1. Ken je dat, dat je na een drukke periode weer op je voeten landt en geen idee hebt wat er gebeurd is? De week van de lancering van Baas over eigen Tijd was zot, op een hele goede manier. Zoveel enthousiaste deelnemers, zoveel dingen die gedaan moeten worden als je zo’n grote cursus lanceert. Het plan was om daarna even wat rustiger te doen, maar toen kwamen er plots weer allemaal andere toffe opdrachten binnen, en zat december plots ook boordevol. Maar: ergens in januari zijn er plannen om even een weekendje weg te gaan met twee. En er is een gezinsvakantie geboekt, en we hebben een vakantie gewonnen in een boomhut. Las ik daar drie keer vakantie? Het is dat het bij momenten wel een beetje nodig is.
2. Ik ben weer gaan lopen, voor het eerst in zeker twee jaar. Hence de paarse wangen, het feit dat ik geen meter vooruitkwam (ook door de storm from hell waarover ik om de een of andere vage reden heb beslist dat die mijn ideaal moment was om te herbeginnen) en het feit dat ik van pure spierpijn al drie dagen rondloop alsof ik een geweldig volle pamper heb. Maar wel deugd van gehad, anders. Onwards and upwards.
3. De rest van december belooft zo druk te worden dat ik in het weekend weer keihard in batching– en foodpreppingmodus ga. Wat ik alleen maar geweldig tof vind, al die cadeautjes aan mezelf in de vorm van glazen potten gevuld met fruitsla voor het ontbijt, rijst, geroosterde groentjes en wortelstaafjes met hummus. <3 Precies of ik heb het volledig onder controle, alles.
4. De kerstboom staat. Michael Bublé en Een brief voor Kerstmis on repeat, hier. De kindjes zijn blij, ze mochten zoals elk jaar een kerstbal kiezen, en dit jaar werden het een T-Rex voor hem, en twee lekstokken voor haar. Wat die brief voor Kerstmis betreft: ja, het kan dat ik gisterenavond in de badkamer het volledige concept van Big Brother heb uitgelegd aan Dexter. En het verloop van het programma. En die keer dat ze een puppy hadden die Brotherke heette. Dear diary moment voor deze mama wi vint. (en ja, misschien wordt het ook stilaan tijd voor Los Papagueros, al moet ik het misschien wel even laten zakken, allemaal. “HONDERD DAGEN? EN DIE MOCHTEN DAAR NOOIT UIT? Was hun familie dan niet verdrietig?” <3 )
5. Vanmorgen zag ik een mama aan de schoolpoort en ging het over de festive spirit en of die er al was, en terwijl het bij haar vooral een periode was om tegenop te kijken bedacht ik me dat de feestdagen elk jaar meer mijn eigen ding worden. Neen, er zijn nog altijd geen echte tradities sinds de kerstlievende mama’s er niet meer zijn, maar het is rustig en gezellig en zonder te veel drukte, en ik kan daar wel mee leven. Beetje bij beetje vallen de dingen in een plooi. En kan ik weer een kerstboom zetten zonder hartzeer. Which is nice. Ik moet wel nog altijd voor de eerste keer spuitsneeuw kopen.

1. Ik heb geen enkel gouden randje opgespaard voor september. Mijn boekennieuwsbrief ligt op zijn gat, al komt daar weer beterschap aan. Ik vind het minder erg dan ik van mezelf gewend ben, ik hoop jullie ook, want ik ben even aan het bekomen van de verhuis, de grote vakantie en de start van Dexter en Flo op school. Het bloggen schiet er wat bij in, maar dat heeft te maken met een megacool en intensief project dat ik met Anouck aan het maken ben voor Werk & Leven, een valling die komt, gaat en dan als een halve zot weer komt, waardoor ik slecht slaap en amper kan praten. Het leven, dus. Gisteren ging ik tien kilometer wandelen met Liese en hoorde ik mezelf hees als een zeehond uitleggen waarom ik volgens mij minder blog. De conclusie was wat de conclusie bij mij regelmatig is: misschien moet ik er wat minder over nadenken. Bij deze.
2. Dexter leert lezen, een wonderbaarlijk proces om zien. Ondertussen leer ik koken, elke woensdag van 18:30 tot 22 uur. Klassieke keuken voor beginners. Ik ben niet echt een beginner, maar heb het gevoel dat ik veel basis mis. Die krijg ik les na les mee. Het is heel tof, ik volg orders op waarin woorden voorkomen als abricoteren en na afloop ga ik naar huis met potjes vol overschotjes en een misselijk gevoel van het eten van te veel gangen.
3. Periodes met veranderingen zijn niet altijd makkelijk voor mij, blijkt weer. De start van Flo op school bracht wat stress met zich mee, en hupla, plots bemerk ik ze weer bij mezelf. De kleine angstjes die al van ’s ochtends naar mijn keel grijpen. De paniekjes die anders direct met een gerichte ademhaling in de kiem worden gesmoord, maar nu als een hamertje op mijn hoofd blijven tikken. De krantenartikels vol onheil met kindjes die me meer triggeren dan anders. Ik ken de systematiek ondertussen, ik weet waaraan het ligt, en beetje bij beetje wandel en kook en appelpluk ik me er weer door.
4. Seizoen 2 van Werk & Leven is uit de startblokken geschoten met een aflevering over body positivity en dieetcultuur, en ik heb er al veel positieve mails en reacties op gekregen. Hier te beluisteren, mocht je dat nog niet hebben gedaan.
5. Ik geniet heel hard van rommelen in mijn nieuwe keuken. Hele zondagnamiddagen vol wafels bakken en soep maken en cake en spaghettisaus. Ik was vergeten hoe zalig dat was, maar dat is ook omdat ik nog nooit zo’n zalige keuken heb gehad als nu. Iedere keer weer zo belachelijk content mee.

1. Sinds ik niet meer op Instagram zit neem ik veel minder foto’s. Dat is eigenlijk maar goed ook, want ik verzoop in de foto’s. Nu maak ik aan het einde van de maand zelfs een selectie van de beste, en die loopt met moeite in de tientallen, terwijl dat niet eens zo lang geleden over honderdtallen ging. Good riddance, vind ik.
2. Na drie nachten van bijna twaalf uur slapen voel ik dat ik er nog niet ben. Ik blijf moe, en voel me een beetje uitgewrongen. Mijn rechterschouder zit vast en ik heb hoofdpijn. Gelukkig heb ik ondertussen wel een week verlof ingepland, op een moment waarvan ik anders zou vinden dat het compleet niet uitkomt want dicht tegen de paasvakantie en een hoop verplichte brugdagen aan, maar kijk, het zal echt moeten om mijn hoofd even te laten rusten. Geen zin om nog eens twee weken te zitten wenen zonder stoppen. Been there, done that, bought the t-shirt.
3. Op dat vlak weet ik ook nog niet wat ik met de veertig dagen bloggen challenge ga doen. Het is tof enal, en het is ook niet dat ik het tegen mijn zin doe, maar tegelijk is het toch ook iets dat er nog eens bijkomt. Ik word er wel blij van, maar ik voel dat ik de laatste dagen weinig zin heb om ideeën te bedenken en wat vooruit te werken. Met een drukke week voor mij en weinig zin om een uur van deze zondag te spenderen aan mijn blog zou het kunnen dat ik ergens ga stranden. Geen ramp, maar het kan ook dat het zover niet komt en ik morgen fris en monter opsta met een hoop goesting en inspiratie.
4. Ik heb de laatste dagen meer tv gekeken dan in de zes maanden ervoor. Omdat ik ook als ik niks doe het gevoel heb altijd te zitten inhalen in de vorm van het volgen van online cursussen en podcasts en blogposts. Dit weekend was het wat “Comedians in Cars Getting Coffee” op Netflix (love love love) afgewisseld met wat “Call the midwife“. Niet dat ik er mijn aandacht geweldig bij weet te houden, maar ik probeer tenminste om ondertussen niks anders te doen.
5. Hoe tof is het uitzicht in de nieuwe crib? Vanmorgen heb ik me eventjes met de kindjes op onze poep op de nieuwe chape gezet en geluisterd naar de geluiden. Die er niet waren, behalve die van vogels en als je heel goed luisterde die van een boer die stille voort ploegde. Maar jongens toch, wat een zaligheid, eigenlijk.

1. Het was een gekke week. Ik dacht aan het begin dat die in het teken zou staan van Flo haar tweede verjaardag en een presentatie die al een tijd in mijn agenda stond, maar ik had er geen rekening mee gehouden dat het meeste van mijn tijd zou gaan in de telefoon opnemen en mails beantwoorden over ons huis. Het was zotjes. Echt zotjes. Ik vertel er u binnenkort wel eens alles over.
2. Ik ben deze week gaan zwemmen. Dat was zo ongeveer 136 maanden geleden, net als elke andere vorm van sport. Terwijl ik in het water lag snapte ik niet goed waarom. Ik vergeet ook altijd hoeveel deugd sporten doet voor mijn druk hoofd. Ik vond het zalig, elke lengte die ik zwom, ook al zag ik het initieel totaal niet zitten om in de polar vortex te vertrekken naar het zwembad. Waarom hou ik dat soort dingen nooit vol, internet? Het is zo zo goed voor mij.
3. Flo was dus ook nog eens jarig. Het was zo druk dat ik geen tijd had om te bakken voor de kindjes in de crèche en ook niet voor haar nieuwsbrief. Soms is dat zo, en dat geeft niet. De madam zit trouwens in een minder makkelijke fase. Twee enal, ge kent dat. Morgen is het verjaardagsfeest met de familie, en als ze dezelfde gemoedstoestand heeft als vandaag, dan wil ik de genodigden nu al waarschuwen. NIET. TE. GENIETEN.
4. We zijn naar de kermis geweest. Dexter hengelde een gigantisch lelijk plastieken legergeweer bij elkaar tijdens het eendjes vissen. Tot zover mijn plan om vanaf nu alleen nog mooi speelgoed voor Dexter te kopen, zodat ik het in onze nieuwe crib wat meer kan etaleren in plaats van af te dekken. De kans bestaat dat deze plots gewoon oeps verdwenen is en ik weet niet waarheen.
5. Er ligt vloerverwarming in de nieuwe crib. Al best ook, met die polar vortex. Die ervoor zorgt dat we van voorlopen naar weer wat achterliggen op schema gingen. Maar tot op heden niks dramatisch. We houden u op de hoogte!

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 18/40. 

• Morgen zijn ze exact twee weken bezig aan de nieuwe crib. Het heeft jaren geduurd voor ze begonnen zijn, en toen de aannemer na wat vertragingen niet begonnen bleek te zijn op de avond van de maandag waarop hij echt zeker zeker zou beginnen heb ik misschien wel “GAAN ZE EIGENLIJK OOIT NOG BEGINNEN OF HOE ZIT DAT?!” gehuild naar de maan. Maar toen begonnen ze op dinsdag wel, en plots gaat het zo snel dat ik soms met een mengeling van opperste verbazing en paniek en blijdschap in onze aanstaande woonkamer sta. Zo spannend, alles. Zo echt, ineens, nu dat huis als een grote, blokkige paddestoel uit de grond schiet terwijl we erop staan te kijken. Is dat iets dat mensen boeit, een ander zijn bouw? Ik kreeg een mail van iemand die zelf plannen had om te bouwen en heel graag onze vooruitgang wilde volgen, maar aan de andere kant lijkt me dat misschien zeer droge materie voor wie daar nu eens echt niks mee heeft.
• Vandaag start ook week twee van onze vakantieopvang op de school van Dexter. Het is er nog altijd niet van gekomen om erover te bloggen, maar kort gezegd organiseren we sociale kinderopvang waarbij ouders om beurt de kindjes opvangen. Je staat altijd met twee ouders en soms grootouders of andere bereidwillige helpende handen, en in ruil voor een dag opvangen mag je je kindje vier dagen brengen. Dexter zit deze vakantie dus enkele weken op zijn schooltje met allemaal kindjes die hij kent, en hij amuseert zich zoveel beter dan in andere opvanginitiatieven waar hij de kindjes en de omgeving niet kende en elke week opnieuw moest beginnen met vriendjes maken. Zo fijn om mijn kind met zoveel meer plezier te zien vertrekken ’s ochtends dat het alle vergaderingen en inspanningen van de afgelopen maanden helemaal waard maakt. Meer info om zelf iets dergelijks op te starten vind je bij Cokido.
• Nog anderhalve week en dan zijn we even met zijn allen met vakantie. We gaan niet op reis, en ik ben daar precies zo content mee als ik iedereen met de auto naar Frankrijk zie vertrekken met kleine kindjes. Dit jaar staat mijn hoofd heel erg naar simpel en niet te ver en rustig. Dat komt goed uit, want veel meer zal het waarschijnlijk niet zijn. Of dat wil zeggen dat er hier geweldig veel zal geblogd worden kan ik niet beloven, maar ik voorspel al een vervolg op de post over de bullet journals, en er zit ook al zeker een Dexter spreekt in de pijplijn.
• Ik weet het, ik heb dit jaar nog geen zomerse boekentips gepost. Ik heb al enkele mails gekregen van mensen die elk jaar mijn tips meenemen op vakantie, en het spijt me echt, maar ik heb het afgelopen jaar zelf twee boeken geschreven/herschreven en voor de rest blijkbaar vooral non-fictie gelezen. Om dat voor mezelf wat recht te trekken heb ik wel een “summer of fiction” ingevoerd. Heel de zomervakantie ga ik enkel fictie lezen, dus met wat geluk levert dat een blogpost vol tips op voor in de kerstvakantie. Tips voor beestig goede fictie mogen zeker in de reacties hieronder.
• Over lezen gesproken: Dexter is ineens geweldig geboeid door letters en wil zot graag leren lezen, ook al gaat hij in september nog maar naar de derde kleuterklas. Mij niet gelaten, ik herinner me dat ik daar zelf ook voor stond te popelen, maar hoe pakt een mens dat best aan? Zijn er lezers die hun kind eerder hebben leren lezen? En bleek dat een goed idee?

Geniet van jullie vakantie, wie er heeft, en geniet van uw werk, wie er geen heeft.
Of geniet niet, dat mag eigenlijk ook.

Tot binnenkort!

1. Het is niet meteen een romantisch verhaal van hij viel op een knie voor het volledige restaurant en droeg een zelfgeschreven gedicht voor op de tonen van een instrumentale versie van Hello van Adele, maar omdat ons huwelijk in Las Vegas nooit rechtsgeldig is gemaakt in België en wij ondertussen in zonde leefden met twee kindjes trokken Youri en ik vrijdag richting Iepers stadhuis om geniepig te trouwen. En omdat je daar getuigen voor nodig hebt lokten we onze vaders in de val met een smoesje. Lang verhaal kort: het was gezellig, we zijn eens lekker gaan eten, en de meeste mensen vonden het fijn voor ons en wij vonden het ook fijn voor onszelf. Geslaagd dus. Topdag. En als er een man is met wie ik wel wil blijven trouwen, dan is het die van mij.
2. De dag na ons huwelijk werd Dexter vier. Wij dus verder feesten. Hij genoot zeer hard van alle cadeautjes en het feestje voor de familie en de dag erna met de vriendjes. Zo hard dat hij even leek te vergeten dat hij in een hardnekkige fase van testen en neen zeggen en nog eens testen zit. We hebben ervan genoten zolang het duurde, want zo gaat dat, als je kindjes hebt. Even met je ogen knipperen en de fase is voorbij. Behalve als het een lastige fase is. Dan mag je op je kop staan, dertig keer met je ogen knipperen en een driedubbele salto doen en hij blijft toch duren.
3. Kleine domper op de feestvreugde: na twee weken crèche had het zonnetje van de crib het al vlaggen. Ziek. Slechte nachten. Weinig drinken. Hoesten alsof het haar hoofdberoep is. Tussen alle miserie in blijft Flo wel lachen, af en toe, maar ik was vergeten hoe zielig zieke baby’s zijn. Mijn werkendag werd vanmorgen dus een thuis met zieke babydag, en straks is het richting kinderarts.
4. Positiever nieuws van mijn weegschaal: ik ontdekte gisteren dat ik al twee kilo minder weeg dan vlak voor mijn zwangerschap. Daar heb ik wel voor gewerkt, dus zo verbazingwekkend is het niet, maar ik vind wel dat ik een goede manier heb gevonden om vol te houden. Ondertussen is 5:2 weer een beetje naar de achtergrond verschoven omdat ik eigenlijk niet genoeg profiteerde van mijn niet-vastendagen om het nog zo te noemen. Ik probeer gewoon op te letten op wat in mijn mond verdwijnt (en daar was 5:2 een zeer goede start voor, met dat calorieën tellen op vastendagen en je daardoor bewuster worden van wat goed is en wat minder), genoeg te bewegen, en vooral: mezelf momenten toe te laten om met vriendinnen in de wijn te vliegen of zoals afgelopen weekend op zaterdag een stukje taart mee te eten en op zondag een pannenkoek met choco. Ik ben geen nonnetje en ik zal er nooit een worden, maar vergevingsgezindheid goes a long way. Net als de dag erna gewoon opnieuw beginnen met verstandige keuzes maken. Volgens mij doe ik stiekem een mengeling van 5:2 en low carb en paleo en het wijndieet, en het werkt behoorlijk. Ik ben in elk geval zeer content en voel het al aan mijn kleren. Hoezee!
5. Voor de rest is het hier nog altijd behoorlijk kalm naar mijn zin, maar opstarten met een zieke baby en weken waarin er verlof moet genomen worden om te trouwen blijken ervoor te zorgen dat ik wat uren te weinig heb. No biggie, komt wel weer goed, en wees vooral content dat mijn blog lezen niet impliceert dat ge moet helpen met mijn achterstallig huishouden weer op poten te krijgen. De was en de onbestaande strijk zijn ontploft, en alle onderbroeken zijn op, ik zal het maar toegeven. Real life enal.

Fijne werkweek, allen!

1. Drie maanden werd ze deze week, onze Flo, en sinds maandag gaat ze naar de crèche. Het was toch weer met een klein hartje, vooral bij mij dan, maar ze doet het goed en ik moet toegeven dat het toch ook best weer fijn is om te genieten van de luxe om op mijn gemak een koffie te drinken/naar het toilet te gaan/ iets te ondernemen zonder dat het simpele geluk op elk moment verstoord kan worden door iemand die mij onmiddellijk nodig heeft. Al ben ik wel altijd zotcontent als ze allebei weer thuis zijn en de ene ziedend naar mij roept dat ik zijn vriend niet meer ben en nooit naar zijn verjaardagsfeestje mag komen en de andere naar mij schreeuwt omdat haar pamper stante pede moet vervangen worden. Dat ik daar nog mijn gelukzaligheid uit zou halen, eigenlijk.
2. Er werd hier weinig geblogd deze week, maar dat is omdat ik voelde dat ik weer te veel aan het willen was. En mijn werk hervatten, én mijn mailbox leeg krijgen, én drie keer per week sporten én op mijn eten blijven letten terwijl er twee kleine kindjes rond mij hangen, er moest iets geschrapt worden en dat waren de blogposts die ik eigenlijk voor deze week in mijn hoofd had. Die komen er nog wel, ik ga alleen eerst even de tijd nemen om gewoon te worden aan ons nieuwe ritme en dan loopt dat ook wel weer los.
3. In het midden van de week had ik even een dip, en dat had net zo veel met de gigantische schommelingen op mijn weegschaal te maken als met het weer. Beslissing: die weegschaal gaat de zolder op en dat weer, dat weet ik nog niet helemaal. Daar moet ik nog even iets op vinden.
4. Ik heb iets zots gedaan dat zo hard buiten mijn comfort zone ligt, maar als ik het op mijn blog aankondig dan zit ik helemaal vast qua peer pressure en accountability, dus bij deze: ik ben ingeschreven voor een urban trail run door Ieper. Ineens meer dan acht kilometer lopen, wel maar in oktober. Het gaat best oké met weer beginnen lopen en ik wilde mezelf op een uitdaging trakteren. Deze kan wel tellen: lopen door gebouwen en leuke plekken in de stad, check het filmpje dat mij zin gaf om zot te doen hier. Dus ja, ik ga nog veel moeten trainen en ik voorspel nog heel wat slapeloze nachten en huilpartijen voor het zover is, maar het staat zwart op wit dus dan is het vanaf nu voor echt.
5. En om te bewijzen dat ik het meen heb ik een goede sport-bh gekocht. No way back jongens, ge ziet het. Als iemand een fijn loopschema heeft om van 3 naar 8,5 kilometer mét trappen te gaan op een maand of vijf tijd, dan mag dat altijd gemaild worden.

1. Ik herinner het me nog van de vorige zwangerschap, en het is weer van dat. Hoe harder mijn zwangerschapsverlof nadert, hoe meer ik besef dat dat niet per sé een periode hoeft te zijn waarin je zeeën van tijd hebt om van alles te doen. Het is te zeggen: die tijd is er wel, maar de energie, die bevindt zich dikwijls op een hoogte waar ik met mijn korte pootjes niet meer bij geraak. Ik merk het nu al weer: mijn to do lijst wordt ineens iets overzichtelijker, hier en daar heb ik zelfs een dag waarop ik wat meer tijd heb om een boek te lezen, of te bloggen, of keihard aan het poetsen en nesten te slaan zoals het een hoogzwangere betaamt, maar echt: ik heb meestal net voldoende energie om te denken dat ik daar eigenlijk de fut niet voor heb. Frustrare, wel. Webshoppen lukt nog net, zodat de garderobe van het kleine wondertje ondertussen niet meer te overzien valt.

2. Gelukkig heb ik niet al te veel last van kwaaltjes, al moet ik wel toegeven dat ik minder mobiel aan het worden ben. Wat niet altijd handig is met een kleuter van drie jaar en half rond mij die overal naartoe wil en verwacht dat zijn moeder op haar gemak achter hem aan blijft waggelen. Dat waggelen lijkt er wel voor te zorgen dat mijn zwangerschapskilo’s deze keer geweldig beperkt blijven. Vorige keer klokte ik af op achttien kilo bij, deze keer blijf ik hangen rond plus negen. Ik heb dan ook gemiddeld honderd keer minder in mijn zetel gehangen dan tijdens de vorige zwangerschap, en me al verschillende keren luidop afgevraagd met mijn lief wat wij toen eigenlijk hele dagen deden zo zonder kind. De conclusie was: boekjes lezen en koffietjes drinken. Good times.

3. Het geboortekaartje is klaar, en ik ben er zo zo blij mee dat ik het eigenlijk al aan iedereen zou willen tonen. Wat dus niet mag. Youri vertelde dat de man van de drukkerij de woorden “Als x er dan is, dan …” uitsprak en dat het zo echt leek, dat iemand x luidop zei, en het wordt toch allemaal een beetje emo, dat er ineens een park in onze woonkamer staat en ik al de eerste rompertjes heb gewassen en mensen me succes beginnen te wensen met de bevalling. Ik maar denken dat ik het me een tweede keer beter zou kunnen inbeelden. Niet echt, eigenlijk. Ik vind het weer net zo onwerkelijk als de eerste keer.

4. Ik heb deze keer geen enkel boek gelezen over zwanger zijn of kindjes opvoeden, in tegenstelling tot de vorige keer, toen ik alles dat los en vast zat over bolle buiken en inbakeren wilde lezen. Behalve één. En boy, ben ik content dat ik dat gedaan heb. Het heet “Expecting Better: Why the conventional pregnancy wisdom is wrong- and what you really need to know” en het is geschreven door Emily Oster, een econoom dan nog. Ik las erover bij A Cup of Jo, geloof ik, en was direct geboeid. Dit schreef ik op Goodreads nadat ik het had gelezen:

“Hele dikke liefde voor dit boek. Eén van de meest irritante dingen aan zwanger zijn vind ik namelijk dat iedereen meningen heeft over alles dat je doet of niet doet, en dat die meningen vaak niet gebaseerd zijn op harde wetenschap maar op van horen zeggen, van gelezen in vage krantenartikels die meer click bait zijn dan iets anders, of gewoon, omdat de ene gynaecoloog een andere mening heeft dan de andere.
Dit boek vertrekt vanuit cijfers, relevante onderzoeken en wetenschap, en geeft een antwoord op alle vragen die een zwangere of iemand die zwanger wil worden zich kan stellen. Kan koffie kwaad (zolang je niet meer dan drie à vier koppen per dag drinkt niet), mag sushi (jaaaahaa!), wat met alcohol en hoe zit het met epidurale en salami en het nemen van bepaalde medicatie? Ik vond dit boek een ware verademing, zeer boeiend, en ik zou het cadeau willen doen aan alle vrouwen in mijn omgeving die constant doodsangsten uitstaan omdat ze bang zijn dat elke kleine beslissing hun baby in gevaar kan brengen. Ik werd er in elk geval stukken chiller van.”

Het is trouwens niet de bedoeling om hieronder de discussie aan te gaan als uw gynaecoloog u duizend procent zeker heeft verzekerd dat koffie zeker een miskraam of ernstige misvorming gaat opleveren, en het is ook niet nodig om me voor andere zaken te waarschuwen. Ik probeer me gewoon te informeren en mijn gezond verstand te gebruiken, en vind voor de rest dat elk vooral het zijne moet doen met zijn buik en zijn kinderen.

5. Een vijfde punt lijkt me net iets te veel energie te kosten, en zoals gezegd: op dit moment moet ik daar wat spaarzamer mee omgaan. Laat me het dus houden bij: geweldig fijn weekend, en hopelijk tot volgende week, in een plotse opflakkering van werklust en vuur en vlam. Ge weet immers maar nooit, met die hormonen.