Monthly Archives: september 2006

verhuizen, part deux

parket-gebo.jpgNaar boven, meerbepaald.

Een paar dagen geleden kregen we tot onze grote verbazing een brief van onze parketman. In de brief een niet mis te verstane boodschap: op maandag 25 september vatten de werken in onze woning aan, die als resultaat zullen hebben dat onze woonkamer helemaal massief geparketeerd zal zijn na een grote week van hard labeur. Aangezien wij hadden verwacht dat het nog minstens een maand zou duren voor de werken zouden beginnen schrokken wij even hard, waarna wij ijverig telefoontjes begonnen te plegen.

Of Bill nog eens op vakantie mocht bij mijn ouders. Tuurlijk. Of de vaders en schoonbroers dit weekend tijd hadden om een handje te komen toesteken bij de werken die nog moesten gebeuren voor het parket er ligt. Ook dat was geen probleem. Of wij eventueel volgende week af en toe eens onze voetjes onder tafel mochten komen schuiven, wegens geen access meer tot de keuken. Mocht ook.

En dus zijn wij vandaag begonnen met heel ons hebben en houden opnieuw uit onze woonkamer naar boven te verhuizen, alwaar wij de slaap- en scrapbookkamer zullen innemen voor de tijd dat het duurt. Ik heb even overwogen om mijn Dranoutertentje naast ons bed op te slaan voor de ultieme campeerexperience, maar ik vond mijn piketjes niet meer.

Maar parket hastn! Massief, amazing, kamerbreed parket! (l)

scrap-inspiratie

butterflies.jpgIk heb het de laatste tijd tot mijn spijt veel te druk om te scrapbooken, wat niet wegneemt dat ik nog af en toe eens naar scrapsites surf om inspiratie op te doen voor koude winteravonden. Uit mailtjes heb ik ondertussen al begrepen dat sommigen onder mijn dierbaar lezerspubliek ondertussen ook beginnen scrappen zijn, en omdat een beetje inspiratie nooit kwaad kan: een greep uit mijn favoriete scrap-pagina’s van de afgelopen weken! Doe er iets constructiefs mee! (en u weet toch dat u op de reepjes moet klikken, right?)

scrap_02_kl.jpg

Door hkthompson.

scrap_01_kl.jpg

Door Debbi T.

scrap_03_kl.jpg

Door nisafiin.

scrap_04_kl.jpg

Door elsiecake.

scrap_05_kl.jpg

Door Cheryl Manz.

Ik kan serieus jaloers zijn op zo’n dingen, ja.

de aangetekende brief

belastingsbrief.jpgNatuurlijk, ik had jullie nog niet verteld wat er in de aangetekende brief from hell zat.

Ik werd vorige week zo krankjorem van het gokken wat er in de aangetekende brief kon zitten dat ik het vrijdagnamiddag niet meer hield. Ik moest en zou voor vijf uur in het postkantoor in de Diksmuidsestraat geraken om de brief te gaan afhalen en mijn lot, dat zich op dat moment zwaar zou ontplooien, gedwee te ondergaan. En zo geschiedde.

Om vijf voor vijf stapte ik het postkantoor binnen met het kaartje dat postbode Christophe in mijn bus had gegooid en dat al een week in mijn gezicht stond te grijnzen. Een man van een jaar of vijftig nam het kaartje en ging even in een ijzeren kast rommelen op zoek naar de brief. Toen hij terugkwam met een enveloppe probeerde ik zo snel mogelijk te zien wie de afzender was, in de hoop dat het wederom iets belachelijks zou zijn als vorige keer met Sufjan Stevens. De man legde een bruine, ernstige omslag in het schuifsysteempje en toen zag ik dat het helemaal geen lachertje zou zijn.

“DIENST AANGIFTE BTW” stond er. Of iets dat er op lijkt, weet ik veel hoe die dingen heten.
Ik tekende een papiertje zodat ik niet kon ontkennen dat ik deze brief had gezien, greep de bruine omslag en liep beteuterd naar de auto waarin Youri op me zat te wachten. Dit was niet goed.

“Ik moet helemaal geen stemmen gaan tellen”, zei ik, terwijl ik een scheur maakte in de bruine omslag en er een brief uitpulkte die eruit zag alsof hij met een typmachine was getypt in de jaren zestig. Dan weet je dat het menens is, op een manier.

Ik begon de brief te lezen en al snel werd duidelijk dat ik iets belangrijks was vergeten te doen en als ik er niet voor zorgde dat dat belangrijks op 15 september op zijn bureau lag dan zou ik een boete van “20000 belgische frank (500 euro) moeten betalen”. Aaaaargh! Ik snapte er evenveel van als ik normaal snap van BTW en boekhouding, maar ik was alvast niet van plan om 20000 frank op te hoesten en dat op iemand’s ijzeren oostblokbureau naast zijn typmachine te gaan leggen. Wat niet wegnam dat de brief alles was wat ik gevreesd had: ik had iets verkeerd gedaan waar ik geen letter van snapte, en het zou mij zwaar veel geld kosten.

Volgens mijn boekhoudster is het allemaal een misverstand en moet ik helemaal niks op die kerel zijn bureau gaan leggen en is hij gewoon verkeerd geÔnformeerd. Ik heb geen idee of dat klopt, maar de volgende nacht werd onze ruit ingeslagen. Met de mannen van de BTW valt niet te messen, dat is duidelijk.

a state of happiness

sauna.jpgEen jaar, een maand en drieÎntwintig dagen. Ik moest even met mijn ogen knipperen om het te geloven, maar zo lang is het werkelijk geleden dat Youri en ik nog iets hebben ondernomen dat enigzins op een reis/paar dagen weg lijkt. Als je bedenkt dat we ook nog eens meer dan de helft van dat jaar bezig geweest zijn om van een huis een ruÔne te maken en daar dan weer een huis van, dan zat het er eigenlijk een beetje aan te komen: wij moeten er geloven we eventjes uit.

Van de verschillende opties in ons achterhoofd (een paar dagen Amsterdam, kerstshoppen in London of misschien zelfs een weekend naar Berlijn) gaat mijn voorkeur uit naar dat ene ideetje dat helemaal niet bij de andere ideetjes past. Ook al is dat ideetje zo fout als maar kan zijn.

We’re talking dÈ vakantiebestemming van mijn kindertijd.

We gingen er zo vaak heen dat we op den duur blindelings het vaste stramien volgden. Op maandagochtend vertrekken voor een rit van een paar uur, met als eeuwige constante de immense pot versgemaakte spaghettisaus die tussen mijn broer en ik op de achterbank stond. De eerste avond in onze bungalow was namelijk ALTIJD spaghetti-avond, en dat alleen al was iets om naar uit te kijken. Wie dat vreemd vindt heeft mijn mama’s spaghettisaus nog niet geproefd, punt.
Tijdens de rit toverde ons mama om de zoveel tijd een flesje cola of iets van snoep uit haar tas, meestal om ons een beetje af te leiden van ons aller papa die ondertussen al een paar keer was misreden en zijn best deed om niet verpletterd te worden door een Hollandse vrachtwagen op een weg waar we eigenlijk niet moesten zijn. In die tijd was een GPS nog even onwerkelijk als films op een schijfje.

Misselijk van cola, snoepjes en spanning kwamen we aan op onze bestemming, en bij het oprijden van de parking vergaapten we ons aan de witte krulletters die een mythische naam vormden uit het gamma “De Vossemeren”, “Het Meerdal”, “De Huttenheugte”, en mijn all time favorite “Het Heijderbos”. De rest van de midweek werd gevuld met zodanig veel zwemmen dat ons lichaam voor 70 procent uit chloorwater bestond, films bekijken op de twee verschillende filmkanalen (!), de centen die we van onze meme hadden gekregen gaan opdoen in de Winkel Van Sinkel en van en naar het Parc Plaza fietsen met onze gehuurde fietsjes. Te gek was het!

Wie in de doos foto’s uit mijn kindertijd duikt ziet mij opgroeien in Centerparcs. Ik sjees telkens een jaartje ouder uit de waterglijbanen, ik sta telkens puberender op de obligatoire foto op ons terras achter de bungalow, en op de laatste foto’s heb ik zelfs al iets dat serieus op borsten lijkt. Toen ik jaren later in de doos foto’s uit Youri’s kindertijd dook bleek hij ook opgegroeid te zijn in Centerparcs, in dezelfde parken als ik. Het enige verschil waren die borsten, die had hij nooit gekregen.

Ik ben er bijna vijftien jaar niet meer geweest, denk ik. Lang genoeg om de herinnering aan dikke Duitsers met haar op hun rug van mijn netvlies te krijgen, en om de gedachte aan een midweekje Centerparcs te hullen in een gigantische verblindende wolk nostalgie.

Of die dik genoeg is om gewoon te “Boeke boeke boeke, baai de receptie!”, dat zullen de komende dagen moeten uitwijzen.

11 september

manicmondaylogo.gifWaar was jij toen je hoorde dat er een vliegtuig in het WTC gevlogen was?

Ik was nog niet lang afgestudeerd en werkloos, en ik zat net op mijn favoriete internetforum toen iemand een topic opende waarin stond dat we onze tv op CNN moesten zetten, want dat er een vliegtuig in ÈÈn van de WTC-torens gevlogen was. Ik zette de tv op CNN, en toen ik een minuut of tien later het tweede vliegtuig zag inslaan dacht ik niet eens aan aanslagen, maar aan radars die kapot waren ofzo… Toen de berichten binnenkwamen van de crash op het Pentagon werd het allemaal onwerkelijk, en toen ben ik rond beginnen surfen om te zien wat de rest van de wereld ervan vond.

Wat kan je je nog herinneren van de rest van die dag?

Ik herinner me dat mijn moeder rond vijf uur thuiskwam van haar werk, en toen ik de deur opendeed waren we helemaal “HEB JE AL GEZIEN WAT ER GEBEURD IS????” en toen hebben we de rest van de dag naar CNN gekeken. Het rare was dat mijn vader (die beroepsmilitair is) juist op maneouvres was in ÈÈn of ander afgelegen bos, en hij de eerste beelden pas dagen later heeft gezien. Hij had echt geen idee dat heel de wereld al dagen in shock was.

Hoe zag je leven er vijf jaar geleden uit in vergelijking met nu?

Ik had geen werk, ik woonde nog thuis en ik had geen lief. Nu schrijf ik en heb ik een huis gekocht met iemand die ik vijf jaar geleden enkel kende als ÈÈn van de vele nicknames van op internet.

Hou je sinds die dag meer rekening met het risico van aanslagen in je dagelijks leven? Wat als je op reis vertrekt?

Ik kan niet ontkennen dat ik me minder op mijn gemak voel in de metro van Parijs of London dan vroeger, maar ik doe heel hard mijn best om er niet mee bezig te zijn. Ik wil mijn vakanties niet laten vergallen door angst, en dat lukt meestal wel. In mijn dagelijks leven hou ik er absoluut geen rekening mee.

Geloof je dat de aanslagen gebeurd zijn zoals in de media werd omschreven, of zit er volgens jou iets meer achter?

Ik geloof niet in complottheorieÎn als was er geen vliegtuig in het Pentagon, enzo. Ik geloof ook niet dat Bush erachter zit. Het zal dus wel niet veel schelen met wat in de media is verschenen de eerste dagen na de ramp.

02:15

glas.jpgIk ben net wakkergeschoten en ik ben me nog volop aan het afvragen waarom ook al weer als de bel gaat. Ik kijk op onze wekkerradio: 02:15. Dat is een vreemd uur om aan te bellen. Zatlappen die belletje trek doen, denk ik nog, en dan gaat de bel opnieuw. En nog eens. Dringender nu. Iemand heeft duidelijk iets van ons nodig.

Ik spring uit bed op zoek naar het eerste het beste topje, en terwijl Youri zegt dat hij wel zal opendoen zie ik door het raam een politiecombi staan. “Fuck”, denk ik. Als ik de trap naar beneden loop overloop ik waar mijn ouders zijn (Turkije), en waar mijn broer zijn avond mee zou vullen (redelijk vroeg gaan slapen, hij moest vanmorgen werken). Als ik de deur openzwaai en oog in oog sta met twee armen der wet verwacht ik slecht nieuws.

“Is deze auto van u?” vraagt de ene agent.
De zilvergrijze bolide die voor ons huis staat is inderdaad van ons. Ik voel de spanning een beetje wegvloeien. Hij is niet begonnen met te vragen of ik familie ben van iemand in het bijzonder.
“U zou best eventjes komen kijken, mevrouw”.

Toen ik ging kijken zag ik dit:

kapot_kl.jpg

En zo kwam het dat wij vannacht om half drie een verklaring zaten af te leggen in onze woonkamer.
En ons zaten af te vragen of wij vijanden hadden. Niet direct. En wat het dan wel kon zijn?
Iemand die niet houdt van zilvergrijze bolides? Iemand die gewoon voor de sport in de eerste de beste auto een hamertje slingert? Iemand die problemen heeft met ons postertje van “Zonder haat straat?” Een brommer die ertegen is gevlogen en weg is gereden? Werkelijk geen idee.

Er zijn al betere manieren geweest om het weekend te beginnen, dat klopt.
De negatieve lilith in mij denkt: “nu weer dat verdriet”.
De positieve lilith in mij vindt het een meevaller: met het voorspelde mooie weer van de komende dagen rij je toch best met de ramen open.

Prettig weekend!

a week in the life

meloen.jpgDag vijf in mijn scrapbookproject. Aldus ook de vijfde dag waarop ik rondloop met een camera rond mijn nek en een hele pak invulblaadjes in mijn handtas, niet van plan om ook maar ÈÈn detail over het hoofd te zien. Als ik ÈÈn week in mijn leven moet opslaan voor het nageslacht dan wil ik dat hij goed opgeslagen wordt, verdorie. Ik wil dat mijn nageslacht in 2065 mijn boek bekijkt en denkt “amai, dat was me ook nog een beetje een coole, bomma Ieper! Meloenen eten aan de computer en al!”
Het probleem is dat ik per ongeluk net een week gekozen heb waarin ik zo goed als tachtig procent van de tijd teksten zit te typen achter mijn computer, zodat de kans groot is dat mijn kleinkinderen mij een geweldige nerd gaan vinden. Genre: “Ei bomma, vertel nog een keer over windows 95!
Kwestie van aan te tonen dat ik in mijn tijd ook wel eens onder de mensen kwam ben ik gisterennamiddag dan maar zwaar gaan shoppen.

Ik vind het een leuke oefening: elke dag stilstaan bij “observaties”, “maaltijden”, “appreciaties” en “werk”, en foto’s nemen om dat stilstaan te illustreren. Na vijf dagen tekenen er zich al duidelijke lijnen af. En aangezien ik nog maar weinig foto’s heb gedeeld, een greep uit mijn week.

bladses_kl.jpg

OBSERVATIES:

  • De cijfers van LOST hangen op de bruggen over snelwegen! Hoe 1337!
  • Op stubru werd vanmorgen superjubelig gedaan over de hoge temperaturen die voor morgen worden voorspeld. Na de somberste augustus ooit kan ik een nazomer ook wel even gebruiken.
  • Ik moet dringend mijn inbox in orde doen en alles in het juiste mapje steken. In een ideale wereld zitten er maximum vijf mailtjes in “INBOX”, vandaag zijn dat er meer dan vijftig.
  • Ik kan bijzonder slecht tegen lawaai vandaag.
  • Waar zijn al onze kousen naartoe? Moet ik toegeven dat er iets schort aan mijn wassysteem als we elke morgen meer dan een kwartier verliezen aan zoeken naar twee gelijke kousen ?
  • last.fm denkt dat mijn muzieksmaak veel harder is dan ze in werkelijkheid is. Op mijn recommendation-radio smijten ze heel de tijd met tool en obscure hardrockbandjes achter mijn kop, terwijl ik die periode een jaar of acht geleden achter me heb gelaten. Ik ben oud nu, ik kan slecht tegen lawaai en ik wil rust. Damien Rice ofzo.
  • Zelfs de meest waterproof mascara is niet bestand tegen mijn waterige ogen. Als ik het officieel had laten bijhouden door een gerechtsdeurwaarder dan had ik deze zomer met gemak het wereldrecord verkoudheid verbroken.
  • Ik heb pilletjes gekregen van Broere Kenny tegen mind numbing hooikoorts. Ze werken! EÈn nadeel: ik krijg er mind numbing hoofdpijn van.
  • Van wie zou de aangetekende brief kunnen zijn? Ik weet niet of ik het volhoud tot zaterdag om te wachten..
  • De derde dag op rij dat ik fruitsap drink bij mijn ontbijt. Het zou een fijne gewoonte kunnen worden waarmee ik kan uitpakken op feestjes.
  • Piki (de bejaarde hond van mijn in Turkije zittende ouders) is aan een miraculeus herstel bezig sinds Broere Kenny hespeworst door zijn eten roert en het geheel een twintigtal seconden opwarmt in de microgolfoven
  • ChloÎ kan “koek” zeggen. Ze kan ook hysterisch giechelend door het huis rennen en op zeer overtuigende wijze een aapje imiteren.
  • Werkmannen beginnen systematisch naast de kwestie te lullen en anekdotes op te diepen over werkvolk dat niet meer wil werken eens je vraagt wanneer ze dan zouden kunnen beginnen. Meestal ratelen ze op dat moment twintig minuten vol en gebruiken ze daarbij een miljoen keer meer woorden dan je ze al ooit hebt horen uitspreken.

MAALTIJDEN:

  • de combinatie “drie vitalinea beschuitjes” deed het goed deze week bij het ontbijt.
  • hetzelfde geldt voor “een glas Minute Maid fruitsap”
  • Ik heb deze week opvallend weinig tijd gemaakt voor gezonde voeding. Maandag macaroni, dinsdag fishsticks met puree en tomaatjes, woensdag Mexicaans gaan klaarmaken bij Broere Kenny, en gisteren kant-en-klare Chinese wok uit de Carrefour. Mijn nageslacht zal denken dat ik een lege fakke ben in de keuken, terwijl ik op een doorsnee week veel vaker lekker en gezond kook.

APPRECIATIES:

  • Ik begin echt te zien en te voelen dat ik aan het vermageren ben. Ik vind het getal op de weegschaal minder belangrijk dan hoe ik me voel, en ik voel me goed.
  • Zon op je huid kan zoveel deugd doen na weken regen. Ik heb zelfs mijn zonnebril weer nodig gehad. Ik hou van mijn zonnebril.
  • Silly foto’s genomen met photo booth en doorgestuurd naar Broere Kenny met als titel “om ter meest drankjes” en “cavaillon” (en daar vooral zelf heel hard om moeten grinniken)
  • Het parket in onze living wordt waarschijnlijk sneller gelegd dan we verwacht hadden! Ik kan bijna niet wachten! Het gaat rocken.
  • Er is een amazonboek onderweg naar ondergetekende.
  • heel hard moeten lachen in de auto om Sofie Lemaire die zich op stubru versprak en zei dat Eddy Wally “aarskanker” had. (moest darmkanker zijn)
  • Ze vonden mijn column goed en ze gaan hem in het Frans vertalen! En ik heb nieuws gehad van “Het Tijdschrift” dat ze volgende week gaan kijken wat ik voor hen kan betekenen. Jippie!
  • Na een lange dag is er niets fantastischer dan een warm bad en een goed boek.
  • Ik heb een nieuwe oversized bag gekocht in de H&M en hij is redelijk super. Zelfs Youri vindt hem oke, terwijl ik bijna zeker was dat hij het een zak voor oude madams zou vinden..
  • Volgens Youri zie ik er zeer leuk uit in mijn nieuwe broek en nieuwe trui, en ik vind dat in alle eerlijkheid zelf ook wel.

Ik bespaar jullie mijn onderdeel “werk” wegens zeer saai om titels te lezen.

Tot zover slechts een greep uit mijn notities. Hebben jullie nu niet het gevoel dat jullie mij kweetnie hoeveel beter kennen? Dat we wel eens vrienden zouden kunnen worden nu, en dat ik toch ook maar redelijk gewoon ben gebleven ondanks alles? Is het niet amazing? Nu gullie!

contentement

jal-cd-22-journalist.jpgIk heb het opvallend druk de afgelopen weken. Na het verlof had ik me voorgenomen om er weer volledig in te vliegen, en boy, ik ben er niet naast gevlogen ook niet. Ik ben constant met meerdere artikels tegelijk bezig, met de meest uiteenlopende onderwerpen als Metallica Tribute Nights, couchsurfing, sociale websites, Oostenrijkse tirolerfeesten en tentoonstellingen bij wijnboeren. Ondertussen ben ik mijn gastric bypass-verhaal aan het neerpennen voor een vrouwentijdschrift en werk ik aan artikelvoorstellen voor een ander tijdschrift waar ik heel graag dingen voor zou willen doen. Het ziet er naar uit dat ik dat binnenkort misschien zal mogen ook. Geweldig is dat!

Toen mijn gsm daarnet polyfonisch van zijn oren begon te maken en ik aan de andere kant van de lijn te horen kreeg dat mijn laatste column op zeer enthousiaste reacties onthaald is en zelfs in het Frans wordt vertaald moest ik even keihard grijnzen. Het besef kwam hard aan: ik doe wat ik het allerliefste doe en zelfs voor gratis zou doen, en mensen willen mij daar werkelijk voor betalen.

Soms kan ik het nog allemaal zo moeilijk bevatten.

(PS: die column in het Frans wordt mij ÈÈn dezer dagen toegestuurd. Ik plaats hier dan wel even een scan van lilith a la franÁaise. Tiehie.)

de paniek van de aangetekende brief

aangetekend.jpgAl sinds ik niet meer onder moeder’s vleugels woon heb ik een grondige hekel aan officiÎle documenten die ik per post bezorgd krijg. Daarvoor had ik dat waarschijnlijk ook al, maar aangezien ik er toen nooit mee in contact kwam heb ik dat gevoel jaren aan een stuk fijntjes weten te negeren. Reeds twee jaar en half is die schone tijd verstreken.

Ik heb nogal de neiging om alle post die er te serieus uitziet ongeopend te laten rondslingeren in mijn huis in de hoop dat de omslagen plots zullen vanishen into thin air. Nooit is zo’n zakelijke brief goed nieuws: of je moet totaal onverwacht veel geld betalen voor ÈÈn of andere belasting, of je moet iets doen, of je hebt iets niet gedaan en daar zul je keihard voor boeten. Ik ben er niet aan. Youri had gehoopt dat mijn struisvogelpolitiek jegens serieuze brieven zou veranderen na het ongelukkige voorval waarbij ik bijna 600 euro aan belastinggeld ongeopend bij het oud papier had gezet, maar neen hoor: liever geen brief dan wel een brief. U mag drie keer raden wie bij ons thuis de rekeningen betaalt.

Erger, veeeeel erger nog dan een serieuze postbrief vind ik een aangetekende brief. Een gewone brief is niets bij een aangetekende brief. Om de ÈÈn of andere reden sla ik elke keer compleet in paniek als er een kaartje op de mat ligt waarin staat dat postbode Christophe bij mij aan de deur is geweest met een aangetekende zending. Ik associeer aangetekende brieven altijd met heel erge dingen, te erg voor gewone brieven. Ik val ten prooi aan doemscenario’s waarbij ik Èn mijn werk kwijt ben, en de staat een boete moet betalen van 7658,8 euro wegens het vergeten binnenbrengen van “Pinkeltje en de gouden pen” in 1989 in de bib van V., Èn aangeklaagd wordt voor fraude Èn meineed, allemaal tegelijkertijd. Als ik niet onmiddellijk naar de post kan gaan om mijn aangetekende brief op te halen drijf ik Youri tot wanhoop door om de vijf minuten te vragen wat er in de brief zou kunnen staan. Iets belangrijks! Iets ergs! Iets heel ergs dat mijn leven compleet naar de vaantjes zal helpen! O NEEEEEEEN!!!!

Als ik dan uiteindelijk trillend in het postkantoor sta en men mij de aangetekende brief overhandigt dan blijken het kaartjes voor Sufjan Stevens te zijn. Schaamtelijk.

Toen ik deze avond thuiskwam lag er een kaartje op de mat.
Aangetekende zending gemist.
En ik heb nergens nog kaartjes voor besteld.

Mijn leven is officieel naar de vaantjes en het ziet er naar uit dat ik maar zaterdag zal weten waarom.

bewondering

manicmondaylogo.gifWelke persoon zou je ooit nog willen ontmoeten? Waarom?

Welke overleden persoon had je graag willen ontmoeten? Waarom?

Heb je ooit ÈÈn van je idolen ontmoet? Hoe was dat?

Als je een wereldster zou kunnen zijn, wie kies je dan? Waarom?

Als je zelf beroemd zou zijn, om welke reden dan het liefst?

PS: Mochten jullie al maanden rondlopen met vragen die jullie graag eens in de Manic Monday zouden zien, mail ze naar lilith@fromfrats.com. Mijn inspiratie blijkt niet oneindig te zijn, bij nader inzien.