1. Het was moederdag. Mijn eerste gedachte als ik mails krijg voor “moederdochter-shopping days” of iets dergelijks is nog altijd een vijandig “IK HEB GEEN MOEDER“. Dit jaar overviel het me hoe blij ik was dat ik daar direct achter “maar ik heb wél een dochter” dacht. Het is dan ook een hele toffe dochter. Mijn moeder had het moeten weten. En zo blijf je natuurlijk bezig. #thecircleoflife
2. Ik heb trouwens ook een hele toffe zoon, voor wie ik speciaal naar school rij omdat hij Lily de Splitmuis thuis vergat (een muis die meegaat naar huis met de beste splitser van de week). Om dan te zien dat hij op een andere locatie zit, en ik aldus voor een gesloten klasdeur sta. Waardoor niemand heeft gezien wat voor een moederlijk effort ik heb willen leveren. Dan maar selfies nemen in de auto van miserie.
3. Deze maand doen de eerstejaars hun eerste communie of lentefeest. Dexter doet geen van de twee, maar mocht wel iets anders kiezen. Een weekendje weg met het gezin it is, en wij hebben daar serieus veel zin in. Zelfs nog meer dan in een schaap van roomijs onthoofden of op een podium staan.
4. Vorig weekend vond hier anders een hoogdag op zijn eigen plaats. Ge weet het of ge weet het niet, maar Youri en ik hebben al veel gedaan in ons leven, maar nog nooit zelf gebarbecued. Eerst hadden we een appartement, en toen een koertje zonder barbecue. En nu dus een half aangelegde hof, sinds een week met barbecue. Dus ja, weer of geen weer, wij hebben worsten gegeten. De lekkerste worsten ooit. Net als patatjes in aluminiumfolie, de lekkerste patatjes ooit. En gisteren keken wij naar Grillmasters, en zagen wij een visioen van onze toekomst. Iets met hete kolen.
5. Consternatie ook in de Werk & Leven-headquarters, vorige week, toen wij een boze mail kregen met de vraag om te stoppen met het verdelen van onze gazetjes in Antwerpen. Wij hadden helemaal geen gazetjes verdeeld, en al helemaal niet in Antwerpen. Bleek dat het om verkiezingsdrukwerk ging van de SPA. Wasn’t us. Wel goed gevonden!

• Ik ben vanmorgen nog eens gaan spinnen. Als in: een uur lang zitten doodgaan op een fiets die niet eens vooruitgaat. Volgens de gegevens van de membersite van mijn lokaal fitnesscentrum was ik daar al zes jaar lang als missing in action opgegeven. Los van de wandeltrainingen voor de Dodentocht kom ik tegenwoordig te weinig aan bewegen toe. Ik zwom graag en zonk weinig, maar ik ben al jaren op zoek naar een moment waarop ik kan gaan zwemmen zonder dat het razend druk is in de baantjes van Ieper zwembad. Nooit gevonden, dus moest het iets anders worden. Gezwoten dat ik heb vanmorgen, en pijn aan mijn gat en spieren dat ik eraan heb overgehouden. Volgende week weer! :aah:
• Ik krijg regelmatig de vraag of ik ben afgevallen. Ja dus, en opeens heb ik de magische grens bereikt waarop dat zichtbaar blijkt voor andere levende wezens. Altijd fascinerend hoe dat gaat: niemand ziet iets, en dan vraagt de meme op zondag of ik vermagerd ben, en de juf van Dexter op maandag, en op dinsdag een mama van een vriendje. Vorige week was ik ook al afgevallen, maar toen zag niemand iets. In elk geval: geen magisch dieet (al ben ik wel gestopt met suiker en bloem, wat ervoor zorgt dat ik veul minder honger heb en dus niet zo hard moet rekenen op wilskracht), wel al een paar maanden hard aan de slag met dingen als mindset en lomp zijn tegen mezelf en omgaan met emo-eten, wat dus blijkbaar werkt met krak dezelfde technieken als stoppen met roken en stoppen met drinken. Had ik dat eerder geweten!
• Dat impliceert dat ik dit jaar weinig paaseieren at, dat klopt. Niet zo erg, want zoals ik bij drinken zeg dat ik echt wel genoeg heb gedronken voor de rest van mijn leven, begin ik te beseffen dat dat met paaseieren smoefelen misschien wel wat van hetzelfde is. Ik heb al veel paaseieren gesmoefeld, ge wilt het niet weten! (ooit eens zoveel fondant dat ik zo wit was als een hoopje maden, en ze zeker tien jaar niet meer at)
• Los daarvan organiseerden we hier onlangs eens een Werk&Leven-dinertje mét de hubsters, die elkaar nog maar twee seconden in levenden lijve hadden gezien. Dat viel mee, en ooit gaan we Youri ervan kunnen overtuigen om naast sound engineer ook eens gast/co-host te zijn. Ooit. De dag na ons dinertje ging ik met vriendin J. belachelijk vroeg op pad om 29 kilometer te gaan wandelen met wandelclub Nooit Moe Boezinge. Wat een leven.
• Het was warm weer, en ik besliste dat ik me dit jaar niet druk ga maken over mijn benen en of die niet te lelijk zijn volgens andere mensen om rokken te mogen dragen. Wereld, ge zult met mijn benen moeten leven, ik ben te oud geworden om me nog bezig te houden met of dat wel aanvaardbaar is. Weer een zorg minder.

1. Ken je dat, dat je na een drukke periode weer op je voeten landt en geen idee hebt wat er gebeurd is? De week van de lancering van Baas over eigen Tijd was zot, op een hele goede manier. Zoveel enthousiaste deelnemers, zoveel dingen die gedaan moeten worden als je zo’n grote cursus lanceert. Het plan was om daarna even wat rustiger te doen, maar toen kwamen er plots weer allemaal andere toffe opdrachten binnen, en zat december plots ook boordevol. Maar: ergens in januari zijn er plannen om even een weekendje weg te gaan met twee. En er is een gezinsvakantie geboekt, en we hebben een vakantie gewonnen in een boomhut. Las ik daar drie keer vakantie? Het is dat het bij momenten wel een beetje nodig is.
2. Ik ben weer gaan lopen, voor het eerst in zeker twee jaar. Hence de paarse wangen, het feit dat ik geen meter vooruitkwam (ook door de storm from hell waarover ik om de een of andere vage reden heb beslist dat die mijn ideaal moment was om te herbeginnen) en het feit dat ik van pure spierpijn al drie dagen rondloop alsof ik een geweldig volle pamper heb. Maar wel deugd van gehad, anders. Onwards and upwards.
3. De rest van december belooft zo druk te worden dat ik in het weekend weer keihard in batching– en foodpreppingmodus ga. Wat ik alleen maar geweldig tof vind, al die cadeautjes aan mezelf in de vorm van glazen potten gevuld met fruitsla voor het ontbijt, rijst, geroosterde groentjes en wortelstaafjes met hummus. <3 Precies of ik heb het volledig onder controle, alles.
4. De kerstboom staat. Michael Bublé en Een brief voor Kerstmis on repeat, hier. De kindjes zijn blij, ze mochten zoals elk jaar een kerstbal kiezen, en dit jaar werden het een T-Rex voor hem, en twee lekstokken voor haar. Wat die brief voor Kerstmis betreft: ja, het kan dat ik gisterenavond in de badkamer het volledige concept van Big Brother heb uitgelegd aan Dexter. En het verloop van het programma. En die keer dat ze een puppy hadden die Brotherke heette. Dear diary moment voor deze mama wi vint. (en ja, misschien wordt het ook stilaan tijd voor Los Papagueros, al moet ik het misschien wel even laten zakken, allemaal. “HONDERD DAGEN? EN DIE MOCHTEN DAAR NOOIT UIT? Was hun familie dan niet verdrietig?” <3 )
5. Vanmorgen zag ik een mama aan de schoolpoort en ging het over de festive spirit en of die er al was, en terwijl het bij haar vooral een periode was om tegenop te kijken bedacht ik me dat de feestdagen elk jaar meer mijn eigen ding worden. Neen, er zijn nog altijd geen echte tradities sinds de kerstlievende mama’s er niet meer zijn, maar het is rustig en gezellig en zonder te veel drukte, en ik kan daar wel mee leven. Beetje bij beetje vallen de dingen in een plooi. En kan ik weer een kerstboom zetten zonder hartzeer. Which is nice. Ik moet wel nog altijd voor de eerste keer spuitsneeuw kopen.

1. Ik heb geen enkel gouden randje opgespaard voor september. Mijn boekennieuwsbrief ligt op zijn gat, al komt daar weer beterschap aan. Ik vind het minder erg dan ik van mezelf gewend ben, ik hoop jullie ook, want ik ben even aan het bekomen van de verhuis, de grote vakantie en de start van Dexter en Flo op school. Het bloggen schiet er wat bij in, maar dat heeft te maken met een megacool en intensief project dat ik met Anouck aan het maken ben voor Werk & Leven, een valling die komt, gaat en dan als een halve zot weer komt, waardoor ik slecht slaap en amper kan praten. Het leven, dus. Gisteren ging ik tien kilometer wandelen met Liese en hoorde ik mezelf hees als een zeehond uitleggen waarom ik volgens mij minder blog. De conclusie was wat de conclusie bij mij regelmatig is: misschien moet ik er wat minder over nadenken. Bij deze.
2. Dexter leert lezen, een wonderbaarlijk proces om zien. Ondertussen leer ik koken, elke woensdag van 18:30 tot 22 uur. Klassieke keuken voor beginners. Ik ben niet echt een beginner, maar heb het gevoel dat ik veel basis mis. Die krijg ik les na les mee. Het is heel tof, ik volg orders op waarin woorden voorkomen als abricoteren en na afloop ga ik naar huis met potjes vol overschotjes en een misselijk gevoel van het eten van te veel gangen.
3. Periodes met veranderingen zijn niet altijd makkelijk voor mij, blijkt weer. De start van Flo op school bracht wat stress met zich mee, en hupla, plots bemerk ik ze weer bij mezelf. De kleine angstjes die al van ’s ochtends naar mijn keel grijpen. De paniekjes die anders direct met een gerichte ademhaling in de kiem worden gesmoord, maar nu als een hamertje op mijn hoofd blijven tikken. De krantenartikels vol onheil met kindjes die me meer triggeren dan anders. Ik ken de systematiek ondertussen, ik weet waaraan het ligt, en beetje bij beetje wandel en kook en appelpluk ik me er weer door.
4. Seizoen 2 van Werk & Leven is uit de startblokken geschoten met een aflevering over body positivity en dieetcultuur, en ik heb er al veel positieve mails en reacties op gekregen. Hier te beluisteren, mocht je dat nog niet hebben gedaan.
5. Ik geniet heel hard van rommelen in mijn nieuwe keuken. Hele zondagnamiddagen vol wafels bakken en soep maken en cake en spaghettisaus. Ik was vergeten hoe zalig dat was, maar dat is ook omdat ik nog nooit zo’n zalige keuken heb gehad als nu. Iedere keer weer zo belachelijk content mee.

1. Sinds ik niet meer op Instagram zit neem ik veel minder foto’s. Dat is eigenlijk maar goed ook, want ik verzoop in de foto’s. Nu maak ik aan het einde van de maand zelfs een selectie van de beste, en die loopt met moeite in de tientallen, terwijl dat niet eens zo lang geleden over honderdtallen ging. Good riddance, vind ik.
2. Na drie nachten van bijna twaalf uur slapen voel ik dat ik er nog niet ben. Ik blijf moe, en voel me een beetje uitgewrongen. Mijn rechterschouder zit vast en ik heb hoofdpijn. Gelukkig heb ik ondertussen wel een week verlof ingepland, op een moment waarvan ik anders zou vinden dat het compleet niet uitkomt want dicht tegen de paasvakantie en een hoop verplichte brugdagen aan, maar kijk, het zal echt moeten om mijn hoofd even te laten rusten. Geen zin om nog eens twee weken te zitten wenen zonder stoppen. Been there, done that, bought the t-shirt.
3. Op dat vlak weet ik ook nog niet wat ik met de veertig dagen bloggen challenge ga doen. Het is tof enal, en het is ook niet dat ik het tegen mijn zin doe, maar tegelijk is het toch ook iets dat er nog eens bijkomt. Ik word er wel blij van, maar ik voel dat ik de laatste dagen weinig zin heb om ideeën te bedenken en wat vooruit te werken. Met een drukke week voor mij en weinig zin om een uur van deze zondag te spenderen aan mijn blog zou het kunnen dat ik ergens ga stranden. Geen ramp, maar het kan ook dat het zover niet komt en ik morgen fris en monter opsta met een hoop goesting en inspiratie.
4. Ik heb de laatste dagen meer tv gekeken dan in de zes maanden ervoor. Omdat ik ook als ik niks doe het gevoel heb altijd te zitten inhalen in de vorm van het volgen van online cursussen en podcasts en blogposts. Dit weekend was het wat “Comedians in Cars Getting Coffee” op Netflix (love love love) afgewisseld met wat “Call the midwife“. Niet dat ik er mijn aandacht geweldig bij weet te houden, maar ik probeer tenminste om ondertussen niks anders te doen.
5. Hoe tof is het uitzicht in de nieuwe crib? Vanmorgen heb ik me eventjes met de kindjes op onze poep op de nieuwe chape gezet en geluisterd naar de geluiden. Die er niet waren, behalve die van vogels en als je heel goed luisterde die van een boer die stille voort ploegde. Maar jongens toch, wat een zaligheid, eigenlijk.

1. Het was een gekke week. Ik dacht aan het begin dat die in het teken zou staan van Flo haar tweede verjaardag en een presentatie die al een tijd in mijn agenda stond, maar ik had er geen rekening mee gehouden dat het meeste van mijn tijd zou gaan in de telefoon opnemen en mails beantwoorden over ons huis. Het was zotjes. Echt zotjes. Ik vertel er u binnenkort wel eens alles over.
2. Ik ben deze week gaan zwemmen. Dat was zo ongeveer 136 maanden geleden, net als elke andere vorm van sport. Terwijl ik in het water lag snapte ik niet goed waarom. Ik vergeet ook altijd hoeveel deugd sporten doet voor mijn druk hoofd. Ik vond het zalig, elke lengte die ik zwom, ook al zag ik het initieel totaal niet zitten om in de polar vortex te vertrekken naar het zwembad. Waarom hou ik dat soort dingen nooit vol, internet? Het is zo zo goed voor mij.
3. Flo was dus ook nog eens jarig. Het was zo druk dat ik geen tijd had om te bakken voor de kindjes in de crèche en ook niet voor haar nieuwsbrief. Soms is dat zo, en dat geeft niet. De madam zit trouwens in een minder makkelijke fase. Twee enal, ge kent dat. Morgen is het verjaardagsfeest met de familie, en als ze dezelfde gemoedstoestand heeft als vandaag, dan wil ik de genodigden nu al waarschuwen. NIET. TE. GENIETEN.
4. We zijn naar de kermis geweest. Dexter hengelde een gigantisch lelijk plastieken legergeweer bij elkaar tijdens het eendjes vissen. Tot zover mijn plan om vanaf nu alleen nog mooi speelgoed voor Dexter te kopen, zodat ik het in onze nieuwe crib wat meer kan etaleren in plaats van af te dekken. De kans bestaat dat deze plots gewoon oeps verdwenen is en ik weet niet waarheen.
5. Er ligt vloerverwarming in de nieuwe crib. Al best ook, met die polar vortex. Die ervoor zorgt dat we van voorlopen naar weer wat achterliggen op schema gingen. Maar tot op heden niks dramatisch. We houden u op de hoogte!

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 18/40. 

• Morgen zijn ze exact twee weken bezig aan de nieuwe crib. Het heeft jaren geduurd voor ze begonnen zijn, en toen de aannemer na wat vertragingen niet begonnen bleek te zijn op de avond van de maandag waarop hij echt zeker zeker zou beginnen heb ik misschien wel “GAAN ZE EIGENLIJK OOIT NOG BEGINNEN OF HOE ZIT DAT?!” gehuild naar de maan. Maar toen begonnen ze op dinsdag wel, en plots gaat het zo snel dat ik soms met een mengeling van opperste verbazing en paniek en blijdschap in onze aanstaande woonkamer sta. Zo spannend, alles. Zo echt, ineens, nu dat huis als een grote, blokkige paddestoel uit de grond schiet terwijl we erop staan te kijken. Is dat iets dat mensen boeit, een ander zijn bouw? Ik kreeg een mail van iemand die zelf plannen had om te bouwen en heel graag onze vooruitgang wilde volgen, maar aan de andere kant lijkt me dat misschien zeer droge materie voor wie daar nu eens echt niks mee heeft.
• Vandaag start ook week twee van onze vakantieopvang op de school van Dexter. Het is er nog altijd niet van gekomen om erover te bloggen, maar kort gezegd organiseren we sociale kinderopvang waarbij ouders om beurt de kindjes opvangen. Je staat altijd met twee ouders en soms grootouders of andere bereidwillige helpende handen, en in ruil voor een dag opvangen mag je je kindje vier dagen brengen. Dexter zit deze vakantie dus enkele weken op zijn schooltje met allemaal kindjes die hij kent, en hij amuseert zich zoveel beter dan in andere opvanginitiatieven waar hij de kindjes en de omgeving niet kende en elke week opnieuw moest beginnen met vriendjes maken. Zo fijn om mijn kind met zoveel meer plezier te zien vertrekken ’s ochtends dat het alle vergaderingen en inspanningen van de afgelopen maanden helemaal waard maakt. Meer info om zelf iets dergelijks op te starten vind je bij Cokido.
• Nog anderhalve week en dan zijn we even met zijn allen met vakantie. We gaan niet op reis, en ik ben daar precies zo content mee als ik iedereen met de auto naar Frankrijk zie vertrekken met kleine kindjes. Dit jaar staat mijn hoofd heel erg naar simpel en niet te ver en rustig. Dat komt goed uit, want veel meer zal het waarschijnlijk niet zijn. Of dat wil zeggen dat er hier geweldig veel zal geblogd worden kan ik niet beloven, maar ik voorspel al een vervolg op de post over de bullet journals, en er zit ook al zeker een Dexter spreekt in de pijplijn.
• Ik weet het, ik heb dit jaar nog geen zomerse boekentips gepost. Ik heb al enkele mails gekregen van mensen die elk jaar mijn tips meenemen op vakantie, en het spijt me echt, maar ik heb het afgelopen jaar zelf twee boeken geschreven/herschreven en voor de rest blijkbaar vooral non-fictie gelezen. Om dat voor mezelf wat recht te trekken heb ik wel een “summer of fiction” ingevoerd. Heel de zomervakantie ga ik enkel fictie lezen, dus met wat geluk levert dat een blogpost vol tips op voor in de kerstvakantie. Tips voor beestig goede fictie mogen zeker in de reacties hieronder.
• Over lezen gesproken: Dexter is ineens geweldig geboeid door letters en wil zot graag leren lezen, ook al gaat hij in september nog maar naar de derde kleuterklas. Mij niet gelaten, ik herinner me dat ik daar zelf ook voor stond te popelen, maar hoe pakt een mens dat best aan? Zijn er lezers die hun kind eerder hebben leren lezen? En bleek dat een goed idee?

Geniet van jullie vakantie, wie er heeft, en geniet van uw werk, wie er geen heeft.
Of geniet niet, dat mag eigenlijk ook.

Tot binnenkort!

1. Het is niet meteen een romantisch verhaal van hij viel op een knie voor het volledige restaurant en droeg een zelfgeschreven gedicht voor op de tonen van een instrumentale versie van Hello van Adele, maar omdat ons huwelijk in Las Vegas nooit rechtsgeldig is gemaakt in België en wij ondertussen in zonde leefden met twee kindjes trokken Youri en ik vrijdag richting Iepers stadhuis om geniepig te trouwen. En omdat je daar getuigen voor nodig hebt lokten we onze vaders in de val met een smoesje. Lang verhaal kort: het was gezellig, we zijn eens lekker gaan eten, en de meeste mensen vonden het fijn voor ons en wij vonden het ook fijn voor onszelf. Geslaagd dus. Topdag. En als er een man is met wie ik wel wil blijven trouwen, dan is het die van mij.
2. De dag na ons huwelijk werd Dexter vier. Wij dus verder feesten. Hij genoot zeer hard van alle cadeautjes en het feestje voor de familie en de dag erna met de vriendjes. Zo hard dat hij even leek te vergeten dat hij in een hardnekkige fase van testen en neen zeggen en nog eens testen zit. We hebben ervan genoten zolang het duurde, want zo gaat dat, als je kindjes hebt. Even met je ogen knipperen en de fase is voorbij. Behalve als het een lastige fase is. Dan mag je op je kop staan, dertig keer met je ogen knipperen en een driedubbele salto doen en hij blijft toch duren.
3. Kleine domper op de feestvreugde: na twee weken crèche had het zonnetje van de crib het al vlaggen. Ziek. Slechte nachten. Weinig drinken. Hoesten alsof het haar hoofdberoep is. Tussen alle miserie in blijft Flo wel lachen, af en toe, maar ik was vergeten hoe zielig zieke baby’s zijn. Mijn werkendag werd vanmorgen dus een thuis met zieke babydag, en straks is het richting kinderarts.
4. Positiever nieuws van mijn weegschaal: ik ontdekte gisteren dat ik al twee kilo minder weeg dan vlak voor mijn zwangerschap. Daar heb ik wel voor gewerkt, dus zo verbazingwekkend is het niet, maar ik vind wel dat ik een goede manier heb gevonden om vol te houden. Ondertussen is 5:2 weer een beetje naar de achtergrond verschoven omdat ik eigenlijk niet genoeg profiteerde van mijn niet-vastendagen om het nog zo te noemen. Ik probeer gewoon op te letten op wat in mijn mond verdwijnt (en daar was 5:2 een zeer goede start voor, met dat calorieën tellen op vastendagen en je daardoor bewuster worden van wat goed is en wat minder), genoeg te bewegen, en vooral: mezelf momenten toe te laten om met vriendinnen in de wijn te vliegen of zoals afgelopen weekend op zaterdag een stukje taart mee te eten en op zondag een pannenkoek met choco. Ik ben geen nonnetje en ik zal er nooit een worden, maar vergevingsgezindheid goes a long way. Net als de dag erna gewoon opnieuw beginnen met verstandige keuzes maken. Volgens mij doe ik stiekem een mengeling van 5:2 en low carb en paleo en het wijndieet, en het werkt behoorlijk. Ik ben in elk geval zeer content en voel het al aan mijn kleren. Hoezee!
5. Voor de rest is het hier nog altijd behoorlijk kalm naar mijn zin, maar opstarten met een zieke baby en weken waarin er verlof moet genomen worden om te trouwen blijken ervoor te zorgen dat ik wat uren te weinig heb. No biggie, komt wel weer goed, en wees vooral content dat mijn blog lezen niet impliceert dat ge moet helpen met mijn achterstallig huishouden weer op poten te krijgen. De was en de onbestaande strijk zijn ontploft, en alle onderbroeken zijn op, ik zal het maar toegeven. Real life enal.

Fijne werkweek, allen!