Twee jaar en vijf maanden, dames en heren. <3 Tussen het constante zagen, zeuren en wenen omdat heel de wereld tegen hem is door zei hij ook nog de volgende dingen:
- “Waar is de kleine oedelbeer nu?“. (Dexter ontdekt de troetelbeertjes op Netflix)
- “Bollie! Komen!“. (nadat papa! komen! niet snel genoeg werkte naar zijn zin)
- “Het hondje moet stilletjes lawaai maken he oma“. (Oma heeft last van hoofdpijn)
- “Ik mag niet sputen he mama“. (Dexter drinkt van zijn beker, en mixt spuwen met spuiten)
- “Ik heeft een kluffel gegeven en allemaal is blij!“. Zat de wereld maar zo in elkaar, knuffelbaby.
- “Ik ben een beetje ziek, ik wil naar het ziekenhuis met de ziekenwagen”. Dexter heeft gevoel voor drama.
- “De blaadjes vallen omdat het heps is“. De vier seizoenen volgens Dexter.
- “Ik wil tekenen met een stips.”
- “Ik wil naar Kaatje kijken.” “Neen jongen, nu niet”. “Als ik ween mag ik naar Kaatje kijken.” *zucht*
- “Oei, jij bent nat. Hoe komt het?”. “Ik heb gespleet”. Gezweet, dus.
- “Wat doet Kelly nu?“. Nadat ik mijn telefoon opnam met ‘Met Kelly’.
- “Mama is een kleine baby“. En daar dan ongelooflijk hard om schateren.
- “Mijn handje doet pijn.” “Wie heeft dat gedaan?”. “Niksmand.”
Meer Dexter spreekt?
Dit is deel 1, en dit deel 2.
Dit deel 3, en dit deel 4.