1_ “Mocht je iets hebben horen breken, het was dan mijn klomp”, appte ik in het groepje dat ik bezig met mijn vader en broer en aangetrouwden op Whatsapp. Immers was ik er rotsvast van overtuigd dat ik voor april 2020 nog nooit een mondmasker van dichtbij zag, laat staan dat ik er een had gedragen.

Maar tijdens het doorploegen van een doos oude foto’s die ik dringend eens in een album wil krijgen, kwam ik het bovenste beeld tegen. Mijn vader, mijn broer en ik, in 2007, het jaar waarin mijn mama zo verzwakte door longkanker en de behandeling ervan dat wij blijkbaar eens een mondmasker en handschoenen moesten dragen om bij haar op bezoek te gaan in het ziekenhuis. Ik was dat helemaal vergeten, en mijn papa en mijn broer zo blijkt ook. En toch is het gebeurd. Het is allemaal gebeurd, en vergeten doen we.

2_ Het is hier stil, en toch gebeurt er van alles. Ik maak online cursussen, ik maak podcasts, en ik ben op zoek naar hoe deze oude getrouwe blog nog in mijn plaatje past van wat ik maak en wil maken. Dat ik hier kom posten wil zeggen dat ik deze rammelende oude vriend nog niet ten grave heb gedragen. Dat is ook niet mijn bedoeling. Binnen een dikke maand zijn we maar liefst zestien jaar samen, mijn blog en ik, en zoiets gooi je niet zomaar weg.

Maar het rammelen zorgt er wel voor dat ik hier nog minder vaak kom. Je ziet het misschien niet, maar dit beestje is vooral achter en ook voor de schermen aan vernieuwing toe. Dat komt er dit jaar nog van, als het van mij afhangt, maar jammer genoeg hangt niet alles alleen maar van mij af. Ik ga eens lief kijken naar mijn drukbezette IT-dienst en vragen wat er mogelijk is.

3_ Ondertussen ben ook ik in een inderhaast opgetrokken Paaspauze terechtgekomen. Nooit verwacht, en gij waarschijnlijk ook niet. Toch niet dat de scholen weer zouden sluiten. Maar het is zoals steeds wat het is, we maken er hier wederom het beste van, en ook al ziet het er niet naar uit dat ik bijzonder veel waar ga weten te maken van al wat ik op mijn lijstje van 21 dingen die ik wil doen in 2021 heb gezet (een lijstje dat ik hier zelfs nog niet heb gepost, maar wel in mijn podcast heb vermeld), afgelopen weekend ben ik wel face first in een nieuwe heerlijke hobby gevallen.

Die van de puzzel van duizend stukken. Dat was ineens mijn meest random puntje van de lijst: een puzzel van duizend stukken maken. Maar toen kwam ik dus in de Standaard Boekhandel de heerlijke puzzels tegen van Laurence King.

No spon, maar ik kocht dus met eigen centen deze Pop-Art versie, en man, het werd een heerlijke gezinsactiviteit en Dexter en ik willen nu een puzzelclub beginnen. Zo gaat dat dan, als je nogal enthousiast van aanleg bent. Maar als er dus iemand puzzels wil uitwisselen, ik heb er één, hij raakt vandaag of morgen zeker af, en ik wil wisselen voor één van minstens duizend stukken die zeker nooit zo leuk kan zijn als de Pop-Art puzzel, maar het is wat het is. #LEUKSTEPUZZELOOIT

4_ Ondertussen werd mijn dochter ook nog eens vijf jaar. Geloof me vrij: in het leven van een vierjarige is dat nogal een ding. Zeker als er voor de rest weinig te beleven valt, al denk ik niet echt dat het daaraan ligt. Vijf is echt gewoon big business. Het is al een maand van dat en ik word er nog met de regelmaat van de klok op gewezen dat ze dus wel degelijk vijf is. Dan denk ik: ik weet het kind, en ik maar denken dat de two’s terrible gingen zijn en dat het daarna makkelijker zou worden.

Pas op: het is een bijou, die Flo, zeker weten, maar het is ook een hele felle, licht ontvlambare bijou. Een beetje zoals haar moeder, ahahaha. En dat maakt het hier ten huize echt niet altijd simpel.

Wij ontvlammen luid en duidelijk en dat is hier dikwijls vermoeiend en met traantjes. Wat me doet denken aan deze heerlijke post van Hanne Luyten, die met het woord #pandemoe weergeeft wat we allemaal voelen. Ik prevel dan de “een dag met een keer”-mantra en zorg dat ik mijn ruimte inneem door te blijven wandelen met mijn heerlijke vriendinnen en elke dag dat ik kan te journalen. Ik ga daar binnenkort nog eens een blogpost over proberen maken, als ik tijd heb, want toch echt wel mijn ontdekking van de pandemie.

5_ Ik ben ook zo blij dat ik uiteindelijk toch verder heb gedaan met Vast & Zeker, mijn online cursus over periodiek vasten. Ik ben daar in een badje van megacoole en enthousiaste cursisten gevallen waar ik me echt aan kan laven. Hetzelfde met alle zwaar gemotiveerde cursisten Baas over eigen Tijd die bij Werk & Leven zijn gestart.

Ze doen het super, ze zijn de max, ze geven me heerlijke feedback over het lesmateriaal, en dat sterkt me in het gevoel dat ik zo graag nog van alles wil maken.

Ik lanceer Vast & Zeker nog eens in de loop van september. Zet je even hier op de mailinglijst als je dat zeker niet wilt missen, en korting wil krijgen die je alleen kan claimen als je op die lijst staat.

Oh, en nog iets! Achter de schermen was er een hoop miserie met mijn mailinglijst omdat die verweven en vernesteld zat met Werk & Leven en ik daardoor nooit met manieren een mail kon sturen zonder dat er van alles mis kon gaan.

Die miserie is dankzij de geweldige Miet Bamps van Unclouded finaal achter de rug. Om dat te vieren ga ik deze maand nog eens een #nevernotreading versturen, mijn boekennieuwsbrief die volgens mensen die het kunnen weten serieus de moeite is. Ontvang je die nog niet, of niet meer?

Dan is het nu het moment om je hier te registreren, gratis en voor niks.

1. Maar man, het is hier stil. Ik weet het. Het is geen slecht teken, integendeel. Ik ben met een heleboel toffe dingen bezig. Ik voel me geweldig, doorgaans. Ik heb het gevoel dat ik -zoals ik het in de podcast zeg die we vrijdag op je loslaten- eindelijk de vruchten pluk van wat vele jaren voelde als aanmodderen tegen beter weten in. Mensen die koffietjes met mij gaan drinken zeggen wat ik voel: er is iets veranderd. Dat klopt. Er zijn puzzelstukken in elkaar gevallen. Ik begin te snappen waarom mijn vader zegt dat hij de jaren tussen 40 en 50 de beste van zijn leven vond. Ik zit goed in mijn vel, om het een beetje Ingeborg te zeggen. De afgelopen jaren heb ik dingen in handen genomen. Mijn tijd, mijn levensstijl, mijn werk. Vaneigens is het niet perfect, ik zou hier ook een lijst kunnen posten van alle ballen die ik op dagelijkse basis de verkeerde richting uit klop, maar wat vooral aandacht behoeft: ik blijf kloppen. Maar niet meer op mezelf. Wat ik heb gedaan? Dat. Exact dat. Ik neem er de kraaienpootjes die wijzen op de jaren dat mij dat heeft gekost met zot veel plezier bij.
2. Ik ga me wat verleggen, de komende tijd. Cursussen als Budgetteren voor Beginners (staat altijd open, tegenwoordig, profiteer ervan) en Baas over eigen Tijd (gaat vast nog eens open, zet je op de wachtlijst) maken, en vooral, zien wat de cursisten die zich smijten ermee bereiken, heeft mij doen inzien dat ik geniet van coachen, inspireren, mensen mogelijkheden doen zien, doen groeien. Ik heb de afgelopen maanden heel veel vragen gekregen om boeken te schrijven. Met heel wat mensen gebabbeld en samengezeten.
   
   Boeken over intermittent fasting, over tijd, over van alles en nog wat. Ik zou dat kunnen, maar als ik zie hoeveel impact er ligt in nieuwe manieren van coachen, dan denk ik dat het daar ligt. Resultaat: ik ga wat minder journalistiek werk doen (wat niet wil zeggen dat ik minder ga schrijven, OH NOES) en ik ga in september een geweldig goede (naar ik hoor) opleiding volgen waarna ik mezelf ook officieel coach mag noemen. Neen, ik ga niet meer in het onderwijs staan, maar mensen (en dan nog liefst vrouwen) helpen om te geloven dat verandering niet alleen mogelijk is, maar ook haalbaar, dat is mijn lang leven.
3. Vandaag is de laatste volledige schooldag, en dan gaan mijn liefste en ik weer in corona-modus. Hij werkt halve dagen, ik ook. Dat wil zeggen dat we weer samen gaan kunnen lunchen in den hof. En mits wat goed plannen (kunnen we!) een avondwandeling met ijsjes kunnen maken. En leven van dag tot dag, want dat is het beste leven. Bring it on.
4. Ik heb precies weinig zomerplannen. Wel wat intenties. Zo veel mogelijk in het moment zitten. Tijd pakken. Om de krant te lezen. Cursussen te volgen. Boeken te lezen. Bij te tanken. In welke vorm dan ook. Naar muziek te luisteren. Naar de kapper te gaan. Te luisteren naar Dexter die vertelt wat hij in het boek van persoonlijke held Lieven Scheire las. Het moet niet te zot, geloof ik.
5. En vrijdag ga ik zwemmen. Op reservatie. Voor het eerst in maanden. Met een tijdslot. Het zijn andere tijden, maar ik doe er toch mijn ding mee, en ik heb er zin in, begot.

1. Wat zitten we, een maand in quarantaine, ondertussen? In deze gekke periode gaat de tijd net zo goed heel snel als heel traag, en ik ben mijn draai steeds beter aan het vinden. Ik deelde het al op mijn Facebookpagina, hoe deze tijd me erg doet terugdenken aan de periodes waarin mijn mama en schoonmama ongeneeslijk ziek waren. En we van dag tot dag moesten leven met de kennis die we hadden en wat er wel nog was. Dat brengt goede dingen in mij naar boven, en ik voel het ook bij mijn man. Er valt druk weg. Er is mildheid voor onszelf. Ik besef nu nog meer dan anders dat ik vaak mijn eigen ergste vijand en criticus ben. Het is nooit goed genoeg. Nu wel. Ik slaap langer. Ik doe wat ik kan. Ik ben aanwezig, zoals ik het eigenlijk elke dag zou moeten zijn. Ik leer zoveel. Mijn voetjes staan weer zwaar op de grond. Elke goede dag is een cadeau. Elke avondwandeling een van dankbaarheid. En dit was op een gekke manier herkenbaar.
2. Ik ben trouwens ook totaal niet aan het aftellen. Ik moet hier niet zo snel mogelijk door. Ik denk dat die gedachte dat het nu toch echt wel bijna goed is met die quarantaine, er vaak voor zorgt dat mensen aan de regels beginnen morrelen. Dat is niet nodig. Die regels en die burgerzin zijn nu zo essentieel voor ons allemaal, dat je niet alleen jezelf, maar ook anderen helpt door je hoofd een beetje te onderhouden. Dat is bij mij nu prioriteit nummer één. Ik hoorde deze week in een podcast “In het leven staan we recht, zitten we, of liggen we neer. Al de rest zijn gedachten”. Hoe waar is dat? Dan kies je beter die gedachten waar je iets mee bent. En “OMFG DIT DUURT VEEL TE LANG” zorgt voor gigantisch veel stress, denk ik. Net als de gedachte dat dingen op een bepaalde manier moeten gebeuren. Dat coronavirus #moetjustniks, en dat is hetzelfde met al de rest. Als je je verzet tegen de realiteit verlies je honderd procent van de keren, heb ik al geleerd. En radical acceptance for the win.
3. Het is opvallend hoe veel ik nog gedaan krijg, ook al ben ik ondertussen gelukkig gestopt met extreem vroeg opstaan. Ik zit nu in een regime van halve dagen werken en afwisselen met Youri, en ik ben zo preus op ons, want we doen dat zo goed. En als dit al een relatietest zou zijn, dan is het resultaat op de test vooral dat ik nog meer dan anders besef dat ik de beste man voor de job heb gekozen destijds, op het forum van JIMtv. Echt waar zeg, what a guy, ook en nog meer in tijden van crisis. <3
   Onze laatste podcast van Werk & Leven gaat trouwens over shit gedaan krijgen in deze tijden. Interessant om eens te luisteren, denk ik. Dat kan hier.
4. Mijn cursus “budgetteren voor beginners met YNAB” mocht ondertussen weer heel wat enthousiaste cursisten verwelkomen. De Facebook Live die ik gaf vind je hier, je hebt nog een week om de cursus te kopen met 20 euro korting, en de bonusmodule over budgetteren in onzekere tijden erbij. Binnen een week vervalt de toegang tot de besloten Facebookgroep, en is het van zelfstudie. Heb je plannen om eindelijk eens met een budget aan de slag te gaan, wacht dan niet meer te lang.
5. Ik ben trouwens ook preus op iedereen die zo zijn best doet. Ja, er zijn mensen die er zich niet te veel van aantrekken, van de checks en de regels, maar potverdorie, laat ons eens kijken naar iedereen die de gekke regels wel volgt. Naar hoe wij ons allemaal snel hebben vermand, en naar wat wij aan het doen zijn, en hoe fantastisch dat is. Ik word daar soms week van. Van mensen met elkaar zien praten met twee meter tussen. Van al die witte lakens en beren. Van onze collectieve kwetsbaarheid en menselijkheid, en hoe we het toch maar doen. Echt, geef uzelf eens een vuistje. Dik verdiend. En nu blijven gaan.

1. Ik kus mijn pollekes meermaals per dag. Om mijn gezondheid en die van mijn gezin en mijn kleine problemen in vergelijking met die van zoveel anderen. Ik heb op dit moment weinig tot niks te klagen, en mijn hart breekt als ik mezelf toelaat om aan al die verschillende situaties te denken waar dit virus keihard in toeslaat en waarin klagen zowat het enige lijkt dat mensen kunnen doen. Mensen die ziek zijn, mensen die anderen die ziek zijn niet mogen bezoeken, mensen die hun werk verliezen, mensen die niet bij hun kinderen kunnen zijn, mensen die alleen sterven, en zoveel meer.
   
   Youri en ik moesten de afgelopen dagen al een paar keer denken aan situaties die zich bij ons hebben aangediend waarbij dit virus voor zoveel extra zorgen had gezorgd. Toen onze mama’s ongeneeslijk ziek waren, en elk uur samen zo kostbaar leek. Toen Dexter in zijn ergste huilbaby-fase zat, toen ik het mentaal erg zwaar had.
   
   Los van dingen als dat ik zo dankbaar ben voor de weg die ik mentaal heb afgelegd. Een weg die ervoor zorgt dat ik me niet op alcohol of grote hoeveelheden vet en suiker moet gooien om dit door te komen, en dat ik de meeste dagen vlotjes en met de nodige kleine gelukjes doorkom. Dit lukt ons wel. Ik ben dankbaar dat ik een man en kindjes heb waarmee ik deze quarantaine wel aan kan, en ergens woon waar ik me goed voel. Als ik dan toch met iemand in quarantaine moet, en als het dan toch ergens moet zijn, dan heb ik het heel erg getroffen. Ik ben een luxekip, en ik besef het. Ik besef het gigantisch goed en elke dag opnieuw.
2. Natuurlijk is er stress, Youri en ik zijn zelfstandig en weten net zoals de rest van de wereld niet of en hoe dit allemaal zal blijven lukken. Los van werkuren die gehalveerd zijn, speelt er in elke sector veel. Ik ben elke dag weer zo zo dankbaar voor You Need A Budget, nu meer dan ooit, omdat het me toelaat om te zien welke uitgaven noodzakelijk zijn en welke niet, met welke budgetcategorieën ik kan schuiven (hallo, potje voor de reis naar Italië in april) en waar ik aan toe ben. Dat zorgt ervoor dat ik zwart op wit zie dat we wel een tijd weg kunnen. Ik heb heel veel vragen gekregen naar of en wanneer ik mijn cursus YNAB-budgetteren voor beginners nog eens open, en ik ga dat doen. Omdat ik iedereen die er nood aan heeft zo snel mogelijk aan het budgetteren wil. Ik ben nog even bezig met iets extra dat volgens mij een grote meerwaarde zal zijn voor iedereen die de cursus aankoopt, maar als je hem wilt volgen, dan is het bijna weer het moment. Als je hier je mailadres ingeeft, krijg je daar een seintje over.
3. Tegelijk is er ook minder stress dan anders, wat voor bezinning zorgt. Zowel bij Youri als bij mij. En de vraag of we wel weer terug willen naar waar we zaten, hiervoor. Toen alles nog zogezegd normaal was, maar misschien valt daar ook over te discussiëren. Ik lees weer tijdschriften, en ik hoor van veel mensen dat ze dat nu weer doen. Ik doe dat graag, maar heb daar zelden tijd voor. Ik kook nieuwe dingen en bak kaneelbroodjes. Ik leef eindelijk van dag tot dag, iets waar ik al jaren te weinig in slaag. Ik kijk anders naar dingen, en ik hoop dat daar wat van blijft plakken. En ik ben zeer blij dat ik een systeem heb waarop ik kan terugvallen zodat ik werk gedaan krijg in deze gekke tijden, ik merk dat veel mensen alleen al daar stress van krijgen, en ik snap dat maar al te goed. Ook de online cursus waarin dat systeem vervat zit gaat binnenkort nog eens open, je kunt je hier op de wachtlijst zetten als je daar meer over wilt weten.
4. Met de kinders gaat het ondertussen ook goed. Ik probeer net zo mild te zijn met hen als met mezelf, en de ene dag lukt dat, en de andere dag minder, en dan moet het nog wat milder. We manage. Ik ben een krak aan het worden in strijkparelen en tijgergrime en ontdek gekke materialen als speelmaïs (stinken, man) en soorten klei waar ik geen weet van had, en alles lukt en soms niet en dat is allemaal oké.
5. Anouck en ik maakten ondertussen twee Facebook Lives in plaats van de geplande podcasts, en het ziet ernaar uit dat ook echte podcasts opnemen vanop afstand binnenkort gaat lukken. We kregen al fijne reacties, en vinden het zelf ook leuk om elke week iets te maken. Dus als je meer wilt weten over hoe wij ons hoofd koel houden in tijden van crisis, of hoe wij plannen als vorm van zelfzorg, klik dan even door. Woensdag komt er weer een aan, en als je dat niet wilt missen, dan kun je je abonneren op onze Facebookpagina, of nog veel beter: op onze machtig leuke en razend interessante wekelijkse nieuwsbrief, aldus de fans en wij zelf.

Hoe gaat het ondertussen met jullie? Deel het even in de reacties, en mocht je het gevoel hebben dat ik ergens mee kan helpen, deel het dan zeker ook. Blijf ondertussen zo gezond mogelijk, en was jullie handen. :)

1. De dekselse griep heeft ondertussen de helft van ons gezin liggen gehad. De helft met een v op de geboorteakte. Eerst was Flo een koortsig hoopje miserie voor een dag of vier, net op het moment dat Youri en ik vertrekkensklaar stonden voor een zeldzaam weekendje zonder kinders. Kak. Gelukkig was daar een fantastische schoonfamilie die erop stond om Flo op te vangen op de dag dat ze niet naar school kon. Wijle dus weg. Met wat lood in de schoenen bij de moederfiguur, maar machtig deugd van gehad, zoals altijd. Leve af en toe eens een weekendje alleen wij, al was het omdat we dan gesprekken kunnen voeren van langer dan 17 seconden zonder dat iemand “mamaaaaa!” of “papaaaa!” roept.

2. Ik heb er hier nog niet zoveel over verteld, maar ik zou er graag wat meer over delen. Over de weg die we aan het afleggen zijn en willen afleggen met Werk en Leven. Sinds eind vorige jaar de Vennootschap Werk & Leven, zelfs. #cuetheconfetti

Anouck en ik halen zoveel voldoening uit dingen maken voor onze Werk & Leven-gemeenschap en de successen die de mensen halen die onze cursus “Baas over eigen Tijd” volgden, dat het heel tof en logisch is om daarop verder te gaan.

Dat vereist leren en doen en zoeken en dingen proberen. Hulp inschakelen ook, zodat de projecten die in ons hoofd zitten realiteit worden. Op dit moment zijn we volle bak bezig met het uitbouwen van een team, en hebben we enkele fantastische madammen gevonden die er samen met ons gaan invliegen om van seizoen 4 van de podcast iets geweldigs te maken.

Ik ben blij dat ik het kan doen met Anouck – met wie ik ondertussen zwaar op een bleiten in de auto-basis werk. Ik bleit zelden in mensen hun auto’s, en zij ook niet, dus dat we dat bij elkaar wel tijdig durven en kunnen doen is een zeer goed teken.

Het wordt nog leuker, want sinds vorige week zijn er nog wat extra plannen waarover ik jullie hier snel meer wil vertellen. Wie geabonneerd is op onze wekelijkse nieuwsbrief kreeg vorige vrijdag al een tipje van de sluier.

3. Kapitein Winokio heeft een app, en toen ik dat las was ik zo blij, want Flo en ik waren vorig jaar naar een optreden geweest, en dat was een groot succes. Alleen hebben wij geen cd-speler meer (zie verder in deze post over minimaliseren), en waren er ook geen plannen om er nog een te kopen. Dus kon ik niet luisteren naar een geweldige repertoire van de kapitein. Toen was daar plots de app. Ik geloof dat ik iets van 59 euro betaalde om dertien maanden lang elke dag te kunnen luisteren. Zevenhonderd nummers, maat. Soms heb ik het gevoel dat we dat ook daadwerkelijk doen, elke dag luisteren. Als je een app grijs zou kunnen draaien, dan hebben wij dat ondertussen gedaan.

Het is jammer dat mensen betalen voor iets op internet zo raar blijven vinden. Er staat zoveel kwaliteit op internet tegenwoordig, in de vorm van dingen die je kan lezen, beluisteren, bekijken of leren, en die zijn hun geld zo waard. Take my money, kapitein, zeg ik dan (en ge moet weten dat ik in spaarstand sta op YNAB, omdat ik een paar heavy spaardoelen heb voor 2020). Toen de app wat stokte bleek de kapitein ook nog een paar geweldig klantvriendelijke matrozen te hebben die ter hulp schoten. Leve de kapitein! #nospon #justfan

4. Volgende week is het al mijn laatste kookles “Italië op je bord” in de avondschool. Die heeft mijn kookgoesting weer zwaar aangewakkerd. In mijn lijst van 20 voor 2020 stond dat ik dit jaar 40 nieuwe recepten wilde uitproberen. Week 7 van het jaar is halverwege, en ik heb al 14 nieuwe dingen geprobeerd. Dat komt dus wel goed. Dankzij een heerlijk boek met slowcookerrecepten uit de bib heb ik mijn crock-pot weer van onder het stof gehaald, en daar wil ik alleen maar op doorgaan, want hoe vreselijk handig is zo’n dingen eigenlijk? Ik wil het volledig doorgronden, want de porties zijn voldoende groot om doorheen de week minder te moeten koken, en alles is altijd zo lekker terwijl je er amper naar moet omkijken. Al die wins. <3

5. Dat is dus een toestel dat ik niet plan weg te doen, maar wie naar de vorige aflevering van de podcast heeft geluisterd, die “Minimalisme en de magie van minder” heette, weet dat ik afgelopen maand nog eens mee heb gedaan aan de Minsgame. Hoe zalig blijft dat, je leven wat ontlasten van dingen die je toch niet meer nodig hebt? Zeker eens luisteren naar episode 29, als minimalisme je iets zegt, en deelnemen aan onze declutter challenge, die je onderaan de show notes vindt.

1. Ik ga anders eens iets zeggen dat jullie de laatste weken waarschijnlijk nog van niemand anders hebben gehoord: wat vliegt de tijd toch snel! Ik heb gisteren de tekst voor mijn kerstkaartjes geschreven, en dat is opvallend, want volgens mijn berekeningen was het de week ervoor nog zomer. Maar goed, het is wat het is, we moeten ermee verder, en ik weet niet of jullie er iets aan hebben om te lezen dat ik ondertussen een worsteling van jewelste met de herfst achter de rug heb, maar indien niet, scroll gerust door naar puntje drie.
2. Ik worstel met de herfst. Hoe erg ik ook probeer om me ernaar te zetten, er moet altijd wat gepitst en geduwd en geweend worden, exact zoals dat op dagelijkse basis tussen mijn twee kinderen gaat.
   Het zorgt er vooral voor dat het eetpatroon waarover ik al eens graag naar huis schreef op niet veel meer trekt (ook met dank aan de kilo’s snoep die de kindjes met Halloween naar huis sleepten, en de kilo’s chocolade die door Sint-Maarten werden afgeleverd), en ik mezelf niet zo makkelijk ’s avonds nog het huis uit krijg gestampt om te gaan sporten.
   Resultaat: oude oorlogswonden wat betreft de weegschaal en mijn lichaamsbeeld springen weer open, er moet heel wat ontsmettingsmiddel aan te pas komen om al wat ettert weer proper te maken, en ik sta erbij en kijk ernaar. Vanuit de gedachte: sukkel ik daar nu echt nog allemaal zo mee en ik ben bijna veertig wtf. In elk geval: gisteren ben ik nog eens gaan sporten. Afgelopen weekend was mijn eerste weekend zonder brol. Onward and upward.
3. Zaterdag nam ik na de aankomst van de Sint in Antwerpen (vonden jullie dat ook zo’n event, met *kuch* al die aanpassingen *kuch*?) een moment voor mezelf. Zonder de kindjes en man. Een geval van eerst je eigen zuurstofmasker opzetten, na drukke weken voor zowel mij als de husbando. Wat het dan ook compleet fenomenaal maakt dat hij me de afgelopen dagen de ruimte gaf om wat op mijn positieven te komen. Ik zeg het niet vaak, maar ik wens iedereen zo’n husbando. Ik heb het gevoel dat ik er weer wat beter tegen kan, en dat is nodig. Want!
4. Er komen drukke, maar fijne weken aan. Volgende week lanceren Anouck en ik nog eens de online cursus “Baas over eigen Tijd“, een cursus die we gemaakt hebben omdat we na jaren van te vaak verzuipen in onze eigen to do-lijsten een systeem hebben gemaakt dat ervoor zorgt dat we onze dagen veel minder aan het toeval overlaten, en zo veel meer tijd overhouden om dingen echt gedaan te krijgen en al eens een boek of vijftig per jaar te kunnen lezen. In mijn geval dan.
   Bij Anouck is dat zoveel reizen dat ik elke podcast-episode moet vragen hoe ze het gesteld heeft. We wensen iedereen zo’n systeem toe, al was het omdat het de stress grotendeels in bedwang houdt, ook in bijzonder drukke weken.
   Volgende week maandag, 25 november, geven we om 14 uur een gratis voorproefje van die cursus, in de vorm van een interessante online workshop met de titel “Stop met verzuipen in bergen to do’s: hoe themadagen je kunnen redden”. Als je moet werken op dat moment, dan kun je de herhaling gratis en voor niks in je mailbox krijgen na afloop, maar alleen als je je even registreert hierboven. Ik zou het niet laten als ik van u was.
5. En oh ja, Sint-Maarten kwam hier ondertussen langs. Wij gaan in de Westhoek nog wat vroeger in Sint-modus dan anders, en dus heb ik een goede tip voor alle kindertjes die graag tekenen, zoals mijn Flobo/Flokiedo/Flokie. De Dessineo is echt wel een machtig ding, en neen, ik word niet gesponsord (als je op de link klikt en iets koopt krijg ik wel een beetje commissie, dus doe gerust), ik ben gewoon enthousiast. Een lichtbak waarmee ze in verschillende stapjes de leukste tekeningen kunnen maken. Had ik dat als kind gehad, ik was zot geworden. En ik had misschien wel meer kunnen tekenen dan zo’n mannetje waarin het woord “zot” staat. Zeker op jullie brieven aan de sint zetten, mocht er nog twijfel bestaan over wat er in die schoen moet.

Fijne werkweek allen!
(de onderste foto is jammergenoeg niet van mijn mealprepsessies, waarover ik een tof en immens populair e-bookje heb gemaakt voor Werk & Leven (even naar beneden scrollen om het te downloaden). Het was wel een bordje dat ik vorige week at bij The Avocado Show in Brussel. Waanzinnig mooi en waanzinnig lekker. Ik wil er een in Ieper, nu. En ja, ik weet het van de avocado’s, maar ze doen hun best, net zoals ik)

1. WHAT? Is de eerste week van die toch een beetje gevreesde grote vakantie al weer achter de rug? Hoe is dat mogelijk, zelfs? Dat vrezen kwam door de combinatie van bij momenten lastige en vreselijk vermoeide kindjes aan de start van die vakantie en een moeder die nog halvelink in werkmodus zat, maar ondertussen lijkt iedereen wat meer gesetteld, en het moet gezegd: we hebben al een hele leuke week gehad. De vakantieopvang startte pas vandaag, dus we wisselden wat af en uit, en dat beviel. Ik was drie dagen de entertainer van dienst, en we deden van Bibnick en cinema en heel veel UNO ’s ochtends omdat dat Dexter zijn favoriete manier is om aan de dag te beginnen. Nog enkele highlights van week 1: onze avondwandeling richting tussenstop van de rally Peking-Parijs op de markt van Ieper (HOE INDRUKWEKKEND WAS DAT?!), de poëziezomer van Watou en dan vooral het “bed van de reus”, zoals de kindjes de installatie in de parochiezaal noemden. Leve mooi weer en mogelijkheden.
2. Ik heb dan weer de grootste prutnacht ooit achter de rug, met met moeite anderhalf uur slaap. Iets met eten dat niet wilde verteren en een maag die heel de godganse nacht tegenwerkte en vooral heel veel pijn deed. Dan maar de ene na de andere aflevering van Bob Ross bekeken op Vice om wat te kalmeren.
   Heel soms heb ik dat nog eens, en dan komen er weer schrikbeelden opzetten van die keer dat ik met spoed moest geopereerd worden aan een darmobstructie na mijn gastric bypass en achteraf hoorde dat mensen daar al eens aan sterven. Maar zo erg als de nacht bleek de aandoening toch niet te zijn: ik ben een beetje op mijn positieven aan het komen. Nu mijn maag zelf nog, want die blijkt op heden amper tegen water te kunnen.
3. Nog drie weken en wij wonen een jaar in de nieuwe crib. Onwaarschijnlijk hoe snel dat is gegaan. Ik moet misschien maar eens een overzichtspost maken dan, en wat daar zeker in moet voor mensen die een witte gietvloer overwegen: als je geen poetsvrouw hebt, en het is zomer en de tuin raakt maar niet aangelegd omdat de tuinaannemer al weken van de aardbodem verdwenen lijkt, dan kun je elke dag wel poetsen en dan heeft dat evenveel zin als de was uithangen als het regent. Zwarte voeten, blauwe voeten (stoepkrijt), zand, gemorst appelsap, ijsjes die tegen de grond gaan, kersensap everywhere, ik zal het maar zien als tekenen van een fijne zomer en ondertussen van “Let it go” zingen tussen mijn tanden. As you do.
4. Het is gek om plots tijd te hebben voor dingen. Ik ben vorige week vijf keer gaan sporten, om maar iets te zeggen. Niet omdat ik per se atletische ambities heb, maar gewoon, omdat het kon. Het was zalig, zonder druk op de ketel. Zonder druk op de ketel zou al eens meer mogen.
5. Vanmorgen zette ik mijn twee blonde kletsmajoren af in de opvang, en dat was zonder enige miserie of traantjes omdat ze hun vrienden terugzagen en direct konden beginnen met Pokémonkaarten checken. Ja, dat vergt wel wat, die vakantieopvang organiseren met andere ouders, maar die vertrouwde omgeving waarin ze terecht kunnen is mij zo veel waard, altijd. <3

1. Het was moederdag. Mijn eerste gedachte als ik mails krijg voor “moederdochter-shopping days” of iets dergelijks is nog altijd een vijandig “IK HEB GEEN MOEDER“. Dit jaar overviel het me hoe blij ik was dat ik daar direct achter “maar ik heb wél een dochter” dacht. Het is dan ook een hele toffe dochter. Mijn moeder had het moeten weten. En zo blijf je natuurlijk bezig. #thecircleoflife
2. Ik heb trouwens ook een hele toffe zoon, voor wie ik speciaal naar school rij omdat hij Lily de Splitmuis thuis vergat (een muis die meegaat naar huis met de beste splitser van de week). Om dan te zien dat hij op een andere locatie zit, en ik aldus voor een gesloten klasdeur sta. Waardoor niemand heeft gezien wat voor een moederlijk effort ik heb willen leveren. Dan maar selfies nemen in de auto van miserie.
3. Deze maand doen de eerstejaars hun eerste communie of lentefeest. Dexter doet geen van de twee, maar mocht wel iets anders kiezen. Een weekendje weg met het gezin it is, en wij hebben daar serieus veel zin in. Zelfs nog meer dan in een schaap van roomijs onthoofden of op een podium staan.
4. Vorig weekend vond hier anders een hoogdag op zijn eigen plaats. Ge weet het of ge weet het niet, maar Youri en ik hebben al veel gedaan in ons leven, maar nog nooit zelf gebarbecued. Eerst hadden we een appartement, en toen een koertje zonder barbecue. En nu dus een half aangelegde hof, sinds een week met barbecue. Dus ja, weer of geen weer, wij hebben worsten gegeten. De lekkerste worsten ooit. Net als patatjes in aluminiumfolie, de lekkerste patatjes ooit. En gisteren keken wij naar Grillmasters, en zagen wij een visioen van onze toekomst. Iets met hete kolen.
5. Consternatie ook in de Werk & Leven-headquarters, vorige week, toen wij een boze mail kregen met de vraag om te stoppen met het verdelen van onze gazetjes in Antwerpen. Wij hadden helemaal geen gazetjes verdeeld, en al helemaal niet in Antwerpen. Bleek dat het om verkiezingsdrukwerk ging van de SPA. Wasn’t us. Wel goed gevonden!

• Ik ben vanmorgen nog eens gaan spinnen. Als in: een uur lang zitten doodgaan op een fiets die niet eens vooruitgaat. Volgens de gegevens van de membersite van mijn lokaal fitnesscentrum was ik daar al zes jaar lang als missing in action opgegeven. Los van de wandeltrainingen voor de Dodentocht kom ik tegenwoordig te weinig aan bewegen toe. Ik zwom graag en zonk weinig, maar ik ben al jaren op zoek naar een moment waarop ik kan gaan zwemmen zonder dat het razend druk is in de baantjes van Ieper zwembad. Nooit gevonden, dus moest het iets anders worden. Gezwoten dat ik heb vanmorgen, en pijn aan mijn gat en spieren dat ik eraan heb overgehouden. Volgende week weer! :aah:
• Ik krijg regelmatig de vraag of ik ben afgevallen. Ja dus, en opeens heb ik de magische grens bereikt waarop dat zichtbaar blijkt voor andere levende wezens. Altijd fascinerend hoe dat gaat: niemand ziet iets, en dan vraagt de meme op zondag of ik vermagerd ben, en de juf van Dexter op maandag, en op dinsdag een mama van een vriendje. Vorige week was ik ook al afgevallen, maar toen zag niemand iets. In elk geval: geen magisch dieet (al ben ik wel gestopt met suiker en bloem, wat ervoor zorgt dat ik veul minder honger heb en dus niet zo hard moet rekenen op wilskracht), wel al een paar maanden hard aan de slag met dingen als mindset en lomp zijn tegen mezelf en omgaan met emo-eten, wat dus blijkbaar werkt met krak dezelfde technieken als stoppen met roken en stoppen met drinken. Had ik dat eerder geweten!
• Dat impliceert dat ik dit jaar weinig paaseieren at, dat klopt. Niet zo erg, want zoals ik bij drinken zeg dat ik echt wel genoeg heb gedronken voor de rest van mijn leven, begin ik te beseffen dat dat met paaseieren smoefelen misschien wel wat van hetzelfde is. Ik heb al veel paaseieren gesmoefeld, ge wilt het niet weten! (ooit eens zoveel fondant dat ik zo wit was als een hoopje maden, en ze zeker tien jaar niet meer at)
• Los daarvan organiseerden we hier onlangs eens een Werk&Leven-dinertje mét de hubsters, die elkaar nog maar twee seconden in levenden lijve hadden gezien. Dat viel mee, en ooit gaan we Youri ervan kunnen overtuigen om naast sound engineer ook eens gast/co-host te zijn. Ooit. De dag na ons dinertje ging ik met vriendin J. belachelijk vroeg op pad om 29 kilometer te gaan wandelen met wandelclub Nooit Moe Boezinge. Wat een leven.
• Het was warm weer, en ik besliste dat ik me dit jaar niet druk ga maken over mijn benen en of die niet te lelijk zijn volgens andere mensen om rokken te mogen dragen. Wereld, ge zult met mijn benen moeten leven, ik ben te oud geworden om me nog bezig te houden met of dat wel aanvaardbaar is. Weer een zorg minder.