Ik ben vanmorgen nog eens gaan spinnen. Als in: een uur lang zitten doodgaan op een fiets die niet eens vooruitgaat. Volgens de gegevens van de membersite van mijn lokaal fitnesscentrum was ik daar al zes jaar lang als missing in action opgegeven. Los van de wandeltrainingen voor de Dodentocht kom ik tegenwoordig te weinig aan bewegen toe. Ik zwom graag en zonk weinig, maar ik ben al jaren op zoek naar een moment waarop ik kan gaan zwemmen zonder dat het razend druk is in de baantjes van Ieper zwembad. Nooit gevonden, dus moest het iets anders worden. Gezwoten dat ik heb vanmorgen, en pijn aan mijn gat en spieren dat ik eraan heb overgehouden. Volgende week weer! :aah:
Ik krijg regelmatig de vraag of ik ben afgevallen. Ja dus, en opeens heb ik de magische grens bereikt waarop dat zichtbaar blijkt voor andere levende wezens. Altijd fascinerend hoe dat gaat: niemand ziet iets, en dan vraagt de meme op zondag of ik vermagerd ben, en de juf van Dexter op maandag, en op dinsdag een mama van een vriendje. Vorige week was ik ook al afgevallen, maar toen zag niemand iets. In elk geval: geen magisch dieet (al ben ik wel gestopt met suiker en bloem, wat ervoor zorgt dat ik veul minder honger heb en dus niet zo hard moet rekenen op wilskracht), wel al een paar maanden hard aan de slag met dingen als mindset en lomp zijn tegen mezelf en omgaan met emo-eten, wat dus blijkbaar werkt met krak dezelfde technieken als stoppen met roken en stoppen met drinken. Had ik dat eerder geweten!
Dat impliceert dat ik dit jaar weinig paaseieren at, dat klopt. Niet zo erg, want zoals ik bij drinken zeg dat ik echt wel genoeg heb gedronken voor de rest van mijn leven, begin ik te beseffen dat dat met paaseieren smoefelen misschien wel wat van hetzelfde is. Ik heb al veel paaseieren gesmoefeld, ge wilt het niet weten! (ooit eens zoveel fondant dat ik zo wit was als een hoopje maden, en ze zeker tien jaar niet meer at)
Los daarvan organiseerden we hier onlangs eens een Werk&Leven-dinertje mét de hubsters, die elkaar nog maar twee seconden in levenden lijve hadden gezien. Dat viel mee, en ooit gaan we Youri ervan kunnen overtuigen om naast sound engineer ook eens gast/co-host te zijn. Ooit. De dag na ons dinertje ging ik met vriendin J. belachelijk vroeg op pad om 29 kilometer te gaan wandelen met wandelclub Nooit Moe Boezinge. Wat een leven.
Het was warm weer, en ik besliste dat ik me dit jaar niet druk ga maken over mijn benen en of die niet te lelijk zijn volgens andere mensen om rokken te mogen dragen. Wereld, ge zult met mijn benen moeten leven, ik ben te oud geworden om me nog bezig te houden met of dat wel aanvaardbaar is. Weer een zorg minder.
Deze rubriek zou ook “Flo zwijgt geen minuut behalve als ze aan het eten is” kunnen genoemd hebben, maar dat wist ik niet op voorhand, dus laat ons het zo houden. Ze is ondertussen drie jaar en een maand, die Flo van ons, en dit zijn de zinnen die mijn Bullet Journal haalden.
“Maar ik ben niet aan het snoepen, ik ben aan het chocoladen“. Dat daar geen misverstanden over bestaan.
“Mama kijk, ik sta hier in mijn pierlowietje“. Als in: ik heb al mijn kleren uitgespeeld.
“Heb jij hier het donker aangelegd?“. Flo stapt een donkere berging binnen.
“Oh kijk, het begint te zonnen!“. De zon komt erdoor, Flo is blij.
“Is de batterij al opgeblazen?“.
“Ik wil dat me verjaardag nog lang begint“. Met een diepe zucht, op de ochtend na haar verjaardag.
“Als ik klein was he…. (dramatische pauze)… dan ben ik geboren!“.
“Kan je een vos in de lava spoelen?“.
“Haha, ik heb een appelsnor“. Flo drinkt een beker appelsap.
“Mag ik kijken naar de televee?“.
“Ik was aan het zingen van Sinterklaas pompoentje“.
“Ik kijk naar alle spiegelen“. Bij de kapper.
“Mooie gordijnen zeg!“. Gewoon, terwijl we onderweg zijn met de auto. Niet eens speciale gordijnen ook niet, vond ik.
“Praat jij eens door de hokkel tolkie, mama?“. De walkie talkie. Dus.
“Dat kan een keer gebeuren he mama“. Na een ellenlange nergens op slaande mop over Jantje in het zwembad.
“Er is hier alleen nog pickachaise“. Mayonaise, denken we.
“Sprookjes sprookjes pats, ik wou dat ik een poes was“.
“Kom mama, we moeten ons nu afvegen“. Afdrogen dus, in het zwembad.
“Ik heb een foutje gelaten“. <3
“Da wetek ook nie oor Vlad“. Flo kijkt en interact met de Nachtwacht.
“Leg jij Schunkeltje in me bed?“. Schanulleke. Bijna juist.
“Als sommige mensen niet meer kunnen dansen, dan kunnen ze ook niet meer werken“. Compleet out of the blue. Ik zie er een soort maatschappijkritiek in, maar ik weet niet juist wat ze ermee wil zeggen.
“Euh, waar was jij geloof ik?“.
“Misschien istie thuisgebloven?“. Flo vraagt zich af waar het onvindbare hondje uit Paw Patrol is.
Had men mij zes maanden geleden gevraagd waar Málaga lag, ik had een slechte beurt gemaakt. Weinig nieuws onder de zon, random plekken kunnen aanwijzen op wereldkaarten is een van de ambities die ik al lang heb opgeborgen. Onlangs nam ik deel aan een quiz, en ik vind mezelf altijd geweldig slim tot het over aardrijkskunde of voetbal gaat. Het eerste is luiheid, het tweede desinteresse.
Málaga dus. Met een kapje dat ik niet kan thuisbrengen. Aan de Costa Del Sol, dat beloofde in mijn hoofd minder goeds, al was ik daar in alle eerlijkheid nog nooit geweest. Slaat dus nergens op. Loop gerust door, er zijn nog heel wat andere blogs van echte travelbloggers die meer sense maken, ik snap het.
Maar wij zijn tegenwoordig mensen met jonge kinderen, dus zoeken wij een plek met een zo kort mogelijke vliegtijd en kans op zon. Een collega van Youri huurde er al eens een appartement via Airbnb met zijn kindjes, en soms moet het niet veel moeilijker zijn.
Waren mijn verwachtingen hoog? Bwa, niet extreem. Viel dat even mee. De Costa Del Sol bleek wat mij betreft toffer dan Gran Canaria, die vorige vliegreis met toen nog één kind. Ik vond het er mooier, en hipper, en er was meer te beleven en het voelde authentieker. En! Ondanks de onheilsberichten van regen, regen en nog eens regen hadden wij vier dagen meer dan twintig graden en zon aan onze rekker. Gevoelstemperatuur nog wat warmer als je weet dat het ondertussen in België stenen uit de grond vriest, ewaar. Wel net te koud om in zee te zwemmen, anders had ik een puntje uit mijn 19 voor 2019 kunnen schrappen, maar met de voetjes kon het wel.
Wij zaten in Torre Del Mar, een behoorlijk rustig stranddorp op een halfuur van Málaga stad. Málaga stad, dat een citytrip waardig bleek. Zeer gezellig, veel te zien, lekker eten, alles tof.
We hebben geweldig veel gegeten. Veel op stranden gechild. Met onze huurwagen door prachtige landschappen gereden. Ons vergaapt aan de mooie kleuren van Málaga.
Dit deden we ook nog:
een vlindertuin bezoeken. Altijd tof. Zeker als je weet dat dat een mariposario heet in het Spaans. Een mariposario in Benalmádena. Ik zou dat honderd keer kunnen zeggen.
op een zotte ode aan Columbus stoten. Onderweg naar de mariposario zagen wij plots een soort Disneykasteel meets Sagrada Familia opduiken. Auto aan de kant gesmeten, binnengestapt in een tuin die perfect instagrambaar bleek, en toen ik dat later opzocht werd dat ook instant bewezen. Castillo Colomares is een zotte plek die is opgetrokken door een Amerikaanse dokter en twee aannemers, en ik vond het keihard de max. Qua instagramperfect beeld kwam ik evenwel niet verder dan dit beentje, en we waren ook Dexter zijn zonnebril vergeten.
een zoo bezoeken midden in een stad, Fuengirola meerbepaald. Of neen, geen zoo, een Bioparc, en iets met protect the environment en kweekprogramma’s, zodat mijn schuldgevoel over beestjes kijken weer wat werd gesust.
onderduiken in de grotten van Nerja. Dexter en Flo vonden het te donker en te saai en zetten het dus op een zagen alsof ze persoonlijk alle stalagmieten en tieten naar beneden wilden halen. Een gegeven dat het beklimmen van een miljard trappen niet vergemakkelijkte. Maar wij vonden het wel erg de moeite.
in een baai zitten zonder baai. Te goed kluchtje om niet én op Facebook én hier te zetten.
ons verbazen over hoe zot goedkoop je er eet. Echt, meestal met vier personen voor minder dan dertig euro. Pizza de omvang van karrewielen. Waanzin.
genieten. Niet op een “komaan, het is vakantie en we moeten nu GENIETEN!!!” manier, maar ken je dat, dat je plots denkt: hoe machtig is dat hier? En hoe goed valt dat hier allemaal mee? Zo van dat genieten. Ouders van jonge kinderen weten dat dat wil zeggen dat er ’s nachts behoorlijk wordt geslapen, dat er aanvaardbaar doenbaar wordt gezaagd en ruzie gemaakt, dat de woedeaanvallen beperkt worden tot in de mate van het mogelijke en dat ze al bij al het vliegtuig niet hebben afgebroken uiteindelijk. ZALIG.
Kan ik Málaga aanraden? In deze periode zeker en vast, in de zomer kan het er vast heel warm en heel druk zijn, en dat is dan weer minder mijn ding. Ik moest dit helemaal niet zeggen van iemand, ik heb alles zelf betaald, dus ge moogt gerust zijn.
Málaga was máchtig, menne mán. <3 Op 2 uur en 50 minuten vanuit Charleroi.
Ik was al een mooimaker voor ik werd gevraagd om er een te zijn. Ooit werd ik namelijk door Ruth op de rooster gelegd rond mijn passies en interesses, en toen viel dat woord al. Dat ik graag mooie dingen zie, en ook dingen graag mooi maak. Dat klopt. Tegelijk ben ik bij momenten ook een slordige chaoot, dus alles is wel in balans.
Mijn nieuwe buurt is een van de dingen die ik graag proper zie.
Het is hier rustig en mooi, maar het is ook een grote bouwwerf, en dat trekt blijkbaar aan als het gaat om rommel achterlaten.
Niet enkel bouwafval (gasten, volgens mij zijn jullie jullie ijzeren trappen, zakken vol steenpuin en palletten vergeten mee te nemen), maar ook hamburgerdozen, blikjes, flessen, noem het op en je vindt het hier in veelvoud.
Als het mooi weer is doen wij al eens de toer van de wijk met de kindjes, gewapend met een vuilniszak of twee en een vuilnisgrijper die we kregen van de stad. Een van de eerste vrije teksten die Flo in de klas maakte ging over afval en stoute mensen die blikjes op straat gooien. Om maar te zeggen: het is nogal blijven hangen.
Onlangs stuurden de mensen van Mooimakers ons een tof pakket op om onze stoep nog eens extra goed schoon te maken voor de lente. Het was maar een woord, en dus mochten ze nog eens op pad, iets dat zowel Flo als Dexter altijd weer geweldig vinden. Als ik ze liet doen, ze raapten afval tot morgenochtend. Iets dat in onze wijk eigenlijk zelfs doenbaar zou zijn, want er ligt echt wel genoeg. Dit was het resultaat van een dik halfuur opruimen.
