U herinnert zich vast nog het kuthuurderskoppel dat ons via het terugeisen van een deel van de waarborg arm probeerde te maken. Groot was onze vreugde toen wij net onze rekeningstand bekeken en de complete waarborg tot op het laatste centje terugbetaald zagen staan.
Er is geen enkele advocaat aan te pas gekomen, zelfs. Enkel een vakkundig opgestelde brief waarin werd gedreigd met huurdersbonden en rechtzaken en al. Ik heb het al gezegd en ik zeg het again: mensen die altijd direct ja zeggen zijn grote mutns. En ik ben zo gigantisch content dat het kuthuurderskoppel deze zomer geen terrasjes zal kunnen doen op onze zuurverdiende kosten, u kunt het niet geloven.
In tijden dat ik nog gemotiveerd was vond ik de GLEEEDI2006-postjes altijd wel leuk om te schrijven. Het gaf me de kans om even terug te kijken op mijn week, en op die manier werden mijn gewone posts niet doordrenkt met misplaatst gezaag en gejuich over kilo’s. 
Nadat ik vandaag veel te overmoedig richting Ieperse braderie was getrokken met mijn funky teenslippers aan en na vijftien minuten half huilend een “shoes in the box” ben ingestrompeld om iets te vinden dat mijn tenen niet bij elke stap in tweeÎn kliefde stelde ik mezelf mijmerend enkele vragen:
In willekeurige volgorde:
Een week geleden zat ik nu in het ziekenhuis en had ik net een weerzinwekkend drankje naar binnengewerkt dat ervoor moest zorgen dat mijn darmen zouden geleegd worden, en boy, did they. Ik wist dat mijn leven vanaf dan betrekkelijk anders zou worden, maar ik kon me alleen nog niet echt voorstellen hoe het dan zou zijn. 
Ik heb maag- en urinesondes overleefd, en ik kan u verzekeren dat vooral het verwijderen van de eerste sonde niet bepaald een herinnering is voor rond het haardvuur met een pak pringles in de aanslag. Ik heb kleine schuurwondes aan mijn rug en nek door bij uitermate hoge temperaturen pogingen te doen om mij te verleggen zonder de wondjes aan mijn buik open te rijten. Ik ben kotsmisselijk en kortademig geweest doordat een verpleegster mij veel te snel rechtop heeft laten zitten in een ziekenhuisstoel. Ik heb in vijf nachten hooguit vier uur geslapen, wat een absoluut dieptepunt in mijn relatie met Morpheus was: zelfs op het folkfestival van Dranouter sliep ik meer. 
Ik ben niet alleen geopereerd, ik blog ook nog eens vanuit onze nieuwe crib waarin we deze avond voor de eerste keer zullen slapen en alles. Van nieuwe plotwendingen gesproken, maat!
Deze morgen vertrok lilith om acht uur richting operatiezaal om rond ÈÈn uur al terug op haar kamer te arriveren. Zeer moe, dat wel, maar van postoperatieve misselijkheid had ze weinig last. Daarnet werd ze verlost van haar maagsonde, en morgen mag ze zelfs al de gangen onveilig maken op haar verplichte wandeling. Juicht!
De afgelopen dagen is er een vreemd soort rust over mij nedergedaald. Ik lees op internet dat heel wat mensen de dagen voor hun gastric bypass onder de kalmeermiddelen doorbrengen, stijf en misselijk van de zenuwen. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat het weken geleden is dat ik nog zo geweldig heb geslapen en me zo immens kalm heb gevoeld. Ik verwacht elke dag dat de zenuwen door mijn keel zullen beginnen gieren, maar er gebeurt niks. Ik sta op, eet een boterhammetje en ga helemaal rustig en beheerst mijn dag tegemoet.
Verhuizen en in dezelfde periode een serieuze operatie moeten ondergaan mag dan wel niet altijd de ideale situatie zijn, toch zorgt het voor leuke combinaties. Toen ik deze namiddag al mijn kleren in de versgemaakte kleerkast aan het leggen was, bijvoorbeeld. Meer dan twintig broeken in zes verschillende maten, een massa truien en t-shirts in wel honderd kleurtjes liggen ondertussen in drie mooie stapeltjes te wachten: nu, heel binnenkort en volgend jaar.