We draaiden het donkere landweggetje in. De ootoolichten (vrij naar Frank Boeijen) zorgden ervoor dat je nog net een hand voor je ogen had kunnen zien als je een hand voor je ogen had gehouden, for some reason, op het moment dat je het landweggetje opreed. Maar echte real life straatverlichting, daar was dus helemaal geen sprake van, ho maar. Dat is ook best logisch, als je bedenkt dat het landweggetje leidt naar ÈÈn huisje, waarin ÈÈn mensje woont. Het huisje van Youri’s grootmoeder: de zwarte vlek op de lichtpolutiekaart van BelgiÎ. In stilte reden we op de oprit op.

In alle eerlijkheid was ik er niet echt op gevierd, op nieuwjaren met het vrouwtje van het huisje van de vlek. Het vrouwtje dat tijdens onze eerste ontmoeting met een glansrijke opmerking in huis viel over vet en er ook goed inzitten. Achteraf gezien bleek het ÈÈn van die opmerkingen te zijn die mensen die de oorlog nog hebben meegemaakt klasseren onder de noemer ‘complimentjes’, maar op het moment zelf ging bij mij het licht met een grote knal uit. Tijdens de enkele keren dat ik haar daarna nog heb gezien viel ik op door zwijgzaamheid, bang voor alweer een rake opmerking van het anderhalve meter tellende vrouwtje, door Youri ook wel eens meme genoemd.

En dus liet ik Youri vanavond voorlopen, door de deur die altijd openstaat, langs de accordeon op de stoel naar de salontafel en naar haar. ‘Gelukkig nieuwjaar!’ sprak Youri haar onbevreesd toe. Zij wenstte hem hetzelfde, en toen was het aan mij. ‘Gelukkig nieuwjaar’ piepte ik, mezelf pijnlijk bewust van elke sinds vorig jaar bijgewonnen kilo lichaamsvet. Ze wenstte me met de glimlach een gelukkig nieuwjaar toe, en gebood ons om aan tafel te gaan zitten en de nieuwjaarswafeltjes te eten die ze vroeger al bakte, samen met Youri in de keuken. Youri wist het nog. Ze vertelde dat hij altijd de deegballetjes opat voor ze aan de wafeltjes kon beginnen. Ik vertelde dat hij daar nog altijd goed in is, en er ontspon zich een verhaal over Youri’s eeuwige snoepaanvallen. We moesten samen lachen om de herkenbaarheid.

Toen we meer dan een uur en zeven verhaallijnen later via het donkere weggetje de snelweg weer opreden moest ik tot mijn eigen verbazing toegeven dat het best leuk was geweest bij het vrouwtje van de vlek. Mijn grommende maag maakte mij erop attent dat het risico op omkomen van de honger al een uur gigantische proporties aan het aannemen was, maar ik had me niet laten kennen. EÈn nieuwjaarswafeltje heb ik durven nemen, met trillende hand en heen- ende weerschietende blik. In de oorlog kregen ze ook niet meer, en een crisisjaar is gauw gefaket, dat weet u vast ook wel.

*waarna zij met een vette knipoog uit beeld verdween*

‘Moet je dan helemaal alleeejn eeten?!!’ riep ik zo verbauwereerd als op dat moment binnen mijn mogelijkheden lag.
‘Ja’ zei hij.
Ik keek hem ongelovig en met gigantische ogen aan. Hij keek terug. En dan ik weer. Zelfs een eeuwige buitenstaander kon zien dat er hier iets gaande was. Dat dit geen doordeweekse huis-tuin- of keukenblikken waren die we uitwisselden. Je zag gewoon al van ver dat we samen al kijkend een idee aan het opbouwen waren.

‘We kunnen natuurlijk ook’ zei hij. Ik keek op. ‘Samen eten vanmiddag ofzo. In het station.’ zei hij. Ik vond het bijlange geen slecht idee. Meer nog: ik moest me werkelijk inhouden om niet van pure vreugde en opwinding te beginnen schuimbekken/raaskallen, want hoe kinky is het eigenlijk wel niet om midden in de city met je lover af te spreken in de hall van het station, omdat zijn ouders op vakantie zijn en hij zijn stuutjes daar niet kan gaan opeten? Pretty kinky, vond ik persoonlijk. En dus zei ik ‘Oke, om ÈÈn uur voor de Panos!’, ik kuste hem gezwind vaarwel en stapte uit de auto.

Vijf uren gingen voorbij, maar toen was het ook wel zover: lichtjes gespannen duwde ik de deur van de hawll open. Want je weet het natuurlijk maar nooit, hÈ! Je kunt het gewoon niet weten met de liefde! Ook niet als je een date hebt met iemand waarmee je in een stabiele relatie bent verbonden, o neen. Integendeel zelfs, zou ik durven zeggen, want mannen met een stabiele relatie zijn de eersten om er in een onbewaakt moment van door te gaan met het negerinnetje van de Panos dat niet begrijpt dat weinig mayonaise iets anders is dan geen mayonaise. Relationeel stabiele mannen worden daar week van, en bronstig.

Vanuit mijn ooghoek zag ik mijn uitverkorene zitten op een blinkende plastieken stationsstoel. Samen schoven we aan voor een broodje dat met liefde gemaakt was door het negerinnetje, en ik voelde geen seksuele spanning what so evah tussen hem en haar. Het was goed. Het was mooi. Het werd nog beter. Want toen herinnerde ik me plots dat ik niet enkel en alleen naar deze hall was gekomen omdat ik een date had met hem. Ook niet enkel en alleen omdat ik binnen minder dan een uur een trein te nemen had. Neen, er was nog iets, en ik was er niet ongelooflijk gerust in.

‘Ik moet nog pasfoto’s laten nemen voor mijn abonnement’ zei ik zo zorgeloos mogelijk, maar met een ongeruste trilling ter hoogte van mijn keel. Ik wees zenuwachtig naar het pasfotohokje waar ik al zo vaak met rasse schreden aan voorbij was gelopen richting perron vier, en waarvan ik de binnenkant nog nooit had gezien. Ik werd nog zenuwachtiger bij de aanblik van het hokje alleen al, want ik snapte het hokje niet.

‘Oke, ik wacht wel’ glimlachtte hij bemoedigend. Ik keek hem geschrokken aan. Hij zag het. Hij stond op en ging met me mee naar het pasfotohokje, zodat ik niet helemaal alleen naar een pasfotohokje moest waarvan ik niet wist wat ik er precies in moest gaan doen. ‘Waar is die camera? Is er een knopje? Lachen mensen niet heel hard als ze je benen zien, maar je hoofd niet meer? En hoe moet je kijken als je het gordijntje wegtrekt en weer naar buiten stapt? Niet triest, want dan denken ze dat je foto mislukt is. Maar ook niet blij, want dan ben je een fotohoer. En lachen, dat doen ze toch.’

Maar hij begeleidde mij dus. Hij ging voor mijn gordijntje staan zoals achtjarige klasgenootjes vroeger voor je wc-deur moesten staan om je te beschermen tegen handjes die wel eens naar de klink zouden kunnen grijpen. Hij wachtte geduldig tot ik het pasfototrekken onder de knie had, en toen ik het gordijntje wegschoof lachtte hij me niet uit. Onbezorgd wachtten we samen gedurende zeker vijf minuten op de strook met pasfoto’s die tergend traag uit een gaatje in het hokje kwam. Eens eruit was het duidelijk: de foto’s waren BE-LA-CHE-LIJK, zoals ik had gevreesd. Hij beweerde van niet, hoewel het kleinste kind kon zien dat mijn vel blauwachtig wit was en mijn haar paarsachtig zwart, om van mijn gangsterblik nog niet te spreken. Ik had een visioen waarin alle conducteurs die ik ooit nog zou ontmoeten zo ongelooflijk hartelijk moesten lachen met de belachelijke foto dat hun ballonbuiken schudden. Maar hij vond de foto’s dus gewoon mooi, zei hij, en niks wees erop dat het zijn manier was om me af te leiden van wat er zich ondertussen tussen hem en het negerinnetje afspeelde.

Dit was de beste date die ik al ooit in deze hall had gehad, dat was wel redelijk zeker. Om dat te staven grijnsde ik diabolisch naar het negerinnetje, dat net een gigantische kwak mayonaise op een smos stond te kletsen. Jezus houdt meer van mij dan van het negerinnetje, en dat werd ook eens tijd.