Category Archives: life in the fat lane

[GLEEEDI2006]langzaam maar zeker, en vooral langzaam

scales.jpgHet is maar hoe je de dingen bekijkt. Het getal in de linkerbalk, bijvoorbeeld. Daaruit blijkt dat ik veertien kilo afgevallen ben in minder dan twee maanden, zeventien kilo sinds mijn hoogste gewicht. Mensen spreken me erover aan, dat dat wel zeer snel is, en dat is het ook als je weet dat ik ooit negen maand heb gedaan over het dubbele. Maar dat was met bloed, zweet en een paar tranen, deze keer is het met magen doorsnijden en darmen binnenstebuiten koppelen geweest. Als je dat weet, dan is het een feit dat ik betrekkelijk traag afval. In vergelijking met de meeste GBP-ers die de eerste maanden razendsnel afvallen hobbel ik maar een beetje achter het peloton aan.

Ik ken de cijfers en ik zie de grafieken, en hoewel ik mezelf had beloofd om de weegschaal mijn humeur niet meer te laten bepalen had ik het toch even moeilijk toen er deze week met moeite vijfhonderd gram af was. Als ik het omdraai is het goed, want weer afgevallen, wahei! Maar rond mij hoor ik hoe mensen die twee weken na mij geopereerd werden al bijna vijfentwintig kilogram zijn afgevallen, en het steekt soms. Het verschil tussen vijfentwintig kilo en veertien is het verschil tussen winkelen in de Brooklyn en winkelen in de MS. Tussen winkelen in de gewone H&M of enkel in de drie rekken van de “Big is Beautiful” (my ass!). Ik weet dat het nog wel komt, maar als je al vijfentwintig jaar wacht dan kunnen een paar maanden er soms teveel aan zijn.

Maar het is maar hoe je het bekijkt, natuurlijk. In vergelijking met de GBP-ers die zeer snel afvallen ben ik door de operatie en de herstelperiode gesparteld. Ik ging na twee weken al weer werken, terwijl sommigen maanden thuis zijn wegens compleet verzwakt. Ik heb nog geen enkele keer overgegeven, anderen kunnen de eerste maanden niets binnenhouden, zelfs geen glas water. Ik heb vorige week zelfs al chinees gegeten, en ook al had ik genoeg na twee kippenblokjes en drie lepeltjes rijst, het heeft me gesmaakt en ik had achteraf nergens last van.

Hoe zwaarder je bent, hoe langer het duurt voor gewichtsverlies opvalt, maar nu ben ik zover dat iedereen die ik ontmoet het opmerkt. Dat is fijn, maar soms weet ik niet goed hoe ik ermee moet omgaan. Ja inderdaad, ik ben afgevallen, maar ik weet niet of ik daar wel de credits voor verdien zoals dat vroeger het geval was en ik echt trots kon zijn over elke kilo minder. Feliciteer mijn chirurg ervoor, denk ik dan. Onzin, volgens Youri. Ik moet er wel mijn hoofd bijhouden en beseffen dat ik geen suiker of vet meer mag eten. Jahaa, maar ik kan niet meer anders, zeg ik dan. En daar heb ik zelf voor gekozen, en dus verdien ik credits, vindt Youri. Youri is oke.

Voor de rest niks dan positieve gevoelens en gewaarwordingen, trouwens: mijn broeken van voor de operatie vallen van mijn gat, ik pas weer in de broeken van meer dan een jaar terug, ik heb opvallend veel plaats over in de cinemazeteltjes en nog een kilo of drie en ik pas weer in de grootste maat in de Mexx. Toch wat truitjes en t-shirts betreft, over broeken maak ik me nog lang geen illusies. Maar als je weet dat ik een half jaar geleden de wanhoop nabij was omdat ik geen oplossing meer zag voor mijn probleem dan kun je je wel voorstellen dat zo’n dingen deugd doen.

Toen we vanmorgen aan het wakkerworden waren vroeg Youri of ik er nog steeds geen spijt van had, en mijn “neen” kon niet volmondiger zijn. Hij vond het ook fantastisch, dat ik de triestheid over mijn gewicht al van me had afgeschud en dat wanhopige van een paar maanden voor de operatie kwijt was. En meer moet dat eigenlijk niet zijn. Op naar de min vijftien, dan maar weer.

lilith en de fuck me botjes

rok.jpgToen Youri en ik vorige week aan stonden te schuiven aan de kassa van de bioscoop betrapte ik mezelf erop dat ik constant naar mooie vrouwen zat te gluren. Niet dat ze me ook maar enigzins seksueel opwonden, maar nu ik voor het eerst in mijn leven kans maak om iets te worden dat enigzins in de buurt van slank komt ben ik geobsedeerd door vrouwen die van die fantastische “een stuk- over-de-knie”-rokken dragen.

Laten we een koe even een koe noemen: ik had die rokken ook moeten dragen. Net zoals die topjes en die hypercoole fuck-me-botjes waar ik mijn kuiten nog niet ingewrongen zou krijgen met een wc-ontstopper. Ik heb daar evenveel recht op als elke andere fijne madam. Want maak u vooral geen illusies: als ik op dit moment al een kledingstijl heb (wat ik ten zeerste durf aan te vechten) dan is die niet het resultaat van mijn smaak, maar van het feit dat ik al jarenlang gevangen zit in het lichaam van een dikke vrouw.

De laatste honderd jaar heb ik kleren gekocht omdat ze pasten, niet omdat ik ze helemaal geweldig vond. Ook niet omdat ze zo “mij” waren. Meestal gewoon omdat ze het beste waren dat ik in de fucking MS-Mode kon vinden zonder dat er “Ik haal mijn omabroeken in de fucking MS-Mode ik” vanaf knalde. Daarbij heb ik hele kledingscategorieÎn staalhard links laten liggen omdat ik me ervan bewust was dat het geen zicht zou zijn, of omdat de dingen simpelweg niet aangepast waren aan mijn voluptueuze rondingen.

Botten dus, wegens zoveel leer nodig om rond mijn kuiten te passen dat IndiÎ mij een proces zou aandoen. Alles met spaghettibandjes, wegens armen die aan alles doen denken, behalve aan spaghetti. (Of heel misschien: “amai, die eet veel spaghetti”) Rokken, wegens een achterwerk dat doet vermoeden dat ik er een eiken kast onder probeer naar buiten te smokkelen. Hielen wegens voeten die mijn lichaamsgewicht dertig kilo geleden al kotsbeu waren.

Maar nu val ik dus aan een gezapig tempo af. Mijn kleren worden te groot en ik pas weer in broeken van meer dan een jaar geleden. Ik heb uitzicht op de kleren die ik al heel mijn leven fantastisch vind, en ik zal ze dragen ook. Mensen zullen vinden dat ik veranderd ben omdat ik van broekenmens naar rokkenmens ben gegaan, terwijl ik eigenlijk al heel mijn leven een rokkenmens ben die vast zit in het lichaam van iemand die de broek wel moet dragen. Binnen dit en een jaar hou ik een grote kleerkastverbranding en vliegen als mijn saaie zwarte broeken en truien ÈÈn voor ÈÈn op de brandstapel. Kleur, zwierigheid en fuck-me-botjes, dat zal het worden! Ik vraag me alleen af of mijn laatste nieuwe tshirthell-aanwinst nog in dat plaatje past.

[GLEEEDI2006] good vibrations

scales.jpgVrijdag was het vier weken geleden dat ik onder het mes ging. Had ik geweten dat alles zo goed zou meevallen dan had ik veel minder lang over de operatie getwijfeld. Toch lees ik nog elke dag gruwelverhalen van mensen die maanden aan een stuk overgeven bij alles dat ze eten, zich zwak en lusteloos voelen, constant diarree hebben en daardoor maar weinig sociaal leven overhouden. Ik denk dat ik tot op dit moment mag zeggen dat ik dan enorm veel geluk heb gehad. Ik voel me fantastisch.

De chirurg had me gezegd dat ik tegen mijn eerste controlebezoek tussen de tien ‡ vijftien kilogram zou vermagerd zijn. Woensdag is dat controlebezoek zover, en volgens mijn weegschaal ben ik op dit moment negen kilo vijfhonderd gram kwijt sinds de operatie. Als ik de kwaliteit van mijn dagen overschouw dan ben ik heel erg gelukkig met dat resultaat. Mijn gevoel van misselijkheid na sommige maaltijden is bijna verwaarloosbaar geworden. Als ik ergens heen ga voorzien supermarkten prima in mijn suikervrije behoeften. En ook op restaurant heb ik al wat meer mogelijkheden. Ik voel me niet alleen al een pak slanker, ik kan ook weer fruit eten ondertussen, en groentjes, en rijst en pasta, en nog heel wat andere dingen die ik graag eet. In kinderporties, dat wel, maar dat vind ik helemaal niet erg.

Ik voel me al weer zodanig goed in mijn vel dat ik niet kan wachten om te gaan sporten. Woensdag vraag ik het na bij de dokter, en als hij akkoord gaat zal ik zeer binnenkort weer in de fitnesszaal terug te vinden zijn alwaar iedereen zich zal afvragen wie die strakke vrouw met die stralende glimlach is. Iek duus!
Om op de vraag van malder te antwoorden: ja, ik ben best bang voor flabberende armen en drillende bovenbenen. Ook al valt dat naar verluid best mee als je zo jong bent als ik, toch wil ik het verval door sporten zoveel mogelijk beperken. Het is wel zo dat ik, toen ik drie jaar geleden ook erg veel ben afgevallen, zo goed als geen vel overhad. Mocht het toch allemaal te veel gaan doorhangen dan betaalt de ziekenkas ÈÈn operatie terug. Je kan kiezen tussen borsten, buik en billen, zelfs. Maar ik sta er echt niet voor te springen om daarvoor onder het mes te gaan. Zwemmen en pumpen zullen het voor mij moeten doen, maar ik zie de uitdaging wel zitten, zo.

Sara vroeg of ik ooit liposuctie heb overwogen. Neen, om verschillende redenen. Ik ben niet iemand die er al lang mee in haar hoofd zat om zich te laten opereren. Een operatie was iets dat ik zag als opgeven, en ik heb heel lang op eigen kracht geprobeerd om af te vallen. Doordat ik nog een pak kilo’s was bijgekomen door te stoppen met roken en die er ook al niet meer met manieren afkreeg ben ik beginnen nadenken over een operatie, maar doordat mijn overgewicht op dat moment al te hoog lag heb ik nooit liposuctie overwogen. Zoals iemand in de comments zei: je zuigt geen zestig kilogram vet weg. Voor mij ging het ook om gezondheid, niet zo zeer om schoonheidsoverwegingen. Al geef ik wel toe dat het fijn is om weer in kleinere en gangbare maten te passen.

Vanavond probeer ik voor het eerst kip uit in een zelfgemaakte gyros. Als dat lukt dan is dat mijn startschot om weer vaker achter de potten plaats te nemen en een hele reeks magere recepten uit te proberen. Ik mag dan wel niet veel meer kunnen eten, ik ben wel nog altijd gek op koken.

[GLEEEDI2006] suiker O.D.

scales.jpgDrie weken na de operatie ondertussen, en mijn leven begint weer op zijn normale plooi te komen. Het draait niet allemaal meer om de volgende maaltijd en hoe ik die zal doorkomen, integendeel: eten begint zelfs iets te worden dat ik doe omdat ik moet, niet omdat ik er zoveel zin in heb.

Ik heb de puree achter me gelaten en begin meer en meer met vanalles te experimenteren. Zolang ik traag eet en goed kauw kan dat geen kwaad. Pasta lukt me zonder problemen, net als tomaten, en voor volgende week staat er een kippenworstje op het menu. Benieuwd wat dat zal geven. Verder wil ik zo snel mogelijk weer beginnen met het eten van fruit, want dat mis ik nog veel meer dan al het ongezond eten samen. Ik zou moorden voor fruitsla.

Wel twee keer iets vreemds meegemaakt deze week. Toen ik bij wijze van ontbijt een beschuitje met suikerloze confituur wilde eten voelde ik na ÈÈn hap hoe mijn keel zich langzaam begon te sluiten, als zou ik stikken. Ik nam nog een hap, en opnieuw datzelfde gevoel, waardoor ik echt gigantisch mijn best moest doen om het doorgeslikt te krijgen. Bij het eten van erwtjes en worteltjes uit een bokaal exact hetzelfde zeer beangstigende gevoel gekregen, zodat ik onmiddellijk moest stoppen met eten. Wat bleek? Bij het checken van de labels merkte ik dat er bij zowel de beschuiten als de erwtjes en worteltjes suiker toegevoegd was. Ik vind het zeer vreemd dat mijn lichaam dat al na ÈÈn keer slikken weet, en zo in het verweer gaat. EÈn ding is zeker: er werd geen tegenspraak geduld. Het was of stikken, of met onmiddellijke ingang stoppen met eten…

Het afvallen gaat het ene moment beter dan het andere, maar dat komt doordat ik elke dag vol hoop op de weegschaal spring, en dat is dom. De meeste dagen gebeurt er namelijk niets, en aangezien ik me compleet blind staar op succesverhalen van andere GBP’ers die vijftien kilo afvallen op tien dagen ben ik dan alleen maar dik teleurgesteld. Als ik dan kijk over de drie weken dat ik geopereerd ben dan moet ik wel toegeven dat een verlies van bijna negen kilo eigenlijk een fantastisch resultaat is dat ik nooit had kunnen bereiken zonder operatie. Conclusie? EÈn keer per week op de weegschaal, lilith, en niet drie keer per dag…

Het leukste is dat iedereen plots begint te zien dat ik afgevallen ben. En dan bedoel ik ook echt iedereen. De laatste stoppen-met-rokenvetrollen zijn inmiddels al weer verdwenen, en ook in mijn gezicht is er al een opvallend verschil. Ik voel me in elk geval al een stuk slanker dan drie weken geleden, en dat is al heel wat om de zomer mee te beginnen. Youri heeft gisteren een paar foto’s genomen aan het strand, en ook daar zie ik al een heel verschil op. Ik kan daar werkelijk zeer gelukkig van worden.

De vragen van deze week:

hoeveel kilo wil je er eigenlijk af en hoeveel kost zo’n operatie eigenlijk?

Toen ik de eerste keer informeerde voor een operatie wilde ik vooral niet meer bijkomen, en zou ik al zeer content geweest zijn met een gewichtsverlies van twintig kilogram ofzo. Nu ik er meer over weet en de mogelijkheden ken weet ik dat je zo’n 70 ‡ 80 procent van je overgewicht kan verliezen met deze operatie. In mijn geval zou dit neerkomen op een verlies van (schrik niet) zo’n vijftig kilogram. Als ik daarna nog meer wil vermageren (om al mijn overgewicht kwijt te raken) dan kan ik dat door een dieet aan te houden en intensief te sporten, bijvoorbeeld.
De precieze kosten van zo’n operatie ken ik niet, maar ik word zo goed als alles vergoed omdat ik een BMI heb dat hoog genoeg is om aan te tonen dat ik binnen dit en enkele jaren serieuze gezondheidsrisico’s zou lopen mocht het zo blijven.

hoe groot ben je eigenlijk? Ik vind dat je er op je foto’s helemaal niet te dik uitziet. Heb je echt ongezond overwicht of zit het ook gedeeltelijk in je hoofd? en is het gewicht dat je kwijt kan met gewoon te diÎten, of is dat ¸berhaupt niet mogelijk?

Ik ben 1m65 en heb echt ongezond veel kilo’s te veel. Een kilo of zestig om precies te zijn. Wat die foto’s betreft: het is een groot (fotografisch, maar ook gezondheids-)voordeel om peervormig dik te zijn. Mijn bovenlichaam is een stuk smaller dan mijn onderlichaam, en zo goed als al mijn overgewicht zit in mijn bovenbenen en billen. Het is de gezondste manier van dik zijn volgens mijn chirurg, al is dik zijn natuurlijk nooit gezond, maar het is niet zo dat mijn organen in het vet zwemmen, bijvoorbeeld, en ik heb ook geen dikke maag of buik die op mijn knieÎn hangt. Ik ben zelfs redelijk smal in die regionen.

Nog een voordeel: ik zie er niet uit als iemand met zestig kilo overgewicht. Ik weeg veel zwaarder dan mensen denken. De mensen die wel weten wat ik weeg (mijn lief, mama en broer, bijvoorbeeld) schrikken zich meestal een ongeluk als ze het cijfer horen, en gezien een beetje rekenvaardigheid jullie al een heel eind kan brengen jullie misschien ook. Het zit in de familie: het gewicht van mijn moeder (die helemaal niet zo zwaar is als ik) ligt ook een stuk hoger dan om het eender wie haar zou schatten. Wij troosten ons met het feit dat we waarschijnlijk zware beenderen hebben ofzo. :)

Ik kon het echt niet meer opbrengen om zestig kilo af te vallen, al heb ik het de laatste twee jaar wel geprobeerd, met wisselend succes. De gedachte aan jaren streng moeten diÎten zonder garantie dat ik die kilo’s er ook af zou kunnen houden was op een bepaald moment gewoon veel te overweldigend voor een klein meisje als ikzelf.

Nog vragen? Ik sta helemaal open!

[GLEEEDI2006] dood aan de puree

scales.jpgBeste lichaam,

je blijft me verbazen. Toen ik je voor de operatie volledig liet doorlichten was ik ervan overtuigd dat je zo goed als gesneuveld zou zijn na jaren van overgewicht. Wat bleek? Je was nog steeds gezond en wel, ondanks alles. Op het internet las ik gruwelijke verhalen over mensen die na de operatie nog weken kotsmisselijk en belabberd waren, meer dood dan levend zelfs, en jij hebt het allemaal zo goed doorstaan. Twee weken na de operatie voel ik me zelfs totaal niet meer geopereerd, en belabberd ben ik zelfs in het ziekenhuis nooit echt geweest. Oke, opnieuw hele dagen werken zorgt ervoor dat ik ’s avonds om negen uur afgemat in mijn bed moet kruipen, maar het feit dat ik het ¸berhaupt al kan maakt me blij, maakt me blij, maakt me blij!

Officieel mag ik je in deze fase bij voorkeur enkel voeden met gepureerd eten, maar je reageert zo goed op andere probeersels dat ik je al eens verse aardbeitjes durf geven in kleine stukjes, of een stukje gewone aardappel of zelfs zoetzure augurkjes, mijn nieuwe verslaving op heden. Dolblij was ik deze week toen bleek dat ook rijstkoeken met amÈricain totaal geen probleem voor je vormen, en dat je die dingen ’s morgens, ’s middags en ’s avonds kunt eten. Zijn ook succesnummers: melbatoastjes met smeerkaas, apÈricubes, vitalinea platte kaas en cracottes met suikerloze aardbeienconfituur. Komt onderhand mijn en jouw oren uit: puree met vis, wegens te veel van hetzelfde in het begin.

Toch zijn we niet altijd even goede vrienden. Dinsdag gingen de draadjes eruit en toen heb je me toch even doen afzien door de dingen die niet meer tegen trokken weer te doen tegentrekken. Ik heb zes littekentjes van nog geen centimeter als herinnering aan deze mooie periode, maar de kans is zeer groot dat die binnen enkele maanden niet eens meer met het blote oog te zien zullen zijn. We zijn ook soms slechte vrienden omdat ik zo geweldig ongeduldig ben. Ik voel dat mijn broeken en t-shirts losser beginnen te zitten, en dan wil ik ze zo snel mogelijk zo los dat ze van mijn gat en borsten vallen. Vorige week ging je bij wijze van tegenreactie op zoveel ongeduld ook nog eens volledig in spaarstand, waardoor ik plots tweehonderd gram was bijgekomen in plaats van af, klootzak. Het spel dat ik daar rond heb gemaakt is eigenlijk belachelijk als ik bedenk dat ik vroeger tweehonderd gram bijkwam door naar een zakje chips te gluren, bijvoorbeeld, maar toch was ik enigzins triest dat ik na zo weinig eten nog steeds bijkwam.

Gelukkig kan ik melden dat het nu plots weer goed en snel gaat: het tussenresultaat is een verlies van 7,7 kg sinds de operatie (in 16 dagen dus) en min 10,7 kg tot mijn hoogste gewicht. Niet slecht, beste lichaam, niet slecht at all.

Veel liefs,

lilith

Tijd voor de vraagjes!

Je wordt snel misselijk? Hoe zit dat dan met medicijnen? Mag je bepaalde medicijnen niet meer nemen?

De misselijkheid is ondertussen over, gelukkig, en was waarschijnlijk nog een nawee van de operatie. Wat medicijnen betreft, daar zijn dokters het niet altijd over eens. Volgens de enen wordt er minder van opgenomen in het lichaam (net zoals dat met eten is), volgens de anderen is dat niet het geval. Het hangt van medicijn tot medicijn af, wat me eraan doet denken dat ik toch nog eens serieus navraag moet doen wat betreft anticonceptiepillen.

En gezien jij ook uitkijkt naar een hele hoop dingen (zie post 16 juni) kan jij dan gewoon overkop gaan in een achtbaan? Ik zou het nu nog niet onmiddellijk proberen omdat ik nog maar zo kort geopereerd ben, maar binnen een week of vier moet dat zeker weer lukken. Op dit moment voel ik soms zelfs mijn maag heen en weer bewegen als youri te kort remt met de auto, maar het kunnen ook waanvoorstellingen zijn om meer aandacht te krijgen, natuurlijk.

Een operatie ondergaan om daarna ook nog op je eten te moeten letten? Nog meer zelfs? Is dat de overtreffende trap van “nu moet ik wel gemotiveerd zijn want anders…? of mis ik iets? Ik bedoel maar: Als je voor zo’n operatie een suiker- en vetvrij dieet zou volgen, zou je dan ook niet vrij drastisch vermageren?

Het klopt: door de operatie kan ik maar weinig eten (mijn maag is niet groter dan een klein ei, naar het schijnt), en ik verdraag ook geen ongezond voedsel meer waar veel suiker of vet in zit. Van wat ik wel nog eet worden niet alle calorieÎn meer opgenomen.
Het is dus niet zo dat ik even snel zou vermageren mocht ik een suikervrij dieet hebben gevolgd zonder operatie, want dan zou mijn lichaam nog wel alles opnemen, maar het klopt dat ik dan ook zou vermageren, ja. Ik heb me laten opereren omdat ik dat simpelweg geen leven lang volhou. Neem het aan van iemand die in haar leven al flink wat heeft gedieet: het is een stuk makkelijker vol te houden als je na drie lepeltjes eten meer dan genoeg hebt gegeten dan als je met een lege maag van tafel moet. Het is ook een stuk makkelijker om van ongezond eten af te blijven als je weet dat je er ziek van zult worden. Mijn drang naar zoet en vettig is zelfs zo goed als onbestaande op dit moment.
Er bestaan ook operaties waarbij je evenveel of zelfs meer kan eten dan voor de operatie en toch even veel afvalt als ik zal doen. PatiÎnten hebben dan wel last van immense diarree en serieuze vitaminetekorten (zoals Margriet Hermans, bijvoorbeeld). Ik koos voor mijn operatie omdat ik gezond wil leven, en nu heb ik geen andere keuze dan gezonde voeding. Het is dus zeker niet de gemakkelijkste oplossing wat een operatie betreft, maar in mijn ogen wel de gezondste.

Nog vragen? Vuur maar af! Antwoorden opnieuw in de volgende GLEEEDI-post.

[GLEEEDI2006] the mission continues

scales.jpgIn tijden dat ik nog gemotiveerd was vond ik de GLEEEDI2006-postjes altijd wel leuk om te schrijven. Het gaf me de kans om even terug te kijken op mijn week, en op die manier werden mijn gewone posts niet doordrenkt met misplaatst gezaag en gejuich over kilo’s.

De afgelopen week heb ik een paar vragen gekregen over mijn gastric bypass-operatie, en aangezien ik het niet in elke post over mijn vorderingen wil hebben neem ik gewoon het GLEEEDI-systeem weer op. Vanaf nu weet u dus of u op zondag moet komen lezen of uw hoofd moet afwenden, want zondag wordt opnieuw GLEEEDI-dag. Het maakt best sense, hoor: ik probeer nog steeds gezonder te eten en leven in 2006 actually, maar dan met een omgelegde spijsvertering als ondersteuning.

Het is niet zo dat iemand met een gastric bypass alles kan eten en toch afvalt. Integendeel. Doordat een deel van mijn darmen omgeleid is kan ik bijvoorbeeld geen suiker meer verdragen en moet ik in de supermarkt op zoek naar varianten zonder toegevoegde suikers, een beetje zoals een diabeet moet leven, dus. Ook vet wordt moeilijk verdragen, waardoor ik uiteindelijk door mijn lichaam verplicht wordt word om gezonder te leven.

Doordat ik nog maar net geopereerd ben mag ik nog maar weinig dingen proberen, en daardoor is mijn dieet redelijk eentonig. ’s Morgens twee beschuitjes met mager smeerkaas of ongesuikerde confituur, ’s middags een half kopje gemixte soep met ÈÈn beschuitje, ’s avonds een heel klein beetje puree met een heel klein beetje gemixte groentjes en een miniem stukje vis, dat ik ook nog eens erg goed moet kauwen en extreem traag moet eten. Ik doe mijn best, maar dat vind ik het allermoeilijkste na de operatie: traag eten. Tussendoor een half potje platte kaas of magere pudding. Fruit en rauwe groentjes zijn nog iets te moeilijk verteerbaar voor mijn maag, dus daar moet ik jammergenoeg nog even mee wachten.

Het grappige is dat ik ruimschoots toekom met een hoeveelheid eten die ik vroeger een extreem hongerdieet zou gevonden hebben. In mijn maag past tegenwoordig een klein glas fruitsap, en meer niet. Ik kan twee dagen eten van twee scheppen puree met een klein stukje zalm. Twee weken geleden had ik daarmee gelachen. Het is natuurlijk niet simpel om langs een hamburgerkraam te lopen en nog steeds te ruiken waarom je hamburgers zo lekker vond, maar mijn tripjes naar de weegschaal maken dat gevoel ruimschoots goed. Ik weeg al zes kilo vierhonderd gram minder dan op de operatiedag, en ik ben al tien kilo lichter dan mijn hoogste gewicht enkele maanden geleden. Stiekem zou ik op een knop willen duwen en direct slank de zomer in willen gaan, maar de gedachte dat het mits wat geduld echt en blijvend naar beneden zal gaan is op zich al spannend genoeg.

Eventuele vragen en opmerkingen worden opgespaard voor next week’s GLEEEDI.

Ik maak het goed, yes yes

joyce2.jpgIk ben niet alleen geopereerd, ik blog ook nog eens vanuit onze nieuwe crib waarin we deze avond voor de eerste keer zullen slapen en alles. Van nieuwe plotwendingen gesproken, maat!

Om het kort te houden (de langere versie krijgen jullie morgen ofzo): vijf dagen kliniek is niet alles bij dagen van dertig graden, de operatie zelf viel uiteindelijk beter mee dan ik had gevreesd, ik ben sinds de operatiedag al vier (!) kilo tweehonderd gram afgevallen (reactie van mama lilith: “ey, ik moet daar een maand serieus voor regimen! :aah:”) en u moet mij echt beloven dat u mij een stamp in mijn strakke derriËre geeft als ik het ooit nog eens in mijn hoofd haal om een tweepersoonskamer te vragen met optie ruftende bejaarden. Het moet een beetje serieus blijven ook, nietwaar. :)

Welkom terug, ikzelf!

lilith maakt het goed

surgeon.jpgDeze morgen vertrok lilith om acht uur richting operatiezaal om rond ÈÈn uur al terug op haar kamer te arriveren. Zeer moe, dat wel, maar van postoperatieve misselijkheid had ze weinig last. Daarnet werd ze verlost van haar maagsonde, en morgen mag ze zelfs al de gangen onveilig maken op haar verplichte wandeling. Juicht!

Youri

fat chick goes zen

meditate.jpgDe afgelopen dagen is er een vreemd soort rust over mij nedergedaald. Ik lees op internet dat heel wat mensen de dagen voor hun gastric bypass onder de kalmeermiddelen doorbrengen, stijf en misselijk van de zenuwen. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat het weken geleden is dat ik nog zo geweldig heb geslapen en me zo immens kalm heb gevoeld. Ik verwacht elke dag dat de zenuwen door mijn keel zullen beginnen gieren, maar er gebeurt niks. Ik sta op, eet een boterhammetje en ga helemaal rustig en beheerst mijn dag tegemoet.

Ik denk dat de gedachte aan een leven zonder gewicht dat steeds omhoog gaat en niet meer naar beneden wil het haalt van de gedachte aan een niet bepaald fijne operatie. Mijn altijd sluimerende paniek om dat gewicht is weg, en het is ongelooflijk wat dat met een mens kan doen. Ik begin zelfs al weer plannen te maken om dingen te doen waarvan ik nu maar besef dat ik ze niet meer deed (of nooit heb gedaan) omdat ik me niet goed voelde. Een midweek naar centerparcs gaan met mijn lief uit complete nostalgie, bijvoorbeeld, en daar in badpak wildwaterbanen trotseren zonder aan mijn billen te denken. Diepzeeduiken. In zee zwemmen. Ik ben een waterrat die zichzelf de laatste tien jaar constant elk waterplezier heeft ontzegd, uit schaamte voor hoe ik er in badpak uitzie. U kunt niet geloven hoe triest ik word van die gedachte, maar ze is helemaal waar.

Dat ik de volgende dagen waarschijnlijk best wel pijn zal hebben en het allemaal niet om over naar huis te schrijven zal zijn kan mij weinig schelen bij de gedachte aan wat er daarna komt. Ik wil weer impulsief naar een surprise bedrijfs/familie-activiteit vertrekken zonder te denken dat het iets zal zijn waar ik als freak zal uitkomen, omdat ik niet in de duik/paintball/karting-benodigdheden zal passen met mijn dik gat. Het zijn domme details, maar opgeteld hebben ze mij dikwijls slagen verkocht.

Voor de goede orde: vanavond word ik om 16 uur in het ziekenhuis verwacht, alwaar ik nog bezoek krijg van de chirurg, de anesthesist en de kinesist, die mij zal leren hoe ik best kan ademen na de operatie om zo weinig mogelijk pijn te hebben. Daarna krijg ik nog iets zeer vies te drinken om mijn darmen leeg te maken, en dan in mijn bedde, op naar de grote dag.

Morgen word ik geopereerd, hopelijk in de loop van de voormiddag. De eerste twee dagen daarna zal ik niets mogen drinken noch eten, om daarna te beginnen met kleine slokjes water die mijn maag zo goed als direct gaan vullen, het schijnt. Na een paar dagen mag ik overschakelen op vloeibare en gepureerde voeding zonder suiker, en dat voor de komende weken. :aah: Als alles naar wens verloopt ben ik dinsdag weer thuis.

Gaat dat hier een beetje gaan zo, zonder manic monday en al?

dumping

20050612-frieten-met-samuraisaus-en-vleeskroket.jpgAls je een gastric bypass-operatie ondergaat dan kan het wel eens dat je last krijgt van het “dumping-syndroom”. Het is mogelijk dat je na het eten van suikers en vette of zoute voeding plots last krijgt van misselijkheid, een versnelde hartslag, zweten en kramp, alleen is het moeilijk te voorspellen op welke voedingsstoffen je slecht reageert. Dat betekent dus dat de eerste weken na de operatie vooral bestaan uit eten uittesten om te zien hoe je lichaam erop reageert. Sommige mensen krijgen nooit last van het dumping-syndroom, anderen hebben het bij yoghurt, maar niet bij frietjes, sommigen kunnen nooit nog chinees eten terwijl anderen er absoluut geen problemen mee hebben, enzovoort enzoverder.

Ik heb de afgelopen weken dus een paar “laatste keren” gehad, want je weet maar nooit natuurlijk. De laatste keer frietjes van de frituur, een laatste keer chinees, nog ÈÈn keer pitta, … Morgenavond zijn we uitgenodigd bij mijn ouders voor mijn eerste barbeque van het jaar, met als excuus dat het misschien mijn laatste in lange tijd is. Ik hoop natuurlijk dat ik enkel dumperig word van spruiten, rode kool, gestoofd witloof en bloedworst, maar ik ben de laatste om te ontkennen dat het hele syndroom op dit moment nog mooi meegenomen is.