Category Archives: werk

Ook lilith ontkomt niet aan de crisis

lilithcrisis.jpgEerst moest ik nog heel hard lachen om de crisis.
Compleet met op mijn rechterbil slaan met vlakke hand en alles.

De crisis, haha. Stemmingmakerij van die dekselse Paul D’hoore was het, niet meer dan dat.
Van dezelfde aard als de vogelgriep, de dioxinecrisis, de varkenspest, ons land dat op springen staat en de waaslandwolf: als je je televisie uitzet heb je er compleet geen last meer van. En anders eigenlijk ook niet.

En dus wuifde ik de crisis nonchalant weg met mijn handje, en had ik wel betere dingen te doen dan hamsteren en steenkool inslaan en nog andere dingen die mensen die in crisis zijn doen. De crisis, dat waren de anderen.

Maar toen, toen was er ineens een vergadering op de werkvloer, en daarna nog één. Een heule, heule serieuze vergadering. Er werd een project voorgesteld met een naam die in het begin nog een beetje lachwekkend was, en tussen collega’s onder elkaar werd vergeleken met de titel van een boek van Aspe. Wahaha. Maar toen ze plots lampen begonnen uit te draaien in de gang wegens De Besparingen was de lol er ineens wel af.

De Besparingen zorgden er algauw voor dat mijn bureau in een nog veel grotere puinhoop veranderde dan anders, omdat de schoonmaakster minder vaak komt schoonmaken. En door De Besparingen lopen de vuilnisbakken ineens ook keihard over omdat niemand nog snapt hoe het zit met papier ophalen en wie dat dan wel moet doen. En ik kan me vergissen, maar ik verdenk het keukenpersoneel ervan om sinds De Besparingen ongevraagd minder mayonaise op onze broodjes te doen dan in de gouden jaren 2008. Maar kijk, à la crise comme à la crise, natuurlijk.

Tot twee weken geleden. “Lilith”, zei collega R. “Ik heb slecht nieuws”.
Ik zette mijn gezicht op dat ik altijd gebruik als iemand slecht nieuws voor me heeft.
Een soort “laat maar komen, Grietje”-gezicht, maar dan zonder de warme gloed die verjaardagen en het vallen van groteske dobbelstenen met zich meebrengen.
“Het is de kar”, zei collega R.
Ik voelde hoe het bloed uit mijn gezicht weg trok.
“Ze stoppen met de kar. Door De Besparingen.”

Collega R. keek me bezorgd na toen ik “O neen, toch niet De Kar???!!!!!” schreeuwend door de gang rende, op zoek naar enige vorm van houvast. Die er niet kwam.

Jawel, beste vrienden, als u dit leest moeten wij op Het Bedrijf dankzij De Besparingen zelf achter onze koffiekoeken gaan. Naar de keuken, helemaal beneden. Het begin van het einde.

Sorry, dat vind ik nu eens zo intriest dat ik wel weer moest beginnen bloggen.

En jullie? Moeten jullie ook al Besparen?
En hebben jullie nog werk, eigenlijk?
Babbel er gerust over in mijn kotteken, het is hier volledig crisisproof. ;)

(Volgende keer: ben ik zwanger, of toch niet?)

gossie, lilith staat in een glossy

Ja hoor beste lezertjes, het moment is aangebroken. Een dear diary moment, als het ware.

Kijk eens. Kijk eens heel goed.

netwerk_kl.jpg

Werkten mee aan dit nummer. Eerste lijntje, laatste naam.

Regionale glossies had ik al meerdere keren achter de rug, en nationaal gazettepapier ook, maar dit is toch echt wel mijn eerste nationaal glossy-moment! Het is eigenlijk slechts een voorproefje, want vanaf volgende maand zult u mij pas echt vollen bak tegenkomen in de Netwerk met vanalles en nog wat, maar toch.

Ow, en nog iets.
Vergeet u vanaf 27 oktober de Elle België niet uit te checken voor mijn eerste Elle-pagina’s? Ook daar zult u de komende maanden nog van mij horen, naar het schijnt.

Waar is die kerel met de champagne, potverdrie?

tijdstress

stress.jpg“Ik geloof dat ik goed nieuws voor jullie heb”, sprak de teamcoach toen ik gisterenmorgen met heel veel tegenzin het kantoor binnenliep. En gelijk had hij, goed nieuws was het. Vanaf dat eigenste moment hoefden we namelijk niet meer te komen werken, en ook de resterende maand opzegperiode viel bij deze helemaal weg.

Een paar jaar geleden zou ik “FEKANTIE!!8!8!!!” geroepen hebben, waarna ik de eerste de beste winkelstraat was ingerend om me de komende weken over te geven aan winkelen, terrasjes doen, boekjes lezen met een zonnebril op mijn neus en op het einde van de dag eens fijn gaan eten met de man van mijn leven.

Maar dat was duidelijk vroeger.
Gisteren zat ik een goed half uur na het goede nieuws al weer achter mijn bureautje artikels te typen.
Want hoe meer tijd ik heb, hoe meer ik van mezelf vind dat ik die tijd moet vullen met dingen waarvan ik al maanden zeg dat ik ze eens zal doen als ik vijf minuten tijd heb.
En dat zijn echt wel heel veel dingen, zoals artikelvoorstellen indienen, mijn foto’s laten afmaken, een poging wagen tot het schrijven van een boek, een hoop telefoontjes doen en dingen regelen die ik al maanden uitstel, mijn favorieten ordenen, mijn agenda weer op punt stellen, de boeken lezen die ik eigenlijk dringend eens moet lezen, ervoor zorgen dat ik een systeem heb voor mijn werkfoto’s, een zeer leuk blogproject uitwerken met mijn leaf, en nog zeker vijftig dingen meer.

Hoe meer tijd ik heb, hoe zenuwachtiger ik word omdat ik vind dat ik net dan heel erg bezig moet zijn met vanalles. Hetzelfde geldt voor vakanties en weekends. Echt ontspannend werkt die ingesteldheid niet.

En zeggen dat ik vroeger zo’n lege fakke kon zijn hÈ maat.

het gazetje

gazetje.jpgErgens tussen de zee en het binnenland verschijnt elke week een krantje waarvan ik en ik alleen de redactionele inhoud bepaal. Meer dan vijfendertigduizend gezinnen krijgen mijn krantje elke week in de bus, en het is een goed krantje want er staan niet alleen soms bonnetjes in om een gratis zak chips te gaan halen, je kunt er ook je patatten op schillen, bijvoorbeeld. In elk geval: feit is dat de twaalfjarige in mij het soms nog steeds een rare ervaring vindt om ergens binnen te komen en mijn volledig zelf volgepende en volgefotografeerde gazetse gedrukt en wel op de respectievelijke salontafel te zien liggen.

In het gazetje verschijnen enkel de artikels die door mijn meedogenloze selectie geraken. Ik ben met andere woorden de persoon bij uitstek die je moet weten te charmeren als je volgende week in het gazetje wil staan met een foto en een verhaal over je vereniging/aankomende LAN-party/verkiezing van Prins of Prinses Hoppescheute. Veel van mijn lokaal nieuws komt uit persberichten die van officiÎle instanties als het stadsbestuur komen, maar veruit het meeste plezier ervaar ik als ik mijn computer ’s morgens een hoop goedbedoelde mailtjes zie binnenhalen van mensen die mij een keer een gunstje willen vragen. Voor die mailtjes hebben ze het woord “priceless” uitgevonden.

Ik probeer meestal zo objectief mogelijk te selecteren, maar toch zijn er enkele zaken die mij net dat ietsje meer charmeren dan andere. Hoe ouder de mailer, hoe smeltender de redactrice, bijvoorbeeld.
Mailtjes die beginnen met “een Goeden namiddag” hebben bij mij telkenmale een serieus streepje voor, net als afsluiten met “Van een oma dit de turnklub een goed hart toe draagt.

Raken bij mij ook steevast een gevoelige snaar:

  • “Onze web is www.turnklukfrinkenflis.be”
  • bijgevoegde word-documenten van 6Mb vol experimentele word-art en .bmp’s waar duidelijk avonden werk in gekropen zijn
  • mailtjes in felgroene Comic Sans met gekleurde achtergronden en clip-arts van coureurs en berggeiten vanwege de koninklijke wielerclub van Vleteren
  • een thumbnailtje van 4 pixels op 4 doormailen met de vraag of ik het op de cover van het gazetje kan plaatsen met een artikel bij
  • overdreven plechtstatigheid als “Hopende dat U hieraan welwillend enig gevolg zou willen geven, tekenen wij met, De meeste hoogachting.Frans Devos. Voorzitter.

Nooit pakken ze het mij nog af.

Helemaal mee

typewriter.jpgNa een interview met een koppel dat een boek heeft geschreven.

Zij is bijna zestig, en hij is het al ruimschoots. Ze zien er allebei erg kunstig uit, net als hun huis, dat de grandeur van lang vervlogen tijden uitstraalt. Ik stel me voor hoe hun boek hier tot stand is gekomen op een oude typmachine, en berg ondertussen mijn schrijfmateriaal weer op in mijn rode apentas. Stiftjes, blok met notities waar ik straks weer wijs uit moet , de documentatie die ik heb meegekregen,..

“Zo’n iPod, dat moet ik me ook eens aanschaffen”, wijst de man met een oudemenerenvinger naar mijn iPod met iTalk. “Werkt dat ook gewoon via USB?”

Gezocht!

Jonge bloggers (18 of jonger) die al langer dan twee maanden op regelmatige basis bloggen, en mij daarover iets willen vertellen.
Ken of ben je, gelieve me dan als de wiedeweerga te contacteren via lilith@fromfrats.com.
Je kan er een exclusieve meet and greet met lilith van tftc mee winnen.
En al!

Morgen

Dingen die ik na morgen niet meer veel zal horen:

* de piep bij het badgen
* het irritante geluid van de deurbel die blijft steken
* termen als UID, TID, ISDN en D-kanaal
* de typische binnen-en buitenlijngeluidjes

Dingen die ik na morgen een stuk minder zal zien:

* taxipost-pakketjes
* japanse betaalkaarten
* telefoonlijnen
* paarse en lichtblauwe toetsen

Zinsnedes die ik nooit meer via de telefoon met de wereld zal delen:

* heeft u al een reset geprobeerd?
* ziet u die dikke ronde zwarte kabel aan de achterkant van uw toestel?
* werkt u met een alternatieve operator?
* zit er een fax of computer op dezelfde lijn?

Zaken die ik toch stiekem zal missen:

* de potten soep van 1 liter van het Kramiekje
* zagen en fretten op het kader
* de rookpauzes om 10 en 3
* de weinige collega’s die het allemaal nog een beetje draaglijk hielden

Voor ik morgen de deur achter me dichttrek krijgt deze laatste groep een url mee naar huis. Zodat ze kunnen volgen wat er na morgen gebeurt. En ik ben al even benieuwd als zij.

Welkom, lilith-newbies. :)

Lilith luistervinkt

‘Ga maar even zitten hoor!’ riep het meisje over het bureau heen. ‘Ik moet nog even iemand bellen, en dan kom ik direct bij jou. Kun je je sim-kaart en je paspoort klaarleggen?’

Ik ging zitten op de stoel, die duidelijk op hipheid uitgekozen was, en niet op gemak. Ik hoorde hoe het meisje begon te bellen. Aan de andere kant van het kantoor begon een ander meisje ook te bellen. Ik switchte van het ene interimbureau-telefoontje naar het andere, terwijl ik mijn sim-kaart maar niet kon vinden. ‘Hoofdhostessen verdienen 13 euro per uur’ zei het blonde meisje aan de ene kant. ‘Jaja, het is echt een heel leuke job, met leuke collega’s en een fantastische bedrijfssfeer’ hoorde ik het meisje vertellen waarmee ik een afspraak had. ‘Je moet een wit bloesje aan, en een zwart rokje, liefst niet te lang, net zoals de andere hostessen.’
‘Je verleent technische assistentie aan mensen die een probleem hebben met hun betaalterminal enzo. Het is echt een heel leuke, interessante job tussen een hoop jonge collega’s’.

Ik spitste mijn oren. Zei ze het echt? Betaalterminals? ‘ Iedereen gaat er heel ongedwongen met elkaar om, ow ja, en je moet ook in het weekend werken, maar dat valt allemaal wel mee’. Ik hoorde hoe er een afspraak werd gemaakt voor morgenochtend. Het meisje haakte in. Ik keek haar grijnzend aan. Ze keek een beetje dwaas terug.

‘Ik ben lilith. Ik heb net mijn job opgegeven in het meest fantastische bedrijf ooit, met de tofste sfeer en de leukste collega’s. Het was er super. Iets met betaalterminals enzo’ zei ik zo droog als ik kon. Ze keek me nog dwazer aan, terwijl haar frank begon te vallen. ‘Waarom ben je dan weggegaan?’ vroeg het meisje. ‘Omdat de sfeer ongelooflijk suckte’. Ik keek haar beschuldigend aan.

‘Ow…’ zei het meisje, terwijl ze blozend mijn rijksregisternummer begon over te tikken en ik haar zo argwanend mogelijk bleef aankijken. Ik vertrouwde het meisje voor geen haar, en dat mocht het meisje gerust weten. Dit meisje en ik, het zou nooit meer wat worden. Gegeneerd schoof ze de vacature zo ver mogelijk van zich weg, wanhopig zoekend naar een manier om het gesprek weer interimbureau-vrolijk te krijgen.

lilith heeft het spelletje door

Allemaal goed en wel hoor, dat solliciteren, maar ik begin interimkantoren stilaan te verdenken van het gebruik van een vacature-generator met maar tien termen.

* allround
* duizendpoot
* van A tot Z
* een must
* polyvalente kracht
* vlot
* flexibel
* ingesteldheid
* van nature uit
* woonachtig te

Zo kan ik het ook, natuurlijk.