Monthly Archives: mei 2005

Een wereld van verschil

relatie.jpgVroeger, toen ik nog helemaal single and proud of it was en fancy-testjes invulde om te weten wie o wie mijn droomkanjer later zou zijn had ik ÈÈn belangrijke stelregel. Of beter: twee. De eerste was: ik wil alleen een relatie met iemand die op mij lijkt. De tweede was: zeg nooit dingen als ‘droomkanjer’ en ‘fancy’ in de buurt van iemand die volgens Fancy wel eens je droomkanjer zou kunnen zijn.

Het was niet zo dat ik viel op mensen die fysiek op mij leken, du-uh. Mentaal dus hÈ, hastn, mentaal.
In die tijd bestonden er heel wat mensen die niet op mij leken, dus qua eliminatieprocedure kon dat toch wel tellen. Daarnaast wilde ik iemand die op mij leek zodat de droomkanjer in kwestie niet kon zagen over ergerlijke karaktertrekken die ik wel eens zou kunnen eigen zijn. Als hij op mij leek en dus dezelfde ergerlijke karaktertrekken had kon ik wijzen en zeggen ‘al wuk daje zegt zieje zËve’. In die tijd leek dat gewoon een best oke scenario. Maar dat leek mijn legerbottinen geel spuiten met een spuitbus ook. En we weten allemaal hoe dat is afgelopen, hmm.

Hoe erg kan je een stelling ontkrachten? Zo erg dat je menig jaar later elke morgen wakkerwordt naast iemand die in zo ongeveer 85 percent van alle karaktereigenschappen totaal van je verschilt. Komt dat tegen! Dat besef zorgt bij ondergetekende voor heel wat wenkbrauwgefrons. Want zo ben ik. Bij Youri resulteren deze verschillen in een constant, gigantisch jolijt. Met mij als onderwerp. Want zo is hij. De kleine gortzak.

Bij mij moet alles snel. Bij voorkeur heel snel. Eten bijvoorbeeld. Ik klok af op zes minuten. Youri moet na 27 minuten nog beslissen of hij wel of niet ketchup bij zijn maaltijd wil. Same thing met wachten. Als ik ÈÈn ding niet heb is het namelijk wel geduld. Dat blijkt voor mensen die het wel hebben onwaarschijnlijk hilarisch te zijn. Zoals voor Youri, dus. Als ik in de Delhaize een nieuw soort Cola ontdek dan ga ik echt niet zitten wachten tot ik thuis ben om ervan te proeven. Ik trek dat blik open in de auto. Mwahaha! Zeggen de mensen met geduld dan. Wie trekt er nu een blik open in de auto als je saai kan zitten wachten tot thuis? Welke gekkerd doet zoiets?! Boehahaa! Zeggen de geduldigen van geest. Wie trekt er nu een nieuw t-shirt onmiddellijk aan als ze thuiskomt van de winkel? Als je thuiskomt van de winkel heb je toch al een t-shirt aan? Waarom zou je dan wisselen van t-shirt als je de kans hebt om de rest van de dag in dat oude vertrouwde t-shirt te lopen dat je al aanhad? Creezie is het! Zeggen de geduldigen dus. Maar ik zeg: geduld hebben is teken dat het je geen zak kan schelen!

Werkwijzes. Mijn wederhelft barst ervan! Van hoe je pasta kookt naar hoe je een meeuw in de val lokt en terug. Eerst dit, dan dat en ondertussen nog eens eraan draaien. Maar niet te ver. Ik vind mezelf elk moment van de dag opnieuw uit. En dan moet hij weer heel hard lachen. Als ik bijvoorbeeld twee yoghurtpotjes open en dan pas besef dat ze nog aan elkaar hangen. En ik ze dus naar elkaar toe moet kraken. Dat vinden mensen met werkwijzes om je te bescheuren. Want mensen met werkwijzes, die hebben dat soort dingen nooit voor. Ik zeg: mensen met werkwijzes, die hebben pas een triestig leven!

Behalve als ze zo’n mallotig iemand als ik tegenkomen en samen proberen om er toch nog enigzins iets van te maken. Want dan, dan wordt het dus gewoon very interesting. En leuk, ja. Het werkt dan ook nog eens in beide richtingen, die stelling.

Maar werkt het ook anders?

Lijk jij op je leaf(ste), of helemaal niet?
En waarin dan het meest?
Als jij ÈÈn karaktertrek van je partner zou kunnen overnemen, welke dan?
Om/aan welke eigenschap van je wederhelft moet jij stiekem heel hard lachen/ kun je je heel hard ergeren?
En omgekeerd?

Antwoorden kan in de comments. Singles and loving it mogen het over lang vervlogen relaties, algemeenheden, imaginaire leaven en Bram Bierkens hebben. In die volgorde.

lilith gaat naar de fitness (deel 3, waarin de beul opduikt)

scott3.jpgKent u het?
Het gevaar dat routine heet?
Dat je niet meer onzeker op de hometrainer kruipt, maar met een zwierige zwaai ondertussen ook nog eens het gewenste programma intoetst en je zadel verhoogt. Dat je plots zonder nadenken staat te stretchen aan het klimrek alsof je het al jaaaren doet. Dat je niet eens meer knikt als je de magere vrouw met de spieren ziet, omdat ze er zo vaak is dat ze gewoon deel uitmaakt van het interieur. Het is jammer dat het moest gebeuren, maar het gebeurde. Mamie en ik, wij stonden aan de rand van de sleur. En we fietsten.

Het zat zo: onze personal trainer Johan had ons al enkele fitnessbeurten op een laffe manier verwaarloosd. Soms moest hij ‘dringend weg’, soms was hij al dringend weggegaan voor we aankwamen, en als hij er wel was en wij met ogen vol verwachting in zijn richting keken op zoek naar sportieve aanmoedigingen kon er alleen een “Gaat het?” vanaf. Wij staken teleurgesteld onze duimen omhoog en fietsten voort. Waarna Johan vertrok naar ÈÈn of andere groepsles spinning of body attack waarvan wij met onze onaangepaste conditie enkel konden dromen. U ziet van hier dat wij onze schouders lieten hangen van sleur en routine. Want dat fietsen en dat buikspieroefenen tot morgenochtend hadden we ondertussen ook wel gezien. Kwam er nog wat? Was dit het nu, dat wereldje van special K eten en de calorieÎn van je gestoomde boontjes wegtrainen? Was dit nou later?

“Moeten jullie nog lang?” sprak iemand in mijn richting.
“Ach man laat mich grust” wilde ik met hangende schouders zeggen. Dit was mijn hometrainer, ik kende hem door en door en ik was potverdorie nog maar zeventien minuten bezig. Hier voelde ik me veilig. Gewoon trappen en verder niks. Recht het ravijn van de sleur in. Alsof iemand erom gaf, man!
“Je mag afstappen en met mij meekomen” klonk het iets strenger. Ik keek op en zag een niet helemaal uit de kluiten gewassen jonge mansmens in sportkledij. ‘En jij ook’ wees hij naar mamie. ‘Hey klootzak, zo tegen mijn moeder is tegen mij, duidelijk.’ dacht ik diep vanbinnen. Maar dat maakte toen al helemaal niet meer uit.

Van het ene moment op het andere waren we overgeleverd aan de willekeur van een ware beul, die ons op alle mogelijke toestellen reeksen van 15 liet doen. Eerst ontploften mijn kuitspieren. Ik keek angstig rond. Achter de balie was Johan plots opgedoken. Hij keek me bemoedigend aan. “Waarom Jehan? Waarom?!” deed ik met mijn ogen. Johan keek terug alsof hij juist mijn lievelingskonijn had vermoord omdat het myxomatose had, en het beter was zo. In mijn hart hoorde ik iets knakken. Het bleek de triceps van mamie te zijn.

Meer dan een uur beval de onbekende jongen ons dingen te doen die niet helemaal koosjer waren, in my opinion. Maar we deden het, voor Jehan. Na dat uur overhandigde de jonge manspersoon, die mamie en ik ondertussen stiekem al Petrik noemden (achter zijn rug, hihi), ons een pepiertje met ons nieuwe zeswekelijkse trainingsprogramma.
Waar we dus niet hadden achter gevraagd, ofzo!
Maar ik zag dat Jehan trots was, de mallerd.
“Wat vond je van de stagiair?” vroeg hij, na afloop van het hele afbeul-allegaartje.
“Het was wel chill, Jehan”, zei ik.
En samen keken wij mijmerend naar de de grote glazen pot met graanrepen.
We hadden elkaar teruggevonden, mamie, onze personal trainer en ik, ver over alle vormen van routine heen.

lilith doet een lijstje

Dingen die lilith in het verlengd weekend heeft gehad:

  • een fijne, yet drukke dag in Wijnegem Shopping Center
  • een nieuw t-shirt, twee nieuwe broeken en een vet coole zonnebril
  • een Flickr Pro-account van een tftc-lezeres, waarvoor heel erg dank
  • het genoegen van zelfgemaakte lasagne voor de eerste keer ooit
  • een teleurstellende workout wegens een opstekend grieperig gevoel
  • een overheerlijk moederdagontbijt bij de mama van youri
  • een goed idee voor de moederdag van mamie
  • een hooikoortsaanval
  • een snotter en snuitaanval
  • een slapeloze nacht
  • een blaasontsteking
  • een doktersbriefje

Als jullie mij dus eventjes niet horen weten jullie dus hoe het komt.
Ter compensatie: mijn zonnebril!

zonnebril_kl.jpg

lilith gaat naar de fitness (deel 2, waarin lilith vrienden maakt)

tony_little1-1.jpg Het was verbazingwekkend hoe snel mamie en ik ons hadden opgewerkt binnen het ieperse fitnesswereldje. Op woensdagnamiddag stonden we nog als bange muisjes naar affiches vol afgetrainde lijven te kijken om maar niet met een gemene bodybuilder of iets dergelijks in aanraking te komen, en op zaterdagmorgen kon je ons al helemaal zien optrekken met onze nieuwe fitnessbuddies. Optrekken als in met elkaar outhangen in de fitness, af en toe bemoedigend knikjes uitwisselen en aanbieden om malkanders zweet af te vegen als het wat moeilijker gaat. Dat laatste is een dikke vette leugen, maar laat ik het vooral dus even gaan hebben over onze fitnessbuddies, waarmee we dus outhangen, mamie en ik.

De dikke man met de baard: Het allerleukste aan de dikke man met de baard is dat hij eruitziet alsof hij een nog abominabelere fysieke conditie heeft dan ik. Dat is dus helemaal niet zo, want de man fietst gedurende uitermate lange periodes op de hometrainer, maar je zou het hem dus zeker niet geven. De dikke man met de baard kijkt altijd alsof hij het helemaal niet leuk vindt, en daar zweet hij zo uitbundig bij dat je niet anders kan dan je vragen stellen over zijn fysieke capaciteiten. Ook al zijn ze daadwerkelijk best oke. Maar wat dus nog leuker is is dat dit aspect van de dikke man met de baard wordt uitgebuit door mijn personal trainer Johan. Telkens mijn steun en toeverlaat Johan bij mij een moeilijk moment meent te bespeuren ( een spier die sputtert, een gewichtje dat niet weet waar in of waar uit, een kloppende ader in de buurt van mijn slaap) wijst hij mij de dikke man met de baard aan. ‘Lilith’, vertelt Johan dan, ‘De dikke man met de baard had het nog veel moeilijker dan jij toen hij hier begon.’ De ‘en zie hem nu gaan’ voeg ik er dan in mijn hoofd aan toe. Soms vangt de dikke man met de baard per ongeluk flarden op van de innemende gesprekken tussen mijn personal coach en ikzelf. Dan steekt de dikke man met de baard met de laatste krachten die hem lijken te resten zijn duim omhoog. Om daarna nog een half uur lekker loos te gaan op de hometrainer. Makkelijk.

De magere vrouw met de spieren: De magere vrouw met de spieren is me er ook eentje! Op welk moment van de dag je ook de fitnesszaal betreedt, immer is de magere vrouw met de spieren er ook. De magere vrouw met de spieren is er altijd voor wij er aankomen, en ze blijft tot wij weer weg zijn. Ze is gewapend met een secretaressenbrilletje en een beduimeld blaadje waarop ze per toestel heeft staan hoeveel gewicht ze moet duwen, trekken of kaatsen om op en top fit en gespierd te blijven. Ik vind de magere vrouw erg oke omdat ze mij soms helpt met het instellen van mijn loopband, en dit zonder er geld voor te vragen. Daarnaast heeft ook zij soms een rood aangelopen hoofd, ook al heeft zij wel spieren en ik niet. Ik vind dit zeer aangenaam verrassend en sociaal voelend, en ook al ken ik haar naam niet, toch zal ik haar nooit vergeten.

De uithoudingsman met het bloempotkapsel: Deze zeer frequente fitnessganger moet het helemaal hebben van zijn uithoudingsvermogen, en iets minder van zijn haardracht. Ik verdenk hem ervan stiekem een relatie te willen opbouwen met de magere vrouw met de spieren, want ook hij is er altijd voor wij aankomen en tot na wij weg zijn. (en neen, wij fitnessen niet veel te kort. Moei je met je eigen fitnessgedrag ofzo, dankuwel!) Uren zit de uithoudingsman op de hometrainer of staat hij met een blik in het ijle te lopen naar nergens heen. Daarbij zweet hij dus heus als een paard. Ik heb keiveel respect voor de uithoudingsman, en ooit word ik helemaal zoals hem. Ooit, als bloempotkapsels overnieuw hip zijn.

De man van tachtig en de man van zeventig: waarover ik u binnenkort zeker meer vertel. Als ze nog leven tegen dan, natuurlijk. Want de ene man is dus tachtig, de andere zeventig, en samen zijn ze iets van 150. Maar fitnessen, daarover moet je hen niks meer leren.

Het is een gesloten en keihard milieu hoor, dat fitnesswereldje, maar eens binnen zit je dus wel deftig gebeiteld.

P.S: de eerste die mij in de comments kan vertellen wie de man op de foto is en waar u hem van zou moeten kennen maakt kans op een uitnodiging voor de tupperware-parteej. Of eeuwig respect van mijn kant mocht u niet van potjes houden.

Jump, they say

Beste dierendokter,

mijn perzische kater Bill vangt ze sinds vanmorgen volledig.
Telkens hij een vlieg/mot/vlinder localiseert aan de andere kant van ons schuifraam springt hij zonder aanloop recht omhoog, in de hoop om plots aan de andere kant van het raam terecht te komen. Dit lukt natuurlijk nooit, waarna mijn perzische kater Bill het op een mekkeren zet.

Ik hoop dat u mij kunt helpen, al was het maar omdat ik stilletjesaan horendol wordt van het constante op en neer-gespring in mijn linkerooghoek.

Sportieve groeten,

een dierenvriend uit Ieper

jump1_kl.jpg

jump2_kl.jpg

Despite the heat it’ll be alright

Je weet dat het een fijn weekend is geweest als…

  • je je ’s morgens om neger uur al in het zweet stond te werken op de loopband van het fitnesscentrum (op 850 meter van de crib)
  • je nichtje voor het eerst luidop naar je heeft gelachen
  • je een reis naar de spaanse pyreneeÎn hebt gewonnen
  • je zondagmorgen begint met een rommelmarkt in de blakende zon
  • je voor het eerst sinds jaren nog eens een driekleurig ijsje hebt gekocht van de ijskar
  • je daarbij wordt buitengesloten dankzij een broer die zijn sleutel in het huis laat liggen
  • je uiteindelijk weer binnenraakt en wordt getrakteerd op een barbeque in je ouderlijk huis

weekend_01_kl.jpg

weekend_02_kl.jpg

weekend_03_kl.jpg

weekend_04_kl.jpg