Category Archives: how to

lilith beantwoordt de vragen die ze het vaakst krijgt over de nieuwe crib

Geschreven op 16 augustus 2018 | how to, lijstjes | tftcbouwt

Zesentwintig dagen. Zo lang wonen we ondertussen in de nieuwe crib. Lang genoeg om te beseffen dat we hier graag wonen. Het huis is helemaal ons ding, de omgeving en het uitzicht fantastisch, de overgang ging vlot. Alleen Flo laat de laatste dagen blijken dat het voor een kindje van twee en half allemaal niet zo evident is. Daarnaast is ze ook nog eens gewoon twee, is het grote vakantie, en is het voor dat kleine hoofdje plots allemaal heel veel. We doen ons best om er zo veel mogelijk te zijn als ze het lastig heeft. This too shall pass enal.

De afgelopen weken kregen we heel veel fijne reacties op de foto’s van ons nieuwe huis. Dat is leuk, want ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat het proces niet geheel pijnloos was (mahaha), dat er best veel is misgegaan onderweg, en dan is het tof om te beseffen dat het precies toch allemaal goed kwam, en dat andere mensen zelfs zin krijgen om ook aan de slag te gaan.
Courage daarmee! Ik zou het niet direct opnieuw doen (dat is gelukkig ook niet de bedoeling), maar nu we er wonen ben ik alleen maar blij dat we het hebben aangedurfd. Als ik ’s ochtends met een kop koffie naar buiten kijk pas helemaal.

Omdat we de laatste weken veel vragen kregen via mail en Facebook en ik geen maanden meer wil bloggen over #tftcbouwt, een overzichtje van de vaakst voorkomende vragen en overpeinzingen.

Mijn eerste reactie toen ik foto’s van jullie huis zag was: wauw, die heeft een keisjieke moderne villa. Zo eentje dat ik ook wil maar niet kan betalen. Toen keek ik naar de foto van het huis en maakte ik me de bedenking dat het huis, alleszins niet vanuit dat standpunt, niet lijkt op een villa maar “normale” proporties heeft. Een huis dat ik ook zou kunnen bouwen. :) Kan je vertellen over het proces van plannen tekenen, ruimtes inschatten, keuzes maken over 10 of 13 m diep bouwen, … Door te kijken naar jouw huisfoto’s lijkt het alsof het toch haalbaar is, een modern betaalbaar huis bouwen dat ruimte biedt aan een gezin van vier.

De kracht van ons huis zat hem voor een groot deel in de beperking, besef ik nu. Zoals jullie weten komen noch Youri noch ik uit een gezin waar ze het maar te scheppen hadden, waardoor we destijds voor onze eerste woning moesten antwoorden met “niks” toen de bank vroeg wat we zelf konden inbrengen voor de aankoop ervan. We hebben dat huis verbouwd en met wat winst kunnen verkopen, maar voor de rest: eigen bloed, zweet, tranen en heel veel schuiven in YNAB om alles rond te krijgen.

Wat niet wil zeggen dat we onszelf zwaar financieel pijn hebben moeten doen om dit huis te bouwen. Dat wilden we niet. Allebei niet. Dat is ook niet gebeurd. Mensen lijken te denken dat wij nu moeten leven op droog brood, maar dat valt goed mee. Met dank aan goed plannen, het budget als een havik in het oog houden, en harde keuzes maken. Wie het niet extreem breed heeft kan het niet extreem breed laten hangen. Maar blijkbaar toch een tof huis bouwen.

De beperking zat niet enkel in het budget, maar ook in de bouwvoorschriften. Wij bouwden in een duurzame wijk in Ieper, op een perceel grond waarop we de vorm van het huis en de materialen maar tot op zekere hoogte konden kiezen. De chance was dat de bouwgrond betaalbaar was (145 euro per vierkante meter), en dat wat we mochten doen ook was wat we zelf hadden gekozen. Een compacte woning, met beperkingen waar wij mee konden leven. Waar we zelfs achter stonden, want wij zijn er zelf van overtuigd dat groter en meer niet altijd de oplossing is. Minder en simpeler, dat was ons doel.

Het proces was simpel: Youri en ik maakten een plan volgens de spelregels die er waren. Een architect vertaalde dat naar een echt plan. Wij zochten aannemers. Er ging heel veel fout. We deden voort. We deden over heel veel dingen onze eigen goesting, ook als mensen ons ervan probeerden te verzekeren dat geen dressing, garage, kelder, zolder of tweede toilet toch geen optie was. Wij hebben dus geen dressing, geen garage, geen zolder of tweede toilet, en wij vinden dat niet erg. Wel een grote en doordacht ingerichte berging, zoals je hieronder ziet. Ik ben nogal geboeid door hoe ze dingen oplossen in kleine appartementjes en tiny houses, en zag het van in het begin als een uitdaging om een behoorlijk huis aan te pakken als een klein appartement. Met veel kasten en opslagruimte, zonder dat daar extra kamers voor nodig waren. Dat is volgens mij ook goed gelukt. We hebben ook hele containers naar de kringloopwinkel gedaan. Echt al jaren mee bezig, en ik wil nog minimalistischer de komende tijd. Outer order, inner calm, ik geloof dat keihard.

Voor de rest: onze ogen goed opengedaan als we in andere huizen waren, goed gekeken naar wat we zeker niet wilden. (veel, druk, vol) Ons niet verloren in al te dure keuzes die eigenlijk niet nodig zijn.

Wanneer kozen jullie ervoor om jullie vorig huis te verkopen? Wij twijfelen heel hard, we willen het niet te vroeg doen maar hebben ook schrik om te lang te wachten.

Van zodra we behoorlijk zeker wisten wanneer we in ons nieuwe huis zouden kunnen. We wisten dat we op 21 juli wilden verhuizen, en hebben het te koop gezet op 1 maart. Hier heb ik wat tips verzameld om je huis snel te verkopen. (in ons geval was het op vijf dagen geklonken)

Welke latjes hebben jullie tegen jullie gevel en hoe breed zijn ze?

De latjes zijn thermo essen met een clipsysteem van 52 mm breed. Geen tropische houtsoort, om de simpele reden dat wij dus in een duurzame wijk wonen waar ook op dat vlak wat voorschriften waren. Content van.

Wordt dat hout niet grijs?

Ja, zoals zo goed als elk hout, hebben wij ons laten vertellen.

Hoe zit dat met dat raamframe dat lager zit dan jullie vloer? Waarschijnlijk moet ik dat gewoon aan een ramenleverancier vragen maar ik vind het zo fascinerend. :-)
Wat ook als je stofzuigt, bots je dan gewoon tegen het raam?

Jep, gewoon aan de leverancier gevraagd of dat kon, en dat kon. Er zit wat marge tussen het raam en de vloer, ik bots er dus niet tegen al stofzuigen. En ik vind het supermooi.

Zijn jullie tevreden over jullie witte gietvloer?

Ha, de witte gietvloer! De vloer die ons door iedereen en zijn nonkel werd afgeraden, maar ook heel vaak met liefde werd bezongen door mensen die er een hadden. We konden een beetje oefenen doordat Youri voor onze bouw ook nog aan een verbouwing begon op zijn werk. Daar werd een witte vloer gegoten in hetzelfde materiaal (PU), zodat we dat al ons konden bezigen voor we zelf de knoop doorhakten. Wij verliefd, en dus werd het doorheen het hele huis wit. Ook in de badkamer, waar het werd doorgetrokken aan het bad en in de douche.

Ondertussen wonen we er bijna vier weken echt op, en kan ik eerlijk antwoorden op de vraag: wordt dat niet snel vuil?

Well. Je ziet het vuil in elk geval sneller liggen dan op parket. Zeker nu onze tuin nog niet is aangelegd brengen we wel wat stof en gruis mee naar binnen. En als we bezoek hebben met kindjes die koeken of wafels eten dan ligt het in no time vol, en ik vind dat je dat veel beter ziet op de gietvloer dan op ons parket.

Dat hebben we opgelost door een geweldig goede -en dure, maar het zo waard- stofzuiger te kopen (geloof het of niet, sinds de aankoop stofzuig ik zelfs graag) en een zeer goede mop. Ik moet er wat meer mee bezig zijn dan in de oude crib als ik het proper wil houden, maar ik ben ook honderd keer blijer als ik ernaar kijk. Het is echt zo mooi. Het zou makkelijker zijn als ik iemand was die aan mensen vroeg of ze hun schoenen willen uitdoen, maar zo ver ben ik nog niet.

Een paar uur nadat we er woonden gooide Flo al een tafel om die een kras maakte die er van zijn leven niet meer uitgaat, dus dat was een goede test. Voor de rest vallen de krassen mee. Er zijn er wel, doordat de kindjes niet altijd op hun tapijt spelen en who can blame them, maar ik heb de indruk dat ze vervagen, en dat je ze alleen ziet als je er zoals ik naar op zoek gaat.

Dus ben ik tevreden?

Ja, ik moet wat properder zijn dan vroeger om het volle effect te hebben, maar dan is dat effect ook echt wel zot cool.
Vraag het me nog eens binnen een jaar, anders.

Welke firma gekozen voor de gietvloer? En al krassen of strepen in?

Superfloor uit Poperinge. Heel tevreden. Wat de krassen betreft: zie het antwoord over de gietvloer hierboven. Er zijn er ondertussen nog wel wat, kleintjes, die vervagen precies ook weer. Strepen hebben we alleen als Dexter op witte sneakers op zijn knieën kruipt, maar die kun je gewoon weer wegvegen zonder veel miserie.

Waar komt die geweldige keuken vandaan?

Kvik Kuurne. Ask for Vinnie. Topkerel.

Ik zag een foto op één van je posts, berging denk ik. Boven wasmachine en droogkast hebben jullie een soort houten constructie. Ziet er niet enkel mooi uit, maar ook praktisch. Is dat gekocht of op maat gemaakt?

Dat is IKEA. Plank door Youri gezaagd en voorzien van een wasbak en kastje. Heel blij mee, en ook wreed handig als standing desk als de dochter naast mijn bureau slaapt en mijn man poetst.

Hebben jullie een aparte speelkamer voor de kids want nu zag de living er nog speelgoedloos uit :)?

Neen, ons huis heeft weinig aparte ruimtes. De speelhoek bevindt zich gewoon in de living. Ik heb wel een extra tapijt gelegd om te voorkomen dat de vloer daar vol putten zit door auto’s die naar beneden worden gegooid vanop grote hoogte, en tot nu toe lukt dat.

Hebben jullie al het oude interieur weg gedaan en alles nieuw gekocht?

We hebben veel laten staan in het oude huis na overleg met de nieuwe eigenaars, omdat de stijlen nogal clashten en wij het dan niet allemaal naar de Kringloopwinkel moesten doen. De speelgoedkasten zijn meegekomen, net als een kast van Dexter, en onze bedden en nog ergens een kast. Voor de rest: helemaal opnieuw begonnen, en blij dat we dat hebben gedaan.

Ik weet natuurlijk niet exact waar jullie voordien woonden, maar ik had de indruk redelijk in het centrum van Ieper? Wat heeft jullie doen beslissen om meer richting rand van Ieper te trekken? Meer ruimte? Tuin voor de kinderen? Comfortabelere woning?

Een beetje van de drie. In ons vorig huis hadden we een koertje, waardoor we niet veel ruimte hadden om de kindjes te laten spelen. Het werd ook een beetje krap met vier, vonden we, en we woonden aan een drukke weg met veel verkeer. Ons vorig huis was 900 meter wandelen van de Grote Markt, het huidige iets van anderhalve kilometer. Ik vind dat meevallen. Op vijftien minuten stappen sta ik onder de Menenpoort, er zijn winkels in de buurt, het ligt helemaal niet zo op de buiten als je op het eerste zicht zou denken. Plus: tien minuten stappen van de school van Dexter en binnenkort Flo.

Nog vragen? Stel ze gerust in de reacties, dan doe ik misschien nog een part deux.

Maken met de kidsters: wormen in aarde

Geschreven op 19 april 2018 | how to | recept, zoet

Tijdens de tweede week van de paasvakantie stond ik nog eens in de vakantieopvang. Tijd om mijn Pinterestskills boven te halen. Ik herinnerde me dat ik ooit iets had opgeslagen dat verdacht veel op potjes aarde met wormen lijkt, alleen is de aarde geplette oreo-koek en zijn de wormen van snoep. Doe daar nog wat instant chocomousse van saroma bij, en het is met weinig moeite scoren bij onze toekomst. Zeker als je op het fenomenale idee komt om enkele jongens de opdracht te geven wat ziploc-zakjes met koeken te vermorzelen. Gelijk hoe.

De rest is poepsimpel. Maak saromapudding. Strooi er oreo-aarde over. Geniet van hoe geniaal de kinderen je voor de volle zes seconden vinden.

Einde.

lilith verkocht haar huis razendsnel (en vertelt hoe ze dat deed)

Geschreven op 6 maart 2018 | how to, lijstjes | tftcbouwt

“We gaan jullie verhaal hier de volgende twintig jaar niet snel vergeten“, zei de notaris gisteren, toen we de compromis van ons huis gingen tekenen. Met moeite vijf dagen nadat de crib op immoweb stond. “Wij ook niet“, zeiden wij, nog bollewaarde van de vijf dagen die geweest waren. Maar boven al ook ongelooflijk blij. Ik was langer bezig met het regelen van een telefoonkaart om de verkoop van de crib in goede banen te leiden dan met de verkoop zelf.

Ons droomscenario was dit: snel een volgens ons goed bod krijgen. Geen weken of maanden aan een stuk rondleidingen moeten geven. Pijnloos verkopen. Liever dat dan hopen op gouden bergen en dan voorhebben wat de verkopers van het huis naast dat van ons (een identiek huis, maar met meer werk aan) voorhebben: dat het al bijna een jaar te koop staat. Daar hadden wij geen zin in. Ik weet niet wat het is geweest. De prachtige foto’s van Lieselot? Mijn tekstje erbij? De stijl van het interieur? Toch de prijs? In elk geval: wat volgens mij gigantisch heeft geholpen om het hoofd koel te houden was deze blogpost van Dietemiet die ik enkele maanden geleden met bovengemiddelde belangstelling las: Hoe verkoop je snel je huis?

Toen ik de post gisteren herlas kwam ik tot het besef dat ik heel veel van haar tips heb gevolgd. Met succes, gelijk ze zeggen.

Dit zijn (na eenmalig een huis te hebben verkocht) mijn belangrijkste tips om vlot te verkopen:

laat je huis schatten en vraag dat bedrag. Of een klein beetje meer. Wij hebben het twee keer laten schatten door verschillende experts, voor iedereen die bang is dat we veel te weinig hebben gevraagd. En we hebben er nog een beetje bij gedaan. Niet gigantisch veel. Nadat het de eerste keer werd geschat hebben we ons budget voor de bouw opgesteld, met de geschatte prijs in gedachten. Alles dat erbij kwam was dus extra. En we hebben de vraagprijs gekregen. Er was zoveel interesse in ons huis dat mensen wilden opbieden, maar wij waren heel duidelijk van in het begin: wie als eerste de gevraagde prijs bood, had de crib. Hierover meer in puntje twee.
denk na over je droomscenario. Als dat bij ons was geweest “250000 euro krijgen voor de crib”, dan hadden we het helemaal anders aangepakt dan nu. Maar dat was ons droomscenario helemaal niet. Wij wilden niet te veel tijd en energie in de verkoop stoppen, en een volgens ons correcte prijs krijgen.
denk na over je strategie. Voor zowel Youri als ik was het van in het begin duidelijk: wij hadden geen zin in opbieden en de stress die daarbij komt. We hadden ook weinig zin in constant mensen over de vloer krijgen die minder of meer wilden betalen, of commentaar zouden hebben op het feit dat ons dak nog niet geïsoleerd was. Onze strategie was: al biedt de tweede 50000 euro meer, de eerste die de vraagprijs biedt is gewonnen.
doe je best. Wij hadden het ongelooflijke geluk dat Lieselot de foto’s wilde komen nemen, maar dat ging niet vanzelf. Er werd serieus opgeruimd, nagedacht over het gevoel dat we op de foto’s wilden creëren (“denk vakantiehuis”, zoals Dietemiet het zo mooi zegt), ook de foto’s laten nemen kostte wat tijd en er moesten babysits ingeschakeld worden. Maar ik ben er ernstig van overtuigd dat dat ons zoveel tijd heeft uitgespaard aan zaterdagen en zondagen die nu niet meer gereserveerd moeten worden voor eindeloze huisbezoeken.
toon ook het leven, niet alleen het huis. Dit is iets dat ik in mijn workshop “content marketing” vertel aan mensen die teksten willen schrijven voor het internet. (ja, ik geef die! Waarover hier later meer) Tuurlijk is het boeiend en goed om weten hoe groot de oppervlakte van de woning is, en hoeveel toiletten er zijn, maar het spreekt nog meer aan om te zien hoe fijn wonen het is. Door te vertellen over dat heerlijk jaagpad langs het water, en de wandelingen naar de markt. “Wij zouden dat zelf nooit zo doen“, zei de notaris gisteren, maar ik zag dat ze zich met mij afvroeg waarom eigenlijk niet. Een huis kopen, daar horen emoties bij, net zo goed als specificaties.

Wij hebben maar één bezoek gehad, en het was dan nog een heel gek. Als ik het mag vertellen van de nieuwe eigenaars dan doe ik dat wel nog eens, want het is een behoorlijk zot verhaal.

Een hele dikke merci aan Dietemiet om haar kennis en ervaring te delen. Het heeft voor ons een serieus verschil gemaakt. (en het originele artikel staat nog vol tips, zeker gaan kijken als je overweegt om je huis te verkopen!)

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 21/40.

lilith’s liefde voor geroosterde groenten is groot (en met deze 4 tips die van u binnenkort ook)

Geschreven op 25 februari 2018 | food-a-licious, how to | recept, vegetarisch

Er zijn een paar gewoontes die de laatste jaren mijn huishouden zijn ingeslopen. Mijn vrijdagnamiddagse opruimsessies, die de start van het weekend net iets aangenamer maken. Mijn planten op vaste momenten water geven, zodat ze zowaar blijven leven. En groenten roosteren op zondag, een gewoonte die ik amper nog kan missen.

In het verleden zette ik vanuit de blijdschap over weer een portie geroosterde groenten al eens een foto op Instagram, en dan verbaasde ik me er steevast over hoeveel mensen verbaasd waren over mijn groenten. Roosteren begot. Hoe deed ik dat? Hoe lang? Wat deed ik daar dan mee? Blijkt dat niet iedereen elke week massa’s geroosterde groenten door rijst, pasta, soep of sauzen roert. En dat sommige mensen groenten zelfs nooit in de buurt van hun oven laten komen, terwijl dat een fantastisch machien is dat de smaak van die groenten alleen nog maar versterkt.

Ik heb ze pas echt goed leren roosteren met het laatste boek van Dorien, “Thuiskomen”. Ik kan dat boek niet voldoende bejubelen. Het is mijn lievelingskookboek van het moment, en als ik maar tien kookboeken mocht houden, dan was deze er zeker bij.

Als het op groenten roosteren aankomt heeft Dorien een paar regels, die ik met plezier volg. Niet omdat ik zo van de regels ben, maar omdat het resultaat altijd heerlijk smakende groenten is mét bruine randjes. En dat is exact wat je wilt. Je hebt niet geleefd als je geen ui met bruine randjes hebt geproefd.

Dit heb ik over groenten roosteren geleerd van Dorien:

Dat niet alle groenten even roosterbaar zijn. Volgens Dorien kun je alles roosteren “dat geen mals blaadje, geen peul of geen knapperige steel is”. Ik heb heel goede ervaring met rode en witte ui, paprika, tomaatjes, zoete aardappel, knolselder, wortel, courgette en bloemkool. Maar je kunt vast nog wel meer lekkere groenten bedenken.
Dat hitte je vriend is. Dorien raadt aan om je oven op 220 graden te zetten. Ik doe dat, doorgaans een half uur, en ik ben altijd blij met het resultaat.
Dat stoom de vijand van bruine randjes is. Hoe droger de lucht, hoe beter volgens Dorien, en dus kun je maar beter zorgen dat je groenten hun vocht rap wegkrijgen. Door alles in een laag op een bakplaat te leggen (iets dat ik niet altijd doe, maar het helpt wel), en door ze goed af te drogen voor het roosteren.
Dat de olie goed verdeeld moet zijn. En dat dat makkelijk doenbaar is door de groenten eerst in een grote kom te overgieten met olie en wat kruiden, te schudden tot de olie alle groenten raakt, en ze pas dan in de bakplaat te gieten.

Dit zijn ze voor ze de oven ingaan.

Wie mij een beetje kent snapt onmiddellijk waarom roosteren mijn ding is. Grove stukken, snel klaar, weinig werk voor veel resultaat.

Deze week waren het: rode ui, witte ui, een paar kerstomaatjes, een courgette, een rode paprika, en wat teentjes look, die zoals ook het boek van Dorien voorschrijft mee in de oven mogen, zolang ze hun jasjes aanhouden. Daarna kun je hun heerlijkheid uit de schil duwen en door van alles en nog wat roeren. Saus. Soep. Mayonaise. Een vinaigrette.

Over deze kom groenten strooide ik met peper, zout en ras el hanout, maar dat had net zo goed gedroogde oregano of pimenton de la vera kunnen zijn.

Er is zo’n significant verschil tussen honger hebben en tegen een hoop rauwe, ongeschilde en onverwerkte groenten aankijken, of een glazen potje vol heerlijke geroosterde groenten uit de koelkast trekken en alle mogelijkheden zien. Ik eet ze soms op toast met kaas of hummus. Ze zijn ideaal voor in een snelle curry of bij een slaatje. Ik werk er soepen uit de diepvries mee af. Of roer ze met wat pesto door rijst of een restje pasta. Je kunt ze ook perfect gebruiken voor deze hemelse lenterolletjes. Of bij om het even welke andere maaltijd die snakt naar extra groenten.

Jullie moeten er trouwens niet mee inzitten dat ik door al die gezonde keuzes niet aan mijn vereiste aantal calorieën per dag zou komen. Toen ik vanmorgen net was beginnen roosteren kwam een van de opa’s aanzetten met deze geweldige bananentaart met rice crispies van Jeroen Meus. Alles is dus keihard in balans.

“Thuiskomen-de magie van doordeweeks koken” van Dorien Knockaert verscheen bij Luster.

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 12/40.

Podcastmaand, omg yes. <3

Geschreven op 5 januari 2018 | how to | podcast

Maar hoe doe je dat dan?
Maar wanneer heb je daar tijd voor?
Maar hoe weet je dan naar wat je moet luisteren?
Maar wat is dat dan eigenlijk allemaal juist?

Als dit gesprek zich afspeelt, wees dan maar zeker dat ik weer eens zo snugger ben geweest om mijn liefde voor de podcast te bezingen tegenover iemand die het in Keulen hoort donderen. Al terwijl ik op zoek ga naar de onvindbare podcast-app op hun Samsung Huawei zevenendertigveertig beklaag ik me dat al, maar tegelijk ook niet. Ik ben nog altijd een onwaarschijnlijke podcastfan. Dat schreef ik al in het jaar des heren 2015, maar al bij al schreef ik er nog niet bijzonder vaak over.

Laat mij dat ineens goedmaken met een podcast-themamaand. Say what? Yes. We gaan eens kijken wat dat geeft, zo’n thema, en misschien zit er wel een achterliggende reden achter maar dat zullen we dan wel zien als het zover is.

Wat mogen jullie van deze fijne maand voor de oortjes verwachten?

Van alles, eigenlijk.

Ik ga jullie vertellen wat podcasts voor mij betekenen. Wanneer ik ernaar luister. Hoe je zelf tijd kunt vinden om je er lichtjes tot medium hard in te verdiepen. Wat mijn favorieten in verschillende genres zijn. Hoe je dat installeert. Waarom het iets voor jou zou kunnen zijn. Of compleet niet. Ik weet dat heel wat lezers van Tales from the Crib ondertussen om zijn, dus als je daar iets over te vertellen hebt, doe dat dan zeker.

Deze maand wordt nog boeiender met jullie tips, eigen ervaringen, vragen en bedenkingen, durf ik vermoeden. Dus welkom. Mijn reacties zijn jullie reacties. Hou jullie oortjes open. Er zou wel eens van alles geestigs aan kunnen komen.

Zelf vakantieopvang organiseren: hoe wij dat deden op zes maanden tijd

Geschreven op 9 augustus 2017 | how to

Hoe gaat dat? Je zit te wachten tot het jouw beurt is om de kerstevaluatie te gaan beluisteren van je kleuter op school. Een van de andere moeders laat vallen dat er binnenkort al moet ingeschreven worden voor de kampjes van de zomervakantie, en het koud zweet breekt je uit bij de gedachte aan Dexter die elke ochtend laat blijken dat hij niet zo hard gemaakt is voor kampjes waar hij geen kindjes kent en geen idee heeft wie voor hem gaat zorgen. Je herinnert je een blogpost van Renilde, en laat iets vallen over kinderopvang door ouders. Niet goed wetende waar je aan begint.

Zo begon onze vakantieopvang, die ondertussen volle bak draait en mij elke dag weer een warm gevoel bezorgt. Omdat de opvangouders stuk voor stuk hun best doen om er iets tofs van te maken. Omdat de kindjes allemaal even graag komen. Omdat we dat toch maar geflikt hebben, zonder elkaar eigenlijk te kennen, op zes maanden tijd. Ik vind dat we daar trots op mogen zijn. Dat dat lukt. Dat er elke dag twee ouders zijn die op de kindjes komen passen. Soms zelfs vier, als mensen maar halve dagen kunnen komen. Soms juffen of stagiaires of andere mensen die ons goedgezind zijn. Dat mensen die plots niet kunnen komen of ergens langs een autostrade staan met een ontplofte band (*kijkt niet naar Youri*) kunnen rekenen op de welwillendheid van andere ouders om dat even op te lossen. Waw, denk ik dan. Hoe goed, dat dat lukt.

Als dat bij ons lukt, dan kan dat bij anderen ook lukken. Ik hoor van heel wat mensen dat ze het een superfijne gedachte vinden om zelf zoiets uit de grond te stampen. Dat kan. Dat is zelfs aan te raden.

Zo deden wij het!

1. Er werd informatie ingewonnen.

Op de rapportavond stonden we te praten met drie mama’s, in de kerstvakantie die erop volgde mailde ik eens naar Renilde die me doorverwees naar Cokido, waar Eefje me telefonisch in gang stak en geduldig alle vragen waarmee ik kwam aanzetten beantwoordde. Eefje organiseerde al een paar keer een dergelijke sociale kinderopvang en haar organisatie begeleidde verschillende groepen over heel Vlaanderen. Op die manier moesten we het warm water niet uitvinden en konden we een beroep doen op de ervaring van anderen wat betreft reglementering, verzekeringen, planning en andere zaken. Eefje en ik spraken af dat ik op zoek zou gaan naar wat ouders die zin hadden om mee te doen.

2. Er werd volk gezocht.

Door middel van mensen aanspreken in de gang, briefjes meegeven in de mapjes van de kindjes, aankondigingen op de samenkomsten van de oudervereniging. Op onze eerste samenkomst waren we niet met superveel volk, maar we konden starten.

3. Er werd een locatie gezocht.

De school was van in het begin onze droomlocatie. Een vertrouwde omgeving voor onze kindjes, met alle infrastructuur voor kleuters. (denk: kleine toiletjes!) Ik trok mijn stoute schoenen aan en ging praten met de directie. Die vond het een leuk idee, maar moest het bespreken met mensen die boven hen stonden. Dat proces duurde een tijdje. Zo lang dat we begonnen te vrezen dat het een njet zou worden. We wisten dat we het sowieso wilden doen, en dachten al na over andere locaties. Er was een optie om het in een dienstencentrum in de stad te doen dat in de zomer leegstond, we dachten na over andere plekken. Hoorden dat er initiatieven waren waarop er zelfs werd opgevangen op een boerderij, hoe idyllisch. En toen ineens kwam de verlossende mail: we mochten een week testen in de paasvakantie (iets dat ze ons bij Cokido hadden aangeraden), en daarna zou er geëvalueerd worden voor de zomer. Dikke vette yes.

4. Er werd veel vergaderd.

Over plannen van aanpak. Over samenwerkingen met de speelgoeduitleendienst van de stad en de bibliotheek. Over wie de knutselmaterialen zou halen. Wat we mochten gebruiken van materiaal op school. Waar de kindjes wel en niet mochten komen. Hoe we voor de nodige vervanging zouden zorgen bij overmacht of ziekte. Of we ook kindjes van buiten school zouden opvangen. Voor elke tien vragen kwamen er tien bij, maar het was ook gezellig en we kwamen zo al eens bij andere ouders thuis op mooie zomeravonden. Eefje en haar team kwamen eens uitleg geven op school. En stapje bij stapje kwamen we dichter bij de paasvakantie, waarin we drie dagen aan het testen sloegen. Dat viel zeer goed mee, wat vertrouwen gaf voor de zomer. En een go van de directie.

5. Er werd ook getwijfeld.

Uiteindelijk kwamen we overeen om het het eerste jaar niet te moeilijk te maken. En dus ook geen gezinnen aan te trekken van wie de kindjes niet op de school van onze kindjes zaten. Dat hield de vergaderingen kleinschalig, maar doordat het schooltje nog klein is en niet iedereen zomaar kon of durfde instappen hadden we eigenlijk te weinig gezinnen om een goede planning op te stellen. Correctie: dat is wel gelukt, maar er werd wel wat verwacht van de ouders. Het systeem is dat je een dag opvangt in ruil voor vier opvangdagen voor je kind, en het gebeurt wel eens dat er een ouder twee dagen per week staat. Dat zijn dan mensen die bijvoorbeeld in het onderwijs staan en menen dat het soms simpeler is om hun kindjes mee te nemen naar een bende vriendjes dan ze heel de vakantie zelf te entertainen. En dat is ook gewoon zo. We hebben goed met iedereen overlegd, over of ze het zagen zitten, de opvangdagen die van hen werden verwacht. Er werden extra’s ingeschakeld, in de vorm van mijn schoonzus die wilde komen helpen op twee dagen dat Youri of ik gingen opvangen, of moeders die met hun dochter opvingen en dat heel gezellig vonden. En zo kwam alles goed. Ook mensen die in het begin niet goed wisten of ze wel durfden meedoen kwamen eens kijken en vonden het zo leuk dat ze volgend jaar ook willen meedoen aan het systeem. Ook daar zijn we erg blij mee.

Ondertussen zitten we over de helft van onze vijf en een halve week vakantieopvang, en ik kijk elke dag mijn ogen uit. Dexter gaat supergraag, en hij is niet alleen. Morgen haal ik weer mijn knutsel- en taartenversierskills boven, samen met B., die vandaag al iets met zanddeeg deed en me liet weten dat dat nog kan geschilderd worden. Mijn kopzorgen waren nergens voor nodig, zo blijkt. De vakantieopvang is geweldig, ook wat betreft contact met andere ouders en hun kindjes. Ik kan het iedereen aanraden. Wie zei dat weer, dat je wat je zelf doet altijd beter doet? Ik ga het nog beginnen geloven.

Heb je vragen of wil je zelf sociale kinderopvang organiseren? Check dan zeker eens de site van Cokido, of stel ze hieronder in de reacties!

lilith deelt haar tips om de kinders bezig te houden in de vakantie

Geschreven op 25 juli 2017 | how to, lijstjes

“Maar wat kan ik doeeeeeen?“.
“Ik heb geen speeeeeeeeelgoed“.
“Maar ik weet niet wat ik moet doeeeeeeeeeeen“.

Echt, als ik denk dat mijn zoon een zaag kan spannen, dan is dat in de vakantie doorgaans maal zeventien. Ik droom van een thuisblijfvakantie waarin ik ze gewoon in de tuin met opblaasbaar zwembadje kan steken, maar daarop is het nog minstens een jaar wachten. En als je weet dat de tuin het laatste is waar ons budget naartoe zal gaan, dan eerder vijf jaar. Oh well, een mens kan niet alles hebben, en al zeker niet tegelijk.

Toen ik onlangs een foto op Instagram deelde waarop Youri een gezelschapsspel speelde met de kindjes kreeg ik de vraag om eens een blogpost te maken rond fijne gezelschapsspelletjes voor jonge kinderen. Ik zou dat kunnen doen, maar ik ga mij zelfs nog wat meer uitsloven door ook wat andere tips te delen om uw gasten weg te houden van die deksele tv en die duivelse iPad. Wiens uitvinders wij hier op sommige momenten ook gewoon op beide knietjes willen bedanken, maar we proberen het gebruik nog altijd te beperken tot vaste momenten (als Flo haar middagdut doet en mama dit soort blogposts typt) en het zijn ook de eerste zaken die geschrapt worden als sommigen hier beginnen te spuwen, met dingen naar ons hoofd beginnen te gooien of hun zus een duw of stamp verkopen.

Deze dingen werden deze vakantie al getest en minstens voor vijf zalige minuten goedgekeurd door die van mij:

De oude digitale camera. Misschien heb je er nog een in een schuif liggen die aan de kant werd geschoven toen de smartphone met fantastische camera zijn intrede deed. Dexter is niet alleen zot van foto’s maken (en doet dat ook lang niet slecht), sinds hij ontdekt heeft dat hij er ook filmpjes mee kan opnemen is het hek helemaal van de dam. Sinds hij weet dat Youri die filmpjes kan monteren voor de iPad, waar hij ze zevenendertig keer na elkaar kan bekijken tot hij pipi in zijn broek doet van het lachen (true story) nog meer.
Gezelschapsspelletjes. Dexter is op een leeftijd waarop hij zeer graag gezelschapsspelletjes speelt, zolang hij niet verliest. Zijn absolute favoriet was zeer lang “Wie is het?” in deze versie van Finding Dory. Eens gekocht in het Kruidvat, en man, heeft hij daar al plezier van gehad. Sinds hij het cadeau kreeg voor zijn verjaardag werd dit spel evenwel keihard van de troon gestoten door Labyrinth, de brandweerman Sam editie. Zot is hij van dat spel, ook al heeft hij de strategie erachter nog niet volledig door, maar dat deert hem niet, en het lijkt precies wel bij elk spelletje beter te gaan. (en woah, ik zie dat ze er ook hebben van Cars 3 en Disney enzo, had ik dat geweten). Ook behoorlijk populair en goed te doen voor zijn leeftijd: Monza van Haba, een soort racespel.
De bibliotheek. Wij hebben het geluk vlakbij die van Ieper te wonen (iets dat ik nog zal missen als we verhuisd zijn), en dus springen wij snel eens binnen. Ik herinnerde me een week geleden ineens hoe zot ik als kind was van de boeken van Guinness World Records. Geen zever, ik heb niet moeten opzoeken dat de langste man die ooit heeft geleefd Robert Wadlow heette en 2 meter 72 was. Dat is nog steeds parate kennis. Wij dus naar de bib om een paar boeken te gaan halen, en Dexter is ook helemaal mee. Hij heeft zelfs even overwogen om een gooi te doen naar de titel van langste nagels ter wereld, maar zag er weer van af toen ik zei dat hij dan wel nooit zijn broek nog open zal krijgen om naar het toilet te gaan. Oh, en van Lannoo kreeg ik onlangs de geweldige boekjes “Mijn kind knutselt graag” en “Mijn kind verveelt zich nooit“, vol spelletjes en knutselprojecten. Ik ben daar zelf absoluut geen held in, maar ze hebben me al een paar keer uit de nood geholpen thuis en in de vakantieopvang.
Het good old uitstapje. Wij zijn al naar de ezelsboerderij geweest. Ook al naar de lokale zomerbar en de zelfplukboerderij. Al die plekken hebben gemeen dat ze niet ver zijn. Echt, een vakantie in een straal van 15 km rond de voordeur, ik kan daar steeds meer van genieten. Zeker nu de kindjes nog klein zijn. Mijn FOMO is de laatste jaren zo hard aan het oplossen dat het haast niet te vatten is. Ik ben nu content dat ik niet per se naar het strand of de Gentse Feesten moet van mezelf. Wat een opluchting, soms. Soms is een trip met het hele gezin naar de Colruyt ook al een heel avontuur en meer dan genoeg spanning en sensatie voor een dag.
De emmer water. Echt, geef kinders een emmer water waarmee ze zichzelf of anderen nat mogen maken en ze zijn content. Zelfs die van mij. Ook altijd een hit: opdrachten geven. Vragen of ze zin hebben om mee te helpen met soep maken, of fruitsla. Of we samen chocoladetaart gaan bakken, of de was gaan plooien of ophangen. Als ik Flo de wasmachine laat vullen is ze het gelukkigste kind ter wereld. Geen idee hoe lang nog, maar ik profiteer ervan zo lang dat geluk deel uitmaakt van mijn bestaan.

Nog tips om de zomer door te komen? Deel ze aub! We zullen u zo dankbaar zijn.

de drie dingen die ik had willen weten toen ik thuiskwam met baby 1

Geschreven op 29 april 2016 | dexter, flo, how to

In de crib zijn we amper bekomen van de komst van Flo, of het is al aftellen naar de volgende baby. Gelukkig niet van ons, god sta me bij, maar wel de eerstgeborene van mijn kleine broer, die zich als alles goed gaat al binnen enkele weken laat zien. Mijn kleine broer zal niet kwaad zijn als ik zeg dat hij op dit moment niet ongelooflijk gespecialiseerd is in pasgeboren mensenkinderen. Hij heeft er al wel eens een gezien, maar de echte nuts en bolts zullen zich de komende maanden op natuurlijke wijze aan hem en mijn schoonzus moeten openbaren.

Je kunt jezelf dan wel wat sussen met lijstjes afvinken en geboortelijsten leggen, als puntje bij paaltje komt is er een voor en een na de komst van de baby, en dat krijg je pas uitgelegd aan iemand die die transitie zelf heeft doorgemaakt. Life can only be understood backwards but must be lived forwards en andere Pinterestspreuken, ik weet het, maar toch zijn er een paar zaken die ik ondertussen heb geleerd die de eerste weken met een kersverse baby wat makkelijker kunnen maken. Wat werkt is voor iedereen anders, dat besef ik wel. “Slaap als je baby slaapt” werkt bijvoorbeeld niet voor mij, maar andere zaken hebben wel een en ander vergemakkelijkt. Je weet maar nooit dat ze iemand helpen die met de handen in het haar zit.

Drie dingen die ik had willen weten toen ik thuiskwam met mijn eerste baby:

– hoe goed het nachtelijke shiftensysteem werkt:

Ik weet het, uw man moet gaan werken den duts, en gij moet niet anders doen dan wat in de zetel lummelen met uw pasgeboren baby, dus is het maar normaal dat gij elke nacht opstaat terwijl hij blijft liggen. Gelukkig zijn de jaren vijftig gepasseerd, en mogen mannen ook gerust eens een hand toesteken als het lastig wordt. Zelfs als het niet lastig wordt. Waarom hebben we anders onze bustehouders verbrand, eigenlijk? Youri en ik werken met het systeem van opgesplitste nachtelijke verantwoordelijkheid. Mede omdat er weinig dingen irritanter zijn dan ’s nachts niet weten aan wie het is om op te staan voor een huilende baby of voeding. Als wij uit een diepe slaap komen zijn wij allebei soms zo cranky dat we elkaar zouden kunnen slaan, en om dat te voorkomen doen wij van afspraak. De ene nacht geef ik de laatste voeding (meestal rond tien uur) en ben ik vanaf dan van dienst tot aan de volgende voeding. In het begin was dat een shift van een uur of vier, en als ze in die shift niet wilde slapen dan was het aan mij om dat op te lossen.

Ondertussen slaapt Flo al blokken van een uur of zeven na elkaar (wij zijn dankbaar en hopen het niet gejinxt te hebben nu), dus begint de shift van Youri in dit geval om vijf uur ’s morgens met een voeding. De volgende nacht is het dan omgekeerd. Op die manier weet je altijd dat je toch zeker vier uur kunt slapen, ook al zorgt het kind voor een zware nacht. Helemaal in het begin lieten we Flo de eerste shift beneden slapen en sliep de verantwoordelijke van dienst in de zetel tot aan de aflossing, maar nu loopt alles zo vlot dat we al weer met zijn allen samen slapen. Zij in haar bedje naast ons bed, evenwel. En dat werkt perfect. (ik weet het: als je borstvoeding geeft dan kan de man niet veel doen bij honger, maar een baby is lang niet altijd wakker van de honger. En voor vrouwen die kolven kan dit natuurlijk wel perfect, al is het om wat rust te hebben)

– dat je het zo klein mogelijk moet maken:

Een gouden raad uit de tijd dat we compleet kapot bij de kinderarts zaten met Dexter de kleine huilbaby. Ook al kun je soms weinig doen om krampen weg te nemen bij een baby, toch kun je het voor hem of haar wel zo klein mogelijk maken. Dat was toen nieuw voor mij, maar ondertussen heb ik al zoveel gelezen dat die theorie bevestigt (zie het werk van de geweldige Harvey Karp, over inbakeren en sussen en wiegen en andere tovermiddeltjes) dat het eigenlijk logisch is: een baby heeft negen maanden krap behuisd in je buik gezeten, en als hij het zwaar heeft, dan is dat meestal omdat zijn omgeving plots te groot is, te imposant en te veel impulsen op hem afvuurt. De oplossing is dan om het weer klein en knus te maken. Inbakeren helpt bij ons geweldig (Flo wordt elke nacht ingebakerd en ondergaat dat ook veel makkelijker dan Dexter destijds, die zich elke nacht als een Houdini los wist te maken. De kans bestaat evenwel ook dat wij toen nog niet zo goed konden inbakeren, maar kom), en een draagdoek waarin de baby dicht tegen je hartslag aanzit is ook fantastisch. Iemand raadde het me aan in de reacties van de vorige post, maar Flo wordt dus al eens gedragen.

Ik volgde deze keer een draagconsult aan huis bij Bieke van Draaggraag (en kan dat iedereen aanraden). Flo wordt of in mijn tricot slen (een rekbare doek zoals deze) gehesen als ze het lastig heeft, of als ik het lastig heb dan kies ik voor de fantastische Bondolino die ik heb van bij Babybij, de draagdoekenshop van Webkim. Het grote voordeel aan die Bondolino is dat je hem niet hoeft te knopen, en je baby dus nog veel sneller in de juiste houding in de drager krijgt. Lees: echt waar op een paar seconden. Ik zou iedereen die wat bang is voor het knopen maar toch wil kiezen voor een ergonomische drager waarin de baby perfect in kikvorshouding zit (en dus niet zoals in de Baby Bjorn carrier die je vaak ziet wat hangt te hangen) de Bondolino aanraden. Fantastisch geboortegeschenk ook, volgens mij, en Webkim is de perfecte vrouw om je alles uit te leggen, zo bewijzen ook haar geweldig populaire filmpjes op Youtube die mij alles geleerd hebben dat je maar over dragen wilt leren.

– dat vergelijken alle pret wegneemt.

Zeker als je zo’n eeuwige piekeraar bent als biebie hier. De curves van Kind en Gezin. Het aantal voedingen en de hoeveelheden waaraan een baby al vanaf dag één moet zitten. Of de baby al doorslaapt (dat wordt tegenwoordig soms al gevraagd als het kindje twee weken oud is, merkte ik. Met een zorgelijke “ah, oei” als je ontkennend moet antwoorden). Ik kan alleen maar zeggen dat ik me al over van alles zorgen heb gemaakt en dat de meeste dingen gewoon goed komen als je het tijd geeft. Is dat niet zo, ga dan naar een goede kinderarts en ga niet te veel voort op volkswijsheden en internetfora. Allemaal goed bedoeld, maar ik heb vorige week nog meegemaakt dat een veronderstelling rond medicatie die iedereen van elkaar overneemt helemaal nergens op leek te slaan. Altijd best eens checken, dus.

Heb jij nog tips voor ouders in spé? Ik lees ze graag in de reacties hieronder!

(Het zijn dit soort blogposts die ervoor zorgen dat ik tegenwoordig vaker aangesproken word met “beste mamablogger,” dan ik op een nuchtere maag aankan hé? Dju toch.)

Waarom ik iedereen een Kindle aanraad (en daar nochtans niet voor betaald word)

Geschreven op 8 november 2015 | how to, lilith tipt | boeken, review

Soms wou ik dat ik een percentje kreeg op het aantal Kindle e-readers dat onder enige invloed van mijn enthousiasme is aangeschaft. Het zou in de laatste vijf jaar vast een bedrag betreffen dat stevig genoeg aantikt om elke maand een nieuw boek te kopen, en ik heb nochtans totaal geen deal met Amazon, de verdeler van de beste e-reader die ik al ooit onder ogen kreeg. Ik ben gewoon zeer enthousiast.

Sinds ik vijf jaar geleden mijn eerste Kindle kocht en ik op kerstmis van 2013 compleet onverwacht een nieuwe Kindle Paperwhite onder de neus kreeg geschoven van mijn beste man ooit heb ik hem altijd bij mij. Dat is namelijk de magic van de e-reader: dat dat even veel blijft wegen, al staan er honderd boeken op (ik las ergens dat er iets van drieduizend boeken op passen, crikey), en je hem daardoor op elk leeg moment uit je handtas kunt toveren om te beginnen lezen. Al is dat rechtstaand op een perron, met één hand.

Mensen die mij kennen weten dat je mij met weinig zinnen harder de kast op kunt jagen dan “Jamaarja, ik lees niet graag op een computerscherm“, “Ik vind zo’n tablet/iPad toch niet hetzelfde als een echt boek“, of “Ik heb een e-reader die ook films kan afspelen, maar ik gebruik hem niet want ik lees er niet graag op“. Om er maar enkele te noemen. Omdat ik het heb beloofd: een paar misverstanden die ik graag de wereld uit wil helpen, en ergens tussen de lijnen wat tips voor mensen die overwegen om een e-reader te kopen en wat gefanboy richting mijn Kindle, waarvoor mijn excuses mocht ge minstens even zot zijn van uw Kobo of Samsung en vinden dat ik een te duidelijke voorkeur heb. Dat is namelijk helemaal waar. Dit is geen objectieve review, maar een door een erg verliefde bril.

Dit heb ik te melden:

– Een e-reader is geen tablet, en niet elke e-reader is een goede e-reader. Een e-reader lijkt van ver wel op een tablet, dus ik snap de verwarring, maar je leest op een zwart-wit scherm met digitale inkt. Dat leest even vlot als een gewoon boek, iets dat je moet gezien hebben om helemaal te kunnen snappen wat het verschil is. Een tablet schijnt constant wit licht in je ogen, wat ze erg moe maakt. Een Kindle of andere e-reader heeft geen nood aan zo’n verlichting, wat de leeservaring veel aangenamer en minder vermoeiend maakt. Er bestaan behoorlijk grote verschillen tussen e-readers. Als ik mijn Kindle vergelijk met de andere die ik al in handen heb gehad dan valt me vooral op dat het scherm sneller reageert en de letters er beter uitzien. Tegelijk ben ik ervan overtuigd dat ook een Kobo of een Samsung hun kwaliteiten hebben, maar kijk, ik ben zo verknocht aan mijn beestje dat er veel moet gebeuren voor ik nog overstag ga voor een ander merk. En ik ben niet de enige die het zegt: de Kindle Voyage wordt op dit moment door heel wat tech sites aanzien als de beste e-reader die er is. Michel Vuijlsteke had al elke Kindle die er was, en heeft nu dus ook de Voyage. Op zijn blog vind je veel meer informatie dan ik ooit zou kunnen verschaffen.

– Hoe meer hij kan, hoe beter? Niet in dit geval. Een e-reader die kleuren kan weergeven of filmpjes kan afspelen is een tablet. Leuk hoor, allemaal, maar ik wil een goede leeservaring, en daar heb je e-paper voor nodig. Op e-paper kan je enkel tekst inladen, geen filmpjes. Wat mij betreft is het dus het ene of het andere, meteen ook de reden dat ik geen Kindle Fire zou moeten hebben. Dat is namelijk wel gewoon een tablet. Het is wat mij betreft ook gewoon heel fijn dat een Kindle geen notificaties vanuit je mailbox of Instagramaccount doorstuurt. Lezen es lezen. Er zijn al genoeg notificaties op andere plaatsen.

– Hoe minder schermen, hoe liever, hoor ik soms. Misschien, maar op het scherm van een Kindle lezen is echt een hele andere ervaring dan op een computerscherm of het scherm van uw smartphone. Je ogen worden er zoals gezegd niet zo moe van, en het is zelfs handiger om in fel zonlicht op een Kindle te liggen lezen dan in een echt boek, vind ik.
Doordat het scherm enkel werkt om de inkt te herverdelen over de pagina verbruikt een Kindle ook zeer weinig energie: ik moet hem een keer per maand herladen, en dat is het. Hij wordt nochtans zeer intensief gebruikt.

– Het is niet omdat je een Kindle hebt dat je geen echte boeken meer mag kopen. Mensen doen soms alsof het alles of niets moet zijn, merk ik als ze me ergens zien met een echt boek. (*blij ziejewelsnuivend* “Ha! Toch teruggekomen van de e-reader ja?” Euhm neen.) Ik lees nog regelmatig echte boeken. Soms omdat ik ze niet wil kopen op mijn Kindle omdat ze te specifiek zijn, of te niche. (kookboeken, koffietafelboeken, prentenboeken, of boeken waar geen e-readerversie van bestaat omdat ze te obscuur zijn, bijvoorbeeld) Soms omdat een vriendin me een boek in handen drukt dat ik zeker moet lezen, of omdat ik iets zie liggen in de bib dat me aanspreekt. Dat kan en dat mag nog steeds allemaal. Ik denk dat de verdeling bestaat uit 80 procent Kindle, 20 procent papier.

– Het is niet omdat je een Kindle hebt dat je plots een lezer wordt. Soms krijg ik de vraag van mensen die zelden of nooit een boek ter hand nemen naar mijn ervaringen met e-readers. Ik geloof niet dat je door de aankoop van een e-reader meer gaat lezen als je niet graag leest, wie graag wil lezen vindt altijd wel een manier, ook zonder e-reader. Maar een e-reader maakt het voor een lezer wel veel makkelijker om een superenthousiast lezer te worden, daar ben ik het levende bewijs van. Sinds ik een Kindle heb lees ik altijd en overal.

– Het is wel omdat je een Kindle hebt dat boeken kopen heel gemakkelijk wordt.
Misschien vaak ook gewoon te gemakkelijk. Het is echt kopen met een klik, eens je credit card gegevens gelinkt zijn aan de webshop van Amazon en je WIFI ter beschikking hebt. Je hebt er ook met 3G. Er is een ongelooflijk uitgebreide collectie Kindle boeken beschikbaar op Amazon, en als je liever in het Nederlands leest sinds enige tijd ook op Amazon.nl. Ik download zo goed als altijd eerst een gratis sample van een boek, nog zo’n leuke troef: van bijna elk boek kun je eerst een paar pagina’s lezen voor je beslist om er de rest van te kopen. Ik zorg dus altijd dat ik een tiental samples heb staan voor dode momenten. Gelukkig kost een boek op je Kindle doorgaans iets van de helft minder dan een echt boek, of ik was geruïneerd, ondertussen. Er zijn trouwens ook behoorlijk wat spotgoedkope of gratis boeken voor Kindle te vinden. Ik heb er totaal geen last van dat ik enkel boeken via Amazon kan kopen, want zoals gezegd is de collectie zo gigantisch dat ik er eigenlijk bijna alles op kan vinden. Radio 2 deed onlangs nog een vergelijking met enkele andere soorten, misschien interessant voor zij die twijfelen. Oh ja, mocht u eraan twijfelen: ik koop al mijn boeken. Punt. Ik heb ook graag dat mensen betalen voor mijn werk.

– Ik kan eindelijk iets doen met mijn aantekeningen. Ze doorlopen via een lijst die online staat, bijvoorbeeld, handig als ik op zoek ben naar inspiratie of een leuke zin. En zo zijn er wel meer leuke features: dat je op elk moment een woordenboek bij de hand hebt, een gemak als je net als ik bijna alles in het Engels leest en soms een woord tegenkomt dat je nog nooit hebt gehoord. Of dat je kunt zien hoe lang je nog nodig hebt om die laatste twee hoofdstukken te lezen.

– Ik kan lezen terwijl mijn lief slaapt. Het lichtje van de Kindle Paperwhite vind ik een van de beste uitvindingen na de Kindle Paperwhite zelf. Zeker nu ik zwanger ben en mijn nachtrust lang niet meer zo kwalitatief is als weleer vind ik het een gemak dat ik een half uur kan liggen lezen met een klein lichtje waar niemand last van heeft. Ik weet niet waarom, maar vroeg in bed kruipen en in het pikdonker liggen lezen vind ik een absolute zaligheid. Veel leuker dan bij een nachtlampje.

– Een Kindle is niet overal goed voor, en een tablet niet overal slecht. Ik ben een geweldige fan van mijn iPad, alleen niet om boeken op te lezen. Ik ben een geweldige fan van mijn Kindle, alleen niet om tijdschriften of PDF’s op te lezen, dat doe ik dan weer liever op mijn iPad. Het is vaak gewoon kwestie van de dingen te gebruiken voor de zaken waar ze echt goed voor zijn.

– Laat je niet afschrikken door bestellen in Amerika. De grootste reden dat mensen uiteindelijk toch een andere e-reader kopen is -naast de kostprijs, al vind ik dat die heel goed meevalt voor wat je krijgt- het feit dat ~~je hem nog steeds enkel in Amerika kunt bestellen~~. Ha, blijkbaar ook via amazon.de, bedankt Nele 2. ;) Ik had hem twee keer heel snel vanuit Amerika, en zonder enig probleem. Niks beangstigends aan, hier. Die Kindle die ik vijf jaar geleden kocht, die heb ik trouwens doorgegeven aan mijn broer, die hem nog steeds zonder problemen gebruikt. Daar is dus nog niks aan.

Update: Ha, nog beter. Je kunt hem volgens Nele hieronder in de reacties ook gewoon kopen bij Waterstones in Brussel. Merci, Nele!

Update 2: Ah neen, of toch niet meer, bedankt Tina!

Disclaimer: ik heb compleet geen technische achtergrond en spreek vanuit mijn ervaring, niet vanuit mijn expertise of gigantische kennis van e-paper of schermverlichting. Laat het mij dus zeker weten mocht ik hier kemels hebben geschoten, ik ga niet kwaad zijn.

Heb jij een e-reader? Ben je tevreden? Tips voor mensen die er een willen? Of zijn er zaken die ik niet heb behandeld? Ik lees ze graag in de reacties!

lilith leest veel (en zo doet ze dat!)

Geschreven op 28 oktober 2015 | how to, lilith tipt

In het jaar waarin Dexter geboren werd las ik welgeteld vier boeken. Drie over huilbaby’s, zeg ik daar dan altijd bij, en het zal niet ver van de waarheid zitten. Als het mensen met pasgeborenen gerust kan stellen: sinds 1 januari van dit jaar las ik al tweeëndertig boeken. Hele goede, onwaarschijnlijk boeiende, boeken die me deden nadenken en boeken die nog weken door mijn hoofd bleven spelen. Een ongelooflijke rijkdom, vind ik dat, dat ik weer boeken kan lezen en mezelf zo kan verplaatsen in het hoofd van andere mensen in andere levens dan dat van mij. Maar hoe doe jij dat, vragen mensen soms, en vooral: wanneer?

Awel, zo.

1. Ik kijk bijna geen tv.

Als het van mij afhang had ik die van ons waarschijnlijk al buiten gestoken (de tv, niet die van ons), maar daar zou mijn man des huizes dan weer niet voor te porren zijn. Als Dexter in bed zit haal ik mijn boek boven, en het is maar zelden dat iets op tv boeiender lijkt dan mijn boek. Laat staan dat ik plots zin krijg om te strijken of op te ruimen, dat is voor een ander moment. Oké, of niet. Ik lees ook vaak nog in bed, dus vanaf een uur of acht is het aan mij en de literatuur.

2. Ik weet altijd wat gelezen.

Dankzij websites als Goodreads, die mij altijd weer veel te veel inspiratie opleveren bij een besef dat ik nooit genoeg tijd zal hebben om alles te kunnen lezen dat ik wil lezen, maar ook dankzij geweldig aanstekelijke podcasts als All the Books, tips van de mensen van mijn leesclub of websites als The Millions. Ik heb altijd een grote stapel to read liggen, samples op mijn Kindle staan en lijstjes in mijn hoofd van boeken waar ik zeker eens tijd voor wil maken. En ik ben ook nog eens vaste klant bij de plaatselijke bib, waar ik op regelmatige basis door de nieuwe aanwinsten ga.

3. Ik heb een Kindle.

Ik weet het ik weet het, die geur van papier en dat gevoel van een echt boek, heel wat mensen vinden dat onbetaalbaar, maar weet je wat ik pas echt onbetaalbaar vind? Altijd een berg boeken in mijn tas hebben zitten van 206 gram, zodat ik op elk leeg moment leesvoer bij heb en dus ook lees. Nog altijd supercontent van mijn Kindle Paperwhite met leeslampje, wat een geweldige uitvinding is me dat?

4. Ik heb een leesclub.

Toch nog steeds een extra motivatie om te blijven lezen, want naast wat er op mijn to read-lijstje staat heb ik dus ook nog een boek dat ik om de zes weken gelezen moet hebben. Dat zorgt er wel voor dat ik in een soort constante leesflow blijf.

5. Ik wissel af.

Na een zware turf een motiverend boek dat ver van fictie wegblijft, na iets grappigs iets dat dieper graaft. Ik merk dat ik anders vast kom te zitten in een sleur, en ik wil lezen en sleur liever niet met elkaar associëren. Daarom zit ik er niet mee in om plots een Sophie Kinsella te lezen na een paar klassiekers, bijvoorbeeld. Het moet wel leuk blijven.

6. Ik hou me niet bezig met speed reading of andere trucjes.

Boeken enkel scannen om er zoveel mogelijk door te draaien op een jaar boeit mij dan weer minder. Ik lees ook graag een hoofdstuk opnieuw, laat het even bezinken voor ik me aan een review of een nieuw boek waag, maar zorg er gewoon voor dat lezen een plek heeft in mijn dagelijks leven, zodat het een gewoonte is geworden. Gaan slapen zonder dat ik een paar pagina’s heb gelezen voelt na al die jaren raar. Al besef ik dat er binnenkort mogelijks weer een grote leesdroogte aanbreekt, ik ben ervan overtuigd dat ook dat weer goedkomt.

Lees jij veel? Of zou je willen dat je er meer tijd voor had?
Wanneer en hoe doe jij het? Tips zijn welkom in de reacties!