Eentje voor de categorie: de simpelste dingen zijn dikwijls de beste/ ik heb honger maar niet veel goesting om zotte dingen te doen. Kerstomaten staan in het lijstje van dingen die wij altijd in huis hebben, samen met smeerkaas van Maredsous, cracotten en bananen. Sommige weken zijn de kerstomaten op voor ik weer naar de winkel moet, want ik eet dat tussendoor en overal op en in, maar op andere weken zit ik op vrijdag met een kerstomatenoverschot. Geen ramp: ik gooi ze vaak gewoon bij pasta met wat chilipepers en look en kruiden, en een mens heeft gegeten. En goed ook. Maar deze week herinnerde een chef waarmee ik een reportage aan het maken was me eraan hoe lekker geroosterde kerstomaten zijn, als saus.

Het is even simpel als het klinkt, ook. Kerstomaatjes in een ovenschotel gooien, olijfolie erover, peper en zout erbij, en dan een half uur in een oven van tweehonderd graden. Het roosteren geeft de tomaten een heerlijk zoete smaak. Ze zien er niet uit, maar dat geeft niet, want je duwt ze daarna gewoon door een zeef en vangt wat er overblijft op in een schaaltje. Als de saus te dun is kun je hem nog wat indikken in een sauspan. Serveren met pasta en eventueel wat Parmezaanse kaas. Poepsimpel, en echt waar smullen.

Kan naar het schijnt ook perfect gebruikt worden als koude vinaigrette en zonder enige miserie ingevroren worden voor later.

Dit najaar mag ondertussen best bestempeld worden als het najaar van de portobello, toch in onze crib. Zoals jullie weten zijn wij hier door Youri zijn moeilijke relatie met voedsel aangewezen op recepten met tomaten of champigons, of op echt zotte dagen: op recepten met tomaten én champignons. I know, the madness. En een portobello mag dan wel klinken als iets dat het midden houdt tussen een bagagedrager en een Italiaanse charmezanger, het is eigenlijk niet veel meer dan een serieus uit de kluiten gewassen kastanjechampignon. En neem dat uit de kluiten gewassen maar serieus, want ze kunnen meer dan tien centimeter in doorsnede worden.

Ik ben er helemaal fan van sinds ik ontdekt heb dat ze gegrild een heerlijke vleesachtige structuur krijgen (hoe langer onder de grill hoe beter, het schijnt), waardoor je ze kunt gebruiken tussen een hamburgerbroodje. Ze zijn heerlijk als je ze marineert, maar kunnen ook opgevuld worden met vanalles en nog wat en in de oven. En je kan ze natuurlijk ook gewoon aanstoven zoals kleinere champignons, ze zijn altijd even lekker.

Onlangs maakte ik een versie uit het mij wel tien keer aangeraden nieuwe kookboek van Pascale Naessens, en ook die was heerlijk. Zo heerlijk dat ik er van pure goesting enkel maar wazige foto’s van heb gemaakt, waarvoor mijn excuses.

Gevulde portobello’s met mozzarella en tomaat voor twee

• 2 portobello’s
• 2 tomaten
• 1 bosje verse basilicum
• 1 bolletjes buffelmozzarella
• zoet paprikapoeder

Verwarm de oven (grill) voor op 180 graden. Snij de tomaten in vier, verwijder het vocht en de pitjes en snij het vruchtvlees in blokjes. Meng de tomatenblokjes met drie eetlepels olijfolie en kruid met peper en zout. Hak het basilicum fijn en meng met de tomatenblokjes.
Smeer de portobello’s aan binnen- en buitenkant in met olijfolie. Kruid ze met peper en zout. Snij de mozzarella in blokjes. Vul de portobello’s eerst met het tomatenmengsel, en leg daarop de mozzarella. Bestrooi met wat paprikapoeder. Zet ongeveer twintig minuten onder de grill van de oven. Wij aten dit met ebly.

Portobello’s zijn trouwens niet altijd in elke supermarkt of bij elke groentenboer te vinden, heb ik gemerkt, maar bij Albert Heijn heb ik meestal wel geluk. Iemand nog tips voor mensen die ernaar op zoek zijn?

Ik ben er jaren van overtuigd geweest dat koken moeilijk was. Dat je tientallen recepten en gerechten moest zien te masteren met honderd ingrediënten die je natuurlijk helemaal niet had, waarop je ze kocht, één keer gebruikte en ze dan een tijd later in de vuilnisbak gooide.

Wat betreft koken heb ik me heel lang behoorlijk mislukt gevoeld. Ook toen ik de fase van de zwartgeblakerde vleesjes die vanbinnen koud en rauw waren al even doorsparteld had bleef het in mijn ogen gesukkel. En toen ik ook nog eens op het geniale idee kwam om mijn echtgenoot die niks lust te melden dat wij thuis voortaan volledig vegetarisch zouden gaan leven, toen was het eigenlijk pas helemaal huilen met de pet op.

Tot ik tot een paar inzichten kwam:

– organisatie is alles

Veel staat of valt met het samenstellen van een weekmenu, en daar een wekelijkse gewoonte van te maken. Ik maak het mijne op vrijdag, samen met mijn boodschappenlijst, om dan op zaterdag boodschappen te gaan doen. Het voordeel: ik moet maar één keer per week nadenken, en ik moet maar één keer per week naar de winkel. Alle andere tijd en energie hou ik over om naar Game of Thrones te kijken en te doen alsof ik er nog iets van snap. Ha!

– het einde van het eerste gerecht is vaak het begin van het tweede

Een inzicht dat tot mij kwam na het lezen van An Everlasting Meal, het boek waar ik in het verleden al eens melding van maakte. Sinds ik het heb gelezen besef ik dat een restje pasta (waar je wat olijfolie en kruiden hebt opgegoten tegen het uitdrogen en aan elkaar kleven) de perfecte basis is voor een frittata de dag erna. Dat een klein overschotje pastasaus een soep kan opfleuren, dat oud brood de max is voor bruschetta en pittabroodjes zowel gevuld als belegd met passata en kaas dienst kunnen doen als pizzabroodjes. Sinds ik het las staat mijn koelkast vol bakjes met restjes, en gooi ik niks meer weg, maar wel samen. And loving it, ook nog.

– het warm water moet heus niet elke week uitgevonden worden

Zelfs niet elke maand. In mijn Evernote heb ik een lijst met alle gerechten die in onze crib gesmaakt worden. Omdat ik sommige maaltijden na een tijd gewoon weer vergeet, ook al waren ze lekker, zoals die pompoenpuree met paprika die ik vorige winter vaak klaarmaakte, of de heerlijke Spaanse rijst die een paar jaar geleden supervaak op tafel kwam en dan in de vergetelheid verdween. No more, met mijn lijstje, dat het ook makkelijker maakt om te bedenken wat ik kan doen met restjes in mijn koelkast.

– een goede tomatensaus is altijd een geweldig begin

Ik heb altijd kerstomaatjes in huis. Die voer ik aan in emmers van een halve kilo, en die geraken hier altijd op. Omdat ik ze zelf constant in mijn mond steek, maar ook omdat ik ze voeder aan mijn kind, voorschotel als bijgerecht met azijn aan mijn man, en omdat ze de perfecte basis zijn voor elke frittata of voor de tomatensaus waarover ik het al heel de tijd met uw wil hebben.

Mijn leven veranderde toen ik besefte dat je met tien kerstomaten, een teentje look en peper en zout een superlekkere vegetarische saus kan maken, waarop je zo hard kunt voortborduren als je zelf wilt.

For reals. Gooi er een chilipeper bij en het wordt spicy. Heb je nog lenteui of sjalotjes over, dan doe je ze er ook bij. Ligt er nog een stronkje selder in je groentenmandje, wel hoera daarvoor! Met een restje tomatenpuree of passata wordt het meer saus, met honing of suiker is het plots zoet, heb je een pot yoghurt over dan onstaat er ineens een roomsaus en als je er een zakje geraspte kaas die geen toekomst meer leek te hebben doorroert heb je een tomatenkaassaus.

Maar ook. Roer daar eens champignons door, of veggie gehakt. Een zak wokgroenten die over is. Smijt een handvol verse kruiden in de mix. Een blik rode chilibonen, ook de max. En dan heb ik het nog niet gehad over versies met geroosterde groenten, eitjes of gebakken halloumi. Gaan en blijven gaan, en niet vergeten te kruiden met peper en zout. Of zoals een chef mij ooit zei: “zit er niet genoeg smaak in? Dan ligt het 9 keer op 10 aan te weinig zout.” Geloof me: één van de beste keukentips ooit.

– een goede basisvoorraad is eigenlijk ook altijd een geweldig begin

Kerstomaten dus, maar er zijn nog een paar producten die ik altijd inkoop, zodat ik erop kan voortborduren. Passata. Pittabroodjes. Kappers. Harissa. Geraspte kaas. Dingen die lang meegaan en die je pasta, pizza of restjesomelet een level naar omhoog kunnen tillen. Niet elke maaltijd moet een staaltje van zotte creativiteit zijn, soms is een toast champignon met een slaatje of een geroosterde boterham die je inwrijft met look en tomaat al een hemelse maaltijd.

Sinds ik dat allemaal besef vind ik het eigenlijk allemaal veel leuker, dat koken.

Jullie nog belangrijke inzichten om het allemaal iets draaglijker te maken? Feel free to share!