Als er een vraag is die me bijna heeft tegengehouden om iets meer dan twee jaar geleden te stoppen met het drinken van alcohol, dan is het het gevreesde “Waarom drink jij eigenlijk geen alcohol?“.

Ik dacht dat iedereen die zag dat ik een glas fruitsap nam in plaats van mijn good old wit wijntje dat zou vragen, en ik had toen, op een moment waarop ik heel hard aan het twijfelen was, geen zin om op die vraag te antwoorden. Dus was het misschien een beter idee om gewoon te blijven drinken, ook al had ik steeds meer het gevoel dat dat glas witte wijn me vaker ongelukkig dan gelukkig maakte. Stel je voor dat iedereen constant dacht dat ik zwanger was! The horror.

Op de een of andere manier ben ik toch gewoon gestopt, zijn we twee jaar en een paar maanden verder, en wordt die vraag waarvoor ik zo angstig was veel minder gesteld dan ik vreesde. Niet iedereen is met jouw unieke persoontje bezig, Deriemaeker.

Tegelijk: de afgelopen weken wordt hij me wel weer vaker gesteld dan in alle tijd ervoor. Waarom? Omdat het feestdagen zijn, denk ik, en de cava al eens zonder vragen in mijn handen wordt geduwd, waarop ik die teruggeef en mensen me raar aankijken en zich afvragen wat mijn probleem is.

Het gekke is: er is niet echt een probleem. Of toch wel, maar als ik er eerlijk op antwoord dan merk ik dat mensen vaak ongemakkelijk reageren. Soms zeg ik: “Oh, ik heb genoeg alcohol gedronken voor de rest van mijn leven“, wat mensen een beetje doet lachen.
Zeg ik dan weer iets als “omdat ik een hele tijd te veel dronk, en erg alles of niks ben, waardoor ik nooit kan stoppen na een glas wijn“, dan voel ik dat mensen denken dat ik ermee aan het rammelen ben. Dat ik het in het belachelijke trek, terwijl dat de enige waarheid is. Alleen lijkt het gekker om te zeggen dat je een probleem had met alcohol en er iets aan hebt gedaan, dan om gewoon door te blijven drinken.

Er zijn een paar reacties.
Lachen en wachten tot ik zeg waarom ik echt niet drink. (het zal vast wel iets met antibiotica zijn, of misschien is ze toch zwanger! *kijkt subtiel naar buik*)
Zeggen dat je zelf ook al serieus bent geminderd.
Zeggen dat je dat ook zou willen, maar niet kan.
Zeggen dat je toch niet alles kunt laten in het leven. #YOLO

Ik ben meestal erg bereid om uitleg te geven bij mijn verslavingsgevoeligheid, maar het wordt daar vaak toch wat te ongemakkelijk voor. Waardoor ik ook weer ongemakkelijk word. Ik ben nogal een overnemer van gevoelens, ongemakkelijk of niet. Alcohol helpt daar gelukkig bij. Oh wait. 

Voor de rest heb ik zonder zeveren nog geen seconde zin gehad in alcohol deze feestdagen, of afgelopen zomer, of op andere momenten waarover ik had gevreesd dat ze vast maar niks zouden voorstellen zonder. “It is well to yield up a pleasure when a pain goes with it“, sprak Publilius Syrus vele jaren geleden, en ik denk dat hij gelijk had.

Op kerstavond zat ik een alcoholvrije gin tonic te drinken naast mijn vader -ondertussen ook al bijna een jaar zo goed als alcoholvrij- en neen, ik heb hem niet gepusht. Het was tof, ik werd niet zat en hij ook niet. ’s Ochtends sms’te hij me dat hij het zo leuk en gezellig had gevonden, en ik deelde die mening. Na voorgaande edities deelden wij vooral katers, en geloof me: dat scheelt toch. Zeker als je twee jonge veulens hebt rondlopen die niet aan uitslapen doen.

Ik zou dus niet van doorkomen spreken, maar van floreren.
Had ik dat allemaal eerder geweten, mijn lever was me zo dankbaar geweest.
En ik mezelf ook.

Als ik jullie niet meer hoor, geniet van de laatste uren van het jaar, met of zonder een glazeke, en zorg vooral dat je kiest voor waar jij zelf deugd van hebt. Onward en upward!