Het klinkt vreemd, maar ik werd pas een slaatjesadept toen ik enkele weken het paleodieet mocht uittesten voor de krant. Daarvoor associeerde ik slaatjes vooral met sla. Ik vind sla niet bijzonder smakelijk, toch niet culinair interessanter dan een glas water met slasmaak. Ook niet als iemand er een komkommer en een tomaat overheen doet. Zelfs niet met een kwak mayonaise.
Het paleodieet, dat voornamelijk uit vlees en groenten bestond, leerde me dat er ook slaatjes zijn die vullen. En dat opende perspectieven, want toen ik ermee gestopt was en weer overschakelde naar minder vlees en vis, bleef de gedachte hangen dat je vanalles door een slaatje kunt doen waardoor je niet uitgehongerd en hangry like the wolf achterblijft. Ik ben nu nog steeds fan van slaatjes met avocado, gekookte eitjes, verse kruiden, (geroosterde) pitten en noten, edamame bonen, fruit, fantastische dressings (oosterse zijn mijn favoriet), en oh ja, van die Thaïse met runderreepjes, zoals je zo heerlijk kunt eten op de markt van Ieper.
Ik slaagde er lang niet in om vaak slaatjes te eten, omdat mijn middagpauzes doorgaans kort zijn, en ik het dan niet zo zie zitten om witlof te beginnen snijden en dressings te kloppen. Maar toen ontdekte ik de salad jar: very pinterest, maar oh zo handig. En sindsdien eet ik dus wel gigantisch veel slaatjes, als ik er maar aan denk om op zondag aan wat food prepping te doen.
De salad jar of slaatjesbokaal is even geniaal als simpel. Je prepareert alles voor je slaatje op voorhand, en dankzij een slim stapelsysteem in een glazen bokaal (ik gebruik deze van Kilner) slaag je erin om dat slaatje een dag of vier crispy te houden in de koelkast. Het enige dat je hoeft te doen is zo’n bokaal in je handtas steken, hem op je werk nog even koel bewaren, en ’s middags giet je hem uit over een kom of bord en kap je er de dressing overheen die je in een potje apart hebt meegenomen. Like. A. Boss.
En doodsimpel dus, zolang je de stapelregels goed volgt. (ik volg altijd deze regels, en die zijn mij al goed bekomen) De stapelregels zorgen ervoor dat je een droog slaatje hebt, en geen zompig slaatje. Bijzonder essentieel, dunkt me, qua mondgevoel en slaatjesenthousiasme.
(een handig toestel als dit kan ook helpen, wat enthousiasme betreft, heb ik geleerd)
Stapelregels van de slaatjesbokaal:
– de dressing gaat onderaan. Ik doe die meestal niet in de bokaal, maar in een potje apart, maar als je liever alles in één pot doet, dan doe je de dressing eerst in de pot. Op die manier raakt die de andere ingrediënten niet aan. Met een lepel of drie dressing kom je doorgaans wel toe, al wil ik zeker niet dat je je inhoudt. Een goede dressing is vaak het verschil tussen een bleh slaatje en een machtig lekker slaatje.
– de harde groenten komen erna. Je wilt een soort schild vormen waardoor de dressing niet in aanraking komt met de sla. Groenten die dus niet helemaal van textuur veranderen bij contact met een dressing, dus. Denk komkommer, tomaat, witlof, selder, wortel, paprika, etc.
– de derde laag is tussen de twee. Niet hard, en niet zacht, zoals boontjes, of champignons, of avocado, al is het misschien aan te raden om die er nog snel achteraf bij te snijden zodat die groen is, en niet bruin. Al moet ik zeggen dat die van mij het leven in de bokaal altijd behoorlijk heeft doorstaan.
– Laag vier is voor pasta of granen. Quinoa, of bulgur, of rijst, of whatever floats your boat.
– Laag vijf is voor eieren, of kaas, of vlees, of vis. Die van mij zijn doorgaans vegetarisch, dus ik heb persoonlijk geen idee hoe lang die laatste twee ingrediënten houden. Mocht iemand daar ervaring mee hebben, dan lees ik dat graag.
– Laag zes is voor de sla, en noten of zaden.
Er zijn geen regels voor het aantal ingrediënten, je kunt het zo sober of zot maken als je zelf wilt. Daarna is het gewoon kwestie van de potten goed dicht draaien, en bewaren in de koelkast.
Heb jij ervaring met deze manier van slaatjesprepareren? Goede of slechte? Of extra tips? Mijn comments zijn jouw comments, zoals altijd.
Deze post maakt deel uit van #boostyourpositivity van Activia. De komende tijd gaan we op zoek naar tips om de werkdag aangenamer te maken, en hem ook nog wat gezond door te komen. Heb jij tips voor lunch breaks, of deel je graag hoe jij je dag zo efficiënt of vlot mogelijk doorkomt? Er zijn ook weer twee instagram challenges voor deze week: #showyourjob, en #myworktools.
Erg benieuwd naar hoe jullie werken. Deelnemen kan via de site, waar je ook een onvergetelijke lunch met collega’s kunt winnen.
Jullie nog leuke tips voor betere beelden of apps of andere zaken die kunnen helpen? Ik lees ze erg graag in de comments!
Afgelopen weekend organiseerde ik dus net als vorig jaar een thanksgivingdiner. En ook nu zaten Youri en ik na afloop weer verbaasd naar elkaar te kijken, omdat we het hadden klaargespeeld zonder een halve centimeter stress. Alles was op tijd klaar, stond warm op tafel en werd op warme borden gelegd, en ik slaagde er op de dag zelf in om op mijn gemak een koffietje te gaan drinken in de stad met mijn geliefden. Mijn gasten kwamen aan om half zeven, en ik was al van rond drie uur klaar met al mijn voorbereidingen. Geschift.
Ach, mijn leesclub. Ik weet nog hoe het een vaag idee was, eentje dat evenveel kans leek te maken om mijn slechtste als beste idee van het jaar te worden. Zo voelde het toen ik in februari voor de eerste editie onderweg was naar een groep vrouwen van wie ik de meerderheid enkel kende van mails met subject line “Ik wil meedoen met de leesclub!”. Het resultaat van een oproep op de Facebookpagina van deze blog, ook al iets waarvan ik niet wist of iemand zou reageren. Ik wilde meer lezen, ik wilde in contact komen met anderen die ook graag lezen, en ik wilde een excuus om mijn huis uit te komen. Daar een leesclub aan koppelen was een complete sprong in het duister. Zoals zo vaak bleek een sprong in het duister de beste sprong die ik kon maken.
