de momenten waarop we elkaar kruisen zijn tegenwoordig net lang genoeg om boven het getetter van twee kinderhoofdjes een paar random irritaties uit te wisselen. Meestal over een gegeven waar de ander weinig aan kan doen.
Een aannemer M.I.A.
Een deur die anders zit dan voorzien.
Weer al een week niemand meer gezien op onze werf.
Iets dat jij kunt weten, want je zit daar bijna op elk vrij moment, te schilderen of plinten te zetten terwijl ik alleen naar de World Cup kijk.
In het weekend maak je geen zalige cappuccino’s meer voor mij zoals anders, maar ben ik wel geweldig blij als ik je na een hele dag alleen met de kindjes zie toekomen met stof en verf in je haar. En een moe hoofd, van te veel beslissingen en praktisch geregel. Van te veel telefoons die onbeantwoord blijven.
Ik doe mijn best om je niet lastig te vallen met paniekjes over mijn kant van het geregel, maar mijn best is niet altijd goed genoeg. Jij zegt dat het allemaal wel goed komt. En als jij het niet gelooft zeg ik het tegen jou.
We beslissen.
Zijn moe.
Dan gefrustreerd.
Lossen op waar we kunnen.
Relativeren.
Volgen op.
Zetten een nieuwe to do op onze lange lijst.
Zagen tegen elkaar omdat die niet rap genoeg afgevinkt raakt.
Zeggen sorry, ook voor onze eigen onafgevinkte to do’s.
Lief,
Ik weet dat we elkaar, when all is said and done, wel weer gaan tegenkomen.
In ons nieuwe huis.
Aaah, binnenkort vakantie, dat is hopelijk voor u net wat meer tijd om eens een boek vast te nemen dan anders. Ik had gevreesd dat dat voor mij totaal niet het geval zou zijn, met die nakende verhuis, maar het valt tot nu toe zeer goed mee. Ik heb net mijn twintigste boek uit (The Female Persuasion van Meg Wolitzer, dat ik vijf sterren gaf op Goodreads, dus lezen die handel nu), en als het van mij afhangt zal die nieuwe, okergele leeszetel in de nieuwe crib ook snel ingelezen worden.
Net als vorig jaar wil ik er weer een #summeroffiction van maken. Door het jaar lees ik vooral non-fictie. Voor het werk, of omdat ik vind dat ik mezelf langs alle kanten moet verbeteren. In de zomer gooi ik het graag om, naar fictie.
Als ik mezelf al wil verbeteren deze zomer, dan graag door in de hoofden van andere mensen te kruipen.
Als ik u een paar boeken mag aanraden voor in de valies, dan zijn het deze:
The Great Alone van Kristin Hannah Ken je dat, van die boeken die je weer zin doen krijgen in het verslinden van heerlijke verhalen? The Great Alone was er voor mij absoluut zo een. 435 pagina’s lang was ik helemaal mee in het verhaal van Leni, die met haar vader en moeder in Alaska gaat wonen in de hoop dat haar vader van zijn demonen verlost raakt. Die demonen hebben te maken met zijn verleden als gevangene in de oorlog in Vietnam. Dit is een boek dat ik niet kon wegleggen, over liefde en haat en verwerking en nog zoveel meer. Allemaal in het ruwe, meedogenloze Alaska, dat voor mij ook voelde als een personage. Uitgelezen op een week verlof, en niet minder dan keihard van genoten.
De Heilige Rita van Tommy Wieringa Van Tommy Wieringa las ik enkele jaren geleden “Joe Speedboot“, en dat was knal in de periode dat ik weer tijd voor lezen begon te maken na een hiatus van jaren. Ik was vergeten hoe goed ik Joe Speedboot vond, tot ik me weer onderdompelde in de fantastische woorden en zinnen die Tommy Wieringa schrijft. Dit boek, wat kan ik erover zeggen? Dat ik al na het eerste hoofdstuk dacht: dit is van het beste dat ik dit jaar heb gelezen? Dat dat alleen maar werd bevestigd in de hoofdstukken die volgden? Dat ik het een vijf had gegeven, ware het niet dat ik het einde wat teleurstellend vond? Een dikke vette vier werd het, en dat is eigenlijk net te weinig.
Noord van Sien Volders Ik kende Sien als de vrouw van Lieven Scheire, maar als ze zo voort schrijft, denk ik dat Lieven wel eens de man van Sien Volders kan worden. Noord is een verhaal over Sarah, een zilversmid die naar een goudzoekersstadje trekt om aan haar huidige bestaan te ontsnappen. Lang geleden dat ik nog eens een Nederlandstalig boek las dat me onmiddellijk meehad. Sien slaagt er bijzonder goed in om een sfeer op te wekken die heel het boek blijft hangen, en ik heb daar erg van genoten. Het boek leent zich perfect tot verslinden tijdens winterdagen, het staat vol mooie zinnen en heeft iets filmisch. Op voorhand niet kunnen denken dat het me zo onder de indruk zou achterlaten.
Johnny got his gun van Dalton Trumbo Opgepikt in een topic op Reddit over akelige boeken. Ik heb hier al verteld dat ik het op een rare manier heb voor boeken die met oorlog te maken hebben, terwijl ik de meest pacifistische mens op aarde ben. Maar het ding is: er zijn gewoon veel echt goede boeken waarin de oorlog een rol speelt. En dit boek, mensenlief toch. Het gaat over een slachtoffer van de eerste wereldoorlog. De man ontwaakt in een ziekenhuisbed en beseft beetje bij beetje dat hij zowel zijn armen, benen als gezicht is verloren. Het boek dateert uit 1938, wat er voor mij een extra dimensie aan geeft. Het won de Book Award voor meest originele boek in 1939. Origineel is het zeker. En beangstigend. En gruwelijk. En heel goed geschreven.
Lampje van Annet Schaap Wat kan ik zeggen over Lampje dat nog niet is gezegd door zo goed als iedereen die het leest? Dat het mijn liefde voor kinderboeken weer keihard heeft weten aan te wakkeren? Dat het right in the feels was, op zoveel manieren? Dat ik genoten heb van de eerste tot de laatste bladzijde. Niet nadenken over of een kinderboek wel iets voor jou is, lezen. Genieten. Dankbaar zijn dat dit soort boeken nog worden geschreven.
The Female Persuasion van Meg Wolitzer Net uit, nog helemaal ondersteboven van. Ik las een paar jaar geleden heel graag haar The Interestings, en dit is zeker even goed. Bijzonder actueel, over feminisme en #metoo en vrouwen en verlies. Mooie zinnen, geweldige stijl, echt alles dat ik zoek in een zomerboek. Niet te luchtig, met meer dan voldoende fond, maar ook met een goed verhaal en veel stof tot nadenken. Leve Meg Wolitzer.
Wat ik zelf op mijn to read-lijstje heb staan? Ik begin met Autumn van Ali Smith, vanavond als de kindjes in bed zitten. Little fires everywhere van Celeste Ng wil ik ook graag lezen.
En wat klassiekers, als het kan, want op dat vlak heb ik nog heel wat in te halen. Cannery Row van John Steinbeck Lolita van Vladimir Nabokov. Moby Dick van Herman Melville.
Mochten jullie zelf nog tips hebben voor heerlijk zomers leesmateriaal, hou jullie vooral niet in in de reacties!
Wie op mijn YNAB voor beginners-mailinglijst staat weet het al: nog twee dagen, en ik geef de online cursus-die-ik-zo-graag-geef-omdat-iedereen-die-meedoet-altijd-zo-enthousiast-is nog één keer. (update: dit is een oude blogpost, wil je op de hoogte gebracht worden van de volgende lancering van deze online cursus? Zet je dan zeker op de wachtlijst, dan krijg je een mailtje)
De kans is groot dat het de laatste keer is onder de huidige prijs en vorm. Omdat ik zeker wil zijn dat iedereen die er iets denkt aan te hebben zijn kans grijpt, beantwoord ik de meest voorkomende vragen over YNAB en de cursus nog eens in een blogpost.
Omdat ik merk dat er nogal wat misverstanden bestaan over budgetteren. En omdat ik iedereen de financiële gemoedsrust toewens die mij dankzij YNAB al een paar jaar is gegund.
Ik vind het zo tegenstrijdig om te betalen voor een cursus en een abonnement voor YNAB, terwijl ik eigenlijk geld wil uitsparen. Dat is toch te gek?
Dat snap ik, dat vond ik in het begin namelijk ook. Ik denk dat de meeste cursisten twijfelen of dat wel een goed idee is. Dat kun je zien aan de feedback die ik krijg als ik een tevredenheidsonderzoek doe.
Beste centjesinvestering ooit, zegt zij die zich afvroeg of ze dat wel zou doen.
Deze week kreeg ik nog deze testminonial van L, cursist van februari:
“Ik moet toegeven dat ik twijfelde in het begin. Ik kom/kwam net geld tekort. Geld geven aan een programma (én een cursus voor dat programma) dat me geld ging besparen, contradictorisch toch? Ik moest zachtjes lachen bij de belofte van honderden euro’s te besparen ook in het eerste jaar, maar ik zat in een ‘baat het niet dan schaadt het niet’-fase dus ik sprong. Mijn financiële situatie is stukken gebeterd sinds ik YNAB (op een degelijke manier) gebruik. In tegenstelling tot wat ik enkele maanden geleden vreesde, heb ik nu wél dat nieuwe bureau en kastje voor het speelgoed kunnen kopen en dat zonder dat ik moet bibberen als ik de brievenbus open maak. Bakken met geld heb ik nog steeds niet ondertussen, maar de investering van de cursus en YNAB verdwijnen in het niet bij de bijna 1000 euro aan net worth die ik gestegen ben sinds ik begon 6 maanden geleden. (Die dienen overigens enkel maar om jaarfacturen en dergelijke te betalen hoor, maar gemoedsrust geeft het wel!)”
Die twijfel is normaal, zeker als je het niet breed hebt.
Ik weet ook wat er on the other side zit van die twijfel, in de ronduit fantastische Facebookgroep die bij de cursus hoort: mensen die een beetje moeten lachen met hoe hard ze twijfelden over die bedragen, omdat ze ondertussen een paar maanden verder zijn en resultaat zien op hun bankrekening of in hun hoofd. Mensen die weten dat ze ook maanden na de cursus zo goed en zo kwaad mogelijk worden geholpen door mij en de andere cursisten als ze ergens vast mee zitten.
De prijs voor de cursus ontvang je als je op de mailinglijst staat, maar ik kan verklappen dat die tussen de 50 en de 100 euro ligt. En dat je ook nog een paar euro per maand abonnementsgeld voor YNAB betaalt na een proefperiode. En dat ik bijna niemand in mijn cursus heb die niet na een paar weken doorheeft dat dat peanuts is in vergelijking met wat YNAB je na een tijdje begint op te leveren.
Kun je YNAB ook gebruiken voor je zakelijk budget?
Jep! Je kunt met twee aparte budgetten werken, als je wilt, en YNAB is daarop voorzien. Ik heb heel wat cursisten die YNAB gebruiken om hun zaak te runnen.
Wij hebben nooit iets over. Wat kan YNAB daar aan veranderen?
Ik gebruik altijd weer het voorbeeld van J., een van mijn meest twijfelende cursisten. En terecht, want op het moment dat de inschrijvingen openden voor launch 2 had ze het financieel niet breed, en zou haar man net zelfstandige worden, met nog minder inkomsten in de toekomst. J. mailde mij met een zeer terechte vraag: hoe zou YNAB er ooit voor kunnen zorgen dat er meer geld was? En hoe zou een investering in de cursus, terwijl ze het al lastig had met haar groot gezin, niets anders kunnen betekenen dan nog een extra uitgave?
Ik ben zeer blij om te kunnen zeggen dat J. deze zomer voor het eerst in ages op gezinsvakantie gaat, en al aan het sparen is voor de volgende vakantie. Doordat ze meer hebben verdiend? Hell no. Wel doordat ze al zes maanden de methodiek van YNAB gebruikt om financiële beslissingen te maken. En ik ben zo zo blij voor haar, dat het aan het keren is.
Wij hebben niet genoeg geld om te budgetteren. Is YNAB dan wel iets voor mij?
Zeker! Hoe minder geld, hoe belangrijker om het te gebruiken voor wat eerst nodig is voor er nog eens geld binnenkomt. Een van mijn cursisten doet aan budgetbegeleiding bij het OCMW, en liet in de groep vallen dat er zoveel mensen daar geholpen zouden zijn met een cursus YNAB. Ik vind dat het in het lessenpakket van de middelbare school zou moeten zitten. En ik ben lang niet de enige.
Ik werk al met YNAB maar heb het gevoel dat ik het niet helemaal juist doe, of er niet alles uithaal dat erin zit. Hoe weet ik of de cursus iets voor mij is?
Dit leer je (en zo ziet de leeromgeving eruit):
De cursus is een mix van tekst, screenshots, videopresentaties en audio.
Speciaal voor deze launch heb ik nog vier extra lessen gemaakt:
“Help, een nieuwe maand!”.
“Help, het klopt niet meer!”.
Plannen in plaats van registreren
Besparen op je boodschappen
En ja, al mijn cursisten van de vorige launches krijgen die gratis en voor niks, omdat ik hen zo graag zie.
Ik ben volgende week op vakantie en kan de cursus dus maar later volgen. Is dat een probleem?
Neen, maar je moet wel zorgen dat je tussen donderdag 21 juni en donderdag 28 juni inschrijft. De cursus blijft vanaf dat moment toegankelijk, je kunt hem dus op eigen tempo volgen op een moment dat het je uitkomt. Inschrijven na donderdag 28 juni is niet mogelijk.
Ik zit in een periode waarin ik minder verdien dan anders (ziekteverlof, zwangerschapsverlof,..). Wacht ik niet beter toch alles weer wat normaler is?
Neen, dat hoeft helemaal niet. Je kunt op elk moment starten, en ik zou dat zelfs aanraden. Wil je toch wachten, dan is dit je laatste kans om de cursus te kopen in deze vorm en voor deze prijs. Weet je dat je je binnen twee maanden in YNAB wilt verdiepen, dan doe je er goed aan om ervoor te zorgen dat je je de komende week registreert, anders is je kans verkeken. Je kunt de cursus daarna op elk moment oppikken.
Oké, je hebt me overtuigd! Wat moet ik doen om me in te schrijven?
Very importante: als je niet op de YNAB-mailinglijst staat kun je niet inschrijven. Zorg dus dat je als de bliksem op de groene knop onderaan deze pagina drukt, en nog eens bevestigt als je een mail van me ontvangt. Krijg je geen mail, vergeet dan je spamfilter niet te checken. Het is de enige manier om een mail te krijgen waarmee je je kunt inschrijven. Wacht daar niet te lang mee, want een week later gaan de deuren onherroepelijk weer dicht.
Er waren eens twee drukke ouders die een fantastisch idee hadden. Hoe fijn zou het zijn als de vader voor de zesde verjaardag van het oudste kind op jongensweekend zou gaan? Nog fijner: dat die zoon zelf mocht kiezen waarheen. (op voorwaarde dat het betaalbaar was en niet te ver)
De zoon koos Londen, de reis werd geboekt, de dag na de zesde verjaardag zou het zover zijn.
ANTICIPATIE! ALLES LONDEN!
Aja, want overal zag de zoon plots Londen.
Op tv, in boekjes, ook waar er helemaal geen Londen was.
Ondertussen waren de twee drukke ouders druk bezig met de bouw van de nieuwe crib. En kwam alles steeds dichterbij, maar geen probleem, want alles was in orde en maar goed ook, want veel tijd om na te denken was er niet. De tickets voor de uitstapjes werden gereserveerd. We moesten geen Kids-ID regelen want we hadden al een Kids-ID. Het kon echt niet stuk.
De dag voor de verjaardag van de zoon werd er in familieverband gefeest en taart gegeten.
De vader plofte zich na het opruimen van de woonkamer op een stoel, en vroeg aan de moeder waar de kids-ID van de zoon trouwens lag. “In mijn sjakos“, sprak de moeder nietsvermoedend. “Ik denk dat we een probleem hebben“, vervolgde de vader vijf seconden later.
Kids-ID vervallen.
Minder dan 36 uur te gaan voor vertrek met de Eurostar.
Zondagavond, alle ambtenaren al languit in hun zetel aan het foeteren over bijna maandag.
PANIEK OP ALLE BANKEN.
En vooral die waarop wij zaten.
Lang verhaal kort: op maandagochtend deden wij een rondje instanties bellen zoon uit de klas ontvoeren op zijn verjaardag om naar een fotograaf te rijden die vroeg genoeg open was om dan via de grootste spoedprocedure der spoedprocedures die er bestaat het hele reisbudget dat ik in YNAB had klaarstaan voor Londen ertegenaan te gooien om toch maar te kunnen vertrekken.
Soms vergat ik even te ademen.
Soms vervloekte ik mezelf omdat ik zo iemand ben die aan loketten altijd oogrolt als ze zelfs maar ziet dat er een optie spoedprocedure is, omdat zij meestal ruimschoots op tijd is met zo’n dingen. Soms dacht ik dat ik vanaf nu wel een toontje lager ga zingen.
Dexter was wel trots dat hij zelf zijn naam mocht schrijven in het stadhuis.
Youri mocht vier uur en een half later in Brussel een reispas gaan ophalen. Zelfs dat gedoe en de prijs bleken goedkoper dan alles te moeten cancellen en opnieuw te beginnen.
Ondertussen bakte ik cakefrietjes met slagroommayonaise in de klas van de jarige, naar een recept van Dietemiet. (en had ik al zodanig van hot naar her naar stadhuis naar fotograaf gevlogen en gelopen dat ik er zelf niet eens van at)
Vanmorgen zijn ze vertrokken voor twee dagen jongenstripje, en ik ben zo blij voor hen.
Al moet ik ook toegeven dat ik maar echt helemaal op mijn gemak was toen bleek dat ze echt in Engeland waren.
Hij staat bij een stegosaurus, hastn. All is well.
(Allemaal goed en wel, maar hoe los je dat op in YNAB, dat je er plots 270 euro tegen moet gooien die je onmogelijk gebudgetteerd kon hebben deze maand, want als je dat had gedaan had je er ook aan gedacht om al eens op voorhand te checken of zo’n Kids- ID vervalt?
Met je emergencypotje, waar je al drie jaar trouw eens 5 euro per maand en eens 10 euro per maand insteekt, ewaar. Het zat klaar voor als de shit de fan eens ging hitten. Wanneer dat is weet je niet, maar dat het zal gebeuren wel. Gisteren dus.
Geloof me: 270 euro neertellen voor een superspoedige spoedprocedure doet net iets minder pijn als blijkt dat je er zonder het te weten en vooral te voelen al voor had gespaard. (ik geef de cursus “YNAB voor beginners“, waarin je zo’n trucjes en nog veel meer leert, nog één keer, zeer binnenkort. De enige manier om daar alle info over te krijgen is je inschrijven op de mailinglijst via het formuliertje dat je krijgt als je op de groene knop onderaan deze pagina klikt. Dat houdt geen verplichtingen in, je weet dan gewoon dat je je kunt inschrijven als het het moment is)).
als ik zo iemand was geweest die trouw elke maand sinds je geboorte een nieuwsbrief was blijven schrijven, dan was dit de 72ste geweest. We weten allemaal dat ik het schrijven van die nieuwsbrieven zo ongeveer 17 maanden heb volgehouden (wel ook ineens zeventien maanden langer dan de borstvoeding), maar weet je wat? Dat is allemaal minder belangrijk. Wat echt belangrijk is? Dat jij binnen enkele dagen zes wordt. ZES!
Laat ons eerlijk zijn: voor jou is het van een belangrijkheid die alle andere belangrijkheden zoals “weet jij hoe groot een kindje pteranodon was? ZOEK HET DAN EENS OP JE COMPUTER HE” en of er tarwe zit in zout voor op je frieten (je vriend E. blijkt allergisch voor tarwe en wij zitten er nu ook mee) ruimschoots overstijgt.
Zes worden, in jouw hoofd is dat zo megahuge dat we al maanden aan het aftellen zijn. ’s Avonds voor ik je nog een knuffel geef probeer jij dan te overzien hoe lang dat nog is. Ik dacht dat ik zo’n moeder zou zijn die dat proberen tellen en nadenken over tijd en hoe lang iets is zou stimuleren, maar de harde waarheid is dat je ongeveer zevenhonderd vragen per uur op ons afvuurt over alle dingen ter wereld, en ik er zo moe van word dat ik me er de laatste weken vanaf maak met een: “Schat, dat ga je allemaal leren bij juf R.” Juf R, deze vermoeide mama rekent op je. Voor de uitleg over ALLES.
Pas op: ik vind het feit dat mijn huilbaby zes wordt ook best huge. Dat hij binnenkort geen kleuter meer is. Zal leren lezen. Zo zijn wereld nog meer zal zien opengaan. Hopelijk ook wat minder last krijgt van de frustraties die hem soms tot waanzin en woedeaanvallen drijven. Dat hij nu al dingen zegt als “mama checkt die vrouw” en “only shiiiit“. Dat ik dus niet weet wat dat gaat geven als hij echt zes is.
Als ik je nieuwsbrieven herlees, dan komt er veel terug. Tussen de lijnen lees ik dat elke periode zijn uitdagingen kende, en dat is absoluut ook zo met deze levensfase. De huilbaby is gestopt met huilen, zo ongeveer, maar er zijn nog maar weinig dagen geweest waarop ik aan het einde dacht dat het een walk in the park was. Jurassic park ja, ahaha. Maar alle gekheid op een stokje: jij en ik, wij botsen. Veel. Omdat we zo op elkaar lijken, denk ik. Omdat ik jou trigger en jij mij. Jij bang, ik bang omdat jij bang bent. Ik boos, jij nog bozer. Ik stress, jij nog meer stress, waardoor ik weer stress. Het vonkt en spettert, en niet altijd op een goede manier. Ik doe mijn best om kalm te blijven, jij niet, want je bent een jongen van bijna zes, en my oh my, dat is bij momenten gigantisch vermoeiend. Boeiend ook, zeggen we dan, maar soms zou ik willen dat het allemaal wat minder boeiend was. Wat rustiger misschien.
Lieve Dexter, ondanks onze power struggles die bij momenten ernstig doen denken aan een head butt gevecht tussen de twee koppigste pachycefalosaurussen ooit, doen we het ook best goed. Als we samen UNO spelen, en ik jou wil laten winnen maar daar net niet in slaag. Oké, dan doen we het niet altijd even goed, maar het valt ook dan soms beter mee dan gevreesd. Als we naar school wandelen en je plots out of the blue zegt dat je het zo leuk vindt als we dat doen. Als je zegt dat het niet zo erg is dat ik met mijn auto tegen een bloembak ben gereden, want dat dat gewoon kan gebeuren. (niks aan de auto, noch aan de bloembak) Als je vraagt of papa en ik toch wel samen gaan blijven ook als we echt oude mensen zijn, omdat je graag bij ons op bezoek wilt komen met je kindjes, en niet naar twee aparte huizen. ( de scheidingsverhalen op school doen je blijkbaar minder deugd, maar geloof ons liefje: dat is toch het plan)
En ik ben trots, zo ontzettend trots. Als ik zie hoe de jongen die ooit doodsangsten uitstond tijdens de eerste zwemles en amper in het water durfde nu als een soort ninja on speed in het zwembad springt en volgens de juf goed op weg is richting zijn eerste 25 meter brevet. Als ik je op school uitgelaten met je vriendjes zie rondcrossen op dezelfde speelplaats waar je met moeite drie jaar geleden veel en veel te klein voor leek, en veel en veel te angstig, ook. Als ik je een boek zie voorlezen aan Flo en je af en toe een samenzweerderige blik met me uitwisselt omdat ze venkel zegt tegen een broccoli, en je zo lief bent om het toch goed te keuren. (“Ik zeg dan dat het goed is tegen Flo omdat ze nog moet leren he, mama. Ze is nog zo klein, en een venkel lijkt wel een beetje op een broccoli. Toch?“).
Vanmorgen vroeg kroop je bij mij in bed toen je vader naar de badkamer was, gaf je me een knuffel en fluisterde je: “nog maar drie keer slapen“. I know, kleine man. Nog maar drie keer slapen, en jij bent zes. Hoe is dit gebeurd? Waar is mijn baby? En damn, wie is die kleine, grappige, slimme, boeiende, onvoorspelbare en bij momenten zwaar op Calvin van Calvin en Hobbes lijkende knapperd naast mij?
Lieve Dexter, je hebt me in de afgelopen zes jaar al meer geleerd dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.
Een heel gelukkige verjaardag, want jij bent zes, en dat is echt al groot.
1. Ik werd keihard geïnspireerd door de silberstreifen (wat een cool woord) van Le Petit Requin. Lijstjes met mooie dingen, ik lees die blijkbaar graag. En ik wilde checken of ik die ook graag samenstel.
2. Mijn dagen zijn in deze levensfase zo gevuld met dingen die gedaan moeten worden, dat ik soms vergeet te beseffen dat er zoveel moois en leuks is. Alleen al het bijhouden van mijn lijstje doet me daar meer bij stilstaan. Mei was hier druk, met een man die heel wat van zijn vrije uren op onze bouw doorbrengt om alles klaar te krijgen en geld uit te sparen. Als ik de leuke dingen niet had opgeschreven had ik vast niet beseft dat mei ondertussen ook een mooie maand was, vol gouden randjes. Ik deel ze graag.
aan de kant moeten gaan staan met de auto omdat ik zo hard moet lachen om een vraag die binnenkort in de “Dexter Spreekt” moet. Onthou: iets met een snor en een been. Maar echt, tien minuten tranen met tuiten terwijl hij helemaal niet snapte waarom en ik het tijdens het hikken en snikken niet kreeg uitgelegd.
dankzij Youri en zijn vader hebben wij ineens plinten. Er staat een bad in de badkamer, met een omkadering. We hebben binnendeuren. Ons huis ziet er plots nog meer uit als een huis. En dat kan alleen maar nog beter worden als ze binnenkort de vloer komen gieten. Oh yes.
na een zaterdag alleen met de kindjes een even vermoeide Youri zien thuiskomen met stof in zijn haar, en allebei helemaal geen zin hebben om nog te vertrekken naar een concert van Kommil Foo waarvoor we een jaar geleden tickets bestelden. Toch gaan, op de derde rij blijken te zitten, en nog eens compleet weggeblazen worden door de geweldige Raf en Mich. Waw. Maar waw. We zagen hen zeker al meer dan tien keer optreden, en elke keer is het nog beter. Ik snap niet eens hoe dat mogelijk is. Kom hier dat ik u draag, Atlantis, Hij die wacht, allemaal in de knapste arrangementen ever. Hoe schoon kan een avond plots worden?
de vele mails en complimentjes over Werk & Leven. Echt, wij maken die podcast zo graag, Anouck en ik. En het is zo zo tof om dan te voelen dat mensen er iets aan hebben, ernaar uitkijken, er dingen over schrijven op hun blog of Facebook, bingeluisteren en daar verslag van uitbrengen. In het verlengde daarvan: het enthousiasme over onze eerste Productivity Friday rond focus. Ook daar keek ik zo hard naar uit, en ik kan al verklappen dat de dag een fijne plek krijgt in mijn gouden randjes van de volgende maand, zo tof dat het was. De podcast is iets dat ik eigenlijk niet mocht doen omdat ik geen tijd had, en toch deed en elke keer weer blij van word. Zo hard de max.
Youri die tijdens zijn drukke werkdag nog speciaal naar de nieuwe cupcakewinkel in Ieper reed om een moederdagcupcake omdat hij weet hoe lekker ik hun cupcakes vind. What a guy.
mijn nieuwe gele regenlaarzen (#zelfbetaald) en het feit dat ik die mocht gebruiken omdat ik tegenwoordig journalist ben voor het stadsmagazine van Ieper en daar echt de tofste dingen voor mag doen. Vreselijk geestig allemaal.
het feit dat wij een huisnummer hebben. Een geweldig mooi en #zelfbetaald, ook nog.
de zomer en het feit dat eten maken zo simpel is als een restjes koude quinoa mengen met wat kerstomaten en buffelmozzarella met goede olijfolie.
de dag alleen met Flo en de ingeving om haar mee te nemen naar Poperinge voor haar eerste treinrit. Daarna frietjes. En haar smoeltje omdat ze het allemaal zo leuk vond.
twee kilo overheerlijke aardbeien gaan plukken op de plukboerderij. De plukboerderij is keihard mijn happy place.
de parenting video’s van Kelly Bourne. Zo’n toffe. Zo inspirerend. Zo nodig, soms.
een paar afleveringen verder van the handmaid’s tale. Like woah.
dat ik eindelijk het gevoel heb dat ik geweldig veel voordeel ondervind van mijn dagelijkse Headspace-sessies. “Be present, be patient, be gentle, be kind…everything else will take care of itself”, zegt Andy dan. Ik begin het nog te geloven ook.
Wim Lybaert in de Columbus. Zo schoon. Wat een mens. Zelfs Youri weet ondertussen al dat hij mij kan krijgen.
mijn sodastream. Supercool, dat ik altijd vers spuitwater heb nu ik al meer dan vijftig dagen ben gestopt met cola light drinken. En daar wreed trots op ben. (geloof het of niet, maar ook dit toestel heb ik volledig zelf betaald!)
disney met het gezin. Ook al was Flo verschrikt van alles dat luid en veel was, en was het bij momenten enerverend druk. Toch keihard van genoten. Zelf betaald ook. Ahaha, dat valt tegen he zo, influencer zijn?
eetbare bloemen en erwtjes om te doppen van bij de blauwe spie op de markt van Ieper. Ik word daar elke keer zo content van.
Op naar een nieuwe maand, als het goed is de laatste volledige in de oude crib.
De Kattenstoet was de max. Met twee kindjes die met open mond heel de stoet hebben bekeken en kilo’s snoep opvingen en kregen van de rijen bejaarde Engelsen voor ons. Met Cieper de poes die ons zo maar even photobombde aan de Menenpoort. Met perfect stoetweer zonder een druppel regen, en een indrukwekkende kattenworp vanop de Lakenhalle. Topweekend à Ypres, quoi.
We zijn net terug van twee dagen Disneyland. Dat lag al lang vast wegens twee studiedagen en paste zoals altijd compleet niet in onze chaotische werk- en bouwplanning, maar het was wel tof en het was goed dat we er even uit waren.
Ik ben ondertussen zo maar even vijftig dagen gestopt met cola light en andere frisdrank drinken, en aangezien mijn vorige pogingen altijd na een paar dagen zijn gestrand is dat het langste sinds dertig jaar. I KNOW!! Om dat te vieren heb ik mezelf zo’n fancy schmancy spuitwatermachien cadeau gedaan, en ik ben er zo content mee. Geen plastieken flessen meer, altijd spuitwater en mijn god, ik ben iemand geworden die blij is met een machine die spuitwater kan maken wtf.
The Handmaid’s Tale ontdekt. Compleet geen tijd voor The Handmaid’s Tale, maar hoe goed is die serie? Even serieus. En zelfs ik zie waarom mensen vinden dat Elisabeth Moss op mij lijkt. Of ik op Elisabeth Moss, hoe je het wilt bekijken. Ik ben betrekkelijk zeker dat ik die rode kap zou rocken.
Het is pokkedruk met de verhuis die eraan komt (uw plaat blijft hangen, lilithu) en het huis dat af moet, en het is niet evident, maar ik geraak nog altijd door mijn werk en deadlines. Ik heb daar maar een grote truc voor, en dat is batching als een onnozelaar. Volgende vrijdag geef ik een workshop over mijn favoriete productiviteitstruc op de eerste Productivity Friday van Werk & Leven, net als mijn collega Anouck, die er net zo’n fan van is als ik. Er zijn nog een paar plaatsjes maar niet veel meer. Wil je erbij zijn, schrijf je dan zeker in, want de inschrijvingen worden binnenkort afgesloten zodat we iedereen kunnen voorzien van een heerlijk ontbijt en een toffe goodie bag. Kom gerust af, het gaat leutig zijn. Ik doe dat niet veel, workshops geven, maar ik doe dat wreed graag, en naar het schijnt met enthousiasme.En ik lijk op Elisabeth Moss. Mits het juiste licht.
Dus ik zou niet twijfelen.
Eerst en vooral: een dikke merci voor alle tips rond verhuizen. Ik heb er al behoorlijk wat uitgehaald. Die kodiboxen gaan we proberen, lijkt me verdraaid handig. Net als een hoop tips rond eten, wc-papier en andere dingen des levens en verhuizens.
Heel wat mensen raadden me ook aan om vooral veel weg te doen.
Dat komt goed uit, want daar ben ik al vele jaren mee bezig, inderdaad in aanloop naar een nieuwe, veel minder met brol gevulde crib.
Er zitten ook nog eens twee opruimrondes in het stappenplan dat Ilse voor me uitwerkte.
Een snelle, waarmee ik ondertussen klaar ben (alleen nog een rondje Kringloop te gaan), en een uitgebreidere. Mijn doel: een crib met veel en veel minder. Dat lijkt te gaan lukken. Misschien is dat nog het zaligste van allemaal: het gevoel dat ik eindelijk alle dozen vol nutteloze brol achter me zal hebben gelaten als we in onze blokkendoos aan het water trekken.
Er komt geen boekenkast in onze nieuwe living.
Jep, geloof het of niet.
Ooit was mijn boekencollectie mijn pride and joy, maar die tijd ligt al weer lang achter me.
Ik herlees zelden of nooit en geef veel boeken weg. Daarnaast doe ik van leve de bib en mijn Kindle.
Ultiem doel voor de volgende crib: nog ergens een plankje in een kast met mijn to read-hoopje in.
De boeken die gelezen zijn mogen dan systematisch weer naar een volgende eigenaar.
Ook wat kookboeken betreft wil ik niet langer in hetzelfde bedje ziek zijn.
Ik heb mezelf de vraag gesteld welke boeken ik niet zou kunnen missen, in plaats van welke mee mogen. Ik denk dat het er niet meer dan vijftien worden, en daarvan weet ik dat onderstaande tien zeker geselecteerd worden. Omdat het de boeken zijn waar ik altijd weer naar teruggrijp.
Deze boeken neem ik zeker mee:
Hoe te eten van Nigella Lawson
Ik heb geen idee meer waar en wanneer ik het kocht, en elke keer ik het opdiep bedenk ik me dat ik niet goed snap waarom ik het heb gekocht, want het is zonder foto’s, en niet bepaald een kookboek dat ik snel zou kopen. Misschien heb ik het gekregen? In elk geval: merci aan diegene die het me dan gaf, want dit is een van mijn lievelingskookboeken ooit. Het dateert uit 2002, is goed geschreven en staat vol recepten waar ik vaak naar teruggrijp (de kip met citroen, de balletjes in tomatensaus, de petits pois à la française) en telkens ik er iets uit lees of klaarmaak heb ik maar een voornemen: dat vaker doen.
Thuiskomen van Dorien Knockaert Ik heb er al over geschreven, hoe het laatste boek van Dorien zich razendsnel een weg wist te banen tot in de hoogste regionen van mijn kookboekenlijst. In februari schreef ik: “Ik kan dat boek niet voldoende bejubelen. Het is mijn lievelingskookboek van het moment, en als ik maar tien kookboeken mocht houden, dan was deze er zeker bij.” Bij deze. Het duurt soms van februari tot mei voor ik eens aan de blogposts toekom waar ik aan denk, maar al lang content dat het er überhaupt van komt.
De moestuin van Mme Zsazsa Daar heb je Dorien weer, samen met Kim van Mme Zsazsa. Ook dit blijft een van mijn lievelingsboeken. Ik blijf het zot vinden, alle info die erin staat over groenten en moestuinieren, in combinatie met de heerlijke recepten van Dorien. Favorieten, you ask? De chocoladetaart met rode bietjes, waarvan ik altijd wel het recept naar iemand moet mailen als ik ermee uitpak, de frittata die nooit mislukt, en de lauwe aspergesalade van mijn dromen. Ondertussen al flink beduimeld ook, altijd een goed teken.
Plenty van Ottolenghi Er zijn ook kookboeken die ik wil houden omdat ze volgens mij enorm potentieel hebben, ook al heb ik er nu ook weer nog niet geweldig veel uit gekookt. Lees honderd keer minder dan ik zou willen. Plenty van Yotam Ottolenghi is er daar zeker een van. Wat ik klaarmaakte was wel allemaal lekker. Denken we aan de pittige tofuvuurdraak die ik dringend nog eens moet maken, en de overheerlijke sobanoedels met aubergine en mango. Mijn toekomst is weer vegetarischer aan het worden, voel ik, dus ik ga deze weer wat vaker openslaan.
Ons Kookboek van de kvlv Gekregen van mijn meme met kerstmis in het jaar dat ik alleen ging wonen, en ik kan daar geen afstand van nemen. Ik kook er ook best regelmatig uit. Als ik wafeltjes wil bakken met mijn nieuw wafelijzer, bijvoorbeeld, of op zoek ben naar een manier om een stuk vis te maken dat ik niet goed ken. Dus die mag mee. Wegens strepen ruimschoots verdiend.
Keukendagboek van Nigel Slater Eerder een leesboek dan een kookboek, maar wel vol recepten. Ik ben een fan van Nigel Slater, zeker sinds ik hem eens mocht interviewen en het een innemend figuur bleek te zijn. En keukendagboek geeft mij zoveel inspiratie.
Het saladeboek van Delicious
Ik eet heel veel slaatjes, en ben altijd op zoek naar inspiratie zodat die meer inhouden dan sla met een paar bladen sla on the side. Dit boek is daar compleet de max voor. Al die mogelijkheden met groenten, dressings en krokantjes, ik word er elke keer vrolijk en geïnspireerd van.
Een nieuwe kijk op eten van Anna Jones Ooit eens gekocht nadat Kim er enthousiast over schreef (en aumagad, hoe klein was Toni toen nog?!), als ik het me goed herinner. Echt een heel tof boek vol lekkere, vegetarische recepten. Toen ik nog niet ontdekt had dat aardappelen mij ziek maken (ik was wel ziek, maar wist niet hoe het kwam) at ik regelmatig deze heerlijke ovenschotel met aardappel en tomaatjes, maar nu dat niet meer tot mijn opties behoort ga ik me ook nog eens op de rest van het boek gooien.
How to be a domestic goddess van Nigella Lawson
Niet dat ik nog geweldig veel bak, maar we hebben hier echt al zo’n lekkere dingen uit klaargemaakt dat ik het gevoel heb dat er nog een hoop verborgen parels instaan die wachten om uit onze nieuwe oven te komen. Haar banana bread is heerlijk, net als de amandelcake waarmee Youri sinds jaar en dag weet te scoren.
Man toch, na het schrijven van deze blogpost heb ik maar één goed voornemen: na de verhuis zo snel mogelijk in mijn nieuwe keuken vliegen om weer wat vaker te koken en iets nieuws te proberen.
Benieuwd naar de kookboeken die jullie voor geen geld ter wereld willen missen!
Volgens de nieuwe maar ondertussen weer ingetrokken regels voor zogenaamde influencers had de titel van deze blogpost moeten starten met een loeihard RECLAME. Niet dat ik dat niet wat kort door de bocht vind, maar jullie mogen zeker weten dat er partnerlinks instaan die verwijzen naar een website die mij een kleine verloning bezorgt als iemand een boek of iets anders koopt. Ge doet er, zoals altijd, mee wat dat ge wilt.
In Ieper gaat de Kattenstoet om de drie jaar uit.
Dat is nogal wat.
Mijn Ieperliefde is elke dag groot, maar misschien nog het grootste in kattenstoetjaren.
Vijf kattenstoetjaren geleden zat ik op zaterdagnamiddag vanop een terras naar de nog lege tribune te kijken. Naast me zat een jongen die ik nog maar een paar weken kende. Het was 2003, ik legde hem uit wat al die Japanners met kattenoortjes deden op de markt van de stad waar hij nog bijna nooit was geweest, en had het gevoel dat de dingen misschien eindelijk zouden beginnen keren. De dag erna ging ik nog alleen naar de Kattenstoet, alle volgende met de jongen.
In 2006 was het een koude stoet. Dat weet ik, want mijn mama was mee, voor de allerlaatste keer, maar dat wisten we toen nog net niet. Mijn mama had koud, en pijn, maar we wisten niet goed waardoor. Youri en ik hadden een huis gekocht, en ik was ongelooflijk zenuwachtig omdat het naar alle waarschijnlijkheid mijn laatste kattenstoet met een BMI van 47 zou worden. Nog maar een paar weken. De dansende katjes konden mijn gedachten maar even verzetten, maar het was toch iets.
2009. De eerste zonder mijn mama. Gek dat ik er voor de rest bijna niks meer van weet.
2012. Hoogzwanger van Dexter. Lang gedacht dat ik er daardoor misschien niet bij zou kunnen zijn, maar het lukte. Met een stampende baby tegen mijn ribben.
2015. De eerste met Dexter, wat ik compleet geweldig vond, want ik zag mezelf als kind elke keer als ik naar zijn enthousiasme keek. Niet dat het toen alleen rozengeur was, integendeel. Youri’s mama werd steeds zieker en de situatie steeds uitzichtlozer, maar die namiddag dachten we daar even wat minder aan. Wat goed was, in loodzware periodes, wisten we ondertussen uit ervaring.
Morgen die van 2018, de eerste met Flo. Vanavond mogen de kindjes lang opblijven om naar de vooravond te gaan, die ik misschien nog leuker vind dan de stoet zelf. Dat wil heel wat zeggen.
En hopelijk niet met lege dozen, zoals deze madam met klak en precies maar weinig goesting.
Nog een week of elf te gaan, als alles gaat zoals ik hoop.
Ik weet nog dat ik tijdens mijn zwangerschappen dacht dat dat een eeuwigheid was, even niesde (of zo leek het, en dan heb ik het niet over de bevallingen), en een baby in mijn armen had. Dat gaat daar dus rap zijn.
Ik heb gigantisch veel geluk dat Ilse van In Orde mij helpt verhuizen. Echt, ik blog daar binnenkort nog wat meer over, maar een verhuiscoach hebben, waw, dat maakt mijn leven nu eens zoveel makkelijker en vooral overzichtelijker.
Ik heb een to do lijst. In Asana. (geen idee wat dat wondermiddel is? Luister dan zeker naar episode 5 van Werk & Leven, over how to get shit done, en nerdgasm away)
Daar staat veel op, op die Asana-lijst, en vooral: daar staat gigantisch veel op dat ik anders zeker was vergeten.
Transportbouten voor de wasmachine, anyone? :aah:
Om maar te zeggen: ik voel de hete adem van de verhuis in mijn nek, ineens.
Naast de nog hetere adem van alles klaar krijgen in onze nieuwe crib tegen de verhuis.
De postfrequentie, ik voorspel dat die wat minder wordt tot ik in mijn nieuw bureau met zicht op de koeien geïnstalleerd ben en internet heb. Dat ik nog moet aanvragen. Vaneigens.
Gouden tips die uw verhuis hebben vergemakkelijkt zijn geweldig welkom.
Net als “dat komt allemaal echt wel goed, jong“skes.
Lief,
Aaah, binnenkort vakantie, dat is hopelijk voor u net wat meer tijd om eens een boek vast te nemen dan anders. Ik had gevreesd dat dat voor mij totaal niet het geval zou zijn, met die nakende verhuis, maar het valt tot nu toe zeer goed mee. Ik heb net mijn twintigste boek uit (
Wie op mijn 
Er waren eens twee drukke ouders die een fantastisch idee hadden. Hoe fijn zou het zijn als de vader voor de zesde verjaardag van het oudste kind op jongensweekend zou gaan? Nog fijner: dat die zoon zelf mocht kiezen waarheen. (op voorwaarde dat het betaalbaar was en niet te ver)
Lieve Dexter,
Vanmorgen vroeg kroop je bij mij in bed toen je vader naar de badkamer was, gaf je me een knuffel en fluisterde je: “nog maar drie keer slapen“. I know, kleine man. Nog maar drie keer slapen, en jij bent zes. Hoe is dit gebeurd? Waar is mijn baby? En damn, wie is die kleine, grappige, slimme, boeiende, onvoorspelbare en bij momenten zwaar op Calvin van Calvin en Hobbes lijkende knapperd naast mij?
Nieuwe rubriek, om twee redenen.
Eerst en vooral: een dikke merci voor alle tips rond verhuizen. Ik heb er al behoorlijk wat uitgehaald. Die 
In Ieper gaat de 
En hopelijk niet met lege dozen, zoals deze madam met klak en precies maar weinig goesting.