Het begon goed, een tijd geleden, toen ik nog ging sporten en podcasts luisteren. Ik kan ondertussen verklappen dat de onbeluisterde podcasts zich samen met de kilo’s lichaamsgewicht aan het opstapelen zijn. Al valt dat laatste eigenlijk ook wel weer mee in vergelijking met toen ik zwanger was van Dexter. Toen was ik in deze fase al een kilo of twaalf bijgekomen, nu iets van zes. Ik ben wel van een hoger cijfer begonnen (ge dacht toch niet dat ik al mijn zwangerschapskilo’s was kwijtgeraakt?), dus al bij al: een nuloperatie, gelijk ze zeggen. Al een chance dat Youri ons fitnessabonnement nog fanatiek gebruikt en dat me dus alvast niet met een schuldgevoel opzadelt.

Ik ben niet obsessief bezig met al dan niet bijkomen. Eigenlijk zo goed als niet. Als er één ding is dat ouder worden mij heeft gebracht dan is het dat ik beter heb leren leven met een paar gegevens. Als daar zijn: ik zal nooit een compleet onbezorgde spontane losbol zijn die zich overal instort zonder er overdadig bij na te denken. De dag dat ik een fitnesszaal omschrijf als mijn natuurlijke habitat zit er nog niet gauw aan te komen. Ik zal nooit een BMI van veel minder dan dertig hebben en benen zonder cellulitis of een lichaam zonder littekens en striemen. Dus neen, dit lichaam zal er vast niet beter op worden met deze zwangerschap, maar ik zit meer in met de staat van mijn krakkemikkig  bekken dan met hoe ik eruit zal zien nadat alles achter de rug is en dit kind ter wereld. Het helpt dat ik een man heb die daar net zo over denkt, besef ik.

Alleen al omwille van dat laatste probeer ik niet vast te roesten aan mijn bureaustoel, en aangezien ik ’s avonds zo moe ben dat ik liefst in slaap val na het nieuws van zeven uur helpt het om bewust om te gaan met de dingen die ik wel nog doe. En daar helpt mijn ingebouwde iPhone stappenteller dus gigantisch bij. Zonder dat ik iets moet aanleggen houdt dat ding aan de hand van mijn bewegingen bij hoe ver ik al gestapt heb, en ik vind dat dus de max.

Zeker in het weekend hou ik de app in de gaten om me ervan te vergewissen dat ik in de buurt van tienduizend stappen kom. Lees: hield. Dat lukte de laatste weken immers minder goed dan de weken ervoor, omdat ik nu eenmaal sneller moe word en te veel tjolen mij al eens harde buiken durft opleveren. De laatste dagen zelfs een beetje veel naar mijn goesting, waardoor ik al content ben als ik vijfhonderd meter kan stappen zonder een paniekske over op straat bevallen.

Maar het werkt wel. Zie ik tegen vier uur op zaterdag dat ik nog maar achthonderd stappen heb gelogd, dan is het tijd voor een wandeling op de vestingen. Of een boswandeling om Dexter kennis te laten maken met de zotste zwamappartementen.

Gisteren werd het, mede door de hardnekkige harde buiken, een trage en vooral rustige wandeling richting stad, maar toch deugd van gehad. Als het van mij afhangt val ik dus nog even niet helemaal stil.

Slagen jullie er in deze donkere periode in om zoveel te bewegen als jullie zouden willen? Of hebben jullie ervaring met niet volledig stilvallen tijdens de zwangerschap? Eén en al oor.

Deze post maakt deel uit van #boostyourpositivity van Activia. De komende tijd gaan we op zoek naar tips om wat beter voor ons lichaam te zorgen, onder het thema Body. Lies schreef er hier al over. Er zijn ook weer twee instagram challenges voor deze week: #aplacetobreathe, en #moveyourbody. Daarvoor mag je onderstaande foto’s gebruiken.

Het amusement!

Een stoel, een kleine tafel met de doos kleenex op waarvan ik altijd dacht dat ik ze niet nodig zou hebben, tot het tegendeel weer eens werd bewezen met de soundtrack van mijn gesnotter op de achtergrond. En ik dus, rillend van de stress: “Ik heb overal pijn“.
“Wat heb je de laatste tijd allemaal gedaan voor jezelf?“, vroeg zij dan. “Echt alleen voor jezelf. Waar heb je energie uit gehaald?“. Waarop ik zo lang moest nadenken dat het nadenken het antwoord op de vraag was. En ik een opdracht mee naar huis kreeg: doe eens meer voor jezelf. Ge moogt. Ge moet zelfs.

Sinds mijn psychologe me de vraag zo expliciet stelde duiken er vlaggetjes op in mijn hoofd als het weer eens zover komt. Als mijn spieren zich opspannen als staalkabels onder te grote druk en mijn hoofd vol grijze watten zit en ik merk dat ik honderd treurige klaagzangen heb klaarzitten voor bij de vraag “hoe is’t?”. Op die momenten springen de rode vlaggen sneller omhoog dan vroeger. Dan weet ik: ha, ik ben er weer eens in geslaagd om een te lange periode alleen maar dingen voor anderen te doen, en mezelf te vergeten. Dan is er vooral geweldig veel energie uit me gezogen, en ben ik vergeten om mezelf en mijn vermoeide hoofd aan de lader te hangen. Batterij zo goed als plat. Please recharge.

Dan moet ik tijd maken voor een lang bad met een goed boek en het perfecte badschuim voor het uitverkoren moment, niet snel snel maar zo traag mogelijk, misschien zelfs midden in de dag. Omdat een bad dat zo lang duurt dat mijn handen alleen nog maar uit rimpels bestaan soms knopen in mijn maag oplost waarvan ik niet eens doorhad dat ze er zaten. Dan moet ik mijn ochtend weer eens vaker beginnen met een rustige kop koffie en mijn iPad met Zite, want ik kan zo hard genieten van tijd voor inspirerende blogposts als klein cadeautje voor hart en hoofd.

Dan is er hoge nood aan een wandeling door de stad op mijn alleen, of een dinertje met mezelf of iemand die ik al te lang niet meer heb gezien. Dan moet ik boekjes lezen zonder aan mijn werk te denken, of naar een tentoonstelling die ik al zo lang wil zien maar waar echt geen tijd voor was. Door kookboeken bladeren, ook, met genoeg tijd en aandacht voor elke pagina, of een avond op de tjool met vriendin J., zo’n avond die altijd eindigt met een meedogenloze kater die ik zeker niet zou hebben maar het wel dubbel en dik waard was.

Het blijft een van mijn vele leerprocessen, afremmen. Sinds mijn moeder stopte met leven op haar zevenenveertigste ben ik nogal iemand van de vooruit. Soms ben ik jaloers op geruster gestemde zielen die al hun dromen en ambities opsparen tot na hun pensioen, omdat ze er zo hard van overtuigd zijn dat dat pensioen een zekerheid is waar ze nu eenmaal recht op hebben. Ik ben zelf een beetje teveel gemangeld om die zekerheid van tijd en gezondheid te bezitten, maar dat wil daarom niet zeggen dat ik mezelf moet opblazen voor het zover is, natuurlijk.

Ik moest dit weekend plots denken aan mijn vader, die in mijn kindertijd vaak een siësta deed, zo tussen het middagnieuws en de koffie met een koekje. “Ha, tijd voor een siësta“, zei hij dan, waarop hij alles liet voor wat het was en zich verder specialiseerde in zijn dierbare hobby terwijl de wereld bleef draaien. Hoe de max was dat eigenlijk niet, dacht ik, dat hij dat gewoon deed. En dat ik mezelf misschien ook wat vaker moet opleggen op minstens een uur vooral niks nuttigs doen. Een mentale siësta, omdat een echte nog een brug te ver lijkt, en ik daarnaast ook gewoon net zo misselijk word van ontwaken na korte slaapjes als van nachtelijk getjool met vriendin J.

Moraal van het verhaal? Doe eens wat meer voor uzelf. Ge moogt. Ge moet zelfs, nondedju.

Deze blogpost kadert in het #boostyourpositivity project van Activia. Zin om mee te doen? Registreer je dan op deze site en dan krijg je ook een uitnodiging voor het slotevenement op 8 maart.

Oon en ik zijn er een maand geleden met een klein stresske aan begonnen, want het was toch wel een beetje aftasten of jullie wel zin zouden hebben in een maand vol bloguitdagingen. Maar amai, dat hadden jullie. Er waren zoveel boeiende blogposts en leuke instagrambeelden dat ik de hele maand heb gedacht dat ik per week een dag extra zou nodig hebben om ze allemaal de aandacht te geven die ze verdienden.

Sinds gisteren staat de laatste uitdaging online bij Oontje, en die is fantastisch om mee af te sluiten, vind ik. Jullie moment van ontspanning, wat houdt dat in? Ik blog morgen over dat van mij.

Oh, en er is ook weer een supercoole instagram challenge, die ik zo hard ga missen als deze maand voorbij is. Kunnen we die niet doortrekken voor de volgende zeven maanden ofzo, Oon? Waarom moeten leuke dingen altijd eindigen?!

De blog brunch komt ook steeds dichterbij, en we kunnen ondertussen al officieel bevestigen dat die doorgaat bij Bar Bidon in Gent. Zondag 8 maart, tussen 11 en 15 uur, is iedereen die heeft deelgenomen van harte welkom om samen met ons na te praten, te brunchen en nog een paar dingetjes te doen die ge daar wel zult merken. Het ziet er in elk geval heerlijk uit, en wij kijken echt keihard uit naar de afsluit en de ontmoetingen met de mensen die we de laatste maand hebben kunnen volgen. De plaatsen zijn beperkt, en registreren kan hier.

Zo benieuwd wie er zal zijn, dus laat zeker iets weten in de comments als je bent ingeschreven!

Shortcut 1: mails beantwoorden in de binnenspeeltuin.

Week 3 al weer van de #boostyourpositivity challenge van Activia. Eerst en vooral: het is al zo leutig geweest om door te klikken naar alle blogposts die de afgelopen twee weken zijn geschreven, en alle instagrambeelden die binnen het thema werden gedeeld. De afgelopen twee weken overtreffen nu al al onze verwachtingen, en dat heeft enkel met jullie geweldige enthousiasme te maken. Dus superbedankt, want zonder jullie was het veel en veel stiller geweest op de site en in de blogosfeer.

Deze week mag ik weer een uitdaging voorstellen, deze keer onder het weekthema “day to day”. En die luidt:

Hoe zorg jij ervoor dat alles blijft bollen? Heb jij trucjes die ervoor zorgen dat je nooit te laat komt, dat je ondanks je drukke leven toch twee keer per week in de fitness opduikt, dat jij altijd iets op tafel kunt toveren als er onverwacht vrienden langskomen, of een ander talent waarvan mensen denken: hoe doet die dat toch?

Deel je kennis met ons, stervelingen die er misschien minder goed in slagen om bepaalde zaken gebolwerkt te krijgen. Voor deze uitdaging ben ik op zoek naar jouw shortcuts, je lifehacks, de kleine dingen die jij jezelf eigen hebt gemaakt om dagelijkse taken en beslommeringen net iets vlotter te laten lopen. Denk culi, maar net zo goed dagelijkse organisatie, opvoedingstips of financiële planning. Misschien ben jij heel goed in vechtende kindertjes uit elkaar halen, of heb je de ultieme tip om weessokken de baas te blijven. Maakt niet uit wat het is, zolang we er maar iets uit kunnen leren.

Schrijf er een blogpost over, of drie, deel foto’s op instagram, maak een videotutorial of een stappenplan om ons iets bij te leren, en dan komen wij lezen.

Er is ook weer een instagramchallenge die vandaag start en tot vrijdag loopt, want laat ons eerlijk zijn: die instagram challenges zijn een erg leuke extra bij het project geworden.

Later deze week post ik mijn shortcuts. Heel veel plezier ermee!

Deze blogpost kadert in het #boostyourpositivity project van Activia. Zin om mee te doen? Registreer je dan op deze site en dan krijg je ook een uitnodiging voor het slotevenement op 8 maart.

Weet je nog, die keer dat een van je beste vrienden erg enthousiast was over een meisje uit een klas lager? Iets waar jij je per definitie al niet oké bij voelde, want andere mensen die leuker waren dan jij waren een serieuze vracht koren op de molen van je onzekerheid. Maar wat hij zo leuk aan haar vond raakte pas echt een snaar. “Ze is zo speciaal, ze luistert graag naar slows. Hoe tof is dat?“.

Herinner je je nog hoe hard dat zinnetje bij jou insloeg, toen? Omdat je besefte dat jij al jaren keihard je best deed om mensen te imponeren door te doen alsof je iemand anders was, en nog harder je best deed om te doen alsof het je allemaal niks kon schelen? Want ach, laat ons eerlijk zijn, lilith van zestien, op dit moment wil jij duizend mensen zijn, behalve jezelf. Liefst van al iemand met een machtig obscure muzieksmaak en obscuur cool haar, die er nog niet aan denkt om hele avonden pathetisch in haar dagboek te schrijven op de tonen van Knuffelrock 7. Ook al is dat op dit moment je hoofdbezigheid als niemand kijkt. Naast het opbranden van zoveel wierookstokjes dat de industrie vast op zijn gat zal liggen als je daar binnen een jaar of twee mee stopt, en de kosmos vervloeken omdat die ene kerel niet inziet dat hij de vader van je kinderen moet worden.

Ik heb goed nieuws, lilith van zestien: dat muurtje dat je rond jezelf hebt opgetrokken, van stoere rokende en drinkende grote mond die door weinig dingen geraakt wordt, zal er binnen een jaar of tien samen met je kilo’s afvallen. Je zult er in de jaren die volgen beetje bij beetje op beginnen vertrouwen dat je ook uit jezelf gewoon leuk genoeg bent, zonder dat je volledig morft in iemand anders. Het zal zijn tijd nodig hebben, maar er zal een dag komen waarop het je nog maar bijzonder weinig interesseert of iemand anders het cool vindt dat je heel These Days van Bon Jovi kunt meezingen. Nu schaam je je daar nog voor, en geloof je ook dat andere mensen die je daar dwaas voor zouden kunnen vinden honderd procent gelijk hebben.

Ik ben ervan overtuigd dat de beste manier om iets te leren er dwars doorheen gaan is, en dus heeft mijn raad misschien niet zo veel zin, zeker omdat je op dit moment in je leven -ondanks je onzekerheid- vooral erg goed bent in denken dat je het beter weet dan de rest van de wereld. Ach, de compleet onlogische dualiteit van de puberteit.

Maar deze dingen wil ik je toch graag meegeven:

• wat je het meeste onderscheidt van anderen is vaak ook je grootste kracht. Je zult zo veel energie steken in proberen te zijn zoals de rest, terwijl het net goed is dat je niet helemaal samenvalt met iedereen. Nu heb je het gevoel dat je enthousiasme iets is om diep weg te proppen onderaan je Kipling rugzak, maar er komt een moment waarop je zult beseffen dat het je ultieme drijfveer is. Koester het, samen met je gevoeligheid en talent voor empathie, dingen die je nu vooral als een enorme last en kwetsbaarheid ziet.
•  je bent zo veel meer dan hoe je eruit ziet. Blijf dat beseffen, ook op de dagen dat je honderddertig kilo weegt en de blikken en woorden moet trotseren van mensen die je daardoor degoutant en minderwaardig vinden. En blijf dicht in de buurt van die grote kerel met zijn donker haar die je ook op die dagen fantastisch blijft vinden. De kerel voor wie het niet uitmaakt of je kledingmaat 52 hebt of 40, zo lang hij je maar ziet lachen. Hij zou wel eens een bepalende factor kunnen zijn voor al de rest.
• er zal een moment komen waarop je je angsten in de ogen zult moeten kijken. En dat zijn er nogal wat, zelfs meer dan je nu kunt beseffen. Op dit moment denk je dat het je belangrijkste taak wordt om die angsten te verbergen voor de buitenwereld, maar dat klopt niet. Je belangrijkste taak wordt de confrontatie, erdoor in plaats van erom heen. Het zal een hele tijd duren, maar je zult dingen doen waarvan je nooit had kunnen vermoeden dat je ze zou aandurven. Op een callcenter gaan werken om je telefoonangst de kop in te drukken. Spreken voor je werk om te vergeten hoe bang je bent om je mond open te doen en iets verkeerd te zeggen. Elke dag teksten op een blog zetten en jezelf zo in de spotlights duwen, hoe ongemakkelijk je daar soms ook van wordt. Je rijbewijs halen. In je auto kruipen en ergens heen rijden, elke dag opnieuw, tot je voelt dat je doodsangsten eindelijk wegebben. Het zal een levenslang leerproces blijven, maar geloof me, je zult dingen doen die je nu niet voor mogelijk acht.
•  je mag hulp inroepen. Dat is geen schande. Als je het gevoel hebt dat je niet van je overgewicht afraakt en dat je levenskwaliteit serieus in het gedrang brengt. Als je een huilbaby hebt en geen idee hoe je deze dag zult doorkomen, en de volgende. Als je moeder op haar zevenenveertigste de strijd tegen kanker verliest terwijl jij erop staat te kijken. Als je het allemaal niet meer weet. Nog zoiets: je mag zeggen dat je het allemaal niet meer weet.
• het loont om tijd te investeren in het snappen van wat er omgaat in je hoofd. Er zal een dag komen waarop een professional je inzicht zal bieden in je angsten, en waar die vandaan komen.  Zij zal je doen beseffen dat je duizend keer harder bent voor jezelf dan voor om het even welke andere mens op de hele wereld, en vooral: ze zal je laten inzien wat daar de aanleiding voor is. Dat inzicht zal je met veel meer mildheid in de spiegel doen kijken dan ooit ervoor. Het zal de basis zijn waarop je jezelf weer zult opbouwen, na een inzinking waarvan je een half jaar zult vrezen dat je hem nooit meer te boven zal komen.
• als je je eigenwaarde zoekt in de ogen en goedkeuring van anderen zul je er nooit in slagen om jezelf graag te zien. Al was het maar omdat sommige mensen je dingen niet gunnen, en je daarom maar al te graag de indruk geven dat je je zou moeten schamen. Laat je gevoel voor eigenwaarde niet afhangen van dat soort mensen.
•  kijk naar beneden in plaats van naar boven. Natuurlijk zullen er altijd mensen zijn die meer hebben dan jij, en wiens levens honderd keer vlotter lijken te lopen dan het jouwe. Maar er zijn er nog veel meer die het veel en veel slechter hebben. Count your blessings, en probeer af en toe iets van betekenis te doen of zijn voor iemand anders.
• iedereen blij willen maken en daarbij jezelf vergeten is een slecht idee. Het zorgt ervoor dat je na een tijd geen idee meer hebt of je de dingen doet omdat je ze wilt doen, of omdat je het gevoel hebt dat ze van je verwacht worden. Je zult lang moeten zoeken om te ontdekken wat dat dan eigenlijk is, je eigen intuïtie, en hoe je die kan volgen. Oke, je bent nog altijd aan het zoeken, maar dat geeft niet. Er staat geen deadline op.

Ik heb goed en slecht nieuws: je zult het allemaal zelf moeten uitvogelen, lilith van zestien. Tussen de vele twijfels en tranen zul je op een bepaald moment een kruimel zelfvertrouwen vinden, en later een klein bergje, en nog wat later misschien een handvol.

Beetje bij beetje zal je erin slagen om op een andere manier naar jezelf te kijken, en dat met bijna evenveel mededogen te doen als waarmee jij naar andere mensen kijkt. De dag waarop je beseft dat dat een optie is zal een fantastische dag zijn. En hij komt, lilith, hij komt echt, met tijd en boterhammen.

Het komt allemaal goed.

Dikke zoen,

Jezelf

Deze brief kadert in het #boostyourpositivity project van Activia. Zin om mee te doen? Registreer je dan op deze site en dan krijg je ook een uitnodiging voor het slotevenement op 8 maart.

Rechts: ik als een jaar of zestien.

Het moment is aangebroken, we mogen beginnen aan onze positieve maand februari. En ik kan niet ontkennen dat ik er zin in heb, eigenlijk. Het thema van week 1 is inner en self. Een thema dat ik met veel plezier op mij nam omdat het de laatste jaren een belangrijk persoonlijk thema is geworden. Self love heet het, in het Engels, en ik vind het vreemd dat er geen goede Nederlandse vertaling voor lijkt te bestaan die de lading voldoende dekt. Narcisme en eigenliefde klinken een beetje raar, vind ik. De kans bestaat dat ik dat vind omdat ik lang heb gesukkeld met mezelf leuk vinden, laat staan graag zien. Erger nog: het heeft vele jaren geduurd voor ik in de spiegel kon kijken zonder liefst van al onder een deken weg te kruipen en het nooit meer te hebben over wie en wat ik in de weerspiegeling zag.

Dat ik vorige week een filmpje van mezelf heb gepost, compleet met mijn verre van perfect hoofd en West-Vlaams accent en dik gat en alles dat bij mij hoort, dat blijft na al die jaren een overwinning. Maar ik word er elk jaar beter in, merk ik. Al helemaal als ik terugkijk naar wie ik ooit was, als ik foto’s zie van mezelf als zestienjarige en terugdenk aan hoe ik mijn onzekerheden en klein hartje wegstak achter een gigantische grote mond.

En ik weet dat ik daarin lang niet alleen ben. Al was het omdat we elke dag van kindsbeen af boodschappen doorkrijgen die ons wijzen op het feit dat wij en hoe we eruit zien en wie we zijn eigenlijk niet voldoen. Zo lang tot we van die gedachte doordrongen zijn en we ons zelfs oprecht schamen voor onszelf.

Opdracht nummer een in de #boostyourpositivity challenge is:

Schrijf een brief aan je zestienjarige zelf. Vertel hem of haar wat je in alle jaren die je ondertussen achter de rug hebt hebt opgestoken, geef lessen en inzichten mee, schrijf een post over de zaken waar je toen in geloofde en nu. Focus hierbij op de thema’s inner en self. Heb jij ondertussen geleerd om tevreden te zijn met wie je bent, of kon je dat als tiener beter dan nu? Was je toen net heel onzeker, of het tegenovergestelde, en wat heb jij jezelf van toen daar vandaag over te vertellen?

Kleur de uitdaging in zoals je zelf wilt. Misschien wil je er allemaal muzikale referenties naar de nineties insteken, of Youtubevideo’s van Hélène et les garçons. Helemaal cool is het om er een foto van jezelf als tiener aan vast te hangen, want wij zijn daar natuurlijk ook geweldig curieus naar. De bedoeling is om deze week even een moment te nemen om te reflecteren over waar je nu staat en waar je vandaan komt, en daar vooral iets van te maken waar je zelf content mee bent en iets aan hebt. In elk geval: vergeet je blog niet te registreren op de site, zodat we allemaal kunnen komen lezen wat je hebt geschreven, en hang er ook de hashtag #boostyourpositivity aan vast. Zo word je ook automatisch uitgenodigd voor het slotevent op 8 maart.

En aangezien niet iedereen een blog heeft maar misschien toch wel wil meedoen is er ook nog een Instagramchallenge onder de hashtag #boostyourpositivity. Meedoen aan allebei mag ook (twee blogposts kunnen bijvoorbeeld perfect, of een week lang elke dag een blogpost rond het thema), ik ga dat in elk geval doen.

Je vult in zoals je zelf wilt, doet zo vaak mee als je wilt, en als je zin hebt om er een volledig eigenzinnige eigen draai aan te geven mag dat ook. Schrijf in puntjes of lijstjes, maak er een lange brief van, of een hele korte. Go wild.

Mocht je inspiratie nodig hebben voor je brief:

Oprah schreef een tijd geleden al eens een brief aan haar jongere zelf.
Hier staan wat tips die je op weg kunnen helpen.
Dearme.org verzamelt brieven die mensen aan hun zestienjarige zelf hebben geschreven.

Veel plezier ermee! Mijn brief komt woensdag online.