Tag Archives: review

We <3 het Yper Museum (and so will you)

IMG_0331Wie aan Ieper en musea denkt, kan moeilijk om het In Flanders Fields Museum heen. Hoewel, ik herinner me het moment waarop ik in mijn eerste jaar journalistiek een presentatie over mijn stad moest geven, en iedereen (ja, zelfs die skater uit Genk) er al was geweest, behalve ik. Awkward. Maar dat heb ik later ruimschoots goedgemaakt.

Het In Flanders Fields Museum is altijd de moeite, als Ieperling mag je daar gratis binnen, en met een zoon die nogal aan de leergierige kant is (laat dat mijn understatement van de eerste maand van 2019 zijn) is het altijd een mogelijke trip bij regenweer. Sinds een paar maanden hebben we nog een bijzonder leuke optie: het Yper Museum. Een gloednieuw museum dat knal naast het IFFM ligt, en de geschiedenis van de stad belicht, naast die van de Eerste Wereldoorlog.

IMG_0332

Het resultaat is een modern museum dat wat doet denken aan het eerste, maar tegelijk een tegenpool is. Niet het donkere van de oorlog, maar het vrolijke en kleurrijke van een stad die zich al eeuwen op allerhande manieren heeft weten terug te plooien. Een veerkrachtige stad met negen levens, zoals het zo mooi wordt verwoord, verwijzend naar onze liefde voor katten. (allez, toch sinds we gestopt zijn met ze levend van de Lakenhalle te gooien en overgegaan zijn op pluche. Sorry voor alles)

IMG_0347

Dexter en ik zijn ook nogal zot van de enorme collectie insignes die gevonden werden aan de Verdronken Weides in Ieper. Supercool om naar te kijken. Zot gedetailleerd ook, van die middeleeuwers. Onze welgemeende complimenten daarvoor.

IMG_0336

Het museum is leutig (echt waar, ik heb nog nooit zoveel gelachen in een museum), het is boeiend, er zijn geweldig veel interactieve elementen voor kinderen (de riolen van de oude stad uitspoelen for the win!), die er ook een zoektocht naar katjes kunnen doen die overal verstopt zitten, en aan het einde een cadeautje mogen kiezen. Altijd een succes bij die van mij. Ook de recente geschiedenis krijgt er een mooie plek, waardoor ik altijd nostalgisch en vol #ieperliefde buiten stap.

IMG_0339

Ik ben er ondertussen een keer of vijf geweest, en niet alleen omdat mijn hoofd ook ergens op een computer met inspirerende Ieperlingen staat. (ja, ik heb daar languit over bericht in mijn dagboek)

IMG_0355

In elk geval: het Yper Museum moet op uw lijstje staan bij het volgende bezoek aan de stad. Beloof het mij, ge zult het u niet beklagen.

Volgende week zijn ze even dicht, daarna weer elke dag open van tien tot zeventien uur, behalve op maandag. Alle info over het museum vind je hier. Op zoek naar andere toffe plekken in Ieper? Ik heb ooit eens een lijstje gemaakt met zestien tips om je bezoek aan Ieper nog leuker te maken. 

Als lilith maar tien kookboeken kon meenemen naar de nieuwe crib, dan waren het deze

shutterstock_558854719Eerst en vooral: een dikke merci voor alle tips rond verhuizen. Ik heb er al behoorlijk wat uitgehaald. Die kodiboxen gaan we proberen, lijkt me verdraaid handig. Net als een hoop tips rond eten, wc-papier en andere dingen des levens en verhuizens.

Heel wat mensen raadden me ook aan om vooral veel weg te doen.
Dat komt goed uit, want daar ben ik al vele jaren mee bezig, inderdaad in aanloop naar een nieuwe, veel minder met brol gevulde crib.

Er zitten ook nog eens twee opruimrondes in het stappenplan dat Ilse voor me uitwerkte.
Een snelle, waarmee ik ondertussen klaar ben (alleen nog een rondje Kringloop te gaan), en een uitgebreidere. Mijn doel: een crib met veel en veel minder. Dat lijkt te gaan lukken. Misschien is dat nog het zaligste van allemaal: het gevoel dat ik eindelijk alle dozen vol nutteloze brol achter me zal hebben gelaten als we in onze blokkendoos aan het water trekken.

IMG_2240

Er komt geen boekenkast in onze nieuwe living.
Jep, geloof het of niet.

Ooit was mijn boekencollectie mijn pride and joy, maar die tijd ligt al weer lang achter me.
Ik herlees zelden of nooit en geef veel boeken weg.  Daarnaast doe ik van leve de bib en mijn Kindle.

Ultiem doel voor de volgende crib: nog ergens een plankje in een kast met mijn to read-hoopje in.
De boeken die gelezen zijn mogen dan systematisch weer naar een volgende eigenaar.

Ook wat kookboeken betreft wil ik niet langer in hetzelfde bedje ziek zijn.
Ik heb mezelf de vraag gesteld welke boeken ik niet zou kunnen missen, in plaats van welke mee mogen. Ik denk dat het er niet meer dan vijftien worden, en daarvan weet ik dat onderstaande tien zeker geselecteerd worden. Omdat het de boeken zijn waar ik altijd weer naar teruggrijp.

Deze boeken neem ik zeker mee:

IMG_2852
  1. Hoe te eten van Nigella Lawson
    Ik heb geen idee meer waar en wanneer ik het kocht, en elke keer ik het opdiep bedenk ik me dat ik niet goed snap waarom ik het heb gekocht, want het is zonder foto’s, en niet bepaald een kookboek dat ik snel zou kopen. Misschien heb ik het gekregen? In elk geval: merci aan diegene die het me dan gaf, want dit is een van mijn lievelingskookboeken ooit. Het dateert uit 2002, is goed geschreven en staat vol recepten waar ik vaak naar teruggrijp (de kip met citroen, de balletjes in tomatensaus, de petits pois à la française) en telkens ik er iets uit lees of klaarmaak heb ik maar een voornemen: dat vaker doen.
  2. Thuiskomen van Dorien Knockaert
    Ik heb er al over geschreven, hoe het laatste boek van Dorien zich razendsnel een weg wist te banen tot in de hoogste regionen van mijn kookboekenlijst. In februari schreef ik: “Ik kan dat boek niet voldoende bejubelen. Het is mijn lievelingskookboek van het moment, en als ik maar tien kookboeken mocht houden, dan was deze er zeker bij.” Bij deze. Het duurt soms van februari tot mei voor ik eens aan de blogposts toekom waar ik aan denk, maar al lang content dat het er überhaupt van komt.
  3. De moestuin van Mme Zsazsa
    Daar heb je Dorien weer, samen met Kim van Mme Zsazsa. Ook dit blijft een van mijn lievelingsboeken. Ik blijf het zot vinden, alle info die erin staat over groenten en moestuinieren, in combinatie met de heerlijke recepten van Dorien. Favorieten, you ask? De chocoladetaart met rode bietjes, waarvan ik altijd wel het recept naar iemand moet mailen als ik ermee uitpak, de frittata die nooit mislukt, en de lauwe aspergesalade van mijn dromen. Ondertussen al flink beduimeld ook, altijd een goed teken.IMG_2853
  4. Plenty van Ottolenghi
    Er zijn ook kookboeken die ik wil houden omdat ze volgens mij enorm potentieel hebben, ook al heb ik er nu ook weer nog niet geweldig veel uit gekookt. Lees honderd keer minder dan ik zou willen. Plenty van Yotam Ottolenghi is er daar zeker een van. Wat ik klaarmaakte was wel allemaal lekker. Denken we aan de pittige tofuvuurdraak die ik dringend nog eens moet maken, en de overheerlijke sobanoedels met aubergine en mango. Mijn toekomst is weer vegetarischer aan het worden, voel ik, dus ik ga deze weer wat vaker openslaan.
  5. Ons Kookboek van de kvlv
    Gekregen van mijn meme met kerstmis in het jaar dat ik alleen ging wonen, en ik kan daar geen afstand van nemen. Ik kook er ook best regelmatig uit. Als ik wafeltjes wil bakken met mijn nieuw wafelijzer, bijvoorbeeld, of op zoek ben naar een manier om een stuk vis te maken dat ik niet goed ken. Dus die mag mee. Wegens strepen ruimschoots verdiend.
  6. Keukendagboek van Nigel Slater
    Eerder een leesboek dan een kookboek, maar wel vol recepten. Ik ben een fan van Nigel Slater, zeker sinds ik hem eens mocht interviewen en het een innemend figuur bleek te zijn. En keukendagboek geeft mij zoveel inspiratie.IMG_2854
  7. Het saladeboek van Delicious
    Ik eet heel veel slaatjes, en ben altijd op zoek naar inspiratie zodat die meer inhouden dan sla met een paar bladen sla on the side. Dit boek is daar compleet de max voor. Al die mogelijkheden met groenten, dressings en krokantjes, ik word er elke keer vrolijk en geïnspireerd van.
  8. Een nieuwe kijk op eten van Anna Jones
    Ooit eens gekocht nadat Kim er enthousiast over schreef (en aumagad, hoe klein was Toni toen nog?!), als ik het me goed herinner. Echt een heel tof boek vol lekkere, vegetarische recepten. Toen ik nog niet ontdekt had dat aardappelen mij ziek maken (ik was wel ziek, maar wist niet hoe het kwam) at ik regelmatig deze heerlijke ovenschotel met aardappel en tomaatjes, maar nu dat niet meer tot mijn opties behoort ga ik me ook nog eens op de rest van het boek gooien.
  9. How to be a domestic goddess van Nigella Lawson
    Niet dat ik nog geweldig veel bak, maar we hebben hier echt al zo’n lekkere dingen uit klaargemaakt dat ik het gevoel heb dat er nog een hoop verborgen parels instaan die wachten om uit onze nieuwe oven te komen. Haar banana bread is heerlijk, net als de amandelcake waarmee Youri sinds jaar en dag weet te scoren.
  10. De kunst om goed te eten van Hemsley and Hemsley
    Mijn ondertekend exemplaar, na dat fijne interview in Amsterdam, om precies te zijn. Het is eens iets anders, met af en toe iets van vlees in. Eerder richting Pascale Naessens en paleo, en dat kan ook al eens boeiend zijn.

Man toch, na het schrijven van deze blogpost heb ik maar één goed voornemen: na de verhuis zo snel mogelijk in mijn nieuwe keuken vliegen om weer wat vaker te koken en iets nieuws te proberen.

Benieuwd naar de kookboeken die jullie voor geen geld ter wereld willen missen!

Volgens de nieuwe maar ondertussen weer ingetrokken regels voor zogenaamde influencers had de titel van deze blogpost moeten starten met een loeihard RECLAME. Niet dat ik dat niet wat kort door de bocht vind, maar jullie mogen zeker weten dat er partnerlinks instaan die verwijzen naar een website die mij een kleine verloning bezorgt als iemand een boek of iets anders koopt. Ge doet er, zoals altijd, mee wat dat ge wilt.

Tip: verpakkingsvrije winkel ‘Zonder Meer’ in Kortrijk

Johan vult mijn spaghettipot.

Johan vult mijn spaghettipot.

Een tijdje geleden maakte ik een stuk voor Feeling over minderen met het gebruik van plastic. Een avontuur dat de schellen van mijn ogen deed vallen, en dat eigenlijk pas echt aangenaam werd toen ik de eerste keer voet binnen zette bij Zonder Meer, een heerlijk winkeltje in Kortrijk. Eigenaar Johan stelt er alles in het werk om zijn waren zo verpakkingsvrij mogelijk aan te bieden. Een beetje zoals Ohne in Gent of Robuust in Antwerpen dus, maar zowaar in mijn buurt. Met wat goede wil.

Het is er klein, maar er is veel.
Rijen dispensers met noten, pasta, rijst en granen die je in zelf meegebrachte potjes mag doen die Johan weegt als je binnenkomt, zodat hij de prijs van het gewicht ervan kan aftrekken. Heb je niet gedacht aan potjes, dan voorziet Johan in verpakkingen zonder plastiek om je van dienst te zijn. Een waar walhalla voor iedereen die beseft hoeveel plastiek je uit de gemiddelde supermarkt sleurt als je er een kar eten gaat kopen (geloof me, het is erg).

zondermeerkortrijk2

Bij Zonder Meer koop je koekjes per stuk, net als chocolade op gewicht, iets waar de vele oudere klanten van Johan fan van zijn. Vroeger was het niet abnormaal dat je zelf je rijst kon scheppen in de winkel en maar met vijftig gram kon buitenstappen als je er maar zoveel nodig had. En bij Johan is dat net zo.

Ik vulde een herbruikbaar potje met heerlijke hummus uit zijn koelkast, kocht een paar glazen voorraadpotten die geweldig gaan staan in mijn nieuwe keuken, en had een heel fijn gesprek met een hele fijne mens.

zondermeerkortrijk3

Hij introduceerde me tot de tandpasta op een stokje, en mijn vaste blok shampoo van Lamazuna waar ik zwaar fan van ben. Dankzij hem zit ik ook aan de menstruatiecup, en ook al twijfel ik of een blogpost over mijn regels echt iets is waar de wereld op zit te wachten, ik ben er zo ongelooflijk enthousiast over dat ik het minstens overweeg, in de komende veertig dagen. Geen zever: beste ooit.

Johan en zijn winkeltje, ik ben zwaar fan.
Mocht er een Zonder Meer in Ieper zijn, ik liep er de deur plat met mijn pottekes.
Ze hebben ook een webshop. 

zondermeerkortrijk4

Meer info: Zonder Meer, Rijselsestraat 51, Kortrijk.

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 8/40. 

Wat lilith las – maart 2017

watiklasAan het einde van elke maand deel ik welke boeken ik heb gelezen, en of ik ze goed vond of niet. 

Over de leesmaand maart kan ik kort zijn: het was een minstens even groot rommeltje als in februari. Ik weet niet zo goed waaraan het ligt. Ik kan me op dit moment niet goed concentreren op fictie, of ik vind geen fictie die me zo boeit dat ik geconcentreerd blijf. Veel non-fictie dus, al is veel ook weer een groot woord.

Het heeft vast ook te maken met het feit dat ik aan een nieuw boek bezig ben dat deze zomer al uitkomt, en waarover ik hier binnenkort eens het fijne vertel. Veel output zorgt bij mij voor weinig ruimte voor input. Het hoofd zit vol. Toch ben ik er op de een of andere manier in geslaagd om deze boeken uit te lezen:

  • De lijst van Yuval Abramovitz: las ik omdat ik Yuval kon interviewen voor een artikel in De Standaard Magazine. Het belangrijkste dat ik uit dit aangename boek oppikte was dat je luidop moet dromen in plaats van in stilte, omdat dat het veel realistischer maakt dat je ze ook echt weet waar te maken. Het boek inspireerde mij tot het maken van een lijst met honderd dromen, en een pagina in mijn bullet journal met “tien dromen voor de volgende honderd dagen”. En daar zijn er al enkele van waargemaakt. Boeiende materie, in elk geval.
  • A Room of One’s Own van Virginia Woolf: vorig jaar las ik “Mrs. Dalloway“. Ik genoot er zo hard van dat ik me toen voornam om me eens op het oeuvre van Virginia Woolf te storten. Dat was er nog niet van gekomen toen ik in de Ieperse bib “A Room of One’s Own” zag liggen. Het is een soort feministisch essay, gevuld met bedenkingen over vrouwen en hun plek binnen de literatuur. In die tijd nog vaak: de ruimte die ze leeg lieten binnen de literatuur, en de stereotiepe manier waarop ze vaak door mannelijke schrijvers in beeld werden gebracht. Ik vond het een ongemeen boeiend boekje, over hoe intellectuele vrijheid vaak te maken heeft met materiële zaken. Mijn respect voor Virginia Woolf is er alleen maar groter door geworden.
  • Gratitude van Oliver Sacks: ik wilde al heel lang iets van Oliver Sacks lezen, en dit boekje met vier essays die hij schreef voor de New York Times nadat hij in 2015 hoorde dat hij ongeneeslijke kanker had leek een boeiend begin. Dat was het ook, alleen was het wel zeer kort, met amper 64 pagina’s. Wat wil zeggen dat het naar meer smaakte. Binnenkort dus graag meer van Oliver Sacks, tips welkom.
  • Mindful Mama@work van Iris Bouwman: zoals zo vaak een van de boekjes die mijn aandacht trokken in de bib. Deze mama is niet zo mindful op dit moment omdat ze zoals altijd een beetje verzuipt in haar werk. Ik werk eraan, echt waar. Denk ik. Dit boekje kwam op het goede moment om me van wat tips te voorzien over ademhalen en neen zeggen en rust vinden in de drukte van elke dag. Geen wereldschokkende inzichten, maar wel graag gelezen.

Op dit moment ben ik Gretchen Rubin’s Better than Before in stukken en brokken aan het herlezen omdat ik het in vertaling zag liggen in de bib. De bib van Ieper, wat zou ik zijn zonder?

Het brengt me op 12 uitgelezen boeken voor 2017. Properkes op schema.

Deze boeken las ik in januari.
Deze boeken las ik in februari.
Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!

Op naar een nieuwe leesmaand! Heb jij leuke dingen gelezen? Deel het dan in de reacties hieronder! 

Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!

lilith loves Oostende: Spiekpietjesexpo en Er Was Eens

loveoostende_tftc15Soms valt er opeens iets uit de lucht op een moment dat het absoluut niet tegensteekt. Na een intensieve periode was daar plots een uitje naar Oostende en meteen ook de eerste keer op hotel met Flo. We zagen daar niet veel miserie in aangezien zowel zij als haar broer behoorlijk goede slapers zijn. Haha. Lees gerust verder voor het dolle vervolg op die gedachte.

Maar goed, Oostende dus. Op de eerste dag van de herfstvakantie begon daar de Spiekpietjesexpo in Fort Napoleon. Dat was vorig jaar al een succes met een kind en eentje in foetusvorm in mijn buik, en ook dit jaar was het ontbijt bijzonder geslaagd en liepen er zelfs nog meer bloggende mama’s rond dan de vorige keer. Om maar te zeggen dat er een fotootje of zevenhonderd werd genomen.

loveoostende_tftc4

Het is met een nieuw verhaal, weer net zo leuk en fijn getekend als de vorige keer. loveoostende_tftc14Blogosfeer next generation, met Emil van Josie. Bloeit daar iets moois?

loveoostende_tftc19

Ha!

loveoostende_tftc13Laat u niet misleiden door zijn “Ik ben vier en ik vind het maar halfzijngat“-gezicht, Dexter vond de zoektocht net zo leuk als vorig jaar. Een aanrader, vinden wij.

Tot onze vreugde bleken de onheilsberichten die we voor vertrek hadden gelezen over mist en druilerig helemaal niet waar toen we Fort Napoleon uitstapten. Wij dus naar zee, wat maar een paar meter verder is dus no biggie.

loveoostende_tftc17loveoostende_tftc16loveoostende_tftc12

We kwamen ook nog eens Oon met haar bende tegen, en ik bedacht me dat ik snapte waarom zij zo vaak mogelijk vanuit Gent naar zee trekt. Wat een zaligheid, daar. En dat ik er te weinig kom, de laatste maanden. En dat het kalme stuk aan Fort Napoleon iedere keer weer zo’n verademing is. Zeker met een dochter die rustig in slaap wordt gewiegd in de Bondolino, en op die manier ook ineens haar middagdutje met zeelucht wist te combineren.

Daarna zijn we iets gaan eten in ’t stad, checkten we in in ons hotel, en omdat het ondertussen een mooie zomerdag was geworden waar jassen en mutsen echt serieus te veel aan waren trokken we ineens door naar het Leopoldpark, waar gisteren Er Was Eens opende, een sprookjespark waarin behoorlijk wat te beleven viel. En gratis! Wij keken onze ogen uit, en bleven lang hangen wegens terrasje eind oktober en een zeer leuke, magische sfeer.

loveoostende_tftc10loveoostende_tftc18loveoostende_tftc11loveoostende_tftc9

Ondertussen deed Flo een geweldig lange dut in de buggy (absoluut geen klachten over Flo) en dus konden wij nog een wandeling langs de dijk doen waar iedereen van 50 plus die zich in een perimeter van tien kilometer rond Oostende bevond ook heen was gekomen om een plek op een van de bankjes in de zon te veroveren. Alsof de dag nog niet leuk genoeg was (Dexter: “Ik vind vandaag de allerleukste dag“) was er ook nog eens Oktoberfoor in Oostende. Mijn kinders vonden dat bijzonder de max.

loveoostende_tftc8loveoostende_tftc7Zo ziet mijn dochter eruit als ik net mijn koude handen in haar gezicht heb geduwd omdat ik haar zelfs niet wakker kreeg met de beats van de kermis. Goeiemorgen Flokie.

En toen moest het beste moment van Dexter zijn dag nog komen. Een lunapark met een spel van Jurassic Park waarin je stoute triceratopsen mocht doodschieten! Ik vond dat een beetje zielig, want iedereen die iets van dino’s kent weet dat triceratopsen best meevallen qua stoutheid, maar het waren blijkbaar “speciale rode”. Oké dan. Flo en ik gaan hier wel even wachten. En een beetje met onze ogen rollen naar elkaar.

loveoostende_tftc6img_3502

Ken je dat, dat je aan het einde van een dag plots denkt: maar man toch, zie ons hier lopen. Met vier, in een perfect gouden avonduur, na een belachelijk fijne dag. Ik had dat gisterenavond.

loveoostende_tftc3

Omdat een mens ook niet al te hard moet beginnen zweven volgde er gelukkig ook nog een chaotische episode op onze hotelkamer waarbij kind 1 hysterisch begon te huilen omdat hij bang was voor het gesnik in de slaap van kind 2, waarbij kind 2 uit die slaap ontwaakte en nog hysterischer begon te huilen, waarna heel het hotel in mijn hoofd met de schedel tegen de slaapkamermuur begon te bonken van miserie. Herhaal dat een keer of vier, elke keer als moeder haar hartslag net voldoende was gezakt om niet meer in een hoekje van de kamer in foetushouding “Ten minutes to Wapner” te liggen herhalen tot het over zou zijn. En toen moest Dexter zijn al dan niet imaginaire oorproblematiek nog beginnen.

loveoostende_tftc2Meest wazige foto ooit op mijn blog om de sfeer van het moment te kaderen.

Maar we hebben het overleefd. En ’s morgens kon Flo weer lachen, en was er ontbijt.
Het was geweldig.

loveoostende_tftc1

Merci aan Visit Oostende en Walkie Talkie voor de uitnodiging, en hotel Mercure Oostende voor de fijne ontvangst. Nogmaals sorry aan de mensen die naast ons sliepen en die zo vriendelijk waren om niet op de muren te bonken. Of het moet zijn dat we het niet hebben gehoord door ons eigen lawaai.

Alle info over de herfstvakantieactiviteiten in Oostende staat hier.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

lilith wil al haar geld naar de zanger gooien

wannescappelle_yprianaHet was allemaal stomweg gekomen. Ik had Het Zesde Metaal nog eens gezien op een klein festivalletje in mijn stad aan het einde van de vakantie, en voor de zoveelste keer beseft dat ik een überfan ben van Wannes Cappelle en alles dat hij doet. Drie dagen later zag ik een poster in de bibliotheek, en omdat ik geen zin had om weer na te denken over babysits en met de jaren steeds meer kan genieten van dingen alleen doen checkte ik bij mijn lief of hij het zag zitten om de avondshift alleen te draaien. No biggie, aldus mijn lief.

img_2298

En dus bleek ik gisteren zowaar op de eerste rij te zitten, met een vriendin naast mij wiens man ook een ticket voor haar alleen had geboekt en dat toevallig net naast de stoel van mij had gedaan. Wat zijn de kansen? Op schoot bij Wannes en de geweldige harmonie Ypriana had ik een van de beste avonden in lang.

Ik kan er niet over wat een talent die kerel heeft. Hoe hij snaren raakt zonder daar luid voor te moeten roepen. Hoe alles even hard aankomt met een klein gitaartje als onder begeleiding van een enorme harmonie. Al moet ik wel toegeven dat ook die harmonie zo indrukwekkend was, en de arrangementen alleen al voldoende waren om stil achter te blijven. En het hielp ook dat hij begon met het nummer dat al weken in mijn hoofd leeft, mijn persoonlijke anthem voor een mildere herfst.

‘ik e geleerd oe da j’ook kiest
daj soms wind mee et en soms verliest
’t is gin getie da ‘k nie kan keren
toont mie uw foutn en ‘k ga u leren
dat ’t gine mens is die nooit faalt
die zonder blinn’n de mete haalt
och, ge moet da toch nie verduken
aj een kop et kunjem stuken

Het is zo belangrijk in deze tijden, dat er mannen en vrouwen zijn die iets in woorden kunnen gieten op een manier waarop het ons bereikt. Iemand die iets uit kan leggen zodat het aankomt waar het moet aankomen. Echt, in ons erte, zoals Wannes zou zeggen. Niet een beetje, maar als een stomp. Of als een duwtje. Zonder dat alles hopeloos moet zijn, want dat vind ik misschien nog het machtigste, hoe wat hij doet nooit belerend is, en het altijd ook wel hoopvol en sympathiek blijft. Zelfs als hij een ietwat fout mopje maakt over de Eerste Wereldoorlog. Misschien net dan.

Soms heb ik het lastig, als ik post dat ik een artikel heb geschreven voor de krant die die dag in de winkel ligt en mensen bijna in dezelfde seconde vragen “Nergens gratis te lezen online?”. Dan denk ik: maar lieve vriendjes en vriendinnetjes, zo werkt het niet. Dit is mijn job, ik verdien mijn geld doordat jullie betalen om mijn teksten en die van anderen te lezen. Oké, hier gooi ik het er gratis op, en misschien heb ik het zo uitgelokt, maar als jullie niet meer willen betalen voor wat ik schrijf, dan houdt het allemaal zeer snel op.

En dus wilde ik gisteren zeven cd’s kopen van Wannes en Het Zesde Metaal, als het niet was dat ik zijn cd’s al had. Vond ik dat we hem al ons geld zouden moeten toegooien, omdat mannen die naar de stad komen om pleisters op onze harten te plakken in deze tijd veel te ondergewaardeerd zijn.

Hun nieuwe komt in november uit, en nadat ik gisteren de titelsong “Calais” hoorde en mijn keel dichtsnoerde omdat het zo aankwam kan ik eigenlijk niet wachten. Tot dan gaat al de rest van mijn collectie voor de honderdste keer op repeat.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Getest: twee boeken tegen kinderverveling (+ een giveaway!)

happykids_mijnkindverveeltzichnooit

Het moederschap heeft mij veel dingen geleerd. Er is belangrijke nieuwe kennis, zoals waar ik in een straal van honderd meter rond de markt van Ieper een ververskussen kan vinden. Er zijn nieuwe skills, zoals een kleuter eenhandig helpen met het dichtritsen van zijn broek terwijl ik ondertussen een tutje in de mond van zijn zus die mijn andere hand bezet houdt pop met mijn eigen mond. Er zijn er al voor minder bij Cirque Du Soleil binnen geraakt, heb ik horen vertellen. En ik ben ook beter geworden in me niet opwinden in situaties waarbij mijn kind “superdringend naar het toilet moet komaan mama ik ga in mijn broek plassen!!” en me dan nog vijf minuten laat wachten aan de trap omdat hij onderweg naar het toilet nog drie keer afgeleid wordt door een speelgoedauto/triceratops/stukje plasticine. Classic Dexter. Tegelijk is het moederschap ook een lange reeks confrontaties met talenten die ik niet bezit, en een daarvan is “spelen met het kind”.

Ik ben niet zo’n speler, geloof ik. Als kind al niet. Van zodra ik drie letters na elkaar kon lezen zat ik te lezen. Ik heb een paar weken in de jeugdbeweging gezeten maar mijn hart lag nooit bij de spelletjes die daar tot in den treure werden gespeeld, waardoor ik me er werkelijk geen enkele meer kan herinneren en een repertoire heb dat bestaat uit tikkertje en verstoppertje. Soms durf ik zelfs daar de spelregels van vergeten. Als Dexter aan mijn been hangt omdat hij niet weet wat gedaan en “niet meer graag met zijn speelgoed speelt“, dan kom ik meestal niet verder dan “Zal ik anders nog eens een kleurplaat van een dinosaurus printen van op tinternet?“. Neen, er is absoluut geen kleuterleidster/chiroleidster/andere vorm van leidster aan mij verloren gegaan.

En toch is het binnen acht weken al weer grote vakantie. Ik ben amper bekomen van het nieuws dat de crèche vier weken sluit op het moment dat ik net weer aan de slag ben als kleine zelfstandige. Allez, bekomen is een groot woord, ik ben ongeveer gestopt met wenen en verkondigen dat ik niet weet hoe we dat weer gaan oplossen. De opvangpuzzel is ondertussen gelegd (en neen, dat is gene gemakkelijken hier, in het verlengde van onze eerste moederdag zonder iemand om iets voor te kopen), en als ik er zo snel naar kijk komen er toch weer flink wat weken aan waarin het oudste kind al eens geëntertaind zal willen worden.

Ik weet het allemaal wel, we moeten ons van Dirk De Wachter met zijn allen meer vervelen want dat is goed voor de creativiteit, maar toen maar liefst twee uitgevers polsten of ze mij een anti-verveelboek mochten opsturen zei ik voor de zekerheid toch maar van yes. Het ene boek, “Happy Kids- Heerlijke echte kinderdingen voor elke week van het jaar” is van de hand van collega-blogster Lobke Gielkens, die qua boekenoutput miljaar niet slecht bezig is.
Het andere, “Mijn kind verveelt zich nooit- 150 topideeën voor saaie momenten” werd geschreven door Sarah Devos, die qua boekenoutput precies ook al niet slecht bezig is. Beide boeken vertrekken vanuit dezelfde gedachte (“Hoe hou ik in godsnaam mijn kind bezig?“) maar verschillen behoorlijk in stijl en uitwerking.

Deze pagina’s komen uit het boek van Lobke:

happykids1 happykids2

En dit is de stijl van het boek van Sarah:

mijnkindverveeltzich2mijnkindverveeltzich1 Ik heb uit beide boeken al best wat leuke ideeën gehaald, en denk dat ze de komende weken nog serieus van pas zullen komen. Bij Lobke zijn dat er wat mij betreft vooral voor tripjes, omdat de focus van haar boek daarnaast eerder op DIY voor gemiddeld handige mama’s ligt en ik erom bekend sta mezelf al in gevaar te brengen als ik nog maar in de buurt van een kinderschaartje kom. Begrijp me niet verkeerd: de projecten zien er echt de max uit, maar zijn niet haalbaar voor mijn extreme linkerhanden. Om u gerust te stellen: ik was die ene vrouw in België die zelfs niks uit wist te vreten met het naar het schijnt ongelooflijk doenbare Allemaal Rokjes van Mme Zsazsa. Het ligt allemaal aan mij. Ik maak altijd alles kapot.

Bij Sarah vond ik heel wat leuke en originele ideeën voor spelletjes, al dan niet voor onderweg. Het inspireerde me afgelopen weekend tot iets met water en gooien en de papa moet maar even meedoen terwijl ik met Flo in de zon lig, oké? IK NEEM WEL FOTO’S.

mijnkindverveeltzichnooit meisjemetzonnehoed

Ik kan uit beide boeken direct een omvangrijk lijstje samenstellen met allemaal dingen die ik nog wil doen, zien en spelen, dus volgens mij geen slecht idee om er als ouder van jonge kindertjes minstens één van in uw bibliotheek te hebben staan. Of het zou moeten zijn dat jullie zelf ontploffen van de goede spelideetjes, natuurlijk. Dan hef ik het zonnehoedje van mijn dochter voor u op en zeg ik respect en tabee!

Fijn nieuws zo met de hete adem van de zomervakantie in onze nek: ik mag twee exemplaren van Happy Kids weggeven. Het enige dat je hoeft te doen is hieronder posten met welk spelletje jij je als kind het beste kon amuseren, en dan trek ik donderdagmiddag om twaalf uur de twee winnaars. Zij worden gemaild met het heuglijke nieuws. Veel succes!

Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!

lilith geeft weg: een kookboek met eten dat je kinderen echt willen eten

relaxmamaKoken, ik doe dat echt machtig graag. Alleen tempert mijn enthousiasme behoorlijk als het voor mijn zoon is. Ik hoor van veel mensen dat hij een gemakkelijke eter is, zelfs best veel dingen met eerder lastige smaken eet voor zo’n jong kindje (hij zou zich te pletter eten aan ansjovis, bijvoorbeeld) maar ik vind hem toch nogal een ondankbaar publiek. Wispelturig, ook. De ene dag is hij wild van zalm, maar dat kan een week later helemaal omslaan, altijd net als ik zelfzeker aan kom zetten met wat in mijn hoofd wel zijn lievelingsmaal moet zijn: zalm met kerstomaatjes en pasta. Plots lust hij dan geen zalm meer, vindt hij kerstomaatjes iets voor regelrechte losers, en pasta, dacht ik echt dat hij nog pasta lust? Baha, moeder, vergeet nooit les nummer één: nooit zeker van jezelf zijn in het bijzijn van een kleuter. Al helemaal niet als het om eten gaat.

Ik weet het, ik moet hem alles voorzetten. Van asperges tot schorseneren met lever en spruitjes met varkenspoten, in plaats van enkel naar zijn gekruld neusje te koken. Alleen, mijn man is al zo’n slechte eter dat ik het soms gewoon niet aankan om weer een bord vol onaangeroerd voedsel richting de keuken te moeten brengen. Meteen ook de reden waarom Dexter op school warm eet: daar eet hij veel meer en makkelijker dan bij mij, omdat hij daar minder makkelijk durft te zeggen dat ze het weer mogen meenemen richting van waar het gekomen is. Het is niet dat ik me bij dingen neerleg, trouwens. Ik schotel hem met de regelmaat van de klok verse soep voor, en ik ben vreselijk enthousiast over groenten en fruit, en dat werkt wel. In fases. Toen de mensen van Uitgeverij Snor me voorstelden om het boek “Relax mama! In de keuken” op te sturen dacht ik evenwel: “YES PLEASE!”. De belofte dat er gerechten in het boek staan die gelust worden door andere kinderen is een USP om u tegen te zeggen, merkte ik aan mijn overslaand moederhart. Stel je voor, maat, dat zo’n geluk je zomaar zou overvallen: een kind dat met smaak eet wat je hem net hebt voorgezet.

In het boek drukken ze het zo uit: “recepten die niet té spannend zijn, maar ook weer niet zo saai dat je eigen smaakpapillen afsterven”. Het zijn allemaal recepten die schrijfster Elsbeth verzamelde door middel van een oproep op de Facebookpagina van de Club van relaxte moeders. Succesrecepten van andere moeders, onderverdeeld in categorieën als “lekker makkelijk”, “throwback thursday” en “thank god it’s friday”. Sommige dingen zie ik Dexter best zonder al te veel miserie binnenspelen. Spaghetti met ballen, bijvoorbeeld, of chili con carne, zonder de guacamole (die hij zeker “dat groen” zou noemen). Met de geroosterde tomatensoep en de tajine met gehaktballetjes zie ik het ook goedkomen, en de visburgers moet ik gewoon proberen, al is het om ze allemaal zelf binnen te spelen als Dexter ze toch niet zou lusten. Zo lekker zien ze eruit. Andere zaken zie ik minder snel gebeuren: pannenkoeken met geroosterde groenten, om maar iets te noemen, net als naanpizza met courgette en geitenkaas. Al zou ik het misschien gewoon moeten proberen.

Of de belofte van het boek volledig wordt ingelost durf ik niet te zeggen, want ik heb het zelf maar pas en heb nog maar één gerecht kunnen maken. En misschien heb ik wel voor een gekozen waarmee het bij Dexter erg makkelijk scoren is, ik geef het toe, maar het was een behoorlijk intensieve week. Dan mag dat. Wat zeg ik? Dan moet dat soms. Dexter was er in elk geval enthousiast over, en Youri ging voor een extra portie. Ha!

relaxmama2

Pasta met ricotta en tomaat

Nodig voor vier personen:

  • 1 el olijfolie
  • 1 ui, gesnipperd
  • 1 teen knoflook, fijngehakt
  • 1 rode peper, zaadlijst verwijderd en fijngesneden (deze had ik niet in huis, en misschien goed ook, want Dexter kan nog niet zo heel goed tegen spicy)
  • 150 ml tomato frito of andere gladde tomatensaus
  • 125 g ricotta
  • 350 g orechiette (oortjespasta)
  • enkele verse basilicumblaadjes

Verwarm de olijfolie in een wok of hapjespan. Fruit ui, knoflook en peper tot de ui goudgeel is; pas op voor aanbranden. Roer de tomatensaus en ricotta erdoor, breng op smaak met peper en zout, draai het vuur uit en houd warm.

Kook intussen de pasta volgens de aanwijzingen op de verpakking. Giet de pasta af, houd 1 soeplepel vocht achter. Roer de pasta en het kookvocht door het tomaat-ricottamengsel en schep direct in kommen. Garneer met basilicum. Lekker met een groene salade.

——

Er staan trouwens lang niet enkel recepten in het boek, maar ook tips van en interviews met gezinscoaches en deskundigen over alles dat je kunt bedenken binnen de context van met kinderen eten en aan tafel gaan. Het is allemaal zeer leuk, speels en vlot gelay-out, en nodigt dus echt uit tot lezen en bladeren. Daarnaast bevat het ook de nodige humor, zoals een zot herkenbare keukentafelbingo (“kind heeft klachten over ‘dingetjes’ in het eten”), en barst het boek uit zijn voegen van de relativerende schouderklopjes. Neen, het hoeft niet elke dag goed te gaan, en ja, je mag jezelf al eens een kanskaart geven waarop bel 0900-PIZZA staat. Hou ik van.

Wil je graag een exemplaar van “Relax mama! In de keuken” winnen? Post dan in de reacties hieronder met welk gerecht jij altijd weet te scoren bij kinderen. Ik trek op woensdagmiddag twaalf uur twee winnaars, en die krijgen een mailtje om te melden dat ze gewonnen hebben. Veel succes!

Waarom ik iedereen een Kindle aanraad (en daar nochtans niet voor betaald word)

levedekindle1Soms wou ik dat ik een percentje kreeg op het aantal Kindle e-readers dat onder enige invloed van mijn enthousiasme is aangeschaft. Het zou in de laatste vijf jaar vast een bedrag betreffen dat stevig genoeg aantikt om elke maand een nieuw boek te kopen, en ik heb nochtans totaal geen deal met Amazon, de verdeler van de beste e-reader die ik al ooit onder ogen kreeg. Ik ben gewoon zeer enthousiast.

Sinds ik vijf jaar geleden mijn eerste Kindle kocht en ik op kerstmis van 2013 compleet onverwacht een nieuwe Kindle Paperwhite onder de neus kreeg geschoven van mijn beste man ooit heb ik hem altijd bij mij. Dat is namelijk de magic van de e-reader: dat dat even veel blijft wegen, al staan er honderd boeken op (ik las ergens dat er iets van drieduizend boeken op passen, crikey), en je hem daardoor op elk leeg moment uit je handtas kunt toveren om te beginnen lezen. Al is dat rechtstaand op een perron, met één hand.

levedekindle2

Mensen die mij kennen weten dat je mij met weinig zinnen harder de kast op kunt jagen dan “Jamaarja, ik lees niet graag op een computerscherm“, “Ik vind zo’n tablet/iPad toch niet hetzelfde als een echt boek“, of “Ik heb een e-reader die ook films kan afspelen, maar ik gebruik hem niet want ik lees er niet graag op“. Om er maar enkele te noemen. Omdat ik het heb beloofd: een paar misverstanden die ik graag de wereld uit wil helpen, en ergens tussen de lijnen wat tips voor mensen die overwegen om een e-reader te kopen en wat gefanboy richting mijn Kindle, waarvoor mijn excuses mocht ge minstens even zot zijn van uw Kobo of Samsung en vinden dat ik een te duidelijke voorkeur heb. Dat is namelijk helemaal waar. Dit is geen objectieve review, maar een door een erg verliefde bril.

Dit heb ik te melden:

Een e-reader is geen tablet, en niet elke e-reader is een goede e-reader. Een e-reader lijkt van ver wel op een tablet, dus ik snap de verwarring, maar je leest op een zwart-wit scherm met digitale inkt. Dat leest even vlot als een gewoon boek, iets dat je moet gezien hebben om helemaal te kunnen snappen wat het verschil is. Een tablet schijnt constant wit licht in je ogen, wat ze erg moe maakt. Een Kindle of andere e-reader heeft geen nood aan zo’n verlichting, wat de leeservaring veel aangenamer en minder vermoeiend maakt. Er bestaan behoorlijk grote verschillen tussen e-readers. Als ik mijn Kindle vergelijk met de andere die ik al in handen heb gehad dan valt me vooral op dat het scherm sneller reageert en de letters er beter uitzien. Tegelijk ben ik ervan overtuigd dat ook een Kobo of een Samsung hun kwaliteiten hebben, maar kijk, ik ben zo verknocht aan mijn beestje dat er veel moet gebeuren voor ik nog overstag ga voor een ander merk. En ik ben niet de enige die het zegt: de Kindle Voyage wordt op dit moment door heel wat tech sites aanzien als de beste e-reader die er is. Michel Vuijlsteke had al elke Kindle die er was, en heeft nu dus ook de Voyage. Op zijn blog vind je veel meer informatie dan ik ooit zou kunnen verschaffen.

Hoe meer hij kan, hoe beter? Niet in dit geval. Een e-reader die kleuren kan weergeven of filmpjes kan afspelen is een tablet. Leuk hoor, allemaal, maar ik wil een goede leeservaring, en daar heb je e-paper voor nodig. Op e-paper kan je enkel tekst inladen, geen filmpjes. Wat mij betreft is het dus het ene of het andere, meteen ook de reden dat ik geen Kindle Fire zou moeten hebben. Dat is namelijk wel gewoon een tablet. Het is wat mij betreft ook gewoon heel fijn dat een Kindle geen notificaties vanuit je mailbox of Instagramaccount doorstuurt. Lezen es lezen. Er zijn al genoeg notificaties op andere plaatsen.

Hoe minder schermen, hoe liever, hoor ik soms. Misschien, maar op het scherm van een Kindle lezen is echt een hele andere ervaring dan op een computerscherm of het scherm van uw smartphone. Je ogen worden er zoals gezegd niet zo moe van, en het is zelfs handiger om in fel zonlicht op een Kindle te liggen lezen dan in een echt boek, vind ik.
Doordat het scherm enkel werkt om de inkt te herverdelen over de pagina verbruikt een Kindle ook zeer weinig energie: ik moet hem een keer per maand herladen, en dat is het. Hij wordt nochtans zeer intensief gebruikt.

levedekindle3

Het is niet omdat je een Kindle hebt dat je geen echte boeken meer mag kopen. Mensen doen soms alsof het alles of niets moet zijn, merk ik als ze me ergens zien met een echt boek. (*blij ziejewelsnuivend* “Ha! Toch teruggekomen van de e-reader ja?” Euhm neen.) Ik lees nog regelmatig echte boeken. Soms omdat ik ze niet wil kopen op mijn Kindle omdat ze te specifiek zijn, of te niche. (kookboeken, koffietafelboeken, prentenboeken, of boeken waar geen e-readerversie van bestaat omdat ze te obscuur zijn, bijvoorbeeld) Soms omdat een vriendin me een boek in handen drukt dat ik zeker moet lezen, of omdat ik iets zie liggen in de bib dat me aanspreekt. Dat kan en dat mag nog steeds allemaal. Ik denk dat de verdeling bestaat uit 80 procent Kindle, 20 procent papier.

Het is niet omdat je een Kindle hebt dat je plots een lezer wordt. Soms krijg ik de vraag van mensen die zelden of nooit een boek ter hand nemen naar mijn ervaringen met e-readers. Ik geloof niet dat je door de aankoop van een e-reader meer gaat lezen als je niet graag leest, wie graag wil lezen vindt altijd wel een manier, ook zonder e-reader. Maar een e-reader maakt het voor een lezer wel veel makkelijker om een superenthousiast lezer te worden, daar ben ik het levende bewijs van. Sinds ik een Kindle heb lees ik altijd en overal.

Het is wel omdat je een Kindle hebt dat boeken kopen heel gemakkelijk wordt.
Misschien vaak ook gewoon te gemakkelijk. Het is echt kopen met een klik, eens je credit card gegevens gelinkt zijn aan de webshop van Amazon en je WIFI ter beschikking hebt. Je hebt er ook met 3G. Er is een ongelooflijk uitgebreide collectie Kindle boeken beschikbaar op Amazon, en als je liever in het Nederlands leest sinds enige tijd ook op Amazon.nl. Ik download zo goed als altijd eerst een gratis sample van een boek, nog zo’n leuke troef: van bijna elk boek kun je eerst een paar pagina’s lezen voor je beslist om er de rest van te kopen. Ik zorg dus altijd dat ik een tiental samples heb staan voor dode momenten. Gelukkig kost een boek op je Kindle doorgaans iets van de helft minder dan een echt boek, of ik was geruïneerd, ondertussen. Er zijn trouwens ook behoorlijk wat spotgoedkope of gratis boeken voor Kindle te vinden. Ik heb er totaal geen last van dat ik enkel boeken via Amazon kan kopen, want zoals gezegd is de collectie zo gigantisch dat ik er eigenlijk bijna alles op kan vinden. Radio 2 deed onlangs nog een vergelijking met enkele andere soorten, misschien interessant voor zij die twijfelen. Oh ja, mocht u eraan twijfelen: ik koop al mijn boeken. Punt. Ik heb ook graag dat mensen betalen voor mijn werk.

levedekindle5

Ik kan eindelijk iets doen met mijn aantekeningen. Ze doorlopen via een lijst die online staat, bijvoorbeeld, handig als ik op zoek ben naar inspiratie of een leuke zin. En zo zijn er wel meer leuke features: dat je op elk moment een woordenboek bij de hand hebt, een gemak als je net als ik bijna alles in het Engels leest en soms een woord tegenkomt dat je nog nooit hebt gehoord. Of dat je kunt zien hoe lang je nog nodig hebt om die laatste twee hoofdstukken te lezen.

Ik kan lezen terwijl mijn lief slaapt. Het lichtje van de Kindle Paperwhite vind ik een van de beste uitvindingen na de Kindle Paperwhite zelf. Zeker nu ik zwanger ben en mijn nachtrust lang niet meer zo kwalitatief is als weleer vind ik het een gemak dat ik een half uur kan liggen lezen met een klein lichtje waar niemand last van heeft. Ik weet niet waarom, maar vroeg in bed kruipen en in het pikdonker liggen lezen vind ik een absolute zaligheid. Veel leuker dan bij een nachtlampje.

Een Kindle is niet overal goed voor, en een tablet niet overal slecht. Ik ben een geweldige fan van mijn iPad, alleen niet om boeken op te lezen. Ik ben een geweldige fan van mijn Kindle, alleen niet om tijdschriften of PDF’s op te lezen, dat doe ik dan weer liever op mijn iPad. Het is vaak gewoon kwestie van de dingen te gebruiken voor de zaken waar ze echt goed voor zijn.

Laat je niet afschrikken door bestellen in Amerika. De grootste reden dat mensen uiteindelijk toch een andere e-reader kopen is -naast de kostprijs, al vind ik dat die heel goed meevalt voor wat je krijgt- het feit dat je hem nog steeds enkel in Amerika kunt bestellen. Ha, blijkbaar ook via amazon.de, bedankt Nele 2. ;) Ik had hem twee keer heel snel vanuit Amerika, en zonder enig probleem. Niks beangstigends aan, hier. Die Kindle die ik vijf jaar geleden kocht, die heb ik trouwens doorgegeven aan mijn broer, die hem nog steeds zonder problemen gebruikt. Daar is dus nog niks aan.

Update: Ha, nog beter. Je kunt hem volgens Nele hieronder in de reacties ook gewoon kopen bij Waterstones in Brussel. Merci, Nele!

Update 2: Ah neen, of toch niet meer, bedankt Tina!

Disclaimer: ik heb compleet geen technische achtergrond en spreek vanuit mijn ervaring, niet vanuit mijn expertise of gigantische kennis van e-paper of schermverlichting. Laat het mij dus zeker weten mocht ik hier kemels hebben geschoten, ik ga niet kwaad zijn.

Heb jij een e-reader? Ben je tevreden? Tips voor mensen die er een willen? Of zijn er zaken die ik niet heb behandeld? Ik lees ze graag in de reacties!

lilith test: ontbijtpakketten van The Breakfast Club

thebreakfastclubsmartmat1

Omdat ik mezelf na een jaar of drieëndertig een beetje begin door te hebben weet ik dat zware periodes bij mij een vorm van lichamelijke verwaarlozing triggeren die zich uit in allerhande dalingen (energielevels, motivatie, goesting, algehele vrolijkheid, zin om op te staan) behalve één: mijn BMI. Ik was zo hard niet van plan om dat weer eens te laten gebeuren dat ik van gezond blijven eten mijn prioriteit heb gemaakt. En omdat onlangs nog wetenschappelijk werd bewezen dat gezond eten dubbel zo gezond is als je het met je volgers op Instagram deelt kan ik ondertussen uitpakken met verschillende variaties van onderstaande belachelijk gezonde mozaïek.

collagegezond

Maar de laatste twee weken merkte ik dat de rek er toch ergens was uitgegaan. Dat er weer elke ochtend brood op mijn menu stond in plaats van flink en fruitig fruit, en dat de slaatjes en courgettenoedels (say whut?) van ’s middags ook weer plaats begonnen te maken voor vuile broodjes met mayonaise en een grote carbonara met extra carbs en kaas.

Al een geluk dat ik vorige week op een reddende engel in de gedaante van een Smartmatkoerier botste, die me op maandagavond een doos kwam toestoppen met ontbijt voor de rest van de week. Geen goddelijke interventie, maar wel een nieuwe dienst die ik maar al te graag wilde uittesten in de week van lancering. En dat heb ik me niet beklaagd.

thebreakfastclubsmartmat2

Het systeem van The Breakfast Club is net hetzelfde als bij de onderhand gekende pakketjes van Smartmat die je tegen betaling in de boodschappen voor je avondmaal voorzien. Je krijgt een doos waarin je al het nodige vindt voor ontbijt binnen een periode die je zelf kiest, en voor een aantal personen naar keuze.

thebreakfastclubsmartmat3

Mijn speekselproductie sloeg in elk geval op hol bij het openen van de doos. Al helemaal toen ik de recepten las op de mooie suggestiekaartjes die zijn meegeleverd. Alles met verse en biologische producten, die me zoveel zin deden kregen in de volgende ochtend dat ik op maandagavond extra vroeg en popelend in bed kroop. Is slaap immers niet de beste teletijdmachine richting ontbijt ever invented by man?

thebreakfastclubsmartmat4

Dit kan ik jullie vertellen na vier dagen gezond ontbijt op een plateautje.

1. Het komt natuurlijk niet echt op een plateautje, al zou dat pas helemaal de max zijn. The Breakfast Club, the butler edition. Toch heb ik genoten van het eigenhandig bereiden van mijn ontbijt, en het was nochtans niet dat ik ongelooflijk veel tijd had. Maar een paar aardbeien en een banaan blijken echt in geen tijd gesneden, havermout warmen duurt -wat er ook over wordt geroddeld- geen uren, en het is niet zo dat je om vijf uur uit bed moet om een eitje zacht te koken. Ik moest na een paar dagen serieus terugkeren op mijn idée fixe dat ik ’s ochtends echt geen tijd heb om een gezond ontbijt te prepareren. Dat heb ik namelijk wel.

2. Met een paar simpele maar goede ingrediënten kom je al een heel eind. Wat tikkeneikes, een pot goede yoghurt, twee soorten vers fruit en wat granola, en je slaagt er elke ochtend in om een ontbijt klaar te maken waar je in de Pain Quotidien stukken van mensen voor neertelt. De granola van The Breakfast Club is trouwens waanzinnig lekker. Net als hun zelfgemaakte confituur van framboos en gojibes. Mijn complimenten!

3. Voor de goedkoop moet je het niet doen, en dus is het wat mij betreft zeker niet voor elke week. Mijn YNAB-budget zou dat ook helemaal niet toelaten. Net als bij Smartmat is het systeem wel ideaal om inspiratie op te doen en eens iets klaar te maken waar je zelf misschien niet was opgekomen. Ook een heel leuk cadeau, vind ik, een week lekker en gezond ontbijt voor iemand die je graag ziet.

4. De service bleek weer even smetteloos in orde als ik al altijd van Smartmat gewend ben geweest. Ze leveren op het moment dat ze het beloven, laten je dat mooi op voorhand weten, en ik kreeg er deze keer zelfs een broodmes bij. Hoe tof is dat?

5. Met de ingrediënten in de doos doe je langer dan vier dagen. Mijn confituur was nog niet op, en mijn granola ook niet. Ik leerde nochtans dat je confituur ook perfect bij je havermout en yoghurt met fruit kunt doen als zoetmiddel. Hoe stoem is het dat ik daar zelf nog niet eens was opgekomen?

thebreakfastclubsmartmat5 thebreakfastclubsmartmat6thebreakfastclubsmartmat7

Conclusie na een week: ik vond het een heerlijkheid, en wou dat ik onbeperkt budget had zodat ik elke maandagavond zo’n doosje vol lekkers in de handen werd geduwd. In tussentijd keer ik nog regelmatig terug naar hun site om me te verlekkeren over hun heerlijke ontbijtrecepten, en misschien trakteer ik mezelf onder het motto #treatyoself wel nog eens op een doos in mijn verlof, binnen een paar weken.

De ontbijtpakketten van The Breakfast Club worden geleverd met een broodmes bij je eerste bestelling. Alle prijzen en keuzemogelijkheden vind je terug op de site.

Nog iemand die het systeem al heeft getest, toevallig? Of plannen heeft?