLES.) honderdduust keer, en dan nog een beetje extra om zeker te zijn. Vooraleer ik aan iets begin, heb ik er doorgaans zo lang en uitgebreid over nagedacht dat het voelt alsof ik het eigenlijk al niet meer in het echt moet doen omdat ik het in mijn hoofd al zo vivide heb beleefd.
Bon, ik moet u niet vertellen hoe vermoeiend dat kan zijn, niet?
Voor mij helpen er twee dingen.
1. Aan de muur boven mijn bureau hangt een slinger (zo ene uit de HEMA waar je met krijt op kan schrijven) waarop staat: DOE HET GEWOON.
Wanneer al dat mottig doemdenken mij ervan weerhoudt om aan iets te beginnen, is mijn slinger daar om mij zowel gerust te stellen als een schop onder mijn kont te geven. Nee, het gaat niet zo perfect zijn als ik zou willen en nee, het zal ook niet zo slecht zijn als ik vrees dus DOE.HET.GEWOON.
(Ik geef toe dat het een moeilijk moment was toen Open VLD mij schaamteloos plagieerde met hun “Gewoon doen”- afkooksel, ja. Royalties, Gwendoline. It’s a thing.)
2. Aan diezelfde muur hangt een prentje van een luipaard. Ik heb roughly speaking twee modussen; die van luipaard en die van lui paard.
Een lui paard, dat is gelijk een kleine dikke pony die gezapig in de wei staat en de dagen ziet voorbijglijden zonder veel te doen.
Terwijl, een luipaard – je wil niet weten wat die allemaal uitsteekt in de jungle. VANALLES.
Er is niets mis met af en toe een pony zijn, maar luipaarden hebben meer pret.
Die denken ook niet na over wat andere beesten in de jungle van hen denken want ze zijn een motherfucking luipaard en wie gaat ze wat doen?
Ik bedoel daar eigenlijk mee: jij mag ook een luipaard zijn die het gewoon doet. Ik kom hier in ieder geval graag lezen wat jij allemaal uitsteekt in de jungle.
@jill en ik die dacht dat Open VLD dat van Nike gepikt had 😂!
#teamyouri forever goddammit <3 <3
Al jaren trouwe lezer en het is zo een beetje als met de Flair lezen denk ik dan. Het ene nummer lees je mss liever dan het andere en soms denk je, er zijn zoveel tijdschriften. Is de Flair niet passé? Dan is daar je vertrouwde bad-momentje en hunker je gewoon naar…, jawel, de Flair 😊. Het is superfijn om zoveel ‘gewone’ dagdagelijkse dingen te lezen die zo herkenbaar zijn. Dat voelt voor mij nu net broodnodig in een virtuele wereld waar alles om ter hardst blinkt en schittert. Om maar te zeggen, we zaten zonder inspiratie voor daguistapjes en dankzij jou ging ik Play opzoeken en had ik weer inspiratie. Op een leeg momentje even lezen belooft me altijd een brede glimlach. Ik zou mijn vertrouwde online plekje echt wel missen.. het is mijn digitale favoriete leeszetel die zo lekker zit. Blijven schrijven als je het mij vraagt!
hey, ,niet stoppen hé. Ik was al een paar keer komen kijken en er was niets nieuws, en ik begon al een beetje te wanhopen. Je blog leest gewoon vlot en om de één of andere reden lees ik hem liever dan heel veel andere blogs. En ook de tips zijn “beter” of geloofwaardiger, bv die van de menstruatiecup, die ik nu eindelijk ben gaan gebruiken. Omdat jij me wel een normaal mens lijkt en jij gebruikt het ook ;). tot gauw (hopelijk), Babs
Ik lees hier graag. Liever een blog post minder maar dan wel een oprechte. Weer zo’n gesponsorde blog van al die mamabloggers, dat steekt toch snel tegen.
Ik denk dat gij te veel bezig bent met wat de lezer zou kunnen denken en te weinig met wat jij wil vertellen ;) . Schrijf gewoon wat je kwijt wil en als de lezers dan denken ‘et alors”, dan is dat maar zo. Al ben ik wel zeker dat die dat niet gaan denken ;) .
Haters gonna hate. Misschien vallen negatieve berichten ook meer op? Ik lees zo ongelofelijk graag je posts. Ik heb nog nooit een comment achtergelaten maar nu wel want ik hoop dat je blijft Bloggen. Ik hou van je schrijfstijl, veel is zo herkenbaar en ik hou van je humor. Dat die waakvlam, als je er tijd en zin in hebt, weer een fire in de disco wordt. Bedankt alleszins voor het vele leesplezier dat je me al hebt bezorgd!
Het feit alleen dat je er zo over reflecteert betekent dat je nog geeft om je blog. Je kon hem gewoon ook stilletjes laten uitdoven maar ik vermoed dat deze plek je te dierbaar is.
Maar schat toch, minder willen en moeten is toch zalig. Geen druk, gewoon leute. Er zijn veel namen voor zo’n relaties en ten gepaste tijde hebben die allemaal hun bestaansrecht. Er is ook veel in uw leven gaande, hé! Werken, kindjes, man, vrienden, familie (kies zelf maar de volgorde van de dag en zonder ingewikkeld puntensysteem 😊),… Alleszins, je hebt het nog altijd en ik lees het alleszins nog even graag! Minder is het nieuwe meer, dus komt helemaal goed!
En zo is dit ook alweer een geweldige post! Blijven doorgaan zou ik zeggen…
Het is iets waar ik zelf ook heel erg mee worstel. Wie zit daar op te wachten? Wij gingen vorig weekend naar de Efteling. Niet speciaal. Maar ik heb er toch maar over geblogd. Gewoon omdat ik bezig ben met fotografie en graag de dingen leuk in beeld probeer te brengen. Maar een echte meerwaarde is dat niet natuurlijk.
En die uitnodigingen voor al die events. Pff. Ik heb daar gewoon geen zin in. Maar dat netwerken is ook wel belangrijk natuurlijk.
Moeilijk. Uiteindelijk probeer ik gewoon mijn eigen ding te doen zonder slaaf te zijn van merken en bedrijven.
Zeer herkenbaar. En dan ben ik zelf een perfectionist, zo erg dat ik mezelf al.tijd moe-peis. Soms wou ik dat ik dat knoppeke kon afzetten, of op z’n minst op een lagere stand.
Mensen rondom mij zeggen ook ‘gewoon doen’. Jij doet dat, ik niet. Alleen daarvoor: dikke chapeau. ;-)
Het eerste wat ik dacht bij het lezen van je blogje was: hola ! Dit is een existentiële crisis. Want schrijven is toch je ding. Ik kan mij niet voorstellen dat jij niét zou schrijven. Maar meteen dacht ik dat ook daar misschien al die twijfel zat. Schrijven om den brode (betaalde artikels) is iets anders dan het schrijven van een blog. Omdat ik zelf redacteur ben geweest en freelance werk (niet via mijn blog), begrijp ik misschien (onder voorbehoud, ik ken je tenslotte niet) waar het ‘m zit. Betaald schrijven is echt wel iets anders dan een blog. Althans, zo ervaar ik het. Dan stel ik mij echt veel vragen over wat ik schrijf, hoe ik het schrijf, wat de bedoeling is en of de lezer (die er toch voor betaalt) iets aan heeft. Meestal is er dan ook nog een hoofdredacteur of een hele redactie die het ook nog eens naleest.
Als het over mijn blog gaat, stel ik mij die vragen niet. Het mag egoïstisch klinken, maar die blog doe ik uit puur plezier. Hebben andere mensen er iets aan, dan vind ik dat heel fijn, maar het hoeft niet. Ik vind dat behoorlijk bevrijdend. Is het kwalitatief eens wat minder ‘so be it’.
Wat de ‘aanbiedingen’ betreft, ook hier val ik er soms over. Mijn standaard antwoord is ‘nee’. Ik moet zo’n voorstellen meestal al 3 keer lezen voor ik goed en wel door heb wat er verwacht wordt. Omdat het inkomsten zijn, zou ik er belastingen moeten op betalen (geen probleem) en dat vraagt weer een hoop administratie. Daarom heb ik voor mezelf uitgemaakt dat ik géén betaalde samenwerkingen (meer) doe en dat heeft mij veel rust gebracht. Over de rest heb ik heel strenge regels voor mezelf. ‘Zou ik bereid zijn om er aandacht/geld aan te geven als het géén voorstel was’. Ik kan je voorstellen dat 99% al ‘nee’ is. Aanvankelijk was mijn ego gestreeld (ho, ze vragen mij !), vervolgens klonk het stemmetje ‘gratis is altijd goed’. Maar met ouder worden (!) weet ik dat niets gratis is. Aandacht is een kostbaar goed.
Ik kijk via jouw blog (en artikelen in de pers) graag mee naar de wereld.
Wat zie ik dan zoal? Herkenning, veel plezier, goesting, humor, verwondering: het leven
gezien met dat vleugje “Kelly” dat doet lachen, nadenken, genieten, stilstaan en verdergaan.
Het leven dat gaat zoals het gaat, soms even op een laag pitje, niet verwonderlijk na de rollercoast van de drukke periode die je achter de rug hebt.
Ik kijk graag uit naar je blogposts en wens je een flinke “et alors” en veel goesting!
Ik blog niet, maar ik lees graag en ik lees graag blogs. En het liefst lees ik jouw blog. Omdat je zo verdomd eerlijk bent, omdat ik niet elke 2 posts het gevoel heb dat je iets schrijft omdat een bepaald merk/evement/bedrijf je gevraagd heeft iets te schrijven, omdat ik van jouw stijl hou. Je kent me niet, ik ben een drietal jaren geleden op je blog verzeild geraakt en ik ben blijven plakken. Je geeft me een inkijkje in het verre West-Vlaanderen (zelf ben ik van “A”) en soms probeer ik iets dat jij leuk vond. Blijf vooral schrijven, ik denk dat velen het graag lezen, maar doe het vooral voor jezelf.
Vooral doen waar je je goed bij voelt…
Ben je trouwens 2 keer tegen gekomen vandaag… Ene keer virtueel in het Ypres museum (heb je netjes tussen Antoon Verschoot & pater Boni gezet) en daarna in de Hema. Zegt Tristan: ‘Mama, ik heb die mevrouw precies al eens ergens gezien.’
Gewoon je gevoel volgen. Je trouwe fans blijven je lezen omdat je schrijfstijl zo ontzettend fijn en origineel is. Maar het moet voor jezelf ook waardevol blijven natuurlijk. Ik hoop dat ik hier nog lang kan blijven tooghangen :-).
Een blog gooi je soms verfrommeld in een hoek, en na een paar dagen raap je het weer op en schrijf je verder. Zo gaat dat. :-)
Geen probleem! Gewoon je gevoel blijven volgen. We houden van je anyway!
Je kan alles kapot relativeren, maar dan houd je niets meer over… Dus doe maar waar je zin in hebt zonder jezelf en de dingen die je post te veel in vraag te stellen. Ik kom vaak piepen en ben steeds blij met een post omdat je eerlijk blijft, zinvolle dingen schrijft en herkenbaarheid sorteert. Ik krijg het ook helemaal van de mamabloggers, de gesponsorde recepten en de like-nu-de-nieuwste-online-klerenwinkel#, dus heel blij dat je die tour niet op bent gegaan. Hopelijk tot gauw!
Als lezer bleef bij mij vooral de vraag hangen, en ik vrees dat ik me dit nog niet eerder heb afgevraagd: lukt dat eigenlijk allemaal wel, heel veel jaren zowel authentiek en vaak persoonlijk schrijven als tegelijk met makkelijk te traceren naam en toenaam op het internet staan? Want je blog is sowieso ook je visitekaartje voor jou als journalist, dat neem ik toch aan. Je schrijft iets over ‘druk van de ketel halen’, en dan vraag ik me spontaan af: zou het dan niet gaan over wat soms een moeilijke spreidstand moet zijn voor jou?
Ik lees vaak in reacties hoe goed je schrijft, en dat is elke keer een kopie van mijn eigen gedachten. Maar voor ik deze blog las, dacht ik daar vooral over als een talent. Een inspierend talent, maar ik dacht vooral aan het plezier dat ik kreeg door hier te lezen, en de chance om daarenboven vaak een inkijkje te krijgen in een interessante binnenwereld. Maar behalve talent: de uren werk die erachter schuilen (voor elk, echt elk artikel een bepaalde schrijfstandaard hanteren, maar ook: min of meer consistent zijn in het publieke beeld dat je laat onstaan van jezelf), daar heb ik eigenlijk pas door deze blog echt bij stilgestaan. En om de een of andere reden, geen idee of dat ook waar is, maar ik stel me plots voor dat er best wel gelegenheden zijn dat je zoekt naar een evenwicht om zowel over en/of voor jezelf te schrijven als weet dat in een Groot Traceerbaar Mogelijk Jobgerelateerd Archief komt.
Ik weet niet of jij die dingen bedoelt als je schrijft dat je veel twijfelt en soms het gevoel hebt uitgepraat te zijn, helemaal niet zelfs. Ik heb eigenlijk geen echte aanleiding om dat te denken, zelfs. Het bleef gewoon als vraag hangen toen ik nadacht over je laatste blog.
Hoe dan ook: ik heb het graag gelezen. Volgens mij liever, best veel liever zelfs, dan een verslag over Limburg. Dat ik echter ook met plezier had gelezen, gewoon, omdat jij altijd goed en gedegen en met een goeie stijl schrijft. En ook: omdat ik me niet kan herinneren hier alleen feitelijke dingen te lezen, of uitsluitend tips of trics. Ik vind het net zo tof, dat het voor mij altijd ook ervaringen, neerslagen van iets minder vatbaars dan een uitstapje gaat. Maar het maakt niet uit wat ik graag lees. Ik hoop vooral dat jij met plezier en, welja, een beetje een magische gevoel, op publiceren hebt gedrukt.
Zo schoon verwoord weer. En ik denk dat heel je gedachtenstroom ook zo herkenbaar is voor velen, met of zonder blog. Dat kwetsbare, authentieke maakt dat je lezerspubliek je ook blijft volgen. En schone gele leeszeteltjes, dat ook. Maar je bent niks of niemand iets verschuldigd, wij mogen enkel ons beide pollekes kussen dat er pareltjes zoals dit verschijnen. En ja, mildheid voor jezelf, dat wens ik je toe.
Ik lees een blog of zes. enkel blogs die mij op een of andere manier voeden, die mij doen nadenken. nooit om grote meningen te vormen of om dingen te willen kopen. die ban jou staat met stip bovenaan, omdat ik zo erg hou van jouw denken, van hoe het leven een worsteling is en je het ook soms zo goed kunt relativeren. daarom lees ik hier zo graag, zeker over de grote thema’s.
ik las vroeger liever en meer maar ik ben een beetje gefnuikt door de easy commerce die erachter zit. er waren blogs die ik graag las en die vanuit het hart kwamen, vond ik, en die nu hun ziel hebben verkocht. maar jij nooit, echt nooit. TeamJouri, hier ook! xx
Iets wat ik niet vaak ga zeggen, mare: luisteren naar uwen vent ;) :D
Ik kom ook altijd met veel plezier lezen. Ook al gaat het over zaken waarvan jijzelf misschien denkt ‘et alors…’, ik denk daar dan heel anders over en ben dan weer blij dat er anderen zijn die dezelfde gedachtes hebben en het durven neerpennen.
You do you. En schrijf vooral over wat gij wilt schrijven. Wij komen sowieso op visite ;)
Ha! Ik schreef onlangs ook nog over dit onderwerp maar gij verwoordt het beter. ’t Is bij mij nog altijd niet over, maar het komt sowieso goed. Sowieso is bloggen doorheen al die jaren veranderd en eigenlijk is daar gewoon niets mis mee en zo. Bon, ik wil maar zeggen: herkenbaar en al, en nee, geen druk alstemblief.
Nou ik kom ook altijd graag lezen en ik blijf zelf ook met volle goesting elke dag bloggen. De persevents doe ik dan weer wél graag maar ik kies zelf waarover ik schrijf en of ik het goed vind. Dat hoort er een beetje bij als je het zoals ik doet als halftijdse job. Maar ik zal nooit gewoon iets schrijven zonder dat ik er achter sta. Ik zal nooit zeggen: koop dat of dat. Maar uit al die persberichten haal ik wel ideetjes. En ik hoop dat ik met mijn tips anderen ook kan inspireren. Het is een beetje dubbel. Er zijn er ook die het enkel voor de sponsoring doen hoor. En ik heb met veel liefde en plezier jouw logboek gekocht en er veel inspiratie uitgehaald.
Ik heb deze gemist, maar hij komt hard binnen. Wat is dat toch? Na al die jaren? Zo ineens? Of niet ineens? Ik weet het niet. Echt niet.
Owkay, ik had te ver doorgescrold en begon te lezen bij “Het is niet dat ik dat fijn lief iets verwijt. Het ligt aan mij, niet aan hem.”, waardoor ik even dacht dat je problemen had met Youri. Een beetje opgelucht dus dat het met je blog is ;-) Wat niet wegneemt dat ik hoop dat je dat waakvlammetje terug aangewakkerd krijgt!
Als ik de reacties lees, ben ik 1 van de weinige mannen die hier leest (of toch een antwoord post). Ook ik ben altijd oprecht content als er een nieuwe post (of podcast!!!) is, gewoon voor de geweldige schrijfstijl. Je gaat me toch niet verplichten om op zoek te gaan naar de Steps om je schrijfsels te kunnen lezen hé 😜
Ik zag dat velen me al voorgingen qua reacties en wil hen niet gaan herhalen ook al ben ik het met vrijwel alles eens en ben ik heel blij dat ik dankzij het Femma-magazine nog steeds van je columns kan genieten. Het viel me onlangs zelfs op dat ik daar een heel deel van heb uitgeknipt én bewaard omdat ik ze vrijwel steeds ontzettend herkenbaar vind.
Maar euhm … als jij een aannemer hoort praten klinkt dat dus als Joey uit Friends die denkt dat hij Frans aan het praten is. Juist? Of heb ik de intonatie fout gelegd tijdens het lezen?