De Amerikaan naast ons, die gedurende de hele vliegreis had liggen snurken, opende zijn ogen net op het moment dat het vliegtuig over VenetiÎ vloog. ‘Daar ligt het’, dacht ik, met open mond koekeloerend door het kleine venstertje. Een massa water, en dan een stad, helemaal volgebouwd en bij de eerste aanblik al even surrealistisch als bij de laatste. De Amerikaan uitte zijn verbazing luidop: ‘Look, it’s the leaning tower!’ Zijn metgezellen knikten, eveneens onder de indruk. If this is Monday, it must be Italy.
Vanuit de lucht leek VenetiÎ niet eens zo heel ver van het vaste land af te liggen, maar vanuit de boot wilde de stad maar niet dichterbij komen. Gelukkig valt er in de lagune meer dan genoeg te zien: watertaxi’s (die eigenlijk gewoon peperdure speedboten zijn die mannen met een te hoog jaarinkomen en hun blonde, uit zonnebril opgetrokken deernes naar de stad sjeezen), lieflijke kleine eilandjes waarop ÈÈn villa staat, hier en daar een hoop kleine eilandjes die er ongebruikt uitzien, en water, enorm veel water. Telkens we ergens aanmeerden leek het alsof de boot tegen een rots onder de waterspiegel aanknalde en het geluid van krakend ijzer resulteerde in verschrikte blikken van de VenetiÎ-newbies die we toen met z’n allen nog waren. Een uur en vijfentwintig minuten later ging de eerste echte schok door de boot: vanaf het schitterende helgroene water komt het uitzicht over de aanlegsteigers van San Marco overdonderend aan. De toeristen staakten hun gefotografeer: zoveel schoonheid kan zelfs de beste camera niet vastleggen.
Tijdens het uitstappen kwam de tweede schok: VenetiÎ wemelt van de toeristen. Wemelen, met een heel erg grote w. Het San Marcoplein deed denken aan de dagen na de dood van koning Boudewijn, toen duizenden mensen hun vorst wilden gaan groeten. Het bleek de rij te zijn naar de ingang van de Basiliek. Geen enkele basiliek is het waard om langer dan een uur onder de blakende zon te gaan staan, en dus zetten we onze weg verder.
Op weg naar ons hotel werd al snel duidelijk dat een kaart in VenetiÎ heel erg nutteloos is: de straatjes zijn zo klein dat je ze zo bent voorbijgelopen, en de beste manier om VenetiÎ te verkennen heet ‘goed geluk’. Het was aan onze zijde, gelukkig.
Een andere manier is de stroom toeristen te volgen, die allemaal op weg zijn naar dezelfde plekken: de Rialto-brug, vlakbij ons hotel en ongelooflijk gezellig om er ’s avonds aan de rand van het water iets Italiaans naar binnen te werken. Het San Marco-plein, waar het goed verbroederen is met gevederde vriendjes en Japanners, en de aanlegsteigers voor de gondels, waar het goed verbroederen is met Japanse vriendjes en gondeliers die stukken van mensen vragen voor een tochtje over het Canal Grande.
Gedurende vijf dagen heb ik geprobeerd om achter de schermen te kijken. Om iemand te betrappen die heel het Venetiaanse ballonnetje doorprikte. Om plots achter een muurtje te kijken en te zien dat het allemaal ÈÈn groot decor is, dat er wel auto’s rijden en dat het een fabeltje is dat alles, maar dan ook alles er per boot moet gebeuren. Maar ik zag niks: geen kartonnen muren, geen studiobelichting die de perfecte lichtinval over het Canal Grande regelt, geen styliste die de zongebruinde Italianen vertelt welk kostuum ze best dragen. Na vijf dagen was het nog altijd heel moeilijk te geloven dat de stad gewoon echt is. Dat je, als je er een wasmachine koopt, moet wachten tot ze hem met een bootje komen brengen. Dat de ambulance er gewoon een speedboot met een sirene is. Dat het ondanks de grote massa ÈÈn van de allermooiste dingen is die ik al ooit heb gezien. En dat het er nu nog steeds ligt, mooi te wezen in de mooie lagune.
Rept u erheen, voor het te laat is en de stad is overleden aan de overvloed aan bezoekers, die net als wij heel mooie dingen hebben gezien.
Meer foto’s.
