‘Dus’, zo sprak ik tot de kapper, ‘mag u het allemaal afknippen.’

De desbetreffende kapper, die net nog verlekkerd had staan kijken naar mijn lange paardenstaart, wist even niet meer waar hij het had. ‘Weet je dat allemaal wel zo zeker?’ vroeg de kapper oprecht geÔnteresseerd in het wedervaren van mijn weelderige haardos. Natuurlijk wist ik het zeker. Knippen mocht hij. Weg met dat kinderachtige lange haar, de jonge hippe vrouw in mij wilde een korte hippe vrouwencoupe, mocht het even, ja?

Het mocht niet. We moesten even praten, vond de kapper. Of ik een kopje koffie wilde. ‘Neen!’ zei ik resoluut, ‘ U bent de kapper en u gaat nu mijn haar afknippen.’ Ik had wel betere dingen te doen dan een kopje koffie drinken met een kapper. Stel je voor zeg, hij werd betaald om te knippen, niet om de psycholoog uit te hangen ofzo. Hij wilde weten of ik er wel echt goed en hard over had nagedacht. En lang.

Natuurlijk had ik dat niet. Het ging hem helemaal niet aan dat ik het in vijf minuten beslist had en de eerste de beste kapperszaak was binnengelopen. Bij nader inzien was ik misschien beter de tweede beste kapperszaak ingelopen. Wat is dat toch met kappers en hun bemoeizucht anywayz? Vraag je krullen, dan vertellen ze een horrorverhaal over haaruitval en droge punten. Vraag je om je haar te bleken, dan schudden ze met hun hoofd met een blik van ‘dom dom kind’. Vraag je blauw haar, dan beweren ze dat dat op jouw haar onmogelijk is. En als je je haar wilt laten knippen ( in mijn ogen toch de core business van het kapperswezen) dan moet je koffie drinken en erover praten.

Ik hield voet bij stuk en een uur later wandelde naar buiten met kort haar en mijn dikke paardenstaart weggeborgen in een zakje in mijn tas. Mijn coupe was het hipste van het hipste in Parijs op dat moment, aldus de kapper. In alle etalages zag ik hoe de hipheid van mijn hoofd spatte. Kort haar was overduidelijk mijn ding.

Bij nader inzien had ik misschien net iets langer met de kapper moeten praten. Dan had ik misschien gehoord hoe hij zei dat het makkelijker is om het af te knippen dan om het weer zo lang te krijgen als ervoor. Na vijf jaar kort wil ik nu weer heel graag lang, en ik ben bereid om sloten koffie te drinken met de kapper die me dat kan geven.

‘Breedbeeld is de toekomst’ zei ik tegen Youri. Dat had ik van mijn moeder, die het dan weer van de verkoper in de electrozaak had. Ik was er zelf niet zo helemaal zeker van, maar de beamende blik van Youri sprak boekdelen. Ook hij vond breedbeeld de toekomst. Mij kan het eerlijk gezegd niet zo mateloos boeien, welke toekomst televisietoestellen tegemoet gaan, want door de jaren heen ben ik mijn interesse in televisie beetje bij beetje gaan verliezen. Dat heeft twee grote oorzaken: trappen en handmicrofoons. En dan vooral het gebrek daaraan.

Vroeger, toen de televisieprogramma’s zo leuk waren dat je elke avond met pijn in het hart op het uitknopje drukte, stapten presentatoren het decor in via grote, met duizenden lichtjes gedrapeerde trappen. In die tijd werd er meestal meer tijd en geld gestoken in de trap dan in het programmaconcept, en dat gaf niet, want trappen, daar ging het per slot van rekening allemaal om in de jaren tachtig.

Via die trap daalde de god die de presentator in die tijd nog was neer in het wereldje van het televisiepubliek. Via die trap maakte Hij als het ware zijn entrÈe in de huiskamer van jan met de pet. Als Hij goedgezind was deed god heel soms zelfs eens een dansje met het daarvoor ingehuurde showballet. Er werd met armen gezwaaid en met benen gekruist, en toen kwam het moment waarop iedereen had zitten wachten: iemand reikte Hem de microfoon aan. Want via de microfoon kon Hij tot ons spreken, en, nog leuker, bepalen wie Hij tot ons zou laten spreken. De microfoon, dat was het toestel bij uitstek om het woord tot de gewone werkmens te richten, die en masse in de huiskamer samengedromd zat rond de televisie.

Als de presentator het woord tot de microfoon richtte werd het stil. De microfoon was een teken dat wij moesten luisteren en Hij zou spreken. Tijdens interviews moest iedereen zwijgen tot Hij de microfoon naar iemand richtte. Die persoon, en die uitverkoren persoon alleen, kreeg dan het privilege om te praten. Om zijn verhaal te doen, om te zeggen waar hij woonachtig was en hoe lang al, en als het genoeg was geweest dan trok Hij de microfoon gewoon terug.

Het leuke was dat het systeem werkte. Televisie was nog geen warboel waarop iedereen zijn mening kon verkondigen. Je had de microfoon of je had hem niet. Als je babbelde zonder microfoon dan leek het alsof je een vis was die in alle stilte naar adem stond te happen, dus zweeg je maar, en je wachtte. En iedereen zag dat het goed was.

Het ging pas helemaal verkeerd toen de eerste microfoons op ijzeren armen werden geschroefd die tot bij het publiek konden geschoven worden. Plots wilde iedereen de microfoon, en zijn zegje. Grijpgrage handen grepen naar de microfoon, en het duurde niet heel lang voor iemand op het idee kwam om opspeldbare microfoons te maken. ‘Iedereen aan de microfoon!’, moet die onverlaat hebben gedacht. Terwijl iedereen aan de microfoon ging werd de showtrap weggeduwd in een oud stoffig magazijn. Het showtrapbouwen werd niet langer overgedragen van vader op zoon (zie het ongeval in idool 2004) en plots werd enkel nog aandacht besteed aan microfoontjes en oortjes. Het was voorgoed kapot.

Ik zou dan ook met aandrang willen vragen dat de belangrijkste regel van het televisiemaken weer wordt ingevoerd: Hij komt van de trap en Hij heeft de microfoon. Of dat in breed-of smalbeeld is bepaalt Hij, en enkel Hij. Dankuwel.

bij Patti en haar vriendjes las ik een stukje over jeugdzondes en ik moest aan je denken. Dat doe ik de laatste tien jaar trouwens veel minder dan in de tien jaar daarvoor, aan je denken. Jeugd, dat was het allemaal zeker, maar ik krijg het nog lang niet over mijn hart om er in jouw geval (ons geval?) ‘zonde’ achteraan te plakken. Geef me nog een jaar of vijf. En dan nog, Koen. Er zijn zondiger dingen des levens dan een plakboek bijhouden en ervan overtuigd zijn dat ik ooit de moeder van je eerstgeborene (en alles daarna!) zou worden.

Het heeft ooit niet veel gescheeld, ware het niet dat het lot het anders wilde. Toen jij je ding deed op een podium in Middelkerke tijdens ÈÈn of andere vedettenparade zat ik op een harde stoel in het publiek te kermen van de zenuwbuikpijn, na een lange dag wachten op ons moment. De avonden ervoor had het nog zo mooi geleken: jij en ik in ÈÈn ruimte, en jij zou zingen en ik mee, over dansen om een uur of zeeeejven, ongegeneeheeerd, en als ik dan ooit, ongelukkiglijk, buikpijn zou krijgen zou je me uit het publiek halen en vragen of ik de tekst van Anne kende, en dat deed ik, en dan zouden we zingen, samen tegen de sterren op, Koen. Je zult me wel niet gevonden hebben toen, er was dan ook veel volk en het was donker in de zaal. Je had felle spots in je ogen en ik zat helemaal achteraan, samen met mijn moeder die vroeg of ik wel in orde was. Of ik naar huis wilde. Tuurlijk niet, je zou me vast elk moment naar voor roepen. Maar je zag me niet, Koen, en dus zijn we toch maar naar huis gegaan. Misschien had mijn vader toch gelijk toen hij zei dat Clouseau nooit lang zou meegaan, dat het iets tijdelijks was en dat je het een beetje hoog in je bol begon te krijgen door al die aandacht. En dat je nu ook weer niet zo goed kon zingen. Of misschien had je me gewoon echt niet zien zitten.

Ik bleef plichtsgetrouw mijn plakboek aanvullen (ÈÈn keer zelfs met een heus Clouseaupakket vol uit tijdschriften geknipte fotootjes die ik op de rommelmarkt in mijn wijk had weten te scoren voor 15 belgische frank) en ik onderging hoe je af en toe werd gesignaleerd met ÈÈn of andere blonde drelle, ik vergaf je zelfs je stomme horrorfilm en ik verdedigde je toen mensen begonnen rond te bazuinen dat je een slechte acteur was. Jij, Koen Wauters, was goed in alles dat je deed.

Een paar maanden later zat ik huilend aan de salontafel. Mijn vader had echt gelijk gehad over dat stoppen, en voor mij hoefde dat nu ook weer niet. ‘Stoppen op je hoogtepunt’, wat was dat nu voor zever, Koen? Jullie konden nog jaren mee, en oke, die tweede cassette was echt niet veel soeps, maar wilde dat dan niet net zeggen dat jullie zouden stoppen op een dieptepunt? En wat het dan ook wilde zeggen, het was een grote, gigantische vergissing, waarvoor ik mezelf in slaap heb gehuild. De volgende morgen, op twee april, bleek dat het een zieke zieke aprilgrap was geweest. Nooit zou ik het VTM-nieuws nog met dezelfde ogen bekijken, maar jou, jou vergaf ik het na een paar dagen alweer. Maar je kon het vanaf dat moment wel op je buik schrijven dat je de naam van onze eerstgeborene zou mogen kiezen. Op de ÈÈn of andere manier was je daarvoor een stap tever gegaan, Koen Wauters!

Vorig jaar heb ik je nog eens teruggezien, jij stond in het midden van het sportpaleis en ik zat zonder buikpijn in de zaal. Ik zong helemaal met je mee, maar dat kun je onmogelijk hebben gehoord want ik zong enkel in mijn hoofd. Ik vond het een beetje makkelijk en marginaal om luidop mee te zingen met een duizenden mensen die waarschijnlijk nooit hebben zitten huilen van 1 tot 2 april, dat bewuste, triestige triestige jaar. Het was mooi ja, en toen je domino zong zag ik je plots weer staan op het podium van tien om te zien met die junkielook waar ik me destijds zoveel zorgen om heb gemaakt. In dezelfde periode dat jij je cowboybotten en lange zwarte jas opgaf gaf ik de hoop op om samen met jou op de cover van de Story te staan met ons eerste kind. Ik las onlangs dat je er nog niet aan denkt om foto’s van dat eerste kind aan de bladen te verkopen. Misschien was het dan toch niet zo verkeerd om me in Middelkerke over het hoofd te zien: het had toch nooit echt gevlot tussen ons, Koen, en ik mag er niet aan denken dat je samen met je broer (die je Keune noemt, in godsnaam, Koen) over mijn buik zou zitten gibbegabberen tijdens idool2004.

Het ga je goed!

Kelly

PS: je laatste nummers stellen me steevast teleur. Ik dacht: ik zeg het even.