Meestal doet televisie mij niet bijster veel meer, maar als er ÈÈn televisie-onderdeel is waar ik compleet van door het lint dreig te gaan is het de “huis aan huis”-kok in “Duizend zonnen en garnalen” wel. Voor wie het nog niet heeft gezien: het concept is dat een kok bij een gewone medemens aanbelt en iets maakt met de voedingsmiddelen die hij in de koelkast aantreft. Leuk idee, tot zover geen enkel probleem, en ik hou dan ook nog eens van kookprogramma’s dus ik ben de potentiÎle doelgroep. Ware het niet dat het onderdeel complete bedriegerij is, en het er zo vingerdik opligt dat ik er niet naar kan kijken zonder op een bepaald moment te overwegen om mijn hoofd tegen de muur te slaan, ik zou het waarschijnlijk nog graag zien ook.

Altijd voltrekt zich hetzelfde lieflijke tafereeltje. De kok belt aan, stelt zich voor en zegt dat hij wil koken met wat er in de koelkast zit. Als er een televisiekok aan mijn deur zou staan met die melding zou je de wanhoop en paniek van mijn gezicht af zien druipen, terwijl ik angstvallig zou proberen te verbergen dat er mijn hoofd zich vult met vragen als: “heb ik die verslensde krop sla van twee weken geleden al in de groentencontainer gesmeten?”, “staat dat potje beschimmelde frambozen niet helemaal vooraan in de frigo?” en “ziet mijn keuken er niet uit alsof er juist een groentencontainer in tot ontploffing is gekomen?!”. Maar bij de deuropenende huisvrouwen niets van dat: zij gidsen de televisiekok altijd richting hun blinkende toonzaalkeuken alsof ze niks anders verwacht hadden dan dat er wel eens een televisiekok zou kunnen aanbellen.

Het ergerlijkste is als de televisiekok de koelkast opentrekt en die koelkast er zonder uitzondering uitziet alsof ze ingedeeld is volgens de eeuwenoude regels van feng shui. Nooit zit er een potje teveel of te weinig in, en altijd staat alles helemaal klaar om een te gek exotisch gerecht te maken.
Televisiekok tegen oervlaamse Rita: “Aha mevrouw, ik zie dat u hier TOEVALLIG alles hebt klaarliggen om een lekker creools kippetje te maken”. Uit de koelkasten van vrouwen die als twee druppels water op mijn oma lijken worden zongedroogde tomaten en buffelmozarella opgediept alsof het niets is. Even later vallen dezelfde vrouwen compleet door de mand als ze verkondigen dat ze dat eigenlijk nooit maken en meer het vlees-groenten-patatten-type zijn. “Waarom heb je het dan in je koelkast zitten, trut?, pleeg ik dan wel eens naar de televisie te roepen.

Als de televisiekok ook maar enigzins ballen aan zijn lijf heeft komt hij hier morgen aanbellen om te koken, en zal hij iets maken met verslensde sla, beschimmelde frambozen en een zakje met nog een klein overschotje gruyËre-kaas. En als hij nog wat tijd overheeft mag hij mijn keuken opkuisen ook.

Nooit gedacht dat ik dit nog zou zeggen zonder een wapen tegen mijn slaap, maar het is waarlijk amazing hoe erg ik Anja Daems mis nu Bart Peeters ook nog eens ingeschakeld is om commentaar te leveren op het Songfestival. Samen met “eurosongkenner” AndrÈ Vermeulen die al jaren bewijst geen reet van muziek te kennen vormen ze wat mij betreft het meest ergerlijke presentatieduo sinds Deckers en Ornelis. Met dat verschil dat we bij Deckers en Ornelis niet in een situatie zitten waarbij de ene kurkdroge feitjes declammeert waarom de ander dan weer semi-stotterend moet gniffelen. De bindteksten inclusief grapjes werden by the way stuk voor stuk al eens verteld tijdens de halve finales donderdagavond.

Niet dat dat Bart Peeters kan tegenhouden om voor de tweede maal in een halve week tijd te gniffelen om zelfgevonden vondstjes als Fabrizio van Malta “de Droomfabrizio” noemen en nog maar eens opmerken dat de ballerina die tot halverwege uit de piano kruipt bij Rusland ook over een onderkant beschikt. Ook zijn gespeelde verbazing toen hij voor de tweede keer deed alsof hij nog niet wist dat Ruslana in de politiek zit tegenwoordig vertelt veel over de credibiliteit van Bart Peeters.

AndrÈ Vermeulen wordt trouwens met de jaren meer en meer de Michel Wuyts van de eurosongverslaggeving, met lyrische uitschieters als “Veel tomatensap in de bloody mary maar weinig vodka” bij het liedje Bloody Mary van Las Ketchup, of plots compleet out of the blue het woord “kinky” in de mond nemen bij het liedje van Engeland. Schooluniformpjes laten blijkbaar zijn juices flowen.
Een toppertje nog steeds hoor, die AndrÈ.

Heel tekenend ook dat AndrÈ maar niet kan ophouden met zijn verrukking uit te spreken over het oubollige kutliedje van BosnÔe-Herzegovina, compleet met accordeon en al. Same thing voor het pathetische “I still laaave you”-liedje van Griekenland. Als het van Dreten afhangt sturen we binnen twee jaar Frank Galan in een extreem zeemzoeterige dag naar Ljubljana. En van het geweldige liedje van Litouwen (“we are the weeners of Eurovision”) ziet AndrÈ Vermeulen dan weer compleet de humor niet in.

Maar het blijft wel leuk, dat songfestival.
Liedjes over de twist dansen, glas dat in een ziel krast, een vrolijke popliedje dat gezongen wordt door een nest orcs, en dat allemaal in bedroevend slecht Engels, ze mogen mij er gat in de nacht voor wakkermaken. Leuke attributen ook op het podium: een klappend robotje bij Letland, valse cactussen bij Duitsland, kilo’s siliconenborsten en eighties oogschaduw uit het Oostblok. Swell.

Verder heb ik vooral bijgeleerd dat witte broeken uitermate populair zijn in Europa op dit moment, net als witte marcellekes, witte ballerina’s die uit witte vleugelpiano’s komen gekropen, witte niemendallekes en witte jaretellekes. En ik hoop dat UkraÔne wint, ook al in het wit.

’t Is niet dat u iets gemist heeft als u dit jaar niet hebt kunnen kijken, maar voor volgend jaar zou ik het toch zeker eens overwegen.

Ik heb de kans nog niet gehad om naar “Zo is er maar ÈÈn” te kijken op ÈÈn, en dat is om verschillende reden jammer. Eerst en vooral heb ik best wel een boon voor Yasmine. Always have, always will, en toen ik haar vorige week intelligent en oke hoorde wezen in Brussel Midi werd dat gevoel enkel nog versterkt. Wat mij betreft heeft dat weinig met haar geaardheid te maken, maar het is opvallend dat er in mijn hokje “vrouwen die ik wÈl kan pruimen” (pun sooo intended, hastn) opvallend veel lesbisch aangedane meiden zitten. Zo heb ik bonen op overschot voor Truus Druyts, vond ik Marianne van de Mol een ongelooflijk sexy madam en kan Sarah Bettens wat mij betreft ook al niet veel verkeerd doen. Trek er uw conclusie uit.

Reden twee is dat ik gewoonweg een aanhanger ben van het Vlaamsche lied, en kleinkunst in het bijzonder. Ik ben opgegroeid in een gezin waar Boudewijn De Groot de plaats van meest voorkomende artiest in de platenkast enkel moest delen met Urbanus. Mijn vader heeft de complete kleinkunstcollectie zodanig veel vollen bak door onze living doen schallen dat ik ze stuk voor stuk kan meezingen: Pastorale van Liesbeth List en Ramses Shaffy, de Kauwgomballenboom van Elly en Rikkert, Ben ik te Min van Armand, de Zotte Morgen van Zjef Van Uytsel, Rozanne van Wim Decraene, ze maken even veel deel uit van mijn jeugd als jeugdpuistjes en ldvd.

Ik heb ondertussen ontdekt dat alle nummers uit “Zo is er maar ÈÈn” kort beluisterd kunnen worden op de website van ÈÈn, en je al vooruit kunt kijken naar welke nog komen. Het lijkt me een leuke selectie, en ik zal volgende week zeker mijn best doen om het eens te bekijken, maar ik mis toch enkele nummers.

Waar is “Amsterdam” van Kris Debruyne?
En echt niet “Rozanne” van Wim Decraene?
Herman Van Veen?
Willem Vermandere?
“Avond” van Boudewijn de Groot?

“Rode Wijn” van Bram Vermeulen zit er wel in. Door Sioen, begot.
Ze houden blijkbaar wel van vergezochte contrasten bij EÈn.

En u? Heeft u nog iets met het Vlaamsche lied en kleinkunst in het bijzonder?

Meer nog dan van Debbie Travis die in no time een te gek toscaans keukenrekje maakt van golfkarton. Veel meer nog dan van Niecy Nash en Nigella Lawson die samen een yard sale houden en daarbij sensuele cakejes aan de man brengen met een afzichtelijke bloem in heurder haar. Nog meer dan van Gene Bervoets die in een oud fiatje door de Italiaanse bergen rijdt en in een macho-versie van “nil blu dipinto di blu” uitbarst. Zoveel meer nog dan van alle fantastische tv-goden hou ik van Trinny en Susannah.

Trinny en Susannah zijn fantastisch! Trinny en Susannah zijn god’s gift to iedereen die ooit al eens heeft overwogen om, al is het maar ÈÈn keer, een kledingstuk te kopen dat ervoor zorgt dat je er enigzins toonbaar uitziet. Trinny en Susannah zijn het wandelende en heel erg aanwezig zijnde antwoord op “vinde gij m’n gat nie te dik in deze rok?” En best of all: Trinny en Susannah hebben het uitermate goed voor met ons. Trinny en Susannah zijn tot ons nedergedaald om ons te helpen.

Bij elke uitzending die ik kan meepikken van het fenomenale “what not to wear” kan ik niet anders dan onder de indruk zijn van de twee madammen die perfect weten hoe je een gemiddeld marginaal lelijk vrouwmens door middel van een andere garderobe kan omturnen tot een hete beze. En ze draaien daarbij hun hand niet om als het gaat om hun eigen cellulitis en blubberbuik te gebruiken als voorbeeld. Trinny en Susannah zijn streng maar rechtvaardig, en ik hou van hen op een niet-seksuele manier.

Terwijl ik vroeger in een kledingwinkel meestal maar iets deed, shop ik tegenwoordig volledig volgens The Rules. Wijde pijpen in plaats van smal toelopende die ervoor zorgen dat je enkels er smal uitzien, en je bum gigantisch. Draag nooit jasjes die eindigen waar je achterwerk start. Zware bovenbenen? Draag dan nooit lichte kleuren op die plaats, dat accentueert alleen maar. Draag altijd kleur met kleur: zwart laat elk kleur vervagen. Grote borsten? Draag dan geen lange kettingen die erover heenmoeten en alles nog groter doet lijken dan het is.

Als ik mocht kiezen tussen Debbie Travis die plots voor mijn neus staat om mijn home te pimpen, of Trinny en Susannah die mij loslaten op een kledingwinkel en vanop afstand mijn gedrag beoordelen met woorden als “she’s not really going for that hobbezak, is she?!!!!” , dan graag optie twee.

En u, heeft u nog waarachtige televisiegoden?

• way back when, toen Brahim nog meedeed in Idool, praatte hij inderdaad een beetje vreemd. Maar wanneer is hij van een beetje vreemd naar onverstaanbaar tanden-op-elkaar-hollands-met-een-arabisch accent gegaan?
• Johnny Logan inhuren om in de jury van de songfestival-preselecties te zetelen is op zich geen slecht idee. Johnny Logan inhuren en hem om de drie seconden onderbreken voor een overenthousiaste vertaling van Bart Peeters zou strafbaar moeten zijn in alle provincies
• Bart Peeters voor om het even welke tv-klus inhuren had trouwens al jaren strafbaar moeten zijn. Ben ik echt de enige die heel dat “iekiekiek”, “wawawat”-gedoe al beu is sinds de Droomfabriek?
• heel sympa hoor, om de dochtertjes van Jan Leyers een kansje te geven op tv, en ik ben er zeker van dat ze erg trots zijn dat ze on national television komen en all, maar hun rubriekje haalt alle vaart uit een op zich al veel te trage show
• Fantoom had hun nummer gepikt van een nummer van op de tweede cassette van Clouseau. Het hunne heette “Hier sta ik”, bij Clouseau was het als ik me niet vergis “Hier ben ik”. Iemand met tijd: kijk het na!
• Katherine is toch een overweldigend knap ding, en mag voor mij om die reden door. En ook omdat er niks anders tussen zat dat het doorgaan waard was. Ik blijf wachten op Belle Perez

Naar de zevende dag kijken en enkel aandacht schenken aan het publiek op de achtergrond. Liefst aan de oude gepermanente vrouwtjes die meegekomen zijn met hun serieus kijkende meneer, en zich zitten af te vragen of dat wel zo’n goed idee was.

Ook fijn: naar de zevende dag kijken voor de spreuken en zegswijzen. Met stip binnengekomen op ÈÈn deze week: “laten we elkaar geen liesbet noemen“.

Beats pistoleetjes met hesp en gezouten boter any time, als je het mij vraagt.

Dit is de derde dag op rij dat ik geen buitenlucht meer heb mogen voelen op mijn zieke huid. Geen zuchtje wind, geen druppel dauw, geen frisse bosgeur die nog langs mijn neusvleugel is gepasseerd. Nu pas kan ik helemaal snappen hoe het is om opgesloten te zitten in het Big Brother huis, de gevangenis van Brugge of in de Biosphere II. En dan toch eerder het Big Brother huis, want tijdens mijn opsluiting kan er volop op mij gestemd worden en moet ik niet eens mijn eigen ajuinen telen. Dat geeft mij best een goed gevoel.

Erg veel activiteiten kan ik met mijn zieke bronches nog niet ondernemen, en dus spendeer ik mijn tijd vooral met slapen, pjoeteren, vieze dingen ophoesten tot ik ervan moet kotsen en VITAYA kijken. Duhus mannelijke lezers, klik maar weg nu, want u heeft vitaya gelezen en u vindt vitaya toch per definitie stom en voor vrouwen, en ik wil dit postje helemaal misbruiken om met mijn sistas over deze gift van de televisiegod te palaveren.

Vitaya is geweldig.
Vanonder mijn dekbed heb ik deze week al drie keer gezien hoe je brits op je bord tovert, een moord oplost in 48 uur en lade-onderverdelers maakt van cornflakesdozen. Ik heb al een beetje triest zitten wezen om baby’s die doodgaan op de spoed, ik ben helemaal weg van de serie waarin een familie een begrafenisonderneming runt en ik leef altijd heel erg mee met de koppels die een oeroud kasteel in de onderwereld van Hongarije kopen en daar dan een bed en breakfast uit willen beeldhouwen samen met hongaarse werkmensen die geen zak van hun instructies verstaan. Love it! Geef de mens die deze programma’s liet aankopen een standbeeld!

Wat mijn geliefde en andere mensen met een penis ook mogen beweren: Vitaya is ÈÈn van de beste zenders around, en krijgt veel te weinig credit. Noem mij ÈÈn andere zender die zijn doelgroep op zo een geweldige manier geeft wat het nodig heeft bij zieke en betere dagen, en ik draag de rest van de week een Niecy Nash-bloem in mijn haar. With pride, girls!

Voor al wie nog twijfelt aan de metershoge campfactor van Blind Date, een fragment uit een gedicht dat een familielid kwam voordragen om ÈÈn van de kandidaten (compleet in boswachterspakkie en al) aan te prijzen bij de ‘jager’.

Eentje voor de categorie “bevend en stotterend familielid proclameert rijmschema van jewelste on national television”:

“Heb je een probleem?
Dat is voor Marcel geen probleem!”

Haal die Pulitzer, iemand, en snel wat.

Update: volgens Zoepa (godbetert ÈÈn van mijn werkgevers) behoor ik zelfs helemaal tot de doelgroep.

“Er is tegenwoordig zo veel op televisie!” zei ik, en ik zuchtte erbij alsof ik even niet meer wist waar ik het had.
“Kan best, meid, kan best” sprak Youri.
Youri was duidelijk niet bijster overtuigd van mijn statement. En dus speelde ik het hard! Ad random en uit het hoofd gaf ik hem een opsomming waar hij even niet goed van zou zijn. “Lost. X-factor. Dubbel geboekt. The Block. Huizenjacht.” Ik dacht na.
“En dat met die dief”.

Dat met die dief hadden we nog nooit gezien, en we hadden er ook geen plannen toe, maar het was er dus lekker wel. Net als dat met die poetsvrouwen, en dat met die homo’s. En dat was het dan ook wel weer. Ik denk dat het eigenlijk gewoon lijkt alsof er veel op televisie is omdat er al jaren heel weinig op televisie is geweest. Het is een smerige truc van de bonzen, hoor: zet dat stukje audience drie jaar op dieet en geef ze dan een stukje beschimmelde worteltaart. Eens kijken hoe content ze dan zijn met onze brol.

“Wel geen talkshow ofzo” zei ik, denkend aan de jaren negentig, waarin Luc en MarlËne hoge toppen scheerden en iedereen er eentje wilde met zijn naam als titel.
“En ook geen spelletjesshow”, zei Youri, die nu blijkbaar wel plots het belang van deze conversatie begon in te zien.
“Het rad van fortuin!”. Dat was ik weer.
Ik zag iets breken in de ogen van mijn metgezel.
“Maar de winkel is weg”

De winkel. Dat was het. En hij was weg.

Een winkel vol prijzen, aangeboden door het grootste koopcentrum van het land uit Vichte. De zachte, perfect gefrenchmanicurede handen van de bevallige winkeljuffrouwen, die over wasmachines wreven alsof hun leven en hun paycheck ervan afhing. Het ritmisch op en neer bewegen van armen en vuisten als de kandidaat de mogelijkheid had verworven om uit die overdaad van elektrische producten te kiezen. De heggeschaag voor 700 frank, Walter, en het polshorloge voor drieduizendvierhonderd. En ik schenk de yoghurtmaker aan mijn medekandidaat Freddy, woonachtig te zulte.
De warme baardige stem op het laatst die nog eens al de verworven prijzen opsomde, zodat de kandidaat alweer met zijn armen mocht bewegen. Eventueel zelfs met die blinkende joker die nog ergens lag te slingeren op een desk.

En dat je dan weg mocht rijden uit de studio met de auto die je had gewonnen.
Er wordt tegenwoordig nog zo weinig met auto’s uit studio’s gereden, vind ik.

De winkel, dat was pas avondvullende televisie.
Het was een microcosmos van consumptiegenot voor de gewone man.
And then one day they take the winkel, and they give you Lilianne Saint-Pierre.

Welke zieke geest, in godsnaam?! *schreeuwt naar de maan*

Ik weet niet of ik er zelf over moet beginnen, maar aangezien niemand ernaar vraagt dan maar toch: soms ben ik erg bang voor de televisie. Wat zeg ik? Heel mijn leven al ben ik behoorlijk angstig ingesteld als het op het kleine scherm aankomt. Niet zodanig dat ik er in een grote boog omheen loop, maar wel zodanig dat ik soms belachelijke dingen doe om toch maar niet te moeten zien/horen wat er op het kassie te zien/horen valt.

Daarom kijk ik dus ook zo weinig.
Ik ben bang ja!
En het wordt steeds erger.
Ik word banger.

Het begon met die dekselse velociraptoren in Jurassic Park.
Eerst stilte, dan dacht je dat ze weg waren uit de keuken.
Maar dan, dat schrikwekkende gesis!
Uit het niets!
En die korte vieze pootjes!
(dat had ik niet verwacht)
Toen kwamen die bloederige lijken in de gang in “The Shining”.
Die tweeling die keek.
Ik werd niet goed, mijn hoofd achter een kussen.
Uren later was mijn ademhaling nog steeds niet helemaal normaal.
Of die ene keer dat Carmen plots vanachter de zetel van Boma vandaan kwam!
Ik kan het simpelweg moeilijk aan.

Telkens er spannende muziek aan te pas komt dan komt de hond van pavlov in mij boven.
Bij ‘Jaws’ enzo.
Stokkende adem.
Ogen die in het rond schieten op zoek naar handen om achter weg te duiken.
Of een brede schouder.
Want ik wil het niet zien, hoewel ik het ook niet wil missen.

Het erge is dat ik het niet kan controleren.
Zo had ik het gisterenavond ook bij Lost, dat niet eens zo creepy is, maar er wel de juiste muziek bij had.
Daar zit je dan weer, vanachter een kussen naar een man met een appelsieneschil in zijn mond te kijken. Hopend dat hij hem niet plots begint op te eten ofzo.

Heeft u dat nou ook?