Zouden ze weten dat ik dit doe om hen te beschermen, en niet omgekeerd? Moet ik met mijn ogen uitstralen dat ik niet per se bang ben voor hen, maar begaan met hen? Hoe doe je dat juist?
Dat is ook wel geen anderhalve meter. Komen mensen nu dichter omdat ik een mondmasker draag?
Die heeft wel een heel cool mondmasker, waar zou ze dat gehaald hebben? Dat sluit precies zo elegant aan, en zo’n tof stofje. #teammondmasker
Zouden ze mij een seut vinden? Waarom boeit mij dat überhaupt? Ben ik hier om te winkelen of om tof gevonden te worden?
Hell, dat wordt wel warm. Is dat normaal voor een mondmasker?
Het voelt wel zo’n beetje als bij gesluierde vrouwen die van die kweetnie hoe mooie ogen hebben en zo wreed mysterieus zijn. Ik voel me precies Sheherazade. Was die gesluierd? Straks eens zoeken op wikipedia
Hopelijk kom ik niemand tegen die ik ken.
Waarom zou ik dat erg vinden?
Praten met een mondmasker is ook weer zo raar. Niet praten met een mondmasker tegelijk ook.
Niet met iemand willen praten omdat je een mondmasker draagt, telt dat als onbeleefd?
Zou die mevrouw gezien hebben dat ik naar haar glimlachte?
Zijn mijn ogen sprekend genoeg zo? Misschien moet ik me toch weer beginnen schminken als ik een mondmasker draag.
Een groen mondmasker zou goed gaan bij mijn ogen.
Heb ik dat nu eigenlijk juist aan? Dat heeft hier precies geen boven- en onderkant. Hoe zat dat weer met die plooitjes?
Ik ben zo obviously een mondmasker-n00b.
Oeh, een met koordjes in plaats van rekkers. Ook wel tof.
Stel je voor dat mijn mondmasker plots mister bean-gewijs van mijn oor schiet. Hoe GENANT zou dat niet zijn?
Waarom kijkt die zo naar mij? Keurt die mijn keuze af? Dat hij zich wat gaat moeien met zijn eigen bubbel he dan.
Misschien denkt die gewoon: mooi mondmasker. Terecht ook. Ik zou dit zeker ook geen lelijk mondmasker noemen. Echt niet mis, voor een mondmasker.
Voor het eerst met een mondmasker naar de supermarkt om het achter de rug te hebben, donderdag 7 mei 2020.
“Het zijn niet altijd diegenen met de professionele rugzakjes met buisjes om door te drinken die hem uitstappen, zulle“, zei de man naast wie we een koffie zaten te drinken in Bornem city. Tussen mijn benen lag een trailrugzakje met waterzak en buisje om door te drinken dat ik nog last minute had besteld bij de Décathlon, maar dat had hij niet gezien, dus knikte ik met een blik van “Ja jong, zo van die goed voorbereide zotten die denken dat ze het daarmee gaan halen, ge zijt daarmee vet“.
De man had de Dodentocht al een paar keer uitgestapt en gaf drie uur voor de start nog wat last minute tips mee aan ons, jonge onervaren meisjes, die nog nooit honderd kilometer aan een stuk gestapt hadden, laat staan binnen de 24 uur. Pas toen hij weg was durfde ik mijn rugzak weer bovenhalen. Het buisje liet ik voor de zekerheid nog even zitten waar het zat. Het was al erg genoeg dat ik startnummer 320 had, precies of ik was een #dodentochtstrever.
18:20: Op aanraden van de man van daarnet en nog wat anderen gingen we op tijd richting start. Daar aangekomen kreeg ik een pin van “50 jaar Dodentocht”, en kozen we een van de twee startvakken. Omdat er 13000 ingeschrevenen waren, werden de deelnemers immers eerst in twee groepen opgedeeld om elkaar na een paar kilometer weer tegen te komen. Twee uur en half popelden we om eraan te beginnen op een mix van eighties classics. Festivalsfeer compleet, de zon scheen en er was een droge nacht voorspeld, dus wij blij.
Toen iemand zonder reden om kwart na acht recht ging staan, en 12999 anderen als een kudde schapen beslisten om hetzelfde te doen, sloeg de sfeer even om. Drie kwartier nodeloos gedrum en getrek en zenuwachtig gefrot werden ons deel, en dat was niet zo goed voor de sfeer in onze bovenkamer. Toen al aan het doodgaan, dat beloofde.
21:02: De hekken zwaaiden stipt om negen uur open en om 21:02 marcheerden wij al vlotjes over de matten die onze tot dan toe razende voortgang scanden. Het tempo in het begin lag behoorlijk hoog, maar we gingen soepel mee met de hoop. “Weten die mannen wel dat dat hier honderd kilometer is?“, hoorden we iemand zich luidop afvragen, maar iedereen vloog als een bende jonge veulens vooruit, dus ja, wijle mee. Toen we weer samenkwamen met de mensen van het andere startvak riepen we lollig van “Wie we daar hebben!“, deden high fives met kindjes die ons langs de weg aan het aanmoedigen waren, en de sfeer was aangenaam en uitgelaten. We waren vertrokken! Mijn buisje om uit te drinken werkte goed, en er waren heel veel buisjes rond mij! OMG YES.
23:39: Na heerlijke passages door dorpjes waar ze volgens ons een deal hadden met SABAM dat ze niet moesten betalen als ze zich aan het draaien van drie liedjes hielden (“Leef” van André Hazes Junior, “Hoe Het Danst” van Marco Borsato, en “Sweet Caroline” van Christoff) arriveerden we iets voor middernacht fris en monter aan de tussenstop Friesland Campina, aka the one met de rijsttaartjes.
We zaten toen 15,9 kilometer ver, en hoewel ik me had voorgenomen om geen rijsttaartje te eten omdat ik al een paar weken zo goed als suikervrij eet en niet wist wat mijn maag en darmen zouden zeggen kon ik de energieboost toch gebruiken. Het blikje Cécémel liet ik wel aan me voorbijgaan, en goed ook, want achteraf las ik dat er mensen waren die er zo mottig van waren geworden dat hun Dodentocht een paar kilometer verder al voorbij was. Death by Cécémel, zeg. Het kan snel gaan en in domme dingen zitten, zo blijkt, en dus vulde ik mijn zakje soberkes met water. Stoppen deden we niet. Eten grijpen en en doorstappen was onze strategie, zo lang het lukte.
00:20: Plots was daar midden in de nacht het machtig mooi verlichte kasteel d’Ursel in Hingene. Iedereen wilde stoppen om foto’s te nemen, wat natuurlijk amper lukte in de drukte, maar neem van mij aan dat het er mooi was, ook met alle kaarsen die aangestoken waren langs het water.
00:47: De stop van Wintam, waar er appels waren, en peperkoek die ik aan me liet voorbijgaan. Waar ik blij was dat er nog steeds weinig sprake was van het gevreesde klopje. Ik kreeg constant berichtjes van overal om me aan te moedigen, wat echt wel tof was en voor afleiding zorgde. Eens groep één van de supporters gaan slapen was, waren de nachtraven en slapelozen daar. Waarvoor dank, echt waar.
De temperatuur bleef rond de 20 graden schommelen, ideaal wandelweer, zelfs in t-shirt. Ondertussen was ik zotcontent dat ik het koplampje in mijn rugzak had zitten dat mijn broer had meegegeven, want er zaten best wat pikdonkere stukken in waarop een voet snel overgeslagen was.
Na de stop ging het de pikdonkere dijk op, waar een mystieke sfeer hing. Langs het water, nog steeds erg druk, in stilte onder het maanlicht met al die wandelaars en al die lichtjes die in de verte door het landschap trokken.
Op een bepaald moment passeerden we ook het bord van de eerste 25 kilometer, en verbaasde ik me hoe snel dat was gegaan. So far, so good.
Ergens tussen 1 en 5 uur: Ik moet gestapt hebben, dat is zeker, maar ik herinner me weinig concrete details. Veel zatte mensen in de gemeenten waar we doorstapten, boel Vlaamse kermis, veel spandoeken en “ge zijt goed bezig!“. “Awel ja, het is eigenlijk wel waar“, zeiden wij dan, en zo maalden wij de kilometers weg.
Rond half vier waren de eerste 35 kilometer een feit, en bereikten we “den Duvel“, waar wij geen Duvel dronken, maar een zatje soep en een boterham wild genoeg vonden. Dit was meteen de eerste keer dat we ons vijf minuten hebben neergezet, al was het zoeken naar een plekje op de banken. Ik heb toen ook van kousen gewisseld omdat ik last begon te krijgen van wrijving. Net op dat moment zette iemand haar zware wandelschoen met haar volle gewicht op mijn linkervoet. Gekajiet en verontschuldigingen gekregen van de dame in kwestie, maar niet wat je op dat moment nodig hebt, geloof me vrij. Gelukkig komt de zon dan plots op, en heb je iets anders om je op te concentreren. We hebben de nacht overleefd! Zonder klop! Leejf alsof het je laatste dag is!
6:02: Aankomst in Steenhuffel, op 46 kilometer. Veel volk, veel levende lijken, veel mensen die rekten en strekten alsof het hun job was. Ons tempo is wat gezakt, en ik kan vertellen waarom: de eerste blarenclusters zijn een feit. Al sinds een kilometer of vijf doet elke stap pijn, en de hoop dat ik al die blaren zelf zal kapotstappen wordt kleiner. Ze zijn hardnekkig, en ze zijn met een paar, aan mijn beide kleine teentjes, vanboven en vanonder. Ook op mijn dikke teen heb ik een bovenaan. Heerlijk! Zelf doorprikken lukt niet. Tijdens wat uren wachten lijkt aan de mobiele toiletten kom ik tot het besef dat ik beter iets onderneem.
6:34: Ik zoek de tent van het Rode Kruis op in de hoop dat zij weten wat best. Geert, de meest vriendelijke verpleger in de geschiedenis van de verplegers, bekijkt alles met een professionele blik, en beslist de ene blaren door te prikken en met enkele andere te wachten, maar ze toch te verzorgen in de mate van het mogelijke. Hij raadt me aan om ze te laten doorprikken bij de volgende stop, “als ze nog wat erger zijn geworden”. Ik steek mijn voeten weer in mijn schoenen, stap de tent uit en kan vriendin J. nergens vinden, noch bereiken. Het is nog steeds zo druk overal dat het netwerk regelmatig overbelast is. Na zeven keer over en weer bellen krijg ik haar toch vast. Nu ligt ook zij in de tent van het Rode Kruis, met een soort bloeddrukval. Altijd lachen, die Dodentocht. We overleggen, zij beslist om nog even te wachten en wil dat ik al doorstap naar de volgende stop. Zij komt achter van zodra het weer lukt. Ik dus weg, alleen, en nog altijd pijn bij elke stap. Ik beslis erdoorheen te stappen. Ik ben hier nu toch.
6:55: Terwijl ik de pijn verbijt richting Merchtem en dat steeds beter lijkt te lukken, krijg ik een berichtje van mijn schoonvader die bij de kindjes is. Op voorhand had Dexter zich afgevraagd hoe ver ik zou komen, en waren we het erover eens dat het al heel cool zou zijn als ik nog aan het stappen was als hij ’s ochtends wakker werd. Dan zou ik immers al bijna in de helft zijn, en dat was verder dan ik ooit al had gestapt. Hij was wakker. Ik zat bijna in de helft. Hij vond dat vet cool van zijn moeder. GE ZIJT ZELF AAN HET WENEN.
7:48: Ik zit in de helft. Om dat te vieren eet ik een energiegelleke. Alles gaat behoorlijk, tot ik een paar kilometer verder een stap zet en voel dat er iets is met de al pijnlijke blaar en het bij elke stap voelt alsof mijn teen aan flarden aan het scheuren is. Daardoor ga ik mijn ene voet anders zetten, waardoor ik plots net hetzelfde krijg aan de andere voet. Aarghl. Ik ga heel snel van “dat lukt hier” naar “fuck”. Ik vertraag nog meer. Mijn rechterknie begint tegen te werken. Ik probeer het probleem weg te negeren, maar ik ga echt niet meer goed vooruit. Dat zal ook blijken aan de volgende stop. Als ik die ooit bereik. Frustratie alom.
8:32: Ik bereik de stop in Merchtem, op 53 kilometer. Ziet ge hoe traag dat is gegaan? Bijna een uur over drie kilometer. Dit is de stop waar de bagage staat die je aan de start kan afgeven, en waar je een spaghetti kunt eten als je die hebt besteld. Ik ga een bordje halen, maar mijn maag protesteert, en ik eet een paar penne’s en wat saus, om dan van schoenen te veranderen (van waterdicht naar niet waterdicht, maar het gaat droog blijven zei Frank!) en naar Youri te bellen. Kent ge dat, dat ge u goed weet te houden tot uw moeder vraagt hoe het is, en ge alleen nog kunt janken? Youri was op dat moment mijn moeder. Hij moest maar vragen hoe het ging, en de tranen knalden in mijn ogen. Moe. Lastig. Pijn bij elke stap. Rond mij zaten er drie volwassen mannen ook hun tranen te verbijten, dus op dat vlak voelde ik mij nog niet de seut. Wel tegelijk zes jaar en honderdveertien.
Youri sprak me genoeg moed in om weer te vertrekken, en toen bleek dat vriendin J. er ondertussen ook was en we weer samen verder konden kreeg ik een kleine boost. Komaan, dit zou niet stoppen zonder gevecht, hastjes. Op naar Buggenhout! In de zon zelfs!
10:00: Wat gaan we traag. Wat is de weg lang. Wat doet alles pijn. Zelfs mijn tong. Een te krokant gebakken rijsttaart, misschien? De wind steekt serieus op, waardoor we op sommige stukken tussen de velden moeten beuken om niet van het padje te gaan. Mijn voeten doen steeds meer pijn, het voelt nog altijd als scheurend vel bij elke stap, en ik merk dat ik mijn rechterbeen volledig scheef zet waardoor de spieren rond mijn knie ook steeds meer afzien. Ik heb een verleden aan mijn rechterkant dat me al ongelooflijk veel beurten bij de kinesist heeft opgeleverd, dus ik voel de bui hangen. Tegelijk wil ik nog niet stoppen, we zijn nu al zover. We besluiten om niet zomaar op te geven en aan de volgende stop een halfuur te rusten voor we ook maar iets beslissen.
Rond ons zien we veel mensen die het enorm zwaar hebben. We denken constant dat we er bijna zijn, om dan een hoek om te draaien en te zien dat we er nog lang niet zijn. Het is manken en schuifelen. Het is afzien en elkaar oppeppen. Vriendin J. heeft ondertussen ook pijn bij elke stap, wat later een spierscheuring blijkt te zijn. We zijn een zootje ongeregeld, en we verliezen steeds meer tempo.
10:54: En dan plenst er een ijskoude douche op ons hoofd. Op een minuut tijd ben ik nat tot op mijn onderbroek, het gaat zo snel dat we de tijd niet hebben om onze poncho’s uit onze rugzak te halen. We zitten op achthonderd meter van de stop in Buggenhout, maar dat blijken de langste achthonderd meter in de volledige kosmos te zijn. We gaan zo traag vooruit dat het water van onze rug gutst tot we ons in de sporthal tussen even gutsende en rillende wandelaars kunnen placeren.
We zoeken een plekje om even te gaan zitten, en ik voel alle moed in mijn doorweekte schoenen zakken. Alles doet zoveel pijn. Ik ben zo moe en ik heb het ijskoud. Vriendin J. staat recht, en krijgt de zoveelste pijnscheut in haar been. Er is maar één vraag die telt: gaan we verder? Kunnen we nog tot aan de volgende stop, op vijf kilometer? Bij het rechtstaan blijkt dat we allebei schuifelen als tachtigers. Ondertussen ben ik al twintig kilometer aan het stappen op blaren die zich om de zoveel tijd lijken te vermenigvuldigen. Ik doe mijn kousen uit en zie een nieuw slagveld, mijn voeten zijn ook nat, want ja, ik heb mijn waterdichte schoenen ingewisseld voor niet-waterdichte. Slim Deriemaeker slim, je geld inzetten op een voorspelling van Frank Deboosere. #sorryfrank #stillloveyou
We zetten ons buiten. Ik raak amper nog recht om aan het toilet te geraken, waar al het toiletpapier ludiek op is. Ik ga door mijn knie, en dat is niet oké. Ik bel naar Youri, en hij hoort onmiddellijk dat verder aanmoedigen niet aan de orde is wil hij geen week alleen slapen.
Of hij moet komen naar waar we zijn. Ik denk van wel, net als vriendin J. Ik raap mijn rugzak met buisje en waterzak en het laatste restje van mijn ego op, en strompel naar de parking waar hij ons wat later uit ons lijden verlost. Ik kan niet eens zelf mijn bagage gaan ophalen in Bornem omdat de zevenhonderd meter van de parking naar de tent simpelweg niet binnen mijn mogelijkheden liggen.
Vijf kilometer extra zou misschien nog net zijn gegaan (al hadden we daar vast bijna twee uur over gedaan), maar ik ben bang dat ik mijn knie dan finaal over de reling duw, en achteraf bij de dokter blijkt dat vriendin J. ook op het goede moment is gestopt.
62,1 km. Dat is het verdict.
Al bij al gigantisch ver. Verder dan ik gehoopt had. Maar als je bezig bent, dan wil je verder, zo heb ik geleerd. Buggenhout was voor mij jaren de meest gemiddelde gemeente van het land. Nu is het de plek die mij heeft genekt, en dat is oké. Ik vond het een geweldige belevenis, ik heb genoten van de voorbereidingen en de tocht zelf. Van de ambiance, de samenhorigheid, alles erop en eraan. Zelfs van het feit dat het twee dagen heeft geduurd voor de trap thuis niet meer te hoog was gegrepen, en gisterenavond bleek dat een avondwandelingetje in Bellewaerde zowat mijn slechtste idee van de hele zomer was. Mijn knie kon er niet mee lachen.
Aan herkansen denk ik evenwel niet. Mensen zeggen dat dat nog zal veranderen, maar ik denk van niet. Ik heb grenzen verlegd, veel over mezelf geleerd, iets meegemaakt dat ik al lang wilde meemaken. Startnummer 320 zal voor altijd deel uitmaken van mijn herinneringen aan de zomer van 2019.
Mijn respect voor alle deelnemers is gigantisch. En ik heb weer een puntje van mijn #19voor2019 kunnen afvinken.
Merci voor de vele aanmoedigingen, berichtjes, schouderklopjes. Het was goed zoals het was. Het was de max. Wreed content van mijn buisje, ook.
Ken je dat, die stress die mensen die aan stress doen overvalt vlak voor ze op reis vertrekken? Die stress van het is toch wel vandaag en zijn we niks vergeten en hebt gij uw paspoort wel bij en ligt de oven niet meer aan en zijn we echt niks vergeten EN HET IS TOCH WEL VANDAAG?!
Het is misschien belachelijk om dat ook te hebben als je op restaurant gaat, maar ik wil een beetje kaderen hoe waanzinnig ik het vorige week donderdag vond dat mijn naam op de reservatielijst stond voor de middagservice van Hof van Cleve. Het is niet iets dat mensen als ik doorgaans doen, namelijk. Ik zucht al meer dan tien jaar van ooit eens, als ik de Lotto win. Ik won die niet, maar ik begon een paar jaar geleden wel bewuster om te springen met mijn geld, en ik legde al meermaals uit hoe dat dan in zijn werk gaat en waarom ik nu wel zo’n dingen weet te klaren, en vroeger niet. (*kuch*YNAB*kuch*)
Toen we onderweg waren naar Kruishoutem werd ik wat bang van mijn eigen verwachtingen. Een boek dat de Nobelprijs voor literatuur wint, kan vaak alleen maar tegenvallen. Toen we naar de boomhutten gingen viel onze trip gigantisch mee omdat ze zondvloeden genre ark van Noah hadden voorspeld, en het plots toch geen slagwater regende. Hadden we zomerweer verwacht, dan waren het twee geweldig tegenvallende dagen geweest. Als je naar de prijzen op de site van Hof van Cleve kijkt, en weet dat ze daar drie sterren op de kast hebben staan, dan kun je niet anders dan daar aankomen met een attitude van “Peter bovenste beste burger, THIS BETTER BE BELACHELIJK GOOD”.
Het was. Ik deel wat sfeerbeelden die niet eens half zullen weergeven hoe geweldig het was.
Ge moet het meegemaakt hebben om helemaal te snappen wat voor een complete verrukking zeven gangen in Hof van Cleve betekenen. Vier uur nadat we waren verwelkomd door mevrouw Goossens en haar joviale equipe zweefde ik naar buiten met deze gedachten in mijn hoofd:
dat niveau twee servicen per dag halen en volhouden, hoe kan dat zelfs? Van de hapjes met zeekat en octopus met kikkererwt (verrassend lekker!) over de zeven gangen tot de chariot (een kar, maar dan beter) met acht soorten fenomenaal lekker brood (mijn koninkrijk en een vinger naar keuze voor één keer per week een levering van het brood met zaden en pitten) waar je contstant van bij mocht vragen, het voelde zo once in a lifetime terwijl zij het daar elke dag twee keer moeten nailen.
er was een bankje voor mijn handtas. Als ik dronk van mijn waterglas gingen er nooit drie minuten voorbij zonder dat er subtiel en niet opdringerig werd bijgevuld. Telkens ik dacht dat wat ik net gegeten was strafbaar smakelijk was in a million ways bleek er nog iets geweldigs bij te komen. De handzeep in het toilet rook zo lekker dat ik mezelf erin had willen onderdompelen tot aan mijn nek. Het zwarte designtoilet was zo proper dat ik het net zo goed daarin had willen doen. De melk voor bij de koffie was warm, net als het kannetje. Je had niks anders verwacht, maar je bent er toch niet goed van.
Er waren nog twee chariots, naast die van het brood. De kaas-chariot en de hapjes-voor-bij-de-koffie-chariot. Allebei waren ze zot, maar die laatste is pas echt zot, want je hebt dan net al twee gangen desserts binnen, en als je je maagverkleining echt op de proef wilt stellen zoals bepaalde mensen, ook al kaas van de chariot. Net als je wilt kiezen wat je er nog bij kunt krijgen zonder te moeten overgeven in het zwarte designtoilet zetten ze een schaaltje met miniatuuroliebollen op tafel en leggen ze een perfect nesse nog warme madeleine met vanillespikkeltjes naast je tas koffie. Zeg nooit zomaar madeleine tegen een madeleine van Peter Goossens, trouwens. Merci aan alle meme’s die mij ooit madeleines opdrongen, maar ze waren teleurstellende brol als ik ze vergelijk met wat ik daar at. SHIIIIIIT, I LOVE CHARIOTS.
We hadden zoveel lol. Wat een avontuur, ook. We waren maar met twee, en we deden het op sapjes en infusies in plaats van op aangepaste wijnen, waardoor we echt hebben genoten van elke dashi en ponzu en elk sapje met rode bessen en bietjes uit het menu “Frisheid van de natuur”. Dat servies ook. Die lepeltjes en borden. De humor in de perfecte bediening. Het gebeurt ons niet vaak, maar op sommige momenten werden we er stil van. Op andere moesten we dan weer heel erg giechelen om de situatie. Allez jong, wtf.
Na afloop kwam Peter Goossens een praatje slaan, en ook dat was leuk en sympathiek. Fijn ook om horen dat het besef dat mensen dat allemaal niet vanzelfsprekend vinden en soms jaren moeten sparen om zoiets te kunnen doen ook nog altijd aanwezig is, en als een extra motivatie werkt om het almaar beter te doen. En op het einde kregen we ook nog machtig lekkere chocolaatjes mee van Joost Arijs, om na te genieten zeitem. Peter is zo een eindbaas als hij begint.
Het is hard neerkomen na een middag Hof van Cleve. Als niemand nog de poten van onder zijn lijf loopt om ervoor te zorgen dat je de stoel na terugkeer van het toilet niet zelf onder je poep moet schuiven. Als je je sjakos weer gewoon op de kille vloer moet zetten. Als de melk bij de koffie gewoon weer koud is, en de madeleines als vanouds als wakke bollen watte aan je verhemelte blijven plakken. Maar ze pakken ons dat niet meer af.
Gaan eten bij Hof van Cleve was een puntje op mijn lijstje van #19voor2019.
Ik mocht het vanmorgen al gaan uitleggen Bij Debecker op Radio 1, waardoor heel wat mensen voor het eerst over het programma hoorden, net als over mijn populaire starterscursus.
Ondertussen beantwoord ik nog wat vragen voor mensen die nog twijfelen of YNAB iets voor hen zou kunnen zijn.
Wat als ik weinig wilskracht heb om een budget te volgen? Of geen stalen karakter?
Geen nood, ik heb ook geen stalen karakter. Dat is gelukkig geen vereiste. Je moet wel bereid zijn om actie te ondernemen. Je moet ook bereid zijn om dingen onder ogen te zien, twee uur van je tijd in mijn cursus te steken, en uit te vogelen hoe je een budget opmaakt. Ik kom dat niet voor jou doen, en het is ook niet zo dat je op een knopje duwt en plots automatisch elke maand geld over hebt. YNAB is een geweldig systeem, maar het vereist in het begin wat energie. Daarna valt het mee: het gebeurt dat ik er maar een keer per week een kwartier mee bezig ben. Het domineert mijn leven totaal niet, het maakt het wel veel beter.
Wat als ik altijd vergeet om dingen in te geven?
Geen ramp, dat overkomt mij elke week wel een paar keer. Ik heb periodes waarin ik flink alles ingeef in de mobiele app van YNAB, en periodes waarin ik het meer laat hangen. Ik ben namelijk geen robot. Ik ben elk weekend hooguit een kwartiertje bezig met transacties inhalen, en dat is het. Vind ik een transactie echt niet terug, dan laat ik YNAB alles rechttrekken. YNAB is namelijk voorzien op mensen, niet op robots. En maar best.
Wat als ik me niet aan een budget kan houden?
Dat mag! Dat is het leven! Er is een regel in YNAB die je toelaat om te rollen met de punches. Heel veel dingen zijn voorspelbaar. Mijn oude bolide zal ooit niet meer door de keuring geraken. Dus zorg ik dat er geld klaar zit voor die dag. Maar ik kon bijvoorbeeld niet voorspellen dat mijn distributieriem zou moeten vervangen worden, om de simpele reden dat ik nog nooit van een distributieriem had gehoord, laat staan dat ik wist dat ik daar negenhonderd euro voor zou moeten ophoesten.
Wat ik dan doe? Ik ga in minder dringende potjes op zoek naar geld. Misschien kan ik een beetje halen uit het spaarpotje voor onze grote Amerikareis van 2022? (ik zeg maar wat) Misschien wat uit het potje dat ik wel heb, dat van onderhoud auto. En dan de rest aanvullen met wat geld uit onze emergency-categorie? (WANT DAT IS HET)
Dat is dan weer wat langer sparen voor die Amerikareis, maar kijk, dat is het leven. Zei ik al dat dat het leven was?
Wat als ik niet weet hoe mijn volgende maand er gaat uitzien?
Als je de toekomst niet kunt voorspellen, dan is YNAB jammergenoeg niks voor jou. Sorry. Ik ben ermee aan het lachen. Niemand kan de toekomst voorspellen, dus dat is ook geregeld.
Je baseert je budget niet op voorspellingen. Telkens er geld binnenkomt stel je je dezelfde vraag: wat moet dit geld doen voor er nog eens geld binnenkomt? Aan de hand van die vraag vul je eerst de dringende potjes, daarna verdeel je wat overschiet in de minder dringende.
Ik heb graag wat reserve, dus staat mijn spaarpotje ook vanboven, vanuit het principe “pay yourself first”. Ik spaar niet als er over is, ik spaar elke maand een vast bedrag voor ik het begin te verdelen over de kleren van de kinderen en boeken en koffietjes met vriendinnen. Zo steek ik er een systeem in in plaats van te wachten tot het eens past. (does it ever?) Loont dat, Kelly? Hell yes, dat loont gigantisch.
Wat als het alsnog niks voor mij blijkt te zijn?
Dat kan. YNAB is interessant voor veel mensen, maar niet voor iedereen. Je kunt je teen in het water dippen door eerst de trialversie van 34 dagen te proberen. Doe je dat met mijn link, en beslis je na die 34 dagen om verder te doen en een jaarabonnement te nemen van iets van een euro of zes per maand, dan krijg je een maand gratis en ik ook. Win win.
Ik vrees dat ik het omslachtig zal vinden om te blijven alles ingeven in een programma. Ik probeerde al allerlei schriftjes en Excels, maar na 2 maanden van goeie bedoelingen stop ik vaak onbewust ermee. Of is er een alarmbelletje in YNAB?
Ik geloof niet in het nut van alarmbelletjes, wel in motivatie. Als het jou voordeel oplevert, dan hou je het vol. Anders niet. Ik zou nooit meer kunnen stoppen, op dit punt. Ik heb totaal geen alarmbel nodig, en het is niet dat ik kick op dingen tracken of bijhouden.
Je moet het even proberen zonder vooroordelen over hoe lastig dat wel niet is, en kijken wat het je oplevert. Liefs een paar maanden. Het kan even lastiger worden voor het beter wordt, maar volgens mij wordt het altijd beter.
Ik ben bang dat het te confronterend zal zijn dat ik mijn impulsieve, leuke uitgaves zal moeten opgeven omdat ik er het geld niet voor heb.
Geld uitgeven wordt na een tijd zoveel leuker. Vraag het aan mijn cursisten. Je mag impulsief uitgeven als je YNAB gebruikt, dat is daarop voorzien. Ik ben geen robot, jullie ook niet, een paar te dure schoenen kopen mag nog altijd, dan haal je gewoon geld uit je potje voor vakantie. Of voor de beugel van je kind, als je een onmens of boze stiefmoeder bent. Het is maar om te zeveren, maar laat het feit dat je een plan maakt voor je geld je niet doen geloven dat je plots altijd flink moet zijn. Ik ben zelf niet flink, en maar best.
Is het noodzakelijk dat mijn partner meedoet?
Niet noodzakelijk, wel handig. Soms is het kwestie van het tijd te geven. Youri was in het begin ook niet mee, nu volledig. Soms is het kwestie van het los te laten. In heel wat gezinnen is er een enthousiaste YNAB-er en een minder enthousiaste, die er toch de vruchten van plukt en na een tijd iets enthousiaster wordt, maar dat hoeft niet. Je kunt het ook alleen doen. Ik heb er hier al eens een blogpost over geschreven.
Gaat dat wel met ingewikkelde toestanden als gezamenlijke rekeningen en aparte en maaltijdcheques en zwart geld en zakelijke rekeningen?
Ja. Dat gaat allemaal. Als ik jouw specifieke situatie niet omschrijf in de cursus, dan kun je altijd raad vragen aan mijn cursisten, die hebben de zotste kluwens en rekeningtoestanden waarschijnlijk al opgelost en zijn altijd bereid om te helpen.
Gaat dat wel met onregelmatige inkomsten?
Yes, ik ben een freelancer, onregelmatige inkomsten is my middle name!
Is dat niet hetzelfde als een Excel, maar dan betalend?
Neen, neen en nog eens neen. :)
Er zit een systeem achter YNAB, het gaat veel verder dan alleen maar registreren. Ik merk dat veel mensen die ermee aan de slag gaan dat deel missen, en dat is net het deel dat het verschil maakt.
YNAB laat toe om te plannen voor de toekomst, financiële doelen te stellen, en die doelen aan te passen aan de realiteit van elke dag. Op die manier ben je actief aan het budgetteren in aanloop naar of op het moment dat je een aankoop doet, en niet steeds maar achteraf aan het reageren. Of erger nog: vaststellen en niet weten wat je eraan kunt doen.
Die controle heb ik nooit bereikt door in een Excel bij te houden wat ik uitgaf. Het enige dat ik bereikte was een schuldgevoel als ik een koffie kocht in het station. Misschien ben ik een kluns in het instellen van Excel-spreadsheets. Oké, schrap misschien. Maar als ik het al zou kunnen, dan zou ik het vast ook niet in 1-2-3 voor elkaar krijgen. Tijd is ook geld, en voor de prijs van anderhalf belegd broodje per maand vind ik dat je eigenlijk niet kunt sukkelen.
Zeker als je weet dat de gemiddelde YNAB-gebruiker het eerste jaar honderden euro’s weet te sparen. Eigenlijk duizenden, maar dat klinkt zo hallucinant veel als je op dit moment niks weet over te houden en niet goed weet hoe dat komt. Dankzij de mobiele app en de desktopversie van YNAB heb ik in elk geval al gigantisch veel meer kunnen sparen en doen met mijn geld dan toen ik mijn Excel bijhield. Ik vind het niet te vergelijken, en ik heb al van veel gebruikers hetzelfde gehoord.
Gaat dat wel als je weinig hebt om te budgetteren?
Ja! Sterker nog, hoe minder geld er is, hoe essentiëler om een plan te hebben zodat je je situatie wat kunt verbeteren en je niet zoals ik in de krant las deze week bang moet zijn voor september of de feestdagen. Die kun je met YNAB een beetje voorbereiden, ook als je weinig hebt. Een van mijn cursisten doet aan budgetbegeleiding bij het OCMW, en liet in de groep vallen dat er zoveel mensen daar geholpen zouden zijn met een cursus YNAB. Ik vind dat het in het lessenpakket van de middelbare school zou moeten zitten. En ik ben lang niet de enige. Joyce had exact een jaar geleden dezelfde bedenking, en is ondertussen zotcontent dat ze het toch een kans gaf.
Mag ik YNAB al installeren voor de cursus start?
Zeker! Lees je wat in, probeer wat dingen, en kijk dan of mijn cursus handig zou zijn. Misschien wel best met mijn link, dan moet je geen toeren uithalen om die gratis maand te krijgen als je registreert.
Ik ben helemaal overtuigd! Hoe schrijf ik me in voor de online cursus?
De cursus gaat af en toe open. De volgende keer is op 5 april 2020. Je kunt dan hier een gratis workshop volgen waarin ik je vragen beantwoord, en als je je hier registreert krijg je een mail met alle info en de prijs van de cursus.
Hier lees je hoe ik de kosten van onze bouw overleef zonder dood te gaan van de stress, en ook doelen voor de toekomst blijf stellen.
Wil je meer weten over de online cursus die ik heb gemaakt om makkelijk te starten met YNAB? Klik dan hier, en lees ineens hoe de cursisten hun leven zien veranderen.
Nog vragen? Ik probeer ze in de reacties te beantwoorden!
Werken met een budget, dat klinkt zo restrictief. Alsof je niks meer mag, behalve verstandig doen. Als ik vertel dat ik zot ben van You Need A Budget, de digitale budgetcoach waar een geweldig systeem achter zit, dan focussen mensen vaak op wat zogezegd niet leuk is.
Dat je je uitgaven moet bijhouden. Dat je je uitgaven onder ogen moet zien. Dat je je moet verdiepen in je vaste kosten.
Dat klinkt allemaal zo saai.
Terwijl het voor mij veel meer gaat over de mogelijkheden die budgetteren mij oplevert. Op dagelijkse basis zijn die veel zichtbaarder én leutiger.
Het is niet normaal hoeveel leuke dingen ik tegenwoordig allemaal kan doen. Dingen die ik vroeger niet eens had aangedurfd, omdat ik letterlijk nooit wist of ik het wel kon betalen. Zelfs al stond er best wel wat geld op mijn rekening.
Een massage boeken. Kooklessen volgen. Best wel prijzige, maar heerlijke wandelschoenen kopen voor de Dodentocht. Een weekendje naar het exotische Zoutelande in een tof hotel met mijn lief.
Geen oud strandhuis te zien, maar whatevers.
Eigenlijk is het simpel. De meeste mensen kijken naar de stand van hun bankrekening als ze een aankoop overwegen. Alleen zegt die eigenlijk belachelijk weinig. Er kan vijfduizend euro op je rekening staan, wat je zou kunnen doen vermoeden dat vijfhonderd euro uitgeven voor een etentje op restaurant perfect haalbaar is.
Tot er de volgende dag een afrekening van drieduizend euro in de bus valt, er boodschappen voor de rest van de maand gekocht moeten worden, iemand nieuwe schoenen nodig heeft, en blijkt dat je niet meer zo ver loopt met die vijfduizend euro.
Zelfs toen ik geld begon te verdienen was dit the story of my life: ik kocht een paar niet eens zo dure schoenen. Ik was blij. Er kwam een rekening binnen die ik niet had verwacht. Youri zei dat we “beter weer wat meer zouden opletten”. Ik was pissed beyond all recognition, want ik werkte full time en ik mocht niet eens om de zoveel tijd een paar schoenen kopen?! What the fuck, eigenlijk.
Die tijd ligt ver achter ons. Niet omdat we de lotto hebben gewonnen. Jullie weten dat we net een huis hebben gebouwd, en dat dat wel iets kost. Jullie lazen misschien ook dat ik een best ambitieus lijstje heb met dingen die ik wil doen in 2019. Dingen die geld kosten. Zoals naar Hof van Cleve gaan, iets dat ik een keer in mijn leven gedaan wil hebben. Iemand zei op Facebook, volgens mij bij wijze van grapje: “Amai, ik ga toch eens die cursus “YNAB voor beginners” van jou moeten volgen als ik zie wat jij allemaal uit kan geven.” Dan denk ik: jaaaaaaaaa! Want YNAB is de belangrijkste reden dat ik tegenwoordig überhaupt geld durf uitgeven.
YNAB zorgt ervoor dat ik perfect weet wat ik financieel aankan en wat niet. Waardoor niemand hier nog tegen de ander moet zeggen dat we gaan moeten opletten als we iets durven kopen.
Eén van de meest geweldige features van YNAB zijn de wish farms. Wish farms zijn budgetcategorieën waarmee je spaart voor je dromen. Een fancy woord voor spaardoelen, eigenlijk. Die kunnen ver in de toekomst liggen, of dichtbij. Die kunnen exuberant zijn, zoals mijn droom om een keer in mijn leven te veel geld uit te geven bij Hof van Cleve en daar zwaar van te genieten, of niet. Je kunt een wish farm aanmaken voor een nieuwe handtas, een paar schoenen, of voor een vakantie.
Telkens er geld binnenkomt beslis je in welke categorie je dat geld het dringendst nodig hebt. Doorgaans is dat in categorieën als “boodschappen”, “hypotheeklening” of “medische kosten”. Maar soms, in maanden dat het goed gaat, is er na het vullen van de broodnodige kosten nog wat geld over. Geld dat je systematisch in je wish farms kunt stoppen. Het is op die manier dat ik na een jaar van elke maand 50 euro in het potje “Hof van Cleve” droppen wist dat ik het kon betalen. Aja, er zit bijna genoeg geld in mijn broodnodige potjes, en er zit genoeg geld in Peter zijn potje. Check!
Toch een beetje nerd porn, die interface.
Je kunt trouwens met doelen werken, zodat YNAB voor je bijhoudt hoeveel je nog nodig hebt om te doen wat je wilt doen. Machtig. (ik wil trouwens niet echt Louboutins, dit is een voorbeeldbudget. Ik ga al dood van de pijn aan mijn voeten op sleehakken)
En zo werk ik dus aan mijn doelen. Heb ik deze maand 50 euro over, dan is het aan mij: ofwel geef ik het uit aan iets van kleren, ofwel steek ik het in mijn potje voor iets anders waar ik van droom. Wat je niet uitgeeft schuift maand na maand door, waardoor je potje groeit, en dingen die eens onbereikbaar leken dat plots niet meer zijn.
Zie je me dus zitten bij Peter Goossens, weet dan dat dat het resultaat is van vele maanden kleine beetjes in mijn Hof van Cleve-potje steken. En verlangen. Hard verlangen.
Goed nieuws voor wie zin heeft gekregen om met YNAB aan de slag te gaan: de online cursus die ik erover heb gemaakt staat open. Die cursus helpt je om op een uur of twee te leren hoe je ermee aan de slag kunt, in het Nederlands, met video’s en blogposts om alles aanzienlijk te vergemakkelijken.
Disclaimer: het is niet bij mij dat jullie moeten zijn voor dolle knutselideeën. Behalve als ik ze heb gestolen van Pinterest, heb uitgetest en tot de vaststelling ben gekomen dat ze werken. Als in: kinderen die een uur bezig zijn zonder te zeggen dat ze zich vervelen. Ge moet kinderen hebben om te snappen wat voor een succes dat is. (en ja, het is met water, maar het leek mij bij code geel verstandiger dan een zwembadje vullen. En het was minstens even verfrissend)
Nodig:
een plastieken bak die in de diepvries past, in dit geval een van IKEA
water
kleine speelgoedjes die niet per se heel moeten blijven
gereedschap als hamertjes, penseeltjes, lepels, zout en eventueel warm water (voor als ze het beu zijn. De mijne werden het niet snel beu, tot mijn verbazing)
Vul de bak met een centimeter of drie water en verdeel er wat speelgoedjes in. Zet in de diepvries tot de laag ijs is geworden. Verdeel opnieuw een paar speelgoedjes en voeg een paar centimeter water toe. Herhaal een paar keer tot je ijsblok volledig is.
Kap uit in de tuin.
Geef de kindjes wat gereedschap.
Let op dat ze elkaars vingers en teentjes niet afkappen.
Wie op mijn YNAB voor beginners-mailinglijst staat weet het al: nog twee dagen, en ik geef de online cursus-die-ik-zo-graag-geef-omdat-iedereen-die-meedoet-altijd-zo-enthousiast-is nog één keer. (update: dit is een oude blogpost, wil je op de hoogte gebracht worden van de volgende lancering van deze online cursus? Zet je dan zeker op de wachtlijst, dan krijg je een mailtje)
De kans is groot dat het de laatste keer is onder de huidige prijs en vorm. Omdat ik zeker wil zijn dat iedereen die er iets denkt aan te hebben zijn kans grijpt, beantwoord ik de meest voorkomende vragen over YNAB en de cursus nog eens in een blogpost.
Omdat ik merk dat er nogal wat misverstanden bestaan over budgetteren. En omdat ik iedereen de financiële gemoedsrust toewens die mij dankzij YNAB al een paar jaar is gegund.
Ik vind het zo tegenstrijdig om te betalen voor een cursus en een abonnement voor YNAB, terwijl ik eigenlijk geld wil uitsparen. Dat is toch te gek?
Dat snap ik, dat vond ik in het begin namelijk ook. Ik denk dat de meeste cursisten twijfelen of dat wel een goed idee is. Dat kun je zien aan de feedback die ik krijg als ik een tevredenheidsonderzoek doe.
Beste centjesinvestering ooit, zegt zij die zich afvroeg of ze dat wel zou doen.
Deze week kreeg ik nog deze testminonial van L, cursist van februari:
“Ik moet toegeven dat ik twijfelde in het begin. Ik kom/kwam net geld tekort. Geld geven aan een programma (én een cursus voor dat programma) dat me geld ging besparen, contradictorisch toch? Ik moest zachtjes lachen bij de belofte van honderden euro’s te besparen ook in het eerste jaar, maar ik zat in een ‘baat het niet dan schaadt het niet’-fase dus ik sprong. Mijn financiële situatie is stukken gebeterd sinds ik YNAB (op een degelijke manier) gebruik. In tegenstelling tot wat ik enkele maanden geleden vreesde, heb ik nu wél dat nieuwe bureau en kastje voor het speelgoed kunnen kopen en dat zonder dat ik moet bibberen als ik de brievenbus open maak. Bakken met geld heb ik nog steeds niet ondertussen, maar de investering van de cursus en YNAB verdwijnen in het niet bij de bijna 1000 euro aan net worth die ik gestegen ben sinds ik begon 6 maanden geleden. (Die dienen overigens enkel maar om jaarfacturen en dergelijke te betalen hoor, maar gemoedsrust geeft het wel!)”
Die twijfel is normaal, zeker als je het niet breed hebt.
Ik weet ook wat er on the other side zit van die twijfel, in de ronduit fantastische Facebookgroep die bij de cursus hoort: mensen die een beetje moeten lachen met hoe hard ze twijfelden over die bedragen, omdat ze ondertussen een paar maanden verder zijn en resultaat zien op hun bankrekening of in hun hoofd. Mensen die weten dat ze ook maanden na de cursus zo goed en zo kwaad mogelijk worden geholpen door mij en de andere cursisten als ze ergens vast mee zitten.
De prijs voor de cursus ontvang je als je op de mailinglijst staat, maar ik kan verklappen dat die tussen de 50 en de 100 euro ligt. En dat je ook nog een paar euro per maand abonnementsgeld voor YNAB betaalt na een proefperiode. En dat ik bijna niemand in mijn cursus heb die niet na een paar weken doorheeft dat dat peanuts is in vergelijking met wat YNAB je na een tijdje begint op te leveren.
Kun je YNAB ook gebruiken voor je zakelijk budget?
Jep! Je kunt met twee aparte budgetten werken, als je wilt, en YNAB is daarop voorzien. Ik heb heel wat cursisten die YNAB gebruiken om hun zaak te runnen.
Wij hebben nooit iets over. Wat kan YNAB daar aan veranderen?
Ik gebruik altijd weer het voorbeeld van J., een van mijn meest twijfelende cursisten. En terecht, want op het moment dat de inschrijvingen openden voor launch 2 had ze het financieel niet breed, en zou haar man net zelfstandige worden, met nog minder inkomsten in de toekomst. J. mailde mij met een zeer terechte vraag: hoe zou YNAB er ooit voor kunnen zorgen dat er meer geld was? En hoe zou een investering in de cursus, terwijl ze het al lastig had met haar groot gezin, niets anders kunnen betekenen dan nog een extra uitgave?
Ik ben zeer blij om te kunnen zeggen dat J. deze zomer voor het eerst in ages op gezinsvakantie gaat, en al aan het sparen is voor de volgende vakantie. Doordat ze meer hebben verdiend? Hell no. Wel doordat ze al zes maanden de methodiek van YNAB gebruikt om financiële beslissingen te maken. En ik ben zo zo blij voor haar, dat het aan het keren is.
Wij hebben niet genoeg geld om te budgetteren. Is YNAB dan wel iets voor mij?
Zeker! Hoe minder geld, hoe belangrijker om het te gebruiken voor wat eerst nodig is voor er nog eens geld binnenkomt. Een van mijn cursisten doet aan budgetbegeleiding bij het OCMW, en liet in de groep vallen dat er zoveel mensen daar geholpen zouden zijn met een cursus YNAB. Ik vind dat het in het lessenpakket van de middelbare school zou moeten zitten. En ik ben lang niet de enige.
Ik werk al met YNAB maar heb het gevoel dat ik het niet helemaal juist doe, of er niet alles uithaal dat erin zit. Hoe weet ik of de cursus iets voor mij is?
Dit leer je (en zo ziet de leeromgeving eruit):
De cursus is een mix van tekst, screenshots, videopresentaties en audio.
Speciaal voor deze launch heb ik nog vier extra lessen gemaakt:
“Help, een nieuwe maand!”.
“Help, het klopt niet meer!”.
Plannen in plaats van registreren
Besparen op je boodschappen
En ja, al mijn cursisten van de vorige launches krijgen die gratis en voor niks, omdat ik hen zo graag zie.
Ik ben volgende week op vakantie en kan de cursus dus maar later volgen. Is dat een probleem?
Neen, maar je moet wel zorgen dat je tussen donderdag 21 juni en donderdag 28 juni inschrijft. De cursus blijft vanaf dat moment toegankelijk, je kunt hem dus op eigen tempo volgen op een moment dat het je uitkomt. Inschrijven na donderdag 28 juni is niet mogelijk.
Ik zit in een periode waarin ik minder verdien dan anders (ziekteverlof, zwangerschapsverlof,..). Wacht ik niet beter toch alles weer wat normaler is?
Neen, dat hoeft helemaal niet. Je kunt op elk moment starten, en ik zou dat zelfs aanraden. Wil je toch wachten, dan is dit je laatste kans om de cursus te kopen in deze vorm en voor deze prijs. Weet je dat je je binnen twee maanden in YNAB wilt verdiepen, dan doe je er goed aan om ervoor te zorgen dat je je de komende week registreert, anders is je kans verkeken. Je kunt de cursus daarna op elk moment oppikken.
Oké, je hebt me overtuigd! Wat moet ik doen om me in te schrijven?
Very importante: als je niet op de YNAB-mailinglijst staat kun je niet inschrijven. Zorg dus dat je als de bliksem op de groene knop onderaan deze pagina drukt, en nog eens bevestigt als je een mail van me ontvangt. Krijg je geen mail, vergeet dan je spamfilter niet te checken. Het is de enige manier om een mail te krijgen waarmee je je kunt inschrijven. Wacht daar niet te lang mee, want een week later gaan de deuren onherroepelijk weer dicht.
Een tijdje geleden maakte ik een stuk voor Feeling over minderen met het gebruik van plastic. Een avontuur dat de schellen van mijn ogen deed vallen, en dat eigenlijk pas echt aangenaam werd toen ik de eerste keer voet binnen zette bij Zonder Meer, een heerlijk winkeltje in Kortrijk. Eigenaar Johan stelt er alles in het werk om zijn waren zo verpakkingsvrij mogelijk aan te bieden. Een beetje zoals Ohne in Gent of Robuust in Antwerpen dus, maar zowaar in mijn buurt. Met wat goede wil.
Het is er klein, maar er is veel.
Rijen dispensers met noten, pasta, rijst en granen die je in zelf meegebrachte potjes mag doen die Johan weegt als je binnenkomt, zodat hij de prijs van het gewicht ervan kan aftrekken. Heb je niet gedacht aan potjes, dan voorziet Johan in verpakkingen zonder plastiek om je van dienst te zijn. Een waar walhalla voor iedereen die beseft hoeveel plastiek je uit de gemiddelde supermarkt sleurt als je er een kar eten gaat kopen (geloof me, het is erg).
Bij Zonder Meer koop je koekjes per stuk, net als chocolade op gewicht, iets waar de vele oudere klanten van Johan fan van zijn. Vroeger was het niet abnormaal dat je zelf je rijst kon scheppen in de winkel en maar met vijftig gram kon buitenstappen als je er maar zoveel nodig had. En bij Johan is dat net zo.
Ik vulde een herbruikbaar potje met heerlijke hummus uit zijn koelkast, kocht een paar glazen voorraadpotten die geweldig gaan staan in mijn nieuwe keuken, en had een heel fijn gesprek met een hele fijne mens.
Hij introduceerde me tot de tandpasta op een stokje, en mijn vaste blok shampoo van Lamazuna waar ik zwaar fan van ben. Dankzij hem zit ik ook aan de menstruatiecup, en ook al twijfel ik of een blogpost over mijn regels echt iets is waar de wereld op zit te wachten, ik ben er zo ongelooflijk enthousiast over dat ik het minstens overweeg, in de komende veertig dagen. Geen zever: beste ooit.
Johan en zijn winkeltje, ik ben zwaar fan.
Mocht er een Zonder Meer in Ieper zijn, ik liep er de deur plat met mijn pottekes.
Ze hebben ook een webshop.
Meer info:Zonder Meer, Rijselsestraat 51, Kortrijk.
“Hebben wij die ananassnijder echt nog nodig?”. “En die kleine confituurpotjes? Gebruiken wij ooit kleine confituurpotjes?”. “Ben jij van plan om die schoenen die ik je het laatst heb zien dragen in 2004 nog aan te doen?”. “Waarom heb jij in godsnaam een tennisraket in je auto liggen?”.
De afgelopen weken hadden wij bijzonder boeiende gesprekken in de crib. Dat zit zo: ik verhuis niet graag. Er zit nochtans niet veel anders op, want word is on the street dat ze binnen een kleine maand beginnen met de bouw van de crib van onze dromen. Kijk hier, wij op onze eerste spadesteek, afgelopen weekend.
In die crib van onze dromen eet ik elke dag zelfgemaakte granola, mediteer ik en heb ik weinig tot geen brol. Er is veel licht, en ruimte. Maar geen ruimte voor dozen met dingen die ik nooit gebruik, zoals tennisraketten en kleine confituurpotjes. Dat is echt zo: de nieuwe crib wordt groter dan deze crib, maar die ruimte wilden we niet allemaal in berging steken. Er is bewust weinig berging. Zodat we niet weer beginnen stapelen.
Ik ben al een hele tijd bezig met minimaliseren. Ik las zoals de rest van de wereld Marie Kondo. In mijn RSS-feed zitten heel wat minimalismebloggers. Declutteren. The Simple Life. Minder dingen, meer ervaringen. Ik ben er vatbaar voor. Wat niet wil zeggen dat mijn zolder er veel leger van werd. Blijkt dat je er niet komt als je om de drie maanden eens een doosje naar de Kringloopwinkel brengt.
Na het zien van de Minimalism documentaire op Netflix ging ik een kleine maand geleden over op drastische systemen. De mins game is een spel waarbij je op de eerste dag één voorwerp weggeeft, verkoopt of op een andere manier uit je huis verwijdert, op dag twee twee voorwerpen, op dag drie drie, en de rest zou je ongeveer moeten kunnen raden. Dertig dingen wegdoen op dag 30 dus, terwijl je op dag negenentwintig al negenentwintig dingen hebt weggedaan. Ik daagde Youri uit om mee te doen, omdat een snelle Google search aangaf dat we samen bijna duizend dingen zouden wegdoen als we het volhielden tot het einde. Waw.
Zoals je aan het blad aan onze koelkast kunt zien ben ik Youri kwijtgespeeld omstreeks dag acht. No biggie, dan deed ik wel alleen verder, en liet ik een contract opstellen dat als er met zijn dozen vol brol moest gesleurd worden hij dat zelf mocht doen. Hij is wel voor mij naar de kringloopwinkel gereden, met dozen vol kleren, boeken, servies en keukengerei. En hij heeft mijn oude cursussen bij het oud papier gezet. En afgesproken met heel wat mensen die onze soms al derdehandse babyspullen zijn komen kopen. Ere wie ere toekomt.
Het klinkt allemaal heel zen en glamoureus, niks in je huis hebben dat geen blije vonk bij je ontlokt, maar uiteindelijk komt het toch vooral neer op beseffen dat je in je leven al geweldig veel brol hebt gekocht en dat je die thee die je ooit bij een ontbijtdoos van Smartmat hebt gekregen echt nooit gaat aanraken, want er zit lavendel in en het leven blijkt toch echt te kort voor het drinken van warm water met lavendelsmaak. There, I said it. Het is toegeven aan jezelf dat je ooit een rib uit je lijf hebt betaald voor een fles parfum die je in een bolletje doet kruipen van de migraine als je het draagt. Het is je neerleggen bij het feit dat de kans dat je die tweede weessok alsnog weet te detecteren ongeveer even groot is geworden als de kans dat je ooit iemand wordt die elke dag zelfgemaakte granola eet.
Nog minder dan een week te gaan, en ik heb het gevoel dat ik de dagen heb bereikt die echt het verschil maken. Omdat je niet aan 25 voorwerpen komt zonder eindelijk eens na te denken of je die lelijke lamp echt mee wilt sleuren naar de volgende etappe, en of iemand die fles Grand Marnier liever zou opdrinken dan wij.
We gaan er nog geraken. Al heb ik ook het gevoel dat ik er nog een minsgame achter zou moeten plakken om het pas echt helemaal grondig te doen. Hoe schaamtelijk is dat?
Een tijdje geleden schreef ik een stuk voor De Standaard Magazine waarin ik op zoek ging naar vrienden. Dit was de inleiding: “Tot u spreekt geen eenzame. Mijn kennissenkring is de afgelopen jaren zelfs ontploft. Door werk, schoolgaand kind, hobby’s en andere onduidelijke activiteiten kan ik amper door mijn stad lopen zonder regelmatig te zwaaien en halt te houden voor een praatje. Als ik zeg dat ik veel mensen ken dan lieg ik niet. Maar echte vrienden, die maak ik niet bij de vleet. Integendeel: sinds mijn dertigste (bijna zes jaar geleden) geen handvol.”
Het artikel was een goed excuus om een idee uit te testen dat ik enkele maanden eerder voorbij had zien komen op een blog: het second degree dinner, in het Nederlands misschien te vertalen als het tweedegraadsetentje. Wie het volledige idee wil meekrijgen, compleet met tafelopstelling en al, moet zeker eens gaan lezen op de blog van Nat Eliason die het concept bedacht. Kort gezegd ga je als gastvrouw- of heer (in dit geval: yours truly) op zoek naar een collega-gastpersoon die en interessant is, in dezelfde stad woont en een andere vriendenkring heeft dan jij. Dat werd Anouck van Anecdote Anthology, altijd in voor een sociaal experiment.
Anouck en ik mochten telkens nog iemand uitnodigen die ons een interessante toevoeging leek aan het diner. Ik wist niet wie Anouck zou kiezen, maar ik koos voor Louise, iemand die ik amper ken maar wel vaak tegen het lijf loop en waarvan ik dacht: die wil ik wel eens wat beter leren kennen. Louise was onmiddellijk game, dus dat viel ook al mee. Zowel de gast van Anouck als Louise mochten ook elk nog iemand uitnodigen die zij interessant vonden. Liefst allemaal uit Ieper of directe omgeving, dat was ook een voorwaarde. Er werd een doodle opgesteld, er werd een locatie gekozen, en plots had ik een date met vijf vrouwen waarvan ik maar van een zeker wist dat ik haar kende, en van een andere een beetje.
KEISPANNEND.
Met dit soort dingen weet je nooit hoe het zal lopen. Ik was er als eerste, en wist niet op wie ik zat te wachten. Dat wisten de anderen ook niet. Maar we wisten elkaar snel te lokaliseren, en Ieper is zo klein dat sommigen elkaar ook een beetje bleken te kennen.
Het moeilijkste van de hele avond bleek nog de plaatsing aan tafel. Die loopt bij voorkeur volgens een bepaald schema dat ik had afgeprint zodat iedereen aan tafel onmiddellijk kon zien met wat voor een overachiever ze te maken hadden. Ik ben evenwel niet zo goed in plannen lezen (zelfs niet als het maar over een tafel van amper zes personen gaat en ik niet eens heb gedronken), maar na zeven keer missen waren we eruit.
Het werd een bijzonder memorabele avond.
Er werd al een beetje geweend voor het aperitief.
De vragen die Nat Eliason voorstelde om te beantwoorden tijdens de introducties (waar worstel je mee? Waar ben je enthousiast over?) zorgden ervoor dat er van oppervlakkigheid compleet geen sprake was. Het was een geweldig gezellig etentje met mensen die ik amper kende, en aan het einde werd al direct een nieuwe afspraak gemaakt voor binnen enkele weken.
Ik vond het zo’n fijne manier om nieuwe mensen te leren kennen in mijn eigen stad dat ik het binnenkort nog eens opnieuw wil doen, en ik zelfs een lijstje in mijn bullet journal aan het bijhouden ben met potentiële slachtoffers om uit te nodigen. Nog eens een dikke merci aan alle stoere vrouwen die zonder morren deelnamen aan het sociaal experiment!
Lijkt het jou iets? Of heb je zelf tips om boeiend volk te ontmoeten in eigen streek? Mijn reacties zijn jullie reacties!
Disclaimer: het is niet bij mij dat jullie moeten zijn voor dolle knutselideeën. Behalve als ik ze heb gestolen van Pinterest, heb uitgetest en tot de vaststelling ben gekomen dat ze werken. Als in: kinderen die een uur bezig zijn zonder te zeggen dat ze zich vervelen. Ge moet kinderen hebben om te snappen wat voor een succes dat is. (en ja, het is met water, maar het leek mij bij code geel verstandiger dan een zwembadje vullen. En het was minstens even verfrissend)
Wie op mijn 
“Hebben wij die ananassnijder echt nog nodig?”.
