Ik was al even met mijn Doodgewone Dingen-rubriek in De Standaard Magazine bezig toen ik voor het eerst met een wolkenliefhebber te maken kreeg. Ik wist van het bestaan ervan, ik had dit boekje al eens vastgenomen in de boekhandel (zei me niet bijzonder veel), en had wel eens gehoord van de Cloud Appreciation Society. Daarmee leek die kous af.
Toen, een paar weken later, nog een.
Daarna nog iemand, die het daarnaast ook wreed had voor verschillende soorten regen. Slagregen. Dat het zeikt. Smuuk.
Dan weer iemand die elke dag een foto van de lucht nam, voor eigen gebruik, en daarover kon blijven vertellen.
Altijd mannen, toeval of niet.
Mannen van wie ik dat om de een of andere reden niet onmiddellijk had verwacht.
Vaak vertelden ze me dat een mooie op- of ondergang van de zon ervoor kon zorgen dat ze hun auto aan de kant gooiden om er echt tijd voor te nemen. Of hoe ze ervoor kozen om in het moment te genieten van een welgemikte lenticularis of nimbostratus. (geleerd van acteur Wim Willaert, die me het verschil tussen de twee formaties uitlegde en tussen neus en lippen zei dat de hemel een groot schilderij is dat je gratis krijgt)
De zanger van Noordkaap kon me dan weer exact vertellen welke ochtenden in welke periode de allerbeste van het jaar waren (dat had hij bestudeerd), en hoe dat te maken had met de stand van de zon en nog een en ander. Ik weet niet waarom, maar dat ontroert me steeds meer.
Misschien is het omdat ik sinds deze zomer in een huis woon met zicht op de beste wolken ooit.
En dat plots mijn grootste rijkdom blijkt te zijn.
Zelfs op een ochtend met een gemiddelde zonsopgang voelt het alsof iemand een ice bucket met hoerenchance over mijn hoofd uitkapt.
Sindsdien blijf ik veel vaker staan tijdens ochtendwandelingen.
Kijk ik langer.
Wandel ik vaker.
Denk ik: als ik daar geen tijd voor heb, dan is het teken dat ik hier minstens drie keer zo lang zou moeten blijven staan.
Gun ik mezelf tijd voor verwondering.
Geen filter, ksweertu.
Die kleuren, hoe komen ze er zelfs op?
Het is zot hoeveel moois je ziet als je bereid bent om wat langer te blijven kijken.
Alsof het een groot schilderij is dat je gratis en voor niks krijgt.
Oh wait.
Ik ga om den (vrijwilligen) brode vaak om met bejaarden. Een vrouw wiens wereld wel erg klein geworden was door ziekte en afgenomen mobiliteit, vertelde me ooit dat de wolken haar grootste plezier in het leven geworden waren. Omdat ik zo’n mooie herinneringen aan haar heb, kijk ik nu ook eens wat vaker naar boven (misschien zit ze daar wel op haar eigen wolk nu).
We zouden het wat meer moeten doen, naar boven kijken i.p.v. naar een lichtbakje met virtuele realiteit.
Mijn dochter van net 13 en haar vriendin stoppen zelfs ’s morgens om de mooie wolken en dergelijke te fotograferen! Die gaan sinds september alleen met de fiets naar school en zijn iedere dag zo blij als een klein kind met een snoepje met al dat moois in de lucht :-) En ik, ik vind het fantastisch wat mijn dochter doet! Ze heet trouwens echt Lilith :-)
Ik vind het prachtig. En van mij mag jij heel vaak zo van die foto’s met die prachtige kleuren plaatsen, op je blog, op Facebook… echt zalig. Die kleuren, die zijn goed voor mijn ziel.
Hier bij ons in de stad zie je ze niet goed, die zonsop- en ondergangen, jammer genoeg. Ik zie het in een hoekje als het een echt spectaculaire is.
Als we op congé zijn, staan we vroeg op, en vertrekken we vroeg. En dan kan ik genieten, niet normaal. Van de prachtigste zonsopgangen.
Oh, en geef mij een vallei met nevel, of bergen waar wolken tussen hangen, en ik grabbel naar mijn fototoestel/telefoon. En maak foto’s. Veel foto’s.
Absoluut. Wij hebben ook het geluk van een groot stuk glas op het Zuiden met erachter alleen natuur. Winter heeft de mooiste zons opgang hier en ik geniet elke dag. Ik neem mijn tijd om er gewoon naar te kijken. Al was het door gebrek aan gordijnen van mijn bed rand een paar minuten, voordat ik er echt uit moet.
Stil staan bij het mooie in de wereld.
Heerlijk he! Ik heb er altijd graag naar gekeken, maar sinds ik hier woon nog meer. Vorige week heb ik eindelijk eens een kabelbaantje genomen in Zürich centrum dat ik al keilang eens wilde nemen, kom ik daar boven en blijkt de lucht in brand te staan. Och mannekes, mijn hart!
Op mijn vorig appartement zat ik hoger en dat was het enige wat ik jammer vond aan het nieuwe appartement: dat ik de zonsop- en ondergangen veel minder goed zou zien. Maar gelukkig maakt een tuin veel goed én is er altijd nog een “huisberg” om te beklimmen wanneer ik er nood aan heb :-) En inderdaad, wanneer ik gehaast ben, zeg ik (soms, ’t lukt nog niet altijd ;-) ) ook tegen mijzelf: “nu moet ge zeker blijven staan; kijkt maar efkes, geniet en kalmeert een beetje” :-)
Wij wonen sinds 4 jaar in een appartementje op het 15de met zicht op Antwerpen stad en de haven.. Het is heerlijk om naar al die wolken en zonnestralen te kijken en het spel van schaduw en licht op de stad. Ik kan soms zelfs voorspellingen doen aan de hand van de wolken. Mijn uitzicht ga ik het hardst missen als we hier ooit verhuizen… ik vermoed soms dat het de belangrijkste reden zou kunnen zijn waarom we blijven wonen
Oh ja, hier ook een niet aflatende verwondering voor de kleurenpracht in de lucht. Ik ga vaak tegen zonsondergang even naar de zeedijk. Gewoon even wandelen en genieten van alle kleuren en vormen. Ik ben ook al aan de kant gaan staan om te genieten van de zonsondergang of zonsopgang. Elke keer weer anders :-) Ik maak er graag een ommetje voor!
Ik kan mij soms ook ZO rijk en ZO dankbaar voelen dat ik tijd kan maken om daar op mijn gemakske naar te kijken. Niet het hele jaar door, maar wel zo veel mogelijk dagen.
Hier nog eentje. Verzot op luchten, verzot op wolken, verzot op zonsondergangen, verzot op zonsopgangen. Verzot op zonnestralen die door de mist doorpriemen. Verzot op roodgekleurde luchten heel vroeg in de ochtend. Altijd anders. Grijze mistige dagen daarentegen, daar heb ik niets mee, want dan kan ik de lucht niet zien.
Als ik daar geen tijd voor heb, dan is het teken dat ik hier minstens drie keer zo lang zou moeten blijven staan. –> kippenvel bij het lezen van dit zinnetje, dat is ZO waar! Ik kan ook zo gelukkig worden als ik ’s avonds naar mijn avondles rij en de zon gaat onder. Ik moet me dan echt dwingen om niet TE veel rond te kijken en mijn ogen op het verkeer te houden.
Blijft je uitzicht zo mooi? Of gaan ze daar nog ooit bouwen? (hopelijk niet)
Zo’n posts maken dat ik erg blij ben dat je nog steeds blogt: bedankt Lilith!
Wat een mooie foto’s. Rijkdom en schoonheid zit soms echt in de kleine dingen en even rust.
Ohja, het uitzicht van ons huis is ook priceless hier. Dat zouden ze in de immo-advertenties moeten zetten als ze huizen aan de man trachten te brengen.
Mijn mama zei altijd: als je het zou schilderen, niemand zou het geloven dat het kon. Maar in realiteit is het er wel.
Mooi hé.
Sinds wij een luistercd van Pluk van de Pletteflet hebben in de auto, kijken we ook vaker naar boven.
Ik kan er wel zo geen schone foto’s van trekken. Achja.
Hier al zolang ik kan herinneren zot van, van wolken, formaties, zonsondergangen en -opkomsten. Ik sta ook vaak letterlijk en figuurlijk stil bij al dat schoons. Ik kan wel al die namen niet, maar voor mij hoeft dat niet. Ik ben ook een softie op verschil in zonnestandtoestanden, opnieuw geen sikkepit kennis over. Maar hoe de lichtinval bv. zachtjes verandert aan het eind van augustus, dat doet mij altijd zo’n deugd en ook het feit dat ik dat dan opmerk, haha. Ik heb dit ondertussen ook al doorgegeven aan mijn 2 dochters van 2,5 en 5, die als ik een schone lucht dreig te missen, me er enthousiast op wijzen. Mooie post!
Ik kruip soms in mijn bed om het achter glas van de laatste zonnestraaltjes op mijn gezicht te genieten, in de hetfst 😍.
Ook een grote wolkenfan en lucht en zonsop en ondergangen ☀️
Dat de hemel een groot schilderij is dat je gratis krijgt. Dat iemand zo mooi kan verwoorden wat ik voel. Ik kijk heel vaak naar de lucht (moet soms oppassen dat ik ook nog op de weg let als ik fiets ) en voel me dan gelukkig en verbonden met de natuur – ook al heb ik geen kennis van namen enz. Vrees zelfs dat die kennis mijn verwondering in de weg zou zitten. Dat de hemel een groot schilderij is dat je gratis krijgt. <3
Hier ook een schitterend uitzicht op de zonsopgang ginds onze verhuis in augustus. Alleen… ik kan het nooit zò mooi op foto krijgen. Er gaat zoveel pracht verloren. ’t kan ook aan mijn budgettelefoon liggen :) But still, in ’t echt is ’t beter!
Grote fan van mooie zonsop-en ondergangen! En ik heb net als jij het geluk om in een omgeving te wonen waar die samen met de natuur een prachtig schilderij vormen. #wegdromen
Als de temperaturen wat aangenamer beginnen worden kom ik heel vaak rond 5 uur mijn bed uit om nog voor zonsopgang te gaan hardlopen. Mensen verklaren mij zot, want waarom in godsnaam zou ’t ge op zo’n godonmenselijk uur uit uwe nest komen om te gaan lopen?! Awel, exact voor dit. Er is niks zo schoon als de zon die opkomt en de kleuren dat dat met zich meebrengt. En er is niks zo schoon als weten dat het terug een nieuw begin van een nieuwe dag is.
Wauw, mooie foto’s. Ik kan ook echt verwonderd zijn bij prachtige zonsop- en ondergangen, wauw!