Het lelijkste dorpsplein van Italië ligt in Puglië. Om het te bereiken moet je eerst een bergje opfietsen (en in mijn geval elke keer een beetje sterven omdat je niet zo goed bent in bergjes), daarna met gevaar voor eigen leven langs de wilde honden sjezen die zich op je banden proberen te gooien als waren het bologneworsten, om dan af te draaien langs de vuilnisbelt.

Tot het dus voor je ligt: een lelijk plein met een bankje, een klein dorpswinkeltje waarin je meer vage figuren aantreft dan cola light, en naast dat winkeltje een plastieken tuinmeubelset waarop elke morgen door de dorpelingen wordt samengetroept om cappuccino te drinken die door winkeleigenaar Tonino wordt geschonken.

Ik kan het weten, van dat lelijk plein. Vorig jaar vatte ik immers een week lang elke nieuwe dag aan op dat plastieken tuinterras. En ik vond het er heerlijk. Omdat het zo’n plek is waar elk moment iemand kan stoppen met een koffer vol levende verse vis.

Die dan door Els gekocht werd, meer uit compassie met de verkoper dan uit zin in de vreemde vis.

Omdat het zo’n plein was waarop dan direct werd afgesproken dat boer Giovanni (de man is intussen schielijk om het leven gekomen bij een ongeval, God hebbe zijn ongelooflijk schone ziel) de vissen wel zou komen klaarmaken, wat hij dan ook deed, en wat mij een herinnering opleverde aan één van de simpelste en tegelijk meest lekkere vismaaltijden die ik ooit at.

Omdat de mensen er tijd hebben en maken om ’s ochtends van gedachten te wisselen in de zon. Omdat die honden eigenlijk even cool zijn als angstaanjagend.

Geen zever: het is er heerlijk, daar in Italië.

Zo heerlijk dat Thomas en Els er onlangs voor onbepaalde tijd zijn gaan wonen.
En Thomas bijzonder fijne blogpostjes tikt over de fantastische figuren die regelmatig over het plein wandelen, vanuit zijn bureau in het winkeltje bij Tonino, de enige plek in de omtrek met internetaansluiting.

Want pauzes zijn nog beter op een plastieken tuinstoel, en Tonino weet het.
Thomas en Els ondertussen ook.

Hup hup dus, allen daarheen, maar kom ook nog eens terug, misschien gaat het hier tegen dan niet meer alleen over krijsende kinderkes.

Ge weet nooit.

Er zijn al talrijke pogingen geweest om boekenclubjes en websites op te richten, maar die zijn allemaal roemloos ten onder gegaan, en dus kan ik niet anders dan enthousiast zijn over een website als goodreads.com. Je kan er bijhouden wat je leest, gelezen hebt en nog wilt lezen, en je kan checken wat je vrienden goed en ongelooflijk slecht vonden. Aangezien ik treinend door het leven ga en dus weer tijd heb om te lezen kan ik al jullie tips meer dan gebruiken. Mochten jullie dat ook hebben met die van mij, voegt mij dan een keer toe als vriendje, waar.

Ja sorry, maar dit moet even.
Check vooral Youri zijn funky moves uit, y’all!
Die elf kan er wat van!
KLIEK!

Om dit goed te maken praat ik de volgende vijf dagen enkel nog over kerstmis als men mij ernaar vraagt. :)

Terwijl ik martelpijnen doorsta bij de tandarts laat ik jullie even meegenieten van een filmpje waaraan ik nogal verslaafd aan het raken ben, en dat mij elke keer weer veel te hard doet lachen.

Allez, als dat niet aandoenlijk is van mij.
En geloof me, ook de twintigste keer is het nog grappig.
*vertrekt naar tandarts* :(