De straat die langs mijn oude school loopt is leeg, op mij na. Terwijl het water met emmers naar beneden komt, bereid ik me voor op de zoveelste verdwaalde regendruppel die wilde plannen heeft om in mijn nek terecht te komen. Ik ga sneller lopen. Het is ijsijskoud en de striemende wind geeft mijn wangen een kleur die doet denken aan verlegen boerendochters die opgevoed zijn met karnemelk en gezonde buitenlucht, bij voorkeur ergens in het heuvelland. Mijn schoenen zijn nat, en bij elke stap die ik zet hoor ik ‘plsstj’.
Ik steek de straat over die ik als puberende lilith wel honderden keren moet hebben overgestoken. Twee keer per dag, zes schooljaren lang. Als ik het kleine straatje dat uitkomt op het station inloop kijk ik binnen in de huizen waar ik vroeger ook altijd binnenkeek. Er is niet ongelooflijk veel veranderd. Terwijl ik van de ene kant van het trottoir naar de andere spring om de grootste plassen te ontwijken begin ik stilletjes te hopen. De kans is klein natuurlijk, want ik ben hier al jaren niet meer geweest, maar het zou best kunnen.
Hoe dichter ik kom, hoe lichter ik word in mijn hoofd. Want stel je voor! Stel je voor dat de poort van Julia gewoon openstaat, net zoals vroeger. Vroeger, toen ik elke morgen om acht uur haar garage binnenwandelde en met ogen die nog niet waren aangepast aan het donker probeerde te zien of er al iemand op de palletten zat die achteraan waren opgesteld. Rond die palletten die dienden als zitmeubel (Julia had er ooit zetels gezet, maar ‘de jonge gasten hadden erin gespocheld en het waren zo’n schone zetels..’) stonden plastieken snoepbakjes van Haribo met grote zwarte gaten in. De snoepbakjes van Haribo, die ik voor eeuwig en altijd zal associÎren met de geÔmproviseerde asbakken uit mijn jeugd.
Eens om de zoveel tijd stopte er een politiecombi bij Julia. Dan kwam ze zuchtend en waggelend naar buiten, krulspelden in heur haar en met een blik van ‘Ja, zeg het eens, ventje’. ‘Madam Julia’ sprak het ventje van dienst dan, ‘Wij horen van verschillende mensen uit de buurt dat u sigaretten per stuk verkoopt aan minderjarigen.’ Daar moest Julia hartelijk om lachen. Waarom zou ze dat doen, daar verdiende ze niks aan, meneer den azjent. Waarop Julia de arm der wet meetroonde in haar piepklein verdoken achterkamertje dat fungeerde als snoep-, drank- en sigarettenverkooppunt voor de ieperse jeugd. Verveeld verliet de agent dan even later de zaak. Julia was slim genoeg om zich nooit te laten betrappen.
Ook ’s avonds na school was Julia’s onze vaste hang-out. We waren er zodanig kind aan huis dat we af en toe zelfs in haar huiskamer binnenmochten om op teletekst te gaan kijken of Filip Dewulf al dan niet door was naar de volgende ronde. Maar nooit tijdens “Des jours et des vies”, de franse versie van Days of our lives waaraan Julia pertinent verslaafd was. Dan moesten we haar gerust laten! Na de examens trakteerde Julia ons allen op een goed glas aperitief ‘Pompierken’ en wenste ze ons immer het allerbeste toe voor het volgende jaar. En we bleven devoot terugkomen. Julia was de kotmadam die we in ons latere studentenleven nooit meer zouden hebben.
Gisteren was de poort dicht. Het viel me op dat de poort niet alleen dicht, maar ook nog eens geverfd was. Ik weet wel zeker dat Julia gewacht heeft tot haar laatste sigaret was verkocht om die beslissing te nemen, want ‘met die jonge gasten wist je nooit!’ Jaren geleden beloofden we haar dat we haar rolstoel zouden komen duwen eens ze in het rusthuis zou zitten, maar toen ik gisteren door haar raam keek zag ik dat dat helemaal nog niet nodig was. Julia zag er nog even kwiek en monter uit als de laatste keer dat ik haar zag. Ik zwaaide, en ze zwaaide terug. Al zou het me verbazen dat ze doorhad dat die doorweekte met haar zwart kort haar die rosse van vroeger was, die steevast ging voor drie haribo-kikkertjes en vier marlboro’s.
