Sofie deelde een paar dagen geleden op haar blog hoe ze worstelt met de combinatie werk-gezin, zoals zovelen onder ons en met haar. Ze deelde in alle oprechtheid haar verhaal, haar twijfels, haar moeilijkheden en zegeningen. Het leverde haar flink wat reacties op, de ene al doordrenkt van meer begrip en empathie dan de andere.
1__Dit zijn waarschijnlijk de laatste nazomerse foto’s van dit jaar. Hoewel ze nog maar een dikke week geleden gemaakt zijn, voelen ze als uit een ander tijdperk. Hoe komt dat besef binnen, lilith? Hebt ge zoiets van we overleven dat hier ook wel weer? Of van WATTENHELL NOT READY YET TAKE ME BACK? Zoals elk
Vandaag is het #worldmentalhealthday. Een belangrijke dag, vind ik, want hoe meer er gepraat wordt over mentale gezondheid, hoe beter. Al was het omdat ik me herinner hoe het voelde om te starten bij een psycholoog met de gedachte in mijn hoofd dat ik niemand kende die in therapie was. Dat dat dus vast betekende
Sinds ik mijn laatste blogpost schreef bedacht ik me al een paar keer dat ik er nog zoveel over te vertellen heb. Ik bedacht een post in bad over de zeven dingen die me opvallen sinds ik ben gestopt met drinken. Met als nummer zeven hoe vrouwenbladen bijzonder handig inspelen op wine-o-clock en hoe gek
Het was allemaal stomweg gekomen. Ik had Het Zesde Metaal nog eens gezien op een klein festivalletje in mijn stad aan het einde van de vakantie, en voor de zoveelste keer beseft dat ik een überfan ben van Wannes Cappelle en alles dat hij doet. Drie dagen later zag ik een poster in de bibliotheek,
Het is een goed blogjaar geweest, denk ik. Jullie waren met veel, en jullie keerden vaak terug. Jullie reageerden enthousiast en deelden vaak jullie verhalen en tips in de reacties onder mijn posts, iets dat ik altijd bijzonder tof vind. Ik heb naar jaarlijkse gewoonte getwijfeld over richting en de mix tussen persoonlijke en praktische