Ik heb hier al een paar keer vermeld dat ik mezelf en mijn lichaam heb onderworpen aan het 5:2 dieet. Weer zo’n dieethype van mijn voeten, hoor ik u denken, en ik snap dat want ik dacht dat ook. Er waren geen plannen om ooit nog een dieet te volgen, want ik vind diëten per definitie stom, maar dat was tot ik deze documentaire van de BBC bekeek. Toen kwam ik tot de conclusie dat het eigenlijk niet echt een dieet is, maar een filosofie. Aan filosofieën doe ik nog wel, al helemaal als mijn gat er wat minder dik van wordt.
Lang verhaal kort: wie geïnteresseerd is in een manier van leven die ervoor zorgt dat hij gezonder en naar alle waarschijnlijkheid ook slanker zal worden moet even de moeite nemen om de documentaire te bekijken. Daarna snap je het helemaal, en is er eigenlijk nog weinig aan. Ik ben trouwens lang niet de enige in de Vlaamse blogosfeer die ermee bezig is. Sofie blogde er al twee keer over, en verwacht u binnenkort maar aan een paar enthousiaste posts van enkele blogcoryfeeën. Die plots opvallend strakker in hun bloggend vel zitten. EN MEER ZEG IK NIET.
Het 5:2 dieet komt er kort gezegd op neer dat je je lichaam tijd geeft om te bekomen van je bacchanalen door af en toe eens de rem op te zetten. Het handigste is om dat elke week twee dagen te doen, en de andere vijf “gewoon” te eten. Gewoon als in “ge moogt al eens een glas wijn of twee”, of “eet gerust een boterhammeke met choco”, of “als uw collega cake heeft gebakken voor haar verjaardag, dan moet ge niet met een zuur gezicht in de pak rijstkoeken op uw bureau zitten graaien”. Niet als: maak u elke avond een sandwich zoals Elvis Presley ze graag at. Allez, dat mag dus ook, maar dan gaat het hele afvalproces wel wat trager verlopen.
Ik heb eens een collage gemaakt van wat ik zoal eet, vooral ’s middags dan. Het is eigenlijk een mix van 5:2 en low carb slash paleo slash pascale naessens slash hemsley + hemsley, en voor mij werkt het. Op vastendagen eet ik vijfhonderd calorieën of minder (soms ook meer, maar zoals een groot filosoof ooit zei: beter zevenhonderd calorieën dan drieduizend), op de andere let ik op maar ook niet om te zeggen extreem. Zaterdag kwam vriendin J. koffie drinken en at ik gretig mee van de koekjes en heb ik geen neen gezegd tegen mijn eigen wijn. Het heeft geen effect gehad op het resultaat op de weegschaal.
Ik ben er niet zozeer enthousiast over omdat je ervan afvalt, eigenlijk. Dat doe je met alle caloriebeperkende levenswijzes, dus daar is echt niks speciaals aan. Het grote verschil met dit systeem is dat je het volhoudt. Alle artikels als deze ten spijt: ja, natuurlijk is elke dag op uw eten letten zeker even goed of misschien een tikje beter, maar weten we niet allemaal dat dat niet of amper vol te houden is door de meeste persoonlijkheidstypes? Mocht het zo simpel zijn, dan was iedereen slank en sportief, hln.be. Ik denk niet dat dat niveau kernfysica is. Awel, bij mij lukt het tot nu toe prima om elke week twee dagen in te plannen waarop ik superflink ben. Meestal op maandag en donderdag, maar ik ben flexibel. Ik ken mensen en bloggers die het al een jaar met veel succes doen, en nochtans niet bekend staan om hun karakter als er chipkes en een fles wijn in de buurt zijn. (EN IK KIJK NAAR NIEMAND IN HET BIJZONDER, LIEN B.)
Wat helpt om het vol te houden?
– het concept maaltijd anders zien. De tijd dat er bij een maaltijd pasta, aardappel of rijst moest zijn is eindelijk voorbij in mijn hoofd. Een slaatje is bijvoorbeeld nooit meer met iets van koolhydraten bij. Mijn recept is altijd: geweldig veel groenten met iets van proteïnen. Een stukje vis, kip of een ei, bijvoorbeeld. Iets dat vult. Daar mogen ook zaadjes (yum, geroosterde sesam) of noten bij. En een dressing. Ik weet het, dat is niet zo gezond, maar ik ga uit van het principe dat een slaatje met dressing gezonder is dan een big mac. Perfectie is de party pooper van alles, dus daar doe ik echt niet meer aan mee.
– kiezen voor gemak. Ik heb echt niet altijd tijd om groenten te staan snijden, maar meestal wel om een zak voorgesneden groentjes van de AH in een wok te gooien. En dus zorg ik dat ik er altijd een stuk of twee in mijn koelkast zitten heb. Net als spinazie, goed voor in een slaatje maar ook om snel te wokken met wat gemarineerde zalm. Ik heb dus ook altijd blokjes zalm in mijn diepvries zitten, en zakjes wokvis en scampi.
– plannen. Op vastendagen weet ik altijd wat ik ga eten, en ik ben aan het proberen om er nog meer voorspelbaarheid in te krijgen. Volgens mij is het makkelijker om voor jezelf uit te maken dat je op vastendagen vijf appels en drie rijstkoeken eet dan elke keer weer te moeten tellen en nadenken. Ik vind het vermoeiend om elke keer weer het warm water te moeten uitvinden als ik eigenlijk gewoon honger heb en wil eten. Het zou nog simpeler zijn als er gewoon gewoonte inzat en ik mindless alles kon klaarleggen ’s morgens.
– focussen op wat wel nog mag. Koffie is weinig calorieën. En koffie is best lekker. Net als zelfgemaakte soep.
– bewustwording. Beseffen dat er overal calorieën in zitten, ook in fruit en groenten die ge vroeger niet moest tellen bij bepaalde diëten. Nu eet ik plots halve appels en bananen, en neen, dat is geen waanzin, maar je zou verschieten wat je binnenspeelt als je een gigantische kom fruitsla met yoghurt en granola binnen lepelt. Die bewustwording blijft spelen als ik niet-vastendagen heb. Dan ga ik mezelf ook plots niet meer volproppen met brood en chips, merk ik, want ik heb te veel inspanningen gedaan op vastendag om alles teniet te doen.
De eerste resultaten zijn ondertussen binnen: min 4,2 kilogram op een maand tijd. Daar ben ik echt zeer tevreden mee. Mind you: ik ben ook wel regelmatig gaan sporten (lopen of fitnessen), dus ook dat zal wel geholpen hebben. 5:2 is op dat vlak geen quick fix: gemiddeld val je een halve kilo af per week. Ik voel me zeer goed, en vooral: ik heb voor het eerst in honderd jaar het gevoel dat ik iets doe dat ik perfect kan volhouden. Twee dagen in de week wat beter opletten dan anders is zeer haalbaar. Als ik het beu ben, dan denk ik “morgen mag ik weer een boterham met choco, of een spaghetti bolognaise”. Als ik eens een glas wijn drink (of drie), dan doe ik mezelf daarvoor niet dood onder het motto “zie je wel dat ik het niet kan? Ik ben met voorsprong de grootste loser ooit!”, ik zorg er gewoon voor dat ik dat doe op de gewone dagen, en dat mag, want het is een gewone dag en ik haal dat wel weer in op vastendag. Heb je vakantie, dan doe je gewoon een week niet mee, of doe je 6:1. Wil je daarna dat het weer wat sneller gaat, dan doe je 4:3. Nooit gedacht dat wiskunde me nog zo zou boeien.
Iemand van mijn lezers die er al mee bezig is? Ik ben benieuwd naar ervaringen, tips voor de vastendagen en andere reacties. Nog eens merci voor alle hartverwarmende reacties op mijn vorige posts, trouwens, dat was echt zeer fijn!
Op zoek naar een goed boek over 5:2? Lien Braeckevelt schreef het!
Koken, ik doe dat echt machtig graag. Alleen tempert mijn enthousiasme behoorlijk als het voor mijn zoon is. Ik hoor van veel mensen dat hij een gemakkelijke eter is, zelfs best veel dingen met eerder lastige smaken eet voor zo’n jong kindje (hij zou zich te pletter eten aan ansjovis, bijvoorbeeld) maar ik vind hem toch nogal een ondankbaar publiek. Wispelturig, ook. De ene dag is hij wild van zalm, maar dat kan een week later helemaal omslaan, altijd net als ik zelfzeker aan kom zetten met wat in mijn hoofd wel zijn lievelingsmaal moet zijn: zalm met kerstomaatjes en pasta. Plots lust hij dan geen zalm meer, vindt hij kerstomaatjes iets voor regelrechte losers, en pasta, dacht ik echt dat hij nog pasta lust? Baha, moeder, vergeet nooit les nummer één: nooit zeker van jezelf zijn in het bijzijn van een kleuter. Al helemaal niet als het om eten gaat.
Al voor 
Ik kan hier alleen maar met een geweldig gevoel van heimwee op terugkijken, eigenlijk. En in bewegend beeld is het precies nog meer Pinterest.
Liefhebbers van tofu beweren dat de wereldbevolking opgedeeld kan worden in twee groepen: zij die verzot zijn op tofu, en zij die nog nooit tofu hebben gegeten die klaargemaakt is zoals het hoort. Ik heb zeer lang gefrustreerd tussen die twee groepen ingezeten. Als thuisvegetariër (lees: ik eet thuis vegetarisch, en op locatie vaak niet) leek het me interessant om de beige sponsachtige blokken in mijn hart te sluiten. Ik heb echt geprobeerd. Door zo’n blok met zachte hand uit zijn bakje vocht te halen en af te deppen, te marineren, wokken, bakken, in miso soep te gooien of te grillen dat het een lieve lust was. Elke keer weer was het resultaat zo teleurstellend dat ik zin had om mijn jas aan te trekken en een sprintje richting het eerste beste Argentijnse steakhuis te trekken. En terwijl “eentje is geentje” zowat mijn persoonlijke mantra is, heeft iemand mij ooit kunnen betrappen op het opscheppen van een twee portie tofu.
Pittige tahu met geplette zwarte peper