Monthly Archives: juli 2006

nachtelijke conversatie

ArtPicBig_2946_b191601.jpgWe zijn dan wel al meer dan drie jaar samen, toch kunnen Youri en ik nog steeds compleet de slappe lach krijgen om onze verschillende dialecten. Het is wel zo dat onze uitspraak van woorden in die tijd meer en meer in elkaar is overgevloeid en ik Gullegems Iepers praat tegen Youri die mij dan antwoordt in Iepers Gullegems, maar sommige verschillen blijven echt te hilarisch voor woorden. Youri’s uitspraak van het woord “horloge” bijvoorbeeld. Remember “zegt eki oe loat ist?” van het Hof van Commerce? Een beetje zo.

Ik had gisterenavond zo moeten lachen toen hij heel onschuldig iets over een horloge had gezegd dat ik niet wilde slapen voor ik het hem nog eens had horen uitspreken. Ik probeerde het wel te immiteren imiteren, maar volgens hem leek het niet eens op het origineel.

Lilith: “Komaan Youri, zeg het nog eens, dan ga ik stoppen.”
Youri: “Neen, ik heb het al gezegd en ik ga het niet blijven zeggen.”
Lilith: “Maar ik heb het niet goed verstaan. Komaan, nog ÈÈn keer en dan ga ik slapen.”
Youri:” Je moet echt geen moeite meer doen, ik zeg het niet meer.”

*stilte van enkele minuten*

Lilith (op zeer clevere wijze): “En als ik nu zou vragen hoe laat het is, wat zeg je dan?”

vul aan: zomerverslavingen

fruitslaat.jpg

  • slaatjes met tomaat, mozarella en veel Yoghurt-Knoflookdressing uit de Lidl
  • koude aardappelen met bieslook
  • Tˆnisteiner Citroen met ijsblokjes
  • exotische vruchten als mango en ananas
  • roze pompelmoes
  • boursin saladeblokjes met knoflook
  • fruitsla uit The Foodmaker
  • koude pasta met provencaalse kruiden
  • croque garni

lilith is de jan bardi van de schiftingsvragen

janbardi.jpgIk was er vanmorgen speciaal een beetje vroeger voor opgestaan, dus toen de bel effectief rinkelde en de postbode mij een doos met mijn naam op in de pollekes drukte kon mijn geluk eventjes niet op. Ik ben gek op post en nog gekker op dozen, en sinds ik op maandelijkse basis een pizzadoos vol met het laatste nieuwe scrapbookmateriaal krijg toegestuurd uit Nederland begin ik al te kwijlen als de bel gaat.

Niets fijner dan een doos met flashy prullen ontvangen op een maandagmorgen, al komen dozen van amazon en tshirthell toch ook in de buurt van de fijnheid, moet ik toegeven. Als het maar uit een ander land komt, eigenlijk.

scrapkit_kl.jpg

Deze maand is de doos gevuld met kleurrijk papier, letters in allerlei motieven en bloemetjes en brads en ribbons, en ik was nog maar net aan het nadenken geslagen over wat voor leuks ik er allemaal mee zou maken toen de bel nogmaals ging. Ik trok een wenkbrauw op en vroeg me af wie dat kon zijn op dat vroege uur, maar ik kon geen enkel ander antwoord bedenken dan “de postbode die iets vergeten is”. Of erger nog: “de postbode die de pizzadoos terugeist omdat hij bevel heeft gekregen van de overheid”. En ik was er juist al zo aan gehecht.

Ik deed de deur opnieuw open en stond oog in oog met een grote kartonnen doos, met daarachter een klein mannetje. “Alstublieft!”, zei het mannetje, waarop hij de grote doos in mijn handen duwde en vertrok. Dit moest een vergissing zijn, want ik had helemaal niets besteld. En toch stond mijn naam op de doos, samen met een sticker van Douwe Egberts, of all things. Ik snapte er helemaal niks van, en sleurde de doos richting slaapkamer alwaar ik Youri (die ik er niet toe kan brengen om vroeger op te staan voor het in ontvangst nemen van mijn pizzadoos…) deel wilde laten uitmaken van the out of the box-experience.

Ik scheurde en trok, en toen ik de doos uiteindelijk opende zag ik dit:

senseo_kl.jpg

Er zat een briefje bij:

Beste mevrouw lilith van talesfromthecrib,

PROFICIAT! U bent ÈÈn van de winnaars van de Flair-wedstrijd op internet. Zoals beloofd ontvangt u hierbij een sensationeel Douwe Egberts Senseo koffiepakket:
1 Philips Senseo-koffiezetapparaat
4 pakjes overheerlijke Senseo-koffie
4 exclusieve Senseo-kopjes

Ik neem eigenlijk zo goed als nooit deel aan internetwedstrijden, maar een paar weken geleden kwam ik een pagina tegen waarop alle Belgische internetwedstrijden vermeld stonden, en dan heb ik blijkbaar meegespeeld voor een Senseo, begod. En wij waren de laatste mensen van het land die nog geen Senseo hadden, omdat ik nu eenmaal geen koffie drink. Youri is nochtans compleet verslaafd aan de Senseo op zijn werk, dus alleen maar blije gezichten hier vanmorgen.

Het is al de tweede keer dat ik iets win met Flair, en dus heb ik blijkbaar een pretty goed idee wat de schiftingsvraag betreft. (hoeveel mensen zullen deelnemen aan deze wedstrijd?) Ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat ik mezelf de komende maanden steenrijk zal wedstrijden, tot de kansspelencomissie mij in het snotje krijgt en alles in beslag komt nemen. Maar tegen dan zit ik natuurlijk al lang in het buitenland.

ceci n’est pas assez important

zinedine-zidane-real-madrid3.jpgIk ben me ervan bewust dat ik dankzij deze post al mijn franstalige lezers in ÈÈn klap kan kwijtspelen, en ik kan nu wel liegen dat me dat geen barst kan schelen maar dan lieg ik. Ik heb mijn franstalige fanbase met bloed zweet en tranen uitgebouwd met postjes over Parijs en AmÈlie Poulain en ik wil ze graag houden ook. (Salut les copains!) Al was het maar om ooit veel geld te slaan uit tweetalige reclame-inkomsten op tales from the crib, par exemple. Als een franstalige lezer u dus komt vragen om dit stukje te vertalen, niet doen! Het is het allemaal niet waard.

Maar seriously though, het begint me tegenwoordig toch een eindje de spuigaten uit te lopen met die arrogante Fransen! Ik woon op een boogscheut van de Franse grens, dicht genoeg om een tripje naar de Auchan niet als een vakantie te zien en ver genoeg om niet op dagelijkse basis overvallen te worden door iemand die eist dat ik alle Kappa-shirts in zijn sportzak van Le Coq Sportif prop. Ook dicht genoeg om te weten dat het fungehalte van het Noorden van Frankrijk af te meten valt aan het percentage Franse nummerplaten dat je hier op een doorsnee dag telt. Ik schrik me kapot als ik plots een Belgische wagen zie langsrijden hier, dus mijn gok is: overdreven weinig fungehalte.

Voor zo goed als alles steken de Fransen massaal de grens over. Steek je hoofd binnen in Floralux (want geen bloemen in Frankrijk), Dupon Zoo (want geen goede kwaliteit honden en katten in Frankrijk), Bellewaerde en Plopsaland (want geen pretparken in Frankrijk), het gemiddelde ziekenhuis, om het even welke louche dancing of garage, en de voertaal is Frans. Aan de kust is de kans tegenwoordig zelfs groot dat je in een doorsnee Koksijdse of Oostduinkerke tea-room je bestelling enkel in het Frans kan doen, wegens garÁons die geen idee hebben dat “cola” wel eens “coca” zou kunnen betekenen.

Vorige week nog zat ik in de wachtzaal van mijn chirurg in het ziekenhuis van Kortrijk toen de zoveelste Fransman zich aanmelde aan de receptie en meteen in het Frans begon te praten. Zonder zelfs ook maar moeite te doen om dat misschien iets trager of duidelijker te doen dan in zijn doorsnee Noordfranse habitat, of even bij de Vlaamse verpleegster te checken of ze toevallig ook Frans sprak. Net hetzelfde toen ik nog op een Nederlandstalige helpdesk werkte: geen enkele Fransman vindt het zelfs maar nodig om aan te kondigen dat hij geen enkele andere taal dan die van zijn land spreekt, en dat dat toch eigenlijk maar jammerlijk en een beetje dwaas is gezien hij op regelmatige basis naar een ander land moet bellen. Als ik naar Brussel moest bellen voor dezelfde job moest ik steden en landen verzetten om iemand aan de lijn te krijgen die al eens van het bestaan van Nederlands had afgehoord, en nooit ben ik ervan uitgegaan dat iedereen mijn taal per definitie sprak, al had het eigenlijk wel zo gehoord.

Nog irritanter: ik kan tegenwoordig geen drie stappen meer zetten in Ieper zonder dat er een auto met Franse nummerplaat stopt om me in het Frans te vragen waar “Les immeubles Crack” zijn. Er zijn dagen geweest dat ik alle moeite van de wereld deed om in mijn beste schoolfrans de weg te wijzen, maar de laatste tijd ben ik compleet gedegouteerd door hun arrogantie en lukt het me niet meer. Na enkele minuten uitleggen aan welke carrefours ze links en rechts moeten begint mijn frank steevast traagjes te vallen: dit klopt helemaal niet, dat ik moeite sta te doen in hun taal terwijl zij een probleem hebben in een ander land. Drie minuten later stuur ik ze met een boosaardige inwendige grijns compleet de verkeerde kant uit, richting autostrade en richting Halluin en Englos, terwijl ik ze met de Franse slag uitzwaai als een bezetene.

Het zijn die kleine multiculturele dingetjes die mijn hele journeej goed kunnen maken.

clowns to the left of me, jokers to the right

h4.jpgIk begin het heel erg te hebben voor straattheater.

Het is een genre waar ik vroeger in een zo wijd mogelijke boog omheen liep, bang dat iemand me uit het publiek zou halen om enkele imaginaire tanden te trekken met een buitenproportionele tang of achter me aan te zitten met een injectiespuit gevuld met water. Ik heb straattheater jarenlang geassocieerd met clowns, en als ik ÈÈn ding haat dan zijn het wel clowns. En al helemaal als ze een beetje irritant met een waterspuit achter je aan komen lopen. Dan is het haat tot de tweede. Sinds Ieper elk jaar een straattheaterfestival heeft ben ik het allemaal eens van iets dichterbij en met iets minder vooroordelen gaan bekijken, en wat ik al vermoedde werd gisteren op het Straattheaterfestival van Lauwe nog maar eens bevestigd: straattheater kan pretty fantastisch zijn.

In de centrumstraat van Lauwe was het al leukigheid dat de klok sloeg. In een oude woonwagen kon je je toekomst laten voorspellen door een echte waarzegster, een eind verder stond je plots oog in oog met de vreemde wezens van Hybride Verte en rond het ijskraam van de geflipte Ijsco Ali was er dikke ambiance. Het massaal toegestroomde publiek viel van de ene verwondering in de andere: standbeelden die tot leven komen als je een cent in hun potje gooit, een levensechte giraffe die met haar kindje boven de hoofden van het publiek uitsteekt, twee gekke mannen met een beeldscherm als hoofd, het waren maar enkele van de acts die helemaal tot hun recht kwamen op een warme zomeravond als die van gisteren. Youri en ik vielen als een blok voor de act van “Kartje Kilo”, als ik me niet vergis zowaar een Iepers gezelschap. Verkleed als bodyguards escorteerden zij doodgewone stervelingen uit het publiek als waren het echte celebrities, en ze deden dat op zo’n overtuigende wijze dat het geniaal was. Een simpel idee, maar zeer goed uitgevoerd, zo zien wij ze graag.

En niet alleen de acts zijn leuk: overal enkel lachende mensen, verwonderde kinder-en volwassengezichten en grote ogen. Ik word helemaal blij van straattheater. En even voor de duidelijkheid voor zij die net als ikzelf moeilijk te overtuigen zijn: ik heb van heel de avond geen enkele clown gezien, en dat koester ik. Check het out!

insomnia

insomnia.jpgToen ik gisteren de gordijnen van onze slaapkamer dichttrok en in ons kokend hete bed ging liggen wachten tot Youri uit de badkamer zou komen kreeg ik het plots erg benauwd. De kamer was op een paar minieme streepjes straatverlichting na pikdonker, en ik moest al vlug de lakens van me afschoppen wilde ik niet verdrinken in mijn eigen zweet. Die twee gewaarwordingen waren voldoende om mijn hartslag naar omhoog te laten schieten en mezelf te bedekken met een allesoverheersend dekentje van angst en tristesse.

Als kind was ik doodsbang voor het donker en de nachten in het bijzonder, en dus sliep ik met het licht aan. Als bij nachte alle lichten achter de ramen uitgingen dan floepte het mijne aan, en pas dan kon ik slapen. Viel het licht ’s nachts uit door een electriciteitspanne dan schoot ik wakker en huilde ik heel het huis bijeen, zodat er voor mijn ouders niks anders opzat dan heel de nacht bij een rillend kind te zitten met een zo fel mogelijk brandende kaars. En ik was geen drie jaar ofzo, ik was zeker negen.

Op een keer bracht mijn oma een nachtlampje mee uit het zuiden van Frankrijk, en aangezien ik mij op negenjarige leeftijd redelijk begon te schamen voor dat slapen met het licht aan en ik binnenkort op kamp moest met de Rode Valken gaf ik het een try. Hele nachten heb ik met grote, bloeddoorlopen ogen naar dat lampje gestaard tot mijn ogen gigantische champignons projecteerden op de muren van mijn slaapkamer. Maar het hielp uiteindelijk wel: na een paar weken was ik bijna blind en kon ik het aan om in het donker te slapen. De beste oplossing was: zo snel mogelijk in slaap proberen te vallen. Eens ik sliep had ik geen idee of het licht of donker was, en elke morgen was ik uitermate trots omdat ik mezelf weer door een donkere nacht had geslapen.

Het verhielp mijn slaapprobleem in elk seizoen, behalve de zomer. Zomernachten waren een ramp.

Mijn slaapkamer lag onder een plat dak, en het kon er in de zomer zo heet worden dat slapen simpelweg onmogelijk werd. Uren lag ik wakker in het donker met het gevoel dat mijn keel dichtgeknepen werd van de angst en ik de enige levende mens op aarde was die niet kon slapen. Soms was ik zo wanhopig dat ik stilletjes naar de badkamer liep om natte washandjes te gaan halen, en die hielpen wel eventjes tegen de warmte maar niet tegen slapeloosheid, en al helemaal niet tegen het allesoverheersende donker dat nog een uur of vier zou blijven hangen, op zijn minst. Ik heb me zelden zo alleen gevoeld als tijdens die afschuwelijke zomernachten. Heel de wereld sliep, behalve ikzelf. Als die slapeloosheid enkele nachten aanhield was ik al verdrietig als de avond dichterbij kwam, en wenste ik dat ik nooit meer zou moeten gaan slapen. En toch moest het, elke nacht opnieuw. Ik denk nog steeds met erg trieste gevoelens terug aan de nachten waarop ik elk kwartier zag voorbijgaan op mijn wekkerradio.

Mijn plots opkomende angst van gisterenavond bleek uiteindelijk voor niets geweest te zijn. Toen Youri frisgewassen naast mij in bed kroop ging mijn hartslag weer in normale stand en ben ik gewoon in slaap gevallen. Toen ik mijn ogen weer open deed was het tien uur en licht.

vakantie

iced-tea-cocktail.jpgIk ben niet van plan om dit jaar een volledige blogvakantie te nemen, maar sinds vrijdag zijn wij vrolijk met congÈ en dus kan het hier wel eens heel rustig worden. Of heel druk, als ik zoveel stoere avonturen beleef dat ik ze wel moet komen vertellen, dat kan eventueel ook.

Wel met vakantie zijn GLEEEDI2006 en Manic Monday, simpelweg omdat het echt wel te heet is voor verplichte nummertjes. Geen nieuws is by the way enkel goed nieuws. En voor de rest heb ik enkel zon en fruitsla on my mind.

FEKANTIE!!!!8888!!!69

gastarbeiders

Youri en ik waren net druk bezig toen de bel rinkelde.
Ik zwaaide de deur open en stond oog in oog met wel twaalf jonge springers die me met een zwaar Limburgs accent uitlegden dat ze Fata Morgana aan het spelen waren en klusjes uitvoerden in ruil voor hapjes.

Hey, wij hadden klusjes, en heel veel hapjesoverschot, dus dat leek ons een fijne deal.

Even later vulde ons koertje zich met Limburgs gekakel van de bovenste plank, werd Youri aangesproken met “meneer” en werd ons barbecuestel schoongemaakt in ruil voor twee zakken chips en een pak tuc-koekjes voor op hun feestje vanavond. En het zouden geen Limburgers zijn mocht er niet eentje met het ijzersponsje in haar vinger hebben gesneden, waarna wij ons ontpopten tot ware verplegers en alles.

limbuurg_kl.jpg

Na afloop sprak elk van de Kim Clijstersen dat we “ech heel fel bedang” waren.
En de barbecue, die is spotless ende clean.
Achteraf bekeken had ik er beter een paar aan de strijk gezet.

babyteentjes

baby-girl-balloon-150.jpgWe waren echt helemaal overtuigd dat onze nieuwste tante en nonkel-experience er eentje zou zijn met een jongetje in de hoofdrol, maar onze paranormale gaves zijn duidelijk nog niet volledig ontwikkeld. Youri en ik hebben er sinds vanmorgen nog een nichtje bij, dat Denika heet en waarvan ik nog geen lengte of gewicht ken omdat nonkels zo’n dingen nu eenmaal vergeten te vragen aan de telefoon.

Vanavond gaan we babyteentjes tellen.

Proficiat, Bjorn en Severine!

*schrapt twee namen van de barbecue-lijst*

bbq doop

square-smoker-grill-ES2200.jpgDit weekend hosten Youri en ik onze eerste barbecue ooit in ons nieuwe huis, en daarmee ook onze eerste barbecue ooit overal. Dit werd gisteren redelijk out of the blue beslist toen de weervrouw een waar topweekend aankondigde, en nu de eerste invitations de deur uitzijn kunnen we officieel niet meer terug. Zaterdagavond is de crib de place to be voor een Thank You Barbee for the Workers. (aka alle lieve mensen die hier duizend handen hebben komen toesteken tijdens de grote verbouwingswerken van 2006)

Het ware enigzins geruststellender geweest mochten Youri en ik ooit bij wijze van vakantiejob alle barbecues voor de speelpleinwerking verzorgd hebben, en iedereen ons nu nog steeds zou aanspreken met Grillie en Karote omwille van onze uitmuntendheid daarin, maar niets is minder waar. Mijn vakantiejobs vonden plaats in grijze fabrieken, en Youri heeft nog nooit een barbecue van zeer dichtbij gezien. Wij zijn absolute leken in het barbecuewezen.

Zodoende heb ik geen idee hoeveel groentjes je moet schoonmaken voor een man of tien/twaalf. En ik weet nu al dat ik er ofwel belachelijk te weinig of belachelijk te veel zal hebben. (bijna zeker de laatste optie, nu ik erover nadenk) Ik weet niet hoeveel kipfilet je nodig hebt om tien kippebrochetten te maken, en hoeveel paprika’s om genoeg te hebben voor Èn de marinade, Èn voor op de stokjes.

Ik heb geen stokjes. Ik heb ook niet genoeg borden/stoelen/tafels/bestek/en al. Er zal dus nog een eind rondgereden moeten worden voor dat in orde komt. En het is zaterdag al. We hebben trouwens ook geen barbecuestel.

Toen ik bij mijn ouders ging bedelen om tafels en stoelen en borden en bestek had mijn vader een splendid idea: “Zou je het niet beter gewoon hier doen?” En inderdaad, alles staat daar al.

Maar neen, hier moeten we door. Ik wil dat dit huis een plek wordt waarover mensen zeggen: het is misschien een oud huis, maar je kan er toch geweldig fijne barbecues meemaken. Zaterdag wordt de testcase voor alle barbecues die hier nog ooit zullen volgen, en zij die erbij zullen zijn mogen zich alvast opmaken voor een uniek spektakel! Dat hopelijk niet eindigt met om chinees rijden en al het zwartgeblakerde vlees in de vuilnisbak kieperen. *kijkt ostentatief naar Grillie*