“Zeg Dexter”, zei ik gisterenmorgen zo casual mogelijk aan het ontbijt, “Heb ik al verteld dat de postbode deze week een brief voor jou heeft gebracht?”. Dat had ik niet, en dus haalde ik snel de envelop die ik van Tine van Ketnet had ontvangen met onze tickets voor het Ketnet Jr Feestweekend. Daarin een handgeschreven kaartje om ons veel plezier te wensen, dat met gemak een brief van Kaatje van Ketnet werd waarin ze Dexter en Flo uitnodigde om naar Plopsaland te komen. Enter een stomverbaasde Dexter die van de consternatie bijna van zijn Triptrap stuiterde. En wijle weg.

Net als in de rest van het land was de temperatuur in De Panne niet bepaald zwoel te noemen, maar voor Dexter was het al voldoende dat de auto van Rox daar stond om het warm genoeg te krijgen.

Ja kijk, als mijn zoon enthousiast is dan ik blijkbaar ook.
Tot onze grote opluchting was er in de voormiddag niet geweldig veel volk in het park, waardoor we erin slaagden om Dexter na lang aandringen op de rollercoaster van Victor van Kaatje te krijgen (geen traantjes!) en zonder al te veel aanschuiven flink wat attracties konden doen. Er werd ook geknuffeld met persoonlijke helden.Ondertussen sliep Flo zich een oog uit in de buggy, een geschenk van god omdat we de eerste zes maanden nergens naartoe konden met Dexter, zo denken wij. Prinses mama was in elk geval zeer content, ondanks het gebrek aan nek.

Rond de middag was het van meet en greet met Soetmin en Lobke die ik natuurlijk al kende, en dus deden we er welgeteld zes seconden over voor we Pink Ambitiongewijs aan de selfies begonnen in het restaurant van Meneer Spaghetti.

En toen moest het beste nog komen. Dexter had geen idee, maar wij mochten van meet en greet doen met de echte Kaatje en Kamiel en Victor, maat. En niet de harde, zoals hij de pop noemt die soms in Plopsaland rondloopt, maar de zachte! Jep, als uw moeder al jaren blogt voor een appel en een ei, dan levert dat soms eens een licht privilege op. En de mama’s vonden het ook niet erg, precies.

Deze foto komt zeker in mijn dagboek.

En dit is het gezicht dat ik trek als ik denk “OMFG de zachte Kaatje van Ketnet zit hier in het echt!!“.

Om maar te zeggen: de max van een dag. Wie nog geen plannen heeft: vandaag en morgen is het nog altijd Ketnet Junior Feestweekend in Plopsaland. Allen daarheen, want het is de moeite!

Onze vakantie met Neckermann naar Gran Canaria was meteen ook de eerste vliegreis voor Dexter. Ik moet altijd een beetje gniffelen als ik mensen die plannen om aan kinderen te beginnen malle dingen hoor verkondigen als “ik ga mijn leven daar niet voor aanpassen” en “wij blijven nog even vaak op citytrip gaan als vroeger. Wat zeg ik? Meer!“. Ik weet het, er zijn superouders die de Mount Everest beklimmen met een baby op hun rug of een paar maanden door Australië trippen met een roedel peuters in hun kielzog, en waarlijks duizend maal respect daarvoor, maar sinds Dexter er is weet ik dat de road trips waar ik vroeger zo van hield nog even moeten wachten tot hij en zijn zus een jaar of zes zijn. En autonoom zelf hun koffers kunnen pakken en een deftige spaghettisaus kunnen maken. Minstens. En heb ik dus de geneugten van de op comfort gerichte gezinsvakanties die mij vroeger vreselijk leken weten te appreciëren. Steek in hetzelfde vakje als Plopsaland, de binnenspeeltuin en films van Pixar over vliegtuigen en auto’s.

Dit is geen blogpost over praktische essentials als vochtige doekjes en plooibuggy’s, om de simpele reden dat we de leeftijd bereikt hebben waarop je met Dexter kunt vertrekken zonder een half huishouden mee te sleuren in de luiertas. We moesten zelfs niet eens een buggy meenemen, want daar doet hij al heel lang niet meer aan. Stappen, jongen, altijd maar stappen. En aangezien onze man al zo lang overdag en ’s nachts pamperloos is dat ik me niet eens kan herinneren hoe lang al ook geen luiertas, neen. Een gemak.

Deze zaken maakten van onze trip naar Gran Canaria met Neckermann een gemak:

– de combinatie vliegtuig + iPad.

Voor je met een kind op een vliegtuig hebt gezeten weet je niet hoe dat kind zal reageren als het op een vliegtuig zit. En of het daardoor vier uur en half van puur comfort met slapend kind gaan worden, of vier uur en half hel op aarde, maar dan in de lucht. Elk kent daarin zijn eigen kind wel wat, natuurlijk, en dus hebben wij Dexter zijn hoofd op voorhand niet te zot gemaakt. Hij wist dat we met het vliegtuig gingen, en zijn enige vereiste leek te zijn dat we “niet te hoog zouden vliegen”. Faire deal. Ik was op voorhand een beetje bang voor een Dexter die of doodsangsten zou uitstaan of zich kapot zou vervelen, maar het viel allemaal al bij al wel mee. De terugvlucht zelfs nog beter dan de heenvlucht. Blijkt dat de tactiek “het kind thuis beperkt op de iPad laten spelen, en dan op het vliegtuig veel langer dan normaal” behoorlijk geniaal gevonden was. We hebben hem bijna niet gehoord, behalve toen hij ontdekte dat er een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd achter ons zat en hij een beetje show moest verkopen. Hoe zoudt ge zelf zijn? #player

– de all in formule.

Ja, wij zijn van die mensen die op vakantie liefst op zoek gaan naar gezellige restaurantjes en culinaire toptoestanden waarmee we kunnen uitpakken op Instagram, maar met een kleuter die zijn neus durft ophalen bij alles waar geen kaas of tomatensaus op ligt valt dat niet altijd mee. Ik vond het vooral een gemak dat er bij zo’n all in formule elke dag allerhande kindvriendelijke bereidingen waren als fishsticks, appelmoes, macaroni met kaassaus, pizza en pasta, en hij toch ook van de gerechten van volwassenen kon proeven zonder dat we het risico liepen dat hij een bord van 17 euro met een neusfrons weer richting keuken stuurde. Dexter vond het ook de max dat hij in ons hotel elke keer zelf zijn bord mocht samenstellen, en als hij flink had gegeten ook nog kon afsluiten met een ijsje. Man toch! Meestal aten wij ’s middags toch wel nog op restaurant omdat we op uitstap waren, trouwens, maar ook dat lukte wonderwel.

– het kinderzwembad en hotelspeeltuintje:

Ooit plekken die ik systematisch meed alsof de duivel in eigen persoon er rondwaarde, nu een zaligheid omdat ik Dexter op zijn gemak kan laten doen terwijl ik zelf een boekje lees. Al helemaal als je ook nog eens zorgt voor een zak klein speelgoed van thuis, en het de kleuter zelf met de nodige ceremonie laat uitkiezen. Blijkt trouwens dat je je uren kunt bezig houden met een speelgoedschepkraantje om de aarde van tussen palmbomen te scheppen. Who knew?

– de hotelkamer met muurtje/afscheiding

Dexter is een goede slaper, maar hij hangt wel vast aan ritueeltjes. Ritueeltjes die je niet altijd kunt uitvoeren op een hotelkamer, zeker niet als de kleuter in dezelfde kamer dient te slapen als de mama en papa. Wij proberen er altijd voor te zorgen dat zijn bedje ergens staat waar hij ons niet kan zien, anders zit het spel op de wagen en duurt het minstens een uur voor hij stopt met entertainen en gekke geluidjes maken en begint na te denken over zijn ogen sluiten. In ons hotel hadden we geluk dat zijn bed achter een muurtje stond. Tv kijken was ons niet gegund, want dan kon hij niet slapen, maar we hebben dan maar veel gelezen op ons bed met een lichtje aan. Lukte ook. Oh, en die iPad waarvan sprake is ook een gemak om het kind nog even te laten bekomen van een drukke dag zonder daarbij Spaanse hysterische kanalen te moeten opzetten waarvan het hele gezin een schrik pakt.

– de strategisch uitgekozen locaties:

Ondertussen hebben we geleerd dat je niet van een kleuter kunt verwachten dat hij een hele dag gedwee meegaat naar musea en koffiebars waar hij stil moet blijven zitten. Wij kozen in Gran Canaria dus voor kindvriendelijke uitstapjes naar de stranden en parken als Palmitos Park, dingen waarvan we weten dat ze Dexter kunnen boeien. De vakantie staat niet helemaal in het teken van zijn koninklijke hoogheid van drie, maar ik hou er toch graag rekening mee dat ik hem wat tevreden hou, al was het omdat ik anders op pad ben met een hysterische koninklijke hoogheid en de fun er dan ook snel af is. Al heb ik geluk dat zijne majesteit ook best geboeid kan zijn door activiteiten die niet op zijn leeftijd gericht zijn, en ik dus niet alleen maar de binnenkant van de speeltuin heb moeten aanschouwen. Dankbaar tot de derde.

Heb jij nog tips of essentials die voor jou onmisbaar zijn voor een vakantie met jonge kinderen? Ik lees ze graag in de reacties! (deel 1 van onze trip vind je hier)

Wij reisden met Neckermann naar Gran Canaria en verbleven in IFA Interclub Atlantic in San Agustin. Zin om nog meer beelden van onze vakantie te zien? Deze week neem ik de instagramaccount van Neckermann over. Allen daarheen!

Wat dachten we van de Canarische Eilanden, vroegen de mensen bij Neckermann een tijd geleden. “Hmmm“, dachten wij, en dat we niet goed wisten wat we van de Canarische Eilanden dachten. Wat ver vliegen, voor de eerste keer met Dexter, misschien. En ook niet meteen onze droombestemming, al had ik op voorhand gezegd dat ik me vooral wilde laten verrassen als Neckermann ambassadeur, dus op dat vlak zat het wel oké.

Ik wist dat mijn ouders ergens in de jaren negentig naar Gran Canaria waren geweest, maar die hadden het toen al volledig voor all in formules en heel de dag bakken op het strand en aan het zwembad, niet meteen het soort vakantie waar Youri en ik doorgaans voor tekenen. Wij zijn road trippers, jongen, wij doen graag onze goesting, en na een uur aan een zwembad willen wij vooral dingen ondernemen! En tripsticks in het rond gooien. En de wereld zien! En was er daar wel veel te zien, op die Canarische Eilanden?

Sylvie van Neckermann vond van wel, en door wat verder te vliegen was je ineens ook wel bijna zeker van mooi weer. We moesten ook eerlijk zijn: met Dexter reizen is anders dan met twee, dus misschien was een hotel met kinderzwembad wel niet zo’n fout idee. Wij dachten terug aan die keer dat we met Dexter naar een bungalowpark gingen en hoe vreselijk hard hij het daar naar zijn zin had, waardoor wij ook, en besloten om ervoor te gaan: alleen nog zaak om te kiezen tussen Lanzarote, Fuerteventura, Tenerife en Gran Canaria. Uiteindelijk kozen we voor het laatste, aka het eiland van de eeuwige lente, zes dagen, all in. Vier uur en vijfentwintig minuten vliegen. Perfect voor de kleine zelfstandige met weinig tijd die toch nog wat zon wil zien in november, quoi.

Hoe dat vliegen liep met Dexter vertel ik in een volgende post, maar dit waren alvast onze ervaringen met Gran Canaria tripping:

Als ik zou zeggen dat het liefde op het eerste gezicht was zou ik liegen. De busrit van de luchthaven van Las Palmas naar ons hotel aan de Zuidkust in San Agustin gaf ons vooral de indruk dat Gran Canaria het eiland was van de dorre landschappen vol slordige neergegooide serres van plastiekzeil. Hoe dichter we bij de kust kwamen, hoe meer hotels met mythische namen als Beverly Park en Don Gregory. Eens je die strook hebt bereikt neemt het aantal palmbomen en mooie stranden wel gestaag toe, en wordt het ook warmer. Je ziet ineens ook overal borden met “Maspalomas” op, een van de plaatsen aan de kust, waardoor ondergetekende zes dagen lang met “Una Paloma Blanca” in haar hoofd zat. Aan u om te beslissen of dat iets is dat u aankan. (Klik dan toch. Je weet dat je het wilt!)

Het moet gezegd: een regenachtig België inwisselen voor teenslippers en korte broeken doet wat met een mens. Eens ingecheckt in het hotel en met open mond naar het uitzicht over de Atlantic gestaard fleurden wij helemaal op, en dat zou de volgende dagen zo blijven. Het hielp ook dat we in een kindvriendelijk hotel zaten, met een speeltuintje en ijsjes inbegrepen in de all in, net als pizza en spaghetti en macaroni en knalrode jello pudding, waardoor Dexter zich daar onmiddellijk de koning te rijk voelde. En dan hebben we het nog niet gehad over het feit dat er een winkeltje was dat waterspuitgeweren verkocht. The madness!

Wij waren vooral erg onder de indruk van het binnenland. Eerst waren we van plan om een auto te huren, maar toen bleek Neckermann ook excursies aan te bieden die je op een dag naar de leukste plekken brengen. Nog makkelijker, en geen autostoel voor Dexter nodig. Had ik op voorhand geweten hoe bergachtig het binnenland is en over hoeveel zotte bergweggetjes het busje ons naar geweldig hoog boven mijn comfort zone zou brengen, ik had van mijn leven niet ingeschreven, maar achteraf was ik zotcontent dat ik het wel heb gedaan. Zoveel supermooie dingen gezien, en Dexter heeft maar één keer een heel klein beetje overgegeven in Youri zijn hand, wat een succes is, want zeker vijfhonderd bochten op het traject.

We waren ook fan van de stranden. Dat aan ons hotel bestond uit een soort zwart zand, wat verderop in Maspalomas is het geel en zacht, en we namen ook de taxi naar het sjiekere Meloneras waar de stranden er nog wat anders uitzagen. Dexter genoot overal van, want stranden betekent op blote voeten door het zand hossen en autobanen trekken for days. He likes. En het weer stak ook niet bepaald tegen.

Tijdens de andere dagen wisselden we af tussen genieten en lezen aan het zwembad (ik las zowaar een volledig boek uit, no kidding!) en uitstapjes naar onder meer Palmitos Park, een dierenpark dat compleet in the middle of nowhere ligt en daardoor keihard aan Jurassic Park doet denken, maar dan met pratende papegaaien (Dexter is er nog over bezig) en dolfijnenshows.

Mocht het nog niet duidelijk zijn hoe geweldig hard wij van onze trip hebben genoten, dan is er ook nog het filmpje.

Gran Canaria from kelly deriemaeker on Vimeo. (op de link klikken zorgt voor groter formaat, en het is nog leuker in HD)

Ik wil stiekem al terug. Dat zegt volgens mij genoeg.

Wij reisden met Neckermann naar Gran Canaria en verbleven in IFA Interclub Atlantic in San Agustin. Op dit moment loopt er een actie waarbij je – als je boekt tussen vandaag en zondag 29 november om te reizen tijdens de schoolvakanties van kerst, krokus en pasen- 125 euro extra korting krijgt op de al geldige kortingen, cumuleerbaar met de vakantieboosters van Neckermann. Dus misschien het bekijken waard voor al wie zin heeft gekregen in zon en palmbomen.

Morgen vertrek ik als ambassadeur voor Neckermann Belgium voor enkele dagen naar Gran Canaria. Terwijl ik nog niet eens een verslag heb gepost van mijn vorige tripje, een driedaagse voor De Standaard Magazine naar Krakau. Een reis waar ik behoorlijk van onder de indruk was, en waarover ik dus nog even een en ander wil delen voor ik het vergeet. 

Het zinnetje dat je niet wilt horen als je aankomt op een plek waar de regen met bidons uit de hemel stort: “Het heeft hier nochtans maanden niet zo geregend“. Maar hozen doet het als we uit een naar natte hond ruikende taxi het betonnen Plac Nowy-plein in het centrum van Krakau opstappen. Het plan was om er een zapiekanka uit het vuistje te eten, een soort spotgoedkope Poolse pizzabaguette die ze hier op elk uur van de dag binnenspelen en waarvan alleen al de lijst met mogelijk beleg je een zwaar maaggevoel bezorgt. Maar het smaakt, onder een lekkend afdak naast een bord waarop “Hier zapiekanka van 35 cm!” staat, ook al zijn wij ook al welgevuld met elk 17,5 cm aan gesmolten kaas en look. Zolang er maar iemand is die ons tijdig een paraplu en wat levensvreugde toesteekt zijn wij helemaal gereed voor de rest van Krakau.

Plac Nowy ligt in één van de drie buurten die belangrijk zijn voor de toerist die in deze stad aanlandt: de Joodse wijk Kazimierz. In tegenstelling tot de schilderachtige Grote Markt in het oudere stadsdeel is dit een samengooiseltje van gebouwen rond een niet zozeer aantrekkelijk marktplein, maar dan wel in een buurt die up en coming is. Lees: je struikelt er over de hippe eethuisjes met vegan, eco of organic in de naam, al moet je er soms een foute eighties discobowling in de kelder bijnemen. In Kazimierz kom je om op terrasjes te zitten in de zomer (dan regent het naar het schijnt zelden), een oude synagoge te bezoeken en je bij het naar buiten stappen te laten verleiden door een falafel die aangeprezen wordt op een krijtbord.

Schindler’s List

Kazimierz wordt ook de Joodse wijk genoemd omdat er vanaf de 15de eeuw een levendige gemeenschap Poolse Joden woonde, iets waar ouderwetse hotels met namen als Ariel en Rubinstein aan herinneren. De Duitse bezetter maakte in de jaren veertig van de vorige eeuw een huiveringwekkend einde aan hun leven in het dorp binnen de stad, waarna de buurt snel in verval wegzakte. Synagoges bleven leeg, gevels brokkelden af, en het leek erop dat de ineenstorting zich zou doorzetten tot Steven Spielberg in 1993 naar het stadsdeel kwam voor de opnames van Schindler’s List, zijn film over de Duitse industrieel Oskar Schindler, die het leven van 1200 Joden redde in Krakau. Hoewel het originele verhaal zich in Podgórze, het derde stadsdeel, had afgespeeld kwam Kazimierz de regisseur beter uit, en zo werd het vervallen district weer interessant genoeg om er kroegen en restaurants te openen en een artistiek publiek aan te spreken dat er nu nog steeds woont. Wie Krakau bezoekt wordt vriendelijk aangeraden om het bezoek aan Podgórze en een eventuele dagtrip naar de vernietigingskampen van Auschwitz uit te stellen tot aan het laatste luik van de reis. Omwille van het effect op de gemoedstoestand van de reiziger, als u begrijpt wat ze bedoelen. Ik spaar het dus op tot aan het laatste deel van dit stuk, en neem jullie eerst mee naar een deel van Krakau dat zowaar aan Disneyland doet denken. Volg de gids.

Pierogi gevuld met alles

Verkondigen dat je een trip naar Krakau op de planning hebt roept andere reacties op dan zeggen dat je je heil in Ibiza gaat zoeken. Eén van mijn vrienden was zelfs zo eerlijk om “oei” te zeggen. Hij was er ooit met een toerbus door gereden en had geen andere herinneringen dan “Grijs, en somber. En zo deprimerend Pools”. Ik was hem bijna gaan geloven na het half uur met de halve zapiekanka onder mijn afdakje, zeker toen enkele mannen die duidelijk een borrel te veel ophadden al hun charmes in de strijd gooiden om de inhoud van onze portefeuilles van eigenaar te doen veranderen. Maar dan sla je na een ingewikkelde conversatie met handen en voeten plots een hoek om. En kom je terecht in het schilderachtige historische centrum dat Unesco op zijn werelderfgoedlijst heeft gezet. In de straten rond de Lakenhalle is het bijzonder fijn kuieren, niet in het minst omdat het er autovrij is en je niet om de drie passen een filiaal van een kledingketen tegenkomt, maar wel veel kleine, onafhankelijke winkels vol juwelen (amber uit de mijnen is hier nogal een dingetje), heerlijke huisgemaakte limonade en kledij van kleine ontwerpers. Met wat geluk loop je tegen een plaatselijke markt aan op de Rynek Główny, waar handelaars hun pierogi, kaasbroodjes en zelfgedraaide worsten aanbieden. Die pierogi, daar zijn ze heel trots op, en ze vullen ze met wat je maar kunt bedenken. Van kaas tot vlees en van aardbeien en pruimen en ricotta, in pierogiland is geen vulling te gek.

Zuurkool op dierenvellen

Ook wat eten betreft zit het hem hier in het contrast. Terwijl in de studentenbuurten de zaakjes waar je glutenvrij en koolhydraatarm kunt eten als paddenstoelen uit de grond schieten houdt de Pool net zo halsstarrig vast aan de keuken van zijn moeder. En die moeder, vaak een kleine vrouw die stevig op de dijk staat, schotelt haar kroost op zondag onder het motto “op slaatjes komen we de winter niet door” liefst stevige kost voor. Denk varkensschenkel, worst, zure soep, zuurkool (die liefst uren heeft opgestaan) en koteletten. Bij Chata, een bonkige blokhut met dierenvellen, kregen wij met een gezelschap van zes een ‘Polish pan’ voorgeschoteld voor “4 à 5 hongerige mannen”, en kregen we de helft niet op.

Nog iets dat erg fijn is aan deze stad: achter elke gevel lijkt wel een verrassing schuil te gaan. Huis blijkt blokhut voor hongerige mannen, een saladebar ook een groene binnentuin zoals bij Chimera, of je stoot op een prachtig kaarslichtcafé zoals je er zo veel vindt in de stad, maar Alchemia op Plac Nowy een van de bekendste is. Denk wankele tafels die je zelfs met tien bierkaartjes niet waterpas krijgt, en een schimmig sfeertje waarin verliefde koppels even goed tot hun recht komen als groepen studenten dorstig naar kersenwodka. Ooit begonnen uit noodzaak, omdat er te weinig geld was voor een dure elektriciteitsrekening, maar zo gehouden uit gezelligheid.

Claustrofobisch Podgórze

Vanuit de stad hoef ik de volgende ochtend maar de brug naar het voormalige Joodse getto over te steken om mijn gemoedsthermostaat een paar standen te voelen zakken, en dat terwijl het droger en zonniger is dan de vorige twee dagen samen. Op weg naar het museum van Oskar Schindler loop ik langs vervallen huizen en een stuk originele muur die de Joden hier heeft afgesloten van de buitenwereld, en waarvan de bovenkant aan Joodse graftombes doet denken. Bewuste vormkeuze, destijds. Mijn hart zakt wat verder in mijn schoenen als ik langs het plein met de stoelen loop, waar elke ijzeren stoel voor duizend omgekomen Joden staat, een beeldtaal die verwijst naar de huisraad die noodgedwongen moest achtergelaten worden door de gedeporteerde Joodse bevolking. Ik lees ergens dat er voor de oorlog zo’n 68000 Joden in Krakau leefden, waarvan er slechts tweeduizend overleefden. En dat er op dit moment nog zo’n duizend in Krakau wonen, waarvan er maar tweehonderd zichzelf identificeren als leden van de Joodse gemeenschap.

Tussen de groezelige oude huizen kan ik me bijna inbeelden hoe verstikkend het hier moet geweest zijn in de twee jaar waarin de originele bevolking van Podgórze eerst naar Kazimierz moest verhuizen, om plaats te maken voor vijf keer zoveel Joden, die aan het werk werden gezet in verschillende fabrieken in het getto. Een ervan dus de emailfabriek van Oskar Schindler, sinds 2010 een beklijvend maar enigszins claustrofobisch museum waar je niet zonder bezwaard hart weer buiten wandelt. Een van de verhalen die je er leest gaat over hoe Schindler een deel van zijn personeel verzamelde in de zoutmijnen van Wieliczka, een onderaards heiligdom van 327 meter diep net buiten Krakau. Ik had zelf geen tijd om deze plek, inclusief ondergronds zoutmeer en ondergrondse kapel voor de mijnwerkers, te bezoeken, maar plaatste hem wel op mijn lijst voor mijn volgende bezoek. Een volgende bezoek ja, omdat drie dagen te kort was, en ik tegelijk ook wat opgelucht was dat ik de tijd niet had om die andere vreselijke plek op een uur van Krakau te gaan bezoeken. En anders vast nog harder door elkaar geschud op het vliegtuig was gestapt dan ik nu al deed.

Deze blogpost verscheen in langere vorm in De Standaard Magazine.
Ben jij ooit in Krakau geweest, of heb je plannen? Dan lees ik dat graag in de reacties, want ik wil echt nog eens graag terug, liefst bij beter weer.

1. Some bloggers have all the luck. Het zat al een tijdje in ons hoofd om Dexter eens mee te nemen naar Pairi Daiza, nadat we er zelf een jaar of drie geleden voor het eerst kwamen met Youri zijn petekind. Toen was Dexter nog maar een week of acht oud, en liet ik hem voor het eerst een dag bij mijn schoonmama om even weg te zijn van het aanhoudende gehuil en gekrijs. Van die dag herinner ik me vooral dat ik compleet gestresseerd was omdat ik terug wilde naar mijn huilbaby, hoe contradictorisch dat ook mag klinken. Een tweede kans was welkom, en toen we een uitnodiging van het park kregen voor een blogdag met vijf andere Vlaamse bloggers dacht ik: awel, dat komt nu eens goed uit.

2. Naar Pairi Daiza gaan is overdonderd worden, zeker op een mooie zomerdag als gisteren. Terwijl ik in de meeste dierentuinen een beetje depri word van te kleine kooitjes met te grote dieren word ik in dit park vooral blij. Omdat het er zo mooi en groot is, omdat de afwerking van een onwaarschijnlijk hoog niveau is, omdat de dieren er ruimte lijken te hebben en je je er onmiddellijk op vakantie voelt. Pairi Daiza sleepte al heel wat prijzen in de wacht (voor mooiste park van België en Nederland, onder meer) en ik vind dat niet minder dan terecht. Youri en ik zijn al in heel wat parken over de hele wereld geweest, maar liepen gisteren toch weer met open mond naar alles te kijken.

3. Het is gek dat ik vroeger liefst zo ver mogelijk weg bleef van blogmeetings, en het nu echt weer fijn vond om samen te kunnen lunchen met enkele ondertussen oude bekenden. Altijd de max om Kathleen van Verbeelding, Lobke van Leuke Wereld en Heidi van Laloe terug te zien, en erg fijn om de vrouwen achter Dietemiet en Mama van Vijf eens in het echt te ontmoeten. Al helemaal omdat dat kon onder het genot van een superlekker Aziatisch buffet in het restaurant Temple des Délices. Ik had geen idee dat er parken bestonden waarin je ook nog eens zo lekker kon eten. Nog eens vijf punten bij, Pairi Daiza.

4. Ik was op voorhand een beetje bang dat Pairi Daiza bezoeken op een zaterdag in de zomer zowat de hel op aarde zou zijn voor iemand als ik, die gruwelt van drukte. Maar waar ik in pretparken weiger om langer dan tien minuten aan te schuiven is dat bij dit park helemaal geen issue. Het is zo groot dat zelfs een drukke dag mij geen irritaties opleverde, en het ergste dat me overkomen is is dat ik even een minuut moest wachten voor ik goed naar de kwallen in het aquarium kon staren. Zorgen voor niks, dus.

5. De dag werd afgesloten met een goodie bag voor Dexter vol panda. Dexter, die ’s ochtends de panda met eigen ogen had gezien, is sindsdien niet meer weg te slaan van de ongelooflijk schattige pluchen beer die hij Woezel heeft genoemd, nadat wij niet akkoord gingen met “Kakastink”, zijn eerste naamsuggestie. Do not take it personal, pandabeer, Dexter vindt dat humor.

Jullie al eens in Pairi Daiza geweest? Ook zo onder de indruk als wij?

Er is iets bevrijdends aan een plaats voor de derde keer bezoeken. De eerste keer zit je met de druk van de eerste keer en van zeker vanalles moeten zien en niet mogen missen. De tweede keer zit je met de druk van alles dat je de eerste keer niet gedaan kreeg toch zeker in je programma te krijgen. Maar de derde keer, dan zijn de moetjes al allemaal afgevinkt, waardoor je de tijd hebt voor wat eigenlijk nog het allerleukst is: gewoon in een stad zijn. Rondhangen. Leven van de liefde en de visvangst. Zien waar de wind je brengt.

De wind bracht me twee weken geleden tegen de middag naar Barcelona, waar we op de gastenlijst van het coole Vueling hotel stonden. Helemaal in luchthaventhema, knal in het centrum van de stad. Check de incheckbalie, waar ook schermen hingen waarop je de vertrektijden kon zien van alle vluchten van de maatschappij (Vueling vliegt niet enkel naar Spanje, maar naar elf bestemmingen, de meest recente is Bilbao), ik vind dat allemaal zeer leutig uitgewerkt.

En goede WIFI, niet onbelangrijk in een gezelschap als het onze dat WIFI bijna even essentieel vindt als tandpasta en een proper toilet. Ook die zaken waren allemaal voorzien, tot onze vreugde. En dit was de view vanuit mijn kamer. Not bad als je weet dat we vertrokken waren vanuit een druilerig Brussel.

Ook not bad: de geweldige tapas van Segons Mercat, een heerlijk tapasrestaurant naast ons hotel. We gingen een beetje loos in ons bestelenthousiasme, kregen van de obers de waarschuwing mee dat het echt wel veel zou zijn, en die waarschuwing bleek helemaal terecht. We kunnen wel met trots melden dat we niet veel meer over hebben gelaten dan wat gefrituurde artisjok en een sardine. Het zou een voorbode worden voor wat nog kwam.

Ons bezoek viel niet helemaal toevallig op San Jordi, de Catalaanse feestdag waarop Youri en ik wel toevallig exact twee jaar eerder in de stad waren. De feestdag waarvan ik me nog herinnerde dat de man de vrouw een roos koopt en de vrouw de man een boek. En dat ik toen een compleet geflipte roos heb gekregen van mijn geliefde. Een zoals deze dus.

Omdat Youri thuis op onze jongen aan het passen was moest ik het deze editie zonder roos stellen, maar dat werd goedgemaakt door een boeiende tour door de waanzinnig drukke binnenstad. San Jordi is de max om te zien, maar de mensenmassa moet je er wel bijnemen. Gelukkig had ik nog de twee andere dagen om op zoek te gaan naar leuke plekken zonder dat ik om de drie meter in een bottleneck terecht kwam.

Dagen waarop ik zoveel mogelijk zon probeerde te zien, dagen waarop mijn notitieboekje zich vulde met zotte ideeën, dagen waarop ik tijd voor mezelf nam die ik de laatste tijd door omstandigheden niet zo vaak meer had gehad. Ik ben dus ook gaan winkelen. De vorige twee keren zat ik elke keer vol frustratie omdat ik de coole winkelbuurten van Barcelona maar niet wist te localiseren, maar mannekes, dat heb ik deze keer ruimschoots goed gemaakt.

Mijn zes favoriete ontdekkingen op deze trip:

1. Bimba y Lola
Een Spaanse keten waarvan ik wou dat hij ook bij ons zat, omdat ze er heerlijke prints, modellen en accessoires hebben. Toen ik er was was er net grote korting op die laatste, en liet ik me helemaal gaan aan een ketting waar ik elke keer weer vrolijk van word. Niet meteen subtiel neen, maar ik begin te vrezen dat het leven te kort is voor subtiel. Ze hebben trouwens een webshop die naar België shipt.

2. El Nacional

Een tip van Dieter en Patricia, die very into architectuur zijn en zotcontent waren omdat een van hun favoriete interieurdesigners de uitdaging aanging om een voormalige textielfabriek om te toveren tot een ongelooflijk cool culinair project. Ik zou er zo langsgelopen zijn, maar dat is dus doodzonde voor iedereen die iets heeft met architectuur of eten. En knal aan de Passeig De Gracia, dus perfect om binnen te lopen en iets te drinken in een van de vier bars of restaurants. Ik was in elk geval zwaar onder de indruk.

3. Bulevard Rosa
Shopping centra zijn meestal niet van de leukste plekken op aarde, maar de Bulevard Rosa aan de Passeig de Gracia vind ik wel een aanrader. Omdat je er geen grote ketens vindt, maar allemaal kleine quirky winkeltjes met een assortiment met een hoek af. Los Suenos de Julieta bijvoorbeeld, een kinderwinkeltje met de meest heerlijke merken. Maar ook een berg winkels met fantastische schoenen en kleren voor de oudere garde. Echt wreed tof.

4. Mary’s Market

Deze hoort eigenlijk een beetje bij het winkelcentrum hierboven, maar verdient toch een aparte plaats omdat ik het er zo leuk vond. Ik ben sowieso een sucker voor dit soort foodie plaatsen vol lekkere en speciale producten waar je ook nog op je gemak iets kunt bestellen om te eten of te drinken. Mary’s Market is all that + iberico ham for days.

5. Woki Organic Market

Een beetje zoals Mary’s Market, maar dichter bij mijn hotel, waardoor ik er drie dagen ben gaan rommelen door het zeer fijne aanbod. En niet alleen omdat ik zot was van hun branding, want ze hadden er ook mijn favoriete theetjes in andere smaken dan alhier. Topplek!

Veel winkels ja, maar ik had geweldig veel zin om de kennis die ik heb opgedaan tijdens een reportage waarin ik aan de slag mocht met een styliste (waarover binnenkort meer in Steps en op deze blog) om te zetten in de praktijk. En shoppingwalhalla Barcelona was daar een fantastische plek voor, ik geef dat toe.

Ik reisde naar Barcelona met Vueling in Optima-klasse vanuit Brussels Airport en verbleef in het Vueling Hotel. Genoten van elke seconde, merci voor de invitatie!