Monthly Archives: juni 2005

Dood aan de euro

100-Frank.jpg
Om gek van te worden is het.
Ik zeg: “Hey youri, dat huisje waar ik het net over had, dat kost 5 miljoen”
Youri:“Euro?!”
Ik:“Nee natuurlijk niet, frank”
Youri: “Hoeveel euro is dat dan, 5 miljoen frank?

Geloof het of niet maar mijn teerbeminde weet niet hoeveel 5 miljoen belgische frank is. Hij weet dan weer wel hoeveel 125.000 euro is. Of 714 euro. Of zelfs 14018 euro.
Zegt hij.
Ik geloof hem niet.

“Ik geloof je niet” zeg ik dan. “Ik weet zeker dat je omrekent, liegerd.”
“Hoe kan ik nu weten hoeveel 5 miljoen is van geld dat niet meer bestaat? doet hij dan met zijn ogen.
“Het bestaat wel nog het bestaat wel nog het bestaat wel nog!”, roep ik dan verbolgen.
“In ons hart!”

Ik vind het nogal snobistisch allemaal, hoor, doen alsof je de belgische frank al weer bent vergeten en hem nergens meer voor nodig hebt. Niet meer weten hoeveel 5 miljoen frank is is als zeggen dat je meedoet aan Star Academy om niet bekend te worden. En laat het duidelijk zijn: er was niks mis met onze belgische frank. Alleen al daarom blijf ik tot in het einde der tijden elke euro omrekenen. En ook omdat we in den tijd vijfenzeventig frank betaalden voor een belegd broodje, en tegenwoordig 2 euro 90. Denk daar maar eens over na, met jullie vooruitgang ook altijd!

Hoeveel?

EÈn ding is gisteren duidelijk geworden: god leest Tales From The Crib.

Waarom liet onze zilvergrijze bolide het anders midden de avondspits afweten, om een uur later in de garage vervangen te worden door een witte, marginale en vooral roestige Opel Kadett ? Type tijgerpluche rond het stuur en geblondeerde Johnny erachter. Geweldig. Ware het niet dat er een grens is aan marginaliteit, o Heer, en dat die dus gisterenavond jammerlijk werd overschreden.

En dan vraag je je ÈÈn ding af: hoeveel garagisten moet je pijpen om zo’n hip, blinkend vervangwagentje mee te krijgen met “dit is een vervangwagen van garage X” op? Hoeveel?

In de marge

frans-bauer-rozen-hart.jpg
Goeimorgen, ik ben lilith en ik word op een bizarre manier aangetrokken door marginale situaties. Dat meisje dat altijd heel erg haar nek loopt te strekken als er ergens een braderie en veel volk is, dat ben ik. En dat meisje dat aan zee foto’s neemt van de geraniums op de vensterbank van residentie ‘zeemeeuw’ ( bruine gevel, vieze ruiten en erg jaren zeventig), dat ben ik ook. Ik wil het capturen, namelijk. De stenen dalmatiÎrs voor het raam, de bermuda’s rond de witte benen, schopje en emmertje die al zeventien jaar kustvakantie meegaan. Scapa rond de bast en de papa en de kjell gaan een ijsje eten. Ik ben er werkelijk zot van.

Soms zoek ik het ook op. “Frans Bauer komt binnen twee weken naar Kemmel! En Marianne Weber!!”, roep ik dan naar iedereen die het wil horen. Ja en, zie je ze dan denken. En misschien hebben ze wel gelijk, maar toch. Ik denk: Frans Bauer sjaaltje heen en weer, voor naar achter, links naar rechts. Ik denk: vijftigjarige vrouwen met grote brillen en verkeerdelijk meegezongen teksten. Ik denk: luide echtgenoten die bij wijze van compensatie aan de toog heel luid “EVEN VOOR MIJ!!” staan te roepen, scapa rond de bast. Ik moet er diep van binnen evenveel van kotsen als dat ik er van hou. En ik denk dat dat een goed gevoel is.

Maar soms kom je op plaatsen die zoveel marginaliteit uitstralen dat je maag er weeÎ sprongetjes van maakt. Enigzins vertwijfeld daalden Youri en ikzelf gisteren in zo’n achterkamertje van marginaal vlaanderen af. Het zag er nochtans weer niet slecht uit op de immo-website, al hadden we ons eigenlijk al vragen moeten stellen toen bleek dat er enkel foto’s van de buitenkant van het huis te zien waren. De binnenkant, die ons met geen enkele vorm van schaamte werd getoond door een klein mannetje van vijftig kilo en evenveel jaar, was net iets minder.

‘Dit is de living dus’ zei het mannetje, dat erg veel leek op Marc Dutroux in deze setting. In sommige settings kan je iedereen doen lijken op Marc Dutroux, en deze living was er bij nader inzien ÈÈn van. Youri en ik keken naar de vloer die bedekt was met viezigheid en rondslingerende messen die ooit uit iemands handen waren gevallen en daarna nooit meer waren opgeraapt. Tegen de muren stapels kleren, speelgoed en vies beddengoed. Tussen de vuiligheid drie kinderen, de oudste dertien, de jongste een jaar of twee. Ik knikte en slikte tegelijkertijd. Ik moest iets zeggen. ‘Uhuh’ zei ik, en ik probeerde om er zo weinig mogelijk betekenis in te leggen.

‘Is dat de veranda?’ wees ik naar de veranda die er op het fotootje zo mooi had uitgezien. Op het fotootje, waarop je niet kon zien dat de veranda niet meer toegankelijk was doordat er een bom in was ontploft. Of doordat er iemand al maanden vuiligheid en speelgoed in aan het stapelen was, zodat de vloer met een meter brol was bedekt. ‘Het is wel een beetje rommelig’ zei de mollige vrouw des huizes, zoals ik het zou zeggen als er drie kranten op mijn salontafel lagen. We kwamen in kinderkamers die al maanden niet meer verlucht waren en waarin twee kinderen sliepen tussen een gigantische verzameling kasten. Want Marc Dutroux, die bleek ook nog eens geobsedeerd te zijn door kasten met vier deuren, die de totale oppervlakte van zijn omvergewoonde villa zowat halveerden.

Toen we buitenkwamen vreesde ik dat ik de mottige geur nooit meer uit mezelf gewassen zou krijgen. ‘Waarom vertrekt u eigenlijk?’ vroeg ik bij wijze van closure aan de vrouw des huizes, die stralend van trots richting haar bijna ex-huis keek. ‘Wij hebben drie opgroeiende kinderen op te voeden, madam’ sprak de mevrouw, ‘en daar is dit huis een beetje te klein voor geworden’. Mij weeÎ gevoel bereikte een absoluut hoogtepunt toen we door het jongetje werden uitgezwaaid terwijl we de straat uitreden, weg, weg van daar.

Foto’s en cijfers

scrapbooking.jpg
Er zijn bitter weinig hobbies die ik langer dan drie dagen heb volgehouden. Ik ben ooit begonnen met het maken van vriendschapsarmbandjes, maar ik ben er nooit in geslaagd om er eentje volledig af te werken. In tegenstelling tot mijn vriendinnen die tot vervelens toe elk draadje of stofje dat ze tegenkwamen in elkaar flansten en uitdeelden aan verveelde omstaanders. Mijn verzameling miniatuurparfumflesjes (waarmee ik ben gestart toen mijn vader een miniatuurflesje meebracht uit Zagreb or something something) heeft nooit meer dan drie flesjes geteld, want miniatuurparfumflesjes bleken bij nader inzien redelijk saai. En ook Iedereen Kan Schilderen was voor mij niet flitsend en onderhoudend genoeg, zoals eerder verteld.

Ik ben dus altijd uitgegaan van de veronderstelling dat hobbies niet voor mij zijn weggelegd, omdat ik geboren ben met een chronisch gebrek aan geduld. Als je er over gaat nadenken zijn er veel dingen niet weggelegd voor mensen zonder geduld. Een kikker ontleden bijvoorbeeld, de honderd kilometer van Ieper uitwandelen, een kilometerlange paperclipketting maken, of langer dan anderhalve seconde kijken naar Actua-TV. (dat laatste is bij nader inzien ook niet weggelegd voor mensen mÈt geduld, maar daarover later meer)
Het probleem is dat ik altijd direct met alles wil beginnen, en quasi onmiddellijk klaar wil zijn ook. Wat dan betekent dat ik alle voorbereidingen oversla, de instructies maar half lees en onnozel wordt als ik niet na vijf minuten een hele kast vol kleine flesjes parfum heb staan. Of een sjaal van drie meter heb gebreid. Of iets anders waardoor je eigenlijk zou moeten ontspannen in plaats van een hele hoop hobbymateriaal met een grote gefrustreerde zwaai in de vergeetkast te gooien en er nooit nooit nooit meer uit te halen.

Maar nu heb ik dus een bezigheid ontdekt waarvan de voorbereidingen waarschijnlijk zelfs leuker zijn dan het creeÎren zelf. Als je een scrapbook wilt maken moet je eerst foto’s selecteren, pagina lay-outs bedenken en miljoenen uitgeven aan stickertjes en mooie papiertjes. En dankzij iPhoto is dat selecteren van foto’s naast ongelooflijk moeilijk ook nog eens heel erg leutig. De laatste weken ben ik terug in de tijd gedoken, meerbepaald in het jaar des heeren 2003 (beter bekend als het jaar waarin lilith Youri tegen het lijf liep) om daar een fotoselectie te maken die bevat:

  • 70 vakantiefoto’s (Disneyland Resort Parijs, Barcelona, Disneyland Resort Parijs, London)
  • 25 strand-related foto’s (zomer, winter en alles daartussenin)
  • Youri met natuurlijke haarkleur, lilith met rost haar, lilith met rood en zwart haar, lilith met knalrood haar, Youri met felblauw haar
  • een duidelijke voorkeur voor Ice-tea op terrasjes en heel veel Nalu ernaast
  • honderdduizend dingen die we zonder de foto’s al lang weer vergeten zouden zijn

Uiteindelijk ben ik erin geslaagd om de 4097 foto’s die genomen zijn in 2003 te reduceren tot een bruikbare collectie van 162 foto’s. Best oke voor iemand zonder geduld, neej?

En jij, wanneer ga jij een keer al je foto’s deftig wegsteken?

Zoran

stats_02.jpg

Nog even, en de ex-joegoslaaf die ik clandestien tewerkstel zal voor de honderdduizendste keer naar tales from the crib surfen.

En u kan erbij zijn!
De eerste die erin slaagt om mij een screenshot te mailen van een op 100000 staande teller wint namelijk een tftc-pakketje met daarin een tftc-visitekaartje, een tftc-gehandtekende foto, een crappy (maar goedbedoeld) zelfgemaakt setje ATC-kaarten genaamd ‘de vier seizoenen’, een authentieke meli-speelkaart en een hoedje van radio donna (ooit verkregen met het grote wedstrijdproject). Voor de echte verzamelaar dus.

En hier is het allemaal te doen.

Update: het was een close call, maar Sylvia mag zich mag zich mentaal beginnen voorbereiden op het verzamelpakket. Als ze me nog even haar adres mailt, that is.

Zinnen die ik de laatste dagen heb uitgesproken

CaptainWEB.gif
  • Mag ik vrijdag langskomen voor kleuren en knippen, asjeblieft?
  • Niks lukt nog.
  • Het is hier kouhouhoud!
  • Ach ja, en ze is gewoon dom ook
  • Een Turkey Fit met cocktailsaus, en een blikje cola light (maal twee)
  • Zou koeien hebben verslavend zijn?
  • Oude mensen hebben gewoon teveel tijd om lastig te zijn
  • En het sjiekste van al is: ik train al met halters!
  • Aha, dus d‡t is nu eigenlijk het beste van het beste.
  • Brandt u dan ook telkens een kaarsje als ze examen gaan doen ?
  • En het stomme is dat ik vroeger helemaal geen loempia’s lustte

Waarom Flickr zo oke is (deel 34)

Subject= Data moving from Canada to U.S. very soon!

The Flickr team has up and moved this week to Californ-i-a and has
been singing Beach Boys songs non-stop since arrival. And you’re
moving too!

We’re moving each and every pixel, bit, and byte, all your data, lock,
stock, and barrel, from our humble server shack in Canada to our new
server palace in the U.S. of A!

This process will begin during the week of June 28 and will result in
speediness, stableness, and happiness.

Thank you, Flickreebies, for making Flickr such a wonderful place to
share, connect, and befriend. We love you! (In an entirely non-creepy
way.)

– The Flickroobies

De flickroobies they say! :lol: :aaaahahahaaa:

Kun je je..

Ja, inderdaad, het is warm en ik heb daar absoluut niet over te klagen.
De vogelkens fluiten, mijn zonnebril past als gegoten, en ik heb zelfs net de eerste ananas van heel mijn leven gekocht.
Ik heb er al veel gegeten in mijn leven, maar zelf gekocht: ho maar!

Zo zie je maar weer.
Niks te klagen over hier.

(Maar is het nu echt nodig dat iedereen plots om de twee minuten aan iedereen vraagt of ze zich een beetje kunnen verwarmen?)

Het was een CD-i controller

roller.jpg
Ik gok dat de jaren tachtig bijna achter ons lagen, en de jaren negentig zo goed als gingen beginnen.
Ik gok mezelf een jaar of negen, mijn broer met moeite zes. Als ik me niet vergis zat die laatste toen volop in zijn potvis tekenen-periode, naar aanleiding van de potvis die toen net was aangespoeld op het strand van Koksijde. En dat was, als mijn geheugen mij niet in de steek laat, 1989.

Naar jaarlijkse gewoonte was mijn grootmoeder aan kaartjes geraakt voor het stripfestival van Koksijde. Mijn broer (die toen net de ijdele hoop begon te koesteren om later ooit striptekenaar te worden) en ik (die mezelf toen net begon af te vragen waar kinderen in godsnaam vandaan kwamen) konden elke dag gratis naar het festival, en dat was best geweldig, want het lag op twintig meter stappen van de crib van mijn grootouders. Om maar te zeggen: wij maakten gretig gebruik van de gratis kaartjes, en de centjes die ons voor elk bezoek in de handen werden gedrukt door mÈmÈ. Getuige de gigantische collectie (vaak gesigneerde) strips die wij jaren later van de hand hebben gedaan op ÈÈn of andere rommelmarkt.
ANYWAY!

Negentiennegenentachtig was veruit het meest geweldige jaar in de geschiedenis van het stripfestival. Gingen mijn broer en ik andere jaren maar ÈÈn keer per dag naar de grote tent op het casinoplein, dan gingen wij in 1989 minstens vijf keer per dag over en weer. Van het moment dat de grijze consoles in de tent begonnen op te duiken waren wij verkocht. Het was het jaar dat de CD-i van Philips begon op te duiken op evenementen, en het stripfestival moet ÈÈn van de eerste zijn geweest.

Op de CD-i schijfjes die in de consoles moesten stonden soms films (niet op video ofzo, maar dus echt op een cd!), educatieve dingen over tuinieren of de eerste wereldoorlog (op cd dus hÈ, en niet in een boek!), kleurprenten die je met de speciaal aangepaste kindercontrollers (zie raad je plaatje) kon inkleuren, maar dus ook spelletjes die eruitzagen als tekenfilms. Mijn broer en ik, die al jaren zaten te wachten op de lancering van de “virtual reality”-bril en handschoenen, vonden de CD-i ook niet slecht, en werden helemaal gek.

In 1989 hebben wij geen strip gezien, gelezen of laten signeren. Wij keken nooit scheef als Willy Linthout of Vandersteen passeerde door de lange gangen vol strips. Wij duwden honderden kleutertjes weg die kleurplaten stonden in te kleuren, want wij wilden ook. Dagen aan een stuk.
En zagen en janken dat wij de weken daarna hebben gedaan tegen ons moe, om toch maar te investeren in die geweldige CD-i van Philips. Want wie hem niet had zou hopeloos achterop hollen, wisten wij toen.

En jullie, jullie wisten niet eens meer dat hij bestond!
Jullie, jullie hadden niks met de blauwe bol.
Kijk, van dat soort dingen krijg ik het warm en koud tegelijk, natuurlijk.