“Zo vrij als een freelancer” zou een uitdrukking kunnen zijn, maar heeft het volgens mij niet gehaald omdat de realiteit niet altijd overeen komt met de uitdrukking. Als mensen horen dat ik “volledig freelance” werk, dan zien ze vaak beelden voor zich van hippe koffiehuizen met mij erin, ontspannen typend met gezellig geroezemoes op de achtergrond. Heel de dag dure cappuccino’s drinkend zonder daar constant van naar het toilet te moeten. (want naar het toilet gaan doen we niet in van die beelden)

Dit is trouwens een van de eerste beelden die je vindt als je “freelancer” intikt op een beelddatabank:

Ik weet niet hoe het met mijn collega’s zit (can I get an amen?), maar ik werk zelden met zand in mijn onderbroek en zit ook behoorlijk zelden in hippe koffiehuizen (ze zijn dan ook eerder dungezaaid in de Westhoek, wat dan weer goed is voor mijn portemonnee).

De eerste jaren als freelancer was ik dag in dag uit bezig met het gedoe dat je niet ziet bij die vogelvrije digitale nomade op dat strand. In mijn geval was dat fotografen regelen voor stukken, achter mensen hun gat zitten voor afspraken, stukken doorsturen om te laten nalezen, correcties doorsturen, overleggen met de redactie over de specifieke en steeds weer verrassende eisen van de geïnterviewden, bellen, gedoe oplossen dat het halen van de deadline er niet makkelijker op maakte. Nog eens een fotograaf bellen die nooit opnam. Nog eens iets inspreken. Nog eens door mijn mailbox ploeteren, met de moed der waanhoop.

Ik heb die eerste jaren regelmatig gedacht: werkte ik maar in een bank.
Als in: kon ik de deur maar achter mij dichttrekken om vijf uur, en me niks meer van deze job aantrekken tot morgenochtend om negen uur. (aan zij die in een bank werken en met hun ogen rollen omdat dit ook nergens op slaat: vergeef het mij, ik heb werkelijk geen idee. Ik denk gelukkig) Ik heb ook heel vaak gedacht: had ik ook maar de voordelen van freelancen, en niet enkel de nadelen van onzekerheid en zotte uren en werken als iedereen al lang voor de tv hangt en in het weekend. Ja, als freelancer kun je zelf je uren kiezen, maar als je hele dagen slag om slinger moet werken om er te komen en je jezelf hebt wijsgemaakt dat dat betekent dat je elke onderbetaalde opdracht moet aannemen dan werk je gewoon weken van zoveel uur dat er geen tijd meer over is om om drie uur op een terras te gaan zitten. Om maar te zeggen: toen vond ik het niet tof. Ik heb vaak zitten wenen bij mijn psychologe omdat mijn schoudertjes het begaven onder de druk van voor iedereen goed willen doen, en me vergeten af te vragen of ik nog wel goed deed voor mezelf.

Ik liet mijn agenda bepalen door mensen die me zot maakten met hun last minute opdrachten die heel mijn planning overhoop haalden. Mijn planning was zo goed als onbestaande, dus als iemand me belde, dan keek ik in mijn agenda vol gaten en zei ik: oké. Waarop een week van stress en nog langere werkdagen volgde. Wat volgens mij zo hoorde.

Lang verhaal kort: ik zou het op die manier niet volhouden. Ik voelde het aan alles. Ik deed altijd maar door. Ik had als werknemer al eens thuisgezeten met een burnout, ik wist dus waar ik moest voor opletten. En ondertussen waren er twee kindjes bijgekomen, waarvan er toen al een naar school ging, iets dat mijn dagen en uren ook behoorlijk bepaalde. :aah:

Ik ben toen heel veel beginnen lezen over tijd en productiviteit. Beetje bij beetje begon ik in te zien dat ik meer structuur nodig had. Een plan, ook, ook al leek het toen alsof dat compleet nutteloos was, want wie kon zich in deze job houden aan een plan?

Ik heb ondertussen een plan. Ik weet perfect wat ik volgende week op welke dag moet doen om de deadlines te halen die ik moet halen. Ik heb mezelf ook beetje bij beetje geleerd om afspraken met mezelf na te komen, wat kwestie is van beseffen dat je anders leeft volgens een ander zijn agenda. Neen zeggen en grenzen stellen gaat me beter af dan enkele jaren geleden, en ik heb ook geleerd om een pauze in te lassen in plaats van onmiddellijk overal ja op te zeggen, zoals het een echte pleaser betaamt.

Maar wat voor mij het meeste verschil maakt in mijn dagelijks bestaan zijn themadagen. Thema-wuk? Dagen die een overkoepelend thema hebben in mijn agenda. Waardoor het duidelijk is wat ik wanneer moet inplannen.

Een beetje zoals je met een weekmenu op voorhand beslist wat je gaat eten, en met een budget wat je met je centen wilt doen. Dat kan dus net zo goed met tijd.

Dit zijn de themadagen waaraan ik me probeer te houden:

Ik heb 2 schrijfdagen per week, waarin ik erg onbereikbaar ben en wel in koffiehuizen ga zitten als ik daar zin in heb. Op die dagen doe ik wat je denkt dat ik doe: schrijven. Dat kunnen artikels zijn, maar ook blogposts, interviews, nieuwsbrieven of scripts voor podcasts. Ik schrijf van ’s ochtends tot ’s avonds, in blokken die met de jaren steeds langer zijn geworden, omdat ik beter ben geworden in gefocust werken. (met dank aan Cal Newport zijn Deep Work) In een ideale week staan die dagen ingepland op maandag en dinsdag.

Woensdag is bij mij een dag waarop ik aan nieuwe ideeën werk. Niet onbelangrijk als journalist. Dit is de dag waarop ik sleutel aan artikelvoorstellen, bijvoorbeeld. Als ik op woensdagnamiddag thuis ben met de kindjes heb ik hier maar een paar uur voor, is dat niet zo, dan is de woensdag ook mijn moment om educatie in te plannen. Online workshops volgen, artikels lezen die ik heb opgeslagen voor later, een boek doornemen dat mij is opgestuurd om te zien of er een stuk inzit. Een van mijn favoriete dagen van de week.

Donderdag is meestal mijn sociale dag. Ik probeer mijn meetings hier in te plannen, net als interviews, telefoontjes, afspraken met Anouck voor de podcast, al die dingen. Dat heeft als voordeel dat ik maar één dag moe ben van al dat gebabbel, en niet heel de week door. Ook de interviews voor mijn rubriek Doodgewone Dingen probeer ik in de mate van het mogelijke hier in te plannen.

Vrijdag is bij mij losse eindjes-dag. Met andere woorden: de dag waarop ik alle shit opkuis die nog moet opgekuist worden om met een gerust gemoed het weekend in te gaan. Soms is dat nog een halfuur langer in mijn mailbox hangen om de mails te beantwoorden die geen prioriteit hebben gekregen in de week. (sorry, iedereen die mij aanspreekt met “mamablogger”, die van jullie vloog gewoon rechtstreeks in de vuilbak. DON’T GET ME STARTED ON “Hallo, micro-influencer”) Soms is het facturatie of administratieve shizzle of pakjes gaan halen of brengen naar de post. Geen zwaar denkwerk, zodat ik er meestal in slaag om tegen drie uur de (b)engeltjes (ejem?) te gaan ophalen en me te beginnen verheugen op sushi.

Het weekend staat in het teken van leuke dingen met het gezinnetje, al is zondagnamiddag wel mijn planmoment. Dan is het bullet journal en digitale agenda in de aanslag en wordt alles nog wat concreter.

Het grote voordeel van zo’n systeem? Ik switch niet constant tussen taken, maar kan doordoen in blokken van een paar uur, waardoor ik belachelijk veel gedaan krijg. Ik zie dat echt als een concurrentieel voordeel, ondertussen. Ik ben misschien niet de beste, maar ik krijg wel geweldig veel gedaan, omdat ik keihard inzet op focussen. Aan het begin en einde van de dag plan ik een halfuur inbox in, en voor de rest probeer ik die zo veel mogelijk dicht te laten en mijn telefoon niet te dichtbij te leggen.

Ik zit ook elke zondag even samen met de man van mijn leven om af te spreken wie de kindjes ophaalt en wanneer, en om mijn andere activiteiten in te plannen, zoals minstens twee en liefst drie keer per week sporten tot ik een rood hoofd heb, bijvoorbeeld.

Soms worden dingen daarrond gepland, omdat ik ze nogal essentieel vind voor mijn mentale gezondheid. Allemaal vanuit de gedachte dat op voorhand plannen en nadenken ervoor zorgt dat ik -als ik dan eens onverwacht een uur over heb- dat niet verdoe aan wat ik vroeger altijd deed: door Instagram scrollen en me afvragen waarom ik nooit ergens tijd voor heb.

Het leek even gedoe, om me bezig te houden met het uitdenken van mijn dagen, en het heeft even geduurd voor ze op punt stonden, maar nu win ik er zoveel tijd en gemoedsrust mee. Zeker omdat het deel uitmaakt van een systeem waarin ik het samen met een geweldig ochtendritueel en het automatiseren van bepaalde zaken inzet om vooral heel veel tijd te winnen. Ik werk ondertussen veel minder, maar ik krijg meer gedaan dan toen ik een paar jaar geleden als ongeleid projectiel op alles reageerde.

Waarom ik u dat allemaal vertel? Omdat Anouck en ik er een volledige online cursus over hebben gemaakt, die zo hard de moeite is dat we denken dat iedereen er baat bij kan hebben. Ja, ook jij. Niet alleen freelancers die worstelen met een gebrek aan structuur en overzicht, maar ook werknemers, want zo hebben we er ondertussen wel wat onder onze cursisten. Zij slagen er net zo goed in om de uren waar ze wel controle over hebben weer in handen te nemen, wat voor een geweldig verschil kan zorgen in het gevoel dat ze over hun dagen hebben.

We leren je onder meer hoe je je ideale week ontwerpt, ook als je niet over alles zelf kunt kiezen. Hoe je routines kunt inzetten om ervoor te zorgen dat je de dingen gedaan krijgt die je gedaan wilt krijgen. We leren je wat deep work inhoudt, en hoe je het krijgt ingebouwd in jouw dagen. En nog zo’n favoriet: het batchen van taken, een principe dat een enorm verschil maakt voor iedereen die onze cursus volgt.

Stap voor stap tonen we je hoe een systeem waarop je kan rekenen niet alleen zorgt voor duidelijkheid, maar ook voor gemoedsrust. Omdat je eindelijk ook weet wanneer je mag stoppen met werken. Stel je voor. Dat je eens klaar zou zijn, begot.

Onze cursus heet Baas over eigen Tijd, en je volgt hem volledig online en op eigen tempo (al is er wel een gameplan) door middel van video’s, blogposts, en heel veel concrete voorbeelden. Er is ook een werkboek van 40 pagina’s bij, en een fantastische community van Tijdsbazen die altijd klaarstaan om te helpen, mee te denken of te supporteren langs de zijlijn terwijl jij eindelijk weer controle krijgt over je uren. Het is de eerste cursus waarin Anouck en ik keihard achter al onze schermen laten kijken.

Volgende week beginnen we er al mee, en dan kan het snel gaan.
Zoals bij Miet, een van onze cursisten van de vorige lichting.

Wij preus lik feertig he ja, zoals na elk mailtje waarin mensen zeggen dat ze het gevoel hebben meer uren te hebben dan ze voor mogelijk hielden. Zaligste ooit.

Inschrijven kan tot vrijdag om 15 uur.