Monthly Archives: februari 2006

the unpainted house: round-up

toels.jpgAha, u denkt dat wij niet naarstig verderwerken aan onze nieuwe crib?
U kijkt naar de foto’s op Flickr en schudt meewarig het hoofd, omdat we eind deze maand uit ons appartement moeten en in de ruÔne that is the new crib?
U vindt het een hopeloze, trieste zaak?

Well, wij al lang niet meer. Gelukkig. Ergens tussen januari en februari hebben de doemgedachten en zenuwen plaatsgemaakt voor een soort van berusting. We doen verder zoveel als we kunnen (want ondertussen blijft de rest van de wereld ook nog eens meedogenloos snel draaien), en we redden wat er te redden valt. Fact is dat je tijdens verbouwingen altijd meer doet dan je je initieel had voorgenomen. Zo zouden we eigenlijk enkel de woonkamer aanpakken, maar zijn de keuken en de badkamer daar ondertussen ook al bijgekomen, onder het motto “nu we toch bezig zijn”. Nu we toch bezig zijn kunnen we net zo goed

  • de oude vloer in de living uitbreken
  • de brol die eronder zit uitscheppen
  • beton gieten en dat in de bittere koude uiteen trekken met een hark en egaliseren
  • de tasso van de muren trekken
  • het plakwerk afdoen tot op de blote baksteen, aangezien er toch hele stukken naar beneden komen
  • het cement van diezelfde muren afkappen
  • de vochtige muren laten behandelen
  • in de muren schijven om de nieuwe elektriciteitskabels in te leggen
  • alles dat in de badkamer staat (bad, wc en lavabo) verwijderen en vervangen
  • de elektriciteit van boven tot onder vernieuwen
  • alles in orde maken om deze zomer massief parket in de living te leggen
  • de oude keuken uitrusten met een hippe oven, wasmachine, droogkas, vaatwas en een keramische kookplaat
  • bergingrekken en werkblad maken voor de keuken
  • verwarming voorzien voor in de living
  • de verf afstrippen van vanalles en nog wat
  • alles opnieuw laten plakken

Ik weet zeker dat ik nog een hoop handelingen vergeet, maar dat is omdat we ze gelukkig niet allemaal alleen hebben moeten doen en op een hoop fantastische helpende handen hebben kunnen rekenen. *doet geweertje en knipoog naar desbetreffende handen* En de eerste voorstellen om mij in de lente te komen helpen met het in orde krijgen van ons stadstuintje zijn ondertussen ook al binnengerold, wat natuurlijk zeer fijn is.

En wat zijn dingen duur! Ook al zijn die dingen deurknoppen, klinken of brievenbussen. ’t is wa geschift, maaaat!
Anywayz, de nieuwe crib komt wel goed, al is dat waarschijnlijk niet voor vandaag of morgen, en als het echt nodig is hebben we al onderdak voor de nodige dagen dat ons huis onbewoonbaar blijft na 1 maart. Druk maak ik me niet meer, want als het afgewerkt zal zijn wordt het fantastisch, daar ben ik nu zekerder van dan ooit.

Funky Food Reviews

foodreviews.jpgEr zijn een paar voordelen verbonden aan weblogger zijn. Ik kan er nu niet direct opkomen, maar er moeten er zijn, want anders zou iemand als ondergetekende het geen jaren volhouden zonder ervoor betaald te worden.

Het wordt allemaal nog leuker nu de reclamewereld het fenomeen bloggen heeft ontdekt en in weblogs een mogelijkheid ziet om nieuwe producten enige ruchtbaarheid te geven. Geen slecht idee, vind ik persoonlijk, want als het gaat om nieuwe dingen proeven ben ik altijd al een enthousiasteling geweest (zie mijn kledingmaat, nvdr.).

Dus toen de mensen van Fanta/Ogilvy mij begin deze week vroegen of ze mij een geheim pakje uit Bangkok mochten opsturen moest ik welgeteld niet nadenken, en toen het vanmorgen afgeleverd werd had ik meteen een geweldig excuus om het ooit doodgebloede “Fromfrats Funky Food-reviews” vanonder het internetstof te halen.

fanta_kl.jpg

Binnenkort wordt Fanta Mango ook op u afgevuurd, en als u nu al wil weten hoe het goedje smaakt, dan gaat u best op de smaakpapillen van uw goede vriendin lilith af, via diezelfde Fromfrats Funky Food-reviews dus.

twee honden, drie katten en een papegaai

nurse.jpgIk zit in een ziekenhuiskamer die heel hard naar hond ruikt.
De televisie staat op Rad van Fortuin, maar er wordt te hard gepraat om iets te verstaan van Appermont. Het gepraat komt uit de mond van ÈÈn hele dikke man, ÈÈn heel dik meisje dat ook een jongen zou kunnen zijn, een ros klein jongetje dat Kenny blijkt te heten, en de mevrouw die me na twee minuten in elkaars leven toevertrouwt dat ze haar baarmoeder uitgehaald is.

Vaginaal“, zegt ze, en ze trekt een vies gezicht, dat overloopt van “jeweetwel, via vanonder’.
Ik trek een vies meelevend gezicht terug, en vraag me af of het ros jongetje dit wel moet horen.
“En wij hebben juist zoveel beesten thuis. Mijn vent moet nui voor de beesten zorgen.”
Ik knik.
“Veertien honden, elf katten en acht papegaais!”
Ik veins verbazing, en besef dat ik me de hondengeur dus niet had ingebeeld daarnet. Ik zit er ondertussen zo lang in dat ik het al niet meer ruik.

“Je lijkt op je moeder” zegt de mevrouw.
Ik heb zin om te zeggen dat ik op mijn vader lijk, en mijn broer op mijn moeder, wat waar is, maar daar komt al een andere mededeling mijn richting uitgerold.
“Ze was zenuwachtig, hoor, je moeder. Ze heeft de hele morgen naar vitaya gekeken. Ik kijk ook gern naar vitaya”
De hele dikke man bevestigt dit.
Ik kijk van de lege plek in de kamer naar de deur, en begin me af te vragen waar ze zolang blijft.
“Eejt gezien van rad van fortuin vannoene?” vraagt de dikke man aan de vrouw met de vagina.
“Die ene ad de jackpot, mor ze was eerst de letter vergeten te zeggen. Ee, Aline?”
De dikke jongen knikt.

En dan gaat de deur open, na vijfenveertig minuten wachten.
Er komt een bed binnengerold met een ietwat woozy moeder, die al meteen hard moet lachen met de kapotte stem waarmee ze wil zeggen dat alles goed is. Maar dat ze haar duim niet voelt.

De hele dikke man glimlacht bemoedigend, en raadt dan het woord op tv: stokbroden.
En morgen mag ze waarschijnlijk naar huis.

the picture of bucky laplace

backy.jpgIets waar ik al maanden mee zit is dat ik op de foto van mijn treinabonnement als twee druppels water op Bucky Laplace lijk. Het was me eigenlijk nooit eerder opgevallen, tot ik met mijn broer op een trein belandde en op een bepaald moment toch echt wel mijn abonnement moest bovenhalen van de conducteur. Mijn broer gooide ÈÈn blik op de foto, en mijn wereld stortte in: “wahahaaa! Bucky Laplace!”

En inderdaad, hoe erg ik de gelijkenis niet probeerde te zien, er was geen ontkomen aan: dat witte vel, dat gitzwarte haar, die vieze blik, niemand heeft ooit meer op Bucky Laplace geleken dan ik op de foto van mijn treinabonnement.

Ik werd er zo ongemakkelijk van dat ik alle treinconducteurs uit het verleden begon te overlopen en me begon af te vragen of het potentiÎle kijkers van het Eiland konden geweest zijn. En of ze het dientengevolge hadden opgemerkt, en eens de wagon uit proestend en half hangend aan ÈÈn van die stalen baren van de deur op hun knie hadden geslagen met vlakke hand, tranen langs hun conducteurskaken lopend. Mijn conclusie was staalhard: dat kon. En het kan nog steeds, elke keer als ik mijn vervoersbewijs moet bovenhalen en een lichte tic zich van mijn rechteroog meestermaakt. Ik zie ze denken “Backy. Backy. Backy” en “Synalco go go go!”

Ik zou dan ook zeer graag de foto op mijn abonnement laten veranderen, zoals zovelen dat met hun achternaam deden ten tijde van Dutroux, maar ik weet niet of “teveel op Bucky Laplace lijken” voor de NMBS een goed genoege reden is. En ik durf het niet gaan vragen aan het loket, uit angst dat de Frankie Loosveld van dienst er al zijn collega’s bijroept om schaterlachend naar mijn foto te kijken, en te beginnen met een eindeloze reeks “het eiland”-quotes. Had ik op Tony Simoni geleken, het ware ook pijnlijk geweest, maar dan zou ik tenminste enkel onderworpen worden aan intellectuele kwinkslagjes en opmerkingen van mensen met niveau.

Het zou mijn leven tussen Ieper en Kortrijk net dat ietsje draaglijker maken.

[GLEEEDI2006] week 5, zonder al te veel (tefal) progress

scales.jpggesport: ÈÈn povere keer, wegens sportblessure en tijdsgebrek
ging goed: weinig.. Maar ik ben trots dat ik zelfs op mindere momenten nooit zot ongezond heb gegeten, en me altijd heb kunnen herpakken
kon beter: ik heb te veel cola light gedronken en te weinig water en soep, ik had meer moeten sporten en mijn porties ’s avonds zouden best nog wat kleiner mogen
totaal gewichtsverlies: vijf kilo tweehonderd gram

****

So, tefal progress en ikzelf gingen uit elkaar aan het begin van de week, en het gevreesde gebeurde: hoe meer dagen voorbijgingen, hoe meer ik begon te dromen van een plots en ongelooflijk gewichtsverlies. Ik had maandag met succes een zware bodypumples bijgewoond, en ik voelde vooruitgang: mijn buikspieroefeningen gingen vlotter, mijn lunges zagen er minder stuntelig uit dan ooit, en bij momenten waande ik me zelfs serieus goed bezig. Na de les duidde ik meteen twee nieuwe avonden aan in mijn agenda en schreef er in zwierige lessen “PUMP!!!” bij, zo energetisch was ik toen nog. Tot de volgende morgen.

Naast de obligatoire spierpijntjes had ik last van een zeurende pijn in mijn rechterbovenbeen. Die pijn bleef de rest van de dag zeuren, net als de dag daarna. Ik had me ’s morgens nog vol goede moed ingeschreven voor bodypump, maar toen ik tien minuten voor vertrek nog eens door mijn benen probeerde te gaan en daarbij kajietend in de zetel belandde besliste ik dat ik toch beter zou afbellen. Wat ik dan ook deed, net als voor de les van donderdag, terwijl ik toch bezig was. Vijf weken bezig, en mijn eerste sportblessure was een feit.

En ik ben er wel een beetje trots op, want mijn kans op sportblessures is de afgelopen jaren zo nihil geweest dat ik de huidige als een ware trofee voor moed en zelfopoffering met me ronddraag. Soms ben ik zo trots dat ik op straat aan wildvreemden zou willen vragen of ze mijn sportblessure eens willen zien, zodat ze zouden beseffen dat ik geen lui dik wammes ben, maar een zeer actief en zelfopofferend meid die niet terugdeinst voor sportieve beweging.

Doordat de pumplessen uit mijn agenda werden geschrapt en ik het redelijk druk had met vanalles en nog wat huis- en jobrelated dropte de concentratie tot een absoluut dieptepunt. Again. Ik at wel gezond wat hoofdmaaltijden en tussendoortjes op mijn werk betreft, maar elke rol Pringles die voor mijn neus heeft gestaan deze week (want mijn leaf eet Pringles voor mijn neus en alles!) heeft een Pringle of tien/vijftien moeten afgeven. Hey, ik ben al trots dat ik me niet op de hele rol heb gestort, hastn! Ik ben ook trots dat ik mezelf altijd net op tijd heb kunnen stoppen voor ik iets zou doen dat echt geen goed idee was, als snoepen en youri zijn frieten opeten en toch kiezen voor pizza in plaats van gezond. Ik heb hier en daar een steek laten vallen, maar ik ben nooit zover gegaan dat het het einde van GLEEEDI kon betekenen. Zelfs mijn uitspattingen bleven redelijk gezond. En dat is best goed en verstandig en yet menselijk van mezelf.

Dat was ik natuurlijk helemaal vergeten toen ik eind deze week mijn tefal progress terugkreeg, erop sprong vol dromen van een ultralaag gewicht en identiek hetzelfde getal als vorige week zag staan. Ik sprong nog eens, en weer: identiek hetzelfde klotegetal als vorige week. De derde keer weer. Waarna ik met prikkende ogen in mijn bed ben gekropen, en bij het horen van een slaperige youri die “wat is er?” murmelde een potje heb gejankt van het vaderland weg. Neen, het gaat niet om de kilo’s, maar op dit moment zijn ze alles dat ik heb. Ik zie geen verschil, ik voel geen verschil en het zal nog tien kilo duren voor iemand anders zal vragen of ik iets heb gedaan aan mijn haar, want dat ik “lijk veranderd ben”. Ik ken de drill, en op dit moment zijn kilo’s echt alles waaraan ik me kan vastklampen, of net niet, zoals die morgen. Omdat ik zo in- en intriest was mocht ik tefal progress nog eventjes laten staan van youri. Want je wist maar nooit.

En toen, de volgende dag: vijfhonderd gram af! Het is niks om over naar huis te schrijven, maar vanmorgen waren ze er nog steeds af! Wat zorgt voor een verlies van vijf kilo en tweehonderd gram, en het recht om een flesje White Musk te gaan halen en mezelf in te smeren met lagen lentegeur! Huzzah!

Over volgende week maak ik me weinig illusies. De verhuisdeadline komt nu wel erg dichtbij (nog een twintigtal dagen), ik heb veel werk te verzetten en mijn dagen en avonden zijn volgende week al volledig gevuld met zaken die niet naar de ronkende naam “bodypump” luisteren. Maar ik ga wel veel groenten eten, beloofd! Op naar min zes, en een wereld waarin ik sterk genoeg ben om me niet meer te laten doen door een weegschaal die me constant in het ootje wil nemen.

fosbury

180px-Fosbury.jpgHet zag er naar uit dat het just another hour at bodypump zou worden. Ik nam mijn stang, knalde er wat gewichtjes tegenaan, koos een matje uit en legde het zo ver mogelijk achterin de zaal, zodat niemand mijn achterwerk zou checken tijdens het maken van de vreemde neerwaartse bewegingen die nu eenmaal bij bodypump horen. Als het zou kunnen, ik zou in een andere zaal gaan staan, zo erg voel ik mij verwant met de andere bodypumpers met hun strakke spieren en kostelijke sportkledij, en hun blikken van subtiel medelijden als ze naar mij en mijn kleine gewichtjes kijken, terwijl zij elke halve seconde veertig kilo omhoog duwen. Met hun pink, ahahaa.

Bodypumpleraar L. sprong gespierd en wel zijn podium op om aan de les te beginnen, en snel nam ik nog even de aanwezige pumpers in me op. Een geblondeerde huismoeder met een te modern fitness/speelpakje knoopte nog even de veters van haar lelijke resoorbaskets dicht, die ooit eens hip moeten geweest zijn net na de jaren tachtig. Naast haar een zelfuitgeroepen babe van 1 meter 35 met siliconenborsten, vierkante valse nagels en maatje 176. Een donkerharige man met een koersbroekje in lycra die niks aan het toeval overliet deed een redelijk obscene stretchbeweging voor de spiegel. Geschrokken draaide ik mijn hoofd weg.
Naast mij…
De vrouw waarvan ik had gehoopt dat ik haar nooit meer zou hoeven terug te zien. En daar was ik de laatste zes jaar glansrijk in geslaagd, ook. Maar daar stond ze dus, gehuld in een blinkende driekwartbroek en een spannend t-shirtje dat mij een blik gaf op haar nog steeds strakke buikspieren: T., mijn ex-lerares lichamelijke opvoeding.

Ik trok wit weg en werd onmiddellijk teruggekatapulteerd naar het einde van de jaren negentig.

T. die op een blaadje de punten noteert voor de miserabele Fosbury Flop die ik net, onder het oog van mijn klasgenoten en die van de handel, ten berde heb gebracht. T. die me toesnauwt dat ik mijn achterwerk moet intrekken, wat nogal moeilijk is als je een achterwerk hebt dat zelfs volledig ingetrokken nog niet in staat is tot een atletisch verantwoorde Fosbury Flop. T. met chronometer aan de schoolpoort, omringd met wachtende klasgenootjes die hun twee kilometer al drie minuten hebben afgewerkt, en ik die samen met die andere dikke van de handel rood en puffend kom aangehobbeld. T. die mijn tijd afroept, die een veelvoud is van de tijd van die dwaze maar rappe van Latijn-Wiskunde, die later sportlerares is geworden. T. die maar weinig empathie toont als ik mijn voet omsla bij hordenlopen, en me nooit zo hartelijk heeft toegelachen en aangemoedigd als ze dat deed bij haar leerlingen die wel vooruitgingen als ze een sprintje inzetten. Die T. stond nu op dertig centimeter van mij verwijderd, en ik moest beginnen aan oefeningen die zij zou kunnen zien en waarop ze zeker een opmerking zou sissen, als “lilith, die voeten recht! Buik intrekken! Kont intrekken! Kwabben intrekken!” en alles.

Gedurende een uur was ik zo ongemakkelijk als de pest. Ik deed keihard mijn best om Èn mijn oefeningen goed te doen, Èn zoveel mogelijk buiten haar blikveld te blijven, waardoor mijn gewoonlijk leuke bodypumples veranderde in een herbeleving van al mijn LO-trauma’s samen. Ik beleefde er geen enkele fun aan, maar wilde weg. Weg van mijn bezweet voorhoofd en mijn rode wangen, weg van buikspieroefeningen en spierpijn, weg van T. die drie keer zo oud was als ikzelf en er nog steeds strakker uitzag dan ik ooit was en zou worden.

Na een marteling die maar bleef duren gingen we stretchen, en toen was het klaar.
T. kwam mijn richting uit, met nog steeds dezelfde arendsblik en het sluike zwarte haar dat nu toch hier en daar grijs begon te vertonen. Mijn adem stokte, zoals dat vroeger ook vaak ging. Deze keer liep ze helemaal langs me heen om haar matje te gaan wegleggen. Ze had me niet eens herkend.

Great.

dingen waardoor ik het te druk heb gehad om te bloggen

vlamskies.jpg

  • het schrijven en fijntunen van een geweldig artikel over moleskines
  • het kiezen van een wasmachine, droogkast, oven, kookplaat en vaatwasmachine
  • het her en der vergelijken van de prijzen van die hoogstandjes der technologie
  • het werk, basically
  • bodypump
  • lezen, eindelijk weer
  • staren in het vuur van onze freshly geÔnstalleerde inbouwcassette (nooit kijk ik nog tv!)

Straks nog een avondje Kolonisten van Catan en Lost serie twee kijken, morgen in overall de verf van de deuren strippen en kijken hoe elektriciteit wordt gelegd, en dan heb ik nog eens tijd om me over te geven aan the blogue, en jullie, lieve lezers die het niet moeten riskeren om mij uit jullie favorieten te gooien na zo’n korte tijd!