Hoe meer er in mijn everyday echt leven gebeurt, hoe stiller het op tales from the crib wordt, zo blijkt.
Dus als u denkt dat ik even niet veel beleef, vergeet het. Ik beleef gewoon even te veel voor woorden.
Het is evenwel niet zo dat ik u een van de spannendste periodes uit mijn leven wil onthouden.
Ik ben het nog heel even allemaal aan het opsparen, maar het komt!
Ik ben alvast niet zwanger van een neger, en ik ga ook niet trouwen, maar voor de rest ligt alles open.
Wat draag je nu? Probeer geen enkel kledingstuk te vergeten.
Wat is het favoriete kledingstuk in je kleerkast?
Hoe zou je je kledingstijl omschrijven?
Wat is je favoriete kledingwinkel/merk?
Wat is je grootste kledingmiskoop?
Eerst verdacht ik de kassamadam in het Kruidvat ervan over een ongelooflijk onaangename ademgeur te beschikken. Toen we het Kruidvat uitwaren klaagde ik tegen Youri over de vieze geur die uit de Colruyt kwam, en dat dat toch eigenlijk niet kon voor een winkel die eten verkocht, zo’n lijkgeur. Maar toen we de Colruyt al lang voorbij waren en ik de geur bleef ruiken begon ik te twijfelen.
Was ik het? Ik had net een hele dag besteed aan het schilderen van de gang, en net voor ik vertrok had ik nog wat verf afgebrand van de deurposten, maar kon ik daar zo erg van stinken? Ik had juist nog een verse trui aangedaan. In de Carrefour bleef het stinken, en ik werd helemaal ongemakkelijk. Ik bleef maar aan mijn trui en aan mijn t-shirt ruiken, maar die roken gewoon naar wasverzachter. En Youri rook ook gewoon lekker naar Youri.
Thuisgekomen in een misselijkmakende wolk van rotte eieren en lijken vonden Youri en ik de boosdoeners.
Ik had alle opties overlopen, maar dat het het plastiek van mijn net aangekocht lieflijk bloemetjessetje uit het Kruidvat bleek te zijn bracht me toch even compleet van mijn melk.
Vorige week ben ik erin geslaagd om doodleuk een stuk van mijn tand te krijgen, zonder iets te doen.
We zouden net naar de Kattenstoet vertrekken (die trouwens pretty fab was), ik zat een beetje voor me uit te ademen en toen merkte ik clever op dat de helft van mijn voorlaatste tand achteraan los zat. Het zal voor altijd een mysterie blijven wat er zich die dag precies in mijn mond heeft afgespeeld, want ik had op niks hards gebeten noch was ik in een gevecht verwikkeld geraakt.
Tijdens de Kattenstoet was ik diegene die constant met haar tong tegen het loszittende stukje tand duwde, wat toevallige passanten waarschijnlijk de indruk gaf dat ik open stond om hen te pijpen. Toch een paar keer bijna in de marginaliteit terechtgekomen, die dag. Aangezien een loszittende tand een redelijk vies gevoel geeft at ik in de loop van de namiddag een broodje met warme beenhesp met de linkerkant van mijn mond, zoals enkel Emiel Goelen het kan. Al snel deden in Ieper geruchten de ronde dat lilith van tales from the crib onlangs een zware beroerte had overleefd, en despite mijn goede deontologische bedoelingen heb ik het allemaal kapotgemaakt door ’s avonds in een onbewaakt moment keihard met de verkeerde kant op een stuk stokbrood te bijten. Resultaat: het loszittende stukje katapulteerde zichzelf volledig in mijn mond, net terwijl ik een bijtbeweging uitvoerde . Voos dat dat is: op je eigen tand knabbelen.
Hoe wij vroeger als zesjarige kindjes niet constant met een slecht gevoel rondliepen doordat onze tanden om de haverklap loskwamen en uitvielen, ik snap het niet. Vooral die voorste dan, die niet wilden loskomen en nog met een velletje vastzaten. Traditioneel moesten die eruit tegen je eerste communiefoto zodat je voor de rest van je leven goofy in de salonkamer van je grootouders kon uithangen, en dus zat er niks anders op dan hele dagen en nachten obsceen met je tong tegen dat los tandje duwen, en dan plots dat grote gapende gat waar je tand zat, keivies was dat!
Maar het went. Na een week leven met een halve kies (want dat is het!) in mijn mond vraag ik me af waarom ik ooit een volledige kies nodig heb gehad. Als ik kon kiezen, ik zou het helemaal opnieuw doen.
Vergeet temptation island.
Een oud huis kopen en dat verbouwen, dat noem ik pas de ultieme relatietest.
Een oud huis kopen en dat verbouwen terwijl een rondborstige blondine met haar gemanicuurde handen in je lief zijn zwembroek zit buiten beschouwing gelaten. Dat moet helemaal erg zijn, denk ik.
Youri en ik hebben de laatste maanden in elk geval een serieus zaagje gespannen tegen elkaar.
Meestal ’s avonds in bed na alweer een dag waarop het leek alsof ons huis voor altijd een totale mess zou blijven, en ik vond dat dat kwam doordat zijn planning niet concreet genoeg was en hij dan weer vond dat ik het dan misschien beter zelf kon doen. En ik vond dat hij het me dan moest zeggen als hij het zelf niet meer aankon, in plaats van te zwijgen. En hij dan weer zei dat ik toch niet niet wilde luisteren als het gesprek over elektriciteit of buizen ging! En dat was waar ook! Wat interesseren mij buizen?! Buizen waren zijn ding. Ik heb compleet geen geduld voor details als buizen.
Of toen ik me al vier weken afvroeg wanneer ze nu eindelijk eigenlijk feitelijk de badkamer zouden installeren. Hij vond dat we eerst alle putjes in de muren moesten dichten zodat die konden drogen terwijl we de badkamer installeerden. En net die putjes interesseerden mij geen reet zolang ik geen badkamer had in plaats van een vuil onbruikbaar kamertje in een hoek van het huis. Het was trouwens geen huis, het was een ruÔne! En dat was zijn schuld, met zijn vage onconcrete plannen altijd, en altijd alles willen veranderen terwijl we het misschien beter hadden gelaten zoals het was. Oud en marginaal, dat wel, maar tenminste niet compleet naar de vaantjes.
In “The Block” hadden ze een korte Mexicaan named Sanchez om al hun frustraties op af te reageren.
Wij moesten tegen elkaar roepen dat we lilith van Ieper waren en als gij niet rap zwijgt krijgt ge een toek op uw bakkes zulle vriend!
Toen ons overzicht met de noorderzon was verdwenen, niemand kwam op het moment dat ze moesten komen en ik alleen nog maar zin had om ermee te stoppen snotterde ik een kwartiertje all over Youri’s t-shirt in de hoop dat dat ervoor zou zorgen dat ik mijn hoofd zou opheffen en ons huis er zou uitzien als een huis. Maar toen ik mijn hoofd omhoog bewoog zag ik enkel een betonnen vloer vol lelijke kabels en afgeknipte elektriciteitsdraden, en dat overgoten met een walmpje stof. Als ik naar buiten wilde kijken moest ik dat doen door gebarsten ramen. Ik was triest en kwaad, en dat is best een lastige combinatie, vermoed ik van mezelf. En dan heeft de persoon die zich het dichtste in mijn omgeving bevindt het serieus zweten, ze maat.
Alles was mis, het was al mei en er was nog steeds geen eigen huis, noch plek onder de zon.
Maar kijk nu!
We zijn er ineens bijna.
Chapeman is boven water gekomen, onze loodgieter en glazenmaker staan op de planning voor volgende week, en dan staat er in grote letters “VERHUIS?” in mijn Google Calendar. Ik durf het nog niet met volle zekerheid zeggen, maar het zou wel eens kunnen dat ondergetekende binnenkort blogt vanuit een hip gerenoveerd eigen stekje met tuintje.
En ik denk dat het wel goed zit, want ik vind dat mijn leaf dat allemaal geweldig goed heeft gedaan. Nu nog kinders kopen.
En het is weer aan jullie!
Lees je graag? Liever fictie of non-fictie?
Zeer graag, maar wegens tijdsgebrek lukt het me niet altijd om er echt voldoende tijd voor vrij te maken. Ik lees het liefst fictie, maar ik blader ook wel eens graag door Youri’s non-fictie collectie.
Wat zijn de laatste drie boeken die je hebt gekocht?
Naast een stuk of vier hobbyboeken op het boekenfestijn waren dat
“Hoe te eten- Het plezier van koken en good food” van Nigella Lawson
“Yes man” van Danny Wallace
“Fat Girl” van Judith Moore
Wat was je lievelingsboek toen je klein was?
Alles van Roald Dahl, met Mathilde en Charlie and the Chocolate Factory op kop.
Als iets ouder kind heb ik dan weer zeer hard gezwijmeld bij “een brug van glas” van Karel Verleyen.
Welk boek staat er momenteel op je verlanglijstje?
Ik heb nog heel wat fictie liggen waar ik nog aan moet beginnen, maar deze zou ik zeer kunnen smaken voor tussendoor.
Welk boek kan je iedereen aanraden?
De dertien 1/2 levens van Kap’tein Blauwbeer, over een beer met zevenentwintig levens die de meest fantastische avonturen beleeft. Het ziet eruit als een kinderboek, maar het zit vol hilarische wendingen en waanzinnige personages en iedereen die het op mijn aanraden heeft gelezen vond het zeer leuk. En dat is het ook. Zeker een kans geven, jongens!
Nooit gedacht dat ik dit nog zou zeggen zonder een wapen tegen mijn slaap, maar het is waarlijk amazing hoe erg ik Anja Daems mis nu Bart Peeters ook nog eens ingeschakeld is om commentaar te leveren op het Songfestival. Samen met “eurosongkenner” AndrÈ Vermeulen die al jaren bewijst geen reet van muziek te kennen vormen ze wat mij betreft het meest ergerlijke presentatieduo sinds Deckers en Ornelis. Met dat verschil dat we bij Deckers en Ornelis niet in een situatie zitten waarbij de ene kurkdroge feitjes declammeert waarom de ander dan weer semi-stotterend moet gniffelen. De bindteksten inclusief grapjes werden by the way stuk voor stuk al eens verteld tijdens de halve finales donderdagavond.
Niet dat dat Bart Peeters kan tegenhouden om voor de tweede maal in een halve week tijd te gniffelen om zelfgevonden vondstjes als Fabrizio van Malta “de Droomfabrizio” noemen en nog maar eens opmerken dat de ballerina die tot halverwege uit de piano kruipt bij Rusland ook over een onderkant beschikt. Ook zijn gespeelde verbazing toen hij voor de tweede keer deed alsof hij nog niet wist dat Ruslana in de politiek zit tegenwoordig vertelt veel over de credibiliteit van Bart Peeters.
AndrÈ Vermeulen wordt trouwens met de jaren meer en meer de Michel Wuyts van de eurosongverslaggeving, met lyrische uitschieters als “Veel tomatensap in de bloody mary maar weinig vodka” bij het liedje Bloody Mary van Las Ketchup, of plots compleet out of the blue het woord “kinky” in de mond nemen bij het liedje van Engeland. Schooluniformpjes laten blijkbaar zijn juices flowen.
Een toppertje nog steeds hoor, die AndrÈ.
Heel tekenend ook dat AndrÈ maar niet kan ophouden met zijn verrukking uit te spreken over het oubollige kutliedje van BosnÔe-Herzegovina, compleet met accordeon en al. Same thing voor het pathetische “I still laaave you”-liedje van Griekenland. Als het van Dreten afhangt sturen we binnen twee jaar Frank Galan in een extreem zeemzoeterige dag naar Ljubljana. En van het geweldige liedje van Litouwen (“we are the weeners of Eurovision”) ziet AndrÈ Vermeulen dan weer compleet de humor niet in.
Maar het blijft wel leuk, dat songfestival.
Liedjes over de twist dansen, glas dat in een ziel krast, een vrolijke popliedje dat gezongen wordt door een nest orcs, en dat allemaal in bedroevend slecht Engels, ze mogen mij er gat in de nacht voor wakkermaken. Leuke attributen ook op het podium: een klappend robotje bij Letland, valse cactussen bij Duitsland, kilo’s siliconenborsten en eighties oogschaduw uit het Oostblok. Swell.
Verder heb ik vooral bijgeleerd dat witte broeken uitermate populair zijn in Europa op dit moment, net als witte marcellekes, witte ballerina’s die uit witte vleugelpiano’s komen gekropen, witte niemendallekes en witte jaretellekes. En ik hoop dat UkraÔne wint, ook al in het wit.
’t Is niet dat u iets gemist heeft als u dit jaar niet hebt kunnen kijken, maar voor volgend jaar zou ik het toch zeker eens overwegen.
Ons nieuwe huis mag in oppervlakte dan wel groter zijn dan ons vorige appartement, toch is het absoluut niet makkelijk om al onze meubels ergens geplaatst te krijgen. In de muren zitten er marmeren haarden die ervoor zorgen dat je er nooit van zijn leven een kast tegen krijgt, hetzelfde geldt voor de dubbele en andere deuren, en zo wordt het best wel een uitdaging om alles een nieuwe plek te geven. Sommige meubels passen dan weer helemaal niet in het huis en worden waarschijnlijk binnenkort nog eens op ebay geplaatst om er voldoende kluiten uit te slaan om nieuwe stukken mee te kopen. En nieuwe stukken kopen is fijn.
EÈn probleem: ik heb het blijkbaar niet zo erg voor volwassen meubels. Als ik een meubelcatalogus in mijn handen krijg moet ik mezelf tegenhouden om niet onmiddellijk door te bladeren naar het stukje met de kinderkamers. In IKEA heb ik al tientallen keren staan draaien voor de kick-ass zuurstokroze kleerkast uit de MAMMUT-reeks (op de kinderkamerfoto in blauwe versie), enkel om te beseffen dat ik er nooit meer dan vier broeken in kan krijgen. Hebben wel al een plaats gevonden in ons huis: de MAMMUT-kinderstoel (ik heb geen kinderen), de MAMMUT-tafellamp, de MAMMUT-kindertafel (ik heb geen kinderen) en de felgroene MAMMUT-ladenkast (ik heb wel kousen en onderbroeken). Geen idee hoe het komt, maar ik slaag er niet in om zo enthousiast te zijn over let’s say een dressoir in bruine eik.
En wil het toeval nu wel niet dat ik gisteren in de euroshop-catalogus de lamp van mijn dromen heb gevonden die ik gewoon MOET hebben voor in mijn scrapbookkamer? Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn als ik dit meesterstuk niet boven mijn hoofd heb hangen. Ik verjaar op 20 augustus, maar onverwachte cadeautjes zijn vaak nog leuker.
“Ik geloof dat ik goed nieuws voor jullie heb”, sprak de teamcoach toen ik gisterenmorgen met heel veel tegenzin het kantoor binnenliep. En gelijk had hij, goed nieuws was het. Vanaf dat eigenste moment hoefden we namelijk niet meer te komen werken, en ook de resterende maand opzegperiode viel bij deze helemaal weg.
Een paar jaar geleden zou ik “FEKANTIE!!8!8!!!” geroepen hebben, waarna ik de eerste de beste winkelstraat was ingerend om me de komende weken over te geven aan winkelen, terrasjes doen, boekjes lezen met een zonnebril op mijn neus en op het einde van de dag eens fijn gaan eten met de man van mijn leven.
Maar dat was duidelijk vroeger.
Gisteren zat ik een goed half uur na het goede nieuws al weer achter mijn bureautje artikels te typen.
Want hoe meer tijd ik heb, hoe meer ik van mezelf vind dat ik die tijd moet vullen met dingen waarvan ik al maanden zeg dat ik ze eens zal doen als ik vijf minuten tijd heb.
En dat zijn echt wel heel veel dingen, zoals artikelvoorstellen indienen, mijn foto’s laten afmaken, een poging wagen tot het schrijven van een boek, een hoop telefoontjes doen en dingen regelen die ik al maanden uitstel, mijn favorieten ordenen, mijn agenda weer op punt stellen, de boeken lezen die ik eigenlijk dringend eens moet lezen, ervoor zorgen dat ik een systeem heb voor mijn werkfoto’s, een zeer leuk blogproject uitwerken met mijn leaf, en nog zeker vijftig dingen meer.
Hoe meer tijd ik heb, hoe zenuwachtiger ik word omdat ik vind dat ik net dan heel erg bezig moet zijn met vanalles. Hetzelfde geldt voor vakanties en weekends. Echt ontspannend werkt die ingesteldheid niet.
En zeggen dat ik vroeger zo’n lege fakke kon zijn hÈ maat.
In welke stad of gemeente woon je?
Ik woon op dit moment in Ieper, en tot een jaar of drie geleden woonde ik in Vlamertinge, een deelgemeente van Ieper.
Woon je er graag? Waarom wel of niet?
Ik woon zeer graag in Ieper. Het is meer een groot dorp dan een stad, er zijn veel kleine straatjes met oude herenhuisjes, en het mag dan misschien wel minder mooi of indrukwekkend zijn dan steden als Brugge, het is ook een stuk minder toeristisch. Wat iedereen ook altijd opvalt aan Ieper is dat er geen bouwvallige achterbuurten zijn: alles tot ver buiten de vestingmuren is betrekkelijk goed geconserveerd.
Soms loop ik over de Grote Markt en overvalt het mij dat ik eigenlijk in een heel mooi stadje woon.
Als je ooit zou verhuizen, naar waar dan het liefst?
Naar het Heuvelland, op amper een boogscheut van Ieper. Ik zou er wel een boerderijtje willen opknappen, ofzo. Jammergenoeg begint het binnenland de streek nu ook te ontdekken en schieten de prijzen zodanig de hoogte in dat het tegen dan volledig buiten mijn budget zal vallen.
Wat is het mooiste plekje van je woonplaats?
Ik hou van de vestingmuren waarop je kan wandelen, en dan vooral bij nachte. Dan mag je er eigenlijk officieel niet op, maar het is echt super om ’s avonds laat vanaf de muren over de lichtjes van de stad te kijken.
Woont er een bekende vlaming in je buurt? Wie?
Yves Leterme. In Vlamertinge was dat de man met de sterke tanden, aka Walter Arfeuille. (l)